Η αλήθεια που μας έκρυβαν επιμελώς

Δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική για να καταλάβουμε πως τους τελευταίους μήνες η πατρίδα μας βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κρίσης. Παρακολουθούμε οργισμένοι από τα κανάλια και τις εφημερίδες μια πεντακομματική κυβέρνηση δοσιλόγων, ένα καθεστώς πιστό στα δόγματα του άκρατου φιλελευθερισμού, μια δράκα που δεν δίσταξε να σφίξει ακόμα περισσότερο την τριχιά γύρω από το λαιμό της εργατικής τάξης, να καταπατήσει κεκτημένα δεκαετιών και να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία προκειμένου να μας αφαιμάξει και να μας σύρει στο άρμα των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και της κλίκας τους.

Η κρίση όμως που βιώνουμε ως Έλληνες δεν είναι μονάχα κρίση του κεφαλαίου. Είναι πρωτίστως μια κρίση αξιών. Με τα αίτια της να εντοπίζονται σε προαιώνια σχέδια σκοτεινών διευθυντηρίων, η Ελλάδα βρίσκεται λαβωμένη μπροστά σε παγκόσμια αλλοεθνή θηρία. Όποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με τη μελέτη της Ιστορίας γνωρίζει πως τόσο η γεωστρατηγική μας θέση, όσο και τα προτερήματα του γένους μας αποτελούσαν ανέκαθεν ενοχλητικό αγκάθι στα πλευρά της νέας τάξης πραγμάτων.

Ως γνωστόν, το ανέστιο εβραιοσιωνιστικό κεφάλαιο μέσω διεθνών οργανισμών, μασωνικών στοών και τραπεζικών ιδρυμάτων έχει ενορχηστρώσει ένα ανήθικο παιγνίδι σε βάρος της πιστοληπτικής μας ικανότητας. Η απαξίωση βέβαια της εθνικής οικονομίας δεν γίνεται τόσο για να λυγίσουμε οικονομικά. Απώτερος στόχος των κερδοσκόπων είναι να πλήξουν τη γλώσσα, την ιστορία και τη θρησκεία μας, να μας διαμελίσουν ως έθνος, να εκμεταλλευθούν τον ορυκτό μας πλούτο και να μας παραδώσουν βορά στις ορέξεις βάρβαρων και αιμοσταγών γειτόνων.

Στην υπηρεσία όλων αυτών έχουν ταχθεί και ορισμένοι Εφιάλτες, δυτικόπληκτοι τεχνοκράτες, οι οποίοι βυσσοδομούν εναντίον έθνους και λαού. Οι νεογραικύλοι αυτοί έχουν απλώσει το ένα τους χέρι στις τράπεζες, την στιγμή που με το άλλο ξαναγράφουν βιβλία ιστορίας και κρατάνε τα Ελληνόπουλα μακριά από την θερμή αγκάλη της Εκκλησίας.

Στη συνείδηση όμως του Ελληνικού λαού τα μέτρα αυτών των κίναιδων εθνομηδενιστών και των αφεντάδων τους δεν έχουν νομιμοποιηθεί. Θεωρούνται άδικα, αντεργατικά και αντεθνικά. Ο μονόδρομος της EE μέρα με την ημέρα αμφισβητείται, πιο πολλοί την βλέπουν πια ως αντίπαλο, ως μίσθαρνο όργανο σιωνιστών παπικολατίνων χωρίς Θεό.

Προσωπικά είχα την ατυχία να γνωρίσω από μέσα όλες αυτές τις ραδιουργίες της πέμπτης φάλαγγας και πλέον δηλώνω έτοιμος να αποκαλύψω τον προδοτικό της ρόλο και να παραδώσω τους άλλοτε συνεργάτες μου στην κρίση του κυρίαρχου Ελληνικού λαού. Μαζί θα στήσουμε τα λαϊκά δικαστήρια και πάνω στα κουφάρια τους θα χτίσουμε μια νέα Ελλάδα, την Ελλάδα της 1ης Απριλίου!

- 1η Απριλίου, καλό μήνα! -  

Η ώρα του κούταβου

Έχουν περάσει κοντά δύο χρόνια από την εμφάνιση του και τo κίνημα Tea Party εξακολουθεί να αποτελεί πολιτικό γρίφο· a riddle, wrapped in a mystery, inside an enigma, όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον.

Η 'Ώρα του Κούταβου επανέρχεται λοιπόν στην πρωινή ζώνη κινουμένων σχεδίων, προκειμένου να παρουσιάσει στους μικρομέγαλους φίλους της μια εναλλακτική όψη της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ. Εδώ και κάποιους μήνες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα έργο κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, το "the American Dream". Σκοπός των συντελεστών του υπήρξε η κατάθεση μιας libertarian εκδοχής για τα αίτια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και η κατάδειξη του αρνητικού ρόλου που διαδραμάτισε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα σε αυτήν την ιστορία.

Το όλο εγχείρημα είναι ιδιαίτερα αξιόλογο, καθώς διαθέτει εξελιγμένα γραφικά και ένα εύπεπτο σενάριο. Δυστυχώς όμως  χαρακτηρίζεται παράλληλα και από ένα ιδιαίτερα σημαντικό μειονέκτημα: από την πρώτη στιγμή γίνεται μία εμφατική προσπάθεια να φορτωθούν τα δεινά των ΗΠΑ και κατ' επέκταση του κόσμου σε μια σκοτεινή δύναμη, την υποχθόνια - και καλά - αυτοκρατορία της οικογένειας Rothschild.

Το κίνημα Tea Party είναι ιδιαίτερα ετερόκλητο και στις τάξεις του συγκεντρώνονται μεταξύ άλλων οπαδοί των πιο απίθανων θεωριών, αναζητώντας χώρο έκφρασης και διάδοσης των εμμονών τους. Κρίσιμη όμως εδώ είναι η θεμελιακή ασυμβατότητα που διακρίνει την αγαπή προς την ελευθερία με την συνωμοσιολογία. Σε σχετικά πρόσφατο άρθρο του στο περιοδικό Freeman, ο καθηγητής Steven Horwitz καταδεικνύει τον βαθμό σύγκρουσης του φιλελευθερισμού με τις κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας και τραβάει μία κόκκινη γραμμή.

"Σε τελευταία ανάλυση, η πίστη πως μία μικρή ομάδα κακών ανθρώπων δολοπλοκούν και επηρεάζουν τις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες προς εξυπηρέτηση ίδιων στόχων, αποτελεί ομολογία προς τους υπερασπιστές του κρατικού οικονομικού σχεδιασμού πως ο έλεγχος και η χειραγώγηση της οικονομίας είναι πραγματικά εφικτή! Με άλλα λόγια, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μια μορφή σοσιαλισμού."

Addendum: Για μία πρώτη γνωριμία με το Tea Party Movement μπορείτε να διαβάσετε την εξαιρετική ανάλυση ενός κόκκορα.

Προσοχή, ακολουθεί διαφήμιση real estate

"Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες."

