Freedom an’ Ráki gang thegither

Στην πρόσφατη διαφήμιση του ΟΤΕ οι Κρήτες καζανάρηδες έχουν στήσει μία πρότυπη επιχείρηση απόσταξης και εμπορίας ρακής. Με εξασφαλισμένη την πρόσβαση στο διαδίκτυο (e-raki) εξάγουν το προϊόν τους σε όλα τη μήκη και πλάτη της γης, χωρίς αυτό να τους αποσπά από αγαπημένες ασχολίες, όπως το τσαγκρούνισμα της λύρας και το αγαπημένο παιχνίδι με τις τάπες των βαρελιών.

"Η επιχείρηση σου φτάνει εκεί που φτάνει η επικοινωνία της" καταλήγει η διαφήμιση. Κατά πόσο όμως ο ισχυρισμός αυτός ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Τα κρητικά ρακοκάζανα αποτελούν πράγματι αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής παράδοσης και το απόσταγμα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, κατά βάση στην εσωτερική αγορά.

by Cretense, trekearth

Και εδώ όμως ο σοφός όμως Έλλην νομοθέτης έχει προφθάσει να μεριμνήσει, ορθώνοντας σημαντικά προσκόμματα για τον μικρό παραγωγό που παίζει λύρα και σερφάρει με conn-x. Συγκεκριμένα, το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο (Ν. 2969/01 και συναφείς υπουργικές αποφάσεις) απαγορεύει ρητά στους παραδοσιακούς καζανάρηδες τόσο την εμφιάλωση όσο και την τυποποίηση του προϊόντος απόσταξης.

Εξασφαλίζοντας τους μεν ιδιαίτερο φορολογικό καθεστώς, τους αποκλείει από την τυποποίηση και ευρεία διακίνηση της τσικουδιάς, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα αυτό μόνο σε επαγγελματίες ποτοποιούς. Μάλιστα στο προσεχές διάστημα η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί για τους πρώτους, με νομοσχέδιο, το οποίο πιθανολογείται πως θα απαγορεύσει την αμεσολάβητη σχέση παραγωγού - καταναλωτή, υποχρεώνοντας όλους τους μικρούς αποσταγματοποιούς να συμβάλλονται με ποτοποιίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την οικονομική βιωσιμότητα της διαδικασίας.

Στη βάση της επικείμενης νομοθετικής ρύθμισης βρίσκεται η διασφάλιση των ποιοτικών κριτηρίων του προϊόντος, όπως και η προστασία των μεγαλύτερων αποσταγματοποιών από τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Ανασηκώνοντας όμως το χαλί, δεν μας είναι δύσκολο να εντοπίσουμε και τον φοροεισπρακτικό χαρακτήρα του μέτρου. Οι συνθήκες ανταγωνισμού εναρμονίζονται μεν μεσοπρόθεσμα και τα δημόσια έσοδα μεγενθύνονται, παράπλευρη όμως απώλεια  όλων αυτών θα είναι η παρεμπόδιση μιας παράδοσης αιώνων και η πιθανή μετατροπή του ρακοκάζανου σε μουσειακό έκθεμα.

Η ανάμειξη του κράτους στην διαδικασία απόσταξης και διάθεσης αλκοολούχων προϊόντων δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα, καθώς ιστορικό προηγούμενο υπάρχει και είναι ιδιαίτερα διδακτικό. Η επιβολή φόρου στα αποστάγματα οδήγησε για παράδειγμα τους αμερικάνους παραγωγούς του 18ου αιώνα σε ένοπλη στάση, η οποία κατέληξε στην εξαφάνιση του Federalist Party από τον πολιτικό χάρτη των ΗΠΑ. Ακόμα παλαιότερα, στην Σκωτία του 1780, η υψηλή φορολόγηση του αλκοόλ ήταν υπεύθυνη για τη λειτουργία οκτώ νόμιμων και τετρακοσίων παράνομων αποστακτηρίων, ενώ και σήμερα αρκεί μια βραδινή βόλτα στα μπουλεβάρτα της Βαρκελώνης για να διαπιστωθεί η άνθιση μιας παράλληλης μαύρης αγοράς αλκοόλης.

Προκειμένου λοιπόν η γραφική αυτή διαφήμιση να βρίσκει πραγματικό έρεισμα στην οικονομία του τόπου και η rather exquisite taste της ρακής να φτάσει στο ποτήρι του κάθε Brian Barbershop, η κατεύθυνση δεν βρίσκεται στην επιβολή επιπρόσθετων έμμεσων περιορισμών, αλλά στην αναγνώριση και προαγωγή αυτής της παραδοσιακής διαδικασίας απόσταξης, η οποία άλλωστε αποτελεί και ένα από τα δυνατότερα συγκρητικά μας πλεονεκτήματα. Τόσο στην εξαγωγική οικονομία όσο και στo ευρύτερο πολιτισμικό μας περιβάλλον.

Carmina pastoris cretensis

Omnia vincit Amor; et nos cedamus Amori (Ecloga X, versus 69)

Πετώντας με την κρητική αστερόεσσα

Ο προ ημερών προβληματισμός για την τιμή των αεροπορικών εισιτηρίων στις γραμμές εσωτερικού με οδήγησε στην επιλογή της Sky Express, μιας μικρής εταιρίας με έδρα το Ηράκλειο. Η αεροπορική αυτή εταιρία διαθέτει έναν στολίσκο 19θέσιων και 30θέσιων jets και εξυπηρετεί κατά βάση άγονες γραμμές της νησιωτικής Ελλάδας, κερδίζοντας καθημερινά ευχαριστημένους πελάτες.

Μέσα σε μία ιδιαίτερα απαιτητική αγορά δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η άνεση και η αξιοπιστία του στόλου της σκιαγραφούν μία μικρή ιστορία επιχειρηματικής επιτυχίας. Δυστυχώς όμως οι λόγοι για τους οποίους το όνομα της επανέρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα δεν άπτονται των οικονομικών της επιδόσεων.

Το 2006 η διοίκηση της Sky Express είχε την ατυχή έμπνευση να κατοχυρώσει ως εταιρικό σήμα μία σαΐτα διαιρεμένη σε τέσσερα τεταρτημόρια, ένα εκ των οποίων έφερε λευκό άστρο σε κόκκινο φόντο. Το σήμα αποτελούσε μεταφορά της κρητικής αστερόεσσας, ενός ιστορικού συμβόλου της πρόσφατης Ελληνικής ιστορίας, τιμώντας τον τόπο και κολακεύοντας το καταναλωτικό κοινό στο οποίο κατά βάση απευθυνόταν.

Το γεγονός δεν άργησε να πέσει στην αντίληψη ημιμαθών δημοσιογράφων και κηνσόρων της πολιτικής ζωής, για τους οποίους η χρήση ενός συμβόλου δεν αποτελούσε παρά ακόμα μία προπαρασκευαστική πράξη απόσχισης της νήσου. Αντιμέτωποι με δρυμεία τρικυμία εν κρανίω, ισχυρίζονταν πως το λογότυπο της εταιρίας αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, το οποίο θα μας οδηγήσει σε απόσχιση, προς εξυπηρέτηση σκοτεινών κέντρων του εξωτερικού.

Bρισκόμενη σε δεινή επικοινωνιακά θέση, η εταιρία τροποποίησε το σήμα επί της ιστοσελίδας και του στόλου της, εκδίδοντας παράλληλα Δελτίο Τύπου, όπου έθετε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Το καλοκαίρι του 2010 όμως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΛάΟΣ επανήλθε με ερώτηση προς την αρμόδια υπουργό, επιμένοντας σε εθνοφοβικά σενάρια, ενώ μόλις προ ημερών μία διαφήμιση της Vodafone, στην οποία αχνοφαινόταν διαφημιστικό σημαιάκι της Sky Express, δημιουργούσε εκ νέου παράκρουση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η όλη ιστορία γύρω από την σημαία της Κρητικής Πολιτείας έχει πλέον φτάσει σε σημείο παραλογισμού. Το νοσηρό αυτό κλίμα τροφοδοτεί ένα καθεστώς φόβου και  θέτει τις βάσεις για ένα κυνήγι μαγισσών, στο οποίο πρωτοστατούν κύκλοι της άκρας δεξιάς. Οι αυτόκλητοι εθνικοί μας προστάτες επικαλούνται μία ασαφή πρόθεση παραποίησης εθνικών συμβόλων και ανασύρουν κινδυνολογικά σενάρια από την απύθμενη δεξαμενή της δικής τους νοσηρής φαντασίας. Η σκοπιμότητα τους δεν είναι άλλη από τη δημιουργία εντυπώσεων και την καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων, προκειμένου να είναι μετά σε θέση να εμπορευθούν τον κλιμακούμενο φόβο της κοινής γνώμης και να διευρύνουν την εκλογική τους απήχηση.

