Οι ομοιότητες του ελληνικού με το εβραϊκό έθνος είναι συγκλονιστικές.
Οι δύο αυτοί ανάδελφοι λαοί ακολούθησαν κοινή ανά τους αιώνες πορεία και μοιράζονται πολλά κοινά: Πέρα από το πάντρεμα του ιουδαϊσμού με την ελληνική σκέψη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τόσο οι ισραηλίτες όσο και οι έλληνες βίωσαν επί αιώνες το φαινόμενο της διασποράς (Tefutzah). Άνθρωποι του εμπορίου και του πνεύματος, ποτέ δεν περιορίστηκαν στο όρια ενός έθνους-κράτους και ίδρυσαν ανά την υφήλιο ενεργές και ακμάζουσες κοινότητες. Εκεί κατόρθωσαν παρά το κατά κανόνα εχθρικότατο περιβάλλον να διαφυλάξουν και να μεταλαμπαδεύσουν τις πολιτιστικές τους αξίες, καταβάλλοντας συχνά βαρύτατο τίμημα.
Σήμερα και οι δύο λαοί πέρα από το μεσογειακό ταμπεραμέντο, το ελαιόλαδο και τη μακραίωνη ιστορική πορεία μοιράζονται και κοινά προβλήματα, προσπαθώντας να επανορίσουν τις επιδιώξεις και τα οράματα τους σε μία άγρια και εύφλεκτη γειτονιά. Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατολικά των Αθηνών και πως τόσο ο κοσμοπολιτισμός, όσο και το μαχητικό πνεύμα των ανθρώπων αυτών συνθέτουν ένα μοναδικό κράμα, από το οποίο ο απλός παρατηρητής μπορεί να αντλήσει πολλαπλά οφέλιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο η στήριξη της μητρόπολης από την ομογένεια που οφείλει να μας παραδειγματίσει, είναι και η ένταση και τα μέσα με τα οποία η ίδια η μητρόπολη προασπίζει τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο μελών της.
Και προς απάντηση σταγονιδίων και ρατσιστών που θέτουν εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα, αρκούμαι να παραθέσω την επιστολή του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, προκειμένου να καταδείξω το πως αντιμετωπίζονται οι έλληνες εβραίοι όχι από την πολιτεία, αλλά από τον κατά φαντασία ιδεολογικό τους αντίπαλο, ήτοι την ορθόδοξη του Χριστού εκκλησία. Η καταδίκη η μη των κάθε λογής τηλεφασιστών από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει είναι να καταδικαστούν στη συλλογική μας συνείδηση ως εθνοκάπηλοι και ανάξιοι αναφοράς.
“Κατά το πνεύμα των όρων ανακωχής όλοι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης από τις αρχές Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.
Οι Έλληνες Ισραηλίτες όχι μόνο αποδείχθηκαν πολύτιμοι συντελεστές της οικονομικής αποδόσεως της χώρας, αλλά και επέδειξαν νομιμοφροσύνη και πλήρη κατανόηση των καθηκόντων τους ως Ελλήνων.
Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής Μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς θρησκευτικής ή δογματικής.
Η Χριστιανική Θρησκεία ουδεμία διάκριση, υπεροχή, ή μείωση αναγνωρίζει, που να στηρίζεται στη φυλή ή στη θρησκεία, δογματίζουσα ότι "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην" ( Γαλ. γ' 28), καταδικαζομένης έτσι κάθε τάσης προς δημιουργία οποιασδήποτε διακρίσεως από φυλετική ή θρησκευτική διαφορά”.
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός
(Έγγραφο διάβημα προς τις κατοχικές δυνάμεις
23 Μαρτίου 1943)
11 σχόλια:
Κατ αρχήν σε συμπαθώ λόγω ονομασίας Canis Libertatis. Lupus Cynodiktus είναι το ψευδώνυμό μου.
