Ισλαμισμός και συνταγματική τριτενέργεια

Με τον σταθερό ρυθμό ανάπτυξης και την σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία των τελευταίων δεκαετιών, η Γερμανία εξακολουθεί να αποτελεί για το μέσο οικονομικό μετανάστη μια χώρα, όπου ρέουν άφθονα το μέλι και το γάλα η μπύρα. Για το μέλι ορισμένοι οικονομολόγοι ίσως έβαζαν και το χέρι τους στη φωτιά. Για το ευγενές ελιξήριο του ζύθου όμως, ένα φάσμα πλανάται τελευταία πάνω από τους βαυαρικούς σιτοβολώνες.

Η αρχή έγινε όταν ένας μουσουλμάνος αποφάσισε να διακόψει την  ανατροφοδότηση συγκεκριμένων ραφιών πολυκαταστήματος, στο οποίο εργαζόταν επί σειρά ετών. Θρησκευτικές επιταγές του απαγόρευαν κάθε επαφή με φυάλες ζύθου και λοιπών αποσταγμάτων και όταν ο εργοδότης κατήγγειλε τη μεταξύ τους σύμβαση, εκείνος  προσέφυγε στη Γερμανική δικαιοσύνη. Το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Εργατοδικείο, μανούλα (κατά κυριολεξία) στην αρχή της αναλογικότητας, ακύρωσε τη δικαστική απόφαση που αναγνώριζε την απόλυση και αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο δικαίωμα του εργαζόμενου να αρνείται την παροχή συγκεκριμένων εργασιακών καθηκόντων επί τη βάσει των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.

Το Γερμανικό Ακυρωτικό αναγνώρισε με αυτόν τον τρόπο τριτενέργεια συνταγματικών δικαιωμάτων επί εργατικής διαφοράς, σε μια αδόκιμη απόπειρα εναρμόνισης της οικονομικής ελευθερίας με την ελευθερία εκδήλωσης της θρησκευτικής πίστης. Με ένα κλασικό πλέον παράδειγμα τριτενέργειας, ο Γερμανός δικαστής ουσιαστικά ήρθε και εξέδωσε μία απόφαση πολιτικής σκοπιμότητας, συνδιαμορφώνοντας ως μη όφειλε μία συμφωνία μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Ο στόχος του εμφανής δια γυμνού οφθαλμού: να προκαταλάβει τη δημόσια συζήτηση περί πολυπολιτισμικότητας ή/και διαφύλαξης της γερμανικής Leitkultur.

Η παρέκταση των συνταγματικών δικαιωμάτων επί ιδιωτικών σχέσεων επιχειρείται όμως αυτήν τη φορά χωρίς να έχουν καταστεί σαφή τα όρια ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ενδεχόμενο επιβολής μιας και μόνης πολιτικής πολιτικοθρησκευτικής θέασης του κόσμου επί της παραγωγικής διαδικασίας.  Ο δικαστικός παρεμβατισμός επομένως στην ιδιωτική σφαίρα αυτονομίας των πολιτών δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Σε ατραπούς, τις οποίες οι καλοί καγαθοί δικαστές του Κάσσελ δεν είναι σε θέση να ιχνηλατήσουν.

Δελτίο Τύπου BAG εδώ
Περίληψη της απόφασης στα Ελληνικά εδώ

Έχει κουνούπια στο Αγαθονήσι;

hat tip: neTpen

Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός

Δεν πάει καιρός που ο Joaquín Almunia, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  και αρμόδιος για ζητήματα ανταγωνισμού έβαζε πάγο στα σχέδια Ολυμπιακής και Aegean για merger. Το σκεπτικό του εν ολίγοις ήταν πως "η συγχώνευση θα οδηγούσε σε οιονεί μονοπώλιο στην Ελλάδα και ως εκ τούτου σε υψηλότερες τιμές και χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών για Έλληνες και τουρίστες που ταξιδεύουν μεταξύ Αθήνας και νησιών".

Η απόφαση απογοήτευσε μεν δύο σημαίνοντες παίκτες της αγοράς, παράλληλα όμως αποτέλεσε και ενθύμιση πως οι Ευρωπαϊκοί ρυθμιστικοί μηχανισμοί δύνανται να λειτουργήσουν εύτακτα, προασπιζόμενοι το συμφέρον της Ένωσης και του Ευρωπαίου καταναλωτή.

Οι ανησυχίες πάντως της Επιτροπής μόνο υπερβολικές δεν υπήρξαν, γεγονός το οποίο διαπίστωσα σήμερα στην προσπάθεια μου να αγοράσω αεροπορικά εισητήρια από Ηράκλειο προς Αθηνοχώρι. Δεν χρειάζεται παρά μία σύντομη έρευνα αγοράς, για να παρατηρήσει και ο πλέον καλόπιστος πως οι δύο "ανταγωνίστριες" εταιρίες ζουν ένα παρατεταμένο ειδύλλιο, με εναρμονισμένες χρεώσεις στις γραμμές εσωτερικού. Η ιδανική λύση θα ήθελε τις εγχώριες ενώσεις καταναλωτών  να απευθύνουν καταγγελία για εναρμονισμένη πρακτική. Μέχρι τότε όμως ή μέχρι να βρεθεί κάποιος ανταγωνιστής με cojones, ο Έλληνας καταναλωτής θα τρώει κουφέτα, απολαμβάνοντας τις πτήσεις του με τα εναρμονισμένα φτερά του ζεύγους.

