30 Ιουν 2010

F.A. Hayek in da summer

Στο άκουσμα του ονόματος Χάγιεκ, λίγων το μυαλό πηγαίνει σε έναν από τους σημαντικότερους οικονομολόγους και πολιτικούς φιλοσόφους του 20ού αιώνα. Μεσούντος όμως του καλοκαιριού ο Canis Libertatis θα πρωτοτυπήσει και δεν θα ασχοληθεί με την χυμώδη Σάλμα, αλλά με έναν μυστακιοφόρο αυστριακό γυαλάκια, του οποίου το έργο παραμένει εμβληματικό για τη φιλελεύθερη σκέψη.

Κινούμενος σε μία αντίξοη πολιτικά συγκυρία, ο F.A. Hayek ανέπτυξε την ιδέα της ακουσίως προκύπτουσας τάξης (spontaneous order) τόσο στην αγορά, όσο και σε πλήθος άλλων κοινωνικών θεσμών, οι οποίοι εύστοχα επεσήμανε πως αποτελούν εξελικτικό αποτέλεσμα ανθρώπινης αλληλόδρασης και όχι ανθρώπινου σχεδιασμού.

Η διαφωνία του με την κεϋνσιανή θεωρία απασχόλησε και απασχολεί γενιές οικονομολόγων και πολιτικών και είναι κρίμα που η θερινή ραστώνη μας αποτρέπει από την σύνταξη σχετικής πραγματείας. Γι' αυτό και αποτελεί ανέλπιστη εύνοια της τύχης που τις διαφορές αυτές κατορθώνει να συνοψίσει ένα σύντομο μουσικό κλιπάκι, όπου οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι ραπάρουν, με τη ρήμα τους  για πρώτη φορά στα modern Greek.





κούδος @LaissezFaireGR για τον υποτιτλισμό

28 Ιουν 2010

Η μικρή κόκκινη κλώσα

Ο επαναστατικός αναβρασμός των ημερών και οι παλαιοσοσιαλιστικές αλχημείες εμπνεύσεως Κατσέλη, μας θυμίζουν και πάλι την παλιά ιστορία της μικρής κόκκινης κλώσας, όπως την μετέφερε ο Ronald Reagan στη ραδιοφωνική του ομιλία της 9ης Νοεμβρίου 1976. Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε στο βιβλίο «Reagan In His Own Voice». Η μετάφραση εδώ είναι του Γιώργου Σαριγιαννίδη.


Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σίτου. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε “Αν φυτέψουμε αυτό το σίτο, θα έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο φύτεμα;”
“Όχι εγώ”, είπε η γελάδα.

“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.

“Όχι εγώ”, είπε το γουρούνι.

“Όχι εγώ”, είπε η χήνα.
“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Ο σίτος ψήλωσε κι ωρίμασε, κι έγινε χρυσό σιτάρι. “Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.

“Είναι εκτός της κατηγορίας μου”, είπε το γουρούνι.

“Θα χάσω την αρχαιότητά μου”, είπε η γελάδα.

“Θα χάσω το επίδομα ανεργίας”, είπε η χήνα.
“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. “Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
“Θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα”, είπε η γελάδα.

“Θα έχανα το επίδομα της Πρόνοιας”, είπε η πάπια.

“Το παράτησα το σχολείο και δεν ξέρω πως”, είπε το γουρούνι.

“Θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ ο μόνος βοηθός”, είπε η χήνα.
“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες και τις έδειξε στους γείτονές της. Όλοι θέλανε, για την ακρίβεια απαιτούσαν μερίδιο απ’ το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, “Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε μοναχή μου”.
“Κερδοσκοπία!”, φώναξε η γελάδα.

“Καπιταλιστική βδέλλα!”, ούρλιαξε η πάπια.

“Απαιτώ ίσα δικαιώματα!”, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.

Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε.
Και γράψανε “Αδικία” σε πλακάτ, και κάνανε πορεία γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας βωμολοχίες. Όταν ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. “Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη.”