Σε πείσμα όλων αυτών όμως, η κρητική αστερόεσσα συναντάται σήμερα τόσο στις πόλεις όσο και στην κρητική ύπαιθρο, αποτελώντας δήλωση τοπικής υπερηφάνειας και γεωγραφικής(!) διαφοροποίησης. Στο συλλογικό υποσυνείδητο η σημαία συμβολίζει τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμα του τόπου, μεταξύ των οποίων και η αγάπη για ελευθερία με την ευρύτερη έννοια του όρου. Εξυπακούεται πως δεν τίθεται έναντι της έννομης τάξης και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι θλιβερό και παράλογο, όταν από μόνη την χρήση της τεκμαίρεται η επιβουλή της ακεραιότητας της χώρας μας. Ας μην φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να καλούνται Έλληνες πολίτες από την ΕΥΠ δι’ υπόθεσιν των, για να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Κατάθεση πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης δεν οφείλουν οι κρητικοί σε κανέναν.

Όταν η Κίνα εκτίθεται στο διεθνές εμπόριο

Για περισσότερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, ο δρόμος του μεταξιού αποτελούσε το μεγαλύτερο παγκόσμιο δίκτυο πολιτιστικής, εμπορικής και τεχνολογικής συναλλαγής. Με έκταση 4.000 μιλίων, το δίκτυο αυτό επέτρεπε σε απομακρυσμένους πολιτισμούς να ανταλλάσσουν αγαθά και γνώση και να συμμετέχουν σε μια δίχως προηγούμενο διαδικασία πολιτικής και πολιτισμικής διάδρασης, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τα θεμέλια της νεωτερικότητας.

Πολλές αυτοκρατορίες επεδίωξαν τον έλεγχο του εμπορικού αυτού δικτύου και τα συμφέροντα που κατά καιρούς διακυβεύτηκαν κατά μήκος του υπήρξαν γιγαντιαία. Γεγονός όμως παραμένει πως ο δρόμος αποτέλεσε μοναδικό μέσο προόδου και ευμάρειας σε σκοτεινούς κατά τα λοιπά χρόνους, όπως και προπομπό παγκοσμιοποίησης στον χώρο του εμπορίου και των ιδεών.

Σήμερα το διεθνές εμπόριο διεξάγεται κατά βάση εντός ρυθμιστικών πλαισίων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του οποίου πρόσφατο μέλος αποτελεί και η Κίνα. Οι εμπορικές της σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνονται αλματικά και είναι αναμενόμενο η συνεργατική αυτή διαδικασία να δημιουργεί πέρα από πλούτο και ανησυχίες για τις βλέψεις μιας περιφερειακής υπερδύναμης με σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας. Η στήριξη ανελεύθερων καθεστώτων ανά τον κόσμο και η καταπάτηση της ελευθερίας τόσο εντός όσο και εκτός σινικού τείχους εγείρουν βάσιμες ανησυχίες, οι οποίες όμως κακώς συνδέονται με την διαδικασία ελεύθερου εμπορίου.

Αποτελεί πολιτικό κρετινισμό η σύγχυση που δημιουργείται από όσους πιστεύουν πως κλείνοντας τα λιμάνια και τα προϊόντα μας σε ένα δισεκατομμύριο καταναλωτών προσφέρουμε καλές υπηρεσίες στην υπόθεση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δεν είναι τα κινέζικα προϊόντα που προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο όσο ανοίγει τα σύνορα του και εκτίθεται στις αγορές, τόσο δοκιμάζει τα όρια πολιτικής του αντοχής. Στοχεύοντας στην καρδιά και στο μυαλό των Κινέζων πολιτών μπορούμε να τους κερδίσουμε μόνο παρέχοντας τους γερμανική τεχνογνωσία, κρητικό ελαιόλαδο και βρετανικό τύπο, όχι κινδυνολογώντας ή κρούοντας τον κώδωνα εκφασισμού της Ελληνικής οικονομίας. Ο δρόμος του μεταξιού παραμένει ευτυχώς ανοικτός και  εναπόκειται σε εμάς να ανταποκριθούμε είτε ως δεινοί έμποροι είτε ως άτακτοι βασιβουζούκοι μιας νότιας Ευρωπαϊκής εσχατιάς.

Διακοπές στο μιτάτο

Μια παρέα αντρών στο καφενείο και συζητάνε, στην παρέα είναι και ο Ψαραντώνης.
Θέμα συζήτησης το πως κρατάς τη σύζυγο να μην γκρινιάζει...

Λέει ο πρώτος: Εγώ την πήγα πέρυσι ένα ταξίδι στην Γαλλία και φέτος σκέφτομαι να την πάω στην Αυστρία!!!

Λέει ο επόμενος: Εγώ την πήγα στη Νέα Υόρκη και φέτος θα την πάω στο Λος Άντζελες!!!

Εσύ μωρέ Αντώνη ;;;

Ψαραντώνης: Οπέρυσι την επήγα στο μιτάτο απάνω στη Νίδα... (οροπέδιο στην κορυφή του Ψηλορείτη)

Κι εφέτος ρε συ Αντώνη ;;;

Εφέτος θα πάω να τηνε πάρω...

Αν τα λιοντάρια μιλούσαν

Ένα από τα ομορφότερα μνημεία του Ηρακλείου, τόπος συνάντησης των κατοίκων και  σημείο αναφοράς για τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, είναι η κρήνη Μοροζίνι (Λιοντάρια), στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Πρόκειται για δημόσια κρήνη κατασκευασμένη κατά το τέλος της ενετοκρατίας, η οποία δημιουργήθηκε ως τμήμα ενός συνολικού προγράμματος υδροδότησης της πόλης από τον Ενετό προβλεπτή  και εύστοχο σκοπευτή Francesco Morosini. Τα τέσσερα λιοντάρια που στέκονται σήμερα στο κέντρο της πλατείας δεν αποτελούν παρά τη βάση ενός μαρμάρινου αγάλματος του θεού Ποσειδώνα, το οποίο έδωσε και στην πλατεία το όνομα “Piazza del Gigante”. Πέρα από την ιστορία κατασκευής του μνημείου ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αφήγηση της καταστροφής του, καθώς είναι ενδεικτική τόσο των στρεβλώσεων της εθνικής ιστοριογραφίας όσο και της διαχρονικής δυσπιστίας των ανθρώπων απέναντι σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.

Ανατρέχοντας στην αναφορά που απέστειλε στην Serenissima το 1639 ο γενικός προβλεπτής του νησιού Sr Isepo Civran, διαπιστώνεται πως οι προσπάθειες της διοίκησης να βελτιώσει με εγγειοβελτιωτικά έργα τον Χάνδακα προσέκρουαν στην σθεναρή αντίθεση των τοπικών γαιοκτημόνων, των οποίων τα επιχειρήματα ήταν πως το νερό βρισκόταν υπερβολικά μακριά για να φτάσει στην πόλη, πως θα χανόταν στην διαδρομή και πως θα έπρεπε να να τρυπήσουν βουνά, πράγμα αδύνατο. Οι τοπικοί ευγενείς δυσφορούσαν εκτός των άλλων με την κατασκευή τόσων γεφυρών και τοίχων και ισχυρίζονταν πως αν ήταν πράγματι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, θα είχε ήδη χτιστεί κάποια στιγμή μέσα στα τετρακόσια χρόνια ενετικής κυριαρχίας που είχαν περάσει. Τέλος ισχυρίζονταν πως ο χρόνος θητείας που απέμενε στον προβλεπτή δεν επαρκούσε για να ολοκληρωθεί το έργο και πως ο επόμενος θα το εγκατέλειπε για να ξεκινήσει κάποιο δικό του. Η αδιάλειπτη υδροδότηση της πόλης αποτελούσε μάλλον ισχνό αντεπιχείρημα.

Παρά τις αντιδράσεις, ο Ενετός Morosini κατόρθωσε να ολοκληρώσει το 1628 τον αγωγό και την fontana, προσφέροντας λύση σε ένα χρόνιο πρόβλημα λειψυδρίας. Η επιτυχία ήταν κεφαλαιώδης, όμως η κρήνη με τα λιοντάρια και τον Ποσειδώνα καταστράφηκε εντός της ίδιας δεκαετίας από την Ιερά Εξέταση, όχι μεταγενέστερα από οθωμανικό χέρι ή από σεισμό όπως υποστηρίζεται σήμερα.