Ο σλοβάκος και το σκασμένο λάστιχο

Όσοι από εμάς ήταν δυνατοί στο μάθημα της γεωγραφίας, θα γνωρίζουν πως η Σλοβακία είναι μια μικρή κεντροευρωπαϊκή χώρα, της οποίας οι κάτοικοι μιλάνε τσέχικα, τρώνε πολλές πατάτες και είναι παλαιοημερολογίτες (...not). Αντίστοιχο έρεβος πρέπει να καλύπτει και τις γνώσεις μας στα δημόσια οικονομικά της χώρας αυτής, καθώς δεν είναι λίγα τα ακαδημαϊκά εγχειρίδια, για τα οποία ο χρόνος έχει παγώσει στο σωτήριο έτος 1989.

Το 2004 όμως η τίγρης των Τάτρα πραγματοποίησε ένα δημοσιονομικό άλμα, εισάγοντας ενιαίο φορολογικό συντελεστή (flat tax) 19% επί της φορολόγησης φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων και προϊόντων. Η Σλοβακία δεν υπήρξε πρωτοπόρος εκεί, καθώς ακολούθησε μία δοκιμασμένη συνταγή άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Το παράδειγμα της όμως αναφέρεται, καθώς δεν πάει καιρός που ασχοληθήκαμε μαζί της και την κακίσαμε, όταν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε πακέτο βοήθειας 110 δισ. ευρώ προς την χώρα μας.

Tο βασικό επιχείρημα από την πλευρά τους ήταν πως "εκείνοι δεν βοηθήθηκαν από κανέναν όταν υλοποιούσαν επώδυνες και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις". Η κοινή μας γνώμη όμως δεν χαρίζεται σε μια μικρή και αφχαρίστητη χώρα, όταν εκείνη αρνείται να αντλήσει πόρους για την διάσωστη τρίτων. Και φυσικά ουδείς μπαίνει στον κόπο να ερευνήσει ποιές ήταν οι επώδυνες εκείνες μεταρρυθμίσεις  που επικαλέσθηκαν και να προβληματιστεί πώς βρέθηκε ένας πρώην ανατολικός δορυφόρος από τα σοβιετικά τάρταρα σε θέση ισχύος.

Μία πρώτη απάντηση μπορεί να δοθεί παραστατικά, αν σκεφτούμε πως οι σλοβάκοι σήμερα έχουν στα χέρια τους έναν ξεφούσκωτο φόρο (flat tax), ενώ εμείς στα δικά μας ένα ξεφούσκωτο λάστιχο (flat tire). Και κανένας λογικός άνθρωπος δεν προτίθεται να χαλάσει δυνάμεις και οξυγόνο φουσκώνοντας ένα σκασμένο λάστιχο. Αντίθετα, θα φροντίσει να μπαλώσει την τρύπα και εν καιρώ θα ασχοληθεί με την αλλαγή ελαστικών, καθώς με μπαλώματα γνωρίζει πως δεν θα φτάσει ούτε μακριά ούτε και με ασφάλεια.

Για το κατά πόσο η εισαγωγή ενιαίου φορολογικού συντελεστή οφέλησε την Σλοβακία μπορείτε να ανατρέξετε σε μία συνέντευξη που φιλοξενεί το Harvard Business School. Η διπλανή εικόνα δείχνει πόσο εύκολο είναι για τον κάθε Σλοβάκο να υπολογίσει τον οφειλόμενο φόρο του. Για την ιστορία, ο δικός μας φορολογικός οδηγός έχει έκταση περί των 70 σελίδων.

Ημέρα Μνήμης

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τιμά από το 2008 και κάθε χρόνο την 23η Αυγούστου ως "Ευρωπαϊκή Ημέρα για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού".

Η ημέρα δεν επελέγη τυχαία, καθώς ήταν στις 23 Αυγούστου 1939 που το σύμφωνο Molotov-Ribbentrop και μία σειρά μυστικών πρόσθετων πρωτοκόλων διαμέλιζαν την Ευρώπη σε δύο σφαίρες επιρροής. Θα ακολουθούσαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και η φυσική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων επί τη βάσει της φυλής, του σεξουαλικού τους προσανατολισμού,  των διαφορετικών θρησκευτικών και πολιτικών τους πεποιθήσεων και άλλων ιδιοτήτων, οι οποίες αποτελούσαν εμπόδιο σε ψευδοεπιστημονικά θεωρήματα των ολοκληρωτικών αυτών ιδεολογιών.

Η ημέρα αυτή ας παραμείνει ως ημέρα μνήμης και τιμής της ανθρώπινης αυταξίας σε πείσμα τόσο των απολογητών του υπαρκτού σοσιαλισμού, όσο και όλων εκείνων, οι οποίοι επιδιώκουν να συμψηφίσουν τα ειδεχθή εγκλήματα των δικών τους ιδεολογικών εκτρωμάτων, επιδιδόμενοι σε έναν όψιμο και ρηχό αντικομμουνισμό. Η Ευρώπη σήμερα τιμά τα θύματα της και μας θυμίζει πως η συμφιλίωση με το χθες και το σήμερα δεν περνάει από την επιλεκτική αποσιώπηση των γεγονότων, αλλά από την διαρκή ενθύμιση και  διεξοδική τους μελέτη.

Όταν η Κίνα εκτίθεται στο διεθνές εμπόριο

Για περισσότερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, ο δρόμος του μεταξιού αποτελούσε το μεγαλύτερο παγκόσμιο δίκτυο πολιτιστικής, εμπορικής και τεχνολογικής συναλλαγής. Με έκταση 4.000 μιλίων, το δίκτυο αυτό επέτρεπε σε απομακρυσμένους πολιτισμούς να ανταλλάσσουν αγαθά και γνώση και να συμμετέχουν σε μια δίχως προηγούμενο διαδικασία πολιτικής και πολιτισμικής διάδρασης, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τα θεμέλια της νεωτερικότητας.

