31 Δεκ 2007

Με τα μάτια ενός παιδιού



Η UNICEF, το Canis Libertatis και η Χαριλάου Τρικούπη σας εύχονται υγεία, προκοπή και κάθε χαρά για το καινούριο έτος! Μακάρι αυτή τη χρονιά το αθώο βλέμμα και χαμόγελο των παιδιών να λάμψει στις καρδιές μας, σκορπίζοντας αγάπη, ομόνοια και ελπίδα!

26 Δεκ 2007

Η περί Αθεΐας Αυταπάτη

Τις τελευταίες ημέρες εκτυλίσσεται ένας ενδιαφέρων περί ανυπαρξίας Θεού διάλογος στους Roosters. Αφορμή υπήρξε η (κατά τη γνώμη μου ανεπαρκής) κριτική του καθηγητή κοινονιολογίας Ν. Μουζέλη στο πρόσφατο βιβλίο του κορυφαίου εξελικτικού βιολόγου και άθεου Richard Dawkins.

Η περί Θεού Αυταπάτη” πραγματεύεται την ασυμβατότητα της θρησκείας και της πίστης στο Θεό με τη λογική και την επιστήμη. Παρά τον κανόνα που θέλει τέτοιου είδους συζητήσεις να καταλήγουν σε αδιέξοδο και αλληλοπροσβολές, οι σχολιαστές αυτήν τη φορά κατόρθωσαν να διατηρήσουν το επίπεδο ψηλά και να αναπτύξουν εκατέρωθεν ενδιαφέροντα επιχειρήματα, που αν έχετε λίγο χρόνο αξίζει να τους ρίξετε μια ματιά.


Προσωπική μου άποψη είναι πως προβληματισμοί τέτοιου είδους οφελούν τόσο το άτομο όσο και την Ανατολική του Χριστού Εκκλησία ως σύνολο, καθώς αποτελούν τις νέες αυτές προκλήσεις που δεν την αφήσουν να πέσει σε πνευματικό λήθαργο. Επίσης θεωρώ πως πολλοί εκ πεποιθήσεως άθεοι βρίσκονται πιο κοντά στην ορθόδοξη ηθική από αρκετούς αδιάφορους "πιστούς". Και αυτό διότι ο υπαρξιακός προβληματισμός ενός ανθρώπου, ακόμα κι αν κάποια στιγμή φαίνεται να καταλήγει στην άρνηση του θείου, πιθανώς δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μία πνευματική αγωνία, σίγουρα προτιμότερη από την απλή αδιαφορία.

Αυτό μόνο που θα έπρεπε όλους να μας προβληματίσει είναι η αντιμετώπιση της αθεΐας όχι ως στάση ζωής, αλλά ως μόδα. Πρώτα στο εξωτερικό και σταδιακά και στην Ελλάδα παρατηρείται ένα ρεύμα συλλήβδην αποστροφής από θρησκεία και πίστη. Ένας υλισμός (τι μπανάλ λέξη), ο οποίος αρχικά υπόσχεται να χωρίσει την ήρα από το στάρι, πολλές όμως φορές ρίχνει το άτομο σε ένα καφάσι με νέα, χαλασμένα φρούτα εισαγωγής. Ο κίνδυνος νεοσεκταρισμού είναι εμφανής και την ευθύνη αποτροπής του φέρουν, ας μην κρυβόμαστε, πρώτιστα οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί με το έργο και τον λόγο τους. Επειδή όμως το κλίμα των ημερών είναι εορταστικό, θα σταματήσω εδώ για να μοιραστώ μαζί σας την είδηση, πως μία ολόκληρη κωμόπολη της αμερικανικής ενδοχώρας ασπάσθηκε την αθεΐα. Λεπτομέρειες στο βίντεο που ακολουθεί.


23 Δεκ 2007

Entering Tannenbaum Mode


Σε όλους μου τους φίλους, σε όλους αυτούς που με τίμησαν διαβάζοντας με, όπως και σε όλα τα ζώα της φάρμας, εύχομαι γιορτές χαρούμενες, άγια Χριστούγεννα και ένα υγιές και δημιουργικό 2008!

Ο σκύλος φόρτωσε το γιγαντιαίο του έλατο με μήλα και λαμπιόνια, την άραξε από κάτω και μπήκε σε "deep Tannenbaum mode". Η καινούρια χρονιά ας πέσει πάνω μας με φόρα κι ας μας φέρει το κόκαλο που πάντα ονειρευόμασταν!








