30 Ιαν 2008

Greece, the True Experience

Ξεκίνησε ήδη από το Δεκέμβριο η διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης για το 2008. Μετά το Live your Μyth του 2005 και το Explore your Senses του 2007 σειρά έχει το Greece, The True Experience. Κατά τον αρμόδιο υπουργό η εκστρατεία αυτή στοχεύει στην ανάδειξη νέων αξόνων τουριστικής πολιτικής, πέραν της παραδοσιακής εικόνας που εκπέμπουμε προς τα έξω.



Το βάρος πράγματι πέφτει σε θεματικές όπως ο θαλάσσιος τουρισμός, ο περιηγητικός τουρισμός, ο τουρισμός υπαίθρου, ο τουρισμός υγείας και ευεξίας, ο συνεδριακός τουρισμός, ο τουρισμός πολυτελείας και ο τουρισμός πόλεων. Target group αυτή τη φορά η δημιουργική τάξη (creative class), η οποία βέβαια έχει και ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις.


Για να είμαι ειλικρινής η αισθητική της φετινής καμπάνιας δε με άφησε ενθουσιασμένο. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως έμοιαζε επικίνδυνα με διαφήμιση της Cosmote, καθώς στις αφίσες και τα θεματικά βιντεάκια βλέπει κανείς επιμελώς ατημέλητους νέους να χαίρονται τα νιάτα και την ανεμελιά τους μέσα σε ένα φορτικά στυλιζαρισμένο περιβάλλον. Η υποψία μου επιβεβαιώθηκε μόλις διαπίστωσα πως η ανάδοχος ASHLEY & HOLMES πέρα από τον ΕΟΤ έχει αναλάβει χρόνια τώρα και τα σποτάκια της Cosmote.



Δεν είμαι πάντως διαφημιστής και δε μπορώ να εκτιμήσω την απήχηση της συγκεκριμένης καμπάνιας στις στοχούμενες χώρες. Σημασία έχει που γίνεται μια οργανωμένη προσπάθεια και μάλιστα έγκαιρα. Πέραν τούτου οφείλουμε όλοι, με τα όποια διαθέσιμα μέσα ο καθένας, να γίνουμε φορείς του μηνύματος και να το αναπαράγουμε κατά το μέγιστο στην αγορά του εξωτερικού.


Αν θέλουμε ν’ αυγατίσει και όχι να μας πλακώσει, έχουμε κάθε συμφέρον να παινέψουμε το σπίτι μας. Ο τουρισμός αποτελεί τη μοναδική βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και η στήριξη του είναι υπόθεση όχι μόνο ενός υπουργείου, αλλά του κάθε Έλληνα πολίτη. Πρωταρχικά στο στάδιο διαφήμισης και μετέπειτα στο στάδιο υποδοχής και φιλοξενίας. Το "Greece: the True Experience" αποτελεί μια καλή αρχή και είναι στο χέρι μας να γνωρίσει μία ακόμα καλύτερη συνέχεια.

29 Ιαν 2008

Φοβού τους Φινλανδούς και όπλα φέροντας

Αποτελεί μία από τις λιγότερο γνωστές μα ηρωικότερες σελίδες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μια χώρα 3,5 εκατομμυρίων κατόρθωσε να αποκρούσει και να αποδεκατίσει κυριολεκτικά τον εισβολέα, εισπράττοντας από τις φίλες δυνάμεις τίποτε παραπάνω από δηλώσεις αλληλεγγύης. Οι προς σύγκριση αριθμοί στον διπλανό πίνακα μιλούν από μόνοι τους.


Η εισβολή στην περιοχή της φινλανδικής Karelia υπήρξε η αιτία αποβολής της Σοβιετικής Ένωσης από την Κοινωνία των Εθνών και έσπρωξε τη δημοκρατική της κυβέρνηση στην αγκαλιά των εθνικοσοσιαλιστών Γερμανών, οδηγώντας έτσι σε μία σπάνια στη νεώτερη ιστορία κήρυξη πολέμου από μία δημοκρατική δύναμη (Ηνωμένο Βασίλειο) σε μία άλλη.