Δεύτερον, συμφωνώ μαζί σου για τα κοινά των Εβραίων με τους Έλληνες.
Ομολογώ ότι τους θαυμάζω και τους δύο.
Ο Δυτικός Κόσμος προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από την συνάντηση αυτών των δύο ανάδελφων και ιδιόρυθμων λαών.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι άλλο, από την συνάντηση του Ελληνισμού με τον Εβραϊσμό.
Το εβραϊκό στοιχείο ίσως να αποδείχθηκε πιό δυνατό, αφού επέζησε αυτούσιο. Όλοι διδάσκονται την Παλαιά Διαθήκη, ενώ το κύριο συστατικό του εβραϊκού έθνους επιζεί αυτούσιο, ως η θρησκεία του Ισραήλ.
Από την άλλη το ελληνικό πνεύμα, έχει χάσει την θρησκεία, αλλά έχει με τον τρόπο του διαπεράσει όλη την ανθρωπότητα. Εντυπωσιάστηκα βαθύτατα όταν έμαθα από ένα βρετανικό ντοκυμανταίρ ότι μία από τις πλέον διαδεδομένες μορφές του Ιησού, δεν είναι παρά η εικόνα του Διός που αντέγραψαν οι πρώιμοι Βυζαντινοί, από το χρυσελεφάντινο άγαλμα που είχαν μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη.
Και στο Ισραήλ μιλάνε για Δημοκρατία, στον όρκο του Ιπποκράτη ορκίζονται οι γιατροί τους, ενώ έχουν ενσωματώσει όλες τις αφηρημένες έννοιες, όπως όλη η υφήλιος.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τις αηδίες περί εβραϊκής συνομωσίας, που είναι τόσο αγαπητές τόσο στην άκροδεξιά όσο και στην ακροαριστερά. οκ έχουν ένα λόμπυ, ας το κάνανε όμως και άλλοι...
Πολιτικά όμως είμαστε διαμετρικά αντίθετοι.
Εσύ νεοφιλελεύθερος (την μισώ την ιδεολογία αυτή, γιατί με προσβάλλει ως άνθρωπο και την θεωρώ την σύγχρονη μορφή της ακροδεξιάς) εγώ, αριστερός που θέλω αν είναι δυνατόν να καταστρέψω την παγκοσμιοποίηση έχοντας ως στήριγμα τα τελευταία οχυρά, το εθνικό και θρησκευτικό στοιχείο και την παράδοση γενικότερα...
Σε κούρασα, κάνω χιούμορ όμως γιατί με ενέπνευσε το ψευδώνυμο
http://lupus002.blogspot.com/
Αγαπητέ Lupo, τι να πω... canis lupus εσύ, canis lupus familiaris εγώ! Οπότε η όποια συμπάθεια αβίαστα μπορεί να συναχθεί από σχεδόν ξεχασμένους δεσμούς αίματος.
Το αυτό πιστεύω πως ισχύει και στην πολιτική μας θεώρηση. Και οι δύο προσβλέπουμε στα ίδια πάνω κάτω πράγματα, μόνο που ο ένας τα παρατηρεί ξαπλωμένος στο σκυλόσπιτο του αγροκτήματος, ενώ ο έτερος σκαρφαλωμένος σε κάποιο απόκρυμνο χαράκι.
Κάτι που έχουν συνειδητοποιήσει οι ισραηλίτες σε μεγαλύτερο πιστεύω βαθμό από εμάς είναι η δυναμική που προσφέρει σε κάθε λαό η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τις όποιες παραδόσεις και πιστεύω του ως εργαλεία βελτίωσης και προόδου.
Εκείνοι το εθνικό και θρησκευτικό τους στοιχείο τα βλέπουν περισσότερο ως πολιορκητικούς κριούς παρά ως οχυρά και θα είναι ευτύχημα αν ως τέτοια αρχίσουμε πάλι να τα θεωρούμε και εμείς.