@Santa Claus:


Αγαπητέ Santa,
ξέρω πολύ καλά τι κουφάλα είσαι και πως δεν έχεις την παραμικρή σχέση με τον Μέγα Βασίλειο. Αναγνωρίζοντας όμως την βαρύτιμη παρουσία σου στο θυμικό του μέσου καταναλωτή παίρνω φέτος το θάρρος να σου ζητήσω ένα playmobil. Ήμουν καλό παιδί και ήπια όλες μου τις κόκα κόλες. Το playmobil όμως στο ζητώ απροκάλυπτα εκβιαστικά και όχι ως δώρο. Κατέχω αποκαλυπτική φωτογραφία, η οποία σε απεικονίζει αμακιγιάριστο κι με βλέμμα μοχθηρού κουναβιού. Φρόντισε να με ρίξεις και φέτος και θα σου δείξω εγώ τι σημαίνει ελληνική δημοσιογραφία.

Σε γλύφω φιλικά στο μπούτι,
ο σκύλος της φάρμας


16 Δεκ 2007

Ο παράδεισος της Αγελάδας

Αποτελεί αστικό μύθο πως η ιδανική χώρα για μία αγελάδα είναι η Ινδία, όπου το ζώο θεωρείται ιερό και αφήνεται να περιφέρεται ελεύθερο στους δρόμους. Οι αγελάδες την έχουν άσχημα, αγαπητοί αναγνώστες! Τόσο εκεί όσο και στην Ελλάδα. Εγώ βέβαια, σκύλος είμαι θα μου πείτε, σε περίπτωση όμως που έβγαινα αγελάδα, θα ευχόμουν να έχω γεννηθεί όχι σε καμιά Καλκούτα ή Μπατάβια, αλλά στο Kōbe, μια μεγάλη πόλη – λιμάνι του ιαπωνικού Νότου.

Εκεί διαβιούν αγελάδες που πίνουν καθημερινά μπύρες, δέχονται τακτικά υπηρεσίες μασάζ και ακούνε χαλαρωτική μουσική σε ήχους - υποθέτω - στέρεο. Την ύπαρξη αυτού του αγελαδινού παραδείσου την γνωρίζουμε ελάχιστα, καθώς η ιαπωνική κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς περιορισμούς στην εξαγωγή του περίφημου Kobe Beef, κατορθώνοντας να περιβάλει την παραγωγή του με ένα πέπλο μυστηρίου (ρεπορτάζ Observer).


Η υπόθεση έχει ως εξής: Κατά κανόνα οι αγελάδες μιας φάρμας σιτίζονται με τροφές τόσο άνοστες που από μικρή ηλικία τις υπερσιτίζουν με το ζόρι. Διαδικασία εξαιρετικά στρεσσογόνος, η οποία έχει επιπτώσεις τόσο στο τελικό βάρος όσο όμως και στην ποιότητα του κρέατος. Στο Kobe αντιθέτως τους δίνουν ποιοτικά σιτηρά, ανοίγοντας τους την όρεξη με μπύρα ως συνοδευτικό. Κατά διαστήματα μάλιστα τους κάνουν εντριβές με σάκε, προκειμένου να χαλαρώσουν και να μαλακώσουν οι μύες τους. Το εκεί υπουργείο ανάπτυξης είναι αρκετά φειδωλό στην αποκάλυψη της ακριβούς διαδικασίας εκτροφής, όμως ήδη σε ΗΠΑ και Σκωτία έχουν αρχίσει προσπάθειες μίμησης. Στην Ελλάδα ως συνήθως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Να επισημανθεί εδώ πως το Kobe Beef κοστολογείται περί τα 100 ευρώ το κιλό ή αλλιώς 41 δολάρια το hamburger! Την ιστορία την άκουσα από τον θείο μου τον Καπετάνιο, που βρέθηκε πολλά χρόνια πριν εκεί στο μακρινό Kobe και που ακόμα έχει να λέει πόσο μαλακό και εύγευστο ήταν αυτό που δοκίμασε.

