Έχει κουνούπια στο Αγαθονήσι;

hat tip: neTpen

Ο τοίχος

Είναι δυο φίλοι. Ο ένας ονομάζεται Φιλελεύθερος (αλλά κοροϊδευτικά τον αποκαλούνε νεοφιλελεύθερο) και ο άλλος το Ελληνικό κράτος και έχουν μια συζήτηση...

Φιλελεύθερος: Έτσι όπως πας Ελληνικό κράτος, φίλε μου, θα χτυπήσεις στον τοίχο! Πάρτο αλλιώς.

Ελληνικό κράτος: Χαχα!! Ασε μας ρε! Εγώ βλέπω μακριά! Δεν υπάρχει τοίχος.

Φιλελεύθερος: Μα σου λέω... τον είδα είναι εκεί και πας κατά πάνω του!

Ελληνικό κράτος: Ρε ασε μας σου λέω!! Ε και να υπάρχει ακόμη, εγω είμαι μάγκας... κάτι θα βρω και θα τον αποφύγω!!!

Φιλελεύθερος: Καλά... εγώ σου λέω να αλλάξεις πορεία και να σοβαρευτείς.

Ελληνικό κράτος: Καλά θα το κάνω... παω να πιω μια φράπα τώρα να γουστάρω και τον ήλιο!

... BONG!!!

Ελληνικό κράτος: Μα Ποιός μακάκας έχτισε τον τοίχο στη μέση του δρόμου?? Είστε όλοι ηλιθιοι!!! Και εσύ Φιλελεύθερε συνωμοτείς εναντίον μου? Ενώ ήξερες πως εκεί έχει τοίχο, γιατί δεν τον έριξες να περάσω? Γι' αυτό που μου κάνατε θα μπω στο σπιτι σας και δεν θα αφήνω κανέναν να μπει μέσα ξανά!!! Να μάθετε!

Credits: Thomas Liokos

Blogger's Block

“Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω"

Νίκος Δήμου,
Η Πέτρα του Μίσους

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπήρξαν καταιγιστικά και ασύμβατα με τον δικό μου μικρόκοσμο. Τόσο πολύ με ενόχλησε ο παραλογισμός με τον οποίο βρέθηκα αντιμέτωπος, που επέλεξα ενστικτωδώς να αποστασιοποιηθώ από τα τεκταινόμενα και να ασχοληθώ πιο ζεστά με τις ιδιωτικές μου υποθέσεις. Η σιωπή όμως δεν υπήρξε στο παραμικρό ομολογία ήττας.

Αντιθέτως· βιώνω τον επιθανάτιο ρόγχο της μεταπολίτευσης ως απελευθερωτική προϋπόθεση και επιμένω να αισιοδοξώ για το μέλλον του τόπου. Η έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λειτουργεί ως καταλύτης, ο οποίος αφυπνίζει τα  υγιή μας παραγωγικά ανακλαστικά από έναν άσχημο λήθαργο τριακονταετίας και αξιώνει την εφαρμογή όλων εκείνων των διαρθρωτικών αλλαγών για τις οποίες οι προηγούμενες γενιές αποδείχθηκαν θλιβερά ανεπαρκείς.

Ως κύων-φύλακας της ελευθερίας υπόσχομαι στον εαυτό μου να αγωνιστώ με κάθε διαθέσιμο μέσο, προκειμένου να αξιοποιήσω τις λανθάνουσες δυνάμεις της δικής μου γενιάς και να συγκρουστώ με ιδέες και αντιλήψεις που αδικαιολόγητα μας κρατούν πίσω, που αδικαιολόγητα μας κρατούν απέναντι.

(ποτέ  η ανάβαση δεν υπήρξε εύκολη υπόθεση)

Περί ελληνικού εθνικισμού

του Θάνου Βερέμη*

Η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη είναι προϊόν, όχι του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, που έλεγε ότι το ελληνικό έθνος, ήταν αποτέλεσμα "επιμιξίας διαφόρων φυλών", αλλά του Ιωάννη Μεταξά ο οποίος, επηρεασμένος από Γερμανούς και Ιταλούς συγχρόνους του, αναζητούσε τους «από τριών χιλιάδων ετών Έλληνες». Ο πατέρας του ελληνικού εθνικισμού, Παπαρρηγόπουλος, απαντούσε στις κατηγορίες του Ιακώβου Φίλιππου Φαλμεράυγερ ότι δεν υπήρχε ούτε σταγόνα ελληνικού (αρχαίου) αίματος στις φλέβες των Νεοελλήνων, με ένα "ε και;". Ο Παπαρρηγόπουλος θεωρούσε ότι τα έθνη αποτελούν πολιτισμικές και όχι βιολογικές κατηγορίες. "Τα μάλιστα μεγαλουργήσαντα των εθνών υπήρξαν προϊόν τοιαύτης και έτι πλείονος επιμιξίας.

Οι Άγγλοι είναι φύραμα Κελτών, Σαξόνων, Νορμανδών…Μέγα της Γερμανίας μέρος κατέχεται από Σλαυικών φυλών… Άλλα και αυτοί οι επί τη ομογενεία αυτών καυχώμενοι Γάλλοι, τι άλλο είναι ειμή κράμα Γαλατών, Ελλήνων, Ρωμαίων, Φράγκων (Γερμανών) και Νορμανδών; …Μη μας ταράττη άρα η επιμιξία του νεώτερου Ελληνικού έθνους, μετά πολλών ξένων, τουναντίον δυστύχημα ίσως ήθελεν είσθαι εάν διέμενεν άμικτον και ιδιόρρυθμον…"

Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γνώριζε τον 19ο αιώνα αυτό που πολλοί σύγχρονοί μας έχουν ξεχάσει. Ότι δηλαδή το ελληνικό έθνος του 1840 περιείχε και Αλβανούς, Βλάχους, Σλάβους και Λατίνους και ότι όλοι αυτοί ήταν πολύγλωσσοι. Ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι ενσωματώθηκαν στο νέο κράτος και μερικοί έγιναν ήρωες του. Ο γιος του Βάσου Μαυροβουνιώτη, ο Στρατηγός Τιμολέων Βάσος, υπήρξε από τους διακεκριμένους αγωνιστές των αλυτρωτικών πολέμων, ενώ ο Βούλγαρος Χατζηχρήστος τιμήθηκε από τον Όθωνα. Οι περισσότεροι μεγάλοι μας διαφωτιστές είχαν ποικίλες βαλκανικές καταβολές. Όταν ο Δανιήλ Μοσχοπόλεως παρότρυνε τους «αδελφούς» Βαλκάνιους να γίνουν Έλληνες, εννοούσε να γίνουν μέτοχοι της ημετέρας παιδείας.