Σήμερα η περιοχή εξακολουθεί να βρίσκεται εντός της ρωσικής επικράτειας, όμως το αίτημα επιστροφής της έχει έξυπνα τεθεί στο περιθώριο από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Οι Φινλανδοί χωρίς να διαγράψουν το ένδοξο παρελθόν διατηρούν ένα εδαφικό και εθνογραφικό αίτημα σε χαμηλούς τόνους, φροντίζοντας παράλληλα να δώσουν μάχη χαρακωμάτων αλλού: Η χώρα τους αποτελεί ηγέτιδα δύναμη στις νέες τεχνολογίες και στην αξιοποίηση του διαδικτύου, από τις ανταγωνιστικότερες και ελκυστικότερες σε ξένες επενδύσεις οικονομίες παγκοσμίως, ενώ παράλληλα έχει τους καθαρότερους υδάτινους πόρους και σκοράρει στην κορυφή του Δείκτη Περιβαλλοντικής Βιωσιμότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Το εθνικό τους όραμα (Finland 2015) απέχει παρασάγγας από τις αλυτρωτικές κορώνες δικών μας λαοπρόβλητων και λαοφιλών εθνοκάπηλων. Αυτοί παίρνουν τα όπλα ν' ανταγωνιστούν κι εμείς παίρνουμε τα όπλα να πάρουμε πίσω την Πόλη.

24 Ιαν 2008

Ελλάς Ελλήνων Μαρξιστών


Κάθε φορά που κάποιο θέμα άπτεται της παθογένειας του ΚΚΕ και του ιδεολογικού του σκοταδισμού η κλασική απάντηση ενός κνίτη είναι πως για να μπορέσει να δώσει μια απάντηση θα χρειαζόταν ενδελεχή – πολυσέλιδη ανάλυση του γενικότερου πλαισίου τους.


Οι εκτενείς όμως απαντήσεις - απόπειρες διαφωτισμού καθίστανται περιττές όταν ο λόγος έρχεται στις καταφανείς εσωτερικές αντιφάσεις της ηγεσίας του, σε μία συνειδητή της προσπάθεια να αλιεύσει από καινούριες δεξαμενές ψηφοφόρων. Ο Κάρολος Μαρξ σε ανύποπτο χρόνο είχε δηλώσει πως η θρησκεία είναι το όπιο των λαών... και αν δεν κάνω λάθος ο ίδιος δεν δήλωνε τοξικοεξαρτημένος. Η εκκλησία και ο κλήρος κατά τον μαρξισμό πρεσβεύουν έναν άκρως αντιδραστικό θεσμό της αστικής τάξης και των δυνάμεων της συντήρησης. Το πώς οι πιστοί αντιμετωπίσθηκαν και αντιμετωπίζονται σε ανά τον κόσμο ανελεύθερα, κομμουνιστικά καθεστώτα είναι ενδεικτικό του ρόλου που τους επιφυλάσσεται σε μία λαϊκή δημοκρατία: Στην καλύτερη έμμεση καταπίεση και φίμωση, ενώ στη χειρότερη φυλάκιση ή εκτοπισμός.

Στη χώρα μας όμως η ιδεολογική θολούρα καλά κρατεί. Ικανός αριθμός κατά τα λοιπά αξιόλογων διανοουμένων τόσο της αριστεράς όσο και της συντηριτικής δεξιάς γράφουν για “χριστιανικό μαρξισμό”, προσπαθώντας να χωρέσουν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι.


Από κοντά και το ΚΚ, το οποίο έχοντας πιστεύω υιοθετήσει την αρχή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα, θεωρεί πως κάτι τέτοιο θα το επιτυχεί αφότου πρώτα αναγκαλιστεί με την Ανατολική Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία. Χαρακτηριστικά δείγματα αποτελούν τόσο η στάση του στο ζήτημα μη αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, όσο και η ένοχη σιγή περί του θέματος διαχωρισμού εκκλησίας – κράτους.


