Έχει περάσει μία εβδομάδα από την 25η Μαρτίου, όταν με λύπη διαπίστωσα πως ο εορτασμός της επετείου έχει σε μεγάλο βαθμό απολέσει το πρωταρχικό του βάρος στη συλλογική μας συνείδηση. Το γεγονός αυτό οφείλεται μεταξύ άλλων και στην αποτυχία μας να επανασηματοδοτήσουμε τα γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου και μέσω αυτής της διαδικασίας να ορίσουμε με αυτοπεποίθηση τις βλέψεις μας για το μέλλον.
Με γνώση της εθνικής μυθοπλασίας του 1821 και προσπερνώντας τον προβληματισμό του αν οφείλουμε να ταυτίσουμε το εθνικό με το αληθές (που πιστεύω πως οφείλουμε), παραμένω με την απορία του γιατί η γενιά μου καταδικάζει επαναστάτες ήρωες σε λήθη και αφάνεια. Πιθανή απάντηση μπορεί να είναι η κατά σύστημα καπήλευση του ονόματος και του πολιτικού τους βάρους από τον χώρο της συντηρητικής δεξιάς. Ενός χώρου ο οποίος οικειοποιήθηκε και καταχράστηκε πρόσωπα και καταστάσεις σε μια προσπάθεια να καλύψει την ιδεολογική του ένδεια στον δύσκολο αγώνα με το αντίπαλο δέος της διεθνιστικής αριστεράς. Το τελειωτικό χτύπημα στην αναγωγή αυτή έδωσαν μάλλον οι εκδηλώσεις της χούντας, για τα 150 χρόνια εθνεγερσίας. Εκεί ήταν που η όποια αντίδραση και προσπάθεια μετέπειτα κάθαρσης συμπαρέσυρε στο διάβα της και κάποια χλωρά.
Σήμερα όμως που το περίγραμμα έχει τόσο αλλάξει, μας δίνεται ξανά η δυνατότητα να ανατρέξουμε στις πηγές και ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου τον ρόλο των δικών μας founding fathers στην δημιουργία του ελληνικού κράτους. Και πέραν τούτου πιστεύω πως η επανασηματοδότηση αυτή δεν αρκεί να γίνεται στα σχολικά αμφιθέατρα μια φορά το χρόνο. Οφείλει μάλλον να διαπεράσει την καθημερινή μας ζωή, τόσο μέσω του δημοσίου διαλόγου όσο και μέσω της pop culture.
Στο κάτω κάτω γιατί όταν μιλάμε για "επαναστάτη" το μυαλό μας να πηγαίνει στον Che και όχι στον Κολοκοτρώνη; Γιατί ο φοιτητής να φοράει μπλουζάκι με τη στάμπα του σφαγέα Μάο και όχι μ’ εκείνη του ιδεολόγου Μακρυγιάννη; Εκείνος ήταν που μιλούσε για το "Εμείς" και πάλεψε για Σύνταγμα. Είναι ίσως τραβηγμένο το σημερινό product placement που επιχειρώ και πιθανόν να παίρνει τόνους kitsch, όμως ποτέ δεν ξέρεις. Αν αρχίσουν να κυκλοφορούν στην αγορά άνθρωποι με τέτοιες στάμπες, αυτό μπορεί και να είναι σημάδι πως η προβολή της ιστορίας μας στο μέλλον αντιμετωπίζεται λιγότερο σκοτεινή και μίζερη.
7 σχόλια:
Αγαπητέ κούταβε εθνικιστής; Δεν το περίμενα ποτέ από εσάς αυτό!
Άκου t-shirt με τον μισοπάλαβο Μακρυγιάννη, που τα έκανε όλα για τα φράγκα κι έδερνε τη γυναίκα του, ενώ έβλεπε σε οράματα την Παναγία και κινούσε για επαναστάσεις και συντάγματα...