 *Ο Θάνος Βερέμης είναι Καθηγητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΚΠΑ.

πηγή: Protagon

Νοσταλγοί του εμπάργκο, ενωθείτε!

Κάθε φορά που ο φίλος Alexandar κατέβαινε Θεσσαλονίκη για καφέ μου έπαιρνε τ’ αυτιά για τα χρήματα που κατέβαλε ως φόρο εισόδου στα Ελληνοπουγουδουμικά σύνορα. Αντίστοιχη υποχρέωση από πλευράς τους δεν υπήρχε και επομένως οι εξηγήσεις μου περιορίζονταν στις τεχνικές προϋποθέσεις ασφαλείας που δικαιολογημένα έθεταν τα πρωτόκολλα Schengen.

Από σήμερα όμως οι πολίτες του Μαυροβουνίου, της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Σερβίας και της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, μπορούν με τα βιομετρικά τους διαβατήρια να εισέρχονται στην Ελληνική επικράτεια χωρίς κρατική θεώρηση (βίζα). Η εξέλιξη αυτή χαιρετίστηκε θερμά ως ένα σημαντικό βήμα στην προσέγγιση των χωρών αυτών με την Ευρώπη, ενώ χιλιάδες ήταν οι νέοι που πανηγύριζαν χθες στις πρωτεύουσες των τριών Βαλκανικών κρατών. Είναι πράγματι εξαιρετικά ελπιδοφόρα η κατάργηση ενός ακόμα συνοριακού φραγμού και η συνακόλουθη προσέγγιση των λαών αυτών στη μεγάλη Eυρωπαϊκή οικογένεια. Ευχή μου το μέτρο αυτό να βρει συνέχεια και για άλλες γειτονικές χώρες όπως η Αλβανία ή η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, καθώς το όφελος θα είναι και πάλι κοινό.

Εντύπωση πάντως προκαλεί η ασθενική αντίδραση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στην συνοριακή αυτή διευκόλυνση. Το ΥπΕξ δεν έχει ενημερώσει την ιστοσελίδα του, ενώ δύσκολα ανευρίσκεται συγχαρητήρια δήλωση Έλληνα πολιτικού. Υποθέτω πως ορισμένοι αισθάνονται άβολα στην καρέκλα τους που ορδές νεολαίων γυφτοσκοπιανών θα κατακλύσουν την περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ως τουρίστες ή ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Τα πολλαπλά οφέλη στην τουριστική βιομηχανία, την πολιτισμική προσέγγιση και την επιρροή βαλκάνιων γειτόνων από τον ημέτερο τρόπο ζωής παραβλέπονται ως ελάσσονος σημασίας. Τα σύνορα σταδιακά ανοίγουν, ιδέες και άνθρωποι διακινούνται ακόμα πιο ελεύθερα από ποτέ. Ο κίνδυνος αφελληνισμού γιγαντώνει... νοσταλγοί του εμπάργκο, ενωθείτε!

φώτο: Associated Press

Η διαφορά ανάμεσα στους Κρητικούς και τους Μακεδόνες

"Δεν βλέπεις στη Μακεδονία την καλύτερη πλευρά των Ελλήνων. Εκεί έχουν εκφυλιστεί σε μια φυλή ανθρώπων της πόλης, όπου διαμορφώνουν μια αριστοκρατία ταλέντου, κατά το μισό κληρικό και το άλλο μισό εμπορικό, η οποία εκμεταλλεύεται μια ξένη αγροτιά που περιφρονεί. Θα πρέπει να ψάξει κανείς για την αληθινό Έλληνα στις ορεινές περιοχές και στα νησιά. Θα ευχόμουν η γνωριμία μου με τους Έλληνες να είχε τελειώσει στην Κρήτη. Εκεί μπορεί κάποιος να συναντήσει ακόμη έναν ελληνικό λαό, αρχέγονο, αξιαγάπητο, δεμένο με τη γη, το οποίου οι αιώνες καταπίεσης δεν έχουν διαστρέψει την ευγένεια, την φιλοξενία και τη ντόπια αξιοπρέπεια. Ζώντας σ’ ένα συνεχές πάρε δώσε με τα βουνά και τη θαλασσινή αύρα, διεξάγοντας έναν πόλεμο δίχως κανένα συμβιβασμό με τον κοσμικό τους εχθρό, τον Τούρκο, δεν γνωρίζουν τίποτε απ’ όλες εκείνες τις περίτεχνες προδοσίες, εκείνες τις διεστραμμένες βεντέτες που έχουν διαφθείρει την τιμή και τον ανθρωπισμό των ηπειρωτικών τους αδελφών. Γι’ αυτούς ο ελληνισμός είναι το απλό ιδανικό της ελευθερίας, δίχως να έχει μολυνθεί από την πολιτική, δίχως να έχει στιγματιστεί από την όποια πρόστυχη συμμαχία. Δεν αποτελεί αντικείμενο διαμάχης ή πολεμικής. Είναι ένας θρύλος, μια πίστη όπου αποτίουν φόρο τιμής ακόμη και οι δυνάμεις της φύσης ... Όπου ο ελληνισμός είναι δεμένος με τις άγονες πέτρες του και τα κύματα που αποτέλεσαν το λίκνο του, ζει και θριαμβεύει απείραχτος. Η παρακμή του βρίσκεται μόνο στα γκέτο, τα παζάρια και τις γεμάτες ένταση παρόδους της πόλης."

