Δεν θα γίνεις Αυστραλός ποτέ, Έλληνα δεξιέ

"My instinct is to extend to as many people as possible
the freedom and benefits of life in Australia"

Αυτήν την δήλωση έκανε προ ημερών ο Tonny Abbott, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επικεφαλής του κεντροδεξιού φιλελεύθερου κόμματος της Αυστραλίας. Ο εν λόγω πολιτικός προειδοποίησε πως η βία έναντι μεταναστών κινδυνεύει να αποτελέσει μεγαλύτερο πρόβλημα για την χώρα από εκείνο της επιβολής του νόμου, πληγώνοντας την εικόνα της Αυστραλίας ως κοινωνίας που κρίνει τον άνθρωπο από την αξία του και όχι από το χρώμα του δέρματος του.

Η μετανάστευση στην Αυστραλία αποτελεί φαινόμενο με ιστορία 50.000 ετών, από τότε που οι πρώτοι Αβορίγινες ήρθαν δια θαλάσσης και εγκαταστάθηκαν στην terram incognitam. Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο γνώρισε αξιοσημείωτη έξαρση, με τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς να αγγίζουν τις 177,600 τη διετία 2006-2007 και τους Αυστραλούς να ανησυχούν για τις δυνατότητες ένταξης των νεοαφιχθέντων. Η σκληρή πολιτική της κυβέρνησης Howard είχε ως αποτέλεσμα των εγκλεισμό παράνομων μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, γεγονός όμως το οποίο δεν συνέβαλε κατά το ελάχιστο στην αποτελεσματική διαχείριση ή και ύφεση του φαινομένου.

Στην πρόσφατη αυτή παρέμβαση, ο δεξιός κύριος Abbott απηύθυνε έκκληση για αποδοχή και ενσωμάτωση των μεταναστών που εισέρχονται λαθραία, σημειώνοντας πως οι αιτίες του μεταναστευτικού προβλήματος καλό θα ήταν να αναζητηθούν πρώτιστα σε μία άκαμπτη κυβερνητική πολιτική αποκλεισμού και όχι στους ίδιους τους μετανάστες. "Το χειρότερο για το οποίο θα μπορούσαν να κριθούν ένοχοι" είπε, "είναι το γεγονός πως επέλεξαν την ελπίδα από τον φόβο".

Η χώρα μας βέβαια, θα σημείωνε ο καλόπιστος αναγνώστης, δεν είναι Αυστραλία. Ούτε όμως Σαουδική Αραβία είναι. Θα ήταν ευτύχημα τους όρους της καθ' ημάς δημόσιας συζήτησης να έθετε ένας κύριος Abbott. Η επιχειρηματολογία της δεξιάς παράταξης όμως μονοπωλείται από τους δικούς μας Abbott και Costello. Ας ελπίσουμε πως η ανέξοδη ρητορεία που επέλεξαν δεν θα μας οδηγήσει σε γκάφα εφάμιλλη της ομώνυμης σειράς κινουμένων σχεδίων.

Αρραγές εθνικό μέτωπο κατά των εθνομηδενιστών.

Η Ντόρα Μπακογιάννη και το Εβραϊκό εν Ελλάδι ζήτημα

Διατρέχοντας την ιστορία των δύο λαών, εύκολα διαπιστώνει κανείς κοινά χαρακτηριστικά τους. Την κλίση τους στο εμπόριο, την αγάπη τους στην τέχνη και τα γράμματα, την πολύχρονη δουλεία τους σε βάρβαρους κατακτητές και τη διασπορά, στοιχεία τα οποία έχει περιγράψει από πολύ νωρίς η διεθνής ιστοριογραφία. Αγάπη προς την ελευθερία, σεβασμός του ατόμου και κοσμοπολιτισμός που ποτέ δεν έσβησε τους δεσμούς με τον τόπο καταγωγής, είναι μερικά ακόμη από τα χαρακτηριστικά που συνέδεσαν τους δύο λαούς. Τους λαούς που με την ιστορία τους σφράγισαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Γιατί, με τα λόγια του Ουΐνστον Τσώρτσιλ: «…Δεν υπάρχουν άλλες δύο πόλεις που να βάρυναν τόσο στην ιστορία της ανθρωπότητας, όσο η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ».

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων η ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη κατά την ομιλία που απηύθυνε στην Εκδήλωση Μνήμης Ελλήνων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Αφορμή για την εκδήλωση αυτή υπήρξε η έκδοση λευκώματος με τίτλο "Έλληνες στο "Άουσβιτς-Μπίρκεναου" και η άσκηση της Προεδρίας του ΟΑΣΕ για το 2009 από την Ελλάδα. Την εκδήλωση επίσης χαιρέτισαν ο πρόεδρος της Βουλής όπως και εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Αθηνών.

Παρά το ιδιαίτερο όμως θεσμικό βάρος της εκδήλωσης, αυτό που και πάλι μου απέμεινε ήταν μια ελαφρά απογοήτευση. Όχι για το γεγονός καθεαυτό, όσο για τον περιορισμό του στα στενά πανηγυρικά πλαίσια του Ζαππείου.

Για τις παράλληλες πορείες Ελληνικού και Ισραηλιτικού στοιχείου έχω αναφερθεί επανειλημμένως και θεωρώ ευτυχές το γεγονός της πλέον επίσημης αναγνώρισης και μνήμης του Ολοκαυτώματος από την Ελληνική πολιτεία. Αρκεί όμως μόνη η εξαγγελία αναγνώρισης και μνήμης; Παρά τα λεγόμενα της κ. Μπακογιάννη η μάχη κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού σήμερα δίνεται αναιμικά και δυστυχώς σε εντελώς εσφαλμένο γήπεδο. Το ανερχόμενο πλέον και στην Ελλάδα ρεύμα ρατσισμού αντιμετωπίζεται πότε ως απλά γραφικό και πότε συμπαθητικά ως φιλολαϊκό, ενώ δυστυχώς έχει εκφύγει της ρητορικής της λαϊκής δεξιάς εκτεινόμενο σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Η μάχη εναντίον του από πολίτες και πολιτεία δεν εντείνεται στον στίβο της παιδείας, αλλά στα ειδώλια των δικαστηρίων, με αποτέλεσμα ο ρατσιστικός λόγος να υπερπροβάλεται και οι εκφραστές του να μαρτυροποιούνται.

Καθόλου δεν μας αρκεί επομένως το να τιμώνται τα θύματα του Ολοκαυτώματος σε μια εκδήλωση του ΥπΕξ παρουσία πρέσβεων και διεθνών ανταποκριτών. Ακόμα και το ίδιο το υπουργείο είναι καθ' ύλην αναρμόδιο να απευθύνει ζητήματα ρατσισμού και προ του νόμου ισότητας. Πολύ περισσότερο θα ικανοποιούσε η ανάληψη παρόμοιων δράσεων από φορείς όπως το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Και αυτό καθώς όσο συνεχίζουμε να υπάγουμε τον αντισημιτισμό στην agenda των εξωτερικών μας σχέσεων τόσο φοβάμαι πως στο εσωτερικό θα συνεχίζει να γιγαντώνει ανεξέλεγκτα.

Μαθήματα Διεθνών Σχέσεων

– Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να σεβόμαστε τις αρχές της κάθε χώρας. Ανεξαρτήτως, αν αυτή η χώρα είναι φιλική, λιγότερο φιλική ή περισσότερο φιλική, αυτή η χώρα έχει αποφασίσει μια ονομασία. Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε την ονομασία αυτής της χώρας. Τα άλλα –νομίζω το αντιλαμβάνεται ο καθένας– δεν είναι δημοκρατικά, είναι ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας. Όπως και εάν επιθυμεί αυτή η χώρα να αποκαλείται, οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Γεώργιος Καρατζαφέρης (IND/DEM)
παρέμβαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (via tkromm)

Παραδρομή ή απλά ασυνέπεια;

Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην

Οι ομοιότητες του ελληνικού με το εβραϊκό έθνος είναι συγκλονιστικές.
Οι δύο αυτοί ανάδελφοι λαοί ακολούθησαν κοινή ανά τους αιώνες πορεία και μοιράζονται πολλά κοινά: Πέρα από το πάντρεμα του ιουδαϊσμού με την ελληνική σκέψη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τόσο οι ισραηλίτες όσο και οι έλληνες βίωσαν επί αιώνες το φαινόμενο της διασποράς (Tefutzah). Άνθρωποι του εμπορίου και του πνεύματος, ποτέ δεν περιορίστηκαν στο όρια ενός έθνους-κράτους και ίδρυσαν ανά την υφήλιο ενεργές και ακμάζουσες κοινότητες. Εκεί κατόρθωσαν παρά το κατά κανόνα εχθρικότατο περιβάλλον να διαφυλάξουν και να μεταλαμπαδεύσουν τις πολιτιστικές τους αξίες, καταβάλλοντας συχνά βαρύτατο τίμημα.

Σήμερα και οι δύο λαοί πέρα από το μεσογειακό ταμπεραμέντο, το ελαιόλαδο και τη μακραίωνη ιστορική πορεία μοιράζονται και κοινά προβλήματα, προσπαθώντας να επανορίσουν τις επιδιώξεις και τα οράματα τους σε μία άγρια και εύφλεκτη γειτονιά. Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατολικά των Αθηνών και πως τόσο ο κοσμοπολιτισμός, όσο και το μαχητικό πνεύμα των ανθρώπων αυτών συνθέτουν ένα μοναδικό κράμα, από το οποίο ο απλός παρατηρητής μπορεί να αντλήσει πολλαπλά οφέλιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο η στήριξη της μητρόπολης από την ομογένεια που οφείλει να μας παραδειγματίσει, είναι και η ένταση και τα μέσα με τα οποία η ίδια η μητρόπολη προασπίζει τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο μελών της.

Και προς απάντηση σταγονιδίων και ρατσιστών που θέτουν εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα, αρκούμαι να παραθέσω την επιστολή του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, προκειμένου να καταδείξω το πως αντιμετωπίζονται οι έλληνες εβραίοι όχι από την πολιτεία, αλλά από τον κατά φαντασία ιδεολογικό τους αντίπαλο, ήτοι την ορθόδοξη του Χριστού εκκλησία. Η καταδίκη η μη των κάθε λογής τηλεφασιστών από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει είναι να καταδικαστούν στη συλλογική μας συνείδηση ως εθνοκάπηλοι και ανάξιοι αναφοράς.

“Κατά το πνεύμα των όρων ανακωχής όλοι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης από τις αρχές Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.

Οι Έλληνες Ισραηλίτες όχι μόνο αποδείχθηκαν πολύτιμοι συντελεστές της οικονομικής αποδόσεως της χώρας, αλλά και επέδειξαν νομιμοφροσύνη και πλήρη κατανόηση των καθηκόντων τους ως Ελλήνων.

Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής Μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς θρησκευτικής ή δογματικής.

Η Χριστιανική Θρησκεία ουδεμία διάκριση, υπεροχή, ή μείωση αναγνωρίζει, που να στηρίζεται στη φυλή ή στη θρησκεία, δογματίζουσα ότι "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην" ( Γαλ. γ' 28), καταδικαζομένης έτσι κάθε τάσης προς δημιουργία οποιασδήποτε διακρίσεως από φυλετική ή θρησκευτική διαφορά”.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός

(Έγγραφο διάβημα προς τις κατοχικές δυνάμεις
23 Μαρτίου 1943)