“Μα, το κέρδισα με τον ιδρώτα μου αυτό το ψωμί”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Ακριβώς”, είπε ο αντιπρόσωπος. “Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να κερδίσει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κυβερνητικούς κανονισμούς, οι παραγωγικοί εργάτες πρέπει να μοιραστούν τα προϊόντα τους με τους τεμπέληδες.”
Και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί – συμπεριλαμβανόμενης και της μικρής κόκκινης κλώσας – ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα χαμογελούσε και κακάριζε. “Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.” Οι γείτονές της όμως αναρωτιόταν γιατί δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

—–
Αυτή είναι η “ομορφιά” των διεφθαρμένων δήθεν λαϊκών (αριστερών και δεξιών) καθεστώτων: παίρνουν από αυτούς που παράγουν για να δώσουν σε όσους βαριούνται να δουλέψουν, με αντάλλαγμα ψήφους. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης μπορεί να είναι μόνο ένα και στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά: οι πρώτοι, οι δημιουργικοί πολίτες παράγουν ολοένα και λιγότερο, αφού δεν έχουν λόγο να κάνουν το αντίθετο ή απλά δραστηριοποιούνται σε (ή από) άλλη χώρα του εξωτερικού ενώ οι δεύτεροι (οι κηφήνες) ζητούν ολοένα και περισσότερα, τα οποία μάλιστα τα ονομάζουν και "λαϊκά κεκτημένα".

22 Ιουν 2010

Περί αποχής δικηγόρων

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ


· Είμαστε από το νόμο υποχρεωτικά μέλη Δικηγορικών Συλλόγων, χωρίς όμως να έχουμε εκχωρήσει ποτέ σε αυτούς βασικά συνταγματικά μας δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας (άρθρο 5) και το δικαίωμα στην εργασία (άρθρο 22).

· Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, που υπόκεινται στις διατάξεις του κοινού δικαίου (άρθρο 194 ΚωδΔ) και δεν νοείται να αναπτύσσουν πρακτικές απλής «συνδικαλιστικής οργάνωσης», κηρύσσοντας «αποχές» των μελών τους και αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο δικηγόρος είναι «συμπράττων λειτουργός της Δικαιοσύνης».

· Εξάλλου, η αποχή των δικηγόρων δεν συνιστά «απεργία» και δεν εμπίπτει στην προστασία του Συντάγματος, ενώ η μη συμμόρφωση των δικηγόρων προς τις σχετικές περί αποχής αποφάσεις δεν γεννά καμία πειθαρχική τους ευθύνη (Ολ ΣτΕ 2512/1997, Γνωμ ΑΠ 13/1991 εν συμβουλίω).

· Η «Ολομέλεια Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων» είναι ένα απλό συντονιστικό όργανο και εκ του νόμου δεν έχει αρμοδιότητα για την κήρυξη «αποχών» ερήμην των ίδιων των δικηγόρων, ενώ η ύπαρξη του οργάνου αυτού δεν θίγει την ανεξαρτησία και αυτοτέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας να αποφασίζουν ελεύθερα (βλ. άρθρο 206 ΚωδΔ).

· Βασικός σκοπός των Δικηγορικών Συλλόγων οφείλει να είναι η διασφάλιση ενός υψηλού επιπέδου άσκησης του λειτουργήματός των δικηγόρων και η αποτροπή επικράτησης του νόμου της ζούγκλας στην απονομή της Δικαιοσύνης, ενεργώντας πρωτίστως προς όφελός του κοινωνικού συνόλου. Συνεπώς, καμία σχέση με την αποστολή των Δικηγορικών Συλλόγων και τα πραγματικά συμφέροντα των δικηγόρων δεν έχουν οι συντεχνιακής έμπνευσης διεκδικήσεις και οι αλλεπάλληλες αποφάσεις για αποχές που τις συνοδεύουν.

· Η επιχειρηματολογία ότι «η επιβολή ΦΠΑ 23% στις δικηγορικές αμοιβές θα επιβαρύνει υπέρμετρα, σε βαθμό απαγορευτικό, την προσφυγή των πολιτών στη δικαιοσύνη», είναι προσχηματική, αντίθετη προς την αρχή της ισότητας των πολιτών και αντιφάσκει με την παράλληλη άρνηση των Δικηγορικών Συλλόγων στην κατάργηση των γεωγραφικών περιορισμών του λειτουργήματος, που αναγκάζουν τους πολίτες να καταβάλουν διπλή αμοιβή για την ίδια παράσταση στο Δικαστήριο.