Πολλές αυτοκρατορίες επεδίωξαν τον έλεγχο του εμπορικού αυτού δικτύου και τα συμφέροντα που κατά καιρούς διακυβεύτηκαν κατά μήκος του υπήρξαν γιγαντιαία. Γεγονός όμως παραμένει πως ο δρόμος αποτέλεσε μοναδικό μέσο προόδου και ευμάρειας σε σκοτεινούς κατά τα λοιπά χρόνους, όπως και προπομπό παγκοσμιοποίησης στον χώρο του εμπορίου και των ιδεών.

Σήμερα το διεθνές εμπόριο διεξάγεται κατά βάση εντός ρυθμιστικών πλαισίων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του οποίου πρόσφατο μέλος αποτελεί και η Κίνα. Οι εμπορικές της σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνονται αλματικά και είναι αναμενόμενο η συνεργατική αυτή διαδικασία να δημιουργεί πέρα από πλούτο και ανησυχίες για τις βλέψεις μιας περιφερειακής υπερδύναμης με σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας. Η στήριξη ανελεύθερων καθεστώτων ανά τον κόσμο και η καταπάτηση της ελευθερίας τόσο εντός όσο και εκτός σινικού τείχους εγείρουν βάσιμες ανησυχίες, οι οποίες όμως κακώς συνδέονται με την διαδικασία ελεύθερου εμπορίου.

Αποτελεί πολιτικό κρετινισμό η σύγχυση που δημιουργείται από όσους πιστεύουν πως κλείνοντας τα λιμάνια και τα προϊόντα μας σε ένα δισεκατομμύριο καταναλωτών προσφέρουμε καλές υπηρεσίες στην υπόθεση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δεν είναι τα κινέζικα προϊόντα που προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο όσο ανοίγει τα σύνορα του και εκτίθεται στις αγορές, τόσο δοκιμάζει τα όρια πολιτικής του αντοχής. Στοχεύοντας στην καρδιά και στο μυαλό των Κινέζων πολιτών μπορούμε να τους κερδίσουμε μόνο παρέχοντας τους γερμανική τεχνογνωσία, κρητικό ελαιόλαδο και βρετανικό τύπο, όχι κινδυνολογώντας ή κρούοντας τον κώδωνα εκφασισμού της Ελληνικής οικονομίας. Ο δρόμος του μεταξιού παραμένει ευτυχώς ανοικτός και  εναπόκειται σε εμάς να ανταποκριθούμε είτε ως δεινοί έμποροι είτε ως άτακτοι βασιβουζούκοι μιας νότιας Ευρωπαϊκής εσχατιάς.

Greece is what you make of it

Τα πάντα πάνε κατά διαόλου, μου λένε. Η Ευρώπη μας έχει στην μπούκα, διεθνείς κερδοσκόποι ασελγούν στο ταλαιπωρημένο μας κορμάκι, ενώ ορδές εθνομηδενιστών πάνε να μας μαυρίσουν το μάτι παρέχοντας δικαιώματα σε λαθραίους λιγούρηδες.

Προσωπικά ούτε ασπάζομαι τους κλαυθμυρισμούς ούτε και χαλάω την καρδιά μου με όσους ονειρώττουν προβλέποντας κοινωνικές επαναστάσεις, διώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, καθαρές φυλές και τρίχες κατσαρές. Παραμένω από τους λίγους συγκρατημένα αισιόδοξους, οι οποίοι πιστεύουμε πως η Ελλάδα μπορεί ν' αλλάξει, εφόσον όμως πρώτα αλλάξουμε οι ίδιοι εμείς. Εξωστρέφεια, δημιουργικότητα, πίστη στην ελευθερία και τις ικανότητες του κάθε ατόμου. Ας αντιμετωπίσουμε την κρίση ως ευκαιρία για να βγούμε ακόμα πιο δυνατοί. Σε παράφραση της μικρού μήκους ταινίας,

Greece is what you make of it. Be enterprising!

(πρωταγωνιστούν ο Bungenberg και η γκαρσόνα της Oxford Street- inside joke)

Νοσταλγοί του εμπάργκο, ενωθείτε!

Κάθε φορά που ο φίλος Alexandar κατέβαινε Θεσσαλονίκη για καφέ μου έπαιρνε τ’ αυτιά για τα χρήματα που κατέβαλε ως φόρο εισόδου στα Ελληνοπουγουδουμικά σύνορα. Αντίστοιχη υποχρέωση από πλευράς τους δεν υπήρχε και επομένως οι εξηγήσεις μου περιορίζονταν στις τεχνικές προϋποθέσεις ασφαλείας που δικαιολογημένα έθεταν τα πρωτόκολλα Schengen.

Από σήμερα όμως οι πολίτες του Μαυροβουνίου, της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Σερβίας και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, μπορούν με τα βιομετρικά τους διαβατήρια να εισέρχονται στην Ελληνική επικράτεια χωρίς κρατική θεώρηση (βίζα). Η εξέλιξη αυτή χαιρετίστηκε θερμά ως ένα σημαντικό βήμα στην προσέγγιση των χωρών αυτών με την Ευρώπη, ενώ χιλιάδες ήταν οι νέοι που πανηγύριζαν χθες στις πρωτεύουσες των τριών Βαλκανικών κρατών. Είναι πράγματι εξαιρετικά ελπιδοφόρα η κατάργηση ενός ακόμα συνοριακού φραγμού και η συνακόλουθη προσέγγιση των λαών αυτών στη μεγάλη Eυρωπαϊκή οικογένεια. Ευχή μου το μέτρο αυτό να βρει συνέχεια και για άλλες γειτονικές χώρες όπως η Αλβανία ή η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, καθώς το όφελος θα είναι και πάλι κοινό.