Οι Οθωμανοί αντιθέτως αξιοποίησαν το μνημείο, μετατρέποντας το από το 1720 σε φιλανθρωπική κρήνη. Μεταγενέστερα μάλιστα κατασκευάστηκε ένα περίβλημα γύρω από τους λοβούς του με μαρμάρινους πολυτελείς κυκλοτερείς τοίχους και με χρυσές καλλιτεχνικά γραμμένες τούρκικες επιγραφές. Η κατασκευή λειτούργησε μέχρι το 1900, οπότε κατεδαφίστηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, και τα μάρμαρα με τις χρυσές επιγραφές πετάχτηκαν στην τάφρο έξω από την Καινούργια Πόρτα, όπου βρίσκονταν μέχρι το 1922.

Η εθνική αφήγηση της ιστορίας μας δυστυχώς σταματά απότομα με την κατάληψη του Ελλαδικού χώρου από τους Οθωμανούς, οπότε και ακολουθεί μία “περίοδος σκότους, εξαθλίωσης και σκλαβιάς”. Θύμα της ανιστόρητης αυτής προσέγγισης και η κρήνη του Μοροζίνι, στην καρδιά του Ηρακλείου, ζωντανό μνημείο του πόσο αγαπούμε να θυμόμαστε επιλεκτικά.

πηγές:

Σπανάκης Στέργιος, “Relazione del sr Isepo Civran tornato di Provveditore Generale di Candia 1639”, Κρητικά Χρονικά τ. ΚΑ΄ (1969) σελ. 392

Σταυρινίδης Νικόλαος, Μεταφράσεις Τουρκικών Ιστορικών Εγγράφων αφορόντων εις την ιστορίαν της Κρήτης, Τόμος Δ' – Έγγραφα της περιόδου 1715-1752, σελ. 57, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη (1984)

Για μία ελεύθερη και εύρωστη ναυτιλία

Οι πολίτες των Χανίων έχουν τις τελευταίες ημέρες έναν καλό λόγο να αισιοδοξούν. Η επικείμενη δρομολόγηση του επιβατηγού - οχηματαγωγού “Blue Horizon” στην γραμμή Πειραίας - Χανιά από τον όμιλο Attica Group έρχεται να προσφέρει άμεσα και απτά οφέλη στο ευρύ κοινό, καθώς καταργεί ένα μονοπώλιο δεκαετιών και αναγκάζει τις τοπικές ναυτιλιακές εταιρίες να προσφέρουν ποιοτικότερες υπηρεσίες με χαμηλότερα ναύλα.

Η Περιφερειακή Κίνηση Κρήτης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας σε ανακοίνωση της χαιρετά την εξέλιξη και τάσσεται υπέρ της περαιτέρω απελευθέρωσης της αγοράς θαλάσσιων συγκοινωνιών στο σύνολο γραμμών και πλοίων, ανεξαρτήτως σημαίας. Η εμπειρία δείχνει πως η διατήρηση του καμποτάζ αποτελεί σήμερα ανεπίτρεπτο αναχρονισμό, ο οποίος επί σειρά ετών καθήλωνε την επιβατική κίνηση, υποθήκευε την τουριστική ανάπτυξη και στερούσε τον τόπο από πολύτιμο ναυτιλιακό συνάλλαγμα.

Η άρση του προστατευτισμού τόσο στις μεταφορές όσο και στην κρουαζιέρα, αποτελεί την διαρθρωτική εκείνη μεταρρύθμιση που θα θωρακίσει τον τουρισμό ως βαριά βιομηχανία της νησιωτικής Ελλάδας και θα καταστήσει τα λιμάνια μας ισχυρότατα ναυτιλιακά κέντρα, με σεβασμό στο περιβάλλον και την ιστορία του τόπου.

Είναι καιρός να στραφούμε ξανά προς την θάλασσα, αξιοποιώντας ένα συγκριτικό πλεονεκτήματα το οποίο λίγες γωνιές του πλανήτη διαθέτουν. Είναι καιρός να στρέψουμε τα νώτα μας όχι στην θάλασσα, αλλά στη νοοτροπία και τις αγκυλώσεις που μας κρατούν μακριά της.

Κρητική Πολιτεία, οραματιζόμενοι την αυτονομία

Ας μιλήσουμε επιτέλους για το Κρητικό ζήτημα. Οι πρόσφατες δηλώσεις της νομάρχη Ηρακλείου επανέφεραν με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο μία εκκρεμότητα, η οποία αποτελεί εδώ και καιρό θέμα συζήτησης σε επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους του νησιού και της ομογένειας.

Εκκινώντας από το ιστορικό πλαίσιο, η Κρητική Πολιτεία ανακηρύσσεται αυτόνομη το 1896 με τη Συνθήκη του Βερολίνου, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις αποσπούν το νησί από την κυριαρχία των Οθωμανών. Το κρατικό αυτό μόρφωμα αποκτά σύντομα εκτελεστική κυβέρνηση, νομοθετικό σώμα και ύπατο αρμοστή, ενώ η επανάσταση της Θερίσου κάποια χρόνια αργότερα έχει ως αποτέλεσμα τη μετάβαση της Κρητικής Χωροφυλακής σε χέρια Κρητών αξιωματικών και τον απεμπολισμό κάθε ξένης επικυριαρχίας. Η Κρητική Πολιτεία διαθέτει δική της σημαία, δικό της εθνικό ύμνο, κυκλοφορεί εθνικό νόμισμα, εκδίδει Σύντακτικό Νόμο και πλήθος άλλων νομοθετικών κειμένων.

Δεδομένου όμως του ασταθούς πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής, η ένωση με το ελλαδικό κράτος δεν υπήρξε μόνο αίτημα μιας μερίδας Κρητών, αλλά και λύση ανάγκης. Παρά τις έντονες λαϊκές αντιδράσεις της εποχής η Κρητική Πολιτεία ενώθηκε με την Ελλάδα το Μάιο του 1913 και υπό συνθήκες, τις οποίες η εθνική ιστοριογραφία έχει φροντίσει να συσκοτίσει επιμελώς.

Το Πρωτόκολλο Ενώσεως όμως, το οποίο υπέγραψαν και κύρωσαν οι δύο κυρίαρχες κρατικές οντότητες, είναι σαφές και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Συγκεκριμένα, το Άρθρο 6 του Πρωτοκόλλου ορίζει:

"Άμα τη παρελεύσει εκατονταετηρίδος από την ένωσιν της Κρητικής Πολιτείας μετά της Ελληνικής Δημοκρατίας το Κοινό των Κρητών δύναται όπως προσφύγη εις δημοψήφισμα, διά την οριστικήν και αμετάκλητο εκχώρησιν πάσης φύσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων εις την Μητέραν Πατρίδα".

Σήμερα, εκατό περίπου χρόνια μετά, κανένας λογικός νους δεν θα μπορούσε να κάνει λόγο για πλήρη ανεξαρτησία. Η επικείμενη όμως ομοσπονδιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο συνακόλουθος διαμελισμός της Ελλάδος με το σχέδιο Καλλικράτης δημιουργούν εκ των πραγμάτων μία μεγάλη διοικητική και γεωγραφική περιφέρεια, η οποία επιζητεί ενισχυμένο γεωστρατηγικό ρόλο και αυτονομία από τις σκληρύνσεις ενός αθηνοκεντρικού κράτους στο μοντέλο της "ισπανικής" Καταλονίας.

Ας μην λησμονούμε πως η Κρήτη κατέχει κομβική θέση στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου και πως πέραν του Ελληνικού στοιχείου, η νήσος αποτελεί πανάρχαια ιουδαϊκή εστία, όπως και γη εκπατρισθέντων τουρκοκρητικών. Στο νησί έχουν ήδη ιδρυθεί επενδυτικές θερμοκοιτίδες αποκλειστικά ισραηλινών συμφερόντων, ενώ μια διαδικασία μετάβασης σε καθεστώς αυτονομίας θα τελεί υπό την θεσμική εγγύηση οργανισμών  εγνωσμένου κύρους, όπως Ευρωπαϊκή Ένωση, η FUEN (Federal Union of European Nationalities) και οπωσδήποτε το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Επίσης αναμένεται και η απαραίτητη επενδυτική στήριξη διεθνών παικτών, όπως είναι οικογένειες κρητών εφοπλιστών και ο George Sorros, που ήδη κατέχει ένα ορυχείο νικελίου κάπου στα νότια του νησιού.