· Είναι γενικώς υποκριτική η ρητορική περί ζημίας του κοινωνικού συνόλου από την κατάργηση των κατώτατων δικηγορικών αμοιβών, τη στιγμή που οι Δικηγορικοί Σύλλογοι αντιδρούν λυσσωδώς στην κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασης στα συμβόλαια, θέτοντας υπό «κηδεμονία» τους πολίτες και αρνούμενοι το δικαίωμα του καθενός να αποφασίζει ελεύθερα εάν χρειάζεται ή όχι υπηρεσίες δικηγόρου.

· Είναι προφανές ότι οι πρακτικές αυτές οδηγούν στην παρέλκυση των δικών και επιδεινώνουν έτι περαιτέρω την υποβάθμιση της ήδη σοβαρά πάσχουσας Δικαιοσύνης

Για τους παραπάνω λόγους

Διαμαρτυρόμαστε για τις παράνομες και αντιδεοντολογικές περί αποχής αποφάσεις των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας και της Ολομέλειας των Προέδρων αυτών που ενέχουν υπέρβαση εξουσίας, καθότι παρακωλύουν τους δικηγόρους στην ελεύθερη άσκηση του δημόσιου λειτουργήματός τους, ενώ τους παρακινούν στην αθέτηση της υποχρέωσης αποδοχής κάθε δίκαιης και δεκτικής υπεράσπισης υπόθεσης των εντολέων τους ωθώντας τους στην παραμέληση της εκτέλεσης της εντολής που τους έχει ανατεθεί.

Καλούμε τους συναδέλφους δικηγόρους όλης της χώρας να αντιταχθούν στις παράνομες και αντιδεοντολογικές αυτές πρακτικές και υπενθυμίζουμε ότι η υπεράσπιση των πελατών μας αποτελεί υποχρέωση και δικαίωμά μας.

Αξιώνουμε να παύσουν οι Δικηγορικοί Σύλλογοι να αυθαιρετούν εις βάρος τόσο των πραγματικών συμφερόντων των δικηγόρων όσο και του κοινωνικού συνόλου.

Τέλος, καλούμε τις ηγεσίες των Δικηγορικών Συλλόγων να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να συναισθανθούν την ευθύνη που έχουν έναντι των μελών τους και του κοινωνικού συνόλου, να παύσουν να ενεργούν μόνο υπό το όραμα των προσεχών δικηγορικών εκλογών και να εγκαταλείψουν τις στείρες αναχρονιστικές συντεχνιακές λογικές, γιατί ΑΥΤΕΣ ΒΥΘΙΖΟΥΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ.


Η δικήρυξη έχει αναρτηθεί στο ιστολόγιο Δικηγόρος Δεσμώτης, όπου και μπορούν να προσυπογράψουν όσοι συνάδελφοι το επιθυμούν.

21 Ιουν 2010

Όταν η Κίνα εκτίθεται στο διεθνές εμπόριο

Για περισσότερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, ο δρόμος του μεταξιού αποτελούσε το μεγαλύτερο παγκόσμιο δίκτυο πολιτιστικής, εμπορικής και τεχνολογικής συναλλαγής. Με έκταση 4.000 μιλίων, το δίκτυο αυτό επέτρεπε σε απομακρυσμένους πολιτισμούς να ανταλλάσσουν αγαθά και γνώση και να συμμετέχουν σε μια δίχως προηγούμενο διαδικασία πολιτικής και πολιτισμικής διάδρασης, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο τα θεμέλια της νεωτερικότητας.

Πολλές αυτοκρατορίες επεδίωξαν τον έλεγχο του εμπορικού αυτού δικτύου και τα συμφέροντα που κατά καιρούς διακυβεύτηκαν κατά μήκος του υπήρξαν γιγαντιαία. Γεγονός όμως παραμένει πως ο δρόμος αποτέλεσε μοναδικό μέσο προόδου και ευμάρειας σε σκοτεινούς κατά τα λοιπά χρόνους, όπως και προπομπό παγκοσμιοποίησης στον χώρο του εμπορίου και των ιδεών.

