Ο σλοβάκος και το σκασμένο λάστιχο

Όσοι από εμάς ήταν δυνατοί στο μάθημα της γεωγραφίας, θα γνωρίζουν πως η Σλοβακία είναι μια μικρή κεντροευρωπαϊκή χώρα, της οποίας οι κάτοικοι μιλάνε τσέχικα, τρώνε πολλές πατάτες και είναι παλαιοημερολογίτες (...not). Αντίστοιχο έρεβος πρέπει να καλύπτει και τις γνώσεις μας στα δημόσια οικονομικά της χώρας αυτής, καθώς δεν είναι λίγα τα ακαδημαϊκά εγχειρίδια, για τα οποία ο χρόνος έχει παγώσει στο σωτήριο έτος 1989.

Το 2004 όμως η τίγρης των Τάτρα πραγματοποίησε ένα δημοσιονομικό άλμα, εισάγοντας ενιαίο φορολογικό συντελεστή (flat tax) 19% επί της φορολόγησης φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων και προϊόντων. Η Σλοβακία δεν υπήρξε πρωτοπόρος εκεί, καθώς ακολούθησε μία δοκιμασμένη συνταγή άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Το παράδειγμα της όμως αναφέρεται, καθώς δεν πάει καιρός που ασχοληθήκαμε μαζί της και την κακίσαμε, όταν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε πακέτο βοήθειας 110 δισ. ευρώ προς την χώρα μας.

Tο βασικό επιχείρημα από την πλευρά τους ήταν πως "εκείνοι δεν βοηθήθηκαν από κανέναν όταν υλοποιούσαν επώδυνες και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις". Η κοινή μας γνώμη όμως δεν χαρίζεται σε μια μικρή και αφχαρίστητη χώρα, όταν εκείνη αρνείται να αντλήσει πόρους για την διάσωστη τρίτων. Και φυσικά ουδείς μπαίνει στον κόπο να ερευνήσει ποιές ήταν οι επώδυνες εκείνες μεταρρυθμίσεις  που επικαλέσθηκαν και να προβληματιστεί πώς βρέθηκε ένας πρώην ανατολικός δορυφόρος από τα σοβιετικά τάρταρα σε θέση ισχύος.

Μία πρώτη απάντηση μπορεί να δοθεί παραστατικά, αν σκεφτούμε πως οι σλοβάκοι σήμερα έχουν στα χέρια τους έναν ξεφούσκωτο φόρο (flat tax), ενώ εμείς στα δικά μας ένα ξεφούσκωτο λάστιχο (flat tire). Και κανένας λογικός άνθρωπος δεν προτίθεται να χαλάσει δυνάμεις και οξυγόνο φουσκώνοντας ένα σκασμένο λάστιχο. Αντίθετα, θα φροντίσει να μπαλώσει την τρύπα και εν καιρώ θα ασχοληθεί με την αλλαγή ελαστικών, καθώς με μπαλώματα γνωρίζει πως δεν θα φτάσει ούτε μακριά ούτε και με ασφάλεια.

Για το κατά πόσο η εισαγωγή ενιαίου φορολογικού συντελεστή οφέλησε την Σλοβακία μπορείτε να ανατρέξετε σε μία συνέντευξη που φιλοξενεί το Harvard Business School. Η διπλανή εικόνα δείχνει πόσο εύκολο είναι για τον κάθε Σλοβάκο να υπολογίσει τον οφειλόμενο φόρο του. Για την ιστορία, ο δικός μας φορολογικός οδηγός έχει έκταση περί των 70 σελίδων.

Ελληνικός Στρατός outro

Ανέκαθεν θεωρούσα τη θητεία στις Ένοπλες Δυνάμεις αυστηρά αυτοαναφορική εμπειρία. Το πέρασμα μου από εκεί το επιβεβαίωσε και ως εκ τούτου θα σας απαλλάξω από γλαφυρές "ιστορίες του στρατού", τις οποίες το έτερο φύλο με τόσο ενδιαφέρον ακούει. Πλέον προσπαθώ να επανέλθω από τον ιδρυματισμό στον οποίο είχα υποβληθεί για περισσότερο από ένα χρόνο και να πείσω τον εαυτό μου πως η επιλογή υπήρξε τόσο επωφελής όσο και συνεπής με τον ατομικό μου αξιακό κώδικα.

Πέρα από τις όποιες εμπειρίες δεν μπόρεσα παρά να παρατηρήσω μία εκτεταμένη δυσλειτουργία, η οποία παρέπεμπε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Η διαφορά εδώ, πέρα από την έλλειψη αξιολόγησης, έγκειται στην συνεχή επίκληση λόγων εθνικού συμφέροντος, η οποία και ορθώνει ένα αδιαπέραστο τείχος αδιαφάνειας. Πίσω από το τείχος αυτό συναντώνται περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαθέτοντας μεγάλο απόθεμα δυνάμεων επιχειρούν με αξιοπρόσεκτο επαγγελματισμό και ευσυνειδησία. Συναντώνται όμως και πρακτικές προσβλητικές της προ του νόμου ισότητας ή ακόμα και αυτής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και ο οπλίτης ή το στέλεχος, ως ένστολοι πολίτες, αναζητούν δικαίωση στρεφόμενοι όχι σε ένα ελλιπές νομικό πλέγμα προστασίας, αλλά σε πελατειακές σχέσεις με τις γνωστές στρεβλώσεις που αυτές δημιουργούν.