Άρθρο 25, Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

"Poverty anywhere constitutes a danger to prosperity everywhere."

Declaration of Philadelphia

Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός

Δεν πάει καιρός που ο Joaquín Almunia, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  και αρμόδιος για ζητήματα ανταγωνισμού έβαζε πάγο στα σχέδια Ολυμπιακής και Aegean για merger. Το σκεπτικό του εν ολίγοις ήταν πως "η συγχώνευση θα οδηγούσε σε οιονεί μονοπώλιο στην Ελλάδα και ως εκ τούτου σε υψηλότερες τιμές και χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών για Έλληνες και τουρίστες που ταξιδεύουν μεταξύ Αθήνας και νησιών".

Η απόφαση απογοήτευσε μεν δύο σημαίνοντες παίκτες της αγοράς, παράλληλα όμως αποτέλεσε και ενθύμιση πως οι Ευρωπαϊκοί ρυθμιστικοί μηχανισμοί δύνανται να λειτουργήσουν εύτακτα, προασπιζόμενοι το συμφέρον της Ένωσης και του Ευρωπαίου καταναλωτή.

Οι ανησυχίες πάντως της Επιτροπής μόνο υπερβολικές δεν υπήρξαν, γεγονός το οποίο διαπίστωσα σήμερα στην προσπάθεια μου να αγοράσω αεροπορικά εισητήρια από Ηράκλειο προς Αθηνοχώρι. Δεν χρειάζεται παρά μία σύντομη έρευνα αγοράς, για να παρατηρήσει και ο πλέον καλόπιστος πως οι δύο "ανταγωνίστριες" εταιρίες ζουν ένα παρατεταμένο ειδύλλιο, με εναρμονισμένες χρεώσεις στις γραμμές εσωτερικού. Η ιδανική λύση θα ήθελε τις εγχώριες ενώσεις καταναλωτών  να απευθύνουν καταγγελία για εναρμονισμένη πρακτική. Μέχρι τότε όμως ή μέχρι να βρεθεί κάποιος ανταγωνιστής με cojones, ο Έλληνας καταναλωτής θα τρώει κουφέτα, απολαμβάνοντας τις πτήσεις του με τα εναρμονισμένα φτερά του ζεύγους.

Γλώττα λανθάνουσα

Υποθέσεις μπορούν να γίνουν πολλές. Μπορούμε για παράδειγμα να πούμε πρόκειται για κάποιο  από τα πολλά bugs της Google, ή να εικάσουμε πως ο πρωθυπουργός περνούσε προεκλογικά τις ομιλίες του στον μεταφραστή για ένα γρήγορο check.  Ή ακόμα και το τραβηγμένο, πως όλα αυτά εντάσσονται στο υποχθόνιο σχέδιο κάποιου διευθυντηρίου, το οποίο πέρα από μίσθαρνα όργανα διαθέτει και εξαιρετική αίσθηση μαύρου χιούμορ.

'Οπως και να έχει πάντως, ένα παραμένει σίγουρο· γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει.

Ο σλοβάκος και το σκασμένο λάστιχο

Όσοι από εμάς ήταν δυνατοί στο μάθημα της γεωγραφίας, θα γνωρίζουν πως η Σλοβακία είναι μια μικρή κεντροευρωπαϊκή χώρα, της οποίας οι κάτοικοι μιλάνε τσέχικα, τρώνε πολλές πατάτες και είναι παλαιοημερολογίτες (...not). Αντίστοιχο έρεβος πρέπει να καλύπτει και τις γνώσεις μας στα δημόσια οικονομικά της χώρας αυτής, καθώς δεν είναι λίγα τα ακαδημαϊκά εγχειρίδια, για τα οποία ο χρόνος έχει παγώσει στο σωτήριο έτος 1989.

Το 2004 όμως η τίγρης των Τάτρα πραγματοποίησε ένα δημοσιονομικό άλμα, εισάγοντας ενιαίο φορολογικό συντελεστή (flat tax) 19% επί της φορολόγησης φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων και προϊόντων. Η Σλοβακία δεν υπήρξε πρωτοπόρος εκεί, καθώς ακολούθησε μία δοκιμασμένη συνταγή άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Το παράδειγμα της όμως αναφέρεται, καθώς δεν πάει καιρός που ασχοληθήκαμε μαζί της και την κακίσαμε, όταν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε πακέτο βοήθειας 110 δισ. ευρώ προς την χώρα μας.

Tο βασικό επιχείρημα από την πλευρά τους ήταν πως "εκείνοι δεν βοηθήθηκαν από κανέναν όταν υλοποιούσαν επώδυνες και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις". Η κοινή μας γνώμη όμως δεν χαρίζεται σε μια μικρή και αφχαρίστητη χώρα, όταν εκείνη αρνείται να αντλήσει πόρους για την διάσωστη τρίτων. Και φυσικά ουδείς μπαίνει στον κόπο να ερευνήσει ποιές ήταν οι επώδυνες εκείνες μεταρρυθμίσεις  που επικαλέσθηκαν και να προβληματιστεί πώς βρέθηκε ένας πρώην ανατολικός δορυφόρος από τα σοβιετικά τάρταρα σε θέση ισχύος.

Μία πρώτη απάντηση μπορεί να δοθεί παραστατικά, αν σκεφτούμε πως οι σλοβάκοι σήμερα έχουν στα χέρια τους έναν ξεφούσκωτο φόρο (flat tax), ενώ εμείς στα δικά μας ένα ξεφούσκωτο λάστιχο (flat tire). Και κανένας λογικός άνθρωπος δεν προτίθεται να χαλάσει δυνάμεις και οξυγόνο φουσκώνοντας ένα σκασμένο λάστιχο. Αντίθετα, θα φροντίσει να μπαλώσει την τρύπα και εν καιρώ θα ασχοληθεί με την αλλαγή ελαστικών, καθώς με μπαλώματα γνωρίζει πως δεν θα φτάσει ούτε μακριά ούτε και με ασφάλεια.

Για το κατά πόσο η εισαγωγή ενιαίου φορολογικού συντελεστή οφέλησε την Σλοβακία μπορείτε να ανατρέξετε σε μία συνέντευξη που φιλοξενεί το Harvard Business School. Η διπλανή εικόνα δείχνει πόσο εύκολο είναι για τον κάθε Σλοβάκο να υπολογίσει τον οφειλόμενο φόρο του. Για την ιστορία, ο δικός μας φορολογικός οδηγός έχει έκταση περί των 70 σελίδων.

Η γενιά του Μνημονίου

Το Πολυτεχνείο ως γεγονός σημάδεψε και χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά, και δικαίως η 17η Νοέμβρη έχει ταυτιστεί με τους αγώνες του ελληνικού λαού για Δημοκρατία και Πολιτική Ελευθερία. 40 χρόνια μετά η δική μας γενιά, η "γενιά του Μνημονίου" καλείται να κάνει την δική της επανάσταση. Μια επανάσταση όχι πλέον με αιτήματα Πολιτικής Ελευθερίας αλλά Οικονομικής.