Οι Κρήτες... λαός ασυμβίβαστος, πνεύματα επανάστασης και αντιλογίας. Οι πολιτικές  τους κεφαλές, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών με βαθειά κατανόηση της κατάστασης και σαφώς κινούμενοι από ανιδιοτελή κίνητρα, διαθέτουν πλέον όχι μόνο το  απαραίτητο νομικό πλαίσιο, αλλά και ένα εξελιγμένο οπλικό αμυντικό σύστημα, το οποίο εγκαταστάθηκε προ διετίας στις παρυφές των κρητικών Ορέων μυστικά από τεχνικούς της αμερικανικής βάσης αεροναυτικών επιχειρήσεων Σούδας. Εμείς  απλά το καταγράφουμε πρώτοι, παρόλο που πράξεις ενάντια στην κρατική ακεραιότητα της Ελλάδος μας βρίσκουν ενάντιους. Η σκακιέρα έχει σε κάθε περίπτωση στηθεί και η πρώτη κίνηση αποτελεί καθαρά ζήτημα χρόνου.

- 1η Απριλίου, καλό μήνα! - 

Share

Περί των Εν Κρήτη Δήμων

Περιήλθαν αυτές τις μέρες στην κατοχή μου causa donandi δερματόδετα τεύχη Εφημερίδας της Κρητικής Πολιτείας. Ελπίζω μεταξύ αγωγών και διαταγών πληρωμής να ξεκλέψω λίγο χρόνο προς μελέτη των πρωτογενών αυτών πηγών δικαίου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει λόγω επικαιρότητας το Διάταγμα περί του Δημοτικού Νόμου του 1900, το οποίο και προβλέπει διαδικασίες δημόσιας διαβούλευσης(!), περιέχει προβλέψεις περί κρητικής ιθαγένειας και ρυθμίζει την σύνθεση και λειτουργία των δημοτικών αρχών. Αν κάποιος ενδιαφέρεται θα χαρώ να του στείλω αντίτυπο. Πίσω στο 2010 όμως αξίζει να μελετηθεί και το σύγχρονο εγχείρημα του βουλευτή Ηρακλείου Ε. Αυγενάκη, ο οποίος με την βοήθεια μιας πραγματικά αξιόλογης ομάδας ακαδημαϊκών εξέδωσε το ηλεκτρονικό βιβλίο "Δημόσια Διοίκηση Ώρα Μηδέν", όπου αναλύονται και αξιολογούνται δεδομένα του νομού Ηρακλείου με στατιστικές μεθόδους καινοφανείς για την Ελληνική περιφέρεια.

Αποτελεσματική μπορεί να είναι μια πολιτική τοπικής αυτοδιοίκησης και περιφερειακής ανάπτυξης μόνο όταν πατάει  σταθερά στο παρόν, κοιτάζει το μέλλον, ενώ ταυτόχρονα αξιολογεί και στοιχεία  από την πρόσφατη ιστορία του τόπου. Κάτι σας είπα τώρα, δυστυχώς όμως το αυτονόητο εξακολουθεί να παραμένει ζητούμενο. Ο κοινοβουλευτικός μας εκπρόσωπος εδώ έκανε ένα καλό ξεκίνημα, για το οποίο και του αποδίδονται εύσημα.

Αντισημιτισμός, ξένη λέξη για την Κρήτη

Το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου εκδηλώθηκε σοβαρή εμπρηστική ενέργεια κατά της Συναγωγής Ετς Χαίμ, λατρευτικού χώρου και πολύτιμου κόσμηματος της ιστορίας των Χανίων. Ο αντισημιτικός χαρακτήρας της επίθεσης υπήρξε πρόδηλος, ενώ ζημιές υπέστη δυστυχώς τόσο το κτίριο όσο και το αρχειακό του υλικό.

Η Περιφερειακή Κίνηση Κρήτης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας καταδικάζει απερίφραστα την καταστροφή ενός λατρευτικού χώρου και την απόπειρα εκφοβισμού Εβραίων συμπολιτών μας. Καλεί τόσο τις τοπικές αρχές όσο και τον κάθε πολίτη να αντιταχθούν ενεργά στο διαφαινόμενο αυτό κύμα τρομοκρατίας και να ορθώσουν συμπαγές τείχος έναντι κάθε πράξης μισαλλοδοξίας και αντισημιτισμού.

Η Συναγωγή, μαζί με την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, τον Μιναρέ και τον Ορθόδοξο καθεδρικό ναό των Χανίων αποτελούν απτή απόδειξη μιας μακραίωνης συνύπαρξης πολιτισμών στο Μεσογειακό αυτό σταυροδρόμι. Ταυτόχρονα όμως θέτουν και σημαντική παρακαταθήκη για την ειρηνική συμβίωση και τον αλληλοσεβασμό των κατοίκων του νησιού ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή θρησκείας. Αυτή την παρακαταθήκη ήρθε να σπιλώσει μια άνανδρη επίθεση, ανοίκεια στην πρόσφατη ιστορία του τόπου και ξένη προς την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων του. Ο αντισημιτισμός δεν έχει θέση στην Κρήτη και η διαφύλαξη της θρησκευτικής ειρήνης αποτελεί ξεκάθαρα υπόθεση όλων μας.


Addendum: Δεύτερη απόπειρα εμπρησμού εκδηλώθηκε λίγες ημέρες αργότερα, στις 16 Ιανουρίου. Με θλίψη διαπιστώνεται πως της νέας επίθεσης προηγήθηκε μία εκκωφαντική σιγή τόσο από τους πολιτικούς φορείς όσο και από τα τοπικά ΜΜΕ. Η προσπάθεια συγκάλυψης και υποβάθμισης της είδησης υπήρξε για εμένα εξίσου- εαν όχι περισσότερο - εξοργιστική με το γεγονός καθεαυτό. Ελπίζω να μην απαιτηθεί ολοσχερής καταστροφή της Συναγωγής προκειμένου να κινητοποιηθούν τα "δημοκρατικά" μας αντανακλαστικά.

Έκτακτο Ανακοινωθέν

Ρούλης, ο ντροπαλός σκαντζόχοιρος

[Roulis, the Shy Hedgehog]

Προ ολίγων λεπτών ενετοπίσθη επί της εθνικής οδού περιφερόμενος ακανθόχοιρος, ο οποίος προφανώς είχε βγει για το εσπερινό του σουλάτσο και έχασε τον δρόμο της επιστροφής.

Το σκαντζοχοιράκι περιφερόταν αποπροσανατολισμένο στην άσφαλτο, οπότε το μετέφερα στον κήπο μου, όπου και από αύριο θα του αναθέσω καθήκοντα γενικού εξολοθρευτή παρασίτων, μακριά από κάθε επιβουλή νυφίτσας και τροχοφόρου οχήματος.

Ελπίζω με την τοποθέτηση του στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του παρτεριού να ξαναβρεί γρήγορα τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, προσφέροντας μας αφενός χέρι βοηθείας ως φυσικός εχθρός των παρασίτων και αφετέρου άφθονες φωτογραφικές πόζες.

Θα τον φωνάζω Ρούλη, (εκ του σκαντζοχοιρούλη).

Η τίγρη η συνταξιδιώτισσα

Τούτη η ανελεήμονη φωνή – η τίγρη η συνταξιδιώτισσα – με συντρόφευε, κι ας με μισούσε, σε όλα μου τα ταξίδια. Όλα τα είδαμε μαζί. Φάγαμε και ήπιαμεν οι δυό μας στα τραπέζια της ξενητιάς, πονέσαμε μαζί, χαρήκαμε μαζί βουνά, γυναίκες, ιδέες.

Κι όταν φορτωμένοι λάφυρα, γιομάτοι πληγές, γυρίζαμε πιά στο δροσερό, το ήσυχο κελί μας, γαντζώνεται η τίγρη τούτη αμίλητη στην κορφή του κεφαλιού μου. Εκεί είναι η κούρνια της.

Απλώνεται σοφιλιαστά γύρα στο κρανίο μου, χώνει τα νύχια της στο μυαλό μου και συλλογιούμαστε τα όσα είδαμε και τα όσα έχουμε ακόμα να δούμε.

Χαιρόμαστε κι οι δυό μας που όλος ο κόσμος τούτος, ορατός κι αόρατος, είναι ένα αξεδιάλυτο μυστικό βαθύ, ακατανόητο, πέρα από το νού, από την πεθυμιά, από τη βεβαιότητα.

Κουβεντιάζουμε οι δυό μας – η τίγρη η συνταξιδιώτισσα κι εγώ – και γελούμε που είμαστε τόσο σκληροί, τρυφεροί κι αχόρταγοι και που ένα βράδυ σίγουρα θα δειπνήσουμε μια φούχτα χώμα να χορτάσουμε. Κι όταν έχουμε κέφι πολύ ή πίκρα αβάσταχτη, παίζουμε και βάνουμε το θεό να ψέλνει, τρέμοντας, ύμνους παθητικούς στον κακομοίρη τον άνθρωπο.