Φιλικά,
ο μακρινός σου εξάδελφος
Ναι και εμείς οι Έλληνες είχαμε πάντα το στοιχείο του κοσμοπολιτισμού, δεν ξέρω όμως αν τελικά μας ωφέλησε ή μας έβλαψε. Για παράδειγμα αν οι Έλληνες της Μ. Ασίας, αντί να ασχολούνται με το εμπόριο είχαν ασχοληθεί π.χ. με την βιομηχανία, θα είχαν ξεριζωθεί τόσο εύκολα; Και ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες αμφιβάλλω, αν αυτή η συλλογικότητα στην οποία ανήκω (πες το έλληνες, ή όπως θέλεις, είναι όμως μία υπαρκτή συλλογικότητα) θα ευδοκιμήσει στο υποτιθέμενο νέο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης. Και λέω υποτιθέμενο για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Είδα Μόναχο, είμουν και εγώ στον γερμανόφωνο χώρο. Από το 1985-90 άκουγα εκεί αυτές τις απόψεις (νεοφιλελεύθερα θεωρήματα τα ονομάζω). Πριν την παγκοσμιοποίηση και τις νέες τεχνολογίες προηγήθηκε η θεωρία επί αυτών και η φιλογολία περί αναγκαίων αλλαγών.
Αυτό μου προξένησε μεγάλη δυσπιστία. Άρχισα να πιστεύω ότι όλα αυτά τα θεωρήματα τα κινούν συγκεκριμένα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, εναντίον των συμφερόντων του απλού πολίτη. (μην με πεις συνομωσιολόγο, το ΔΝΤ π.χ και οι επιταγές του είναι απολύτως πραγματικά)
Απαιτούν(οι επιπτώσεις των θεωρημάτων) να ζω με μία σύνταξη 500 ευρώ, ανήμπορος σε μία κοινωνία ανθρωποφάγων, χωρίς να γνωρίζω την συλλογική ταυτότητά μου, άρα με μειωμένες δυνατότητες αντίστασης στην αθλιότητα που μου επιβάλλουν.
Μπορούν άραγε όλοι να ανήκουν στο προνομιούχο 1/3 της κοινωνίας; ή θα ριχτούν στον Καιάδα, της νεοφιλελεύθερης νεοακροδεξιάς;(καταλαβαίνεις γιατί το λέω ακροδεξιά;)
τα ξαναλέμε Lupus
(έχεις δίκιο για το γλυκανάτο του Lupus εσύ Canis εγώ κλπ, μου άρεσε όμως και το Hund που έχεις φωτογραφία)έχω ένα καταπληκτικό foxterrier αν σε ενδιαφέρουν τα Hunde
Lupus
Πράγματικά, τo ΔΝΤ είναι υπαρκτότατο, όμως αδύνατώ να εντοπίσω για ποιο λόγο τα κράτη - δημιουργοί του θα απεργάζονταν ένα τόσο επαχθές για τα συμφέροντα των πολιτών τους κατασκεύασμα.
Σκέψου μόνο πως ήδη από τη δεκαετία του 1970, στις χώρες όπου τα “νεοφιλελεύθερα θεωρήματα” εφαρμόστηκαν από πολιτικούς που διέβλεψαν την αλλαγή και δεν υπολόγισαν πολιτικό κόστος (Θάτσερ, Ρήγκαν, Κολ), το βιωτικό επίπεδο του απλού κόσμου ανέβηκε και παραμένει ένα από τα υψηλότερα παγκοσμίως. Είναι – παραδόξως θα μπορούσες να πεις - σε τέτοιες χώρες σήμερα που η κατώτατη σύνταξη ξεπερνά κατά πολύ τα 500 ευρώ.
Για να επαναφέρω όμως τον προβληματισμό στο αρχικό μου ποστ, θα σου έλεγα πως το οξυγόνο του κοσμοπολιτισμού στέρεψε από τη στιγμή που περιοριστήκαμε στα γεωγραφικά όρια του ελλαδικού χώρου και αρχίσαμε να κατατρωγόμαστε με τον Μεγαλοιδεατισμό.
