Η αλήθεια που μας έκρυβαν επιμελώς

Δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική για να καταλάβουμε πως τους τελευταίους μήνες η πατρίδα μας βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κρίσης. Παρακολουθούμε οργισμένοι από τα κανάλια και τις εφημερίδες μια πεντακομματική κυβέρνηση δοσιλόγων, ένα καθεστώς πιστό στα δόγματα του άκρατου φιλελευθερισμού, μια δράκα που δεν δίσταξε να σφίξει ακόμα περισσότερο την τριχιά γύρω από το λαιμό της εργατικής τάξης, να καταπατήσει κεκτημένα δεκαετιών και να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία προκειμένου να μας αφαιμάξει και να μας σύρει στο άρμα των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και της κλίκας τους.

Η κρίση όμως που βιώνουμε ως Έλληνες δεν είναι μονάχα κρίση του κεφαλαίου. Είναι πρωτίστως μια κρίση αξιών. Με τα αίτια της να εντοπίζονται σε προαιώνια σχέδια σκοτεινών διευθυντηρίων, η Ελλάδα βρίσκεται λαβωμένη μπροστά σε παγκόσμια αλλοεθνή θηρία. Όποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με τη μελέτη της Ιστορίας γνωρίζει πως τόσο η γεωστρατηγική μας θέση, όσο και τα προτερήματα του γένους μας αποτελούσαν ανέκαθεν ενοχλητικό αγκάθι στα πλευρά της νέας τάξης πραγμάτων.

Ως γνωστόν, το ανέστιο εβραιοσιωνιστικό κεφάλαιο μέσω διεθνών οργανισμών, μασωνικών στοών και τραπεζικών ιδρυμάτων έχει ενορχηστρώσει ένα ανήθικο παιγνίδι σε βάρος της πιστοληπτικής μας ικανότητας. Η απαξίωση βέβαια της εθνικής οικονομίας δεν γίνεται τόσο για να λυγίσουμε οικονομικά. Απώτερος στόχος των κερδοσκόπων είναι να πλήξουν τη γλώσσα, την ιστορία και τη θρησκεία μας, να μας διαμελίσουν ως έθνος, να εκμεταλλευθούν τον ορυκτό μας πλούτο και να μας παραδώσουν βορά στις ορέξεις βάρβαρων και αιμοσταγών γειτόνων.

Στην υπηρεσία όλων αυτών έχουν ταχθεί και ορισμένοι Εφιάλτες, δυτικόπληκτοι τεχνοκράτες, οι οποίοι βυσσοδομούν εναντίον έθνους και λαού. Οι νεογραικύλοι αυτοί έχουν απλώσει το ένα τους χέρι στις τράπεζες, την στιγμή που με το άλλο ξαναγράφουν βιβλία ιστορίας και κρατάνε τα Ελληνόπουλα μακριά από την θερμή αγκάλη της Εκκλησίας.

Στη συνείδηση όμως του Ελληνικού λαού τα μέτρα αυτών των κίναιδων εθνομηδενιστών και των αφεντάδων τους δεν έχουν νομιμοποιηθεί. Θεωρούνται άδικα, αντεργατικά και αντεθνικά. Ο μονόδρομος της EE μέρα με την ημέρα αμφισβητείται, πιο πολλοί την βλέπουν πια ως αντίπαλο, ως μίσθαρνο όργανο σιωνιστών παπικολατίνων χωρίς Θεό.

Προσωπικά είχα την ατυχία να γνωρίσω από μέσα όλες αυτές τις ραδιουργίες της πέμπτης φάλαγγας και πλέον δηλώνω έτοιμος να αποκαλύψω τον προδοτικό της ρόλο και να παραδώσω τους άλλοτε συνεργάτες μου στην κρίση του κυρίαρχου Ελληνικού λαού. Μαζί θα στήσουμε τα λαϊκά δικαστήρια και πάνω στα κουφάρια τους θα χτίσουμε μια νέα Ελλάδα, την Ελλάδα της 1ης Απριλίου!

