Και καθώς βλέπουμε για πρώτη φορά νέγρο υποψήφιο να διεκδικεί με αξιώσεις το ύπατο αξίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών, καλό είναι να κρατάμε στην άκρη του μυαλού μας πόσο έχει υποφέρει η μαύρη φυλή στον δύσβατο δρόμο κατάκτησης της ελευθερίας.
Ένας από τους σημαντικότερους επικριτές της κατάστασης αυτής υπήρξε ο Ρώσος ποιητής Vladimir Mayakovsky, κορυφαίος λογοτέχνης και σοβιέτης προπαγανδιστής των αρχών του 20ου αιώνα. Το 1922 έλαβε ειδική άδεια να περάσει τον Ατλαντικό και πρώτος του σταθμός υπήρξε η Κούβα. Εκεί, αντιμέτωπος με τον έλεγχο της παραγωγής καπνού και ζάχαρης από αμερικανικά συμφέροντα, συνόψισε τις εντυπώσεις του στο ποίημα Chyornoe i Beloe (Μαύρο και Λευκό), έναν ύμνο κατά του ρατσισμού.
Το 1933 οι Ivanov και Amalrik, πήραν το ποίημα και βασιζόμενοι σε σκίτσα του ίδιου του Mayakovsky ανέβασαν ένα κινούμενο σχέδιο, τόσο αιχμηρό όσο και αισθητικά πλήρες. Το "Μαύρο και Λευκό" εξιστορεί την σύντομη περιπέτεια του Willie, ενός μικρού λούστρου, ο οποίος διαπράττει το θανάσιμο σφάλμα να ρωτήσει τον λευκό Βασιλιά του Ζαχαρότευτλου Mr. Bragg "για ποιο λόγο θα έπρεπε η λευκή ζάχαρη να φτιάχνεται από τον μαύρο άνθρωπο".
Από το έργο εκείνο έχουν διασωθεί δυστυχώς μόνο κάποια αποσπάσματα και μάλιστα με τον ήχο μη αναστρέψιμα κατεστραμμένο. Το ηχητικό κενό καλύφθηκε με το "Sometimes I feel like a Motherless Child" το 1949 από τον γιο Αμερικανού σκλάβου Paul Robeson στο θέατρο Tchaikovsky της Μόσχας.
Ο πολιτικός ακτιβισμός του Mayakovsky δυστυχώς δεν απέτρεψε την μίμηση αποικιοκρατικών μεθόδων στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης, όπου εννοείται πως κανένας δεν καταπιεζόταν εξαιτίας του χρώματος που είχε το δέρμα του. Εκεί η καταπίεση ανθρώπου από συνάνθρωπο δεν είχε καν ανάγκη να φορέσει το προσωπείο του ρατσισμού, βλέπετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου