Πρόσφατα γεγονότα στη γενέτειρα του φιλελευθερισμού δείχνουν πως επιχειρείται και εκεί στροφή εις βάρος της προσωπικής σφαίρας των πολιτών και της ελευθερίας εν γένει. Από τον κλιμακούμενο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία μέχρι την αύξηση του διαστήματος προσωποκράτησης χωρίς απαγγελία κατηγορίας και μέχρι τη δημιουργία συγκεντρωτικής βάσεως ατομικών δεδομένων, πολλές είναι οι ενδείξεις πως ο κρατικός μηχανισμός έχει αρχίσει να αμφισβητεί θεμελιώδεις αξιακές κατακτήσεις αιώνων, όπως το habeas corpus και λοιπές αρχές απορρέουσες από τη Magna Carta Libertatum.
Εκεί όμως η απάντηση έρχεται οργανωμένη και με σαφές πολιτικό πλαίσιο, πέρα από κάθε είδους πολιτικές σκυλεύσεις, οδομαχίες και εκτροπές της έννομης τάξης: Σύνολο αξιόλογων σωματείων, κινήσεων πολιτών και think tanks οργανώνουν συνέδριο σε πανεθνικό επίπεδο με σκοπό τον εντοπισμό των αιτιών και την παραγωγή προτάσεων για την αντιστροφή της δυσοίωνης αυτής τάσης.
Δεν κρύβω τον θαυμασμό μου για το επίπεδο πολιτικού πολιτισμού των Αγγλοσαξώνων, όπως επίσης δεν κρύβω την απογοήτευση μου που αδυνατώ να παρευρεθώ σε ένα τέτοιο γεγονός. Καλώ όμως όσους διακατέχονται από σεβασμό στην κοινή λογική και από αγάπη στα κοινά να αντλήσουν παραδείγματα από το συνέδριο αυτό που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Φεβρουάριο στην καρδιά του Λονδίνου.
Αφορμή αυτής της ανάρτησης ο λογαριασμός μιας φίλης στο Facebook, στον οποίο μπορεί ο κάθε επισκέπτης να βρει από τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία, μέχρι την αγαπημένη της τσιχλόφουσκα και το πόσα μπάνια έκανε το καλοκαίρι. Τους τελευταίους μήνες οι χρήστες της συγκεκριμένης πλατφόρμας αυξάνονται και πληθύνονται. Και καθώς αρκετοί από αυτούς δεν σπουδαιολογούν τις επιπτώσεις που έχει η δημοσιοποίηση προσωπικών τους δεδομένων στον κυβερνοχώρο, καλό είναι να κατανοηθεί η (υπερ)αξία που αποκτούν οι πληροφορίες αυτές.
Ενδιαφερόμενος μπορεί να είναι ο διαφημιστής της διπλανής πόρτας, ο διαχειριστής μιας εφαρμογής ή ακόμα και κάποιος που αντλεί χαρά παρενοχλώντας ανώνυμα. Επιφύλαξη οφείλουμε να εκφράσουμε για το δημόσιο, το οποίο κατά τα φαινόμενα το αγνοεί ως φαινόμενο ενός αιώνα στον οποίο ακόμα να εισέλθει. Προηγούμενο στην ελληνική νομολογία δεν υπάρχει, σε περίπτωση όμως που κάτι στραβώσει εφαρμογή βρίσκει το δίκαιο της πολιτείας του Delaware, ενώ κατά τόπο αρμόδια είναι τα ομοσπονδιακά δικαστήρια της California. Το κενό ασφαλείας που έχει δημιουργηθεί γίνεται εμφανές αν αποπειραθεί κάποιος να διαβάσει την πολιτική απορρήτου όπως έχουν προσπαθήσει να τη μεταφέρουν στα ελληνικά. Μεταφορά ενδεικτική προχειρότητας και ερασιτεχνισμού. Εφίσταται λοιπόν η προσοχή του χρήστη, ο οποίος μπορεί να ρυθμίσει την πρόσβαση στα ατομικά του δεδομένα, κόβοντας την όρεξη σε πολλούς επίδοξους stalkers.
"The proper goal of public journalism is to create a learning community, one that discusses issues, not just on the basis of emotion but on facts about how things work. Abandoning the traditional stance of journalistic objectivity to practice public journalism need not be a bad thing if we can substitute objectivity of journalistic method. It's a better standard anyway, and it can keep us honest".
Philip Meyer
Η χρονιά που φεύγει χαρακτηρίστηκε από ένα hype των social media στην ελληνική κοινότητα χρηστών του διαδικτύου. Οι λογαριασμοί σε πλατφόρμες όπως το facebook ή το twitter βαίνουν αυξούμενοι, ενώ δεν είναι λίγα τα παραδοσιακά μέσα που επιχειρούν ή θα επιχειρήσουν προσεχώς να διεισδύσουν και να εκμεταλλευτούν την έξαρση του φαινομένου. Γράφεται όλο και συχνότερα πως η κάλυψη γεγονότων από τα “κοινωνικά μέσα” είναι αμεσότερη, πληρέστερη και πως λειτουργεί ως πηγή εναλλακτικής ενημέρωσης, ως θεσμικό αντίβαρο στην εμπορευματοποίηση της είδησης και στην διαπλοκή των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης με κέντρα εξουσίας. Δεν λείπουν μάλιστα οι φωνές που καλούν για δημιουργία “κινήματος δημοσιογραφίας των πολιτών”.
Όλα αυτά βέβαια καλώς γράφονται και ηχούν κολακευτικά στα αυτιά των ακτιβιστών εκείνων που για τον άλφα ή βήτα λόγο επέλεξαν ως πεδίο δράσης το διαδίκτυο. Το αν όμως ανταποκρίνονται και στην πραγματική λειτουργία που επιτελούν τα grassroots media στην Ελλάδα είναι μία υπόθεση που δυσκολεύεται να σταθεί στη βάσανο της εμπειρικής απόδειξης.
Η μετάβαση από την εποχή της ΥΕΝΕΔ σε εκείνη του διαδικτύου σηματοδότησε και το πέρασμα από μία κατάσταση όπου η ροή της πληροφορίας ήταν περιορισμένη και κρατικά ελεγχόμενη σε μία άλλη, διαμετρικά αντίθετη της πρώτης. Σήμερα πλέον οι πηγές και ο όγκος των πληροφοριών καθιστούν την διαχείριση τους υπόθεση χρονοβόρα και εξειδικευμένη. Το αγαθό στο οποίο πλέον οφείλουμε να στοχεύσουμε δεν είναι τόσο η δυνατότητα πρόσβασης στην πληροφορία, όσο η στροφή του δημόσιου ενδιαφέροντος προς αυτήν. Και εδώ ακριβώς έρχεται να σκάσει το πυροτέχνημα των “κοινωνικών μέσων”:
Οι τραγικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών και η κάλυψη τους από υπερενεργούς web activists ήρθαν να επιβεβαιώσουν πως οι χρήστες των νέων μέσων αδυνατούν να φτάσουν στο επίπεδο δημοσιογραφίας που επαγγέλλονται. Από την παρακολούθηση του όρου ανασκόπησης #griots στο twitter αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι η σε μεγάλο - εθελημμένη ή ακούσια - επικοινωνιακή διαχείριση των συναισθημάτων του κόσμου, η συνεχής μείξη του σχολίου με την είδηση και η μεταφορά ανόθευτης επαναστατικής γυμναστικής στην οθόνη του υπολογιστή. Γυμναστική η οποία κρατάει σε φόρμα μια αυτοανακυκλούμενη ομάδα ακτιβιστών αφήνοντας όμως παγερά αδιάφορο το ευρύ κοινό. Αν κάτι έπρεπε να υπάρχει και απουσίαζε, αυτό είναι η δημοσιογραφική μέθοδος της αντικειμενικότητας, της διασταύρωσης και επαλήθευσης, χαρακτηριστικά γνωρίσματα της δημοσιογραφίας.
Θα ήταν άδικο και κοντόφθαλμο να ρίξουμε το φαινόμενο #griots στο καλάθι με τις άχρηστες εφευρέσεις. Όπως όμως και εξαιρετικά άδικη είναι η συλλήβδην αντιμετώπιση των παραδοσιακών μέσων μαζικής ενημέρωσης ως ξεπερασμένων ή μεροληπτούντων. Αν για παράδειγμα υπάρχει υπόνοια πως η "Κ" μεροληπτεί εις βάρος της μίας πλευράς, η υπόνοια αυτή μετατρέπεται σε βεβαιότητα για το indy.gr ή για ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που τουϊτάρει. Η δημοσιογραφία όμως δεν είναι τέχνη, είναι επιστήμη. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται ένθεν κακείθεν, με πρωταρχικό στόχο την στροφή των πολιτών στα δημόσια και στη διαχείριση της πληροφορίας ως προαπαιτούμενο όχι αντίδρασης, αλλά γόνιμης δράσης.