Παραλαμβάνουμε χώρα χρεοκοπημένη, χωρίς ανταγωνιστικές υποδομές, με απαρχαιωμένη παιδεία, με μια προβληματική παραγωγική βάση, αλλά το κυριότερο: με το κράτος να παρεμβαίνει, σαν οικονομικός χωροφύλακας, σε κάθε οικονομική δραστηριότητα που θα μπορούσε να παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας στην Ελλάδα.

Σε κάθε Έλληνα πολίτη αντιστοιχεί πλέον ένα προσωπικό χρέος 50.000 ευρώ, που θα μεταφερθεί αυτούσιο στην επόμενη γενιά αν δεν εφαρμοστεί το Μνημόνιο. Ένα χρέος που συσσωρεύτηκε από τις σπάταλες ελλειμματικές πολιτικές του μεγάλου. διεφθαρμένου κομματικού κράτους των τελευταίων 30 ετών.

Αν θέλουμε αυτό το προσωπικό χρέος να μην διογκωθεί άλλο, πρέπει εμείς, η νέα γενιά, η γενιά του Μνημονίου, να υποστηρίξουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές που το συνοδεύουν. Το Μνημόνιο, με τις αλλαγές που προωθεί, αποκαθιστά μερικώς την οικονομική ελευθερία και απελευθερώνει τον τόπο από στρεβλώσεις και ανισορροπίες δεκαετιών. Για να γυρίσει όμως ο ήλιος θέλει ακόμα δουλειά πολλή. Ούτε νεκρούς θέλει, ούτε αίμα· μόνο όρεξη για δημιουργία και πίστη στις δυνάμεις μας.

Το αίτημα των κηροποιών

Ένα από τα πλέον γνωστά κείμενα του Γάλλου οικονομολόγου Frédéric Bastiat είναι το "Αίτημα των Κηροποιών" μια πολιτική σάτυρα κατά του προστατευτισμού, η οποία δημοσιεύθηκε το 1845 ως μέρος του έργου Οικονομικές Σοφιστείες.

Σε μία πρόταση νόμου, την οποία καταθέτουν οι Γάλλοι κηροποιοί και λοιποί επαγγελματίες φωτισμού, τίθεται το αίτημα προστασίας της συντεχνίας τους από τον αθέμιτο ανταγωνισμό του ηλίου, ο οποίος κάθε πρωί τους καταδικάζει σε παραγωγική απραξία. Σύμφωνα με τον συλλογισμό τους, τα υποτιθέμενα οφέλη από μια θέσπιση περιορισμών στην ηλιακή ακτινοβολία είναι πολλαπλά και διαχέονται στο σύνολο της εθνικής οικονομίας.

Το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ και καταφέρει σημαντικό πλήγμα στον κρατικό παρεμβατισμό επί της οικονομίας και στη λογική των κλειστών εθνικών συνόρων. Μπορείτε να το ακούσετε στα αγγλικά σε audiobook, ή και να το διαβάσετε στην Ελληνική μετάφραση που ακολουθεί.

Frédéric Bastiat - To Αίτημα των Κηροποιών

Φορολογική διαφάνεια

"Δεν φαίνεται πάνω στην απόδειξη, μεγάλο όμως μέρος όλων αυτών που αγοράζουμε είναι φόρος".

Πάγιο αίτημα της Φιλελεύθερης Συμμαχίας αποτελεί η δημιουργία ενός διαφανούς, δίκαιου, σταθερού και ανταποδοτικού φορολογικού συστήματος, που αυξάνει τις επενδύσεις, δημιουργεί ανάπτυξη, διευρύνει τη φορολογική βάση.

Παρά το μικρό της μέγεθος, η Φιλελεύθερη Συμμαχία εκπροσωπεί στην Ελλάδα τις φιλελεύθερες ιδέες και προτάσεις που εφαρμόζονται με επιτυχία από τα κυβερνόντα φιλελεύθερα πολιτικά κόμματα άλλων Ευρωπαϊκών κρατών. 

Kράτη, των οποίων τον πλούτο και την ευημερία συχνά εκθειάζουμε, αποφεύγοντας όμως να προβληματιστούμε για την εξωστρεφή νοοτροπία και τις φιλελεύθερες πολιτικές που τα οδήγησαν και τα κρατούν σε μία τόσο ευνοϊκή τροχιά.

Μνημόνιο για τη φτώχεια

Με εξαιρετικά επίκαιρο τίτλο ελέω IMF, το "Μνημόνιο για τη Φτώχεια" δεν αποτελεί καρπό κάποιας επιτροπής τεχνοκρατών· αποτελεί έργο του γάλλου ιστορικού και πολιτικού Alexis de Tocqueville, ενός εκ των πατέρων της φιλελεύθερης και αδογμάτιστης σκέψης.

Επηρεασμένος από δύο ταξίδια του στην πρώιμη βικτωριανή Αγγλία και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργαζόμενων στην εκεί βιομηχανία, ο de Tocqueville πραγματεύεται το φαινόμενο της φτώχειας και εξετάζει τρόπους αντιμετώπισης με πραγματισμό, εμφορούμενος όμως παράλληλα και από μία βαθιά αίσθηση ανθρώπινης αλληλεγγύης. Το Mémoire sur le paupérisme είναι ένα σύντομο έργο, γραμμένο με εύληπτο και οξυδερκή τρόπο, το οποίο σήμερα μπορεί να ανευρεθεί ως public domain [en] [fr] και να αναγνωσθεί μέσα σε ένα απόγευμα. Στην ελληνική αγορά το έργο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πόλις, σε εξαιρετική μετάφραση Ελίζας Παπαδάκη και προτείνεται ανεπιφύλακτα ως καλοκαιρινό ανάγνωσμα.

Σε περίπτωση που η ανάρτηση σας βρίσκει ήδη με τα πόδια χωμένα στα βότσαλα κάποιας παραλίας, αξίζει να διαβάσετε ένα μικρό απόσπασμα, ως αντιπρόταση στην εξαθλίωση που μπορούν να επιφέρουν  το κράτος πρόνοιας και η κοινωνική πολιτική, όπως αυτή ασκείται σήμερα.

"Αναγνωρίζω οτι η ατομική φιλανθρωπία παράγει σχεδόν πάντοτε χρήσιμα αποτελέσματα. Αντιμετωπίζει τη βαρύτερη δυστυχία, βαδίζει αθόρυβα πίσω από την κακοτυχία και θεραπεύει, απροειδοποίητα και σιωπηρά, τα δεινά που η τελευταία έχει επιφέρει. Εμφανίζεται παντού όπου υπάρχουν δυστυχισμένοι που χρειάζονται βοήθεια· μεγαλώνει με τον πόνο τους, ωστόσο κανείς δεν μπορέι αστόχαστα να βασιστεί σε αυτήν, γιατι χίλια δυο απρόοπτα μπορούν να καθυστερήσουν ή να ανακόψουν την πορεία της· δεν ξέρεις πού θα τη συναντήσεις, ούτε αυτή ακούει την κραυγή του κάθε πόνου.