Η εκκλησία μας στο παρελθόν είχε για τους δικούς της λόγους σταθεί απέναντι στα ολοκληρωτικά τους ιδεολογήματα. Σήμερα όμως παρατηρείται μία αυξανόμενη τάση βολέματος και αποδοχής των αυτόκλητων και ανίερων αυτών συμμάχων. Η ευθύνη του κλήρου και των θεολόγων είναι μεγάλη, καθώς οι στόχοι μιας τέτοιας καιροσκοπικής προσέγγισης κάνουν περισσότερη ζημιά παρά καλό σε θέματα πίστης και εσωτερικής συνέπειας. Ο χριστιανισμός αν μη τι άλλο εδράζεται στην ανθρώπινη ελεύθερία και στην αγαπητική σχέση του ατόμου με το θείο, όχι στην αποδοχή της αυθεντίας ενός θεού – πατέρα, ή καλύτερα θεού – πατερούλη. Και αυτό ακριβώς υπήρξε η βάση αποδόμησης του υπαρκτού σοσιαλισμού στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, στην οποία η εκκλησία έπαιξε κομβικό ρόλο. Μια αποσαφήνιση σήμερα είναι αναγκαία και επείγει. Και όσο πιο γρήγορα λάβει χώρα αυτή η αποστασιοποίηση τόσο το καλύτερο και για την ορθοδοξία και για την πολιτική ζωή του τόπου μας.



18 Ιαν 2008

Εκκλησία Καπνιστών

Η από την αρχή του χρόνου καθολική απαγόρευση του καπνίσματος έπεσε "βαριά" στο στομάχι Dirk Bruckner, γερμανού κάπελα, ο οποίος δεν μπορούσε με τίποτα να αποδεχθεί την επιβολή της στην επιχείρησή του. Γι' αυτό και αναζήτησε παράθυράκι διαφυγής: επινόησε, λοιπόν, μια καινούργια θρησκεία, το τελετουργικό της οποίας ανάγει το κάπνισμα σε πράξη ιερά και προχώρησε ακάθεκτος στα διαδικαστικά: Κατάθεση δικαιολογητικών στις αρμόδιες αρχές του Schleswig Holstein, όπου βρίσκεται η μπυραρία του, ώστε να εξασφαλίσει την άδεια λειτουργίας της νεότευκτης εκκλησίας του, πια, και ουχί καπηλειού.

Η επιχειρηματολογία του περί του νέου θρησκευτικού δόγματος είναι ακράδαντη: στο καθολικό τελετουργικό, διατείνεται, καίνε λιβάνια, στο βουδιστικό κεριά, εμείς θα καπνίζουμε τσιγάρα. Έτσι και οι θαμώνες δεν θα χαθούν κι εκείνος θα συνεχίσει τη δουλειά και την αγαπημένη του... κακή συνήθεια και θα είναι εντάξει με το γράμμα του νόμου. Κίνητρο βέβαια δεν θεωρεί τόσο την παράκαμψη του πνεύματος του νόμου, όσο τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αυτός του έθεσε όταν προσπάθησε να δηλώσει διακεκριμένο χώρο καπνιστών. Η ίδρυση χώρου θρησκευτικής λατρείας αντιθέτως, ως θεμελιώδες δικαίωμα, είναι ανεπιφύλακτη.

Το αν η προσπάθεια αυτή στεφθεί με επιτυχία, μένει να διαπιστωθεί, καθώς βάλλει ευθέως τόσο κατά μίας αυστηρής απαγόρευσης δημοσίας υγείας, όσο και κατά της αντίληψης περί θρησκεύματος. Αν κάτι πάντως εντυπωσιάζει εδώ, αυτό είναι η εφευρετικότητα ενός ανθρώπου και επιχειρηματία, ο οποίος προσπαθεί να παρακάμψει μία ίσως δυσανάλογα αυστηρή και δύσκαμπτη απαγόρευση.