Καιρός είναι λέγω να αρχίσουμε και στις ελληνικές φάρμες να προσέχουμε περισσότερο τις αγελάδες μας! Πανγελαδικό αίτημα αποτελεί η αντικατάσταση ιχθυαλεύρων τύπου captain igloo με χόρτο mylopotamensis και μπύρα Μythos. Την κατάσταση θα βελτίωνε και η θέσπιση τακτικών συνεδριών μασάζ με τσίπουρο, υπό τον ήχο της Γερακίνας και της παπά-Λάμπραινας. Και εντάξει, καλή η πλάκα, όμως αν η ελληνική κτηνοτροφία δεν επενδύσει στοχευμένα σε παρεμφερή ποιοτικά προϊόντα την έχει άσχημα. Για την ευδοκίμηση του δίκαιου αυτού αγώνα ελπίζω σύντομα να συστρατευθούν στο πλευρό μας οι Crazy Cows, το Φιλεύθερο Γελάδι και οι παρά τη Versutia διαχειμάζουσες συντρόφισσες αγελάδες.

Με αγωνιστικά μουκανίσματα,

ο σκύλος της φάρμας


Εδώ βλέπετε μία φωλιά αγελάδας.

13 Δεκ 2007

Οι Εβραίοι και οι ...άλλοι "περιούσιοι λαοί"

Του Τάσου Καμπούρη *


Διερωτάται κανείς: η αθλιότητα ή η ημιμάθεια, η ενεότητα ή η σκοπιμότητα, ο κρυπτοφασιμός ή η ιδεοληψία συνιστούν κίνητρο για να ερμηνεύσει κανείς φράσεις του τύπου: “Οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός”; Ίσως απάντηση να μην λάβει ποτέ. Το ατύχημα είναι πως οι φράσεις ακούγονται -και μάλιστα- από καθέδρας σε αίθουσες ελληνικών δικαστηρίων.


Ωστόσο, με βεβαιότητα γνωρίζουμε το περιεχόμενο της φράσης “περιούσιος λαός” και αυτό το περιεχόμενο πρέπει να εξετάσουμε υπό το πρίσμα πάντοτε της επιστήμης, της ιστορίας και της ηθικής.


Κατ’ αρχάς, οφείλει ο καθένας να τονίσει πως οι Εβραίοι είχαν σφυρηλατήσει μία εθνική συνείδηση σε ένα εξαιρετικό μακρινό παρελθόν, όταν άλλοι ιστορικοί λαοί δεν διέθεταν το παραμικρό ίχνος συνεκτικών δεσμών. Γνώριζαν πως τους ένωνε μία κοινή πολιτιστική παράδοση, μία ξεχωριστή γλωσσική ποικιλία, μια κοινή ιστορική πορεία στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο όπου εμφανίστηκαν, έζησαν και δημιούργησαν και -το σπουδαιότερο- διέθεταν την επίγνωση μίας και μόνης μονοθεϊστικής θρησκείας. Και σε αυτό το στοιχείο του μονοθεϊσμού, οφείλει ο αντικειμενικός και σοβαρός αναλυτής να αναζητήσει το περιεχόμενο του όρου “περιούσιος λαός”.


Κατά την παράδοση λοιπόν του Εβραϊκού έθνους, ο Θεός στο όρος Χορήβ παρέδωσε στον Μωυσή την νομοθεσία Του. Κατά την ραββινική παράδοση, εκείνη την ημέρα “παρόντες” εθεωρήθησαν όλοι οι άνθρωποι, όσοι ήσαν τότε εν ζωή και παρόντες και όσοι θα ζήσουν στο μέλλον, Εβραίοι και μη. Από εκείνη τη στιγμή, μια χούφτα άνθρωποι, ένιωσαν πως ορίζονται ως θεματοφύλακες της Διαθήκης (berit) του Θεού με τον Άνθρωπο.


Αυτή η συναίσθηση τούς κατέστησε “περιούσιο λαό”. Δεν είναι τυχαίο πως έκτοτε προσπάθησαν μόνο με το παράδειγμά τους στην άσκηση των εντολών (mitsvot) να φωτίσουν τον κόσμο με την θεϊκή αλήθεια. Θεώρησαν τους εαυτούς τους σαν τα κεριά που φωτίζουν το σκοτάδι της πολυθεϊας. Δεν είναι τυχαίο επίσης, πως είναι και οι εμπνευστές της έννοιας της “ειρήνης” και μάλιστα σε ένα κόσμο που γνώριζε μόνο να πολεμά και να καταστρέφει. Έκτοτε αγωνίστηκαν για την επικράτηση της ειρήνης και ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν την ανάγκη επικράτησης της θεϊκής τάξης στον κόσμο, που πρέσβευαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι απόγονοι ενός ζεύγους και άρα αδέλφια.