Τι χαρά είναι τούτη, θέ μου, να ζεις και να βλέπεις και να παίζεις με τη μεγάλη τούτη τίγρη και να μη φοβάσαι!

Κι ένα πρωί να σηκώνεσαι να λες: “Οι λέξεις! Οι λέξεις! Άλλη σωτηρία δεν υπάρχει! Δεν έχω στην εξουσία μου παρά 24 μολυβένια στρατιωτάκια, θα κηρύξω επιστράτεψη, θα σηκώσω στρατό, θα νικήσω το θάνατο!”

Και ξέρεις καλά πως ο θάνατος δε νικιέται μα η αξία του ανθρώπου δεν είναι η Νίκη παρά ο αγώνας για τη Νίκη. Και ξέρεις ακόμα τούτο, το δυσκολώτερο: Δεν είναι ούτε ο αγώνας για τη Νίκη. Η αξία του ανθρώπου είναι μιά μονάχα, τούτη: να ζεί και να πεθαίνει παλικαρίσια, χωρίς να καταδέχεται αμοιβή.

Και ακόμα τούτο, το τρίτο, το ακόμα πιό δύσκολο: η βεβαιότητα πως δέν υπάρχει αμοιβή να σε γιομώνει με χαρά, υπερηφάνια κι αντρεία.

Νίκος Καζαντζάκης

Ταξιδεύοντας

Φιλελευθερισμός εν Κρήτη

Βρισκόμαστε στο έτος 2009 μ.Χ. και όλη η Νέα Δημοκρατία είναι υπό την εκλογική επικράτηση δεξιών αντιλήψεων. Όλη; Όχι! Ένα νησί ανυπόταχτων Κρητικών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στη φοβική δεξιά. Μία ματιά στα εκλογικά αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ενδεικτική της διαφοροποίησης των κουζουλών όχι τόσο στα πρόσωπα, όσο στην επιθυμία τους για μια ανοικτή φιλελεύθερη παράταξη.

Ανακοίνωση σχετικά με τις εν Κρήτη εξελίξεις εξέδωσε σήμερα η Περιφερειακή Κίνηση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, όπου κατά πρώτον γίνεται μια σύντομη εκτίμηση του κλίματος και κατά δεύτερον απευθύνεται κάλεσμα για προβληματισμό και ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν στον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο πολίτη. Την ανακοίνωση μπορείτε να την διαβάσετε στην ιστοσελίδα της ΠΠΚ Κρήτης, για οικονομία όμως την παραθέτω και εδώ.

Η Περιφερειακή Κίνηση Κρήτης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας θεωρεί πως οι πρόσφατες εκλογές στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέτουν ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό προηγούμενο για τον τόπο. Η επικράτηση συντηρητικών αντιλήψεων εντός της Νέας Δημοκρατίας προμηνύει την είσοδο της σε παρατεταμένο πολιτικό χειμώνα και την σταδιακή αποξένωση του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού κέντρου από μία φθαρμένη ηθικά και πολιτικά δεξιά.

Γίνεται εμφανής πλέον η τάση δημιουργίας ενός διακομματικού μετώπου, από την αντιδραστική αριστερά μέχρι τη φοβική άκρα δεξιά, το οποίο επιδιώκει την κατασυκοφάντηση και την εξάλειψη οποιασδήποτε, ακόμα και δειλής, προσπάθειας μεταρρυθμίσεων στην οικονομία και την κοινωνία. Ο αγώνας κατά του πέτρινου αυτού μετώπου μπορεί να δίνεται σε πολλά σημεία της χώρας. Ειδικά όμως στην Κρήτη, πατρίδα του ριζοσπάστη Καζαντζάκη και μητέρα του φιλελεύθερου Βενιζέλου, θέση δεν έχει ούτε ο παρεμβατικός κρατισμός, ούτε και η καιροσκοπική αποθησαύριση της ιστορικής μας συνείδησης.

Φιλελεύθεροι όλων των πολιτικών χώρων, πολλές φορές εγκλωβισμένοι σε εχθρικά προς αυτούς κόμματα, ασφυκτιούν και προβληματίζονται, τώρα ίσως εντονότερα από ποτέ. Οι εξελίξεις δείχνουν πως αργά μεν, σταθερά δε, δρομολογούνται οι συνθήκες εκείνε που θα επιτρέψουν την ανάδειξη ενός ισχυρού φιλελεύθερου πόλου στην Ελλάδα. Και πρωταρχικός σκοπός της Φιλελεύθερης Συμμαχίας ως κίνησης πολιτών είναι η συνδρομή στην υλοποίηση του στόχου αυτού.

http://kriti.greekliberals.net/

Facebook Group

Η διαφορά ανάμεσα στους Κρητικούς και τους Μακεδόνες

"Δεν βλέπεις στη Μακεδονία την καλύτερη πλευρά των Ελλήνων. Εκεί έχουν εκφυλιστεί σε μια φυλή ανθρώπων της πόλης, όπου διαμορφώνουν μια αριστοκρατία ταλέντου, κατά το μισό κληρικό και το άλλο μισό εμπορικό, η οποία εκμεταλλεύεται μια ξένη αγροτιά που περιφρονεί. Θα πρέπει να ψάξει κανείς για την αληθινό Έλληνα στις ορεινές περιοχές και στα νησιά. Θα ευχόμουν η γνωριμία μου με τους Έλληνες να είχε τελειώσει στην Κρήτη. Εκεί μπορεί κάποιος να συναντήσει ακόμη έναν ελληνικό λαό, αρχέγονο, αξιαγάπητο, δεμένο με τη γη, το οποίου οι αιώνες καταπίεσης δεν έχουν διαστρέψει την ευγένεια, την φιλοξενία και τη ντόπια αξιοπρέπεια. Ζώντας σ’ ένα συνεχές πάρε δώσε με τα βουνά και τη θαλασσινή αύρα, διεξάγοντας έναν πόλεμο δίχως κανένα συμβιβασμό με τον κοσμικό τους εχθρό, τον Τούρκο, δεν γνωρίζουν τίποτε απ’ όλες εκείνες τις περίτεχνες προδοσίες, εκείνες τις διεστραμμένες βεντέτες που έχουν διαφθείρει την τιμή και τον ανθρωπισμό των ηπειρωτικών τους αδελφών. Γι’ αυτούς ο ελληνισμός είναι το απλό ιδανικό της ελευθερίας, δίχως να έχει μολυνθεί από την πολιτική, δίχως να έχει στιγματιστεί από την όποια πρόστυχη συμμαχία. Δεν αποτελεί αντικείμενο διαμάχης ή πολεμικής. Είναι ένας θρύλος, μια πίστη όπου αποτίουν φόρο τιμής ακόμη και οι δυνάμεις της φύσης ... Όπου ο ελληνισμός είναι δεμένος με τις άγονες πέτρες του και τα κύματα που αποτέλεσαν το λίκνο του, ζει και θριαμβεύει απείραχτος. Η παρακμή του βρίσκεται μόνο στα γκέτο, τα παζάρια και τις γεμάτες ένταση παρόδους της πόλης."

Ο Βρετανός δημοσιογράφος Henry Noel Brailsford επισκέφθηκε την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων ως επικεφαλής του Βρετανικού Ταμείου Αρωγής προς τα θύματα του οθωμανικού στρατού μετά την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903. Στο βιβλίο "Macedonia, its Races and their Future" περιγράφει τα εθνοτικά προβλήματα της Βαλκανικής υπό ένα πρίσμα αρκετά διαφορετικό εκείνου που ενστερνίζεται η εθνική ιστοριογραφία του εκάστοτε βαλκανικού κράτους. Η σύγκριση που επιχειρείται από τον Brailsford μεταξύ Κρητών και Μακεδόνων αντικατοπτρίζει σαφώς προσωπικές εντυπώσεις και όχι εις βάθος γνώση των ιδιαίτερων προβλημάτων της Μεγαλονήσου.

Οι κύριοι λόγοι της σημερινής αναδημοσίευσης είναι δύο. Ο πρώτος, η αγάπη για την ιδιαίτερη μου πατρίδα και η πίστη πως η περιγραφή του Ελληνισμού περιέχει ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα μετά, ψήγματα αλήθειας. Ο δεύτερος – ταπεινότερος - περιορίζεται στο να διαολήσω τους Θεσσαλονικείς φίλους μου, με τους οποίους ομολογουμένως μας ενώνουν πολλά περισσότερα συγκριτικά με λοιπούς παλαιοελλαδίτες. Για όποιον ενδιαφέρεται το βιβλίο κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Οδυσσέας, σε μετάφραση Δημήτρη Καζάκη.