Σήμερα το διεθνές εμπόριο διεξάγεται κατά βάση εντός ρυθμιστικών πλαισίων του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του οποίου πρόσφατο μέλος αποτελεί και η Κίνα. Οι εμπορικές της σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνονται αλματικά και είναι αναμενόμενο η συνεργατική αυτή διαδικασία να δημιουργεί πέρα από πλούτο και ανησυχίες για τις βλέψεις μιας περιφερειακής υπερδύναμης με σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας. Η στήριξη ανελεύθερων καθεστώτων ανά τον κόσμο και η καταπάτηση της ελευθερίας τόσο εντός όσο και εκτός σινικού τείχους εγείρουν βάσιμες ανησυχίες, οι οποίες όμως κακώς συνδέονται με την διαδικασία ελεύθερου εμπορίου.

Αποτελεί πολιτικό κρετινισμό η σύγχυση που δημιουργείται από όσους πιστεύουν πως κλείνοντας τα λιμάνια και τα προϊόντα μας σε ένα δισεκατομμύριο καταναλωτών προσφέρουμε καλές υπηρεσίες στην υπόθεση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δεν είναι τα κινέζικα προϊόντα που προσβάλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, το οποίο όσο ανοίγει τα σύνορα του και εκτίθεται στις αγορές, τόσο δοκιμάζει τα όρια πολιτικής του αντοχής. Στοχεύοντας στην καρδιά και στο μυαλό των Κινέζων πολιτών μπορούμε να τους κερδίσουμε μόνο παρέχοντας τους γερμανική τεχνογνωσία, κρητικό ελαιόλαδο και βρετανικό τύπο, όχι κινδυνολογώντας ή κρούοντας τον κώδωνα εκφασισμού της Ελληνικής οικονομίας. Ο δρόμος του μεταξιού παραμένει ευτυχώς ανοικτός και  εναπόκειται σε εμάς να ανταποκριθούμε είτε ως δεινοί έμποροι είτε ως άτακτοι βασιβουζούκοι μιας νότιας Ευρωπαϊκής εσχατιάς.

16 Ιουν 2010

Διακοπές στο μιτάτο

Μια παρέα αντρών στο καφενείο και συζητάνε, στην παρέα είναι και ο Ψαραντώνης.
Θέμα συζήτησης το πως κρατάς τη σύζυγο να μην γκρινιάζει...

Λέει ο πρώτος: Εγώ την πήγα πέρυσι ένα ταξίδι στην Γαλλία και φέτος σκέφτομαι να την πάω στην Αυστρία!!!

Λέει ο επόμενος: Εγώ την πήγα στη Νέα Υόρκη και φέτος θα την πάω στο Λος Άντζελες!!!

Εσύ μωρέ Αντώνη ;;;

Ψαραντώνης: Οπέρυσι την επήγα στο μιτάτο απάνω στη Νίδα... (οροπέδιο στην κορυφή του Ψηλορείτη)

Κι εφέτος ρε συ Αντώνη ;;;

Εφέτος θα πάω να τηνε πάρω...

11 Ιουν 2010

Τα ξύλινα τείχη της αριστεράς


Η δαιμονοποίηση των διεθνών εμπορικών συναλλαγών και το σκιάχτρο της παγκοσμιοποίησης αποτελούν ίσως το πλέον προνομιακό πεδίο δράσης της εγχώριας αριστεράς. Το άνοιγμα των συνόρων πλήττει λένε την εγχώρια παραγωγή και παράγει μόνο φτώχεια και δυστυχία για τον τόπο.

Κατ' αυτούς δεν είμαστε εμείς που αδυνατούμε να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και κινούμενοι με εξωστρέφεια να διεκδικήσουμε πρωταγωνιστική θέση στην παγκόσμια σκακιέρα. Είναι οι δόλιοι Κινέζοι, Ρώσσοι, Αμερικάνοι Γερμανοί και Ισραηλίτες που γεμίζουν την αγορά μας με δικά τους, φθηνότερα και ενίοτε καλύτερα από πλευράς ποιότητας προϊόντα.

