Ελληνικός Στρατός intro

Έφτασε και στη δική μου πόρτα ο γαλάζιος φάκελος, με σημείωμα που με καλεί να παρουσιαστώ στο 547 Τάγμα Πεζικού του Ρεθύμνου. Η Ελληνική πολιτεία λοιπόν μου ζητά να την υπηρετήσω ως οπλίτης, τιμώντας μία εκ των συνταγματικών μου υποχρεώσεων. Κι εγώ; Εγώ σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Κατά καιρούς παρακολουθούσα fora σχετικά με την ανυποταξία και την ανάγκη κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως αντιμετώπιζα πάντα το ζήτημα ως καθαρά προσωπικό. Η τέχνη της λούφας δεν καλλιεργείται μόνο στον ελληνικό στρατό, αλλά τόσο πριν όσο και μετά απ’ αυτόν. Παρόλα τα στραβά που γίνονται εκεί μέσα, έξυπνος δεν θεωρείται όποιος τον υπηρετεί, αλλά εκείνος που κατορθώνει να ξεγλιστρήσει είτε σε ένα σώμα πολυτελείας είτε με ολοκληρωτική απαλλαγή. Οι υπόλοιποι θεωρούνται είτε πολίτες δευτέρας κατηγορίας είτε απλώς μαλάκες. Αντίθετα, στην παράδοση ευρωπαϊκών κρατών είναι οι γόνοι αριστοκρατών που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους από μάχιμη θέση, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου. Τελευταίο ηχηρό παράδειγμα ο πρίγκηπας Χάρρυ της Ουαλίας που βρέθηκε χωρίς να το μυριστεί κανείς διοικητής λόχου στο Αφγανιστάν.

Χωρίς λοιπόν να αναζητώ κάποιο εύσημο εθνικοφροσύνης και με επίγνωση του δυσχερούς της κατάστασης θεωρώ τιμή μου που καλούμαι να περάσω αυτό το λούκι. Αυτό που θα ήθελα να κάνω από δω μέσα είναι ένα κάλεσμα προς τους ευάριθμους φίλους και αναγνώστες που σπουδάζουν έξω. Όταν με το καλό τελειώσετε τα post-doc σκεφτείτε το και λίγο ρομαντικά. Δεν είναι για πέταμα η εθνική μας άμυνα, καθώς οικονομία και διπλωματία θεωρούνται ικανά αλλά μη επαρκή εργαλεία στη γειτονιά. Οι ένοπλες δυνάμεις καλώς ή κακώς στηρίζονται ακόμα στους ώμους του κάθενος από εμάς. Μέχρι λοιπόν να γίνει εξ ολοκλήρου επαγγελματικός ο στρατός παραμένει ένα μικρό χρέος, το οποίο έχουμε καλούς λόγους να υπηρετήσουμε.

Κλείνω με το σηματάκι που είχε πάνω δεξιά το σημείωμα κατάταξης. Το ρητό είναι από τον Θουκιδίδη, ο οποίος απευθυνόμενος στους πολίτες της Αθήνας γράφει:
"Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους." Με απλά λόγια: Η ευδαιμονία στηρίζεται στην ελευθερία και η ελευθερία στη γενναιοψυχία.