Όσοι επιχειρήσουν στο προσεχές διάστημα να δημιουργήσουν εντυπώσεις σχετικά με την επικείμενη απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους καλό θα ήταν να ρίξουν και μια γρήγορη ματιά στα περιθώρια που εκείνος αφήνει. Για του λόγου το αληθές ας ανατρέξουμε στα πρακτικά της αρμόδιας διαρκούς επιτροπής της Βουλής:
Η δυνατότητα που παρέχεται στον ιδιοκτήτη, να χαρακτηρίσει το κατάστημα του ως "αποκλειστικά καπνιζόντων", έρχεται ουσιαστικά και εκπαραθυρώνει την απαγόρευση στα περισσότερα κέντρα εστιάσεως και ψυχαγωγίας περιορίζοντας την στους αυστηρά δημόσιους χώρους. Γεγονός που κρίνεται κατ' αρχήν θετικά, αν αναλογιστούμε βέβαια πως η ετεροβλαπτική πρακτική του καπνίσματος λαμβάνει χώρα κατόπιν (έστω και μιας αμήχανης) συναίνεσης των ομοτράπεζων μη καπνιστών. Όταν δεν τολμάμε να αποδοκιμάσουμε κάτι με την συμπεριφορά μας δεν βοηθάει και πολύ να το εξορκίζουμε με τη φοβέρα της ποινής. Λίγο περισσότερη ειλικρίνεια εδώ νομίζω πως δεν θα έβλαπτε.
ο Πάσχος Μανδραβέλης στην εφημερίδα "Καθημερινή" στις 2.12.2008:
"Το πρόβλημα κάθε δικτατορικού καθεστώτος είναι ότι δεν έχει τους μηχανισμούς αυτοδιόρθωσής του. Η διαφωνία είναι ποινικοποιημένη - όχι μόνο πολιτικά, αλλά κυριολεκτικά. Το αποτέλεσμα είναι «ομόφωνα» το καθεστώς να οδεύει από το λάθος στην υπερβολή, από την υπερβολή στην αδικία και από την αδικία στις μαζικές δολοφονίες. Γι’ αυτό ο σταλινισμός δεν ήταν η αρρώστια του κομμουνισμού. Ηταν απλώς το σύμπτωμα. Ενα σπυρί που έβγαλε πολύ πύον και περισσότερο αίμα..."
Η επιτομή του σταλινισμού σε μία μόλις παράγραφο.
Μιλώντας σε προηγούμενη ανάρτηση περί σχέσεων κράτους - εκκλησίας στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρώ απαραίτητη μια σύντομη αναφορά στο πως αντιμετωπίζεται η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Εργαλείο μου μια εμβληματική απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, η οποία ήδη από το 1948 έχει διαμορφώσει ένα σαφές διαχωριστικό πλαίσιο, "a wall of separation between church and state", όπως έγραφε ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος Thomas Jefferson, στην πρωτοχρονιάτικη επιστολή του προς τους Danbury Baptists.
Όπως το έθετε ο δικαστής Hugo Black στην ανάπτυξη του μείζονος συλλογισμού, απηχώντας τις θέσεις της πλειοψηφίας: "Το να θεωρείται πως μια πολιτεία δεν μπορεί σε συνέπεια με το πρώτο και δέκατο τέταρτο άρθρο του Συντάγματος να χρησιμοποιεί το δημόσιο εκπαιδευτικό της σύστημα για να βοηθάει ένα ή όλα τα θρησκεύματα στην διασπορά των δογμάτων και των ιδανικών τους δεν ... δηλώνει κρατική εχθρότητα προς την θρησκεία ή τα θρησκευτικά διδάγματα ... καθώς το πρώτο άρθρο βασίζεται πάνω στην προϋπόθεση πως τόσο η θρησκεία όσο και η κυβέρνηση μπορούν να εργαστούν βέλτιστα στην επίτευξη των ανώτερων στόχων τους εαν η κάθε μία αφήνεται ελεύθερη από την άλλη εντός της έκαστης σφαίρας τους".
Η πολιτεία της Νέας Υόρκης κατ' εφαρμογή της απόφασης αυτής εφάρμοσε ένα υβριδικό σύστημα, του οποίου την συνταγματικότητα ήρθε να κρίνει καταφατικά το 1953 η μεταγενέστερη απόφαση Zorach v. Clauso. Η πολιτεία λοιπόν αυτή προβλέπει τα δημόσια σχολεία της - κατόπιν έγγραφης αιτήσεως των γονέων – να επιτρέπουν στους μαθητές τους την τελευταία σχολική ώρα να φεύγουν από το σχολείο και να πηγαίνουν σε ιδιόκτητο χώρο οργανωμένο από την εκάστοτε εκκλησία προκειμένου να παρακολουθούν σε αυτόν το μάθημα των θρησκευτικών. Η παρακολούθηση εκεί είναι υποχρεωτική και οι εκκλησίες κρατούν απουσιολόγιο δίνοντας εβδομαδιαία αναφορά για την λειτουργία του μαθήματος. Όσοι μαθητές δεν το επιθυμούν παραμένουν στις σχολικές εγκαταστάσεις ακολουθώντας κανονικά το πρόγραμμα μαθημάτων. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται τόσο η κατήχηση με πόρους των φορολογουμένων όσο και ο κατ’ ουσίαν εξοστρακισμός όσων μαθητών δεν επιθυμούν για λόγους συνείδησης να συμμετάσχουν στο σχολικό πρόγραμμα.
Το κατά πόσο βέβαια οι πολιτικές και θρησκευτικές αρχές του τόπου μας διατίθενται να μελετήσουν και να πάρουν γόνιμα στοιχεία από αυτό το σύστημα εκπαίδευσης είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Στον απόηχο των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου μία είδηση από τη Λατινική Αμερική ήρθε να υπενθυμίσει πως ο απολυταρχισμός δεν γνώρισε ποτέ χρώμα, φαιό ή κόκκινο. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας αναμένοντας απώλειες στις επικείμενες πανεθνικές τοπικές εκλογές της Κυριακής δήλωσε σε προεκλογική συγκέντρωσηυποψηφίου του κόμματος του: “Αν αφήσετε την ολιγαρχία να επιστρέψει στην κυβέρνηση, τότε προτιμώ να καταλήξω στέλνοντας τα άρματα μάχης της τεθωρακισμένης ταξιαρχίας για να υπερασπιστώ την επαναστατική κυβέρνηση και τον λαό του Carabobo. Καλύτερα, διότι δε θα επιτρέψω στην ολιγαρχία να επιστρέψει στην κατάσταση των προηγούμενων χρόνων. Πατρίς ή θάνατος, είναι το σύνθημα!”.
Ανεξαρτήτως του αν πραγματωθεί η απειλή το προσωπείο πλέον έπεσε αποκαλύπτοντας πίσω από το φιλολαϊκό πρόσωπο του ηγέτη ακόμη έναν δικτατορίσκο, ο οποίος δε διστάζει φοβούμενος το ελεύθερο της βούλησης του λαού του να καταφύγει και αυτός στις ερπύστριες. Τρεχάτε τώρα ν’ αγοράσετε επαναστατικό πετρέλαιο σε τιμή αλληλεγγύης.
Halloween σήμερα στον αγγλοσαξωνικό χώρο κι εγώ θα φτιάξω κολοκυθόσουπα και θα παρακολουθήσω κάτι τρομακτικό, όπως το τέρας του δόκτορος Frankenstein ή τις βραδινές ειδήσεις του μεγάλου καναλιού. Η άγνοια περί Halloween στην Ελλάδα με αναγκάζει να γράφω πράγματα φαινομενικά out of context.
Σε κάποια χρόνια όμως η παγκόσμια οικονομία θα έχει καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και οι διεθνείς κερδοσκόποι θα μας έχουν πιει το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Τότε πλέον είμαι σίγουρος πως η λαϊκή μας παράδοση και σοφία θα έχουν δημιουργήσει πλούσια θεματολογία, ουτωσώστε η γιορτή να αποκτήσει και εγχώρια νότα. Όσοι προδικάζουν το τέλος της αμερικάνικης πρωτοπορίας παρακαλούνται να μας εξηγήσουν γιατί οι αγγλοσάξωνες συνεχίζουν τόσο επιτυχημένα να εξάγουν πολιτισμό. Happy Halloween λοιπόν, σε πείσμα αρνητών και καταστροφολόγων!
Σχετικά με το θέμα της ίδρυσης νέου Εφετείου στην ανατολική Κρήτη με έδρα το Ηράκλειο, ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Σωτήρης Χατζηγάκης δήλωσε σε βουλευτές και εκπροσώπους τοπικών φορέων κατά τη συνάντησή τους σήμερα τα εξής:
«Επαναλαμβάνω όλα όσα ανέφερα στη Βουλή την Δευτέρα 13/10/2008 και σε άλλες δημόσιες δηλώσεις και συνεργασίες μου, ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να προωθηθεί η ίδρυση των τεσσάρων νέων Εφετείων. Τα Εφετεία αυτά θα ιδρυθούν και θα λειτουργήσουν όλα μαζί, δηλαδή ταυτόχρονα».
Ημερομηνία Αποστολής : 21/10/2008
Γενικός Κανονισμός Υπηρεσίας στον Στρατό 20-1
ΑΡΘΡΟ 25
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ
1. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ανήκουν στο Έθνος. Κάθε στρατιωτικός μπορεί να έχει τις πεποιθήσεις και τις προσωπικές του αντιλήψεις, οφείλει όμως στα πλαίσια της υπηρεσίας του να τηρεί αυστηρή ουδετερότητα. Κάθε πολιτική δραστηριότητα απαγορεύεται αυστηρά.