Διεθνικά ανακόλουθο; Ειρωνικό; Ο Dr. Tom G Palmer από το Atlas Network επιστρέφει στα βασικά και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους το εμπόριο αποτελούσε ανέκαθεν και εξακολουθεί να αποτελεί συνεργατικό παίγνιο. Συνεργατικό για τους παίκτες που γνωρίζουν τους κανόνες και εκλαμβάνουν τα Ξύλινα Τείχη των Αθηνών ως εμπορικό στόλο και όχι ως οχυρωματικά έργα.

9 Ιουν 2010

Η ελεγεία μιας σπασμένης βιτρίνας

Σας έτυχε μήπως να βρεθείτε αυτόπτης μάρτυρας στην έκρηξη οργής του κυρίου James Goodfellow, ευυπόληπτου καταστηματάρχη της Portobello Road, όταν ένας πιτσιρίκος του κατέβαζε την βιτρίνα;

Αν ήσασταν μπροστά στην σκηνή, σίγουρα θα βλέπατε τους παρευρισκόμενους να σταματούν για να παρηγορήσουν τον ατυχή μαγαζάτορα, φέροντας όλοι ένα πανομοιότυπο επιχείρημα: -“Δεν οφελεί σε τίποτα να χαλάτε την διάθεση και την υγεία σας! Αν τα τζάμια παρέμεναν εσαεί άθραυστα, τότε τι τους έχουμε τους τζαμάδες; Κλέφτες θα γίνουν οι άνθρωποι;”

Στο συγκεκριμένο επιχείρημα παρηγορίας υποφώσκει βέβαια μία ολόκληρη θεωρία, η οποία ξεκινώντας από ένα τόσο απλό παράδειγμα φτάνει να επηρεάζει το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών μας θεσμών.

Αν υποθέσουμε πως η επισκευή της ζημίας κοστίζει έξι χρυσές λίρες, τότε σύμφωνα με τα λεγόμενα των παρευρισκομένων το ατύχημα εισφέρει ρευστό στον κύκλο εργασιών του τζαμά – ενθαρρύνει δηλαδή μία εμπορική πράξη αξίας έξι λιρών και κινητοποιεί έναν ολόκληρο κύκλο παραγωγής. Το επιχείρημα φαίνεται λογικό, κεϋνσιανό και εξόχως πειστικό: ο τζαμάς έρχεται, αλλάζει βιτρίνα, λαμβάνει τη νόμιμη αμοιβή και τρίβει τα χέρια του, ευχαριστώντας την καλή του τύχη που τα παιδιά μεγαλώνουν παίζοντας μπάλα και όχι Nintendo Wii... μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάτι που να μας ξενίζει.

Ας σταματήσουμε όμως εδώ! Αν φτάναμε στο συμπέρασμα, όπως συχνά γίνεται, πως σε τελική ανάλυση το κατέβασμα των βιτρινών δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, καθώς συμβάλλει στην κυκλοφορία του χρήματος και στην τόνωση της εγχώριας παραγωγής, τότε θα επιχειρούσαμε ένα λογικό άλμα, καθώς ο μυωπικός μας συνειρμός δεν θα λάμβανε υπόψη το μη εύκολα ορατό, την έμμεση δηλαδή οικονομική επίπτωση του ατυχήματος στην οικονομία:

Αυτό που δεν φαίνεται εύκολα, είναι πως ο καταστηματάρχης απέκτησε ένα αγαθό έναντι έξι χρυσών λιρών, τις οποίες πλέον δεν διαθέτει για να αγοράσει κάτι άλλο. Ως αμέτοχοι τρίτοι παραμένουμε στην μοναδική δοσοληψία καταστηματάρχη - υαλουργού και δεν συνεκτιμούμε πως αν δεν υπήρχε η θρυμματισμένη τζαμαρία, ο πρώτος θα αντικαθιστούσε ίσως τα παλιά του παπούτσια, θα αγόραζε ένα βιβλίο του Hayek ή θα επισκεύαζε την ραπτομηχανή της φουκαριάρας της μάνας του. Θα διέθετε εν ολίγοις τα χρήματα αυτά κάπου αλλού, αν δεν είχε μεσολαβήσει το ατύχημα για να τον αποτρέψει. Μία πράξη επομένως, η οποία φαινομενικά εισφέρει στην παραγωγή πλούτου, αν ειδωθεί στο ευρύτερο πλέγμα οικονoμικών σχέσεων παραμένει πράξη που βλάπτει όχι μόνο τον κο Goodfellow, αλλά και τον παπουτσή ή και τον βιβλιοπώλη του Notting Hill.

Το παράδειγμα της σπασμένης βιτρίνας εξήνεγκε πρώτος το 1850 ο οικονομολόγος Frédéric Bastiat στο δοκίμιο “Ce qu'on voit et ce qu'on ne voit pas”, σε μία προσπάθεια να σχηματοποιήσει τις έμμεσες εξωτερικότητες μιας εμπορικής συναλλαγής. Έκτοτε χρησιμοποιείται ως κλασσικό επιχείρημα της αυστριακής σχολής σκέψης, με προεκτάσεις που αγγίζουν ιδιαίτερα αισθητά την επικαιρότητα.

Είναι για παράδειγμα πιθανό το σενάριο ο πιτσιρικάς να βρισκόταν σε προσυνεννόηση με τον τζαμά, ο οποίος και αντλεί ιδιαίτερο συμφέρον από την καταστροφή. Σε ρόλο υαλουργού μπορούν κάλλιστα να υπεισέλθουν τα εκάστοτε συντεχνιακά συμφέροντα, ενώ τη λειτουργία του μικρού βαγκαμπόντη επιτελεί το κράτος: Οι συντεχνίες απαιτούν επιδόματα και προνόμια και η κυβέρνηση στρέφεται στον φορολογούμενο Mr. Goodfellow, υποχρεώνοντας τον να επενδύσει τις ωραίες του χρυσές λίρες σε αγαθά αλλότρια. Οι αποδέκτες επωφελούνται και οι παρευρισκόμενοι μένουν με την εντύπωση πως η κυβερνητική παρέμβαση παράγει οφέλη για το κοινωνικό σύνολο, αδυνατώντας να εντοπίσουν το κόστος ευκαιρίας - τα διαφυγόντα δηλαδή έσοδα από την μη πραγματοποίηση μιας εναλλακτικής επένδυσης.

Ίσως επειδή το κόστος αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό και ίσως επειδή αρεσκόμαστε να ελέγχουμε το κοινό ταμείο με την ελαφρότητα αργόσχολου περαστικού της Portobello Road, ίσως γιαυτό λησμονούμε τόσο εύκολα πως κάθε τι απαιτεί μια θυσία και πως  καλώς ή κακώς ακόμα δεν εφηύραμε κάτι που να λέγεται δωρεάν γεύμα. Η βιτρίνα της Portobello Road όμως σπάει όλο και συχνότερα και τα σπασμένα καλούμαστε να τα πληρώσουμε εμείς.

8 Ιουν 2010

Let's talk about mitosis

Δαγοβέρτο, μου φαίνεται πως είναι καιρός να μιλήσεις με τον γιό σου.
Ξανακλειδώθηκε στην τουαλέτα.
Και ξέρεις πως σε αυτήν την ηλικία το μόνο που σκέφτεται είναι η μίτωση.

σκίτσο: Alberto Montt


Η ενασχόλιση των σκιτσογράφων με μία είδηση αποτελεί έναν από τους πλέον αξιόπιστους δείκτες σπουδαιότητας της. Και πράγματι, η αποκωδικοποίηση του γονιδιώματος και οι προοπτικές που διανοίγονται από τις εφαρμογές της μοριακής βιολογίας αποτελούν την συναρπαστικότερη ίσως επιστημονική εξέλιξη πάνω στο γύρισμα του αιώνα.

Τα ζητήματα βιοηθικής που ανακύπτουν είναι πραγματικά πολυδιάστατα, η αυξούμενη όμως παρέμβαση του κράτους και η απαγόρευση πτυχών της θεραπευτικής κλωνοποίησης παραπέμπει περισσότερο στην αντεπανάσταση της καθολικής εκκλησίας παρά σε μία πολιτεία που αναγνωρίζει και προάγει την απροϋπόθετη ελευθερία επιστημονικής έρευνας.

Η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής λειτουργεί σήμερα ως γνωμοδοτικό όργανο της πολιτείας, παράγοντας ιδιαίτερα αξιόλογο έργο. Ευθύνη όλων μας να μην την αφήσουμε να μετεξελιχθεί σε τάγμα Ιησουϊτών μοναχών, όταν σε κάποια χρόνια αρχίσουν τα ερωτήματα να τίθενται πιεστικά.

4 Ιουν 2010

Empowering Civil Society - Είμαστε παντού!



Tο Ευρωπαϊκό Φιλελεύθερο Φόρουμ αποτελεί πανευρωπαϊκό μη κερδοσκοπικό οργανισμό με έδρα τις Βρυξέλλες ο οποίος περιλαμβάνει ως μέλη του όλα τα φιλελεύθερα think tanks της Ευρώπης. Ένα από τα πλέον πρόσφατα μέλη του και το Κέντρο Φιλελεύθερο Μελετών της Ελλάδας, το οποίο επιχειρεί αυτές τις ημέρες το πρώτο του άνοιγμα στην Ευρωπαϊκή σκηνή σκέψης.

Με τίτλο "Αναβαθμίζοντας την Κοινωνία των Πολιτών, των θεσμών της και των κινημάτων της", το ΚΕΦΙΜ και το European Liberal Forum συνδιοργανώνουν ημερίδα, στις 5 Ιουνίου 2010 στο Ξενοδοχείο Αμαλία (Αμαλίας 10, Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα), με την χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Την ημερίδα υποστηρίζουν και τα Βελγικά think tanks «Prometheus Liberaal Kenniscentrum» και «Κέντρο Jean Gol».

Βασικοί ομιλητές δύο σημαίνουσες προσωπικότητες, ο κ. Robert Nef από το Φιλελεύθερο Ινστιτούτο Ελβετίας και ο κ. Michael Theurer, Γερμανός Ευρωβουλευτής των Φιλελευθέρων (FDP), με μακρά εμπειρία πεδίου σε θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης.

Οι δύο αυτοί ομιλητές αναμένεται να δώσουν στο ελληνικό ακροατήριο Ευρωπαϊκά παραδείγματα αποκεντρωμένης διοίκησης όπως επίσης και αναπτυξιακών πρωτοβουλιών της τοπικής και περιφερειακής διοίκησης που είχαν θετικές επιπτώσεις στην τοπική οικονομία. Δεδομένης της σημερινής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας, ζητήματα όπως η αυξανόμενη φτώχεια και η ανεργία δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται σαν ζητήματα αποκλειστικής αρμοδιότητας της κεντρικής διοίκησης. Θα ήταν λοιπόν ενδιαφέρον να διερευνηθούν, στη διάρκεια αυτής της ημερίδας, δυνατότητες λήψης πρωτοβουλιών από την τοπική και περιφερειακή διοίκηση και τις κινήσεις πολιτών σχετικών με ζητήματα όπως η προσέλκυση επενδύσεων, η ενίσχυση της τοπικής επιχειρηματικότητας, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, όλα ως τμήματα μιας προσπάθειας η οποία στην Ελλάδα παραμένει σε εμβρυακό στάδιο.

Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετέχει την ίδια ημέρα στο Athens Pride 2010, σε έναν αγώνα διεκδίκησης του αυτονόητου δικαιώματος απόλυτης και αδιαπραγμάτευτης ισότητας όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου και ερωτικών προτιμήσεων. Υπάρχουν λοιπόν περισσότεροι από ένας καλοί λόγοι για να κατεβείτε μια βόλτα κέντρο αυτό το Σάββατο. Είμαστε κυριολεκτικά παντού!