Εντύπωση πάντως προκαλεί η ασθενική αντίδραση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στην συνοριακή αυτή διευκόλυνση. Το ΥπΕξ δεν έχει ενημερώσει την ιστοσελίδα του, ενώ δύσκολα ανευρίσκεται συγχαρητήρια δήλωση Έλληνα πολιτικού. Υποθέτω πως ορισμένοι αισθάνονται άβολα στην καρέκλα τους που ορδές νεολαίων γυφτοσκοπιανών θα κατακλύσουν την περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ως τουρίστες ή ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Τα πολλαπλά οφέλη στην τουριστική βιομηχανία, την πολιτισμική προσέγγιση και την επιρροή βαλκάνιων γειτόνων από τον ημέτερο τρόπο ζωής παραβλέπονται ως ελάσσονος σημασίας. Τα σύνορα σταδιακά ανοίγουν, ιδέες και άνθρωποι διακινούνται ακόμα πιο ελεύθερα από ποτέ. Ο κίνδυνος αφελληνισμού γιγαντώνει... νοσταλγοί του εμπάργκο, ενωθείτε!

φώτο: Associated Press

Sametová revoluce

Στις 17 Νοεμβρίου 1989 μια ειρηνική φοιτητική διαδήλωση στην Πράγα διαλυόταν βίαια από τις δυνάμεις ασφάλειας του καθεστώτος. Το γεγονός πυροδοτεί κλιμακούμενες αντιδράσεις και καθημερινές πορείες στα αστικά κέντρα, με μία πανεθνική απεργία δέκα ημέρες αργότερα να αγγίζει σε συμμετοχή ένα πρωτόγνωρο 75% του εργατικού δυναμικού.

Δεδομένης της κατάρρευσης γειτονικών κομμουνιστικών καθεστώτων και με τη Μόσχα αυτή τη φορά απρόθυμη να επέμβει στρατιωτικά, το κομμουνιστικό κόμμα της Τσεχοσλοβακίας ανακοινώνει στις 28 Νοεμβρίου την εγκατάλειψη του μονοπωλίου εξουσίας, δρομολογεί τις διαδικασίες ελεύθερων εκλογών και λίγες ημέρες μετά αφαιρεί το συρματόπλεγμα από τα σύνορα με Δυτική Γερμανία και Αυστρία. Ο εκλογικός του καταποντισμός και η ανάδειξη της πρώτης μετά από δεκαετίες μη κομμουνιστικής κυβέρνησης είναι καθαρά θέμα χρόνου.

Η Βελούδινη Επανάσταση (Sametová Revoluce) του 1989 είχε ως απαρχή μια ημερομηνία, της οποίας το συμβολικό μονοπώλιο στην Ελλάδα καταλαμβάνει η ανάμνηση των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Η 17η Νοεμβρίου όμως ενθυμείται και σε άλλες γωνιές της Ευρώπης ως ημέρα τιμής του φοιτητικού κινήματος και των αιτημάτων του για ελευθερία, ευημερία και δημοκρατία. Ως ημέρα ορόσημο για τους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού, ανεξάρτητα από το αν αυτός κάποιες φορές ενδύεται τον κόκκινο και κάποιες άλλες τον φαιό του χιτώνα.

Irgendwann fällt jede Mauer

Είκοσι χρόνια πριν η πτώση ενός Τείχους σηματοδοτούσε την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος και τον τερματισμό μιας μη φυσιολογικής διαίρεσης όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, η σημασία του να μένουμε σε πανηγυρικούς δεν είναι μεγάλη. Το παράδειγμα της γερμανικής επανένωσης στον δρόμο για την ευημερία μπορεί να συγκίνησε και να ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπων, οι δυσώδεις αναθυμιάσεις που άφησε όμως πίσω του μισός αιώνας ολοκληρωτισμού παραμένουν. Η ομαλή μετάβαση από έναν αναποτελεσματικό κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία της αγοράς και από έναν νομοτελειακά προκαθορισμένο σοσιαλισμό στην πρωτοκαθεδρία του ατόμου παραμένουν ζητούμενο σε πολλές σκοτεινές γωνιές της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και νέα τείχη εξακολουθούν να υψώνονται.

Κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης αντλεί ευφορία από την συμπλήρωση είκοσι χρόνων ενωμένης Ευρώπης. Ταυτόχρονα όμως διαισθάνεται και το βάρος που του αναλογεί στην διαφύλαξη των κεκτημένων αφενός και  αφετέρου στη νίκη των μαχών εκείνων που μένουν μπροστά. Η ακλόνητη πίστη στις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου και ο σεβασμός του φιλελεύθερου κράτους δικαίου εξακολουθούν να αποτελούν εκρηκτικά συστατικά, ικανά να κατεδαφίσουν κάθε τείχος ολοκληρωτισμού και ανελευθερίας. Ο πυροκροτητής βρίσκεται στα χέρια μας και η πρόκληση παραμένει μεγάλη, ίσως μεγαλύτερη από ποτέ.

Ενδοκοινοτικές Πτήσεις, όχι πια δάκρυα

Rehder vs Air Baltic Study Case

O κύριος Rehder καθόταν στην αίθουσα αναμονής του διεθνούς αεροδρομίου Franz Josef Strauss του Μονάχου, όπου απολαμβάνοντας δωρεάν καφέ και εφημερίδα περίμενε την επόμενη πτήση της Air Baltic για Βίλνιους. Η ανακοίνωση ματαίωσης της πτήσης από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου ήταν ως είδηση μάλλον απογοητευτική και το μυαλό του επέστρεψε στις τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα, όταν ακόμα μία πτήση ακυρωνόταν την τελευταία στιγμή και κύματα οργίλων επιβατών φωνασκούσαν ακατάληπτα κραδαίνοντας διπλωμένες αθλητικές εφημερίδες μπροστά από φακούς τοπικών καναλιών.