2. Οι κληρωτοί, που είχαν ενταχθεί σε πολιτικές οργανώσεις πριν τη στράτευση τους, αναστέλλουν την πολιτική και συνδικαλιστική τους δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
3. Οι στρατιωτικοί έχουν δικαίωμα να εκφράζουν γραπτά τις απόψεις τους και να δημοσιεύουν κείμενα καθαρά επιστημονικού, πολιτιστικού ή λογοτεχνικού περιεχομένου. Δεν μπορούν όμως να κάνουν το ίδιο για ζητήματα πολιτικού ή κομματικού περιεχομένου, ούτε να κάνουν δηλώσεις στα μέσα μαζικής ενημερώσεως χωρίς άδεια του Υπουργού Εθνικής Άμυνας.
Με τον παραπάνω περιορισμό ομολογώ πως δεν αισθάνομαι καθόλου - μα καθόλου; - άνετα. Η ιδιότητα μου όμως ως υποψήφιου έφεδρου αξιωματικού με οδηγεί στην κατεύθυνση προσωρινής αποχής από το πολιτιστολογείν.
Κρούσμα αυτολογοκρισίας; Λέτε να είμαι ακόμα ένα μοιραίο θύμα υποταγής στην εξουσία, τραγικό σημείο των καιρών; Ό,τι και να είμαι σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και καλά μακροβούτια!
Ούτως ή άλλως ο Αύγουστος είναι τόσο φτωχός σε ειδήσεις που δεν αξίζει τον κόπο να μένει κανείς μπροστά σε οθόνη για πολύ. Καλύτερα να καταφύγει σε κάποια παραλία, που προσφέρει και την απόλυτη αντιπυρική προστασία. Εκμεταλλευτείτε λοιπόν τον ήλιο, τη θάλασσα και την παγκοσμιοποίηση στο έπακρο και όταν το θυμηθείτε κάντε και για μένα καμιά απλωτή.
Ακόμα δεν έχω καταλήξει για το αν το Canis Libertatis αποτελεί παράπλευρη απώλεια ή κατά φαντασίαν εχθρό στον πόλεμο λογοκρισίας του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Συγκεκριμένα η πρόσβαση τόσο στον παρόντα ιστότοπο όσο και σε όλα τα ιστολόγια που φιλοξενούνται από το blogger.com καθίσταται αδύνατη από την αίθουσα υπολογιστών μιας στρατιωτικής μονάδας.
Η φαιδρά πορτοκαλέα αντιθέτως ανθίζει όταν ο χρήστης επιχειρήσει να επισκεφθεί σελίδες ροζ ή φαιοκόκκινου περιεχομένου. Εκεί είναι που για κάποιο περίεργο λόγο οι άμυνες του συστήματος πέφτουν στο ναδίρ. Αρκούμαστε στο να μοιραστούμε με το ευάριθμο αναγνωστικό μας κοινό το αιτιολογικό που μας πετάει το χαζοκούτι κάθε φορά που επιχειρούμε πρόσβαση. Απολαύστε υπεύθυνα:
ΓΕΣ Υπηρεσία Ελέγχου Περιεχομένου
Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο ζητούμενο URL
________________________________________
Η πρόσβαση στην σελίδα:
http://canislibertatis.blogspot.com/
από την διεύθυνση IP: xx.x.xx.xx δεν επιτρέπεται για τον εξής λόγο: pornges
Η διεύθυνση IP, ημερομηνία, ώρα και ζητούμενο URL έχει καταγραφεί.
Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στη συγκεκριμένη σελίδα επειδή περιέχει ή έχει θεωρηθεί ότι περιέχει περιεχόμενο το oποίο δεν είναι κατάλληλο.
We hereby utterly condemn all recent incidents of terrorism and the violent breakdown of democratic proceedings within our academic community.
We demand from public authorities as well as from each and every citizen the enforcement of the minimum of rule of law and the complete isolation of these small political minorities that undermine our hope for better days to come.
No matter how loud they may rant, no matter how much they may bully, they shall always find us opposed.
Join our Cause at Facebook and take action to make hellenic universities inspiring, interconnected with the market and open to the world.
Αύριο παρουσιάζομαι στο 547 Τάγμα Πεζικού στο Ρέθυμνο.
Δεν ξέρω αν δέχονται κούταβους, όμως απ' όσα μου έχουν πει το WiFi της μονάδας έχει πέσει και οι φαντάροι αναγκάζονται να συνδέουν τα palm tops με δορυφορικό ίντερνετ. Downloads πλέον μόνο στην καλλιόπη, κι ελπίζω με σχετικά γρήγορη και καθαρή σύνδεση.
Αγαπητό πολυπληθές αναγνωστικό μου κοινό και άμαχε πληθυσμέ, σε αποχαιρετώ. Πάω να υπηρετήσω τη μάμα πατρίδα. Σύντομα ελπίζω πως θα είμαι σε θέση να πρήζω τον πρώτο δύσμοιρο που θα βρίσκω στο διάβα μου με ιστορίες γεμάτες πάθος κι ένταση. Ιστορίες που μόνο ένας άντρας μπορεί να νοιώσει :P
World Fair Trade Day today και η Fare Trade Hellas μας προσκαλεί σε εορταστικές εκδηλώσεις καταναλωτικής αφύπνισης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η ιδέα του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου εξαπλώνεται σταδιακά και στην Ελλάδα ως μία “παγκόσμια εναλλακτική πρόταση απέναντι στο συμβατικό εμπόριο”. Πόσο δίκαιη όμως είναι η πρόταση αυτή και κατά πόσο τίθεται πραγματικά απέναντι στο συμβατικό εμπόριο;
Ο δρόμος του fair trade μπορεί είναι στρωμένος με αγνές προθέσεις, όμως ούτε βασιλικός είναι ούτε απαραίτητα οδηγεί σε οφέλη διάφορα εκείνων που μας έχει προσφέρει η παγκόσμια απελευθέρωση των (συμβατικών) εμπορικών συναλλαγών. Σίγουρα το θυμικό του καταναλωτή ερεθίζεται όταν πιστεύει πως με όπλο το καλάθι της νοικοκυράς συμβάλλει και στην εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας και στην άμεση βελτίωση της ζωής συνανθρώπων. Και πράγματι η πρωτοβουλία ουσιαστικά προωθεί μία εναλλακτική αντίληψη φιλανθρωπίας. Το γεγονός όμως αυτό δεν καθιστά καθεαυτή την κατανάλωση fair trade προϊόντων ούτε ηθική ούτε υπεύθυνη. Αντιθέτως η πλατφόρμα του fair trade και τα προβλήματα που αυτή έχει παρουσιάσει μας οδηγούν στην κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού της καταναλωτικής μας ανάγκης σε σχέση με το όραμα κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας.
Ήδη από το πρώτο σκαλοπάτι της γραμμής παραγωγής παρατηρούνται σημαντικά χωλά σημεία. Ένα από αυτά είναι οι κατά τόπους συνεταιρισμοί, οι οποίοι ως εταιρικά σχήματα αδυνατούν να αναλάβουν την οργάνωση μιας “δίκαιης” καλλιέργειας. Ο έλεγχος αυτών είναι εξαιρετικά δύσκολος και κρούσματα διαφθοράς και κακοδιοίκησης παρατηρούνται δυστυχώς συχνά. Η διοίκηση για παράδειγμα συμβαίνει να αποκρύπτει κέρδη και να αποτρέπει τα μέλη από την καλλιέργεια εναλλακτικών και ποιοτικά ανώτερων ποικιλιών. Χαρακτηριστικά οι Financial Times επισκέφθηκαν πριν δύο χρόνια πέντε φάρμες δίκαιου εμπορίου στο Περού όπου διαπίστωσαν αφενός πως οι τέσσερις εξ αυτών πλήρωναν τους γεωργούς με μισθό κατώτερο του ελάχιστου νόμιμου και αφετέρου πως προσμίγνυαν καφέ του συμβατικού εμπορίου με τον δικό τους πουλώντας τον ως δίκαιο. Αντιθέτως πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και αμείβουν τον παραγωγό με μισθό άνω του μέσου αποκλείονται εξ ορισμού από την πιστοποίηση fair trade.
Τα προβληματικά σημεία συνεχίζονται ακόμα μεγαλύτερα στα κατά τόπους δίκτυα πωλήσεων. Ο καταναλωτής θα βρισκόταν προ εκπλήξεως αν μάθαινε πως περίπου μόνο ένα 10%(!) του κέρδους από την εξ ορισμού προσαυξημένη τιμή πώλησης καταλήγει στον παραγωγό, την στιγμή που το υπόλοιπο κατευθύνεται στην προώθηση του σήματος Fairtrade - ήτοι στη διαφήμιση της επιχείρησης. Πέραν αυτού η πολιτική στόχευση των fair trade είναι τέτοια που φαίνεται πως πετούν πέτρες προς λάθος κατεύθυνση. Χαρακτηριστικά είναι αυτά που διαβάζουμε στον ιστότοπο της Fair Trade Hellas:
"...Δυστυχώς, τέτοιες ιστορίες (αθλιότητας) είναι πολύ συνηθισμένες στη νέα παγκόσμια οικονομία όπου η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μετόχων κυριαρχούν, και η φτώχεια συνεχώς αυξάνεται. Η αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την υποστήριξη της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών στο ελεύθερο εμπόριο και στις επενδυτικές συμφωνίες, προκαλούν τρία δισεπίλυτα προβλήματα που τώρα πλήττουν σχεδόν κάθε έθνος στον πλανήτη: ανισότητες εισοδημάτων, απώλειες εργασιών και καταστροφές στο περιβάλλον."