Ο Βρετανός δημοσιογράφος Henry Noel Brailsford επισκέφθηκε την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων ως επικεφαλής του Βρετανικού Ταμείου Αρωγής προς τα θύματα του οθωμανικού στρατού μετά την εξέγερση του Ίλιντεν το 1903. Στο βιβλίο "Macedonia, its Races and their Future" περιγράφει τα εθνοτικά προβλήματα της Βαλκανικής υπό ένα πρίσμα αρκετά διαφορετικό εκείνου που ενστερνίζεται η εθνική ιστοριογραφία του εκάστοτε βαλκανικού κράτους. Η σύγκριση που επιχειρείται από τον Brailsford μεταξύ Κρητών και Μακεδόνων αντικατοπτρίζει σαφώς προσωπικές εντυπώσεις και όχι εις βάθος γνώση των ιδιαίτερων προβλημάτων της Μεγαλονήσου.

Οι κύριοι λόγοι της σημερινής αναδημοσίευσης είναι δύο. Ο πρώτος, η αγάπη για την ιδιαίτερη μου πατρίδα και η πίστη πως η περιγραφή του Ελληνισμού περιέχει ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα μετά, ψήγματα αλήθειας. Ο δεύτερος – ταπεινότερος - περιορίζεται στο να διαολήσω τους Θεσσαλονικείς φίλους μου, με τους οποίους ομολογουμένως μας ενώνουν πολλά περισσότερα συγκριτικά με λοιπούς παλαιοελλαδίτες. Για όποιον ενδιαφέρεται το βιβλίο κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Οδυσσέας, σε μετάφραση Δημήτρη Καζάκη.

Η δυστυχία του να είσαι Αφροέλληνας

Ζέρο: Θα σου πω κάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πιο ρατσιστικά σχόλια τα έχουμε ακούσει από αριστερούς-προοδευτικούς ή βιώσαμε τον αριστερό φασισμό. Πέρσι, για παράδειγμα, αριστεροί ήταν αυτοί που μας απαγόρεψαν να τραγουδήσουμε σε φεστιβάλ αντιρατσιστικό της Πετρούπολης γιατί έκριναν ένα παλιό τραγούδι μας προσβλητικό! Εντάξει, το τραγούδι είχε κάποιες ατάκες που μπορούσαν να παρεξηγηθούν, λεγόταν «Κούνα το». Έκτοτε οι πόρτες του αντιρατσιστικού είναι κλειστές. Δεν με νοιάζει αυτό, αλλά το ότι όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνται αριστεροί ενώ πολλές φορές περνάνε στο άλλο άκρο.

Ο Μανόλης, ο Ζέρο και ο Γεράσιμος είναι μουσικοί, παιδιά αφρικανών μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Μιλούν για τις αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αντιμετωπίζουν καθημερινά σε ένα περιβάλλον δυνάμενο ανά πάσα στιγμή να τους απορρίψει ως ξένα σώματα. Τα λόγια του Ζερό μας υπενθυμίζουν πως ο φόβος για το άγνωστο δεν καλλιεργείται μόνο στα ελαφρά άσματα της ελαφράς πολιτεύτριας του ΛΑΟΣ. Ρατσιστικά συμπλέγματα καταλαμβάνουν υποδόρια ολόκληρο τον κοινωνικό μας ιστό, ακόμα και τους χώρους που φιλοδοξούν να αυτοπροβάλλονται ως αυθεντικά αντιρατσιστικοί.

Kudos στα παιδιά και στην ιστολόγο Αφροδίτη Al Salech για την συνέντευξη και τον αγώνα της για τα δικαιώματα των μεταναστών. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Η Ντόρα Μπακογιάννη και το Εβραϊκό εν Ελλάδι ζήτημα

Διατρέχοντας την ιστορία των δύο λαών, εύκολα διαπιστώνει κανείς κοινά χαρακτηριστικά τους. Την κλίση τους στο εμπόριο, την αγάπη τους στην τέχνη και τα γράμματα, την πολύχρονη δουλεία τους σε βάρβαρους κατακτητές και τη διασπορά, στοιχεία τα οποία έχει περιγράψει από πολύ νωρίς η διεθνής ιστοριογραφία. Αγάπη προς την ελευθερία, σεβασμός του ατόμου και κοσμοπολιτισμός που ποτέ δεν έσβησε τους δεσμούς με τον τόπο καταγωγής, είναι μερικά ακόμη από τα χαρακτηριστικά που συνέδεσαν τους δύο λαούς. Τους λαούς που με την ιστορία τους σφράγισαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Γιατί, με τα λόγια του Ουΐνστον Τσώρτσιλ: «…Δεν υπάρχουν άλλες δύο πόλεις που να βάρυναν τόσο στην ιστορία της ανθρωπότητας, όσο η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ».

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων η ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη κατά την ομιλία που απηύθυνε στην Εκδήλωση Μνήμης Ελλήνων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Αφορμή για την εκδήλωση αυτή υπήρξε η έκδοση λευκώματος με τίτλο "Έλληνες στο "Άουσβιτς-Μπίρκεναου" και η άσκηση της Προεδρίας του ΟΑΣΕ για το 2009 από την Ελλάδα. Την εκδήλωση επίσης χαιρέτισαν ο πρόεδρος της Βουλής όπως και εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Αθηνών.

Παρά το ιδιαίτερο όμως θεσμικό βάρος της εκδήλωσης, αυτό που και πάλι μου απέμεινε ήταν μια ελαφρά απογοήτευση. Όχι για το γεγονός καθεαυτό, όσο για τον περιορισμό του στα στενά πανηγυρικά πλαίσια του Ζαππείου.

Για τις παράλληλες πορείες Ελληνικού και Ισραηλιτικού στοιχείου έχω αναφερθεί επανειλημμένως και θεωρώ ευτυχές το γεγονός της πλέον επίσημης αναγνώρισης και μνήμης του Ολοκαυτώματος από την Ελληνική πολιτεία. Αρκεί όμως μόνη η εξαγγελία αναγνώρισης και μνήμης; Παρά τα λεγόμενα της κ. Μπακογιάννη η μάχη κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού σήμερα δίνεται αναιμικά και δυστυχώς σε εντελώς εσφαλμένο γήπεδο. Το ανερχόμενο πλέον και στην Ελλάδα ρεύμα ρατσισμού αντιμετωπίζεται πότε ως απλά γραφικό και πότε συμπαθητικά ως φιλολαϊκό, ενώ δυστυχώς έχει εκφύγει της ρητορικής της λαϊκής δεξιάς εκτεινόμενο σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Η μάχη εναντίον του από πολίτες και πολιτεία δεν εντείνεται στον στίβο της παιδείας, αλλά στα ειδώλια των δικαστηρίων, με αποτέλεσμα ο ρατσιστικός λόγος να υπερπροβάλεται και οι εκφραστές του να μαρτυροποιούνται.