Και αυτό αποτελεί ακόμα μία ευθεία αναλογία με τους εβραίους: Ο σιωνισμός και ο ακόλουθος αυτοεγκλεισμός τους σε μία τόσο εχθρική γειτονιά αποτέλεσε ίσως κατάρα, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν πολλαπλώς.
Στα εν Ελλάδι τώρα πάλι, είμαι ηλικιακά νέος και θέλω να πιστεύω, αφελώς ίσως, πως η συλλογικότητα που αποκαλούμε Έλληνες έχει πλέον ένα γερό background και πως με τα σωστά κίνητρα, αποσυμπλέξεις και κατευθύνσεις θα καταφέρει όχι μόνο να ευδοκιμήσει, αλλά και να ηγηθεί σε πολλούς τομείς, περιφερειακά και παγκόσμια.
(Δυστυχώς στην παρούσα φάση τα τετραγωνικά μου δε επιτρέπουν την παρέα σκύλου άλλου, διάφορου του μπλογκιακού - σε ζηλεύω για τον φίλο σου).
Σε ευχαριστώ για τα σχόλια και τον χρόνο να με διαβάσεις!
"εγώ, αριστερός που θέλω αν είναι δυνατόν να καταστρέψω την παγκοσμιοποίηση έχοντας ως στήριγμα τα τελευταία οχυρά, το εθνικό και θρησκευτικό στοιχείο και την παράδοση γενικότερα.."
Αυτό δεν είναι αριστερά, είναι αντίδραση του 1700
Σωστός...
Αναρωτιέμαι οι Έλληνες αν δεν είχαν αλλοτριωθεί απο το χριστιανισμό, έτσι όπως διαμορφώθηκε, θα είχαν διαφορετική πορεία στην ιστορία???
αγαπητέ lupus cynodictus δυστυχώς η παραδοσιακή, και όχι μόνο, αριστερά έχει καταντήσει υπερσυντηριτική,λαικίστικη,δημαγωγική,
αρτηριοσκληρωτική,οπισθοδρομική και εκφράζει παρόμοιες θέσεις με την ακροδεξιά παγκοσμίως(τυφλός αντιδυτικισμός,άκρατη εχθρότητα προς την παγκοσμιοποίηση,δογματισμός κλπ.)
Κάποιες φορές δε, κατάφορα ρατσιστική,όπως:Μίκης θεοδωράκης στην εφημερίδα Haaretz:"Οι Εβραίοι είναι στη ρίζα του κακού"
(http://blogs.hiveworks.com/ges/archives/2007/12/04/447/)
j95 συμφωνώ μαζί σου.
Δεν υπάρχουν όμως ετικέτες. Αν η "παραδοσιακή" και όχι μόνο, όμως αριστερά, όπως λές ταυτίζεται με την ακροδεξιά, θα πρέπει, πιστεύω να αναθεωρήσουμε την έννοια της "ακροδεξιάς". Η παραδοσιακή ακροδεξιά είναι υπαρκτή και παρούσα, στην Ελλάδα με το ΛΑΟΣ κ.ά
Όμως όσοι ευαγγελίζονται την κοινωνία των δύο ή ενός τρίτου, είναι η χειρότερη μορφή ακροδεξιάς, η πιό επικίνδυνη, γιατί δεν είναι περιθωριακή αλλά καθεστωτική, με τους Καιάδες, και το όποιος "δεν μπορεί ας σβύσει"
Lupus
Κι εμένα με θλίβει η ιδεολογική αυτή ταύτιση ρευμάτων της αριστεράς με δυνάμεις της αντίδρασης. Ίσως να εξαντλείται η ιδεολογική τους φαρέτρα και να αλιεύουν πλέον στα θολά νερά φοβικών συνδρόμων και άρνησης αποδοχής των αρχόμενων κοινωνικών μετασχηματισμών.