Η επιθυμία προσφοράς οικονομικής βοήθειας είναι από κάθε άποψη αξιέπαινη και αποτελεί κορυφαία πράξη ανθρωπισμού. Καλό είναι όμως να μην αγνοούμε και τα γεγονότα. Το fair trade μπορεί να δημιουργεί ρεύμα και να προσφέρει στον καταναλωτή μία αίσθηση αλληλεγγύης και προσφοράς. Η μόνη όμως διαδικασία που έχει καταφέρει να βγάλει μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες από την ανέχεια δεν είναι το δίκαιο, αλλά το ελεύθερο εμπόριο. Το άνοιγμα των συνόρων συνοδευόμενο από ένα κράτος δικαίου και τον σεβασμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας αποτελεί την λύση, όχι η επιδότηση μιας μικρής ομάδας παραγωγών και ο εγκλωβισμός τους σε παραγωγή αγαθών κάτω του κόστους. Το κλειδί στην ευμάρεια των φτωχών γεωργών είναι η ικανότητα αναζήτησης εναλλακτικών παραγωγικών ευκαιριών συνεπικουρούμενη από εύνομους, αποτελεσματικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Και το fair trade όχι μόνο δεν κατανοεί το κλειδί αυτό αλλά και το αντιμάχεται ενεργώντας με μία μάλλον αφελή επίφαση κοινωνικής αλληλεγγύης.
Αξιόλογα papers πάνω στην προβληματική:
Booth & Whetstone, Half a Cheer for Fair Trade
Marc Sidwell, Unfair Trade
Jeremy Weber, Fair Trade Coffee Enthousiasts Should Confront Reality
Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου η Βίκη Φλέσσα προσκαλεί στην εκπομπή "Στα άκρα" τον συγγραφέα Νίκο Δήμου και τον δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη. Ο τίτλος της εκπομπής είναι τόσο ταιριαστός όσο κι αταίριαστος, καθώς εικάζω πως οι σημερινές τοποθετήσεις, εκεί που θα έπρεπε να αποτελούν κοινό τόπο, θεωρούνται από μία μεγάλη πλειοψηφία ως θέσεις των άκρων.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα άξιζε να προσκληθεί και κάποιος από το την απέναντι όχθη, προκειμένουν να εκθέσει και τις δικές του απόψεις και γιατί όχι, ν' απολαύσουμε την ιδεολογική του κατίσχυση (ή κατασφαγίαση). Το πρόβλημα βέβαια είναι πως οι πάντες εμφανίζονται διαπρύσιοι υπέρμαχοι της ελευθερίας του τύπου, με την απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση πως ο τελευταίος θα γράφει μόνο εκείνα που δεν τους ενοχλούν.
ΝΕΤ, Παρασκευή 24.00
Ανοίγουν Starbucks στο ιστορικό λιμάνι των Χανίων.
(Και συνεχίζουμε με το σχόλιο)
Η γνωστή αλυσίδα καταστημάτων κάνει τα πρώτα της βήματα σε Ηράκλειο και Χανιά, δοκιμάζοντας τις αντοχές της σε μία απαιτητική και εν πολλοίς ανορθολογικά (call me φραπεδούμπα) κινούμενη αγορά.
Ο όμιλος Μαρινόπουλου κινείται έξυπνα και επενδύει σε κομβικά σημεία, δείχνοντας ταυτόχρονα προσοχή στην κτιριακή αισθητική και την ποιότητα προσφερόμενων υπηρεσιών. Όσοι γνωρίζουν τα Starbucks από Αθήνα ή εξωτερικό δεν είναι ανάγκη να ψάξουν κάτι καινούριο, ενώ δίνεται για πρώτη φορά η ευκαιρία σε πολύ κόσμο να δοκιμάσει έναν αξιοπρεπή καφέ φίλτρου μυρίζοντας τον καφέ και όχι το τασάκι. Οι baristas δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ενώ το περιβάλλον δεν έχει πραγματικά τίποτα να ζηλέψει από καταστήματα άλλων χωρών.
Όσοι με γνωρίζουν μπορούν να βεβαιώσουν πως τα έχω χτίσει με τους καφέδες που πίνω εκεί, γι' αυτό και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω απαριθμώντας τα δυνατά σημεία της επιχείρησης. Αντ' αυτού θα εστιάσω την κριτική μου σ' ένα δυο πράγματα, τα οποία προσωπικά πιστεύω πως σηκώνουν βελτίωση:
Ιστότοπος: Και που υπάρχει καλό είναι, όμως χρειάζεται ακόμα πάααρα πολύ development. Θεωρώ απαράδεκτο το οτι κλείνουν 6 χρόνια παρουσίας στην ελληνική αγορά χωρίς να έχουν ολοκληρώσει το δικτυακό τους προφίλ. Για μία επιχείρηση που αγκαλιάζει την ευρυζωνικότητα αυτά τα κενά μάλλον εκλαμβάνονται ως σχήμα οξύμωρο. Φαίνεται πως εκεί δεν έχουν αισθανθεί ακόμα την καυτή ανάσα του ανταγωνιστή για ν' ανασκουμπωθούν.
Κάρτα Starbucks: Εντάξει, καλή η προσπάθεια αλλά δεν πείθει κανένα. Σου δίνει τη δυνατότητα να τη γεμίσεις χρήματα χωρίς να προσφέρει κάποιο bonus ή την παραμικρή προνομιακή μεταχείριση. Εκτός Ελλάδας και Κύπρου είναι άχρηστη, ενώ ο κίνδυνος να την χάσεις είναι μεγαλύτερος από εκείνον του να βγεις για καφέ χωρίς χρήματα. Πέραν τούτου θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω μια προβοκάτσια αντίστοιχη της υπόθεσης "laissez faire", να δω και τις αντοχές των δικών μας στην ελευθερία έκφρασης.
Coffee of the Week: Ο καφές φίλτρου εναλλάσσεται συχνά, ενώ ποτέ δεν αφήνεται να βράζει για ώρα, γεγονός που θεωρώ πολύ υγιεινό. Αρνητική όμως βρίσκω τη χαμηλή θερμοκρασία στην οποία μπορεί κάποιος να τον πετύχει. Πείτε με παράξενο, όμως η ιδανική θερμοκρασία είναι γύρω στους 90° C. Εκεί τον πετυχαίνει και όποιος τον παραγγείλει σε κατάστημα του εξωτερικού. Εδώ όμως είναι πολλές οι φορές και πολλά τα υποκαταστήματα που πασάρουν χλιαρό καφέ - κοινώς μπουγαδόπλυμα, χωρίς να προσέξουν αυτή τη μικρή πλην σημαντική λεπτομέρεια.
Γλυκά: Οι ποικιλίες καφέ των Starbucks είναι αχτύπητες, όμως τα γλυκά που μας φέρνει ο Μαρινόπουλος είναι δεύτερης διαλογής. Σε τιμές κατά κανόνα υψηλότερες εκείνων της Βρετανίας ή της Γερμανίας, τα γλυκά είναι, όπως και να το κάνουμε, μίας αξιοσέβαστης ηλικίας. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν εκεί ευθύνεται η ατυχής ανάθεση σε κάποια εγχώρια βιοτεχνία ή αν τα στέλνουν Ελλάδα με τρένο, όμως όσο συνεχίζεται αυτό το κακό, εγώ τουλάχιστον θα συνεχίσω να απολαμβάνω σοκολατίνα Σαβοϊδάκη και τρούφα Μπαρμπαρήγου.
Τα όσα γράφω δεν απευθύνονται τόσο στα Starbucks καθεαυτά, όσο στους εγχώριους ανταγωνιστές, οι οποίοι καλό είναι ν' ανοίγουν τα μάτια τους και να αξιοποιούν τα όποια συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Η αλυσίδα Starbucks δεν είναι ο μπάμπουλας του καφετζή. Χαρακτηριστικά στο Ισραήλ αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο μη αντέχοντας το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Μια κοντινή ματιά στο πως λειτουργεί η επιχείρηση είναι επωφελής τόσο για τον καταναλωτή όσο και για τον Έλληνα επιχειρηματία και το παράδειγμα δεν είναι ακαδημαϊκό. Η Γρηγόρης Μικρογεύματα του Γεωργάτου αριθμεί πάνω από 160 υποκαταστήματα ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται και το λανσάρισμα της Dakos Creta Foods and Coffee Bars του ομίλου Creta Farm. Ποιος ξέρει, δεν είναι διόλου απίθανο τα επόμενα χρόνια να δούμε τα νέα Starbcuks να ξεπηδούν από μια μικρή χανιώτικη καφετέρια.