Καθόλου δεν μας αρκεί επομένως το να τιμώνται τα θύματα του Ολοκαυτώματος σε μια εκδήλωση του ΥπΕξ παρουσία πρέσβεων και διεθνών ανταποκριτών. Ακόμα και το ίδιο το υπουργείο είναι καθ' ύλην αναρμόδιο να απευθύνει ζητήματα ρατσισμού και προ του νόμου ισότητας. Πολύ περισσότερο θα ικανοποιούσε η ανάληψη παρόμοιων δράσεων από φορείς όπως το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Και αυτό καθώς όσο συνεχίζουμε να υπάγουμε τον αντισημιτισμό στην agenda των εξωτερικών μας σχέσεων τόσο φοβάμαι πως στο εσωτερικό θα συνεχίζει να γιγαντώνει ανεξέλεγκτα.

Λιμενεργάτες... δέρνεις;

Θυμήθηκα την ατάκα αυτή σήμερα καθώς συζητούσα με ένα φίλο για τις συνθήκες εργασίας και τις απολαβές του συγκεκριμένου επαγγελματικού κλάδου. Εκείνος θα μπορούσαμε να πούμε πως είχε την στερεοτυπική εικόνα ενός λιμενεργάτη της δεκαετίας του ’60, να τσουλάει βαρέλια στο λιμάνι δυσκολευόμενος να φέρει βόλτα την φαμίλια. Εγώ με τη σειρά μου θυμήθηκα μια ξεχασμένη καταγγελία, εκείνη του κ. Κεφαλογιάννη, ο οποίος από την θέση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας είχε καταδικάσει το προνομιακό μισθολογικό τους καθεστώς, το οποίο σύμφωνα με στοιχεία της διοίκησης του ΟΛΠ αντιστοιχούσε σε κόστος περί των 83.000 ευρώ ανά λιμενεργάτη ετησίως (με την κλίμακα να κυμαίνεται από 60.000 έως 140.000 ευρώ).

Από το 2005 έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και δεν έχει μέχρι σήμερα βρεθεί κάποιος να διαψεύσει τα στοιχεία που παρατέθηκαν, πόσο δε μάλλον να διαμαρτυρηθεί για την διαιώνιση αυτής της κλειστής συντεχνίας, η οποία εξακολουθεί να πλουτίζει σε βάρος των μεταφορών και της τσέπης του φορολογούμενου καταναλωτή. Η κυβερνητική πρόθεση εξορθολογισμού των μισθολογικών ρετιρέ των ΔΕΚΟ παρέμεινε δυστυχώς σε επίπεδο εξαγγελιών λόγω πολιτικού κόστους, ενώ κάθε προσπάθεια διασάλευσης του status quo αντιμετωπίσθηκε και αντιμετωπίζεται με "αγωνιστικές" κινητοποιήσεις σε βάρος της εμπορικής και επιβατικής κίνησης, της εργασιακής ειρήνης και της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό.

Αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι πως, παρά τα προβλήματα που κάθε καλοκαίρι δημιουργούν, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εξακολουθεί να τοποθετεί τα συνδικάτα τους στο εικονοστάσι των εργατικών κινημάτων. Αν όμως αναζητήσουμε κάποιον λούμπεν - βιοπαλαιστή, μάλλον που θα μας είναι ευκολότερο να τον εντοπίσουμε εκτός λιμένος, να τελεί σε καθεστώς φόβου, παρανομίας και επικείμενης απέλασης. Δεν είναι πιστεύω ούτε δαπανηρό ούτε ανέφικτο να αξιοποιηθούν αυτοί οι άνθρωποι και εκεί, εφόσον νομιμοποιηθούν, αποκτήσουν ΑΦΜ, μητρώο ασφαλισμένου και στοιχειώδη εκπαίδευση. Πόσο βαθιά υποκρισία κρύβει το να κοπτόμαστε για την εγκληματικότητα και την άθλια κατάσταση των μεταναστών την στιγμή που ανεχόμαστε τον αποκλεισμό τους από συντεχνιακές ομάδες με εκβιαστικά αποκτηθέντα προνόμια;

Ο καφές ενός Δόκιμου

Στον πρωινό καφέ δε βάζω ζάχαρη

...γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο γλυκό από την πατρίδα.
Πατρίδα μου το σπίτι που μεγάλωσα κι οι λίγοι άνθρωποι που αγαπώ· πατρίδα μου ένα Μυθιστόρημα.

In Support of Greek University Reform

We hereby utterly condemn all recent incidents of terrorism and the violent breakdown of democratic proceedings within our academic community.

We demand from public authorities as well as from each and every citizen the enforcement of the minimum of rule of law and the complete isolation of these small political minorities that undermine our hope for better days to come.

No matter how loud they may rant, no matter how much they may bully, they shall always find us opposed.

Join our Cause at Facebook and take action to make hellenic universities inspiring, interconnected with the market and open to the world.

Ελληνικός Στρατός intro

Έφτασε και στη δική μου πόρτα ο γαλάζιος φάκελος, με σημείωμα που με καλεί να παρουσιαστώ στο 547 Τάγμα Πεζικού του Ρεθύμνου. Η Ελληνική πολιτεία λοιπόν μου ζητά να την υπηρετήσω ως οπλίτης, τιμώντας μία εκ των συνταγματικών μου υποχρεώσεων. Κι εγώ; Εγώ σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Κατά καιρούς παρακολουθούσα fora σχετικά με την ανυποταξία και την ανάγκη κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως αντιμετώπιζα πάντα το ζήτημα ως καθαρά προσωπικό. Η τέχνη της λούφας δεν καλλιεργείται μόνο στον ελληνικό στρατό, αλλά τόσο πριν όσο και μετά απ’ αυτόν. Παρόλα τα στραβά που γίνονται εκεί μέσα, έξυπνος δεν θεωρείται όποιος τον υπηρετεί, αλλά εκείνος που κατορθώνει να ξεγλιστρήσει είτε σε ένα σώμα πολυτελείας είτε με ολοκληρωτική απαλλαγή. Οι υπόλοιποι θεωρούνται είτε πολίτες δευτέρας κατηγορίας είτε απλώς μαλάκες. Αντίθετα, στην παράδοση ευρωπαϊκών κρατών είναι οι γόνοι αριστοκρατών που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους από μάχιμη θέση, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου. Τελευταίο ηχηρό παράδειγμα ο πρίγκηπας Χάρρυ της Ουαλίας που βρέθηκε χωρίς να το μυριστεί κανείς διοικητής λόχου στο Αφγανιστάν.