Η πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ (Yerushalayim), είναι “η πόλη της ειρήνης” και σκοπός της ύπαρξής τους στον φθαρτό κόσμο διακήρυξαν πως είναι η βιοτή σύμφωνα με το θέλημα του Δημιουργού. Η αποστολή τους είναι αποκλειστικά πνευματική, καθαρά συμβολική και απόλυτα ειρηνική. Ο Ιουδαϊσμός, η πρώτη και πρωτότυπη μονοθεϊστική θρησκεία, ουδέποτε υπήρξε επιθετική: ουδέποτε επιβλήθηκε (δεν υπήρξαν στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας εξιουδαϊσμοί, ενώ αντίθετα υπήρξαν βίαιοι και μη εκχριστιανισμοί και εξισλαμισμοί).


Οι Εβραίοι δεν είδαν ποτέ την “εκλογή” τους σωβινιστικά. Αντίθετα, τη θεώρησαν μια πολύ καλή ευκαιρία να βάλουν σε τάξη τις κοινότητές τους, συντάσσοντας νομικές διατάξεις και κανόνες που έκαναν δικαιότερη την κοινωνική συνύπαρξη και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός γεμάτου αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο Θεού.


Αντίθετα: τόσο ο χριστιανισμός (ο οποίος ξεκίνησε ως αίρεση του Ιουδαϊσμού) όσο και ο μωαμεθανισμός, διέστρεψε στο σύνολό τους τις πρωτότυπες Ιουδαϊκές έννοιες. Στις δύο αυτές θρησκείες ο όρος “περιούσιος λαός” έλαβε το εθνικιστικό περιεχόμενο και τις τάσεις “ανωτερότητας” έναντι των υπόλοιπων θρησκειών. Γι’ αυτό και προσηλύτισαν βίαια αναρίθμητα πλήθη, κατέστρεψαν πολιτιστικές παραδόσεις και συνήθειες αιώνων - θυμίζω την θλιβερή καταστροφή του αρχαίου ελληνικού και μετέπειτα του ρωμαϊκού πολιτισμού από τις ορδές των φανατισμένων μοναχών-, πραγματοποίησαν “σταυροφορίες” και “τζιχάντ”, μετέτρεψαν μια έννοια που δήλωνε την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων της Εβραϊκής θρησκείας σε ρατσιστική διδαχή υπεροχής και ελιτισμού, σε ιδεολογικό πρόσχημα για κάθε είδους ειδεχθείς ενέργειες, για κάθε μορφής ανηθικότητα.


Πουθενά στην ραββινική παράδοση δυόμιση και πλέον χιλιάδων χρόνων δεν υπάρχει ίχνος ρατσιστικών παραληρημάτων. (Αυτά μπορεί κανείς να βρει άπλετα στα λογύδρια μικρονοϊκών συγγραφίσκων, ιστορίσκων, εισαγγελίσκων και λοιπών παντοίων -ίσκων). Είναι αρκούντως διαφωτιστική ή απάντηση που έδωσε ο διδάσκαλος Χιλλέλ, σε έναν μελλοντικό προσήλυτο. Όταν ζήτησε από τον Ραββί να του διδάξει τον Νόμο στεκόμενος στο ένα πόδι, εκείνος απάντησε: “Να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν. Τα υπόλοιπα είναι σχόλια”. Αυτή η διδασκαλία από τον κορυφαίο διδάσκαλο του Ισραήλ (εκατοντάδες χρόνια πριν τον Ιησού ή τον Μωάμεθ) δεν αφήνει περιθώρια για κανενός είδους φασιστικές αντιλήψεις περί “περιούσιου λαού”.


Δεν είναι η μόνη έννοια την οποία οι μετά τον Ιουδαϊσμό θρησκείες διέστρεψαν και αμαύρωσαν. Εκεί που ο Ναός του Σολομώντα αποτελούσε το σύμβολο ενότητας και επικοινωνίας του Θεού με τον Άνθρωπο (κατά την Εβραϊκή παράδοση στην Σκηνή του Μαρτυρίου υπήρχε η παρουσία του Θεού, η shechina), οι μετέπειτα θρησκείες έφτιαξαν ναούς-σύμβολα κρατικής και θρησκευτικής εξουσίας, κέντρα διεφθαρμένης διοίκησης και δολοπλόκου συναλλαγής. Εκεί που οι Εβραίοι ευχαριστούσαν τον Δημιουργό για τα επίγεια αγαθά με εορτές γεμάτες χορούς και εύθυμα τραγούδια, οι μετέπειτα θρησκείες εορτάζουν κακέκτυπα αντίγραφα των ιουδαϊκών εθίμων, που κινούνται μεταξύ ψυχολογισμών με χαρακτήρα συναισθηματικής ανακούφισης και αντισημιτικών παραληρημάτων. Εκεί που οι Εβραίοι δοξολογούσαν για τη σωτηρία τους από τους πολυάριθμους εχθρούς, αυτοί οι άλλοι υμνούσαν την εξόντωση αλλοθρήσκων και αλλοδόξων στο όνομα της διάδοσης της “αληθινής” πίστης ...