Starbucks the Cretan Way

(Ας αρχίσουμε από την είδηση)

Ανοίγουν Starbucks στο ιστορικό λιμάνι των Χανίων.

(Και συνεχίζουμε με το σχόλιο)

Η γνωστή αλυσίδα καταστημάτων κάνει τα πρώτα της βήματα σε Ηράκλειο και Χανιά, δοκιμάζοντας τις αντοχές της σε μία απαιτητική και εν πολλοίς ανορθολογικά (call me φραπεδούμπα) κινούμενη αγορά.

Ο όμιλος Μαρινόπουλου κινείται έξυπνα και επενδύει σε κομβικά σημεία, δείχνοντας ταυτόχρονα προσοχή στην κτιριακή αισθητική και την ποιότητα προσφερόμενων υπηρεσιών. Όσοι γνωρίζουν τα Starbucks από Αθήνα ή εξωτερικό δεν είναι ανάγκη να ψάξουν κάτι καινούριο, ενώ δίνεται για πρώτη φορά η ευκαιρία σε πολύ κόσμο να δοκιμάσει έναν αξιοπρεπή καφέ φίλτρου μυρίζοντας τον καφέ και όχι το τασάκι. Οι baristas δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ενώ το περιβάλλον δεν έχει πραγματικά τίποτα να ζηλέψει από καταστήματα άλλων χωρών.

Όσοι με γνωρίζουν μπορούν να βεβαιώσουν πως τα έχω χτίσει με τους καφέδες που πίνω εκεί, γι' αυτό και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω απαριθμώντας τα δυνατά σημεία της επιχείρησης. Αντ' αυτού θα εστιάσω την κριτική μου σ' ένα δυο πράγματα, τα οποία προσωπικά πιστεύω πως σηκώνουν βελτίωση:

Ιστότοπος: Και που υπάρχει καλό είναι, όμως χρειάζεται ακόμα πάααρα πολύ development. Θεωρώ απαράδεκτο το οτι κλείνουν 6 χρόνια παρουσίας στην ελληνική αγορά χωρίς να έχουν ολοκληρώσει το δικτυακό τους προφίλ. Για μία επιχείρηση που αγκαλιάζει την ευρυζωνικότητα αυτά τα κενά μάλλον εκλαμβάνονται ως σχήμα οξύμωρο. Φαίνεται πως εκεί δεν έχουν αισθανθεί ακόμα την καυτή ανάσα του ανταγωνιστή για ν' ανασκουμπωθούν.

Κάρτα Starbucks: Εντάξει, καλή η προσπάθεια αλλά δεν πείθει κανένα. Σου δίνει τη δυνατότητα να τη γεμίσεις χρήματα χωρίς να προσφέρει κάποιο bonus ή την παραμικρή προνομιακή μεταχείριση. Εκτός Ελλάδας και Κύπρου είναι άχρηστη, ενώ ο κίνδυνος να την χάσεις είναι μεγαλύτερος από εκείνον του να βγεις για καφέ χωρίς χρήματα. Πέραν τούτου θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω μια προβοκάτσια αντίστοιχη της υπόθεσης "laissez faire", να δω και τις αντοχές των δικών μας στην ελευθερία έκφρασης.

Coffee of the Week: Ο καφές φίλτρου εναλλάσσεται συχνά, ενώ ποτέ δεν αφήνεται να βράζει για ώρα, γεγονός που θεωρώ πολύ υγιεινό. Αρνητική όμως βρίσκω τη χαμηλή θερμοκρασία στην οποία μπορεί κάποιος να τον πετύχει. Πείτε με παράξενο, όμως η ιδανική θερμοκρασία είναι γύρω στους 90° C. Εκεί τον πετυχαίνει και όποιος τον παραγγείλει σε κατάστημα του εξωτερικού. Εδώ όμως είναι πολλές οι φορές και πολλά τα υποκαταστήματα που πασάρουν χλιαρό καφέ - κοινώς μπουγαδόπλυμα, χωρίς να προσέξουν αυτή τη μικρή πλην σημαντική λεπτομέρεια.

Γλυκά: Οι ποικιλίες καφέ των Starbucks είναι αχτύπητες, όμως τα γλυκά που μας φέρνει ο Μαρινόπουλος είναι δεύτερης διαλογής. Σε τιμές κατά κανόνα υψηλότερες εκείνων της Βρετανίας ή της Γερμανίας, τα γλυκά είναι, όπως και να το κάνουμε, μίας αξιοσέβαστης ηλικίας. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν εκεί ευθύνεται η ατυχής ανάθεση σε κάποια εγχώρια βιοτεχνία ή αν τα στέλνουν Ελλάδα με τρένο, όμως όσο συνεχίζεται αυτό το κακό, εγώ τουλάχιστον θα συνεχίσω να απολαμβάνω σοκολατίνα Σαβοϊδάκη και τρούφα Μπαρμπαρήγου.

Τα όσα γράφω δεν απευθύνονται τόσο στα Starbucks καθεαυτά, όσο στους εγχώριους ανταγωνιστές, οι οποίοι καλό είναι ν' ανοίγουν τα μάτια τους και να αξιοποιούν τα όποια συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Η αλυσίδα Starbucks δεν είναι ο μπάμπουλας του καφετζή. Χαρακτηριστικά στο Ισραήλ αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο μη αντέχοντας το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Μια κοντινή ματιά στο πως λειτουργεί η επιχείρηση είναι επωφελής τόσο για τον καταναλωτή όσο και για τον Έλληνα επιχειρηματία και το παράδειγμα δεν είναι ακαδημαϊκό. Η Γρηγόρης Μικρογεύματα του Γεωργάτου αριθμεί πάνω από 160 υποκαταστήματα ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται και το λανσάρισμα της Dakos Creta Foods and Coffee Bars του ομίλου Creta Farm. Ποιος ξέρει, δεν είναι διόλου απίθανο τα επόμενα χρόνια να δούμε τα νέα Starbcuks να ξεπηδούν από μια μικρή χανιώτικη καφετέρια.

Heraklion Blogrolling

Σήμερα είχα τη σπάνια χαρά να συναντήσω για καφέ έναν σύνδεσμο του Blogroll. Ο εγκέφαλος πίσω από το LiberalCreta εκδήλωσε τα φιλοζωικά του αισθήματα κερνώντας τον κούταβο έναν σταρβάκειο coffee of the week. Και τολμώ να πω πως συνάντησα έναν από τους λίγους Ηρακλειώτες, οι οποίοι ενώ βλέπουν τα πάντα γύρω τους να πηγαίνουν παντελώς κατά διαόλου παραμένουν γεμάτοι όρεξη για δημιουργία κι αλλαγή.

Το "δημοκρατικό" μας Ηράκλειο είναι μια πόλη όμορφη στα σημεία και δυναμικά αναπτυσσόμενη. Νοοτροπία δεκαετιών όμως δύσκολα αλλάζει. Και παρατηρώ πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να καταθέσουν τα όπλα αμαχητί, όχι μόνο αποδεχόμενοι την όποια κατάσταση αλλά και προβάλλοντας τις αρνητικές της εκφάνσεις συνειδητά πάνω στον πρώτο διπλανό. Η χοντροπετσιά αρχίζει από τον πιτσιρικά που γκαζώνει με πειραγμένη εξάτμιση, προχωρεί στον συνάδελφο του γραφείου που σου καπνίζει στα μούτρα και συνεχίζει με τα κλειστά κυκλώματα και την αδιαφάνεια όσων διαχειρίζονται δημόσια εξουσία. Και αυτό που εκνευρίζει τουλάχιστον εμένα είναι η επικάλυψη των παραπάνω με ένα μανδύα τοπικής ιδιαιτερότητας. Είναι δηλαδή σαν να βαφτίζουμε τον γάιδαρο αϊτό, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να βόσκει στο λιβάδι μας.

Όλα αυτά τα στραβά όμως είναι κρίμα να τ’ αφήσουμε όπως τα βρήκαμε. Υπάρχουν ακόμα άτομα, τα οποία επιλέγουν να κολυμπήσουν ενάντια στο ρεύμα του ανορθολογισμού, διεκδικώντας το αυτονόητο. Ένα απ’ αυτά είναι κι ο Δευκαλίων, γεγονός που μου επιτρέπει να ελπίζω για κάτι καλύτερο.
Ο επόμενος καφές δικός μου!