Χωρίς λοιπόν να αναζητώ κάποιο εύσημο εθνικοφροσύνης και με επίγνωση του δυσχερούς της κατάστασης θεωρώ τιμή μου που καλούμαι να περάσω αυτό το λούκι. Αυτό που θα ήθελα να κάνω από δω μέσα είναι ένα κάλεσμα προς τους ευάριθμους φίλους και αναγνώστες που σπουδάζουν έξω. Όταν με το καλό τελειώσετε τα post-doc σκεφτείτε το και λίγο ρομαντικά. Δεν είναι για πέταμα η εθνική μας άμυνα, καθώς οικονομία και διπλωματία θεωρούνται ικανά αλλά μη επαρκή εργαλεία στη γειτονιά. Οι ένοπλες δυνάμεις καλώς ή κακώς στηρίζονται ακόμα στους ώμους του κάθενος από εμάς. Μέχρι λοιπόν να γίνει εξ ολοκλήρου επαγγελματικός ο στρατός παραμένει ένα μικρό χρέος, το οποίο έχουμε καλούς λόγους να υπηρετήσουμε.

Κλείνω με το σηματάκι που είχε πάνω δεξιά το σημείωμα κατάταξης. Το ρητό είναι από τον Θουκιδίδη, ο οποίος απευθυνόμενος στους πολίτες της Αθήνας γράφει:
"Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους." Με απλά λόγια: Η ευδαιμονία στηρίζεται στην ελευθερία και η ελευθερία στη γενναιοψυχία.

Greece, the True Experience

Ξεκίνησε ήδη από το Δεκέμβριο η διαφημιστική καμπάνια του Υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης για το 2008. Μετά το Live your Μyth του 2005 και το Explore your Senses του 2007 σειρά έχει το Greece, The True Experience. Κατά τον αρμόδιο υπουργό η εκστρατεία αυτή στοχεύει στην ανάδειξη νέων αξόνων τουριστικής πολιτικής, πέραν της παραδοσιακής εικόνας που εκπέμπουμε προς τα έξω.

Το βάρος πράγματι πέφτει σε θεματικές όπως ο θαλάσσιος τουρισμός, ο περιηγητικός τουρισμός, ο τουρισμός υπαίθρου, ο τουρισμός υγείας και ευεξίας, ο συνεδριακός τουρισμός, ο τουρισμός πολυτελείας και ο τουρισμός πόλεων. Target group αυτή τη φορά η δημιουργική τάξη (creative class), η οποία βέβαια έχει και ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις.

Για να είμαι ειλικρινής η αισθητική της φετινής καμπάνιας δε με άφησε ενθουσιασμένο. Η πρώτη εντύπωση ήταν πως έμοιαζε επικίνδυνα με διαφήμιση της Cosmote, καθώς στις αφίσες και τα θεματικά βιντεάκια βλέπει κανείς επιμελώς ατημέλητους νέους να χαίρονται τα νιάτα και την ανεμελιά τους μέσα σε ένα φορτικά στυλιζαρισμένο περιβάλλον. Η υποψία μου επιβεβαιώθηκε μόλις διαπίστωσα πως η ανάδοχος ASHLEY & HOLMES πέρα από τον ΕΟΤ έχει αναλάβει χρόνια τώρα και τα σποτάκια της Cosmote.

Δεν είμαι πάντως διαφημιστής και δε μπορώ να εκτιμήσω την απήχηση της συγκεκριμένης καμπάνιας στις στοχούμενες χώρες. Σημασία έχει που γίνεται μια οργανωμένη προσπάθεια και μάλιστα έγκαιρα. Πέραν τούτου οφείλουμε όλοι, με τα όποια διαθέσιμα μέσα ο καθένας, να γίνουμε φορείς του μηνύματος και να το αναπαράγουμε κατά το μέγιστο στην αγορά του εξωτερικού.

Αν θέλουμε ν’ αυγατίσει και όχι να μας πλακώσει, έχουμε κάθε συμφέρον να παινέψουμε το σπίτι μας. Ο τουρισμός αποτελεί τη μοναδική βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και η στήριξη του είναι υπόθεση όχι μόνο ενός υπουργείου, αλλά του κάθε Έλληνα πολίτη. Πρωταρχικά στο στάδιο διαφήμισης και μετέπειτα στο στάδιο υποδοχής και φιλοξενίας. Το "Greece: the True Experience" αποτελεί μια καλή αρχή και είναι στο χέρι μας να γνωρίσει μία ακόμα καλύτερη συνέχεια.

Οι Εβραίοι και οι ...άλλοι "περιούσιοι λαοί"

Του Τάσου Καμπούρη *

Διερωτάται κανείς: η αθλιότητα ή η ημιμάθεια, η ενεότητα ή η σκοπιμότητα, ο κρυπτοφασιμός ή η ιδεοληψία συνιστούν κίνητρο για να ερμηνεύσει κανείς φράσεις του τύπου: “Οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός”; Ίσως απάντηση να μην λάβει ποτέ. Το ατύχημα είναι πως οι φράσεις ακούγονται -και μάλιστα- από καθέδρας σε αίθουσες ελληνικών δικαστηρίων.


Ωστόσο, με βεβαιότητα γνωρίζουμε το περιεχόμενο της φράσης “περιούσιος λαός” και αυτό το περιεχόμενο πρέπει να εξετάσουμε υπό το πρίσμα πάντοτε της επιστήμης, της ιστορίας και της ηθικής.


