Η ρητορική μίσους και το πρωθυπουργικό αυτεπίστροφο

"Υπάρχουν χώρες δημοκρατικές που έχουν νομοθεσία ενάντια στη ρητορική του μίσους και υπάρχουν άλλες χώρες - πάλι δημοκρατικές - που θεωρουν ότι εάν βάλει κανείς μία διάταξη ενάντια στη ρητορική του μίσους, αυτό υπονομεύει την ελευθερία της έκφρασης. Άρα λοιπόν εδώ χρειάζεται να προσέξει κανείς, να μην χρησιμοποιήσει το κράτος, το οποίο θά ρθει να υπονομεύσει την ελευθερία της έκφρασης. Δηλαδή ο αστυνόμος να πει “δεν σου επιτρέπω να πεις αυτή την άποψη διότι θεωρώ ότι είναι μια ρητορική μίσους”, διότι αυτά πολλές φορές στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί για να καταπιέσουν πραγματικές δημοκρατικές κινήσεις πολιτών ή να αντιμετωπίσουν μια άλλη άποψη πολιτική, την οποία θεωρούσαν επικίνδυνη για να μπορούν να κρατάνε κάποιοι την εξουσία.

Άρα λοιπόν σ’ αυτό θέλει μια σοβαρή συζήτηση, τι μέτρα αναλαμβάνει κανείς για να αντιμετωπίσει τη ρητορική του μίσους. Για εμένα η καλύτερη αντιμετώπιση ρητορικής του μίσους είναι η διαμόρφωση μιας δημοκρατικής συνείδησης πλατύτερα σε κάθε κοινωνία και στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία και αυτά έχουνε μεγάλη ευθύνη για το αν αφήνουν ή υποθάλπουν πολλές φορές, κάποια από αυτά ή κάποιοι δημοσιογράφοι – δεν λέω για όλους - μια ρητορική του μίσους, μια ευκολία στο να λες ο άλλος είναι διαφορετικός και άρα είναι κακός. Είναι για μένα πιο αποτελεσματικό τελικά από το να ζητήσουμε από το ίδιο το κράτος να κυνηγάει κάποιους επειδή έχουν μία άποψη που βεβαίως μπορεί να είναι πολύ κακή αλλά έχουνε δικαίωμα να την εκφράσουν".

H παραπάνω δήλωση θα μπορούσε να ανήκει σε έναν φοιτητή νομικής αμερικανικού πανεπιστημίου. Θα μπορούσε επίσης να γίνει από τον πρόεδρο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως ανήκει στον πρωθυπουργό της χώρας και πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου.

Σε δημόσια συζήτηση που είχε το Νοέμβριο του 2010 με νέους πολίτες, ερωτήθηκε από μία κοπέλα εάν η κυβέρνηση του σκοπεύει να θεσμοθετήσει κάτι ενάντια στη ρητορική μίσους, ουτωσώστε να μην επιτρέπεται στον δημόσιο λόγο η προώθηση της διάκρισης. Η απάντηση που έδωσε εξέπληξε ευχάριστα όσους υποστηρίζουν πως ο ποινικός κολασμός και η λογοκρισία δεν αποτελούν δόκιμη αντίδραση έναντι όσων καλλιεργούν τα φοβικά σύνδρομα και τη μισαλλοδοξία του ακροατηρίου τους.

Λίγους μήνες μετά, ο υπουργός δικαιοσύνης της ίδιας κυβέρνησης φέρνει προς διαβούλευση σχέδιο νόμου για την "Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου". Η εξέλιξη αυτή εντάσσει την προ μηνών δήλωση σε μια μακρά σειρά εξαγγελιών και θέσεων, οι οποίες βρίσκονται "εκτός των ιδεολογικών ορίων" της κυβέρνησης και του πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος και εκθέτει τον κο Παπανδρέου καθώς τον εμφανίζει να τοποθετείται όχι ως πρωθυπουργός, αλλά ως πρόεδρος Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.