Επίκουρε, επί ιστορικών υποθέσεων μου είναι δύσκολο να εκφράσω άποψη. Όπως διάβασες πάντως προτιμώ να αναφέρομαι σε πάντρεμα και όχι σε αλλοτρίωση πολιτισμών.
Γενικότερα, πέρα από την σύγκλιση αριστεράς – άκρας δεξιάς, θα ήθελα να παρατηρήσω πως ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα ανέκαθεν διαπερνούσε αυτόν τον άξονα, εμφανίζοντας ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ιστορικής συνέχειας.
Ξεκινώντας από τον λίβελο αίματος της Ρόδου (1840) και το πογκρόμ του Κάμπελ (1931) στη Θεσσαλονίκη, συνεχίζουμε με τον αντισημιτισμό των βενιζελικών και φτάνουμε σε σημερινές δηλώσεις ιστορικών (διόλου περιθωριακών) προσώπων τόσο της αριστεράς όσο και της άκρας δεξιάς, οι οποίες θα κινούνταν στα όρια της γραφικότητας αν τόσος κόσμος δεν τους έπαιρνε στα σοβαρά. Κράξιμο κύριοι, κράξιμο!
Αγαπητέ Canis Libertatis
Η επιστολή του Δαμασκηνού που παρέθεσες, είναι το μοναδικό έγγραφο που διαχωρίζει τους Έλληνες από τους απολίτιστους "βάρβαρους" της Ευρώπης.
Είναι το μοναδικό έγγραφο επίσημου οργανισμού, που βρίσκονταν κάτω από τη ναζιστική κατοχή, που υπεράσπισε τους Εβραίους. Έχει προσυπογραφθεί από 44 οργανισμούς μεταξύ αυτών και της Ακαδημίας Αθηνών, του πανεπιστημίου Αθηνών και άλλων. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι η καθολικότητα της αποδοχής της διάσωσης των Ελλήνων Εβραίων από την Εκκλησία της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Ισραηλιτικό Συμβούλιο, ρίχνει ευθύνες στον αρχιραββίνο της Θεσ/νίκης για τη στάση του, που οδήγησε στον αφανισμό των Εβραίων της πόλης, ενώ επαινεί αρκετούς ιεράρχες για την υποδειγματική τους στάση.
Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε εδώ:
Το διάβημα Δαμασκηνού...
Εκείνο όμως που πάντα αναρωτιόμουνα είναι γιατί αυτό το θέμα, της χωρίς όρια αγάπης και βοήθειας προς τον συνάνθρωπο δεν βρήκε ποτέ χώρο στα βιβλία ιστορίας μας!!!
Αγαπητέ Cacofonix σε ευχαριστώ πολύ για την παραπομπή!
Αυτό που πρόχειρα θέλω μόνο να πω, είναι πως κατά την ταπεινή μου άποψη η εν Χριστώ αγάπη είναι ένα δίδαγμα πρώτιστα βιωματικό.
Η αξία της επιστολής ως ιστορικού ντοκουμέντου είναι αδιαμφισβήτητη, όμως τα όποια προς μίμηση παραδείγματα θα προτιμούσα να προέρχονται από την καθημερινότητα παρά από ένα λιγότερο ή περισσότερο καλό σχολικό εγχειρίδιο ιστορίας.
Εκείνο όμως που πάντα αναρωτιόμουνα είναι γιατί αυτό το θέμα, της χωρίς όρια αγάπης και βοήθειας προς τον συνάνθρωπο δεν βρήκε ποτέ χώρο στα βιβλία ιστορίας μας!!!
Πριν ή μετά την ανακοίνωση Κολλά στην Κέρκυρα ή Σιμωνίδη στη Θεσσαλονίκη;
Επιφυλάσσομαι γιατί αυτό το άρθρο έχει ενδιαφέρον πέρα του περιεχομένου του.
Δημοσίευση σχολίου