Κατ’ αρχάς, οφείλει ο καθένας να τονίσει πως οι Εβραίοι είχαν σφυρηλατήσει μία εθνική συνείδηση σε ένα εξαιρετικό μακρινό παρελθόν, όταν άλλοι ιστορικοί λαοί δεν διέθεταν το παραμικρό ίχνος συνεκτικών δεσμών. Γνώριζαν πως τους ένωνε μία κοινή πολιτιστική παράδοση, μία ξεχωριστή γλωσσική ποικιλία, μια κοινή ιστορική πορεία στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο όπου εμφανίστηκαν, έζησαν και δημιούργησαν και -το σπουδαιότερο- διέθεταν την επίγνωση μίας και μόνης μονοθεϊστικής θρησκείας. Και σε αυτό το στοιχείο του μονοθεϊσμού, οφείλει ο αντικειμενικός και σοβαρός αναλυτής να αναζητήσει το περιεχόμενο του όρου “περιούσιος λαός”.


Κατά την παράδοση λοιπόν του Εβραϊκού έθνους, ο Θεός στο όρος Χορήβ παρέδωσε στον Μωυσή την νομοθεσία Του. Κατά την ραββινική παράδοση, εκείνη την ημέρα “παρόντες” εθεωρήθησαν όλοι οι άνθρωποι, όσοι ήσαν τότε εν ζωή και παρόντες και όσοι θα ζήσουν στο μέλλον, Εβραίοι και μη. Από εκείνη τη στιγμή, μια χούφτα άνθρωποι, ένιωσαν πως ορίζονται ως θεματοφύλακες της Διαθήκης (berit) του Θεού με τον Άνθρωπο.


Αυτή η συναίσθηση τούς κατέστησε “περιούσιο λαό”. Δεν είναι τυχαίο πως έκτοτε προσπάθησαν μόνο με το παράδειγμά τους στην άσκηση των εντολών (mitsvot) να φωτίσουν τον κόσμο με την θεϊκή αλήθεια. Θεώρησαν τους εαυτούς τους σαν τα κεριά που φωτίζουν το σκοτάδι της πολυθεϊας. Δεν είναι τυχαίο επίσης, πως είναι και οι εμπνευστές της έννοιας της “ειρήνης” και μάλιστα σε ένα κόσμο που γνώριζε μόνο να πολεμά και να καταστρέφει. Έκτοτε αγωνίστηκαν για την επικράτηση της ειρήνης και ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν την ανάγκη επικράτησης της θεϊκής τάξης στον κόσμο, που πρέσβευαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι απόγονοι ενός ζεύγους και άρα αδέλφια.


Η πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ (Yerushalayim), είναι “η πόλη της ειρήνης” και σκοπός της ύπαρξής τους στον φθαρτό κόσμο διακήρυξαν πως είναι η βιοτή σύμφωνα με το θέλημα του Δημιουργού. Η αποστολή τους είναι αποκλειστικά πνευματική, καθαρά συμβολική και απόλυτα ειρηνική. Ο Ιουδαϊσμός, η πρώτη και πρωτότυπη μονοθεϊστική θρησκεία, ουδέποτε υπήρξε επιθετική: ουδέποτε επιβλήθηκε (δεν υπήρξαν στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας εξιουδαϊσμοί, ενώ αντίθετα υπήρξαν βίαιοι και μη εκχριστιανισμοί και εξισλαμισμοί).


Οι Εβραίοι δεν είδαν ποτέ την “εκλογή” τους σωβινιστικά. Αντίθετα, τη θεώρησαν μια πολύ καλή ευκαιρία να βάλουν σε τάξη τις κοινότητές τους, συντάσσοντας νομικές διατάξεις και κανόνες που έκαναν δικαιότερη την κοινωνική συνύπαρξη και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός γεμάτου αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο Θεού.


Αντίθετα: τόσο ο χριστιανισμός (ο οποίος ξεκίνησε ως αίρεση του Ιουδαϊσμού) όσο και ο μωαμεθανισμός, διέστρεψε στο σύνολό τους τις πρωτότυπες Ιουδαϊκές έννοιες. Στις δύο αυτές θρησκείες ο όρος “περιούσιος λαός” έλαβε το εθνικιστικό περιεχόμενο και τις τάσεις “ανωτερότητας” έναντι των υπόλοιπων θρησκειών. Γι’ αυτό και προσηλύτισαν βίαια αναρίθμητα πλήθη, κατέστρεψαν πολιτιστικές παραδόσεις και συνήθειες αιώνων - θυμίζω την θλιβερή καταστροφή του αρχαίου ελληνικού και μετέπειτα του ρωμαϊκού πολιτισμού από τις ορδές των φανατισμένων μοναχών-, πραγματοποίησαν “σταυροφορίες” και “τζιχάντ”, μετέτρεψαν μια έννοια που δήλωνε την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων της Εβραϊκής θρησκείας σε ρατσιστική διδαχή υπεροχής και ελιτισμού, σε ιδεολογικό πρόσχημα για κάθε είδους ειδεχθείς ενέργειες, για κάθε μορφής ανηθικότητα.


Πουθενά στην ραββινική παράδοση δυόμιση και πλέον χιλιάδων χρόνων δεν υπάρχει ίχνος ρατσιστικών παραληρημάτων. (Αυτά μπορεί κανείς να βρει άπλετα στα λογύδρια μικρονοϊκών συγγραφίσκων, ιστορίσκων, εισαγγελίσκων και λοιπών παντοίων -ίσκων). Είναι αρκούντως διαφωτιστική ή απάντηση που έδωσε ο διδάσκαλος Χιλλέλ, σε έναν μελλοντικό προσήλυτο. Όταν ζήτησε από τον Ραββί να του διδάξει τον Νόμο στεκόμενος στο ένα πόδι, εκείνος απάντησε: “Να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν. Τα υπόλοιπα είναι σχόλια”. Αυτή η διδασκαλία από τον κορυφαίο διδάσκαλο του Ισραήλ (εκατοντάδες χρόνια πριν τον Ιησού ή τον Μωάμεθ) δεν αφήνει περιθώρια για κανενός είδους φασιστικές αντιλήψεις περί “περιούσιου λαού”.