- 1η Απριλίου, καλό μήνα! -  

Irgendwann fällt jede Mauer

Είκοσι χρόνια πριν η πτώση ενός Τείχους σηματοδοτούσε την κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος και τον τερματισμό μιας μη φυσιολογικής διαίρεσης όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, η σημασία του να μένουμε σε πανηγυρικούς δεν είναι μεγάλη. Το παράδειγμα της γερμανικής επανένωσης στον δρόμο για την ευημερία μπορεί να συγκίνησε και να ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπων, οι δυσώδεις αναθυμιάσεις που άφησε όμως πίσω του μισός αιώνας ολοκληρωτισμού παραμένουν. Η ομαλή μετάβαση από έναν αναποτελεσματικό κεντρικό σχεδιασμό στην οικονομία της αγοράς και από έναν νομοτελειακά προκαθορισμένο σοσιαλισμό στην πρωτοκαθεδρία του ατόμου παραμένουν ζητούμενο σε πολλές σκοτεινές γωνιές της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και νέα τείχη εξακολουθούν να υψώνονται.

Κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης αντλεί ευφορία από την συμπλήρωση είκοσι χρόνων ενωμένης Ευρώπης. Ταυτόχρονα όμως διαισθάνεται και το βάρος που του αναλογεί στην διαφύλαξη των κεκτημένων αφενός και  αφετέρου στη νίκη των μαχών εκείνων που μένουν μπροστά. Η ακλόνητη πίστη στις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου και ο σεβασμός του φιλελεύθερου κράτους δικαίου εξακολουθούν να αποτελούν εκρηκτικά συστατικά, ικανά να κατεδαφίσουν κάθε τείχος ολοκληρωτισμού και ανελευθερίας. Ο πυροκροτητής βρίσκεται στα χέρια μας και η πρόκληση παραμένει μεγάλη, ίσως μεγαλύτερη από ποτέ.

Ο λύκος με την πράσινη προβιά

Δεν είναι πολλά χρόνια τώρα που η αριστερά έχρισε εαυτή προστάτιδα δύναμη του περιβάλλοντος. Φορώντας πράσινο αυτή τη φορά μανδύα απευθύνεται στις οικολογικές ευαισθησίες των πολιτών ανεπτυγμένων κρατών και διαμορφώνει agenda βασιζόμενη στην παλιά, γνωστή και αποτυχημένη συνταγή σοσιαλμανίας. Και όλα αυτά την στιγμή που νομίζαμε πως το κίνημα των hippies είχε βουλιάξει οριστικά υπό το βάρος της αβάσταχτης γραφικότητας του.

Σκίτσο του William Warren δημοσιευμένο στο NetRightNation.

Η δυστυχία του να είσαι Αφροέλληνας

Ζέρο: Θα σου πω κάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πιο ρατσιστικά σχόλια τα έχουμε ακούσει από αριστερούς-προοδευτικούς ή βιώσαμε τον αριστερό φασισμό. Πέρσι, για παράδειγμα, αριστεροί ήταν αυτοί που μας απαγόρεψαν να τραγουδήσουμε σε φεστιβάλ αντιρατσιστικό της Πετρούπολης γιατί έκριναν ένα παλιό τραγούδι μας προσβλητικό! Εντάξει, το τραγούδι είχε κάποιες ατάκες που μπορούσαν να παρεξηγηθούν, λεγόταν «Κούνα το». Έκτοτε οι πόρτες του αντιρατσιστικού είναι κλειστές. Δεν με νοιάζει αυτό, αλλά το ότι όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνται αριστεροί ενώ πολλές φορές περνάνε στο άλλο άκρο.

Ο Μανόλης, ο Ζέρο και ο Γεράσιμος είναι μουσικοί, παιδιά αφρικανών μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Μιλούν για τις αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αντιμετωπίζουν καθημερινά σε ένα περιβάλλον δυνάμενο ανά πάσα στιγμή να τους απορρίψει ως ξένα σώματα. Τα λόγια του Ζερό μας υπενθυμίζουν πως ο φόβος για το άγνωστο δεν καλλιεργείται μόνο στα ελαφρά άσματα της ελαφράς πολιτεύτριας του ΛΑΟΣ. Ρατσιστικά συμπλέγματα καταλαμβάνουν υποδόρια ολόκληρο τον κοινωνικό μας ιστό, ακόμα και τους χώρους που φιλοδοξούν να αυτοπροβάλλονται ως αυθεντικά αντιρατσιστικοί.