Αυτή τη φορά βέβαια δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει κανέναν και τίποτα να του χαλάσει τη διάθεση. Προμηθεύτηκε με Pretzel, υπομονή και Weißbier και έξι ώρες αργότερα θα έφτανε στον προορισμό του μέσω Κοπεγχάγης. Με το που επέστρεψε όμως Μόναχο, ο κύριος Rehder δεν προσπάθησε να βάλει πίσω του το περιστατικό, αλλά άσκησε ενώπιον του Amtsgericht Erding αγωγή προς αποζημίωση κατά της αεροπορικής εταιρίας.

Η κίνηση του αυτή προκάλεσε την έκδοση ακόμα μίας ενδιαφέρουσας απόφασης του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Ήρθε λοιπόν χθες το ΔΕΚ να απαντήσει σε προδικαστικό ερώτημα του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, να ερμηνεύσει τον κοινοτικό κανονισμό 44/2001 (Βρυξέλες Ι) και να θωρακίσει την προστασία του Ευρωπαίου καταναλωτή στον τομέα των αεροπορικών μεταφορών.

Με την απόφαση που εξέδωσε επεσήμανε πως κατά τόπο αρμόδιο για την εκδίκαση της αγωγής αποζημίωσης δεν είναι το δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου έχει την έδρα της η αεροπορική εταιρία, αλλά το δικαστήριο του τόπου, στον οποίο βάσει της σύμβασης έχει συμφωνηθεί να γίνει η κύρια παροχή υπηρεσιών. Και ως τέτοιος ορίζεται ο τόπος αναχωρήσεως και αφίξεως του αεροπλάνου. Ως εκ τούτου ο κύριος Rehder και ο κάθε κύριος Rehder μπορεί κατ' επιλογήν του να ενάγει την εταιρία είτε στον τόπο αναχωρήσεως είτε στον τόπο άφιξης της πτήσης του.

Από την απόφαση αυτή μπορούμε αβίαστα να συνάγουμε πως τα κοινοτικά θεσμικά όργανα συνεχίζουν έναν μεθοδικό όσο και αθόρυβο αγώνα στην κατεύθυνση προστασίας του Ευρωπαίου καταναλωτή και οικοδόμησης μιας Ενιαίας εσωτερικής αγοράς. Στον αγώνα όμως αυτό απαιτείται και η στήριξη συνειδητοποιημένων καταναλωτών όπως ο κύριος Rehder, οι οποίοι γνωρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματα τους μεθοδικά και συγκροτημένα, όχι μέχρι να εκτονώσουν την θερινή τους τσαντίλα. Παρά την ευτυχή άλλως τε έκβαση ιδιωτικοποίησης των Ολυμπιακών Αερογραμμών το ολιγοπώλιο στον χώρο εξακολουθεί να υφίσταται και απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση εναντίον πιθανών αθέμιτων επιχειρηματικών πρακτικών.

Αν είσαστε εκλεκτοί συνάδελφοι ή geeks της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορείτε να διαβάσετε την απόφαση εδώ. Αν ανήκετε στην συμπαθή κάστα των αμύητων στα ιερογλυφικά του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου μπορείτε να διαβάσετε μια κατατοπιστική περίληψη, ενώ αν αποτελείτε αδιάφορο lifestyle δικηγόρο, ο οποίος ως εκ θαύματος έφτασε να με διαβάζει μέχρι τέλους, τότε μάλλον που κάπου εδώ θα έπρεπε να συνεχίσετε την πλοήγηση σας, αχρείε.

Φιλελεύθερες βούρτσες

Μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ οι θεωρίες της ελεύθερης αγοράς πεισματικά εμφανίζονται ως χρεοκοπημένες, οι κάλπες εξέπεμψαν ένα διαφορετικό μήνυμα. Η εκλογική πανωλεθρία που υπέστησαν στις Ευρωεκλογές της Κυριακής τα παραδοσιακά αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα υπήρξε δίχως ιστορικό προηγούμενο, φέρνοντας έντονο προβληματισμό για τα αίτια της ήττας. Παρά τις συνταγές προστατευτισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που αρέσκεται να αναπαράγει η αριστερά, έγινε εμφανές πως σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την συνέχιση της παραγωγής πλούτου παρά για τον διαμοιρασμό του υπάρχοντος. Ως εκ τούτου, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να αναδεικνύεται εκ νέου πρώτο, ενισχυμένοι από τις εκλογές βγήκαν και οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι (ALDE), οι οποίοι ως τρίτη δύναμη και με ογδόντα τέσσερις έδρες αισιοδοξούν και προσβλέπουν σε μία γόνιμη συνεργασία με την κεντροδεξιά.

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων από τον εγχώριο τύπο, σκαιά εντύπωση μου προκάλεσε η πρόσφατη αρθρογραφία της δημοσιογράφου της "Καθημερινής", κυρίας Μπερση, η οποία σε μια αναζήτηση των αιτίων της ήττας έσπευσε να ξιφουλκήσει κατά ενός αχυρένιου σκιάχτρου. Προφανώς παραβλέποντας τις θέσεις των "νεοφιλελευθέρων" περί πολιτικών δικαιωμάτων, απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής και τις διαμετρικά αντίθετες τοποθετήσεις τους από την ακροδεξιά, έσπευσε συλλήβδην να συσχετίσει την πολιτική τους πορεία με τους ρατσιστές του αμερικανικού Νότου(!) και ανακάτεψε τη φοβική ρητορεία της ανερχόμενης ακροδεξιάς με τα υλικά εκείνα επί των οποίων οικοδομήθηκε το φιλελεύθερο Ενωσιακό οικοδόμημα.