Δεν είναι η μόνη έννοια την οποία οι μετά τον Ιουδαϊσμό θρησκείες διέστρεψαν και αμαύρωσαν. Εκεί που ο Ναός του Σολομώντα αποτελούσε το σύμβολο ενότητας και επικοινωνίας του Θεού με τον Άνθρωπο (κατά την Εβραϊκή παράδοση στην Σκηνή του Μαρτυρίου υπήρχε η παρουσία του Θεού, η shechina), οι μετέπειτα θρησκείες έφτιαξαν ναούς-σύμβολα κρατικής και θρησκευτικής εξουσίας, κέντρα διεφθαρμένης διοίκησης και δολοπλόκου συναλλαγής. Εκεί που οι Εβραίοι ευχαριστούσαν τον Δημιουργό για τα επίγεια αγαθά με εορτές γεμάτες χορούς και εύθυμα τραγούδια, οι μετέπειτα θρησκείες εορτάζουν κακέκτυπα αντίγραφα των ιουδαϊκών εθίμων, που κινούνται μεταξύ ψυχολογισμών με χαρακτήρα συναισθηματικής ανακούφισης και αντισημιτικών παραληρημάτων. Εκεί που οι Εβραίοι δοξολογούσαν για τη σωτηρία τους από τους πολυάριθμους εχθρούς, αυτοί οι άλλοι υμνούσαν την εξόντωση αλλοθρήσκων και αλλοδόξων στο όνομα της διάδοσης της “αληθινής” πίστης ...


Τι αρνητικό περιεχόμενο μπορεί να λάβει ο όρος “περιούσιος λαός”, όταν ο ίδιος αυτός λαός, αντί να επαίρεται, να κομπορρημονεί και να κομπάζει, αποδίδει τα πάντα στην βοήθεια του Θεού, την επιβίωσή του, τα κατορθώματά του σε πόλεμο και σε ειρήνη, την ίδια την ύπαρξή του; Πρέπει να είναι κανείς εξεχόντως ηλίθιος ή εκ πεποιθήσεως φασίστας για να βλέπει στον χαρακτηρισμό “περιούσιος λαός” κάτι άλλο.


Και κάτι σημαντικότερο: όσοι έχουν μια αληθή γνώση της Εβραϊκής θρησκείας, μόνο να λυπούνται μπορούν με τις (οπωσδήποτε απέλπιδες) προσπάθειες ορισμένων φανατισμένων κρυπτο- ή φανεροφασιστών να παρουσιάσουν το ψέμα για αλήθεια. Ο Εβραίος σε κάθε του ενέργεια έχει πάνω από όλα στο μυαλό και την καρδιά του τον Θεό. Ευλογεί το φαγητό που θα φάει, το νερό που θα πιεί, προσεύχεται στη συναγωγή, στο σπίτι και στο ταξίδι, δοξολογεί για το θαύμα της ζωής, της δημιουργίας και της καλοσύνης του Θεού: το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί είναι τα συμπλεγματικά παραληρήματα αντισημιτικής ανοησίας και φανατισμού που εκπορεύονται από τα αρρωστημένα μυαλά ορισμένων απογόνων του προπάτορα πιθήκου.


Αν παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος που θέλει να βρει “περιούσιους λαούς” με τα χαρακτηριστικά που (μάταια ωστόσο) προσπαθούν να αποδώσουν στον Εβραϊκό λαό, πρέπει να ψάξει λίγο βορειότερα στον παγκόσμιο άτλαντα ... Οι Εβραίοι προτιμούν να ερευνούν, να ξεχωρίζουν, να προοδεύουν, να αγωνίζονται με το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά τους για να γίνουν καλύτεροι, αφού γνωρίζουν με ποια έννοια είναι “περιούσιος λαός”.


Εκείνοι οι άλλοι, οι απαλλαγμένοι από κάθε πίστη και φρόνημα, οι παρητημένοι από κάθε προσπάθεια βελτίωσης, οι εθελοτυφλούντες και παραπαίοντες σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής, είναι αυτοί που, πιστεύοντας πως είναι “ο εκλεκτός λαός του Θεού”, (και οι απευθείας απόγονοι του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους), θεωρούν ότι ο Θεός θα σπεύσει να τους σώσει από τα δεινά στα οποία με δική τους ευθύνη περιέπεσαν μόνο και μόνο γιατί είναι ... “οι εκλεκτοί”.




* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα

Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην

Οι ομοιότητες του ελληνικού με το εβραϊκό έθνος είναι συγκλονιστικές.
Οι δύο αυτοί ανάδελφοι λαοί ακολούθησαν κοινή ανά τους αιώνες πορεία και μοιράζονται πολλά κοινά: Πέρα από το πάντρεμα του ιουδαϊσμού με την ελληνική σκέψη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τόσο οι ισραηλίτες όσο και οι έλληνες βίωσαν επί αιώνες το φαινόμενο της διασποράς (Tefutzah). Άνθρωποι του εμπορίου και του πνεύματος, ποτέ δεν περιορίστηκαν στο όρια ενός έθνους-κράτους και ίδρυσαν ανά την υφήλιο ενεργές και ακμάζουσες κοινότητες. Εκεί κατόρθωσαν παρά το κατά κανόνα εχθρικότατο περιβάλλον να διαφυλάξουν και να μεταλαμπαδεύσουν τις πολιτιστικές τους αξίες, καταβάλλοντας συχνά βαρύτατο τίμημα.

Σήμερα και οι δύο λαοί πέρα από το μεσογειακό ταμπεραμέντο, το ελαιόλαδο και τη μακραίωνη ιστορική πορεία μοιράζονται και κοινά προβλήματα, προσπαθώντας να επανορίσουν τις επιδιώξεις και τα οράματα τους σε μία άγρια και εύφλεκτη γειτονιά. Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατολικά των Αθηνών και πως τόσο ο κοσμοπολιτισμός, όσο και το μαχητικό πνεύμα των ανθρώπων αυτών συνθέτουν ένα μοναδικό κράμα, από το οποίο ο απλός παρατηρητής μπορεί να αντλήσει πολλαπλά οφέλιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο η στήριξη της μητρόπολης από την ομογένεια που οφείλει να μας παραδειγματίσει, είναι και η ένταση και τα μέσα με τα οποία η ίδια η μητρόπολη προασπίζει τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο μελών της.