Kudos στα παιδιά και στην ιστολόγο Αφροδίτη Al Salech για την συνέντευξη και τον αγώνα της για τα δικαιώματα των μεταναστών. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Όταν η Αριστερά τρέφει τον Ρατσισμό

Τις ερχόμενες ημέρες διοργανώνεται στην Θεσσαλονίκη το 12ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, ένα γεγονός το οποίο παρά το βαρύτιμο όνομα που φέρει εξακολουθεί να διοργανώνεται από το πολιτικό περιθώριο της πόλης.

Και ενώ η καταπολέμηση του ρατσισμού και ο αγώνας για ανοικτή κοινωνία οφείλει να γίνει προϊόν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής, βλέπουμε πως την επικαλούνται κατά κόρον άτομα και κινήματα, το οποία στο βάθος του μυαλού τους έχουν μια κοινωνία όχι τόσο ανοικτή όσο ισχυρίζονται.

Σε γενικές γραμμές η ανοικτή κοινωνία, όπως τουλάχιστον την συνέλαβε το 1945 ο Karl Popper στο έργο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", βασίζεται στην παραδοχή πως κανένας δεν κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας, πως υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικά σημεία εκκίνησης, διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα, οι οποίοι δημιουργούν θεσμούς προκειμένου να συνυπάρξουν μέσα τους ειρηνικά. Μία ανοικτή κοινωνία χαρακτηρίζεται από την εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου, την ύπαρξη δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, την δράση μια παραγωγικής πολυσυλλεκτικής κοινωνίας των πολιτών και τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες των μειονοτήτων.

Οι κατευθύνσεις όμως που δίνονται στο φεστιβάλ το απομακρύνουν από την προαναφερθείσα κατασκευή. Με λόγο έντονα αντισυστημικό και καταγγελτικό οι διοργανωτές ταυτίζουν το κράτος με το παρακράτος, δαιμονοποιούν την αγορά που θα απορροφήσει τους μετανάστες και σπεύδουν να απορρίψουν την (ομολογουμένως καθυστερημένη και αποσπασματική) προσπάθεια της πολιτείας να τους αφομοιώσει συντεταγμένα, εξομοιώνοντας την με κοινωνικό Λεβιάθαν. Αρχές όπως η προ του νόμου ισότητα και το habeas corpus περνούν μέσα από ένα παραμορφωτικό πρίσμα ιδεοληψιών και αναπόφευκτα περιθωριοποιούν τους οικονομικούς μετανάστες στον ίδιο έκεινο ασφυκτικό χώρο από τον οποίο η αριστερά μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε ούτε και θέλησε να βγει. Επιτρέποντας της να παίζει προνομιακά σε έναν χώρο του οποίου τις επιμέρους διαστάσεις αντιλαμβάνεται στρεβλά, είναι πολύ πιθανό να κάνουμε στην υπόθεση του αντιρατσισμού περισσότερο κακό παρά καλό.

Φιλελεύθερες βούρτσες

Μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ οι θεωρίες της ελεύθερης αγοράς πεισματικά εμφανίζονται ως χρεοκοπημένες, οι κάλπες εξέπεμψαν ένα διαφορετικό μήνυμα. Η εκλογική πανωλεθρία που υπέστησαν στις Ευρωεκλογές της Κυριακής τα παραδοσιακά αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα υπήρξε δίχως ιστορικό προηγούμενο, φέρνοντας έντονο προβληματισμό για τα αίτια της ήττας. Παρά τις συνταγές προστατευτισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που αρέσκεται να αναπαράγει η αριστερά, έγινε εμφανές πως σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την συνέχιση της παραγωγής πλούτου παρά για τον διαμοιρασμό του υπάρχοντος. Ως εκ τούτου, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να αναδεικνύεται εκ νέου πρώτο, ενισχυμένοι από τις εκλογές βγήκαν και οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι (ALDE), οι οποίοι ως τρίτη δύναμη και με ογδόντα τέσσερις έδρες αισιοδοξούν και προσβλέπουν σε μία γόνιμη συνεργασία με την κεντροδεξιά.