Την είδηση μόλις μας τη μετέφερε ζεστή από την στήλη "Αποχρώσεις" της Καθημερινής ένα από τα δεινότερα λαγωνικά μας : )

17 Ιαν 2008

Το Μπούνκερ, η Microsoft και η Πτώση.

Η κούρσα διαδοχής του γνωστού πλέον DVD έχει αρχίσει κάποια χρόνια τώρα και για το θρόνο διαγκωνίζονται δύο τεχνολογίες με ελαφρώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται για το HD-DVD από τη μία και το Blu-Ray Disc από την άλλη. Και τα δύο έχουν να προσφέρουν μεγαλύτερη αποθηκευτική ικανότητα και εξυπνότερο λογισμικό (XML και Java αντίστοιχα), γεγονός που εκφράζεται αφενός σε μεγαλύτερη ευκρίνεια και αφετέρου σε διαδραστικότερα μενού και λειτουργίες.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ομογενοποίησης των τεχνολογιών, η βιομηχανία παραμένει διχασμένη: Στο στρατόπεδο Blu-Ray, του οποίου προΐσταται η Sony, βρίσκονται εταιρίες όπως η Pioneer, η Philips, η Samsung και η Apple, ενώ τα HD-DVD στηρίζουν μεταξύ άλλων οι Toshiba, NEC, Microsoft και IBM.

Το λογισμικό μάλιστα στο οποίο τρέχει ένα HD-DVD αναπτύχθηκε από τη Microsoft, η οποία επένδυσε αρκετά στη συγκεκριμένη τεχνολογία. Ήδη με την κυκλοφορία του Playstation 3, το οποίο λειτουργεί και ως Blu-Ray Player, η ζυγαριά άρχισε να γέρνει εις βάρος της Microsoft. Παραγωγοί όπως η Warner Bros και η Universal Studios μέχρι πρότινος προσπαθούσαν να πατήσουν και στις δύο βάρκες, κυκλοφορώντας τις καινούριες τους ταινίες και στα δύο format, διατηρώντας μία κάποια ισορροπία στην αγορά.

Η πρόσφατη όμως απόφαση της Warner να συνεχίσει αποκλειστικά την κυκλοφορία ταινιών σε Blu-Ray φαίνεται πως θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα στην τεχνολογία HD-DVD, της αγαπημένης σε όλους μας Microsoft. Μια ματιά για το πως υποδέχθηκαν οι επιτελείς της Microsoft τις δυσμενείς εξελίξεις μπορείτε να ρίξετε στο βιντεάκι που ακολουθεί.



Εντωμεταξύ ο λάτρης της ευκρίνειας και της μεγάλης οθόνης αναμένεται να βρεθεί σε δίλημμα, ως προς το αν είναι προτιμότερο ν’ αγοράσει HD-DVD ή Blu-Ray Disc Player στο κοντινό μέλλον. Αυτό που προσωπικά θα του συνιστούσα, πέρα από κάθε αμφιβολία και εμπάθεια, είναι το εξής: Να σηκωθεί να πάει κινηματογράφο και να τους αφήσει στη φαγωμάρα τους.

Update: Το βιντεάκι ήταν πραγματικά καλό, για όσους από εσάς πρόλαβαν να το δουν. Μετά πλάκωσε η Constantin Films διεκδικώντας copyright και συνεπεία αυτού κατέβηκε.

14 Ιαν 2008

Συνηθίζοντας το Τέρας

Λέγεται πως αν στις μέρες μας ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις θα ήταν πολλοί εκείνοι που από ντροπή δε θα τολμούσαν να τρέψουν την δημόσια σφαίρα σε εκδοροσφαγείο προσώπων και συνειδήσεων. Ο δηκτικός του λόγος και η κριτική του ματιά στην ανέξοδη ελαφρότητα της δημοσιογραφίας κρατούσαν μια λεπτή ισορροπία, η οποία σήμερα σε μεγάλο βαθμό φαίνεται να εκλείπει.