Αν κάτι όμως πήγε χέρι-χέρι στην Ευρώπη, αυτό δυστυχώς υπήρξε ο σοσιαλισμός με τον εθνικισμό, απο την στιγμή που ο καταποντισμός των υποσχέσεων και οραμάτων του πρώτου έστρεψε μεγάλο όγκο απογοητευμένων ψηφοφόρων σε αναζήτηση νέου ιδεολογικού προστάτη. Δεν χρειάζεται νομίζω να πάμε μακρύτερα από την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Με τα ποσοστά που έλαβε η ακροδεξιά ανά την Ευρώπη παρατηρείται πως ουσιαστικά τρέφεται από τις σάρκες ενός μεταλλαγμένου σοσιαλιστικού μοντέλου. Ενός γερασμένου μοντέλου, το οποίο αντί ανάπτυξης και προόδου εμμένει σε συμπλέγματα κρατικά παρεχόμενης ασφάλειας. Ερχόμενη όμως να παίξει στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλειας η αριστερά αγνόησε πως άθελα της εισήλθε στον χώρο εκείνο ο οποίος εξέθρεψε το αυγό του φιδιού, στον χώρο όπου η φοβική ακροδεξιά ήδη από το μεσοπόλεμο αλιεύει και φανατίζει οπαδούς.

Μαθήματα Διεθνών Σχέσεων

– Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να σεβόμαστε τις αρχές της κάθε χώρας. Ανεξαρτήτως, αν αυτή η χώρα είναι φιλική, λιγότερο φιλική ή περισσότερο φιλική, αυτή η χώρα έχει αποφασίσει μια ονομασία. Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε την ονομασία αυτής της χώρας. Τα άλλα –νομίζω το αντιλαμβάνεται ο καθένας– δεν είναι δημοκρατικά, είναι ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας. Όπως και εάν επιθυμεί αυτή η χώρα να αποκαλείται, οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Γεώργιος Καρατζαφέρης (IND/DEM)
παρέμβαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (via tkromm)

Παραδρομή ή απλά ασυνέπεια;

Η ημέρα που δεν άλλαξε ο κόσμος

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα αιματηρά επεισόδια της πλατείας Tiananmen. Το λαοκρατικό καθεστώς αντιδρά ενόψει της επετείου νευρικά, λαμβάνοντας κατασταλτικά μέτρα όπως το μπλοκάρισμα της πρόσβασης στις διαδικτυακές υπηρεσίες Twitter και Hotmail και την απαγόρευση αναμετάδοσης λήψεων από ξένα μέσα ενημέρωσης. Είκοσι χρόνια μετά και χωρίς να έχει δοθεί κατάλογος νεκρών (πηγές κάνουν λόγο για 2.600 θύματα) το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας εξακολουθεί να διανθίζει το κακό ιστορικό του σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το καθεστώς αυτό αντιμετωπίζεται σήμερα στην συλλογική μας συνείδηση ως κάτι το απόμακρο και αδιάφορο, καθώς η Κίνα προσεγγίζεται πραγματιστικά, ως ο δυνάμει οικονομικός επενδυτής τον οποίο δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο να δυσαρεστούμε... ακόμα και όταν χρηματοδοτεί μια γενοκτονία στο Σουδάν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως έχει διαφορετική γνώμη, χωρίς κανένα πρόβλημα να την στηρίξει μέχρι τέλους. Η καπιταλιστική Δύση αντέδρασε και συνεχίζει, είκοσι χρόνια μετά, το εμπάργκο όπλων που το 1989 επέβαλε εξαιτίας της πολύνεκρης εκείνης καταστολής. Μέσα από σειρά ψηφισμάτων και δράσεων και παρά τις έντονες πιέσεις ισχυρών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί με συνέπεια τη φωνή της συνείδησης των πολιτών που αποφασίζουν την σύνθεση του και αρνούνται την παροχή πολεμικής τεχνογνωσίας σε ένα σκοτεινό και ανελεύθερο καθεστώς. Επιτελεί έναν ρόλο ο οποίος κακώς έχει αφεθεί σε μία αριστερά και μια σοσιαλδημοκρατία με επιλεκτικές ευαισθησίες και ένοχη σιωπή. Ας μη μένουμε όμως μόνο στους δεινόσαυρους του σοσιαλισμού. Πότε αλήθεια τέθηκε από οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση διμερές ζήτημα σεβασμού θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πόσες αλήθεια πορείες και πόσες εκδηλώσεις θα πραγματοποιήσουν σήμερα τα όσα κινήματα "ευαισθητοποιημένων" πολιτών;

AlphaBeta Europe

Όταν ζητήθηκε από τον φοιτητή του πανεπιστημίου του Hull, Máté Heisz, να παρουσιάσει μια εργασία στο μάθημα του political marketing, εκείνος άπλωσε το λατινικό αλφάβητο και μέσα σε ένα λεπτό σχημάτισε το δικό του όραμα για την Ευρώπη.

Ένα λεπτό είναι που θα χρειαστούμε την Κυριακή για να προκρίνουμε μπροστά από την κάλπη σε ποιά Ευρώπη επιθυμούμε να ζήσουμε. Κρίνοντας και ψηφίζοντας φιλοευρωπαϊκά ενισχύουμε την πορεία προς τη θεσμική ολοκλήρωση και στηρίζουμε τον μοναδικό μέχρι σήμερα δίαυλο δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ένωσης. Ένα λεπτό μόνο για να προσθέσουμε τις δικές μας λέξεις σε ένα οικοδόμημα πρωτοφανούς ανάπτυξης και ευημερίας.

Ιστομαχία deb8 και η ερώτηση του Κούταβου

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε πανηγυρικά ψήφισμα για την κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό. Οι εκπρόσωποι των λαών μια Ηπείρου ένωναν τη φωνή τους για να καταδικάσουν όσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διεπράχθησαν από ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα. Όλης της Ηπείρου; Όχι! Ένα χωριό που το κατοικούν αδιόρθωτοι Ευρωβουλευτές αντιστέκεται ακόμα και θ’ αντιστέκεται πάντα (;) στον κατακτητή... και στο αυτονόητο.

Η περίπτωση της ελληνικής αποστασιοποίησης με είχε προβληματίσει αρκετά τότε και αναρωτήθηκα αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν εμείς στραβά αρμενίζουμε. Με αφορμή λοιπόν τη διοργάνωση της πρώτης διαδικτυακής ιστομαχίας (debate) Ελλήνων υποψήφιων ευρωβουλευτών επανέρχομαι με την ελπίδα να μου απαντήσουν στο αν πιστεύουν πως η κοινή Ευρωπαϊκή ταυτότητα πρέπει να οικοδομείται πάνω στην ιστορική έρευνα, ή πάνω στα μπάζα της ιστορικής λήθης.

Σας καλώ να μπείτε στη σελίδα του deb8 και μ’ ένα κλικ να στηρίξετε την ερώτηση μου, προκειμένου να ακούσουμε την άποψη εκείνων που φιλοδοξούν να αποτελέσουν τη δική μας φωνή στην Ευρώπη.

1989-2009: Είκοσι χρόνια ελευθερίας

Η πτώση του τείχους του Βερολίνου υπήρξε ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός, το οποίο προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έδωσε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε εκατομμύρια ανθρώπους επανενώνοντας όχι μόνο ένα έθνος, αλλά μία ολόκληρη Ήπειρο. Πέντε χρόνια μετά την εισδοχή των 10 νέων κρατών μελών και είκοσι από την πτώση του τείχους σηματοδοτείται ο ερχομός μιας γενιάς ανθρώπων, οι οποίοι μεγάλωσαν σε μία ολοένα πιο ανοιχτή και ελεύθερη Ευρώπη. Και παρά την ατυχή εύρεση της Ελλάδας στο περιθώριο των εξελίξεων καιρός είναι να αντικρίσουμε την Ένωση των είκοσι επτά πλέον κρατών πολύ περισσότερο ως έναν αυθύπαρκτο πολιτικά και οικονομικά οργανισμό παρά ως ένα εισπρακτικό ταμείο του οποίου η ουρά έγινε ακόμα μεγαλύτερη.

πηγή: EUTube

Πανευρωπαϊκή ημέρα γιορτής

"... Στον αντίποδα διεθνούς καρτέλ που τείνει να κατανέμει και να εκμεταλλεύεται τις εθνικές αγορές με περιοριστικές πρακτικές και με τη διατήρηση υψηλού κέρδους, η προβλεπόμενη οργάνωση θα εξασφαλίσει τη συγχώνευση των αγορών και την επέκταση της παραγωγής. ..."

Η Δήλωση Schuman υπήρξε το πρώτο βήμα για τη δημιουργία της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν η 9η Μαΐου 1950 και η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη, με το υλικά και ηθικά καθημαγμένο της έδαφος να αποτελεί το πιθανότερο θέρετρο ακόμη φονικότερων μαχών. Ο υπερεθνικός όμως Ευρωπαϊκός οργανισμός που ακολούθησε κατόρθωσε να διασφαλίσει δεκαετίες ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας για την ήπειρο.

Σήμερα, 9 Μαϊου 2009, η Ευρώπη μας γιορτάζει και ετοιμάζεται για την εκλογική διαδικασία ανάδειξης ενός ακόμα πιο ισχυρού και διευρυμένου σε σύνθεση και αρμοδιότητες Ευρωκοινοβουλίου. Στο χέρι μας είναι να αναδείξουμε τις δυνάμεις εκείνες που θα μας οδηγήσουν σε μία ακόμα πιο ανοιχτή, ευνομούμενη και φιλόξενη Ένωση.

Αρμενίζοντας αριστερά

Την προηγούμενη εβδομάδα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε με μεγάλη πλειοψηφία (553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές) ψήφισμα για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό. Στο ψήφισμα αυτό καταδίκαζε τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν από όλα τα ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα.

Συγκεκριμένα οι Ευρωβουλευτές ζήτησαν "την αποκάλυψη και την αποτίμηση των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα", τονίζοντας ότι απώτερος στόχος αυτών θα πρέπει να είναι "η συμφιλίωση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί αν υπάρξει αποδοχή της ευθύνης, ζητηθεί συγγνώμη και προωθηθεί η ηθική ανάκαμψη".

Προς επίρρωση του σκεπτικού που είχε αναπτύξει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης τον Ιανουάριο του 2006, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δήλωσε πανηγυρικά πως "για να ενισχυθεί στην Ευρώπη η συνειδητοποίηση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα, πρέπει να υποστηριχθεί η συλλογή τεκμηρίωσης και μαρτυριών σχετικά με το ταραγμένο παρελθόν της Ευρώπης, αφού δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση χωρίς μνήμη". Και κάλεσε τέλος την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου, ημέρας σύναψης του Συμφώνου Molotow-Ribbentrop, ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων.