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων από τον εγχώριο τύπο, σκαιά εντύπωση μου προκάλεσε η πρόσφατη αρθρογραφία της δημοσιογράφου της "Καθημερινής", κυρίας Μπερση, η οποία σε μια αναζήτηση των αιτίων της ήττας έσπευσε να ξιφουλκήσει κατά ενός αχυρένιου σκιάχτρου. Προφανώς παραβλέποντας τις θέσεις των "νεοφιλελευθέρων" περί πολιτικών δικαιωμάτων, απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής και τις διαμετρικά αντίθετες τοποθετήσεις τους από την ακροδεξιά, έσπευσε συλλήβδην να συσχετίσει την πολιτική τους πορεία με τους ρατσιστές του αμερικανικού Νότου(!) και ανακάτεψε τη φοβική ρητορεία της ανερχόμενης ακροδεξιάς με τα υλικά εκείνα επί των οποίων οικοδομήθηκε το φιλελεύθερο Ενωσιακό οικοδόμημα.

Αν κάτι όμως πήγε χέρι-χέρι στην Ευρώπη, αυτό δυστυχώς υπήρξε ο σοσιαλισμός με τον εθνικισμό, απο την στιγμή που ο καταποντισμός των υποσχέσεων και οραμάτων του πρώτου έστρεψε μεγάλο όγκο απογοητευμένων ψηφοφόρων σε αναζήτηση νέου ιδεολογικού προστάτη. Δεν χρειάζεται νομίζω να πάμε μακρύτερα από την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Με τα ποσοστά που έλαβε η ακροδεξιά ανά την Ευρώπη παρατηρείται πως ουσιαστικά τρέφεται από τις σάρκες ενός μεταλλαγμένου σοσιαλιστικού μοντέλου. Ενός γερασμένου μοντέλου, το οποίο αντί ανάπτυξης και προόδου εμμένει σε συμπλέγματα κρατικά παρεχόμενης ασφάλειας. Ερχόμενη όμως να παίξει στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλειας η αριστερά αγνόησε πως άθελα της εισήλθε στον χώρο εκείνο ο οποίος εξέθρεψε το αυγό του φιδιού, στον χώρο όπου η φοβική ακροδεξιά ήδη από το μεσοπόλεμο αλιεύει και φανατίζει οπαδούς.

Η ημέρα που δεν άλλαξε ο κόσμος

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα αιματηρά επεισόδια της πλατείας Tiananmen. Το λαοκρατικό καθεστώς αντιδρά ενόψει της επετείου νευρικά, λαμβάνοντας κατασταλτικά μέτρα όπως το μπλοκάρισμα της πρόσβασης στις διαδικτυακές υπηρεσίες Twitter και Hotmail και την απαγόρευση αναμετάδοσης λήψεων από ξένα μέσα ενημέρωσης. Είκοσι χρόνια μετά και χωρίς να έχει δοθεί κατάλογος νεκρών (πηγές κάνουν λόγο για 2.600 θύματα) το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας εξακολουθεί να διανθίζει το κακό ιστορικό του σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το καθεστώς αυτό αντιμετωπίζεται σήμερα στην συλλογική μας συνείδηση ως κάτι το απόμακρο και αδιάφορο, καθώς η Κίνα προσεγγίζεται πραγματιστικά, ως ο δυνάμει οικονομικός επενδυτής τον οποίο δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο να δυσαρεστούμε... ακόμα και όταν χρηματοδοτεί μια γενοκτονία στο Σουδάν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως έχει διαφορετική γνώμη, χωρίς κανένα πρόβλημα να την στηρίξει μέχρι τέλους. Η καπιταλιστική Δύση αντέδρασε και συνεχίζει, είκοσι χρόνια μετά, το εμπάργκο όπλων που το 1989 επέβαλε εξαιτίας της πολύνεκρης εκείνης καταστολής. Μέσα από σειρά ψηφισμάτων και δράσεων και παρά τις έντονες πιέσεις ισχυρών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί με συνέπεια τη φωνή της συνείδησης των πολιτών που αποφασίζουν την σύνθεση του και αρνούνται την παροχή πολεμικής τεχνογνωσίας σε ένα σκοτεινό και ανελεύθερο καθεστώς. Επιτελεί έναν ρόλο ο οποίος κακώς έχει αφεθεί σε μία αριστερά και μια σοσιαλδημοκρατία με επιλεκτικές ευαισθησίες και ένοχη σιωπή. Ας μη μένουμε όμως μόνο στους δεινόσαυρους του σοσιαλισμού. Πότε αλήθεια τέθηκε από οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση διμερές ζήτημα σεβασμού θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πόσες αλήθεια πορείες και πόσες εκδηλώσεις θα πραγματοποιήσουν σήμερα τα όσα κινήματα "ευαισθητοποιημένων" πολιτών;

