17 Απρ 2008

Ελληνικός Στρατός intro

Έφτασε και στη δική μου πόρτα ο γαλάζιος φάκελος, με σημείωμα που με καλεί να παρουσιαστώ στο 547 Τάγμα Πεζικού του Ρεθύμνου. Η Ελληνική πολιτεία λοιπόν μου ζητά να την υπηρετήσω ως οπλίτης, τιμώντας μία εκ των συνταγματικών μου υποχρεώσεων. Κι εγώ; Εγώ σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Κατά καιρούς παρακολουθούσα fora σχετικά με την ανυποταξία και την ανάγκη κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως αντιμετώπιζα πάντα το ζήτημα ως καθαρά προσωπικό. Η τέχνη της λούφας δεν καλλιεργείται μόνο στον ελληνικό στρατό, αλλά τόσο πριν όσο και μετά απ’ αυτόν. Παρόλα τα στραβά που γίνονται εκεί μέσα, έξυπνος δεν θεωρείται όποιος τον υπηρετεί, αλλά εκείνος που κατορθώνει να ξεγλιστρήσει είτε σε ένα σώμα πολυτελείας είτε με ολοκληρωτική απαλλαγή. Οι υπόλοιποι θεωρούνται είτε πολίτες δευτέρας κατηγορίας είτε απλώς μαλάκες. Αντίθετα, στην παράδοση ευρωπαϊκών κρατών είναι οι γόνοι αριστοκρατών που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους από μάχιμη θέση, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου. Τελευταίο ηχηρό παράδειγμα ο πρίγκηπας Χάρρυ της Ουαλίας που βρέθηκε χωρίς να το μυριστεί κανείς διοικητής λόχου στο Αφγανιστάν.

Χωρίς λοιπόν να αναζητώ κάποιο εύσημο εθνικοφροσύνης και με επίγνωση του δυσχερούς της κατάστασης θεωρώ τιμή μου που καλούμαι να περάσω αυτό το λούκι. Αυτό που θα ήθελα να κάνω από δω μέσα είναι ένα κάλεσμα προς τους ευάριθμους φίλους και αναγνώστες που σπουδάζουν έξω. Όταν με το καλό τελειώσετε τα post-doc σκεφτείτε το και λίγο ρομαντικά. Δεν είναι για πέταμα η εθνική μας άμυνα, καθώς οικονομία και διπλωματία θεωρούνται ικανά αλλά μη επαρκή εργαλεία στη γειτονιά. Οι ένοπλες δυνάμεις καλώς ή κακώς στηρίζονται ακόμα στους ώμους του κάθενος από εμάς. Μέχρι λοιπόν να γίνει εξ ολοκλήρου επαγγελματικός ο στρατός παραμένει ένα μικρό χρέος, το οποίο έχουμε καλούς λόγους να υπηρετήσουμε.



Κλείνω με το σηματάκι που είχε πάνω δεξιά το σημείωμα κατάταξης. Το ρητό είναι από τον Θουκιδίδη, ο οποίος απευθυνόμενος στους πολίτες της Αθήνας γράφει:
"Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους." Με απλά λόγια: Η ευδαιμονία στηρίζεται στην ελευθερία και η ελευθερία στη γενναιοψυχία.

19 σχόλια:

Λύσιππος είπε...

Η στρατιωτική θητεία είναι μια μικρή περιπέτεια που αποτελεί σημείο-σταθμό στην ωρίμανση του Έλληνα άνδρα.

Το υπογράφω, έχοντας απολυθεί πριν 14 χρόνια και αναπολώντας εν συντομία τα όσα έζησα κατά τη διάρκεια της δικής μου 19μηνης θητείας.

Εύχομαι οι - 12 πλέον - μήνες της δικής σου θητείας να αποτελέσουν σημείο θετικής ώθησης προς τη μελλοντική σου πορεία στη ζωή.

Ανώνυμος είπε...