Εκείνος όμως τους την έκανε και ανέστη αληθώς!
Καλή ανάσταση λοιπόν ...και για εσάς που δεν πειστήκατε ακόμη,
καλές γιορτές!
Έφτασε και στη δική μου πόρτα ο γαλάζιος φάκελος, με σημείωμα που με καλεί να παρουσιαστώ στο 547 Τάγμα Πεζικού του Ρεθύμνου. Η Ελληνική πολιτεία λοιπόν μου ζητά να την υπηρετήσω ως οπλίτης, τιμώντας μία εκ των συνταγματικών μου υποχρεώσεων. Κι εγώ; Εγώ σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Κατά καιρούς παρακολουθούσα fora σχετικά με την ανυποταξία και την ανάγκη κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως αντιμετώπιζα πάντα το ζήτημα ως καθαρά προσωπικό. Η τέχνη της λούφας δεν καλλιεργείται μόνο στον ελληνικό στρατό, αλλά τόσο πριν όσο και μετά απ’ αυτόν. Παρόλα τα στραβά που γίνονται εκεί μέσα, έξυπνος δεν θεωρείται όποιος τον υπηρετεί, αλλά εκείνος που κατορθώνει να ξεγλιστρήσει είτε σε ένα σώμα πολυτελείας είτε με ολοκληρωτική απαλλαγή. Οι υπόλοιποι θεωρούνται είτε πολίτες δευτέρας κατηγορίας είτε απλώς μαλάκες. Αντίθετα, στην παράδοση ευρωπαϊκών κρατών είναι οι γόνοι αριστοκρατών που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους από μάχιμη θέση, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου. Τελευταίο ηχηρό παράδειγμα ο πρίγκηπας Χάρρυ της Ουαλίας που βρέθηκε χωρίς να το μυριστεί κανείς διοικητής λόχου στο Αφγανιστάν.
Χωρίς λοιπόν να αναζητώ κάποιο εύσημο εθνικοφροσύνης και με επίγνωση του δυσχερούς της κατάστασης θεωρώ τιμή μου που καλούμαι να περάσω αυτό το λούκι. Αυτό που θα ήθελα να κάνω από δω μέσα είναι ένα κάλεσμα προς τους ευάριθμους φίλους και αναγνώστες που σπουδάζουν έξω. Όταν με το καλό τελειώσετε τα post-doc σκεφτείτε το και λίγο ρομαντικά. Δεν είναι για πέταμα η εθνική μας άμυνα, καθώς οικονομία και διπλωματία θεωρούνται ικανά αλλά μη επαρκή εργαλεία στη γειτονιά. Οι ένοπλες δυνάμεις καλώς ή κακώς στηρίζονται ακόμα στους ώμους του κάθενος από εμάς. Μέχρι λοιπόν να γίνει εξ ολοκλήρου επαγγελματικός ο στρατός παραμένει ένα μικρό χρέος, το οποίο έχουμε καλούς λόγους να υπηρετήσουμε.
Κλείνω με το σηματάκι που είχε πάνω δεξιά το σημείωμα κατάταξης. Το ρητό είναι από τον Θουκιδίδη, ο οποίος απευθυνόμενος στους πολίτες της Αθήνας γράφει:Επιστροφή στον δεύτερο παγκόσμιο σήμερα και ώρα για παλιά, καλή και απροκάλυπτη προπαγάνδα. Ο κούταβος εντόπισε μία ασυνήθιστη παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού με τον κακό το λύκο και τα τρία γουρουνάκια, γυρισμένη το 1942 από την γνωστή Metro Goldwyn Mayer. Το Blitz Wolf ήταν υποψήφιο για Oscar καλύτερου κινουμένου σχεδίου, έχασε όμως από το Der Fuehrer's Face της ανταγωνίστριας Walt Disney.
Η ελάχιστη προσπάθεια που κατέβαλε ο δημιουργός Tex Avery για ν' αποκρύψει τον συσχετισμό του κακού λύκου με τον Αδόλφο είναι χαρακτηριστική του κλίματος της εποχής και δικαιολογεί τα κύματα λογοκρισίας από τα οποία το έργο διήλθε μεταπολεμικά. Τα όποια ξεκαρδιστικά gags δεν δικαιολογούν επαρκώς για παράδειγμα τον βομβαρδισμό και εξάλειψη του Τόκυο από τον χάρτη, κάτι που ο McNamara επιχείρησε τρία χρόνια αργότερα με βόμβες ναπάλμ.
McNamara: I was on the island of Guam in his command in March of 1945. In that single night, we burned to death 100,000 Japanese civilians in Tokyo: men, women, and children.
Morris: Were you aware this was going to happen?
McNamara: Well, I was part of a mechanism that in a sense recommended it. I analyzed bombing operations, and how to make them more efficient. i.e. Not more efficient in the sense of killing more, but more efficient in weakening the adversary. I wrote one report analyzing the efficiency of the B—29 operations. The B—29 could get above the fighter aircraft and above the air defense, so the loss rate would be much less. The problem was the accuracy was also much less. Now I don't want to suggest that it was my report that led to, I'll call it, the firebombing. It isn't that I'm trying to absolve myself of blame. I don't want to suggest that it was I who put in LeMay's mind that his operations were totally inefficient and had to be drastically changed. But, anyhow, that's what he did. He took the B—29s down to 5,000 feet and he decided to bomb with firebombs.
... LeMay said, "If we'd lost the war, we'd all have been prosecuted as war criminals." And I think he's right. He, and I'd say I, were behaving as war criminals. LeMay recognized that what he was doing would be thought immoral if his side had lost. But what makes it immoral if you lose and not immoral if you win?
Paris deputy mayor Denis Baupin urged the IOC to "salvage its image and save the spirit of the Olympics" by threatening to move the Olympics to Athens, which hosted the 2004 Games, unless China pledges to improve its rights record.
Σήμερα είχα τη σπάνια χαρά να συναντήσω για καφέ έναν σύνδεσμο του Blogroll. Ο εγκέφαλος πίσω από το LiberalCreta εκδήλωσε τα φιλοζωικά του αισθήματα κερνώντας τον κούταβο έναν σταρβάκειο coffee of the week. Και τολμώ να πω πως συνάντησα έναν από τους λίγους Ηρακλειώτες, οι οποίοι ενώ βλέπουν τα πάντα γύρω τους να πηγαίνουν παντελώς κατά διαόλου παραμένουν γεμάτοι όρεξη για δημιουργία κι αλλαγή.
Το "δημοκρατικό" μας Ηράκλειο είναι μια πόλη όμορφη στα σημεία και δυναμικά αναπτυσσόμενη. Νοοτροπία δεκαετιών όμως δύσκολα αλλάζει. Και παρατηρώ πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να καταθέσουν τα όπλα αμαχητί, όχι μόνο αποδεχόμενοι την όποια κατάσταση αλλά και προβάλλοντας τις αρνητικές της εκφάνσεις συνειδητά πάνω στον πρώτο διπλανό. Η χοντροπετσιά αρχίζει από τον πιτσιρικά που γκαζώνει με πειραγμένη εξάτμιση, προχωρεί στον συνάδελφο του γραφείου που σου καπνίζει στα μούτρα και συνεχίζει με τα κλειστά κυκλώματα και την αδιαφάνεια όσων διαχειρίζονται δημόσια εξουσία. Και αυτό που εκνευρίζει τουλάχιστον εμένα είναι η επικάλυψη των παραπάνω με ένα μανδύα τοπικής ιδιαιτερότητας. Είναι δηλαδή σαν να βαφτίζουμε τον γάιδαρο αϊτό, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να βόσκει στο λιβάδι μας.
Όλα αυτά τα στραβά όμως είναι κρίμα να τ’ αφήσουμε όπως τα βρήκαμε. Υπάρχουν ακόμα άτομα, τα οποία επιλέγουν να κολυμπήσουν ενάντια στο ρεύμα του ανορθολογισμού, διεκδικώντας το αυτονόητο. Ένα απ’ αυτά είναι κι ο Δευκαλίων, γεγονός που μου επιτρέπει να ελπίζω για κάτι καλύτερο.
Ο επόμενος καφές δικός μου!
Έχει περάσει μία εβδομάδα από την 25η Μαρτίου, όταν με λύπη διαπίστωσα πως ο εορτασμός της επετείου έχει σε μεγάλο βαθμό απολέσει το πρωταρχικό του βάρος στη συλλογική μας συνείδηση. Το γεγονός αυτό οφείλεται μεταξύ άλλων και στην αποτυχία μας να επανασηματοδοτήσουμε τα γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου και μέσω αυτής της διαδικασίας να ορίσουμε με αυτοπεποίθηση τις βλέψεις μας για το μέλλον.