Αναγνωρίζω επίσης ότι ο συνεταιρισμός φιλάνθρωπων προσώπων, καθώς παρέχει οργανωμένη βοήθεια, μπορεί να προσδώσει στην ατομική φιλανθρωπία μεγαλύτερη δραστικότητα και ισχύ· αναγνωρίζω όχι μόνον τη χρησιμότητα, αλλά και την αναγκαιότητα μιας δημόσιας πρόνοιας που θα εφαρμόζεται σε αναπότρεπτα δεινά, όπως είναι η αδυναμία της παιδικής ηλικίας, η ανημποριά των γηρατειών, η αρρώστια, η τρέλα· αναγνωρίζω επίσης την προσωρινή χρησιμότητά της σε καιρούς φυσικών καταστροφών που κάποτε ξεφεύγουν από τα χέρια του Θεού και έρχονται να αναγγείλουν στα έθνη την οργή Του. Η αρωγή του κράτους είναι τότε εξίσου στιμιαία, απρόβλεπτη και περαστική, όπως το ίδιο το κακό.

Κατανοώ επίσης τη δημόσια πρόνοια όταν ανοίγει σχολεία για τα παιδιά των φτωχών και όταν χορηγεί δωρεάν στη διανόηση τα μέσα για να αποκτήσει με την εργασία τα αγαθά που χρειάζεται το σώμα.

Εντούτοις, είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι κάθε διοικητικό σύστημα που έχει σκοπό να καλύπτει, σε τακτική και μόνιμη βάση, τις ανάγκες του φτωχού θα γεννήσει περισσότερη δυστυχία από όση μπορεί να θεραπεύσει, θα διαφθείρει τον πληθυσμό που θέλει να βοηθήσει και να παρηγορήσει, θα μετατρέψει με τον καιρό τους πλουσίους σε απλούς παραγωγούς των φτωχών, θα στερέψει τις πηγές της αποταμίευσης, θα ανακόψει τη συσσώρευση των κεφαλαίων, θα συμπιέσει την ανάπτυξη του εμπορίου, θα μουδιάσει την οικονομική δραστηριότητα και τη βιομηχανία και θα καταλήξει να προκαλέσει μια βίαιη επανάσταση στο κράτος, όταν ο αριθμός αυτών που λαμβάνουν ελεημοσύνη σχεδόν θα έχει εξισωθεί με τον αριθμό εκείνων που τη χορηγούν, ενώ ο άπορος, μη μπορώντας πια να αντλεί πόρους από τους ξεπεσμένους πλουσίους για να καλύψει τις ανάγκες του, θα ανακαλύψει οτι είναι ευκολότερο να αρπάξει ξαφνικά τα αγαθά τους παρά να ζητήσει την αρωγή τους".

pp 72-73

GPΙ και Ειρήνη

Peace is not an absence of war, it is a virtue, a state of mind, a disposition for benevolence, confidence, justice.

Baruch Spinoza

Προ ημερών βγήκε στην δημοσιότητα ο Παγκόσμιος Δείκτης Ειρήνης για το 2010, η πρώτη  ίσως αξιόπιστη προσπάθεια παραμετροποίησης της ειρήνης και της ευημερίας που απολαμβάνουν οι άνθρωποι ανά τον κόσμο. Σε έναν διαδραστικό χάρτη ο αναγνώστης συγκρίνει την παγκόσμια κατάταξη από το 2007 μέχρι σήμερα και διαπιστώνει πως τα μεγέθη αφίστανται εγκαθιδρυμένων αντιλήψεων και στερεοτύπων του παρελθόντος. Οι παράμετροι που διαμορφώνουν την κατάταξη  δεν εξαντλούνται στην απουσία πολέμου, αλλά κυμαίνονται από τις στρατιωτικές δαπάνες μέχρι την καλή γειτονία και τον σεβασμό του κράτους δικαίου, ενώ χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη σχετίζεται με την εσωτερική ειρήνη και βαραίνει με συντελεστή 60%, ενώ η δεύτερη αφορά στην εξωτερική ειρήνη και καταλαμβάνει το υπόλοιπο 40%.

Η Ελλάδα, σε σύνολο 149 κρατών, καταλαμβάνει την 62η θέση, ακριβώς κάτω από τη Ναμίμπια, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τον Παναμά. Και η τάση μας παραμένει σταθερά καθοδική, την στιγμή που χώρες όπως η Βουλγαρία ή η Αλβανία ανέρχονται συνεχώς θέσεις, ένω άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ βρίσκονται στην κορυφή.

Δείκτες όπως ο GPI καινοτόμουν ως προς το ότι δεν αντιμετωπίζουν τα κράτη ως κλειστά συστήματα, αλλά εξετάζουν παράγοντες, οι οποίοι μέχρι πρότινος έμπαιναν πίσω από την κουρτίνα σεβασμού των "εσωτερικών υποθέσεων" του κυρίαρχου κράτους. Η κουρτίνα όμως έχει πια πέσει και βρισκόμενοι υπό την εποπτεία ενός διεθνούς οργανισμού διαπιστώνουμε πως δεν είναι μόνο τα δημόσια οικονομικά που ασθενούν στην Ελλάδα, είναι και οι εγγυήσεις για μία ειρηνική διαβίωση.

Είμαστε άραγε σε θέση να αντιληφθούμε την σημασία του αγαθού που διακυβεύεται; Ένα ερώτημα στο οποίο οφείλουμε να απαντήσουμε προτού κατρακυλήσουμε στο επόμενο έκτροπο με κάποιον εσωτερικό ή εξωτερικό μας εχθρό.

F.A. Hayek in da summer

Στο άκουσμα του ονόματος Χάγιεκ, λίγων το μυαλό πηγαίνει σε έναν από τους σημαντικότερους οικονομολόγους και πολιτικούς φιλοσόφους του 20ού αιώνα. Μεσούντος όμως του καλοκαιριού ο Canis Libertatis θα πρωτοτυπήσει και δεν θα ασχοληθεί με την χυμώδη Σάλμα, αλλά με έναν μυστακιοφόρο αυστριακό γυαλάκια, του οποίου το έργο παραμένει εμβληματικό για τη φιλελεύθερη σκέψη.

Κινούμενος σε μία αντίξοη πολιτικά συγκυρία, ο F.A. Hayek ανέπτυξε την ιδέα της ακουσίως προκύπτουσας τάξης (spontaneous order) τόσο στην αγορά, όσο και σε πλήθος άλλων κοινωνικών θεσμών, οι οποίοι εύστοχα επεσήμανε πως αποτελούν εξελικτικό αποτέλεσμα ανθρώπινης αλληλόδρασης και όχι ανθρώπινου σχεδιασμού.