Τον Χατζιδάκι η γενιά μου δεν στάθηκε τυχερή να τον γνωρίσει. Ό,τι μας έμεινε από αυτή τη μορφή της νεώτερης μυθολογίας είναι οι συνθέσεις, οι φωτογραφίες και το έργο που άφησε στο πέρασμα της απ’ το Τρίτο, ως διευθυντής προγράμματος. Ακούγοντας τον σήμερα σκέφτομαι πως μέχρι ο τόσο εύστοχος, όσο και βαθιά ποιητικός του λόγος, να αρχίσει ν’ ακούγεται ξανά, το κενό μέσα και δίπλα μας θα παραμένει δυσαναπλήρωτο. Οι μορφές που παίρνει σήμερα το Τέρας παραμένουν πολλές, όμως ο φόβος να συνηθίσουμε την εικόνα του ολοένα μεγαλώνει.


"Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει οτι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.


Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, καί εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.


Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τίς σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;


Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε καί να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί καί τα βοήθα να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει καί μας κυβερνά.


Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ’ τους εχθρούς. Κι ο εχθρός γεννιέται, δεν γίνεται. Μας παρακολουθεί απ’ το σχολείο, σαν ήμασταν παιδιά, κι επιζητεί τον εξαφανισμό μας.


Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ’ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.


- Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.

- Βασίλης, του απαντώ.

- Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.

- Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φάνουν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:


- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Καί μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο καί τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.


Η μορφή του τέρατος είναι πολύχρωμη. Χιλιάδες φωτεινές επιγραφές με αθλια ονόματα καλλιτεχνών, συλλόγων καί εταιριών αυτοκινήτων, στοιβάζονται στην οπτική περιοχή των περαστικών, που επιζητούν να σπάσουν τα πολύχρωμα λαμπιόνια για νά μπουν μέσα να προφυλαχτούν από τις πόρνες, τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα και τις για πάντα ασύλληπτες υπερηχητικές μοτοσυκλέτες. Προχτές, έτσι για κέφι, αναποδογύρισα μια λεωφόρο ασφαλτοστρωμένη, και την είδα πάνω μου, να ξετυλίγεται επικίνδυνα προς την απόλυτη ερημιά της θάλασσας. Ζήτησα να επανέλθω στη ορθία μου στάση, επί της λεωφόρου, αλλά είχε ξημερώσει στο μεταξύ καί η εφαρμογή του Οδικού μας Κώδικα δεν μου επέτρεπε την επαναφορά της λεωφόρου στην αρχική της θέση. Έτσι, η μεν λεωφόρος παρέμεινε μετέωρος, κι εγώ, επέστρεψα στο σπίτι μου πεζή.


Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράσταση τους με Shakespeare, Schiller καί Αισχύλο, μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ’ αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Και τρέχουνε στις τράπεζες ν’ αλλάξουνε συνάλλαγμα. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο. Το ερώτημα περνάει απ’τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πώς θ’ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;


Θυμάστε τι έγινε στην "Ερωφίλη", από την προηγούμενη φορά. Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια καί την ομορφιά. Κι έτσι, όταν παρουσιαζότανε η μορφή ενός τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου του και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπο του η μορφή του τέρατος, με τον διαμελισμό του Πανάρετου, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει καί τον εξαφανίζει.


Αυτό σημαίνει πως ο χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."



Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978

πηγή: Τα Σχόλια του Τρίτου


10 Ιαν 2008

Αριστεροί Κουραμπιέδες

Αλέκα προς Αλέκο: "Το πρόγραμμα του ΣΥΝ είναι σαν τον κουραμπιέ, που είναι πασπαλισμένος με ωραία ζάχαρη. Είναι πασπαλισμένο με πάρα πολλά αριστερά συνθήματα και αριστερές φράσεις, αλλά άμα βγάλεις τη ζάχαρη, από μέσα είναι το ζυμάρι, ο κουραμπιές δηλαδή".