Με γνώση της εθνικής μυθοπλασίας του 1821 και προσπερνώντας τον προβληματισμό του αν οφείλουμε να ταυτίσουμε το εθνικό με το αληθές (που πιστεύω πως οφείλουμε), παραμένω με την απορία του γιατί η γενιά μου καταδικάζει επαναστάτες ήρωες σε λήθη και αφάνεια. Πιθανή απάντηση μπορεί να είναι η κατά σύστημα καπήλευση του ονόματος και του πολιτικού τους βάρους από τον χώρο της συντηρητικής δεξιάς. Ενός χώρου ο οποίος οικειοποιήθηκε και καταχράστηκε πρόσωπα και καταστάσεις σε μια προσπάθεια να καλύψει την ιδεολογική του ένδεια στον δύσκολο αγώνα με το αντίπαλο δέος της διεθνιστικής αριστεράς. Το τελειωτικό χτύπημα στην αναγωγή αυτή έδωσαν μάλλον οι εκδηλώσεις της χούντας, για τα 150 χρόνια εθνεγερσίας. Εκεί ήταν που η όποια αντίδραση και προσπάθεια μετέπειτα κάθαρσης συμπαρέσυρε στο διάβα της και κάποια χλωρά.
Σήμερα όμως που το περίγραμμα έχει τόσο αλλάξει, μας δίνεται ξανά η δυνατότητα να ανατρέξουμε στις πηγές και ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου τον ρόλο των δικών μας founding fathers στην δημιουργία του ελληνικού κράτους. Και πέραν τούτου πιστεύω πως η επανασηματοδότηση αυτή δεν αρκεί να γίνεται στα σχολικά αμφιθέατρα μια φορά το χρόνο. Οφείλει μάλλον να διαπεράσει την καθημερινή μας ζωή, τόσο μέσω του δημοσίου διαλόγου όσο και μέσω της pop culture.
Στο κάτω κάτω γιατί όταν μιλάμε για "επαναστάτη" το μυαλό μας να πηγαίνει στον Che και όχι στον Κολοκοτρώνη; Γιατί ο φοιτητής να φοράει μπλουζάκι με τη στάμπα του σφαγέα Μάο και όχι μ’ εκείνη του ιδεολόγου Μακρυγιάννη; Εκείνος ήταν που μιλούσε για το "Εμείς" και πάλεψε για Σύνταγμα. Είναι ίσως τραβηγμένο το σημερινό product placement που επιχειρώ και πιθανόν να παίρνει τόνους kitsch, όμως ποτέ δεν ξέρεις. Αν αρχίσουν να κυκλοφορούν στην αγορά άνθρωποι με τέτοιες στάμπες, αυτό μπορεί και να είναι σημάδι πως η προβολή της ιστορίας μας στο μέλλον αντιμετωπίζεται λιγότερο σκοτεινή και μίζερη.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν τα ιδρυτικά τους θεμέλια στον φιλελεύθερο διαφωτισμό του 18ου αιώνα, όπως αυτός εκφράστηκε στα founding documents, δείχνοντας έτσι ένα λαμπρό καινούριο δρόμο προς την ελευθερία. Αυτό όμως δεν απέτρεψε τη χώρα από αρκετά πισωγυρίσματα, από την περίοδο του εμφυλίου μέχρι σήμερα.
Υπήρξαν πράγματι ορισμένες περίοδοι της αμερικανικής ιστορίας, κατά τις οποίες θεμελιώδεις αρχές όπως η προ του νόμου ισότητα, η ατομική ελευθερία (writ of habeas corpus) και το τεκμήριο αθωότητας καταπατήθηκαν από την ομοσπονδιακή εξουσία, χωρίς μάλιστα να συναντήσουν κάποια αξιόλογη αντίδραση.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η αντιμετώπιση που το αμερικανικό κράτος επεφύλαξε στους ιαπωνικής καταγωγής πολίτες του κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Αρχίζοντας από την προπαγάνδιση του εσωτερικού εχθρού, η κεντρική κυβέρνηση πέτυχε να περάσει την ρατσιστική εικόνα ενός Iάπωνα με τυφλή υποταγή στην (ιμπεριαλιστική) χώρα καταγωγής του. Το όλο εγχείρημα κατέληξε στην υποχρεωτική μετεγκατάσταση και εγκλεισμό περί των 120.000 πολιτών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, των οποίων παρεμπιπτόντως την αποκλειστικότητα ουδέποτε διεκδίκησαν οι εθνικοσοσιαλιστές Γερμανοί.
Το σημερινό cartoon, τιτλοφορούμενο "Japoteurs", αντικατοπτρίζει την ατμόσφαιρα εκείνης ακριβώς της εποχής. Ήρωας εδώ ο Superman, ο οποίος κατορθώνει να επανακαταλάβει ένα γιγαντιαίο βομβαρδιστικό που πράκτορες κλέβουν και επιχειρούν να στρέψουν εναντίον της Αμερικής. Το έργο ανέβηκε στους κινηματογράφους τον Σεπτέμβρη 1942 από την Paramaount Pictures, επενδύοντας με ήχο και εικόνα ένα κλίμα πολεμικής υστερίας και ρατσιστικής προκατάληψης με ρίζες αιώνων.
Σήμερα το Hollywood εμφανίζεται αρκετά πιο προσεκτικό στην κατάδειξη των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών, χωρίς όμως να έχει εγκαταλείψει την στοχοποίηση συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων. Και χωρίς προ πάντων να έχει απαξιώσει σύγχρονα κολαστήρια, τα οποία υπονομεύουν και καταρρακώνουν το αμερικανικό κύρος παγκοσμίως.
Ανακάλυψα τους Streetpanthers πρώτη φορά διαβάζοντας το μπλόγκι ενός ιμπεριαλιστή νεοφιλελεύθερου, ο οποίος τότε μας παρουσίαζε τον Γάιδαρο του μηνός Ιουλίου. Έκτοτε λησμόνησα την ύπαρξη και τη δράση τους, καθώς η διαβίωση σε πόλη του εξωτερικού μου απέκρυπτε το μέγεθος του προβλήματος.
Πλέον έχω επιστρέψει Ελλάδα και ομολογώ πως αν ένα πράγμα με δυσκολεύει στην επαναπροσαρμογή, αυτό είναι η συμπεριφορά του Έλληνα οδηγού. Χθες μάλιστα ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπος με μία οδηγό, η οποία σε ώρα αιχμής στάθμευσε το ΙΧ της σε σηματοδοτημένη θέση για ΑΜΕΑ. Ο σύντομος διάλογος που ακολούθησε μου έδωσε να καταλάβω από τη μια πως η κατάσταση είναι όντως τραγική, από την άλλη όμως παράλληλα πως πέρα από την αγανάκτηση οφείλουμε και να ενεργήσουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Και τότε ήταν που ξαναθυμήθηκα εκείνη την ομάδα πολιτών.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ STREETPANTHERS
Οι Streetpanthers επιδιώκουν να επισημάνουν την παραβατική και κοινωνικά απερίσκεπτη συμπεριφορά ορισμένων οδηγών, ελπίζοντας πως οι δεύτεροι δεν θα την επαναλάβουν μελλοντικά. Δεν πρόκειται ούτε για βανδάλους ούτε για ακτιβιστές της ντουντούκας και της δεκάρας. Σεβόμενοι την ατομική ιδιοκτησία των παραβατών, επικολλούν ένα εύκολα αφαιρούμενο αυτοκόλλητο στο τζάμι εκείνου του αυτοκινήτου που έχει παρκάρει όχι απλά παράνομα, αλλά με τρόπο που να εμποδίζει την κυκλοφορία συμπολιτών με κινησιακά προβλήματα. Με τον τρόπο αυτό επισημαίνουν ένα ζήτημα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, φιλοδοξώντας να αναπτύξουν μία αστική κουλτούρα, η οποία έως σήμερα λάμπει δια της απουσίας της.
ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο CANIS
Ο Canis αποφάσισε να θέσει υπό την προστασία του μία θέση στάθμευσης για ΑΜΕΑ, η οποία και βρίσκεται πάνω στο καθημερινό του δρομολόγιο. Η εναπόθεση ενός φυλλαδίου δεν κοστίζει ούτε σε χρόνο ούτε σε σάλιο, ενώ ο φίλος οδηγός που ενδέχεται να φέρει σοβαρές αντιρρήσεις θα προσκαλείται για έναν πρωινό καφέ γνωριμίας με τον εισαγγελέα υπηρεσίας, λίγα μόλις μέτρα παρακάτω.
Η στάση αυτή φαντάζει βέβαια ασήμαντη μπροστά στο σημερινό χάος που επικρατεί, δεν αποκλείεται όμως να βρει όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση. Δεν με πειράζει τόσο που πολλοί συμπολίτες μου παρκάρουν όπου τους βολέψει. Με ενοχλεί περισσότερο ο φόβος πως αν “προσαρμοστώ” στην ελληνική πραγματικότητα θα καταλήξω κι εγώ μια μέρα ν’ αφήνω το SUV μου στη θέση ενός ανθρώπου ανίκανου να περπατήσει. Και αυτός είναι ένας φόβος που με παραλύει.