Η διαφωνία του με την κεϋνσιανή θεωρία απασχόλησε και απασχολεί γενιές οικονομολόγων και πολιτικών και είναι κρίμα που η θερινή ραστώνη μας αποτρέπει από την σύνταξη σχετικής πραγματείας. Γι' αυτό και αποτελεί ανέλπιστη εύνοια της τύχης που τις διαφορές αυτές κατορθώνει να συνοψίσει ένα σύντομο μουσικό κλιπάκι, όπου οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι ραπάρουν, με τη ρήμα τους  για πρώτη φορά στα modern Greek.

κούδος @LaissezFaireGR για τον υποτιτλισμό

Η μικρή κόκκινη κλώσα

Ο επαναστατικός αναβρασμός των ημερών και οι παλαιοσοσιαλιστικές αλχημείες εμπνεύσεως Κατσέλη, μας θυμίζουν και πάλι την παλιά ιστορία της μικρής κόκκινης κλώσας, όπως την μετέφερε ο Ronald Reagan στη ραδιοφωνική του ομιλία της 9ης Νοεμβρίου 1976. Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε στο βιβλίο «Reagan In His Own Voice». Η μετάφραση εδώ είναι του Γιώργου Σαριγιαννίδη.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σίτου. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε “Αν φυτέψουμε αυτό το σίτο, θα έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο φύτεμα;”

“Όχι εγώ”, είπε η γελάδα.

“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.

“Όχι εγώ”, είπε το γουρούνι.

“Όχι εγώ”, είπε η χήνα.

“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Ο σίτος ψήλωσε κι ωρίμασε, κι έγινε χρυσό σιτάρι. “Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.

“Είναι εκτός της κατηγορίας μου”, είπε το γουρούνι.

“Θα χάσω την αρχαιότητά μου”, είπε η γελάδα.

“Θα χάσω το επίδομα ανεργίας”, είπε η χήνα.

“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. “Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα”, είπε η γελάδα.

“Θα έχανα το επίδομα της Πρόνοιας”, είπε η πάπια.

“Το παράτησα το σχολείο και δεν ξέρω πως”, είπε το γουρούνι.

“Θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ ο μόνος βοηθός”, είπε η χήνα.

“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες και τις έδειξε στους γείτονές της. Όλοι θέλανε, για την ακρίβεια απαιτούσαν μερίδιο απ’ το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, “Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε μοναχή μου”.

“Κερδοσκοπία!”, φώναξε η γελάδα.

“Καπιταλιστική βδέλλα!”, ούρλιαξε η πάπια.

“Απαιτώ ίσα δικαιώματα!”, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.

Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε.

Και γράψανε “Αδικία” σε πλακάτ, και κάνανε πορεία γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας βωμολοχίες. Όταν ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. “Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη.”

“Μα, το κέρδισα με τον ιδρώτα μου αυτό το ψωμί”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Ακριβώς”, είπε ο αντιπρόσωπος. “Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να κερδίσει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κυβερνητικούς κανονισμούς, οι παραγωγικοί εργάτες πρέπει να μοιραστούν τα προϊόντα τους με τους τεμπέληδες.”

Και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί – συμπεριλαμβανόμενης και της μικρής κόκκινης κλώσας – ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα χαμογελούσε και κακάριζε. “Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.” Οι γείτονές της όμως αναρωτιόταν γιατί δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

—–

Αυτή είναι η “ομορφιά” των διεφθαρμένων δήθεν λαϊκών (αριστερών και δεξιών) καθεστώτων: παίρνουν από αυτούς που παράγουν για να δώσουν σε όσους βαριούνται να δουλέψουν, με αντάλλαγμα ψήφους. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης μπορεί να είναι μόνο ένα και στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά: οι πρώτοι, οι δημιουργικοί πολίτες παράγουν ολοένα και λιγότερο, αφού δεν έχουν λόγο να κάνουν το αντίθετο ή απλά δραστηριοποιούνται σε (ή από) άλλη χώρα του εξωτερικού ενώ οι δεύτεροι (οι κηφήνες) ζητούν ολοένα και περισσότερα, τα οποία μάλιστα τα ονομάζουν και "λαϊκά κεκτημένα".

Η ελεγεία μιας σπασμένης βιτρίνας

Σας έτυχε μήπως να βρεθείτε αυτόπτης μάρτυρας στην έκρηξη οργής του κυρίου James Goodfellow, ευυπόληπτου καταστηματάρχη της Portobello Road, όταν ένας πιτσιρίκος του κατέβαζε την βιτρίνα;

Αν ήσασταν μπροστά στην σκηνή, σίγουρα θα βλέπατε τους παρευρισκόμενους να σταματούν για να παρηγορήσουν τον ατυχή μαγαζάτορα, φέροντας όλοι ένα πανομοιότυπο επιχείρημα: -“Δεν οφελεί σε τίποτα να χαλάτε την διάθεση και την υγεία σας! Αν τα τζάμια παρέμεναν εσαεί άθραυστα, τότε τι τους έχουμε τους τζαμάδες; Κλέφτες θα γίνουν οι άνθρωποι;”

Στο συγκεκριμένο επιχείρημα παρηγορίας υποφώσκει βέβαια μία ολόκληρη θεωρία, η οποία ξεκινώντας από ένα τόσο απλό παράδειγμα φτάνει να επηρεάζει το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών μας θεσμών.

Αν υποθέσουμε πως η επισκευή της ζημίας κοστίζει έξι χρυσές λίρες, τότε σύμφωνα με τα λεγόμενα των παρευρισκομένων το ατύχημα εισφέρει ρευστό στον κύκλο εργασιών του τζαμά – ενθαρρύνει δηλαδή μία εμπορική πράξη αξίας έξι λιρών και κινητοποιεί έναν ολόκληρο κύκλο παραγωγής. Το επιχείρημα φαίνεται λογικό, κεϋνσιανό και εξόχως πειστικό: ο τζαμάς έρχεται, αλλάζει βιτρίνα, λαμβάνει τη νόμιμη αμοιβή και τρίβει τα χέρια του, ευχαριστώντας την καλή του τύχη που τα παιδιά μεγαλώνουν παίζοντας μπάλα και όχι Nintendo Wii... μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάτι που να μας ξενίζει.