Αλέκος προς Αλέκα: "Ευχαριστούμε πάρα πολύ την κα Παπαρήγα γιατί μας παρομοίασε με ένα γλυκό που έχει πάρα πολύ πέραση αυτή την εποχή, που αρέσει και πάρα πολύ στη νεολαία, η οποία δεν έχει και προβλήματα χοληστερίνης".


Ακολουθεί έγκριτος πολιτική ανάλυση:
Η Γενική Γραμματέας του κέ-κε-ι εκλαμβάνει την συνθηματική ρητορική της αριστεράς ως ζάχαρη. Άχνη, σωρόπι, Κούβας, ακατέργαστη ή ραφιναρισμένη δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να γλυκαθούν οι πικραμένοι σύντροφοι.

Με τη σειρά του ο πρόεδρος θεωρεί πως στις 10 του Γενάρη ο κουραμπιές έχει ακόμα πάρα πολύ πέραση. Οι δικοί μου έληξαν και τους πέταξα, ενώ τα ζαχαροπλαστεία πουλάνε τους τελευταίους κοψοχρονιά. Φαίνεται όμως πως στην Κουμουνδούρου, που είναι και εναλλακτικοί οι άνθρωποι, το ληγμένο έχει την δικιά του γλύκα, τη δικιά του πέραση. Ένα που αγνοούσα ήταν το οτι και η νεολαία του ΣΥΝ αρέσκεται πάρα πολύ στο να τρώει κουραμπιέδες. Το πιθανότερο είναι το τρατάρισμα να ξανάγινε trendy. Από την άλλη όμως παίζει και η προτίμηση των νεολαίων στον κουραμπιέ να υποφώσκει τη γενικότερη στροφή της αριστεράς σε παραδοσιακές αξίες και σταθερές της πατρίδος.

Ειλικρινά δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι πως η νεολαία (του ΣΥΝ τουλάχιστον) δεν έχει προβλήματα χοληστερίνης. Ας όψεται η επαναστατική γυμναστική. Ας όψονται και οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής μας αριστεράς, που μας διασκεδάζουν με μαγειρέματα και κουραμπιεδομελομακάρουνα, τις κρύες αυτές ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα.

5 Ιαν 2008

Αχ αυτός ο άκρατος καπιταλισμός...

Άρθρο του κλινικού ψυχολόγου Oliver James που αναδημοσιεύεται στην Καθημερινή μας ανακοινώνει πως οι εγγλέζοι έχουν τα ψυχολογικά τους: Οι διανοητικές ασθένειες στον αγγλοσαξωνικό χώρο έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια, κάτι που για τον συγγραφέα προκύπτει αβίαστα από το οικονομικό τους σύστημα παραγωγής. Στις χώρες αυτές λοιπόν “κυριαρχεί – ή ακριβέστερα – ηγεμονεύει ένας εγωιστικός καπιταλισμός, ο οποίος παράγει τοξικότητα και διαταράσσει την ψυχική υγεία των ανθρώπων πολύ πιο καθοριστικά απ’ ότι η γενετική προδιάθεση”.