Χαρακτηριστική στην ψηφοφορία ήταν η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. φρόντισαν να μη συμμετέχουν καν στη διαδικασία, το ΚΚΕ καταψήφισε ως όφειλε, ενώ η Νέα Δημοκρατία απείχε(!). Θλίψη μόνο μπορεί να προκαλέσει η προνομιακή αντιμετώπιση που εξακολουθούν να απολαμβάνουν στα καθ' ημάς τα εκτρώματα του εφαρμοσμένου σοσιαλισμού. Η ασυλία που τόσα χρόνια απολάμβαναν και εξακολουθούν να χαίρουν από ένα τόσο ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να είναι δηλωτική μιας γενικότερης απαξίωσης της ελευθερίας, του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του κράτους δικαίου.

Ενώ όμως οι καθ' ημάς απολογητές βρίσκουν εύφορο έδαφος τιμώντας αγωνιστές της αριστεράς και επιδεικνύοντας πιστοποιητικά αριστεροσύνης, το σύνολο της Ευρωπαϊκής οικογένειας φαίνεται να ζητά την απερίφραστη και καθολική καταδίκη των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά αυτά καθεστώτα εις βάρος της Ευρώπης και των λαών της. Ή στραβός είν' ο γιαλός δηλαδή, ή στραβά αρμενίζουμε.

Addendum: Το ψήφισμα καταψηφίστηκε και από το σύνολο των Ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Σε ανακοίνωσή τους τόνισαν πως τα ιστορικά γεγονότα πρέπει να ερμηνεύονται από ιστορικούς και όχι οι πολιτικούς φορείς. Ότι ναζισμός και σταλινισμός είχαν ουσιαστικές διαφορές και ότι η καθιέρωση Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης "εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του Ευρωπαίου πολίτη". Well I beg to differ.

[thanks @drandakis]

Ευρωεκλογές και Κοινή Αγροτική Πολιτική

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική χρήζει ριζικής μεταρρύθμισης. Παρότι τα τελευταία σαράντα χρόνια συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία της κοινής εσωτερικής αγοράς, σήμερα δεδομένων των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων προκλήσεων, τίθεται επιτακτική η ανάγκη επαναστοχοθέτησης και κατεύθυνσης των κοινοτικών κονδυλίων προς επίλυση πιεστικότερων ζητημάτων.

Με δεδομένο πως το 40% του κοινοτικού μας προϋπολογισμού εξακολουθεί να κατευθύνεται στον γεωργικό τομέα (55δις Ευρώ), είναι εγκληματικά βλακώδες τα χρήματα αυτά να μην τίθενται στην υπηρεσία της ανάπτυξης, αλλά να χρησιμοποιούνται αφενός για την καταπίεση αναπτυσσόμενων αγορών στο εξωτερικό και αφετέρου για την αύξηση της τιμής προϊόντων στο εσωτερικό της ΈΕ. Όπως εφαρμόζεται σήμερα, η Κοινή Αγροτική Πολιτική παράγει αδικίες και στρεβλώσεις: Η επιδότηση εξαγωγικών αγροτικών προϊόντων στρεβλώνει το παγκόσμιο εμπόριο και υπονομεύει την ευημερία τρίτων αναπτυσσόμενων κρατών, καταδικάζοντας τους πολίτες τους (κυρίως αγρότες) σε ένδεια, εξαθλίωση και εκπατρισμό. Δεν είναι επομένως ούτε συνεπές ούτε και έξυπνο να ξοδεύουμε περί τα 2 Ευρώ καθημερινά ανά αγελάδα και κατόπιν να κοπτόμαστε για το λιμό στην υποσαχάρια Αφρική, για την ακρίβεια των τροφίμων και για το κύμα οικονομικών μεταναστών που εκβράζονται στα νησιά μας.

Ενόψει των Ευρωεκλογών του Ιουνίου παραθέτω ορισμένες σκέψεις, τις οποίες αναμένω να υιοθετήσουν οι πολιτικοί εκείνοι που θα διεκδικήσουν την ψήφο μου:

• Μετατροπή της ΚΑΠ σε Κοινή Πολιτική διατροφικής ασφάλειας και προστασίας του περιβάλλοντος, μέσω της στήριξης νέων στρατηγικών τόσο σε επίπεδο βιώσιμης περιφερειακής ανάπτυξης όσο και σε κεντρικό επίπεδο περιβαλλοντικής προστασίας.

• Κίνητρα για την εγκατάλειψη των μονοκαλλιεργειών και την ένταξη σε συστήματα αγρανάπαυσης.

• Φορολογικός συντελεστής επί της παραγωγής διαμορφούμενος βάσει των παραγόμενων περιβαλλοντικών εξωτερικοτήτων.
  

• Αυστηροποίηση ελέγχου των εθνικών καρτέλ προκειμένου να στηριχθεί τόσο το εισόδημα των αγροτών όσο και η καταναλωτική δύναμη των Ευρωπαίων πολιτών.

• Στήριξη του ελεύθερου εμπορίου και απελευθέρωση της γεωργικής παραγωγής παγκοσμίως στα πλαίσια του ΠΟΕ με άμεση επανέναρξη των Doha Rounds.

• Επιπλέον βάρος στον έλεγχο των ποιοτικών προδιαγραφών, την αυτάρκεια και αειφορία της Ευρωπαϊκής γεωργίας και όχι σε πολιτικές dumping εις βάρος τρίτων κρατών.

• Κατάργηση της θέσης του Επιτρόπου Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης και διαμερισμός των αρμοδιοτήτων του στις κατά περίπτωση υπηρεσίες προστασίας του καταναλωτή, εξωτερικών σχέσεων, περιβάλλοντος και ανάπτυξης των περιφερειών.