Μία δόκιμη λύση διάτρησης του τείχους αυτού αποτελεί η θεσμοθέτηση του Συνηγόρου του Οπλίτη, μίας ανεξάρτητης ελεγκτικής αρχής με ουσιαστικές αρμοδιότητες και με πρότυπο λειτουργίας τον Συνήγορο του Πολίτη. Ο θεσμός λειτουργεί καιρό τώρα στη Γερμανία με χαρακτηριστική επιτυχία.

Η πολλάκις διακηρυγμένη πρόθεση δημιουργίας ενός αξιόμαχου, σύγχρονου και επαγγελματικού στρατού απαιτεί καινοτόμα μέτρα, τα οποία και θα τον μετατρέψουν από άνδρο αδιαφάνειας σε μάχιμο εκτελεστικό βραχίονα της Ελληνικής Πολιτείας. Μένει να δούμε πότε η πρόθεση αυτή θα σχηματοποιηθεί από μεγαλόστομη διακήρυξη σε συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία.

Addendum: Με Δελτίο Τύπου ο Συνήγορος του Πολίτη εξαγγέλει την δημιουργία νέου πλαισίου συνεργασίας με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Στην πρώτη μεταξύ του συνάντηση συζητήθηκαν θέματα στρατολογικής κατάστασης και πρακτικές στρατολογικών γραφείων, ζητήματα ίσης μεταχείρισης κατά την εισαγωγή σε στρατιωτικές σχολές, η οργάνωση και η διάρκεια της εναλλακτικής θητείας των αντιρρησιών συνείδησης, η αξιοποίηση των γραφείων ισότητας των φύλων, ζητήματα ισότητας κατά την παροχή άδειας ανατροφής τέκνων, περιπτώσεις πρόσβασης σε έγγραφα και άλλες εκκρεμείς υποθέσεις. Ας ελπίσουμε πως η πρωτοβουλία θα βρει συνέχεια και πως θα αποτελέσει προπομπό ή εν κρυπτώ θέσπιση Συνηγόρου του Οπλίτη.

Δελτίο Τύπου 14ης Απριλίου 2010

Puppy Birthday!

Αυτές τις ημέρες ο Canis Libertatis (κύων της ελευθερίας) συμπληρώνει δύο χρόνια ζωής στο διαδίκτυο. Με 200 αναρτήσεις και εκατοντάδες αναγνώσεις, το μικρό αυτό φιλελεύθερο κιμπούτζ αποτελεί μια προσπάθεια γόνιμης διάδρασης και επικοινωνίας φίλων κι οχτρών της ελευθερίας.

Επί τη επετείω λοιπόν αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο και τα πνευματικά αποθέματα που αφιερώνετε εδώ, συμπληρώνοντας αναπάντεχα την ατελή μου εικόνα για τον καλύτερο φίλο του σκύλου, τον άνθρωπο. Η συμμετοχή σας με πήγε ένα μικρό βήμα παραπέρα και σας καλώ να συνεχίσετε την επισήμανση σημείων, τα οποία μπορούν να μας πάνε ακόμα πιο μακριά. Κάθε ιστολόγιο άλλωστε έχει τους αναγνώστες που του αξίζουν και η επετειακή αυτή ανάρτηση δεν κοιτάζει πίσω, αλλά στο έργο που μένει μπροστά ανολοκλήρωτο .

Από το να συνεχίσω όμως με verba aeris anniversaria και λοιπές αλλοκοτιές να σας ζαλίζω τα testicula, θα ανακαθίσω στα πίσω πόδια και τάχαμου προβληματισμένος θα κάμω μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Ανακούρκουδα. Εντωμεταξύ μπορείτε αγαπητοί αναγνώστες να συνεχίσετε την αναζήτηση του meaning of life σε άλλες χαρωπές φιλελεύθερες κολλεχτίβες, όπως η αναΜόρφωση-Συνιστολόγιο και οι Roosters, οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτα να παράγουν εν μέσω θερινής ραστώνης (μα τι πίνουν αυτά τα παιδιά;).

Το Canis Libertatis κλείνει το δεύτερο καλοκαίρι συνεχίζοντας να προβληματίζει, να προβληματίζεται, να γαβγίζει και να δαγκώνει τον κάθε πολέμιο και αρνητή της ελευθερίας.

Ο λύκος με την πράσινη προβιά

Δεν είναι πολλά χρόνια τώρα που η αριστερά έχρισε εαυτή προστάτιδα δύναμη του περιβάλλοντος. Φορώντας πράσινο αυτή τη φορά μανδύα απευθύνεται στις οικολογικές ευαισθησίες των πολιτών ανεπτυγμένων κρατών και διαμορφώνει agenda βασιζόμενη στην παλιά, γνωστή και αποτυχημένη συνταγή σοσιαλμανίας. Και όλα αυτά την στιγμή που νομίζαμε πως το κίνημα των hippies είχε βουλιάξει οριστικά υπό το βάρος της αβάσταχτης γραφικότητας του.

Σκίτσο του William Warren δημοσιευμένο στο NetRightNation.

Η δυστυχία του να είσαι Αφροέλληνας

Ζέρο: Θα σου πω κάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πιο ρατσιστικά σχόλια τα έχουμε ακούσει από αριστερούς-προοδευτικούς ή βιώσαμε τον αριστερό φασισμό. Πέρσι, για παράδειγμα, αριστεροί ήταν αυτοί που μας απαγόρεψαν να τραγουδήσουμε σε φεστιβάλ αντιρατσιστικό της Πετρούπολης γιατί έκριναν ένα παλιό τραγούδι μας προσβλητικό! Εντάξει, το τραγούδι είχε κάποιες ατάκες που μπορούσαν να παρεξηγηθούν, λεγόταν «Κούνα το». Έκτοτε οι πόρτες του αντιρατσιστικού είναι κλειστές. Δεν με νοιάζει αυτό, αλλά το ότι όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνται αριστεροί ενώ πολλές φορές περνάνε στο άλλο άκρο.

Ο Μανόλης, ο Ζέρο και ο Γεράσιμος είναι μουσικοί, παιδιά αφρικανών μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Μιλούν για τις αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αντιμετωπίζουν καθημερινά σε ένα περιβάλλον δυνάμενο ανά πάσα στιγμή να τους απορρίψει ως ξένα σώματα. Τα λόγια του Ζερό μας υπενθυμίζουν πως ο φόβος για το άγνωστο δεν καλλιεργείται μόνο στα ελαφρά άσματα της ελαφράς πολιτεύτριας του ΛΑΟΣ. Ρατσιστικά συμπλέγματα καταλαμβάνουν υποδόρια ολόκληρο τον κοινωνικό μας ιστό, ακόμα και τους χώρους που φιλοδοξούν να αυτοπροβάλλονται ως αυθεντικά αντιρατσιστικοί.

Kudos στα παιδιά και στην ιστολόγο Αφροδίτη Al Salech για την συνέντευξη και τον αγώνα της για τα δικαιώματα των μεταναστών. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Η απαγόρευση της άλλης κουκούλας

Η Γαλλική εθνοσυνέλευση ανακοίνωσε την Τρίτη την σύσταση επιτροπής, με αντικείμενο την πιθανότητα ποινικοποίησης της ισλαμικής burqa σε δημόσιους χώρους. Κατόπιν νομοθετικής πρωτοβουλίας 32 βουλευτών υπό τον κομμουνιστή αντιπρόσωπο Andre Gerin και ανοιχτής στήριξης του Γάλλου προέδρου η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση απαγόρευσης ενός "συμβόλου περιφρόνησης της γυναικείας ελευθερίας και αξιοπρέπειας".

Στο μυαλό των ανθρώπων αυτών υποθέτω πως υπάρχει η παρακάτω λογική κατασκευή: "Η burqa μειώνει την προσωπικότητα, προσβάλει τις αρχές μου. Επομένως η γυναίκα που επιλέγει να την φορέσει, είτε λόγω κοινωνικής πίεσης είτε από προσωπική επιλογή, δεν είναι πραγματικά ελεύθερη. Πρέπει λοιπόν να την απελευθερώσουμε στερώντας της την επιλογή."

Αν σταθούμε λίγο παραπίσω όμως, διαπιστώνουμε πως το επιχείρημα αυτό δεν αποτελεί μια θεωρητική κατασκευή αλλά ένα πρακτικό εργαλείο, του οποίου την πατρότητα δεν διεκδικεί ο Nicola. Η δια της απαγόρευσης διαφύλαξη της ελευθερίας χρησιμοποιείται αδιάλειπτα και καταφανώς à la carte προκειμένου να εξαλειφθεί οτιδήποτε οι εκάστοτε κήνσορες της δημόσιας ηθικής θεωρούν μειωτικό και ασύμβατο με τον δικό τους αξιακό κώδικα: από την πορνεία μέχρι την ευθανασία και την απελευθέρωση του εργασιακού ωραρίου.

Με την απλοϊκή αυτή κατασκευή κατορθώνουν με αριστουργηματικό τρόπο να παρεμβαίνουν δραστικά στην σφαίρα ελευθερίας του πολίτη, επικαλούμενοι δήθεν φιλελεύθερες αρχές. Και δυστυχώς λίγοι είναι οι πολίτες που στην καθημερινότητα τους ασχολούνται με την διαφορά του νόμιμου από το ηθικό, του προσωπικού από το πολιτικό και του ποινικού κολασμού από την κοινωνική αποδοκιμασία. Ας μην μας παραξενέψει λοιπόν αν κάποια μέρα δούμε τις ανελεύθερες αυτές πρακτικές να αντιγράφονται και από τους καθ’ ημάς νεόφωτους πολιτικούς, στο όνομα μιας αγχώδους και αποσπασματικής πολιτικής αφομοίωσης του τελευταίου μεταναστευτικού ρεύματος.

Όταν η Αριστερά τρέφει τον Ρατσισμό

Τις ερχόμενες ημέρες διοργανώνεται στην Θεσσαλονίκη το 12ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, ένα γεγονός το οποίο παρά το βαρύτιμο όνομα που φέρει εξακολουθεί να διοργανώνεται από το πολιτικό περιθώριο της πόλης.

Και ενώ η καταπολέμηση του ρατσισμού και ο αγώνας για ανοικτή κοινωνία οφείλει να γίνει προϊόν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής, βλέπουμε πως την επικαλούνται κατά κόρον άτομα και κινήματα, το οποία στο βάθος του μυαλού τους έχουν μια κοινωνία όχι τόσο ανοικτή όσο ισχυρίζονται.

Σε γενικές γραμμές η ανοικτή κοινωνία, όπως τουλάχιστον την συνέλαβε το 1945 ο Karl Popper στο έργο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", βασίζεται στην παραδοχή πως κανένας δεν κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας, πως υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικά σημεία εκκίνησης, διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα, οι οποίοι δημιουργούν θεσμούς προκειμένου να συνυπάρξουν μέσα τους ειρηνικά. Μία ανοικτή κοινωνία χαρακτηρίζεται από την εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου, την ύπαρξη δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, την δράση μια παραγωγικής πολυσυλλεκτικής κοινωνίας των πολιτών και τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες των μειονοτήτων.

Οι κατευθύνσεις όμως που δίνονται στο φεστιβάλ το απομακρύνουν από την προαναφερθείσα κατασκευή. Με λόγο έντονα αντισυστημικό και καταγγελτικό οι διοργανωτές ταυτίζουν το κράτος με το παρακράτος, δαιμονοποιούν την αγορά που θα απορροφήσει τους μετανάστες και σπεύδουν να απορρίψουν την (ομολογουμένως καθυστερημένη και αποσπασματική) προσπάθεια της πολιτείας να τους αφομοιώσει συντεταγμένα, εξομοιώνοντας την με κοινωνικό Λεβιάθαν. Αρχές όπως η προ του νόμου ισότητα και το habeas corpus περνούν μέσα από ένα παραμορφωτικό πρίσμα ιδεοληψιών και αναπόφευκτα περιθωριοποιούν τους οικονομικούς μετανάστες στον ίδιο έκεινο ασφυκτικό χώρο από τον οποίο η αριστερά μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε ούτε και θέλησε να βγει. Επιτρέποντας της να παίζει προνομιακά σε έναν χώρο του οποίου τις επιμέρους διαστάσεις αντιλαμβάνεται στρεβλά, είναι πολύ πιθανό να κάνουμε στην υπόθεση του αντιρατσισμού περισσότερο κακό παρά καλό.

Σαν μια πορδή στην ανεμοθύελλα

Έχει ευφυώς λεχθεί πως η οικονομική σανίδα σωτηρίας που προσφέρουν εθνικές κυβερνήσεις στα τραπεζικά ιδρύματα ενόψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ενδέχεται να μην είναι τίποτα περισσότερο από "a fart in a windstorm", δηλαδή μια πορδή στην ανεμοθύελλα, αν το μεταφράζω σωστά. Πράγματι, το πρόβλημα ακόμα δεν έχει χαρτογραφηθεί και ως εκ τούτου η στήριξη επισφαλών χρηματοοικονομικών προϊόντων εις βάρος της πραγματικής οικονομίας μπορεί να τρέφει μια μαύρη τρύπα. Δεν είναι επομένως δυσεξήγητη η καχυποψία την οποία δείχνουν στα κρατικά bailouts (διάβαζε κρατικοποιήσεις) τόσο οι ίδιες οι τράπεζες όσο και οι φορολογούμενοι καταναλωτές.

Μία πρόταση που αξίζει να συζητηθεί εν μέσω της κρίσης είναι εκείνη του "λαομίσητου" κου Ανδριανόπουλου, υπουργού επί τριετίας του επίσης "λαομίσητου" κου Μητσοτάκη. Οι δύο αυτοί πολιτικοί κατόρθωσαν σε μόλις τρία χρόνια να κάνουν τόσο μεγάλη ζημιά στο κατεστημένο σύστημα διαπλεκόμενων συμφερόντων, που ακόμα δεν τους έχει συγχωρεθεί. Αναπαράγω την πρόταση αυτή κατά πρώτον διότι με βρίσκει σε μεγάλο βαθμό σύμφωνο και κατά δεύτερον διότι πιστεύω πως παραβλέπεται επί τούτου ως ενοχλητική. Γράφει λοιπόν ο κύριος υπουργός:

...Το κεντρικό πρόβλημα κάθε προσπάθειας αντιμετώπισης των προβλημάτων και οικοδόμησης κάποιας πολιτικής ανάκαμψης , ακόμη και σε στιγμές όπως οι τωρινές που δεν έχουμε απόλυτη γνώση του προβλήματος, οφείλει να ξεκινήσει από τα ουσιώδη. Και αυτά δεν είναι άλλα από την εξασφάλιση της στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής μέσα από πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας.

Η εκτίμησή μου είναι πως τα παλιά Κεϋνσιανά μοντέλα, στα οποία σχεδόν όλοι προστρέχουν, δεν θα αποδώσουν. Διότι έχουν μεταβληθεί κάποια ουσιαστικά δεδομένα. Δεν υπάρχει λ.χ. το χαμηλο-αμοιβόμενο τεράστιο αγροτικό ανθρώπινο δυναμικό που πλημμύρισε μετά τον πόλεμο την βαριά βιομηχανία και συνέβαλε στην αναμόρφωση των οικονομιών. Σήμερα στις περισσότερες χώρες ο πληθυσμός είναι κατά βάση αστικός, σε μεγάλο βαθμό απεξαρτημένος από την βαριά βιομηχανία και απασχολούμενος είτε στις υπηρεσίες είτε σε τομείς της λεγόμενης νέας οικονομίας. Οι δημόσιες δαπάνες που κατευθύνονται σε έργα υποδομής δύσκολα θα μπορέσουν να δώσουν διέξοδο σε ανθρώπους που είναι σχεδόν αδύνατον να απασχοληθούν σε τέτοιας μορφής εργασίες.

Μια πρώτη λύση θα ήταν η συνεργασία με τοπικούς φορείς που σε κάθε περίπτωση θα είναι σε θέση να αξιολογήσουν ευκολότερα το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό, τις διαθέσεις και την επαγγελματική του εξειδίκευση καθώς τις όποιες σχετικές ανάγκες υπάρχουν. Ενισχύοντας λοιπόν οικονομικά σχετικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες των ίδιων των πολιτών ίσως να έδινε μια πρώτη διέξοδο στα προβλήματα - ιδιαίτερα της ανεργίας. Ένα άλλο ενδεχόμενο θα ήταν η παράκαμψη των Τραπεζών και η απ’ ευθείας χρηματοδότηση – δανειοδότηση επιχειρηματικών πλάνων των πολιτών. Μια τέτοια κίνηση θα εξασφάλιζε την ύπαρξη ρευστότητας στις αγορές, θα περιόριζε σε πρώτη φάση την ανεργία και τελικά θα αναζωογονούσε τις χρηματοπιστωτικές λειτουργίες των διαφόρων οικονομιών.

Κοντολογίς, λύσεις εύκολες δεν υπάρχουν. Ο κίνδυνος που εμφιλοχωρεί είναι η καταφυγή σε έναν ανεμπόδιστο κρατισμό που βέβαια θα διογκώσει, αντί να θέσει κάτω από έλεγχο, τα προβλήματα. Για χώρες βέβαια όπως η Ελλάδα, όπου ο κρατισμός κυριαρχεί στο αξιακό στερέωμα όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων, η αντίσταση στην τάση να παρέμβει το δημόσιο για να λύσει τα προβλήματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Το μέλλον θα εξαρτηθεί από την δυνατότητα των ηγεσιών να αποτυπώσουν καινούργιες πολιτικές δίχως να υποκύψουν στην εύκολη, και καθ’ υπόθεση αποτελεσματική, επιλογή της εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης.

Antismoke tax relief, a good idea?

Καθώς η συζήτηση για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους μεταφέρεται σταδιακά και στην Ελλάδα, παρατηρώ τους μετέχοντες στο δημόσιο διάλογο να χωρίζονται σε όσους υποστηρίζουν την απαρέγκλιτη εφαρμογή του μέτρου και σε εκείνους, οι οποίοι εκτιμούν πως η απαγόρευση θα δημιουργήσει δυσανάλογες στρεβλώσεις στην αγορά, περιορίζοντας υπέρμετρα την οικονομική ελευθερία.

Η εκατέρωθεν έκθεση επιχειρημάτων παρουσιάζει αξιόλογα σημεία, αντιμετωπίζει όμως τη δυνατότητα δημόσιας παρέμβασης μονολιθικά και δυστυχώς μόνο στα πλαίσια της κατασταλτικής της λειτουργίας.

Στην περίπτωση καπνίσματος σε χώρους εστίασης και ψυχαγωγίας η αγορά δείχνει  απρόθυμη να αυτορρυθμιστεί, ενώ η κυρίαρχη καπνιστική κουλτούρα επηρεάζει αρνητικά το επίπεδο υγιούς διαβίωσης και απρόσκοπτης κοινωνικοποίησης ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Και η επιβολή ενός μέτρου αστυνόμευσης είναι μάλλον πιθανό να καταλήξει στον στιγματισμό ως γραφικών, όσων επιδιώξουν την εφαρμογή του νόμου. Παραβλέπεται όμως το γεγονός πως πέρα από την καταστολή ο κρατικός μηχανισμός διαθέτει και εναλλακτικές μεθόδους ρύθμισης της δημόσιας σφαίρας.

Εν προκειμένω μία μέθοδος μπορεί να αντληθεί από τον συγγενή χώρο προστασίας του περιβάλλοντος. Ως τρίτης γενιάς, τα περιβαλλοντικά δικαιώματα περικλείουν ευρεία εννοία και την προστασία της δημόσιας υγείας. Συγκεκριμένα η φιλοσοφία του πράσινου φόρου στην αρνητική της διάσταση μπορεί να μεταφερθεί στο επίπεδο προστασίας του καθαρού εισπνεόμενου αέρα σε κλειστούς χώρους συνάθροισης. Όπως συμβαίνει με την αγορά ηλιακού θερμοσίφωνα ή υβριδικού αυτοκινήτου, έτσι και οι no smoking επιχειρήσεις θα μπορούσαν να απολαμβάνουν σημαντικών φοροελαφρύνσεων ως χώροι με μειωμένες αρνητικές εξωτερικότητες προς τους αποδέκτες των υπηρεσιών τους. Η πίεση ελέγχου μεταφέρεται με αυτό τον τρόπο άμεσα από τον καταναλωτή στον επιχειρηματία, η τσέπη του οποίου υπόκειται πρώτη τις όποιες επιπτώσεις μιας υποθετικής απαγόρευσης. Ο επιχειρηματίας θα διαθέτει πλέον πέρα από την ελευθερία επιλογής και ένα σημαντικό κίνητρο να αποτρέψει ο ίδιος το κάπνισμα στον χώρο του και να διασφαλίσει τον καθαρό αέρα πελατών και υπαλλήλων.

Με αυτό το μέτρο εγκαθιδρύεται ενδεχομένως διακριτική μεταχείριση, θεωρώ όμως πως αυτή δικαιολογείται από την προάσπιση και προαγωγή του υπέρτερου αγαθού της δημόσιας υγείας, εντός των περιορισμένων και έλλογων πλαισίων κρατικής λειτουργίας.

ΔΕΗ Άλφα Κένταυρος

Ανώνυμη εταιρία; Χα! Ανώνυμο είναι μόνο το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο που θέλει τα λαϊκά στρώματα υποταγμένα. Οι Γερμανοί ξανάρχονται σύντροφοι! Στα βουνά αδέλφια! Πιο αχώνευτοι και μαμούχαλοι από ποτέ, καταληστεύουν όσα δεν πρόλαβαν ν’ αρπάξουν στον πόλεμο. Ο εφιάλτης Αθανασόπουλος τους ανοίγει την Κερκόπορτα, να μπουν και να πνίξουν τον τόπο με μάρκα κι εργοστάσια, αδιαφορόντας για τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες και τα σοσιαλιστικά μας ιδεώδη. Είναι γνωστοί άλλωστε για το ανύπαρκτο επιχειρηματικό τους ήθος και για μια εισαγγελία που κουκουλώνει συστηματικά σκάνδαλα. Αν ήταν ντόμπροι και ξηγημένοι θα είχαν περάσει πρώτα να πάρουν την ευλογία της ΓΣΕΕ και κανενός κόμματος. Που πάει η RWE ξεβράκωτη στ’ αγγούρια, σύντροφοι; Μπορεί να μου πει κανείς;

Πρέπει να γνωρίζουν οι κύριοι αυτοί πως "η ΔΕΗ είναι του ελληνικού λαού" (και των συνδικαλιστών της) και πως "δε μπορεί να εκποιείται σε ιδιωτικά συμφέροντα". Καλύτερα να συνεχίζουμε ν'αγοράζουμε ακριβή ενέργεια από Βουλγαρία παρά να έρθουν εδώ ξένες επενδύσεις. Καλύτερα να μας κοπεί το χέρι παρά να το δώσουμε στο Γερμανό δυνάστη. Είναι εξοργιστικό να μην ερωτούνται οι εργατοπατέρες και ολόκληρο συνδικαλιστικό φυτώριο ν’ αφήνεται έτσι, στα χέρια ενός άσχετου με τα οικονομικά διοικητικού συμβουλίου. Οι χαρτογιακάδες αυτοί ένα χρόνο τώρα έχουν απαξιώσει την επιχείρηση μέσω επενδύσεων, στρατηγικών κινήσεων και ανοιγμάτων στην εξαιρετικά ανταγωνιστική αγορά ενέργειας της νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε χώρες που δεν εκτείνεται η συνδικαλιστική μας χειρ και οι δοκιμασμένες κρατικοδίαιτες πρακτικές. Αδιάψευστη απόδειξη της απαξίωσης η πορεία της μετοχής της, που όπως βλέπετε ένα χρόνο τώρα πάει κατά διαόλου:

Υ.Γ. Κάτι βγήκε λάθος στο γράφημα. Προφανώς έχει πρόβλημα το γράφημα και όχι τα μυαλά μας. Δώστε μου λίγο χρόνο να πάρω τηλέφωνο τα κεντρικά, να μου πουν πώς διορθώνεται. Πιστέψτε με όμως, είμαι ο εργατοπατέρας σας και φωνάζω για το δικό σας καλό!

Αγαπώ την Αθήνα, ψηφίζω Ernst & Young!

Σε πρόσφατη αρθογραφία τους, οι Ray Fisman και Eric Werker, καθηγητές στο πανεπιστήμιο του Columbia και του Harvard αντίστοιχα, έρχονται να εισφέρουν μία ριζοσπαστική για τα έως τώρα δεδομένα πολιτική πρόταση: την ιδιωτικοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Γνώση του άρθρου "Local Company Politics: A Proposal" έλαβα από έναν φίλο, με αρχικό αποστολέα τον κο Αριστείδη Χατζή, επίκουρο καθηγητή Φιλοσοφίας του Δικαίου, και θεωρώ πως η συγκεκριμένη πρόταση – με τα όσα θετικά και αρνητικά της – παρέχει φρέσκο νερό στον μύλο του δημοσίου διαλόγου και γι' αυτό αξίζει προβολής.

Εντοπίζοντας την διαφθορά του πολιτικού συστήματος και την κακοδιοίκηση ως τροχοπέδη της οικονομικής ανάπτυξης, ιδίως στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι συγγραφείς θέτουν την εξής καινοτόμο πρόταση: Να δίνεται η δυνατότητα σε εθνικές ή πολυεθνικές εταιρίες να κατεβαίνουν στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, παράλληλα με κόμματα και φυσικά πρόσωπα, διεκδικώντας την ψήφο των δημοτών με συγκεκριμένες προτάσεις και συγκεκριμένο κόστος υλοποίησης αυτών.

Εν ολίγοις δηλαδή να μπορεί η Ernst & Young να θέτει υποψηφιότητα για τον δήμο του Μοντεβιδέο, της Μανίλα ή της Καβάλας και από τη στιγμή που εκλεγεί να έχει την ίδια ατζέντα και δέσμη υποχρεώσεων με αυτές ενός οποιουδήποτε δημάρχου: πρόσληψη και απόλυση προσωπικού, συλλογή δημοτικών τελών, πληρωμή υπαλλήλων, ανάθεση δημοσίων έργων και εν γένει κατάρτιση προϋπολογισμού και τοπική ανάπτυξη.

Τα οφέλη από μία τέτοια διεύρυνση του εκλογικού δικαιώματος θα μπορούσαν να είναι πολλαπλά. Πρωταρχικό όφελος θα αποτελούσε η μείωση της διαφθοράς, καθώς μία εταιρία ήδη υποχρεούται σε δημόσια έκθεση πεπραγμένων, μέσω εξονυχιστικού ελέγχου τόσο από πλευράς δημοσίου και ΜΜΕ όσο και γενικότερα από την κοινωνία των πολιτών. Επίσης τα τοπικά - πελατειακά δίκτυα θα μπορούσαν να χτυπηθούν, καθώς οι δημόσιες αναθέσεις από μία εταιρική μορφή γίνονται με αντικειμενικά κριτήρια και όχι βάσει δικτύων γνωριμιών.

Πέραν τούτου, θα περιορίζονταν δραστικά τα όποια ψηφοθηρικά φαινόμενα που παρατηρούνται λόγω του εναγκαλισμού τοπικών πολιτευτών και κομμάτικών μηχανισμών, όπως για παράδειγμα διορισμός άχρηστων δημοτικών υπαλλήλων ή διαγραφή οφειλών τοπικών επιχειρήσεων προς τον δήμο λίγους μόλις μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές. Και ως προς την επίτευξη του εταιρικού σκοπού, που δεν είναι άλλος από τη μεγιστοποίηση του κέρδους, αυτό θα ήταν εφικτό και με το παραπάνω μέσω εξορθολογισμού των δημοτικών δαπανών και εφαρμογής αποτελεσματικών είσπρακτικών πρακτικών. Η εφαρμογή ενός τέτοιου μοντέλου είναι ικανή να επιφέρει μια γενικότερη αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του σχεσιοκρατικού ψευδοκαπιταλιστικού μοντέλου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Ο ιδιωτικός τομέας άλλωστε έχει δοκιμαστεί και επιτύχει θεαματικά σε πεδία όπως οι δημόσιες υποδομές, οι μεταφορές ή η μηχανοργάνωση της δημόσιας διοίκησης. Στο άρθρο υποστηρίζεται πως αξίζει να δοκιμαστεί και στα άδυτα των αδύτων του δημόσιου βίου, την πολιτική. Το αρθράκι είναι πραγματικά αξιόλογο, όπως αξιόλογη είναι και η εξαιρετικά εύστοχη κριτική που του ασκείται από τον Niall Ferguson, επίσης καθηγητή του πανεπιστημίου του Harvard.

Σε κάθε περίπτωση η παραπάνω πρόταση, όσο παράτολμη κι αν ακούγεται, αξίζει να τεθεί στο δημόσιο τραπέζι και να προστεθεί σε έναν ευρύτερο διάλογο μετεξέλιξης της δημόσιας διοίκησης προς στην κατεύθυνση του “business of politics”, όπου γίνονται πλέον εμφανείς αναλογίες οπώς αυτές ψηφοφόρων - μετόχων, κυβερνήσεων - διοικητικών συμβουλίων, προσφοράς δημόσιων - ιδιωτικών υπηρεσιών. Μια τάση την οποία οι ως τώρα οι κυβερνόντες σκέφτονται και συζητούν μεν, υπογείως δε, φοβούμενοι ίσως το φάσμα ενός υπερτιμημένου πολιτικού κόστους.

Δικαστικοί Αντιπρόσωποι και Ηλεκτρονική Κληρωτίδα

Πρώτη φορά φέτος συμμετέχω ως δικαστικός αντιπρόσωπος στις βουλευτικές εκλογές. Η παρθενική μου συμμετοχή στην ελεύθερη και αδιάβλητη έκφραση της λαϊκής βούλησης με τιμά και θα βάλω τα δυνατά μου στο να διασφαλίσω την ομαλή διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας.

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση στην όλη ιστορία είναι που πρώτη φορά ο Άρειος Πάγος, σε δημόσια διαδικασία και παρουσία εκπροσώπων των δικηγορικών συλλόγων όλης της χώρας, προέβη σε επιλογή δικαστικών αντιπροσώπων μέσω ηλεκτρονικής κληρωτίδας. Είναι η πρώτη φορά που οι ανά τη χώρα δικαστικοί αντιπρόσωποι επιλέγονται απευθείας από τον ΑΠ, χωρίς να μεσολαβεί μαγείρεμα λίστας από τους κατά τόπους δικηγορικούς συλλόγους και πρωτοδικεία. Μέχρι σήμερα οι παλαιότεροι δικηγόροι γνώριζαν εκ των προτέρων σε ποιο εκλογικό διαμέρισμα θα τους στείλουν, ενώ για να μην μείνει κάποιος απ’ έξω ήταν υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει το verbum magicum Graecum “μέσον”.

Συνέπεια αυτού ήταν η διαιώνιση πελατειακών σχέσεων και ο αποκλεισμός νέων και ασκούμενων δικηγόρων για τον μόνο λόγο πως δεν είχαν κάποια άκρη. Θα σας έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως μοιράστηκα την απογοήτευση συναδέλφων, οι οποίοι δεν επελέγησαν παρά τον ισχυρισμό τους πως είχαν βάλει μέσον και μάλιστα καλό(!)

Η Ελλάδα αλλάζει, αργά αλλά σταθερά και το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί ακόμα ένα μικρό βήμα τόσο στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση όσο και στην εγκαθίδρυση διαφάνειας στο δημόσιο βίο. Την εισαγωγή ηλεκτρονικής κληρωτίδας την εκτίμησα περισσότερο από κάθε κυβερνητική εξαγγελία ή προεκλογική παροχή. Είναι η δουλειά που γίνεται σιωπηλά, χωρίς να απασχολεί τα ΜΜΕ, δυσαρεστώντας ίσως αρκετούς βολεμένους, ικανοποιώντας όμως συνάμα και μία σκεπτόμενη σιωπηλή πλειοψηφία. Μια δουλειά που για το καλό του τόπου πρέπει να συνεχιστεί. Τάχιστα και ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος.

Μονιμοποίηση Εκχιονιστών Τώρα!

Πάγιο αίτημα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συμβασιούχων Πυροσβεστών αποτελεί η μονιμοποίηση τους μέσω της δημιουργίας ειδικού σώματος, με παρέμβαση σε ζητήματα καταστολής, αναδάσωσης και πρόληψης πυρκαγιών. Κάτι τέτοιο θα σημάνει την πρόσληψη τους με δωδεκάμηνη απασχόληση και όχι πεντάμηνη και ταμείο ανεργίας, όπως ισχύει σήμερα. Το αίτημα αυτό, εν μέσω καταστροφικών πυρκαγιών, έσπευσαν να πλειοδοτήσουν με στιβαρά επιχειρήματα ο αξιότιμος κύριος Αλαβάνος και οι ΣΥΝ αυτώ.

Αυτό όμως που καιρό τώρα κυκλοφορεί σε κύκλους της αριστεράς, της προόδου και των περιβαλλοντικών κινημάτων (sic) και που αποκλειστικά έρχεται να αποκαλύψει με τη μουσούδα του ο σκύλος, είναι η πληροφορία πως ανάλογο αίτημα προωθείται και από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Χειριστών Εκχιονιστικών Μηχανημάτων, αλλά στην Κουμουνδούρου τηρούν στάση αναμονής μέχρι να πέσουν οι πρώτες νυφάδες και οι δηλώσεις τους στα κανάλια να προβάλλονται εναλλάξ με πλάνα από μποτιλιαρισμένες νταλίκες στην εθνική.

Για να σοβαρευτούμε τώρα, η επικαιρότητα προσφέρεται για παρόμοια μαξιμαλιστικά αιτήματα, καθώς ο καθένας μας έχει σοκαριστεί από την έκταση των καταστροφών. Αντ’ αυτών όμως πιο οφέλιμο θα ήταν να πέσουν στο τραπέζι συγκεκριμένες παραγωγικές προτάσεις, ικανές να παράξουν και αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. Δόξα το Θεό, για τα δέντρα και τις πυρκαγιές έχουμε το Πυροσβεστικό Σώμα. έχουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις, έχουμε τη Δασοφυλακή, έχουμε τους συνοριοφύλακες, ακόμα και Αγροφυλακή αποκτήσαμε εσχάτως! Και όλοι, μα όλοι οι παραπάνω οφείλουν να βρίσκονται σε υπηρεσιακή ετοιμότητα 12 μήνες το χρόνο, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με αρμοδιότητες που περιλαμβάνουν την πρόληψη και καταστολή πυρκαγιών! Καλύτερα λοιπόν να αποφεύγονται παρόμοια πυροτεχνήματα και η όποια κριτική να επικεντρώνεται στον συντονισμό και μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας του υπάρχοντος έμψυχου και υλικού δυναμικού.

Addendum: Το Υπουργείο Δημόσιας τάξης άνοιξε ήδη παραθυράκι για τη μετατροπή των συμβάσεων απασχόλησης σε οκτάμηνες. Το μπαλάκι με αυτόν τον τρόπο το πέταξαν στο Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο καλείται να διαπιστώσει αν κάτι τέτοιο θα είναι και δημοσιονομικά εφικτό. Ας ελπίσουμε μόνο πως δεν θα υπάρξει προεκλογικός δάκτυλος και εδώ.