Σπεύδει ο ψυχολόγος να μας υπενθυμίσει μια πολύ γνωστή καραμέλα της αριστεράς, αυτή τη φορά σε νέα συσκευασία: "Ο εγωιστικός καπιταλισμός κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και συρρικνώνει την αστική τάξη". Τα οικονομικά μεγέθη μιλούν από μόνα τους και ούτε οι ίδιοι πλέον τολμούν να ισχυριστούν πως οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι. Τους πειράζει μόνο που κάποιοι γίνονται πλουσιότεροι (απ’ αυτούς). Η βελτίωση του βιωτικού επιπέδου και η ανοδική πορεία των αγγλοσαξωνικών οικονομιών την τελευταία εικοσαετία είναι αδιαμφισβήτητες και σε μεγάλο βαθμό βασίζονται στους στύλους κατανάλωσης της αστικής τάξης. Η οποία αστική τάξη όχι μόνο συρρικνώνεται, αλλά σύμφωνα με έρευνα του μεγαλύτερου βρετανικού ασφαλιστικού οργανισμού Liverpool Victoria Ltd. έχει αυξηθεί κατά 44% από το 1966, ενώ το 2020 υπολογίζεται να υπερκεράσει σε ποσοστό την εργατική τάξη.


Αύξουσα κοινωνική κινητικότητα υπάρχει και στη Βρετανία, μόνο που τα τελευταία χρόνια δεν ορίζεται επί καθέτου άξονα. Γεγονός που ο James Oliver είτε αγνοεί είτε αποσιωπά. Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι ο σταθερά αυξανόμενος αριθμός αποφοίτων πανεπιστημίων που προέρχονται από οικογένειες κατώτερου οικονομικού επιπέδου. Ένα δεύτερο είναι η ανάδυση της Muddle Class, ενός συνόλου κοινωνικών ομάδων που αμφισβητούν τις παραδοσιακές κοινωνικές γραμμές διάκρισης, επαληθεύοντας το αξέχαστο “there is no such thing”.


Πέρα όμως από τα όποια μακροοικονομικά συμπεράσματα στα οποία φτάνει, είναι μάλλον ενοχλητικό πως αντί να δώσει ως κλινικός ψυχολόγος το πρόταγμα στον ασθενή και να ρίξει βάρος στις παρεκκλίσεις του ατομοκεντρικού μοντέλου, ο συγγραφέας αρέσκεται στο να λοιδορεί τις ίδιες τις δομές του καπιταλιστικού συστήματος, δίνοντας βάση όχι στον άνθρωπο, αλλά στην οικονομία. Καλά θα κάνει όμως να κοιτάξει λίγο και σε άλλες παραμέτρους των κοινωνιών αυτών. Δεν είναι η οικονομία που πάσχει, αλλά μία σειρά θεσμών μεταξύ των οποίων και η οικογένεια.

Όντως ο καπιταλισμός ενθαρρύνει τον σχετικιστικό υλισμό, δηλαδή την αύξηση της καταναλωτικής επιθυμίας. Όπως άλλωστε και η κερκίδα ενθαρρύνει την εκτόνωση του φιλάθλου. Όμως για να αποφύγουμε τον χουλιγκανισμό ούτε θα κλείσουμε ούτε και θα δαιμονοποιήσουμε τα γήπεδα!

Η χειραγώγηση των αριθμών και η αυθαιρεσία των συμπερασμάτων αποκαλύπτεται περίτρανα στην κατακλείδα του. Εκεί θεωρεί πως:

"Η μόνη λύση για τη Βρετανία είναι να αποκτήσει έναν χαρισματικό ηγέτη, ο οποίος θα πείσει τον κόσμο ότι βαδίζουμε σε λάθος δρόμο και ότι θα πρέπει να υιοθετήσουμε το μοντέλο του κράτους πρόνοιας που χαρακτηρίζει τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες. Με αυτόν τον τρόπο θα εξασφαλίσουμε την αειφόρο και βιώσιμη ανάπτυξη της χώρας μας, αλλά και θα μειώσουμε στο ήμισυ τη συχνότητα ψυχικών και διανοητικών διαταραχών μέσα σε λίγα μόλις χρόνια.
Εγώ θα τους πρότεινα να κλείσουν τελείως το μαγαζί και να κατέβουν Ελλάδα μεριά, που έχουμε και ήλιο. Τότε είναι που η συχνότητα ψυχικών διαταραχών θα μηδενιστεί σε λίγους μόλις μήνες, ως εκ (σοσιαλιστικού) θαύματος.