Όταν η Κρήτη δείχνει τον δρόμο στην προάσπιση της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας

Τολμηρή και άξια κάθε επαίνου η προ ημερών απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου του Πανεπιστημίου Κρήτης να προβεί σε αναστολή του πανεπιστημιακού ασύλου για το διάστημα των θερινών διακοπών.

Όπως αναφέρει σε επιστολή που δημοσίευσε ο πρόσφατα επανεκλεχθείς πρύτανης κ. Παλλήκαρης: "το άσυλο είναι ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα της Δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής κοινότητας για την προάσπιση και την ελεύθερη διακίνηση των δημοκρατικών ιδεών και του ελεύθερου λόγου, αλλά και την διαφορετικότητα των προσεγγίσεων του κάθε πολίτη ή φοιτητή μέσα στους χώρους του ΑΕΙ", προσθέτοντας το αυτονόητο, οτι δηλαδή:
"άσυλο δεν είναι η συγκάλυψη της διακίνησης ναρκωτικών και των εγκληματικών πράξεων […] Δεν είναι η συγκάλυψη ή και στήριξη της συστηματικής κλοπής και καταστροφής της πνευματικής περιουσίας των λειτουργών του Πανεπιστημίου και κυρίως των υποδομών, που αποτελούν περιουσία του κάθε Έλληνα πολίτη και φορολογούμενου. Η πράξη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, η οποία αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο τμήμα του Πανεπιστημίου και μόνο τις συγκεκριμένες πράξεις διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτήν ακριβώς την προάσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου από την ασυλία των κακοποιών και εκείνων που τους στηρίζουν με γνώμονα τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.", καταλήγει ο κ.Παλλήκαρης.

Το πανεπιστήμιο Κρήτης πέρα από την αδιαμφιβήτητη ερευνητική του πρωτοπορία σε πλείστους επιστημονικούς τομείς, αποδεικνύεται πως διαθέτει και την πρωτοκαθεδρία στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών! Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο πως η αναστολή του ασύλου συμπίπτει χρονικά με τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την έρευνα και τεχνολογία, στο οποίο μόνη η πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης, σε αντίθεση με τα πανεπιστημιακά όργανα λοιπών ελληνικών πανεπιστημίων, έχει δηλώσει ανοιχτα τη στήριξή της.

Η απόφαση πάντως δεν φαίνεται να προκαλεί αντιδράσεις στην κοινότητα του ιδρύματος. Η επιδοκιμασία εκ μέρους τόσο της τοπικής κοινωνίας όσο και της ακαδημαϊκής κοινότητας υπήρξε έντονη και ανεπιφύλακτη. Για τους γνωρίζοντες, το πρόβλημα διακίνησης ναρκωτικών, κλοπών και φθοράς πανεπιστημιακής περιουσίας στις κτιριακές εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου Κρήτης είναι δριμύ και σε καμία περίπτωση δεν εντάσσεται στην προστατευτική ομπρέλα της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Αυτός που έσπευσε να δηλώσει την κατηγορηματική του αντίθεση στη μηνιαία άρση ήταν ο συνήθης ύποπτος κύριος Αλαβάνος, συγχρονίζοντας την άψογα με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του στο ψηφοδέλτιο της εκλογικής περιφέρειας Ηρακλείου. Παρέλειψε μόνο να μας διευκρινίσει ο εν λόγω κύριος τις δικές του προτάσεις στην αντιμετώπιση εγκληματικών συμπεριφορών που και ο ίδιος δεν τολμά να παραβλέψει.

Κουδουνάκι χτυπάει στη Σαμαριά!

Samaria National Park: For whom the bell tolls?

Ο πρόσφατος θάνατος Λιθουανού πεζοπόρου στην Αγία Ρουμέλη Σφακίων, λίγη ώρα μετά την έξοδό του από το φαράγγι της Σαμαριάς ήρθε να καταδείξει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο αφενός την εγκληματική αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού στα προβλήματα της κρητικής υπαίθρου και αφετέρου την αδυναμία χάραξης βιώσιμης τουριστικής πολιτικής, παρά τις κατά καιρούς διθυραμβικές εξαγγελίες.

Η ανεπάρκεια εκφράστηκε αυτή τη φορά στο χωριό Αγία Ρουμέλη, στην έξοδο του εθνικού δρυμού της Σαμαριάς. Για όσους δεν έχουν βρεθεί τόσο νότια, η Αγιά Ρουμέλη είναι ένα χωριό πάνω στο Λυβικό Πέλαγος, στην έξοδο του φαραγγιού της Σαμαριάς, αποκομμένο από οδικό δίκτυο, αλλά με αριθμό επισκεπτών 150.000 ετησίως (στοιχεία ΕΟΤ)! Οι κάτοικοι του βιοποριστικά ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό, τη γεωργία και την αλιεία και κατά πως φαίνεται στους ώμους τους έχει πέσει η διαχείριση ενός ζωτικής σημασίας για τον τόπο τουριστικού προορισμού.

Παρά τον φόρτο επισκεψιμότητας, την κεφαλαιώδη σημασία του Εθνικού Δρυμού στη διατήρηση του φυτικού και ζωικού μας πλούτου (Κρικρί, κρητικός αγριόγατος, κρητικές ορχιδέες κτλ) και την συνολική προβολή του τόπου μέσω ενός τόσο ισχυρού πόλου έλξης, ο κρατικός φορέας εμφανίζονται ως ο μεγάλος Απών: Τα εισπρακτικά έσοδα από την αξιοποίηση είναι καταφανώς δυσανάλογα με τα κεφάλαια που επενδύονται στην ορθή λειτουργεία του Δρυμού, καθώς κατευθύνονται απευθείας στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης χωρίς να υπάρχει η στοιχειώδης ανταπόδοση και μέριμνα για τα πολύ χοντρά και φλέγοντα προβλήματα!

Πριν από δύο μήνες οι κάτοικοι της Αγίας Ρουμέλης, σε μία έξυπνη κίνηση πολιτικού ακτιβισμού, ξεκίνησαν στις 4 το πρωί απο το χωριό τους, ταξίδεψαν με καΐκι προς την Σούγια στα νότια της Κρήτης και από εκεί με αυτοκινητα διένυσαν 50χλμ ορεινού δρόμου για να φτάσουν στην είσοδο του φαραγγιού. Εκεί δεν επέτρεψαν την κοπή του εισιτηρίου των 5 ευρώ για τους επισκέπτες που έμπαιναν μέσα στο φαράγγι, επιτρέποντας δωρεάν είσοδο!
Αναλογιζόμενοι πως ο δρυμός δέχεται κατά μέσο όρο 600 επισκέπτες, τα έσοδα που για μια μέρα στερήθηκε ο οργανισμός διαχείρισης προσέγγισαν το ποσό που απαιτείται για την πρόσληψη αγροτικού ιατρού!

Βασικά αιτήματα των κατοίκων είναι:

• Η μόνιμη και διαρκής παρουσία γιατρού τόσο στον οικισμό της Αγίας Ρουμέλης, όσο και στο φαράγγι της Σαμαριάς.
• Έγκαιρο άνοιγμα του φαραγγιού της Σαμαριάς. (Κάθε χρόνο το άνοιγμα ενός από τους μεγαλύτερους Εθνικούς Δρυμούς, πραγματοποιείται με καθυστέρηση 2-3 εβδομάδων από την προγραμματισμένη ημερομηνία και κατόπιν εντόνων πιέσεων των κατοίκων και του δασαρχείου).
• Εγκατάταση πυρασφάλειας στο φαράγγι της Σαμαριάς, ώστε να μπορεί να αντιμετωπιστεί έγκαιρα περίπτωση πυρκαγιάς.
• Επέκταση και επισκευή των προβλήτων ώστε να μπορούν να δένουν ταυτόχρονα τα δύο πλοία, βάρκες και φουσκωτά.
  
  

Παρόλο που οι ετήσιοι πόροι από την αξιοποίηση του Εθνικού Δρυμού Λευκών Ορέων υπεραρκούν (περί τα 300.000€) , τα παραπάνω αιτήματα παραμένουν χρόνια τώρα απραγματοποίητα, σε ένα παιχνίδι αποποίησης και μετάθεσης ευθυνών. Δράση και έμπρακτες πρωτοβουλίες πρέπει να αναληφθούν άμεσα! Συγκεκριμένα, απαιτείται άμεση εκπόνηση σχεδίου διαχείρησης και διάσωσης επισκεπτών, αναθεώρηση του καταστατικού του Φορέα Διαχείρισης του Δρυμού με ταυτόχρονη διασαφήνιση των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης (να το αναλάβουν κανονικά ή να το εκχωρήσουν στην Περιφέρεια - ΥΠΕΣ), όπως και θεσμική και οικονομική στήριξη του αειφόρου τρόπου συντήρησης και λειτουργίας του δρυμού μέσω εθνικών και κοινοτικών πόρων.