Καλή προετοιμασία... Το στοίχημα είναι να μπορέσεις να μάθεις με αυτήν την εμπειρία όσα περισσότερα μπορείς. Από αυτά που κανένα post-doc δε μπορεί να σου προσφέρει... Μοναδικές καταστάσεις και μοναδικούς ανθρώπους, δε θα συναντούσες ποτέ εκτός στρατού. Και το κρίσιμο είναι να μη σε πάρει από κάτω, ότι και αν συμβεί. να θυμάσαι ότι στο Πεζικό μπορεί να σου τύχουν τα καλύτερα και τα χειρότερα. Αλλά στο κάτω - κάτω της γραφής, όλα εξαρτώνται από τη δική σου ψυχολογία...

Cacofonix είπε...

Θα σου διηγηθώ μια ιστορία από το 6ο Σύνταγμα Πεζικού της Κορίνθου. Ήμουν 25 ημερών φαντάρος, κάλεσαν όσους είχαν πτυχίο πληροφορικής, κι όταν παρουσιάστηκα στο λοχαγό μου, εκείνος πάνω στη συζήτηση με αποκάλεσε με δεύτερο όνομα των Ελλήνων: μ@λ@κ@.
Θόλωσα, ειλικρινά θόλωσα, κι λάρχισα να τσιρίζω:
- Δεν έχεις δικαίωμα να μου μιλάς έτσι. Ήρθα να υπηρετήσω την πατρίδα, κι όχι να υφίσταμαι τέτοιους είδους εξευτελισμούς, και ζητούσα επίμονα να παρουσιασθώ στο διοικητή του Συντάγματος για να υποβάλω τα παράπονά μου, και πολλά άλλα...
Ειλικρινά είχα θολώσει, γιατί δεν άντεξα ότι αυτοί για τους υποθετικά θα πέθαινα, μπορούσαν να με συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο, ενώ οι βρωμοεγγλέζοι απευθύνονταν σ' εμένα με το κύριε - σε όλη τη διάρκεια των σουδών μου.
Ο λοχαγός τα έχασε. Δεν περίμενε ίσως ότι ένα κωλοφάνταρο - θα μάθεις κι αυτή την έννοια - είχε το θράσος να απαιτεί σεβασμό.
Περιτό να σου πω ότι γίναμε κολλητοί, και μ' έφερνε σαν παράδειγμα στου απόφοιτους ευέλπιδες του λόχου.
Σε μια πρωϊνη εκπάιδευση γυρίζει και μου λέει:
- Πρέπει όμως να παραδεχτείς ότι κι ο Στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο.
- Και τι πτυχία δίνει; του απαντώ. Βύσματος και λούφας;
Δεν μου απάντησε ποτέ.
Όταν κόντευα ν' απολυθώ, ο τελευταίος λοχαγός μου είπε.
- Δεν σε κατάλαβα καθόλου. Ποτέ δεν έκανες λούφα, αλλά και ποτέ δεν πήρες πρωτοβουλία.
- Είναι στάση ζωής για μένα αυτό, γιατί από τη μια δεν θέλω να προδώσω την πατρίδα μου λουφάροντας, αλλά κι από την άλλη δεν μπορώ να συμμετάσχω στον παραλογισμό αυτό.
Η δική μου συμβουλή είναι κλείσε τα μάτια και ονειρέψου, αλλά μην προδώσεις ποτε "τα όπλα τα ιερά". Άλλωστε 11 μήνες είναι πολύ λίγοι...

Manoliscus είπε...

@λύσιππος
Σ' ευχαριστώ για την ευχή! Εμάς βέβαια τους κρητικούς σπάνια μας ανεβάζουν Έβρο, όμως ποτέ δεν ξέρεις από που μπορεί να μού ρθει.

@φιλελεύθερη λαλιά
Δεν έχεις καθόλου άδικο. Εκεί περιμένω να συναντήσω πρώτη φορά αυτήν την έρημη "κοινωνία των πολιτών", να καταλάβω και τι φρούτο της είμαι ο ίδιος. Σημασία πάντως έχει η ψυχολογία, που ελπίζω σε γενικές γραμμές να παραμείνει καλή.