"Οι streetpanthers ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2006 αλλά επεκταθήκαμε γρήγορα σε πολλά αστικά κέντρα. Κοινή διαπίστωση όλων μας ήταν ότι η ζωή των πεζών στην πόλη είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έτσι, αποφασίσαμε "με πόνο καρδιάς" ότι:
Την περασμένη Πέμπτη η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου εξέδωσε γνωμοδότηση - σταθμό στην πολύχρονη διεκδίκηση των κατοίκων της Ανατολικής Κρήτης για δημιουργία δεύτερης εφετειακής έδρας στο νησί. Με ψήφους 49 υπέρ και μόλις 7 κατά, έκανε δεκτή την εισήγηση του αντιπροέδρου του ΑΠ κ. Καλαμίδα , ο οποίος με θετική εισήγηση προέβαλε τρία βασικά επιχειρήματα: Τον αριθμό των αποφάσεων του Εφετείου Κρήτης που σε ποσοστό 54% αφορά σε υποθέσεις του Ηρακλείου και του Λασιθίου, την μεγάλη απόσταση του Εφετείου κυρίως από το Λασίθι και τέλος την ανάγκη αποσυμφόρησης του Εφετείου και την ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης.
Η απόφαση αυτή, σε συνέχεια του συνόλου θετικών εισηγήσεων επιστημονικών επιτροπών του ΑΠ, αποδεσμεύει τεχνικά τον αρμόδιο υπουργό από το να σηκώσει το πολιτικό βάρος και των ωθεί στην επίλυση ενός χρονίζοντος και καθόλα σοβαρού προβλήματος στην απονομή δικαιοσύνης.
Ενδεικτικά, οι αποστάσεις που πρέπει να διανύσει ο πολίτης που επιθυμεί να προσφύγει σήμερα στο Εφετείο Χανίων είναι : Ηράκλειο (πόλη) – Χανιά, 300 χλμ. και Σητεία – Χανιά, 600 χλμ. και Ιεράπετρα – Χανιά, 488 χλμ. (μετ' επιστροφής), αντιστοίχως. Στο σύνολο της Επικράτειας δεν υπάρχει άλλο εφετείο,για το οποίο διάδικοι και μάρτυρές να καλούνται να διανύσουν τέτοιες αποστάσεις πληρώνοντας σε εργατοώρες, έξοδα δικηγόρων, βενζίνη, οδική ασφάλεια και ψυχική ταλαιπωρία. Και δυστυχώς δεν διαθέτουμε ούτε οδικό δίκτυο ούτε και διοικητική στελέχωση Γερμανίας για να παρηγορούμαστε με την υπάρχουσα κατάσταση.
Η ίδρυση δεύτερης έδρας Εφετείου στο νησί είναι ένα γνωστό αίτημα, το οποίο μέχρι σήμερα προσέκρουε σθεναρά στη νοοτροπία που εκλάμβανε ως δικαιολογημένη την εξυπηρέτηση του τοπικού συμφέροντος ανεξαρτήτως τιμήματος. Από εδώ σήμερα καλούμε τον Υπουργό Δικαιοσύνης κύριο Χατζηγάκη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να εκδώσει άμεσα το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα. Επίσης καλούμε τον κόσμο της δυτικής Κρήτης σε κοινό αγώνα για την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου μας, με μία ευρύτερη αντίληψη περί ενότητας και εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος. Είναι κρίμα να αναλώνονται δυνάμεις την στιγμή που υπάρχουν τόσα πολλά κοινά μέτωπα και τόσες ανοιχτές προκλήσεις.
Ο πόλεμος ιδεών στα κινούμενα σχέδια δεν έπεσε μαζί με το σιδηρούν παραπέτασμα. Ο κύριος Fukuyama τα έκανε θάλασσα, ζήτησε συγγνώμη και όλοι μας εξακολουθούμε να είμαστε μία υπέροχη ατμόσφαιρα. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραγωγή κινουμένων σχεδίων εξακολουθούν βεβαίως να παίζουν τα αμερικάνικα studios παραγωγής, τα οποία όμως πλέον έχουν κατεβάσει στροφές και στρέφονται στην κριτική εγχώριων πολιτικών ρευμάτων και προσώπων. Πέρα από τα ανεπανάληπτα Family Guy και Southpark, στα οποία κάποια στιγμή ο κούταβος θα επανέλθει, ενδιαφέρον παρουσιάζει και μία λιγότερο γνωστή σειρά της Fox, το King of the Hill.
Στην σειρά αυτή παρουσιάζεται η καθημερινότητα μιας middle class οικογένειας σε μία ασήμαντη κωμόπολη του αμερικανικού Νότου (εξ ου και το Hill - ελληνιστί κορφοβούνι). Σε αντίθεση με τις δύο προαναφερθείσες σειρές, το King of the Hill έχει πρωταγωνιστές μέσους, everyday αμερικάνους και σατιρίζει εύστοχα πραγματικές καταστάσεις, χωρίς να τραβάει το σενάριο στα άκρα.
Το απόσπασμα από το σημερινό επεισόδιο ασχολείται με την αριστερή αμερικανική κουλτούρα. Παρά το ότι οι ΗΠΑ έχουν εσχάτως πάρει έντονη αριστερή κλίση και παρά την ανομοιομορφία του συγκεκριμένου χώρου, τα όσα εδώ παρουσιάζονται είναι πιστεύω ενδεικτικά της κακής σχέσης αυτών των ανθρώπων με την πολιτική οικονομία. Την κουλτούρα αυτή πρώτη φορά τη συνάντησα όταν αγόρασα το pulp περιοδικό Adbusters και έκτοτε παρατηρώ πως στα ελληνικά πανεπιστήμια συναντά κανείς κατά κόρον ταγαροφορούσες, εμφορούμενες από συναφείς επιχειρηματικές αντιλήψεις. Περιοριζόμαστε στο να τους ευχηθούμε περαστικά.
Αλληγορικό πολιτικό ανέκδοτο
Μια φορά ήταν ένα πειρατικό καράβι που κούρσευε την Καραϊβική. Και κάθε φορά που συναντούσε κάποια εμπορική γαλέρα, ο καπετάνιος του άρχιζε να δίνει εντολές φωνάζοντας: -“Εμπρός παλικάρια μου! Ορμήστε να τους πάρουμε και τα σώβρακα! Θα τους κάνουμε αλοιφή για τους κάλους και θα γεμίσει το αμπάρι μας κασέλες φλουριά και βαρέλια ρούμι ...Τζακ, φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο.”
Κάθε φορά επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό. Ο μούτσος απ’ το κατάρτι φώναζε “καράβι στον ορίζοντα!” και ο καπετάνιος έβαζε τις φωνές: -“Γεμίστε τα κανόνια, σφίξτε τα παλαμάρια, θα τους φάμε! Τζακ, τρέχα φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο”. Μια μέρα ο Τζακ, που έμενε με την απορία, τον ρώτησε τι ρόλο βαρούσε επιτέλους αυτό το κόκκινο πουκάμισο. Κι ο καπετάνιος απάντησε: Το φοράω λίγο πριν το ρεσάλτο, ουτωσώστε αν πληγωθώ στη μάχη, κανείς σας να μη δει το αίμα μου και φοβηθεί. Έτσι κερδίζουμε κάθε επίθεση κι έχουμε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της Καραϊβικής.
Κάποιες μέρες μετά ακούγεται πάλι η φωνή απ’ το κατάρτι: “Η βρετανική αρμάδα στον ορίζοντα!”. Και ο καπετάνιος αρχίζει πάλι να τους εμψυχώνει: -“Εμπρός γεναίοι μου, θα τους βάλουμε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι, θα τους δείξουμε τι σημαίνει να είσαι πειρατής! Όλοι στις θέσεις σας ...και Τζακ, τρέχα φέρε μου το καφετί παντελονάκι”.
"Το Επιχείρημα της Βόμβας που είναι Έτοιμη να Εκραγεί: Η Σύγκρουση Ελευθερίας και Ασφάλειας μετά την 11/9"
Αυτήν την Παρασκευή, 29 Φεβρουαρίου, στα πλαίσια διημερίδας του μεταπτυχιακού προγράμματος "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση" του Παντείου Πανεπιστημίου, ο επίκουρος καθηγητής οικονομικής ανάλυσης του δικαίου κύριος Αριστείδης Χατζής, θα αναπτύξει τον ενδιαφέροντα προβληματισμό του ticking-bomb argument. Πρόκειται εν ολίγοις για το ψευδοδίλημμα που θέτει ο θεσμοθετημένος κατασταλτικός μηχανισμός, στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει μορφές βασανιστηρίων για να αποτρέψει την έκρηξη μιας έτοιμης να εκραγεί βόμβας.
Παρά την ευγενική του πρόσκληση, για την οποία και τον ευχαριστώ θερμά, δε θα κατορθώσω να παραστώ στην ομιλία. Σας προτρέπω όμως αν έχετε χρόνο να περάσετε μια βόλτα από το Πάντειο. Η θεματική πιστεύω πως δίνει έναυσμα για παραπέρα προβληματισμό, ενώ ο εισηγητής έχει ήδη σημειώσει πραγματικά αξιόλογη συγγραφική πορεία στον τομέα φιλοσοφίας του δικαίου. Η εισήγηση λαμβάνει χώρα στις 12.00 το μεσημέρι της Παρασκευής.
Όσοι μάλιστα επιθυμούν να πάνε κομμάτι υποψιασμένοι μπορούν να ρίξουν και μια ματιά σε σχετικό άρθρο των Vittorio Buffachi Jean Maria Arrigo, που δημοσιεύεται στο Journal of Applied Philosophy.