Η σημερινή απόσταση της  πρωθυπουργικής θέσης από το νομοπαρασκευαστικό έργο της κυβέρνησης ΠαΣοΚ δεν μπορεί παρά να δηλοί δύο τινά. Είτε πως ο κος Καστανίδης νομοπαρασκευάζει όπως του επιτάσσει η γυναίκα του η συνείδηση του και δεν καλύπτεται πολιτικά από τον άμεσο πολιτικά προϊστάμενο του, είτε πως ο πρωθυπουργός μας μετεστράφη απότομα και αποφάσισε να επεκτείνει αντί να καταργήσει τις διατάξεις ενός αναχρονιστικού και επικίνδυνου για την ελευθερία μας νόμου.

Σε κάθε περίπτωση δημιουργείται ένα ιδιαίτερα αρνητικό προηγούμενο, το οποίο θα λειτουργήσει όπως εκείνο το όπλο ιθαγενών της Aυστραλίας που ρίχνεται εναντίον μακρινού στόχου και, αν αποτύχει, επιστρέφει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Το αυτεπίστροφο που θα έλεγε και ο συνΙστολόγος Αναγνωστόπουλος.

Γλώττα λανθάνουσα

Υποθέσεις μπορούν να γίνουν πολλές. Μπορούμε για παράδειγμα να πούμε πρόκειται για κάποιο  από τα πολλά bugs της Google, ή να εικάσουμε πως ο πρωθυπουργός περνούσε προεκλογικά τις ομιλίες του στον μεταφραστή για ένα γρήγορο check.  Ή ακόμα και το τραβηγμένο, πως όλα αυτά εντάσσονται στο υποχθόνιο σχέδιο κάποιου διευθυντηρίου, το οποίο πέρα από μίσθαρνα όργανα διαθέτει και εξαιρετική αίσθηση μαύρου χιούμορ.

'Οπως και να έχει πάντως, ένα παραμένει σίγουρο· γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει.

Η μικρή κόκκινη κλώσα

Ο επαναστατικός αναβρασμός των ημερών και οι παλαιοσοσιαλιστικές αλχημείες εμπνεύσεως Κατσέλη, μας θυμίζουν και πάλι την παλιά ιστορία της μικρής κόκκινης κλώσας, όπως την μετέφερε ο Ronald Reagan στη ραδιοφωνική του ομιλία της 9ης Νοεμβρίου 1976. Το πλήρες κείμενο θα το βρείτε στο βιβλίο «Reagan In His Own Voice». Η μετάφραση εδώ είναι του Γιώργου Σαριγιαννίδη.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σίτου. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε “Αν φυτέψουμε αυτό το σίτο, θα έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο φύτεμα;”

“Όχι εγώ”, είπε η γελάδα.

“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.

“Όχι εγώ”, είπε το γουρούνι.

“Όχι εγώ”, είπε η χήνα.

“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Ο σίτος ψήλωσε κι ωρίμασε, κι έγινε χρυσό σιτάρι. “Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Όχι εγώ”, είπε η πάπια.

“Είναι εκτός της κατηγορίας μου”, είπε το γουρούνι.

“Θα χάσω την αρχαιότητά μου”, είπε η γελάδα.

“Θα χάσω το επίδομα ανεργίας”, είπε η χήνα.

“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. “Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;” ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα”, είπε η γελάδα.

“Θα έχανα το επίδομα της Πρόνοιας”, είπε η πάπια.

“Το παράτησα το σχολείο και δεν ξέρω πως”, είπε το γουρούνι.

“Θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ ο μόνος βοηθός”, είπε η χήνα.

“Θα το κάνω τότε μόνη μου”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες και τις έδειξε στους γείτονές της. Όλοι θέλανε, για την ακρίβεια απαιτούσαν μερίδιο απ’ το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, “Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε μοναχή μου”.

“Κερδοσκοπία!”, φώναξε η γελάδα.

“Καπιταλιστική βδέλλα!”, ούρλιαξε η πάπια.

“Απαιτώ ίσα δικαιώματα!”, διαμαρτυρήθηκε η χήνα.

Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε.

Και γράψανε “Αδικία” σε πλακάτ, και κάνανε πορεία γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας βωμολοχίες. Όταν ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης, είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. “Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη.”