@Cacofonix
Ορίστε και η πρώτη μας ιστορία από το στρατό :)
Θα κρατήσω αυτό που μου έγραψες. Μένει μόνο ν' αποφασίσω αν οι μήνες εκεί θα είναι 11 ή 18.

Ανώνυμος είπε...

Έχει έρθει για πολλούς η ώρα, όπως φαίνεται... Για μένα, πάντως, οι μήνες θα είναι 12. Το έχω αποφασίσει εδώ και καιρό. (KingEdward)

greekalert είπε...

καλή θητεία
και ευχές για να γνωρίσεις μόνο τα θετικά της στρατιωτικής θητείας
και όχι τα λίγα αλλά αρνητικά που δυστυχώς ακόμη υπάρχουν.
Το κείμενο σου μας άρεσε γιατί είναι απλό και εύστοχο...
μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε αυτούσιο; (χωρίς κανένα σχολιασμό από εμάς)

Manoliscus είπε...

Ε καλά, εσείς μεγαλειότατε και ένα παραπάνω, λόγω τίτλου. Καιρός από Σφύρα των Σκότων να γίνετε γνωστός και ως Σφύρα των Τουρκομάνων :P

Manoliscus είπε...

@greekalert
Παιδιά ευχαριστώ για τις ευχές.
Ευχαρίστως να το αναπαράγετε, αν και πρωτίστως το έγραψα απευθυνόμενος σε ανθρώπους που ήδη λίγο πολύ με γνωρίζουν. Σημειωτέον πως εκτιμώ όσα έχετε ως τώρα επιτύχει στο διαδίκτυο.
Καλή συνέχεια και στη δική σας προσπάθεια!

Manoliscus είπε...

ΥΓ. Αν και αυτή η τελευταία ανάρτηση με τα εγκεφαλικά μάλλον που δεν χρειαζόταν.

greekalert είπε...

Δεν έχει να λέει τίποτα αυτό..
ούτως ή άλλως στο διαδίκτυο τις περισσότερες φορές απευθυνόμαστε σε αγνώστους!
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια

καλή συνέχεια

greekalert είπε...

Η ανάρτηση με τα εγκεφαλικά δεν ήταν δική μας...αλλά μας έδωσε και εμάς κάτι...
γιατί τελικά υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να γνωρίζουν πολλά πράγματα...μιλάνε...αλλά θα φροντίσουμε να ενημερωθούν τις επόμενες ημέρες

Ανώνυμος είπε...

Εμ....θες και εσύ βρε Μανώλη να θίγεις ευαίσθητα ανδρικά θέματα....μακάρι πάντως να αντιμετώπιζαν όλοι τόσο ψύχραιμα τα πράγματα....
όσοι φίλοι πάντως πήγαν φαντάροι δεν διακτέχονται από την σφοδρή επιθυμία να ξαναπάνε....
πάντως "ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος".......
καλη θητεία!!!

Cacofonix είπε...

Ζητώ συγνώμη από το στρατιώτη Μανώλη για το εκτός θέματος.
Κάθε φορά που βλέπω "κίνημα των πολιτών", "κίνημα των bloggers", μαζικές κινητοποιήσεις από bloggers,
γενιές τον 700, 1700, 11700, bloggers που βγαίνουν στην επιφάνεια και προσπαθούν να κερδίσουν αναγνωρισιμότητα, μου κάθεται πολύ στραβά.
Δεν νομίζω ότι μπορεί οι bloggers να λύσουν το οτιδήποτε σε μαζικό επίπεδο, αλλά το θεωρώ και ξεδιαντροπιά να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, επειδή γράφεις σε ένα blog.
Βέβαια είδαμε από πολιτικούς την προσπάθεια να καπελώσουν τα blogs, και κάποιοι πήγαν και πέσαν στην παγίδα.
Για να μην πω ότι χρησιμοποιούνται απο πληθώρα πολιτικών σαν άλλοθι - βλέπε Αλαβάνος, Γιωργάκης γενιά των 700 και φοιτητικές εκλογές -, ηθοποιούς - Λάκης - κι ενιοτε υπουργούς
Η ουσία του να γράφεις σε ένα blog ελεύθερα τις απόψεις σου πεθαίνει τη στιγμή που "στρατεύεσαι" σε οτιδήποτε...