Τι αρνητικό περιεχόμενο μπορεί να λάβει ο όρος “περιούσιος λαός”, όταν ο ίδιος αυτός λαός, αντί να επαίρεται, να κομπορρημονεί και να κομπάζει, αποδίδει τα πάντα στην βοήθεια του Θεού, την επιβίωσή του, τα κατορθώματά του σε πόλεμο και σε ειρήνη, την ίδια την ύπαρξή του; Πρέπει να είναι κανείς εξεχόντως ηλίθιος ή εκ πεποιθήσεως φασίστας για να βλέπει στον χαρακτηρισμό “περιούσιος λαός” κάτι άλλο.


Και κάτι σημαντικότερο: όσοι έχουν μια αληθή γνώση της Εβραϊκής θρησκείας, μόνο να λυπούνται μπορούν με τις (οπωσδήποτε απέλπιδες) προσπάθειες ορισμένων φανατισμένων κρυπτο- ή φανεροφασιστών να παρουσιάσουν το ψέμα για αλήθεια. Ο Εβραίος σε κάθε του ενέργεια έχει πάνω από όλα στο μυαλό και την καρδιά του τον Θεό. Ευλογεί το φαγητό που θα φάει, το νερό που θα πιεί, προσεύχεται στη συναγωγή, στο σπίτι και στο ταξίδι, δοξολογεί για το θαύμα της ζωής, της δημιουργίας και της καλοσύνης του Θεού: το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί είναι τα συμπλεγματικά παραληρήματα αντισημιτικής ανοησίας και φανατισμού που εκπορεύονται από τα αρρωστημένα μυαλά ορισμένων απογόνων του προπάτορα πιθήκου.


Αν παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος που θέλει να βρει “περιούσιους λαούς” με τα χαρακτηριστικά που (μάταια ωστόσο) προσπαθούν να αποδώσουν στον Εβραϊκό λαό, πρέπει να ψάξει λίγο βορειότερα στον παγκόσμιο άτλαντα ... Οι Εβραίοι προτιμούν να ερευνούν, να ξεχωρίζουν, να προοδεύουν, να αγωνίζονται με το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά τους για να γίνουν καλύτεροι, αφού γνωρίζουν με ποια έννοια είναι “περιούσιος λαός”.


Εκείνοι οι άλλοι, οι απαλλαγμένοι από κάθε πίστη και φρόνημα, οι παρητημένοι από κάθε προσπάθεια βελτίωσης, οι εθελοτυφλούντες και παραπαίοντες σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής, είναι αυτοί που, πιστεύοντας πως είναι “ο εκλεκτός λαός του Θεού”, (και οι απευθείας απόγονοι του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους), θεωρούν ότι ο Θεός θα σπεύσει να τους σώσει από τα δεινά στα οποία με δική τους ευθύνη περιέπεσαν μόνο και μόνο γιατί είναι ... “οι εκλεκτοί”.




* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα

10 Δεκ 2007

Comandante Chípras

Tsipras goes Venezuela


Credits: Το καρέ είναι το τελευταίο στο τεύχος Ο Τεντέν και οι Πίκαρος, του αγαπημένου μου Hergé. Η διασκευή έγινε κατόπιν πρόσφατης επίσκεψης κλιμακίου του Συνασπισμού στη Βενεζουέλα και ακόλουθων δηλώσεων Τσίπρα περί Μπολιβάρ και διαδοχής στην προεδρία του ΣΥΝ.

Εκεί, ο στρατιώτης Hugo Boss Chavez έχασε το γνωστό δημοψήφισμα που θα τον θρόνιαζε για τα καλά στην εξουσία, ενώ εδώ, βλέπω πως πάνε να μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό με γαρνιτούρα lifestyle. Ο επαναστατικός τουρισμός όμως σε ανελεύθερα καθεστώτα μάλλον που εκθέτει τους ταξιδευτές, ειδικά όταν από τις επισκέψεις τους αυτές διατείνονται πως εξάγουν και ωφέλιμα για τον τόπο πολιτικά συμπεράσματα.