Ας σταματήσουμε όμως εδώ! Αν φτάναμε στο συμπέρασμα, όπως συχνά γίνεται, πως σε τελική ανάλυση το κατέβασμα των βιτρινών δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, καθώς συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος και στην τόνωση της εγχώριας παραγωγής, τότε θα επιχειρούσαμε ένα λογικό άλμα, καθώς ο μυωπικός μας συνειρμός δεν θα λάμβανε υπόψη το μη εύκολα ορατό, την έμμεση δηλαδή οικονομική επίπτωση του ατυχήματος στην οικονομία:

Αυτό που δεν φαίνεται εύκολα, είναι πως ο καταστηματάρχης απέκτησε ένα αγαθό έναντι έξι χρυσών λιρών, τις οποίες πλέον δεν διαθέτει για να αγοράσει κάτι άλλο. Ως αμέτοχοι τρίτοι παραμένουμε στην μοναδική δοσοληψία καταστηματάρχη - υαλουργού και δεν συνεκτιμούμε πως αν δεν υπήρχε η θρυμματισμένη τζαμαρία, ο πρώτος θα αντικαθιστούσε ίσως τα παλιά του παπούτσια, θα αγόραζε ένα βιβλίο του Hayek ή θα επισκεύαζε την ραπτομηχανή της φουκαριάρας της μάνας του. Θα διέθετε εν ολίγοις τα χρήματα αυτά κάπου αλλού, αν δεν είχε μεσολαβήσει το ατύχημα για να τον αποτρέψει. Μία πράξη επομένως, η οποία φαινομενικά εισφέρει στην παραγωγή πλούτου, αν ειδωθεί στο ευρύτερο πλέγμα οικονoμικών σχέσεων παραμένει πράξη που βλάπτει όχι μόνο τον κο Goodfellow, αλλά και τον παπουτσή ή και τον βιβλιοπώλη του Notting Hill.

Το παράδειγμα της σπασμένης βιτρίνας εξήνεγκε πρώτος το 1850 ο οικονομολόγος Frédéric Bastiat στο δοκίμιο “Ce qu'on voit et ce qu'on ne voit pas”, σε μία προσπάθεια να σχηματοποιήσει τις έμμεσες εξωτερικότητες μιας εμπορικής συναλλαγής. Έκτοτε χρησιμοποιείται ως κλασσικό επιχείρημα της αυστριακής σχολής σκέψης, με προεκτάσεις που αγγίζουν ιδιαίτερα αισθητά την επικαιρότητα.

Είναι για παράδειγμα πιθανό το σενάριο ο πιτσιρικάς να βρισκόταν σε προσυνεννόηση με τον τζαμά, ο οποίος και αντλεί ιδιαίτερο συμφέρον από την καταστροφή. Σε ρόλο υαλουργού μπορούν κάλλιστα να υπεισέλθουν τα εκάστοτε συντεχνιακά συμφέροντα, ενώ τη λειτουργία του μικρού βαγκαμπόντη επιτελεί το κράτος: Οι συντεχνίες απαιτούν επιδόματα και προνόμια και η κυβέρνηση στρέφεται στον φορολογούμενο Mr. Goodfellow, υποχρεώνοντας τον να επενδύσει τις ωραίες του χρυσές λίρες σε αγαθά αλλότρια. Οι αποδέκτες επωφελούνται και οι παρευρισκόμενοι μένουν με την εντύπωση πως η κυβερνητική παρέμβαση παράγει οφέλη για το κοινωνικό σύνολο, αδυνατώντας να εντοπίσουν το κόστος ευκαιρίας - τα διαφυγόντα δηλαδή έσοδα από την μη πραγματοποίηση μιας εναλλακτικής επένδυσης.

Ίσως επειδή το κόστος αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό και ίσως επειδή αρεσκόμαστε να ελέγχουμε το κοινό ταμείο με την ελαφρότητα αργόσχολου περαστικού της Portobello Road, ίσως γιαυτό λησμονούμε τόσο εύκολα πως κάθε τι απαιτεί μια θυσία και πως  καλώς ή κακώς ακόμα δεν εφηύραμε κάτι που να λέγεται δωρεάν γεύμα. Η βιτρίνα της Portobello Road όμως σπάει όλο και συχνότερα και τα σπασμένα καλούμαστε να τα πληρώσουμε εμείς.

Blogger's Block

“Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω"

Νίκος Δήμου,
Η Πέτρα του Μίσους

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπήρξαν καταιγιστικά και ασύμβατα με τον δικό μου μικρόκοσμο. Τόσο πολύ με ενόχλησε ο παραλογισμός με τον οποίο βρέθηκα αντιμέτωπος, που επέλεξα ενστικτωδώς να αποστασιοποιηθώ από τα τεκταινόμενα και να ασχοληθώ πιο ζεστά με τις ιδιωτικές μου υποθέσεις. Η σιωπή όμως δεν υπήρξε στο παραμικρό ομολογία ήττας.

Αντιθέτως· βιώνω τον επιθανάτιο ρόγχο της μεταπολίτευσης ως απελευθερωτική προϋπόθεση και επιμένω να αισιοδοξώ για το μέλλον του τόπου. Η έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λειτουργεί ως καταλύτης, ο οποίος αφυπνίζει τα  υγιή μας παραγωγικά ανακλαστικά από έναν άσχημο λήθαργο τριακονταετίας και αξιώνει την εφαρμογή όλων εκείνων των διαρθρωτικών αλλαγών για τις οποίες οι προηγούμενες γενιές αποδείχθηκαν θλιβερά ανεπαρκείς.

Ως κύων-φύλακας της ελευθερίας υπόσχομαι στον εαυτό μου να αγωνιστώ με κάθε διαθέσιμο μέσο, προκειμένου να αξιοποιήσω τις λανθάνουσες δυνάμεις της δικής μου γενιάς και να συγκρουστώ με ιδέες και αντιλήψεις που αδικαιολόγητα μας κρατούν πίσω, που αδικαιολόγητα μας κρατούν απέναντι.

(ποτέ  η ανάβαση δεν υπήρξε εύκολη υπόθεση)

Φιλελεύθερη κι ωραία

της Ντόρας Μπακογιάννη

Στη ζωή του κάθε ανθρώπου έρχονται στιγμές που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον βολικό δρόμο της σιωπής, του συμβιβασμού και των σκοπιμοτήτων ή να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ευθύνης.

Η πατρίδα μας, βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας και συνταράσσεται από πρωτόγνωρη κοινωνική αναταραχή. Τριάντα χρόνια διαφθοράς, σπατάλης, ανευθυνότητας και κρατισμού, μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε. Τα σοβαρά λάθη, η αδράνεια και οι παραλείψεις της προηγούμενης κυβέρνησης αλλά και η εγκληματική καθυστέρηση και οι επιπολαιότητες της παρούσας κυβέρνησης, επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.

Τη στιγμή αυτή ο ελληνικός λαός καλείται να κάνει θυσίες που είναι εν πολλοίς άδικες και που ίσως δεν θα ήταν σ' αυτόν τον ακραίο βαθμό αναγκαίες, αν όλοι είχαμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αλλά, στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν υπάρχουν πλέον επιλογές. Σε αντάλλαγμα αυτών των θυσιών, μας προσφέρεται χρηματοδότηση 110 δις ευρώ προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεωκοπία. Και μας προσφέρεται τη στιγμή που κανείς πλέον άλλος δεν μας δανείζει.