Aν το έγραφες χτες θα νόμιζα ότι μας κάνεις πλάκα...Αλλά μάλλον το εννοείς πως θες να βλέπεις Κολoκοτρώνηδες και Μακρυγιάννηδες να κυκλοφορούν σε στήθη και πλάτες. Σε όρους τέχνης η ένσταση είναι ίσως το κιτς, το είπες και μόνος σου. Σε όρους εθνικού ιστορικού ιδεώδους, είναι πράγματι μια εναλλακτική (χριστοδούλεια;) μέθοδος διείσδυσής του, ιδίως στις νεανικές μάζες, αλλά δε νομίζω να μου φανεί το μέλλον της Ελλάδας λιγότερο σκοτεινό και μίζερο αν δω 5 τέτοιες στάμπες στο δρόμο. Μάλλον θα σκεφτώ ότι πρόκειται είτε για γραφικό "εθνικισμό" είτε για έξυπνο χιούμορ.
PS: Εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές ή αληθές είναι ό,τι είναι εθνικό; Για το δεύτερο έχω πολλές αμφιβολίες...
Αγαπητέ Cacofonix, περιμένατε δηλαδή κάτι καλύτερο από εμένα; Πάντως τον χαρακτηρισμό του εθνικιστή επιτρέψτε μου να σας τον επιστρέψω συστημένο :)
Και ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά, κάτι όμως που ουδόλως ακύρωσε την πνευματική του προσφορά.
@ ο/η ανώνυμος
Ελπίζω να μην μας προκύψει και δεύτερος συνονόματος, γιατί θα σας μπερδεύω :)
Στο ψητό τώρα, περισσότερο απ' το αν θα γούσταρα ή όχι να τους βλέπω σε κυκλοφορία με χαλάει ακριβώς αυτή η καπηλεία τους από χριστοδούλους και λοιπούς δούλους. Τώρα για το αν είναι γραφικός "εθνικισμός" ή έξυπνο χιούμορ, εγώ θα έλεγα πως είναι έξυπνος "εθνικισμός". Τα όρια του γραφικού πάντως είναι πραγματικά λεπτά κι εκεί δεν έχω παρά να σου δώσω δίκιο.
Τώρα όσο για το τελευταίο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως η φράση [αληθές ό,τι εθνικό] είναι μια χοντρή καλοψημένη πατάτα και έτερον ουδέν.
Όποιος αγαπάει, ας με διαψεύσει.
Ομολογώ πάντως πως κι εγώ ορισμένες φορές αδυνατώ να καταλάβω αν κάτι που λέω ή γράφω το γράφω με πρόθεση αστεϊσμού ή στα σοβαρά. Με ξεσκεπάσατε, παλιόπαιδά :)
Ίσως να υπάρχουν και ορισμένα σοβαρά πράγματα τα οποία μόνο με χιούμορ μπορώ να προσεγγίσω. Αλλιώς θα μ' έπιανε κανένα τραλαλά και θα το έχανα το τόπι.
Αγαπητέ κούταβε, ίσως δεν κατάλαβες το χιούμορ μου...(μπρρ πάγωσα).
Πάντως αυτό το σύστημα με τις ταμπέλες είναι φοβερό. Πετάς μια κουβέντα κι ο άλλος τρέχει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφας...
Δεν είμαι ελέφαντας....
Σκύλος είμαι!
Μπήκα μετά την αρχική απάντηση και διάβασα τον Μακρυγιάννη που ξέθαψες. Και θέτω το ερώτημα: Βάρδος ή βιβλιοσκώληξ;
Εραστής της αλήθειας θα προτιμούσα, αλλά το βρίσκω υπέρμετρα εγωϊστικό και τρομερά υπερφίαλο.
Ίσως βέβαια εκείνο το βιβλιοσκώληξ να μου πάει και για λόγους ποδοσφαιρικών προτιμήσεων...
Δημοσίευση σχολίου