5 Δεκ 2007

Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην

Οι ομοιότητες του ελληνικού με το εβραϊκό έθνος είναι συγκλονιστικές.
Οι δύο αυτοί ανάδελφοι λαοί ακολούθησαν κοινή ανά τους αιώνες πορεία και μοιράζονται πολλά κοινά: Πέρα από το πάντρεμα του ιουδαϊσμού με την ελληνική σκέψη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τόσο οι ισραηλίτες όσο και οι έλληνες βίωσαν επί αιώνες το φαινόμενο της διασποράς (
Tefutzah). Άνθρωποι του εμπορίου και του πνεύματος, ποτέ δεν περιορίστηκαν στο όρια ενός έθνους-κράτους και ίδρυσαν ανά την υφήλιο ενεργές και ακμάζουσες κοινότητες. Εκεί κατόρθωσαν παρά το κατά κανόνα εχθρικότατο περιβάλλον να διαφυλάξουν και να μεταλαμπαδεύσουν τις πολιτιστικές τους αξίες, καταβάλλοντας συχνά βαρύτατο τίμημα.

Σήμερα και οι δύο λαοί πέρα από το μεσογειακό ταμπεραμέντο, το ελαιόλαδο και τη μακραίωνη ιστορική πορεία μοιράζονται και κοινά προβλήματα, προσπαθώντας να επανορίσουν τις επιδιώξεις και τα οράματα τους σε μία άγρια και εύφλεκτη γειτονιά. Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατολικά των Αθηνών και πως τόσο ο κοσμοπολιτισμός, όσο και το μαχητικό πνεύμα των ανθρώπων αυτών συνθέτουν ένα μοναδικό κράμα, από το οποίο ο απλός παρατηρητής μπορεί να αντλήσει πολλαπλά οφέλιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο η στήριξη της μητρόπολης από την ομογένεια που οφείλει να μας παραδειγματίσει, είναι και η ένταση και τα μέσα με τα οποία η ίδια η μητρόπολη προασπίζει τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο μελών της.

Και προς απάντηση σταγονιδίων και ρατσιστών που θέτουν εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα, αρκούμαι να παραθέσω την επιστολή του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, προκειμένου να καταδείξω το πως αντιμετωπίζονται οι έλληνες εβραίοι όχι από την πολιτεία, αλλά από τον κατά φαντασία ιδεολογικό τους αντίπαλο, ήτοι την ορθόδοξη του Χριστού εκκλησία. Η καταδίκη η μη των κάθε λογής τηλεφασιστών από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει είναι να καταδικαστούν στη συλλογική μας συνείδηση ως εθνοκάπηλοι και ανάξιοι αναφοράς.



“Κατά το πνεύμα των όρων ανακωχής όλοι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης από τις αρχές Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.

Οι Έλληνες Ισραηλίτες όχι μόνο αποδείχθηκαν πολύτιμοι συντελεστές της οικονομικής αποδόσεως της χώρας, αλλά και επέδειξαν νομιμοφροσύνη και πλήρη κατανόηση των καθηκόντων τους ως Ελλήνων.

Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής Μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς θρησκευτικής ή δογματικής.

Η Χριστιανική Θρησκεία ουδεμία διάκριση, υπεροχή, ή μείωση αναγνωρίζει, που να στηρίζεται στη φυλή ή στη θρησκεία, δογματίζουσα ότι "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην" ( Γαλ. γ' 28), καταδικαζομένης έτσι κάθε τάσης προς δημιουργία οποιασδήποτε διακρίσεως από φυλετική ή θρησκευτική διαφορά”.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός

(Έγγραφο διάβημα προς τις κατοχικές δυνάμεις
23 Μαρτίου 1943)



2 Δεκ 2007

Never mind the dog


NEVER MIND THE DOG...
BEWARE OF
OWNER!

...κι ακριβώς επειδή ο owner διαπίστωσε πως ζορίζεται με τη συγγραφή της μεταπτυχιακής του, αφήνει το σκύλο του παρέα με τους φίλους που είχε και τους φίλους που εδώ απέκτησε και πηγαίνει να φτιάξει ακόμα μία κούπα καφέ, μπας και προλάβει να τελειώσει προτού με το καλό μας μπει ο καινούριος χρόνος.