Έτσι έχουν τα πράγματα και κανείς από τον πολιτικό κόσμο δεν δικαιούται να μην καταλαβαίνει και κυρίως να κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Με δεδομένη την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, χωρίς την καθαρή στάση της μείζονος αντιπολίτευσης, είναι πολύ πιθανότερο τα μέτρα να μην εφαρμοστούν αποτελεσματικά. Ο λαός θα επωμιστεί τελικά και τις θυσίες και το τεράστιο κόστος της χρεωκοπίας. Γι΄ αυτό πρότεινα στον πρόεδρο του κόμματος, κατά την πρόσφατη συνάντηση μας, μια επιλογή που θα διαφοροποιούσε τη ΝΔ από τη στάση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και των δυνάμεων του κρατισμού και του λαϊκισμού χωρίς ταυτόχρονα να ταυτίζουν τη ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και τις επιλογές του.

Θέση μου ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση να ψηφίσει επί της αρχής υπέρ του νομοσχεδίου, διότι η αποδοχή του είναι προϋπόθεση για να πάρουμε το «πακέτο σωτηρίας» και να καταψηφίσει κάποια άδικα, και αναποτελεσματικά άρθρα. Άρθρα όπως είναι αυτά της μείωσης του εισοδήματος των φτωχών συνταξιούχων και της αύξησης του ΦΠΑ, τα οποία μπορούν να υποκατασταθούν από άλλα ισοδυνάμου δημοσιονομικού αποτελέσματος.

Με προσωπική του απόφαση, ο πρόεδρος του κόμματος, την οποία δεν έφερε προς συζήτηση στα συλλογικά όργανα της Νέας Δημοκρατίας, ζητά την καταψήφιση του νομοσχεδίου «μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ».

Πήρε την απόφαση αυτή χωρίς να έχει να προτείνει μια σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το πώς θα βρούμε χρήματα και θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία.

Την πήρε επενδύοντας ίσως στο ρεύμα που δημιουργεί η δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση για τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι πολίτες. Οι υπεύθυνες ηγεσίες όμως, πρέπει να βρίσκουν το θάρρος να πηγαίνουν κάποιες φορές κόντρα στο ρεύμα. Τι θα γινόταν για παράδειγμα έαν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ζώνης του Ευρώ ή τα κοινοβούλια τους πήγαιναν με το ρεύμα που υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να βοηθηθεί;

Στη Νέα Δημοκρατία δεν δείχνουμε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας. Η λογική του λαϊκισμού και των μικροπολιτικών υπολογισμών που κατέστρεψε την κυβέρνηση μας και μας έφερε σήμερα εδώ καθοδηγεί και τώρα τις επιλογές μας. Λυπάμαι αλλά αυτόν τον κατήφορο δεν μπορώ να τον ακολουθήσω.

Η αγανάκτηση των πολιτών για τις θυσίες που τους επιβάλλονται είναι δικαιολογημένη. Όμως σήμερα, την ώρα που η Ελλάδα χάνεται, δεν μπορώ να αποφασίσω με βάση τον φόβο του πολιτικού κόστους, ή την προσδοκία της άντλησης ψήφων, που κάποιοι νομίζουν ότι θα αποκομίσουν αν η Ελλάδα χάσει και την τελευταία της ευκαιρία και οδηγηθεί στην καταστροφή.

Την ώρα που το δίλημμα είναι χρεοκοπία ή θυσίες, δεν μπορώ να πω στους Έλληνες ότι πατριωτισμός σημαίνει κορώνες, ανευθυνότητα και άρνηση της πραγματικότητας.

Την ώρα που τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα εδώ, δεν μπορώ να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω.

Σ΄ αυτή την κρίσιμη στιγμή θα πράξω το χρέος μου. Ψήφισα επί της αρχής υπέρ του νομοσχεδίου « μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ» και θα καταψηφίσω άρθρα όπως είναι αυτά της μείωσης του εισοδήματος των συνταξιούχων και της αύξησης του ΦΠΑ.

Μοναδικός γνώμονας των πράξεών μου είναι το συμφέρον της πατρίδας και η συνείδησή μου. Και αναλαμβάνω πλήρως το βάρος της ευθύνης των επιλογών μου.

Λυπούμαι για την απόφαση του κου Σαμαρά, η οποία δείχνει ότι η ηγεσία του κόμματος βάζει, δυστυχώς, το στενό μικροκομματικό της συμφέρον υπεράνω της υποχρέωσης όλων μας να υπηρετούμε τον λαό και την χώρα.

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τα εκατομμύρια ψηφοφόρους, που τίμησαν όλα αυτά τα χρόνια τη Νέα Δημοκρατία, για την αγωνιστικότητα, το φιλότιμο και την αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος που τους διακρίνει. Η πλειοψηφία τους, αλλά και η πλειοψηφία των υπολοίπων πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, μας αντιμετωπίζουν όλους με καχυποψία, αγανάκτηση, ακόμα και οργή για τις ευθύνες μας για όλα όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ. Γι' αυτό και ελάχιστη υποχρέωσή μας σήμερα είναι να πράττουμε κατά συνείδηση ό,τι θεωρούμε ότι μπορεί να βοηθήσει για να φτάσουμε με όσο γίνεται μικρότερες απώλειες στην Ελλάδα της επόμενης μέρας.

Για μία ελεύθερη και εύρωστη ναυτιλία

Οι πολίτες των Χανίων έχουν τις τελευταίες ημέρες έναν καλό λόγο να αισιοδοξούν. Η επικείμενη δρομολόγηση του επιβατηγού - οχηματαγωγού “Blue Horizon” στην γραμμή Πειραίας - Χανιά από τον όμιλο Attica Group έρχεται να προσφέρει άμεσα και απτά οφέλη στο ευρύ κοινό, καθώς καταργεί ένα μονοπώλιο δεκαετιών και αναγκάζει τις τοπικές ναυτιλιακές εταιρίες να προσφέρουν ποιοτικότερες υπηρεσίες με χαμηλότερα ναύλα.

Η Περιφερειακή Κίνηση Κρήτης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας σε ανακοίνωση της χαιρετά την εξέλιξη και τάσσεται υπέρ της περαιτέρω απελευθέρωσης της αγοράς θαλάσσιων συγκοινωνιών στο σύνολο γραμμών και πλοίων, ανεξαρτήτως σημαίας. Η εμπειρία δείχνει πως η διατήρηση του καμποτάζ αποτελεί σήμερα ανεπίτρεπτο αναχρονισμό, ο οποίος επί σειρά ετών καθήλωνε την επιβατική κίνηση, υποθήκευε την τουριστική ανάπτυξη και στερούσε τον τόπο από πολύτιμο ναυτιλιακό συνάλλαγμα.

Η άρση του προστατευτισμού τόσο στις μεταφορές όσο και στην κρουαζιέρα, αποτελεί την διαρθρωτική εκείνη μεταρρύθμιση που θα θωρακίσει τον τουρισμό ως βαριά βιομηχανία της νησιωτικής Ελλάδας και θα καταστήσει τα λιμάνια μας ισχυρότατα ναυτιλιακά κέντρα, με σεβασμό στο περιβάλλον και την ιστορία του τόπου.