Οι δηλωσίες του Περισσού

Η πρόσφατη αποκατάσταση του σταλινισμού από το 18ο συνέδριο του Φεβρουαρίου πέρασε εν πολλοίς στα ψιλά γράμματα. Οι πολιτικοί εκείνοι των οποίων τα υγιή αντανακλαστικά λειτούργησαν ήταν ανησυχητικά λίγοι, με τον κύριο Θεόδωρο Πάγκαλο προς τιμήν του να ξεχωρίζει.

Ομοίως χλιαρή υπήρξε και η αντίδραση στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, ο οποίος προτίμησε να ασχοληθεί με αλλότρια είτε από αδιαφορία είτε υπηρετώντας τις όποιες σκοπιμότητες. Λίγοι είναι εκείνοι οι οποίοι επιμένουν στην ιδεολογική αντιπαράθεση και κατίσχυση της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας επί του σκοτεινού φάσματος του σταλινισμού. Και ένας από τους χώρους αυτούς ας μας επιτραπεί να ισχυριστούμε πως είναι το παρόν ιστολόγιο.

Την συνέπεια αυτή εκτίμησε ο ιστορικός Dr. Demetriοs Cypriotakes, ο οποίος είχε προσληφθεί προ διετίας από τον Περισσό με σύμβαση εργολαβίας προκειμένου να συμμετάσχει στη μηχανοργάνωση των ιστορικών τους αρχείων. Η σύμβαση όμως καταγγέλθηκε μονομερώς, μόλις το κόμμα πληροφορήθηκε το πολιτικό του υπόβαθρο: Υπήρξε συντελεστής της παρουσίασης της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού στη Θεσσαλονίκη. Όταν εκείνος διαμαρτυρήθηκε του ζητήθηκε να υπογράψει τη δήλωση όσων επιθυμούσαν να προσχωρήσουν ως νεόφωτοι στις παρατάξεις της ΚΝΕ. Ο άνθρωπος δεν υπέκυψε στον πολιτικό εκβιασμό, ενώ πρόλαβε και διέσωσε ένα αντίτυπο. Μας το εμπιστεύθηκε και σήμερα το παρουσιάζουμε πρώτοι εμείς. Το έγγραφο, σε ψευδοσοβιετική γραφή, έιναι με μικρή προσπάθεια αναγνώσιμο. Τα πάντα πάνω του μαρτυρούν την επαναφορά του σταλινισμού στις πρακτικές και το ιδεολογικό τους πλαίσιο.

Το κουίζ του φασίστα

Βρείτε το κίνημα εκείνο που ιστορικά εξέφραζε τις ακόλουθες πολιτικές αντιλήψεις:

Tο επίσημο πρόγραμμα του κινήματος εξέφραζε το αίτημα για ένα «Εθνικό Σοσιαλισμό». Μέσο αυτού, οι ... ζητούσαν (ή απαιτούσαν) ριζοσπαστικές πολικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (ψήφος ανδρών και γυναικών από τα 16, κατάργηση Γερουσίας), στρέφονταν ενάντια στην πλουτοκρατία ζητώντας εντατικότερη φορολογία και ειδικά την φορολόγηση του 85% των κερδών του πολέμου, οκτάωρη εργασία, ασφάλιση ακόμα και συμμετοχή των εργατών στην διοίκηση των εργοστασίων. Ζητούσαν την αναδιανομή των χέρσων γαιών και διακήρυτταν την εχθρότητα του κινήματος προς την εκκλησία ζητώντας την δήμευση της περιουσίας των θρησκευτικών ινστιτούτων.