Και προς απάντηση σταγονιδίων και ρατσιστών που θέτουν εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα, αρκούμαι να παραθέσω την επιστολή του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, προκειμένου να καταδείξω το πως αντιμετωπίζονται οι έλληνες εβραίοι όχι από την πολιτεία, αλλά από τον κατά φαντασία ιδεολογικό τους αντίπαλο, ήτοι την ορθόδοξη του Χριστού εκκλησία. Η καταδίκη η μη των κάθε λογής τηλεφασιστών από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει είναι να καταδικαστούν στη συλλογική μας συνείδηση ως εθνοκάπηλοι και ανάξιοι αναφοράς.

“Κατά το πνεύμα των όρων ανακωχής όλοι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης από τις αρχές Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.

Οι Έλληνες Ισραηλίτες όχι μόνο αποδείχθηκαν πολύτιμοι συντελεστές της οικονομικής αποδόσεως της χώρας, αλλά και επέδειξαν νομιμοφροσύνη και πλήρη κατανόηση των καθηκόντων τους ως Ελλήνων.

Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής Μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς θρησκευτικής ή δογματικής.

Η Χριστιανική Θρησκεία ουδεμία διάκριση, υπεροχή, ή μείωση αναγνωρίζει, που να στηρίζεται στη φυλή ή στη θρησκεία, δογματίζουσα ότι "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην" ( Γαλ. γ' 28), καταδικαζομένης έτσι κάθε τάσης προς δημιουργία οποιασδήποτε διακρίσεως από φυλετική ή θρησκευτική διαφορά”.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός

(Έγγραφο διάβημα προς τις κατοχικές δυνάμεις
23 Μαρτίου 1943)

Πρωινά Κυριακής στο Μόναχο

Είναι λίγες οι στιγμές στο Μόναχο που χρόνια μετά θα αναπολώ. Και σε αυτές ανήκει το κυριακάτικο πρωινό, όπως το βιώνω στην καρδιά της Βαυαρίας.

Ενώ ομολογώ πως πίσω στην Ελλάδα προτιμούσα να απέχω από τα εκκλησιαστικά δρώμενα δια της αλλαγής πλευρού, εδώ έχω ανακαλύψει μία πνευματική όαση γαλήνης και ισορροπίας. Και δεν θα τα έγραφα αυτά αν δεν με κατέτρωγε η εσωτερική αγωνία να μοιραστώ με φίλους μια προσωπική διαπίστωση, πως τελικά η εκκλησία παρασάγγας απέχει από αυτό που ίσως οι ίδιοι κατανοούν. Εδώ, στην ελληνική ορθόδοξη κοινότητα του Μονάχου, η λέξη τείνει να επιστρέψει στην πρωταρχική της ρίζα, πραγματώνοντας με αυτόν τον τρόπο έναν ξεχασμένο εν πολλοίς προορισμό της: αυτόν της επιστροφής στην έννοια του συνανθρώπου.

Η μοναδικότητα ξεκινάει από το ίδιο το οικοδόμημα. Πρόκειται για εκκλησία του Σωτήρος, (Salvatorkirche), παλαιογοτθική κατασκευή του 1494 στο κέντρο της πόλης, την οποία το 1828 ο βαυαρός βασιλιάς χάρισε στην ορθόδοξη κοινότητα του Μονάχου. Ο συνδυασμός της γοτθικής αρχιτεκτονικής, τούβλου πέτρας και τερακότας, με το βυζαντινό τέμπλο και τα μεσαιωνικά βιτρώ προσδίδει στην εκκλησία ένα ανεπανάληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αισθητικό κράμα.

Το διαφορετικό όμως δεν περιορίζεται εκεί: Ο Ναός του Σωτήρος αποτελεί κομβικό σημείο αναφοράς για την ελληνική κοινότητα. Χάρη στην χαρισματική προσωπικότητα ενός νέου σε ηλικία ιερέα από τη Θεσσαλονίκη οι συμμετέχοντες μου έχουν δώσει την εντύπωση πως μεταλαμβάνουν του Μυστηρίου, καθιστώντας πλέον δυσδιάκριτο τον διαχωρισμό Θείας Κοινωνίας και καθημερινότητας. Της λειτουργίας ακολουθεί συζήτηση και πρωινός καφές – μέσα στον ναό παρακαλώ – όπου οι περισσότεροι ενδιαφέρονται όχι τόσο να μιλήσουν, όσο να ακούσουν. Έχει μάλιστα σχηματιστεί και μία παρέα νέων, η οποία και συνεχίζει την συζήτηση στο παρακείμενο Literaturhaus του Μονάχου, δίνοντας έτσι μία αβίαστη προέκταση στην ημέρα.

Οφείλω να ομολογήσω πως το κυριακάτικο πρωινό θα μου λείψει, καθώς είχα συνηθίσει σε ένα κλινικά αποστειρωμένο, δογματικό περιβάλλον ελλαδικών ενοριών. Εκεί αισθανόμουν πως πολλοί συνέρρεαν είτε εξαιτίας φόβου είτε για να προεκτείνουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες (ναι, αναφέρομαι ευθέως σε συνάδελφους δικηγόρους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την ενορία ως πηγή πελατών). Εδώ κάθε φορά που πάω αισθάνομαι πως επαναφορτίζω.

Η εκκλησία διαπιστώνω πως έχει πολλά πρόσωπα και ένα από τα καλύτερα της το δείχνει ίσως μόνο αποδεσμευμένη από την μιζέρια της ελλαδικής καθημερινότητας. Και είναι καιρός αυτό το πρόσωπο να επαναπατριστεί σε μια Μητρόπολη που έχει νοθεύσει επικίνδυνα την έννοια της Κοινωνίας. Ο ελληνισμός της διασποράς διαπρέπει όχι μόνο ακαδημαϊκά και θα είναι μόνο στο κέρδος όποιος πάρει το θάρρος και ανατρέξει σε μια τόσο πλούσια πνευματική δεξαμενή.