Είναι καιρός να στραφούμε ξανά προς την θάλασσα, αξιοποιώντας ένα συγκριτικό πλεονεκτήματα το οποίο λίγες γωνιές του πλανήτη διαθέτουν. Είναι καιρός να στρέψουμε τα νώτα μας όχι στην θάλασσα, αλλά στη νοοτροπία και τις αγκυλώσεις που μας κρατούν μακριά της.

Καπιταλιστικά Τρωκτικά

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δημοσιογραφικών κύκλων, καπιταλιστικά τρωκτικά εξαπολύθηκαν προ ημερών σε όλη την Ελληνική επικράτεια, προκειμένου να καταβροχθίσουν και τις τελευταίες ρανίδες εθνικού πλούτου. Ενόψει της επικείμενης εαρινής χρεοκοπίας, διεθνή κερδοσκοπικά κέντρα εβραιομασώνων βυσσοδομούν ρίπτοντας από αέρος τρωκτικά όπως το εικονιζόμενο, τα οποία σπέρνουν τρόμο και πανικό στους κατοίκους της ελληνικής υπαίθρου. Τα ζωύφια είναι άκρως επικίνδυνα για τον μέσο Έλληνα τηλεθεατή και τρέφονται αποκλειστικά με τρυφερή χλωρίδα και ανθρώπινη σάρκα.

Παρακαλείται όποιος τα εντοπίσει στον κήπο του να επικοινωνήσει άμεσα με τον συντάκτη του παρόντος ιστολογίου. Είναι μικρά, χνουδωτά και ορισμένα από αυτά φέρουν στάμπα με αρχίγραμμα λέξης - taboo.

Σημείωση: Θα έγραφα κάτι πιο σοβαρό, αν σοβαρότεροι ήταν και όσοι καταπιάνονται εσχάτως με τον δημόσιο δανεισμό και την κατάσταση της οικονομίας μας.

Φιλελεύθερες προεκτάσεις από το δάσος του Σέργουντ

Όταν ήμουν μικρός ο μύθος του Ρομπέν των Δασών ομολογώ πως με ξένιζε. Η ληστεία παρέμενε ληστεία και απορούσα που άνθρωποι σοβαροί και υπεύθυνοι μας μεγάλωναν με την διήγηση ενός μασκοφόρου, ο οποίος έγδυνε τους πλούσιους για να ντύσει τους φτωχούς. Κάθε φορά που ρωτούσα κάποιον μεγάλο, η απάντηση ήταν η ίδια με αυτήν που παίρνω σήμερα για το κοινωνικό κράτος, πως δηλαδή “ορισμένοι αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι και γι' αυτό η αναδιανομή πλούτου μας είναι απαραίτητη”.

Μεγάλος πια ανακάλυπτα πως μία τέτοια ανάλυση είναι όχι μόνο απλουστευτική, αλλά και προβληματική στην εφαρμογή της. Αυτό το δεδομένο με οδηγούσε στην πεποίθηση πως ο Ρομπέν των Δασών δεν αποτελούσε κάτι περισσότερο από ένα παραμύθι, για να προπαγανδίζεται στα παιδιά η ωφελιμότητα του φόρου. Ο γενναίος δασόβιος με το κολάν δεν ήταν παρά ένας προπάτορας του σοσιαλισμού, εγγυητής πως την κρίση  θα πληρώνε η πλουτοκρατία. Όσο το έψαχνα όμως τόσο κατέληγα πως μάλλον έκανα λάθος.

Ο Ρομπέν των Δασών, σε αντίθεση με τον Μαρξ, ανέπτυξε δράση στη μεσαιωνική φεουδαλική Αγγλία, όπου οι τοπικοί άρχοντες φορολογούσαν τους φτωχούς για να χτίζουν ανάκτορα και να οργανώνουν ιπποτικούς αγώνες. Όποιος έχει παίξει Age of Empires πιστεύω πως διαθέτει μια ικανοποιητική εικόνα της εποχής. Οι φόροι κατά τον Μεσαίωνα δεν ήταν στο παραμικρό ανταποδοτικοί, αποτελούσαν κατ' ουσίαν κλοπή, μία ακόμα έκφανση τυραννίας με στόχο την διαιώνιση του εκάστοτε οίκου. Καθόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε που η εισαγωγή κεφαλικού φόρου στην Αγγλία υπήρξε και βασική αίτια της Μεγάλης Εξέγερσης του 1381.

Στο συγκεκριμένο λοιπόν ιστορικό πλαίσιο όποιος άδειαζε το χρηματοκιβώτιο του Σερίφη του Nottingham, δεν έκλεβε από τους πλούσιους για να δώσει στους φτωχούς... έπαιρνε από τον φοροεισπράκτορα για να επιστρέψει στον φορολογούμενο! Και αυτό χωρίς να επαγγέλλεται κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής ή κάποια μορφή κεντρικού σχεδιασμού. Η διαπίστωση αυτή τοποθετεί τον αρχετυπικό Βρετόνο  ήρωα εγγύτερα στους πατέρες της Αμερικανικής Επανάστασης παρά στον Μαρξ. Το μόνο κοινό ίσως που απομένει μεταξύ Ρομπέν και σοσιαλισμού είναι πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ένα καλοστημένο παραμύθι.

Η ώρα του κούταβου

Η Ώρα του κούταβου επιστρέφει μετά από καιρό, προκειμένου να παρουσιάσει ένα από τα σημαντικότερα έργα φιλελεύθερης διανόησης του 20ου αιώνα.

Πρόκειται για τον "Δρόμο προς την Δουλεία", βιβλίο του βραβευμένου με νόμπελ οικονομικών Friedrich von Hayek. Προτού καλά καλά τελειώσει ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και διαφανεί ο εγκλεισμός της μισής Ευρώπης πίσω από ένα σιδηρούν παραπέτασμα, ο Hayek συνέλαβε και εξέθεσε τους λόγους, για τους οποίους κάθε κεντρικά σχεδιασμένο σύστημα παραγωγής τείνει να εκτραπεί σε τυραννία, στρέφοντας με αυτόν τον τρόπο τη δημόσια συζήτηση γύρω από τους κινδύνους του κρατισμού και τις ευεργετικές επιδράσεις της οικονομικής ελευθερίας.

Ο Δρόμος προς την Δουλεία εκδόθηκε πρώτη φορά την Μάρτιο του 1944 στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον εκδοτικό οίκο Routledge Press, ενώ τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους το περιοδικό Look έθετε σε κυκλοφορία μία σύντομη, εικονογραφημένη περίληψη. Η περίληψη αυτή μεταφέρεται σήμερα στα ελληνικά, ερχόμενη να ενθυμίσει την απαράδεκτα ελλειμματική παρουσία έργων κλασικού φιλελευθερισμού στη χώρα μας. Ας ελπίσουμε πως η πρόσφατη μετάφραση του Συντάγματος της Ελευθερίας θα αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την περαιτέρω διάδοση και γνωριμία με το έργο του αυστριακού φιλόσοφου.