Ανώνυμος είπε...

"Σαν ειρηνιστής και αντιρρησίας συνείδησης, δεν αναγνωρίζω κανένα αδίκημα ανυποταξίας σε καιρό ειρήνης ή πολέμου ή οποιονδήποτε άλλο καιρό. Δεν θέλω να παράσχω στο κράτος απλήρωτη εργασία με τη μορφή της στρατιωτικής θητείας και οπωσδήποτε, σε περίπτωση πολέμου, δεν μπορώ να πάρω όπλο και να σκοτώσω κατόπιν διαταγής. Κατά τη γνώμη μου ο στρατός, ως μάζα ανθρώπινου δυναμικού, παραμένει ο βασικός μοχλός του πολεμικού παραλογισμού και έτσι αρνούμαι να ενταχθώ σε αυτόν"

Μπάμπης Ακριβόπουλος - 10.4.2008

Ανώνυμος είπε...

Καλή θητεία!!

Ανώνυμος είπε...

Να πας ΕΛ(ληνικές) ΔΥ(νάμεις) Κ(ρήτης)! Και τι δεν θα 'δινα να ξαναπάω κανά τρίμηνο διακοπές εκεί... Άντε, καλός φαντάρος!

mathiou είπε...

Άντε βρε Manoliscus! Και καλός... οπλίτης! (χοχοχο)

Αν είσαι ακόμα Ρέθυμνο το καλοκαίρι θα έρχομαι να σου φέρνω παγωτά.

Manoliscus είπε...

Φίλοι σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις ευχές σας. Στις λίγες στιγμές εναργούς σκέψεως που μου απομένουν μέχρι το Μάη θα ήθελα να επαναλάβω πως η στάση απέναντι στην θητεία εναπόκειται αποκλειστικά στο ενδιάθετο του καθενός μας. Δε θέλω ούτε να μεμφθώ τους αντιρρησίες συνείδησης (προς Θεού!) ούτε όμως και να στιγματίσω την καθ' όλα υψηλή τέχνη της λούφας. Του κάθενος όπου του βγει.

Προσωπικά πάντως αφού απέτυχα να αναδειχθώ σε στρατευμένο βλόγερ, είπα να δοκιμάσω και την τύχη μου ως στρατευμένος σκέτο. Mathiou, το παγωτό θα το φας καπέλο και δεν θα είναι η πρώτη φορά ;)

Ανώνυμος είπε...

Καλά, είναι δυνατο να τα λες σοβαρά αυτά τα πράγματα? Λες ο κόσμος να μην έχει καλύτερα πράγματα να κάνει από το να χαραμίσει ενα χρόνο της ζωής του στο στρατό? 'Ελεος ρε φίλε, είμαστε στον 21ο αιώνα και διατηρούμε ένα τετοιο κολοκύθι τη στιγμή που τα μαθήματα τα παίρνεις έξω από το στρατόπεδο.. Τι να πω, πρέπει μάλλον όλοι οι υπόλοιποι έταιροι ευρωπαίοι να είναι μαλάκες ή να μην είναι άντρες ώριμοι, κανένας τους...δε βρίσκετε ρε τίποτε καλύτερο να κάνετε, που η Ελλάδα είναι από τις τελευταίες χώρες σε κοινωνική, πολιτιστική εκπαιδευτική και εργασιακή κατάσταση σε όλη την Ευρώπη?? Αντε πιά .......