Πέρασαν κάμποσες μέρες από το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού και φοβάμαι πως ένα-δυο πράγματα εξακολουθούν να εκφεύγουν της αντιληπτικής μου ικανότητας. Η απορία μου είναι απλή: Δεν έχω καταλάβει ακόμα με ποια θεσμική ιδιότητα ο πρόεδρος του ΣΥΝ, κύριος Τσίπρας, ασκεί παρεμβάσεις, ενημερώνεται από την εκτελεστική εξουσία και συνομιλεί με τους υπόλοιπους θεσμικούς εταίρους.
Ως γνωστόν από το Δεκέμβρη του 2003 πολιτικά κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς αποφάσισαν να προχωρήσουν σ’ ένα ενωτικό εγχείρημα (ΣΥΡΙΖΑ) και κατέβηκαν στις βουλευτικές εκλογές του 2004 και του 2007 με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Σε αυτό το εγχείρημα σήμερα συμμετέχουν οι ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ, ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, Κόκκινο, ΚΟΕ, Οικολογική Παρέμβαση, ΣΥΝ και λοιποί ανέντακτοι αριστεροί. Μάλιστα επειδή αρχικά όλες τις βουλευτικές θέσεις κατέλαβε η μεγαλύτερη κομματική συνιστώσα (ΣΥΝ) και εκδηλώθηκαν εσωτερικές τριβές και κατηγορίες για ρίξιμο των μικρών, θυμάμαι ξεκάθαρα τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους να επεδεικνύουν αξιοσημείωτη ευαισθησία, τονίζοντας σε κάθε περίσταση πως είναι βουλευτές όχι του ΣΥΝ αλλά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα παραμένει η τέταρτη σε σειρά κοινοβουλευτική δύναμη, εκπροσωπούμενος από τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας, κύριο Αλαβάνο.
Από το 5ο όμως συνέδριο ως θεσμικός συνομιλητής προβάλλεται από τους πάντες ο νέος πρόεδρος ενός άλλου κόμματος, του ΣΥΝ. Το οτι είναι εξωκοινοβουλευτικός μας είναι αδιάφορο. Δεν είναι όμως αδιάφορο το οτι δεν ομιλεί εξ ονόματος κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Γιατί δηλαδή να ενημερώνεται από την ΥπΕξ ο πρόεδρος του ΣΥΝ και όχι και εκείνοι της ΚΟΕ, του ΔΗΚΚΙ, της Οικολογικής Παρέμβασης και πάει λέγοντας; Και αν όντως όλους αυτούς τους ενώνει ακόμα το συλλογικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν παραμένει σημείο αναφοράς ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος;
Τυπική αλλά καίρια πιστεύω η ερώτηση, καθώς ως γνωστόν η ουσιαστική δημοκρατία προϋποθέτει την τυπική. Και διακρίνω μία συνειδητή προσπάθεια υποκατάστασης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με μία κινηματική αριστερά, η οποία θολώνει πρόσωπα, διαδικασίες και αρμοδιότητες. Αν όντως στόχος ορισμένων είναι μέσω του Αριστερού Ρεύματος να μετατρέψουν τον ΣΥΝ από συντεταγμένο κόμμα σε ένα ακόμη κίνημα, ας το πουν επιτέλους ανοικτά, να γνωρίζουμε κι εμείς ποιος εκπροσωπεί ποιον και ποιος ψηφίζει τι.
Στα κινηματογραφικά studios του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η Paramount από την αρχή επιστράτευσε και τον Πόπαϋ. Στο μικρής διάρκειας ασπρόμαυρο "Spinach fer Britain" του 1943, ο ναυτικός αναλαμβάνει τον ανεφοδιασμό της γηραιάς Αλβιόνος με σπανάκι (τι άλλο;). Αντιμέτωπος έρχεται με ένα γερμανικό υποβρύχιο του τρίτου ράιχ, το οποίο έχει αναλάβει τον ρόλο του διατλαντικού ταραξία.
Παρά την αρχική ουδετερότητα των ΗΠΑ, οι συνεχείς ανώνυμες επιθέσεις αμερικανικών νηοπομπών από γερμανικά υποβρύχια οδήγησαν την κοινή γνώμη σταδιακά να υιοθετήσει μία σκληρότερη στάση απέναντι στη ναζιστική Γερμανία. Ο Πόπαϋ εδώ μας παραδίδει μαθήματα πατριωτικής αυτοθυσίας, ενώ παράλληλα τονίζει και το πνεύμα αλληλεγγύης που διέπνεε τις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ηνωμένου Βασιλείου. Η τελευταία σκηνή μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση:
Ο Γερμανός του πετάει ένα ακατάληπτο “hshta-hshtu, heil Hitler“, και ο Πόπαϋ προς απάντηση σφυρίζει με την πίπα του τις πρώτες νότες της Πέμπτης Συμφωνίας του Beethoven. Εκ πρώτης αυτό μπορεί να φαίνεται άσχετο, όμως το μοτίβο με τις τέσσερις αυτές πρώτες νότες άνοιγε όλες τις ραδιοφωνικές ανταποκρίσεις του BBC, καθώς παρέπεμπε στο γράμμα V (Victory) του κώδικα Morse:
(dot-dot-dot-dash).
Ειδοποίηση της Oμοσπονδιακής Eγκληματολογικής Υπηρεσίας για επικείμενη κατ' οίκον έρευνα, σχετιζόμενη με παράνομο κατέβασμα μουσικής. Βρέθηκε αναρτημένο στο γραμματοκιβώτιο.
Μετάφραση:
Η Oμοσπονδιακή Εγκληματολογική σας Υπηρεσία έρχεται στις 09/08, 13.00 η ώρα, αναφορικά με: Aντιγραφή σκληρών δίσκων. Καταστήστε παρακαλώ δυνατή την πρόσβαση στους χώρους εργασίας σας, και στον υπολογιστή σας, όπως και στα φυσικά του εξαρτήματα.
! Σας παρακαλούμε τη δεδομένη στιγμή να εγκαταλείψετε την οικεία σας. Αφήστε την πόρτα μισάνοιχτη.
Με φιλικούς(;) χαιρετισμούς,
η Ομοσπονδιακή Εγκληματολογική σας Υπηρεσία.
Καθώς το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για μεταρρυθμίσεις, στην πράξη όμως λίγες δεσμεύσεις βλέπουμε να υλοποιούνται, ας ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, να εξετάσουμε αυτό συνέβαινε δεκαπέντε χρόνια πριν. Τότε που μία κυβέρνηση με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με δριμεία αντιπολίτευση, τόσο από τα λοιπά κόμματα όσο και εσωκομματικά, κατόρθωνε για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση να περάσει διαρθρωτικές αλλαγές και να περιορίσει τον παρεμβατικό χαρακτήρα ενός υδροκέφαλου κράτους.
Αναφέρομαι στην κυβερνητική τριετία Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το έργο του οποίου λοιδορείται ακόμα και σήμερα από πολιτικούς και ΜΜΕ, πιθανότατα διότι τους χάλασε κάποια συνταγή. Οι κατευθύνσεις που δόθηκαν τότε στον τομέα της οικονομικής πολιτικής ακολουθήθηκαν από την πρωθυπουργία Σημίτη όπως και από την σημερινή κυβέρνηση. Περιέργως όμως τα όποια credits δεν καταλήγουν στον πολιτικό άνδρα που τα αξίζει και έχουν καταλήξει να θεωρούνται εκσυγχρονιστές πολιτικοί οι οποίοι απλά διεκπεραίωσαν μία μισοτελειωμένη δουλειά.
Συγκεκριμένα λοιπόν, κατά την τριετία 1990-1993:
Από θεσμικής πλευράς η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψήφισε, κατά τον πρώτο χρόνο της θητείας της, το νέο εκλογικό νόμο, με τον οποίο και δεσμεύτηκε να πραγματοποιηθούν οι επόμενες εκλογές. Δέσμευση την οποία και τήρησε παρά το οτι αυτό της κόστισε την επανεκλογή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέσπισε επίσης, παρά τις μεγάλες αντιδράσεις, ειδικό νόμο κατά του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας, κάτι που οι προηγούμενες κυβερνήσεις είτε αδυνατούσαν είτε δεν ήθελαν να πράξουν. Οι όποιες τομές την έφεραν σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και με οργανωμένα εγκαθιδρυθέντα συμφέροντα, κάτι που είχε άμεσο αντίκτυπο στη λαοφιλία της. Θα ήταν όμως ιστορική αδικία να μείνει το έργο εκείνης της τριετίας παραγνωρισμένο. Σήμερα διαπιστώνεται πέρα από κάθε αμφιβολία το όραμα ενός πολιτικού, ο οποίος προσπάθησε την ύστατη στιγμή ν’ ανεβάσει τη χώρα του στο τραίνο του εκσυγχρονισμού και της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον ιστότοπο του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης. Επίσης ρίξτε μια ματιά στην Konstaninos Mitsotakis Appreciation Society, η οποία πρόσφατα δημιουργήθηκε στο Facebook και φιλοδοξεί ν' αποτελέσει ένα πρώτο σημείο αναφοράς στα ελληνικά social networks.