“Μα, το κέρδισα με τον ιδρώτα μου αυτό το ψωμί”, είπε η μικρή κόκκινη κλώσα.

“Ακριβώς”, είπε ο αντιπρόσωπος. “Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να κερδίσει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κυβερνητικούς κανονισμούς, οι παραγωγικοί εργάτες πρέπει να μοιραστούν τα προϊόντα τους με τους τεμπέληδες.”

Και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί – συμπεριλαμβανόμενης και της μικρής κόκκινης κλώσας – ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα χαμογελούσε και κακάριζε. “Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.” Οι γείτονές της όμως αναρωτιόταν γιατί δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

—–

Αυτή είναι η “ομορφιά” των διεφθαρμένων δήθεν λαϊκών (αριστερών και δεξιών) καθεστώτων: παίρνουν από αυτούς που παράγουν για να δώσουν σε όσους βαριούνται να δουλέψουν, με αντάλλαγμα ψήφους. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης μπορεί να είναι μόνο ένα και στην Ελλάδα το ξέρουμε καλά: οι πρώτοι, οι δημιουργικοί πολίτες παράγουν ολοένα και λιγότερο, αφού δεν έχουν λόγο να κάνουν το αντίθετο ή απλά δραστηριοποιούνται σε (ή από) άλλη χώρα του εξωτερικού ενώ οι δεύτεροι (οι κηφήνες) ζητούν ολοένα και περισσότερα, τα οποία μάλιστα τα ονομάζουν και "λαϊκά κεκτημένα".

Περαστικά και στους δύο

Η εισαγωγή της Υπουργού Εξωτερικών στο Ερρίκος Ντυνάν με συμπτώματα πνευμονίας ανησύχησε φίλους και συνεργάτες και πήγε πίσω έναν δύσκολο και απαιτητικό προεκλογικό αγώνα. Από εδώ δεν μπορώ παρά να της ευχηθώ γρήγορη ανάρρωση και καλή επάνοδο στις πολιτικές επάλξεις.

Δοθείσης της ευκαιρίας αισθανόμαι την ανάγκη να σταθώ αλληλέγγυος και να ευχηθώ περαστικά όχι μόνο σε ένα κυβερνητικό στέλεχος, αλλά και σε έναν φέρελπι πολιτικό της γενιάς μου, ο οποίος κατά την εκτέλεση της στρατιωτικής του θητείας στραμπούλιξε τον δεξιό του αστράγαλο. Ο Ανδρέας, του οποίου η κατάταξη πριν από έναν περίπου χρόνο είχε τύχει ιδιαίτερης προβολής, επέλεξε κόντρα στο ρεύμα των ημερών να υπηρετήσει την πατρίδα του από τη θέση του εφέδρου αξιωματικού Ειδικών Δυνάμεων. Τον θαυμασμό ακολούθησε η απογοήτευση, όταν ο Ανδρίκος τραυματίστηκε κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας και από τον περασμένο χειμώνα μέχρι σήμερα τυγχάνει ανανεούμενων 60μερων αναρρωτικών αδειών, αδυνατώντας κυριολεκτικά να πατήσει πόδι σε στρατόπεδο. Το καλοκαίρι αυτό θα ήταν ένα ατέλειωτο μαρτύριο για αυτόν και τους δικούς του. Υποθέτω πως αυτές τις στιγμές βρίσκεται σε κάποιο ιδιωτικό αναρρωτήριο κάνοντας φυσιοθεραπεία και παρακολουθώντας κατάκοιτος την επάνοδο των Παπανδρέου στην εξουσία.

Κρίμα για τις Ένοπλες Δυνάμεις, κρίμα και για τη δημόσια εικόνα του. Αν κάποιος αντιλαμβάνεται την τραγικότητα της κατάστασης καλείται να επιληφθεί. Εγώ ούτε δημοσιογράφος είμαι ούτε γιατρός για να βοηθήσω.

"Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει"

Δεν μπορεί να περιμένει με επιπτώσεις πολλές φορές δυσάρεστες, που φέρνουν σε αμηχανία τόσο την ίδια όσο και τους γύρω της. Ευτυχώς μια λύση έρχεται να την αγκαλιάσει ζεστά, να την κάνει να νιώσει καθαρή και ασφαλής, στην στοργική αγκάλη του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Με τα μάτια ενός παιδιού

Η UNICEF, το Canis Libertatis και η Χαριλάου Τρικούπη σας εύχονται υγεία, προκοπή και κάθε χαρά για το καινούριο έτος! Μακάρι αυτή τη χρονιά το αθώο βλέμμα και χαμόγελο των παιδιών να λάμψει στις καρδιές μας, σκορπίζοντας αγάπη, ομόνοια και ελπίδα!

Κώστας, ο αρχηγός των ατάκτων

Η τροπή που λαμβάνουν οι απανωτές διαφοροποιήσεις βουλευτών του κυβερνόντος κόμματος, πέρα από την αναμπουμπούλα που ξεσηκώνουν στα κομματικά επιτελεία και τηλεπαράθυρα, φανερώνουν και μία πέρα για πέρα υγειή και ελπιδοφόρα πλευρά του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.

Η αρχή έγινε με την συζήτηση περί αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας του Περιβάλλοντος, ενώ η πρόσφατη εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν δείχνει να αποθαρρύνει την συνέχεια: Αντί να αποτελέσει άγκυρα κομματικής συστράτευσης δείχει να αποτελεί καταλύτη αλλαγής στο πως γίνεται αντιληπτός ο ρόλος και τα καθήκοντα του έλληνα βουλευτή.

Οι πράξεις και τα νομοσχέδια εκτελεστικών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος άλλωστε ουδέποτε έφεραν τεκμήριο ορθότητας και αποτελεί καθήκον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του κυρίαρχου ελληνικού λαού να εκφράζονται ανοικτά και κριτικά απέναντι τους, τόσο πριν όσο και κατά την τροπή τους σε νόμο του κράτους. Το ελληνικό σύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια διττής ερμηνείας:

Άρθρο 60 §1
Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Κομματικοί εγκάθετοι όπως και πένες από τον φιλοκυβερνητικό τύπο τους πλήττουν προσωπικά, μιλώντας για αχαριστία, προσωπική ανευθυνότητα και υστεροβουλία. Τι πιο θεμιτό όμως από ένα βουλευτή ο οποίος στο κάτω κάτω αναζήτησε την ψήφο μας όχι μέσα από κομματικές λίστες, αλλά με τα προσωπικά του έργα και πιστεύω; Τι πιο υγειές από την μετατροπή των κομματικών στρατών σε κομματικές ομάδες;

Θα ήταν ευχής έργο αυτές οι πιέσεις να συνεχιστούν, δείχνοντας πως η συμπολίτευση έχει και ξεχασμένες αντιπολιτευτικές πτυχές. Πως εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα ρεύματα, τα οποία οφελούν τον τόπο όταν βρίσκουν δημόσια έκφραση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι σύνηθες οι γερουσιαστές να διαφοροποιούνται ανοικτά και χωρίς επιπτώσεις κατά του δικού τους προέδρου. Σίγουρα, δεν είμαστε προεδρική δημοκρατία made in USA, οφείλουμε όμως να παραδεκτούμε πως ορισμένα εκεί στοιχεία δε θα μας χαλούσαν και τόσο να τα δούμε να εφαρμόζονται κι εδώ.

Οι άτακτοι στην τελική δεν είναι και τόσο άτακτοι όσο φαίνονται, ενώ ο πονοκέφαλος που προκαλούν στον αρχηγό τους μάλλον που θα τον κάνει πιο προσεκτικό στις μελλοντικές του κινήσεις, απεμπλέκοντας τον από συμβούλους και δημοσκοπήσεις. Και θα ήταν πραγματικά ευχάριστη έκπληξη στην επόμενη ψήφιση νομοσχεδίου να δούμε κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν και αντιπολιτευόμενους να το υπερψηφίζουν, πάντα αιτιολογημένα και με πολιτική συνέπεια.

Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στο κυβερνόν κόμμα. Και είναι καιρός να αλλάξουν και στη μείζονα αντιπολίτευση!