Όταν θα βλέπουμε το φαράγγι να γίνεται παρανάλωμα ή όταν αρχίσουν να ασχολούνται με τους θανάτους τουριστών τα ξένα ΜΜΕ, θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε. Και παρότι κάτι τέτοιο είναι απευκτέο, φοβάμαι πως είναι απαραίτητο προκειμένου να αρχίσουν ορισμένοι καρεκλοκένταυροι και τοπικοί πολιτικάντηδες να αισθάνονται άβολα στην καρέκλα τους. Μόνο που τότε η ζημιά θα έχει πια γίνει και το κόστος θα είναι τεράστιο!

Γιατί το Ηράκλειο δεν έχει Εφετείο;

Η ίδρυση νέας έδρας Εφετείου στην πόλη του Ηρακλείου αποτελεί πάγιο αίτημα φορέων και πολιτών της ανατολικής Κρήτης. Παρόλες τις πιέσεις που καιρό τώρα ασκούνται, το ζήτημα δεν τυγχάνει της δέουσας αντιμετώπισης, γεγονός που φανερώνει αφενός τον τρόπο διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων από τους αρμόδιους πολιτειακούς φορείς και αφετέρου τη νοοτροπία ατόμων πρόθυμων να θυσιάσουν το δημόσιο συμφέρον στο βωμό μικροτοπικιστικών συμφερόντων.

Με μια πρώτη ιστορική προσέγγιση, από το 1907 έως το 1914 η Κρήτη διέθετε δύο εφετεία για την απονομή δευτεροβάθμιας δικαιοσύνης. Και αυτό ήταν το λογικό, αν αναλογιστεί κανείς την τοπογεωγραφία και την από Ενετοκρατίας διαίρεση του νησιού σε τέσσερα τερριτόρια (τους αντίστοιχους σημερινούς νομούς). Το 1914 ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατήργησε το Εφετείο Ηρακλείου, σε μια προσπάθεια πριμοδότησης της ιδιαίτερης πατρίδας του και εκ του αποτελέσματος αποτυχημένης επαναφοράς της πρωτεύουσας του νησιού στην Κυδωνία.

Το ζήτημα όμως δεν παραμένει ιστορικό, καθώς δυστυχώς υπερβαίνει τον ανταγωνισμό γοήτρου μεταξύ των δύο μεγάλων πόλεων - τον οποίο σε κάθε περίπτωση κανείς δεν χρειάζεται – και άπτεται μιας μεγάλης ταλαιπωρίας των μισών και πλέον κατοίκων της Kρήτης, μιας σημαντικής οικονομικής αιμορραγίας και προπαντός μιας κραυγαλέας ανισότητας στους όρους απονομής της δικαιοσύνης μεταξύ των δύο τμημάτων του νησιού.

Τα επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της ίδρυσης έδρας είναι συντριπτικά καθώς άπτονται της κοινής λογικής: Με πληθυσμιακούς όρους η Κρήτη έχει πληθυσμό περίπου ίδιο με της Πελοπονήσου (περι τους 600.000 κατοίκους, με τη διαφορά πως η δεύτερη διαθέτει τρία Eφετεία (Nαύπλιο, Πάτρα, Kαλαμάτα). H Στερεά Eλλάδα με τον ίδιο επίσης πληθυσμό έχει επίσης τρία Eφετεία, της Λαμίας και δύο μεταβατικά, στη Xαλκίδα και στη Λιβαδειά και επίκειται η ίδρυση ενός ακόμη μεταβατικού στο Aγρίνιο και Διοικητικού στο Mεσολόγγι. Tέλος, το 62% του πληθυσμού της Kρήτης είναι κάτοικοι των νομών Hρακλείου και Λασιθίου.

Για αυτούς τους ανθρώπους, αν υπήρχε δεύτερη εφετειακή έδρα, οι αποστάσεις θα ήταν περίπου οι μισές και καταφανώς λιγότερες οι δαπάνες. Και αυτό καθώς ο διάδικος δεν πρέπει να υπολογίσει μόνο τις δαπάνες μετάβασης, διαμονής και επιστροφής, αλλά και τις αμοιβές των εκτός έδρας δικηγόρων και συχνά την αποζημίωση των μαρτύρων για τον χρόνο που έχασαν. Χαρακτηριστικά, ένας Σητειακός για να μεταβεί στα Xανιά και να επιστρέψει θα χρειασθεί να οδηγήσει για περίπου 600 χλμ. και ο κάτοικος του νομού Hρακλείου από 280 έως 300 χιλιόμετρα, σε έναν βόρειο οδικό άξονα διάσημο για τα τα θανατηφόρα του δυστυχήματα.

Οι λόγοι όμως δεν περιορίζονται σε γεωγραφικούς και πληθυσμιακούς, αλλά αφορούν άμεσα και στους αντικειμενικούς όρους απονομής της δικαιοσύνης: το Eφετείο Xανίων (το μοναδικό της Kρήτης) κατά την τριετία 2001-2003 εκδίκασε 7.322 υποθέσεις, το 58% των οποίων προέρχονταν από τους νομούς Hρακλείου και Λασιθίου. Aν οι υποθέσεις αυτές μοιράζονταν σε δύο Eφετεία, το καθένα θα υπερέβαινε σε αριθμό υποθέσεων πολλά περιφερειακά Eφετεία. Kαι, φυσικά, η απονομή δικαιοσύνης σε δεύτερο βαθμό θα ήταν περισσότερο άνετη και πιο σύντομη, με κατ’ ουσίαν σεβασμό στο συνταγματικά αναγνωρισμένο δικαίωμα του πολίτη στο νόμιμο δικαστή (Άρθρο 8 Συντάγματος ).

Εκ των πραγμάτων βέβαια, αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα είναι μία άνιση και προβληματική δευτεροβάθμια απονομή δικαιοσύνης, η οποία παρέχεται μόνο υπό προϋποθέσεις οικονομικής ευρωστίας: Mάρτυρες και διάδικοι αρνούνται να μεταβούν στα Xανιά, να χάσουν δύο, τρεις ή περισσότερες εργάσιμες μέρες και οι δίκες αναβάλλονται ή εκδικάζονται εις βάρος των κατοίκων των νομών Hρακλείου και Λασιθίου, λόγω απουσίας των ίδιων ή λόγω ελλείψεων μαρτύρων. Πολλοί είναι αυτοί που αποφεύγουν να κάνουν έφεση όχι λόγω σαθρής βάσης, αλλά ακριβώς για τον φόβο της ταλαιπωρίας και των αυξημένων δαπανών. Εδώ μιλάμε για μία κραυγαλέα διατάραξη των όρων ισονομίας των πολιτών, που δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στην Eλλάδα, κατά σαφή μάλιστα παραβίαση του Άρθρου 6, παρ.1,3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Όσα γράφονται εδώ δεν αποτελούν κάτι το πρωτάκουστο. Τόσο ο τοπικός όσο και ο Αθηναϊκός τύπος έχουν ρίξει λίτρα μελάνι. Η τοπική κοινωνία έχει κουραστεί να διεκδικεί ένα τόσο δίκαιο αίτημα, το οποίο συνεχώς προσκρούει σε μικρόνοα επιχειρήματα και τοπικιστικές σκοπιμότητες, που καθόλου δεν τιμούν τους κύκλους οι οποίοι τα προωθούν. Τα δε μέσα που χρησιμοποιούν υπόγεια και αθέμιτα. Χαρακτηριστικά τοπικός βουλευτής απείλησε τον Υπουργό Δικαιοσύνης με χειροδικία (!) και δήλωσε πέραν κάθε ορίου γραφικότητας και τραμπουκισμού πως θα λάβουν χώρα ανατινάξεις κτιρίων και γεφυριών σε περίπτωση που αναληφθεί η όποια πρωτοβουλία.

Σε κάθε περίπτωση θεωρείται σκόπιμο το πρόβλημα αυτό να προβάλλεται συνεχώς και με κάθε μέσο, έστω και από αυτό το περιορισμένης αναγνωσιμότητας blog, έως ότου δοθεί η ορθή και αρμόζουσα λύση. Το ένα σίγουρο είναι πως ο γράφων θα επανέλθει όπου και όπως μπορεί, διεκδικόντας το αυτονόητο.