Μην ήταν το Partito Nazionale Fascista του ιταλικού μεσοπολέμου; Μην είναι κάτι πιο κοντινό, κάτι πιο σύγχρονο; Ένας fascista vero δεν θα δυσκολευτεί να βρει την απάντηση, καθώς η κοσμοαντίληψη και ρητορική του παραμένουν εξ ίσου ολοκληρωτικές και απάνθρωπες είτε τη μαύρη μπέρτα τους φορέσουν είτε την κόκκινη.

Πιστοποιητικό Πολιτικών Φρονημάτων

Είναι λυπηρό το γεγονός πως μια ιδέα τόση ευγενής όπως αυτή του φιλελευθερισμού τυγχάνει εκτεταμένης και συστηματικής συκοφάντησης. Δυστυχώς όχι μόνο από την αριστερά, αλλά και από άτομα τα οποία στο παρελθόν εμφανίζονταν ως εκφραστές της. Ως εκ τούτου παρατηρείται πολίτες εμφορούμενοι από φιλελεύθερες αντιλήψεις να αποφεύγουν τη χρήση του όρου, φοβούμενοι τον περίγελο και την απομόνωση μιας επικριτικής στην καλύτερη, εχθρικής στη χειρότερη, ομήγυρης. Η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη δηλώνει σε όλους τους τόνους πως εκφράζει το κοινωνικό κέντρο (λέξη κενή περιεχομένου) ενώ πολιτικός του χώρου ιδρύει κάτι σαν κόμμα χωρίς να τολμά ακόμα και την απλή αναφορά εκείνης της λέξης που αρχίζει από φι.

Το φαινόμενο εντοπίστηκε σε φιλικές συζητήσεις και το Canis Libertatis έρχεται να προσφέρει λύση σε όλους εκείνους που κουράστηκαν να περιφέρουν τις ιδέες τους και να χλευάζονται ως νεοφιλελεύθεροι (sic), ως μίσθαρνα όργανα των δυνάμεων της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης.

Το παρόν πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων (ΠιΠιΦί) χορηγείται από την επιτροπή ιδεολογικής μεταμέλειας του ιστολογίου μας, εκδίδεται σε βαριά εκτύπωση επί περγαμηνής και μπορεί να τύχει πολλαπλών χρήσεων, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Ο κατέχων το πιστοποιητικό αυτό μπορεί να το επιδεικνύει και να “καθαρίζει” από κάθε αήθη επίθεση ή αμφισβήτηση της κοινωνικής του ευταξίας. Ενδιαφέρεστε; Αν ναι, τότε επικοινωνήστε μαζί μας και η περγαμηνή θα σας αποσταλεί σε τιμή σοσιαλιστικής αλληλεγγύης. Τα χρήματα που θα μαζέψω σας υπόσχομαι να τα κάνω κουπόνια στην επόμενη εξόρμηση του ΚΚΕ.

Ο φιλελεύθερος του 2009

είναι ο αριστερός του 1949.

Altromercato και καταναλωτική κατήχηση

Μαθαίνω από το thess.gr πως κλείνει το Altromercato Θεσσαλονίκης, το κατάστημα της Fairtrade Hellas που προωθεί προϊόντα "δίκαιου και εναλλακτικού" εμπορίου . Για το πόσο δίκαιο είναι το εμπόριο αυτό έχω γράψει στο παρελθόν. Είναι αυτονόητο πως το κλείσιμο μιας επιχείρησης, η οποία προσέφερε επιπλέον καταναλωτικές επιλογές δεν χαροποιεί κανένα, πλην ίσως του στενώς νοούμενου ανταγωνισμού. Δεν θα σταθώ όμως εκεί.

Αυτό που διάβασα στο thess.gr και θεωρώ εξαιρετικά εξοργιστικό είναι πως στην προσπάθεια διαφήμισης του καταστήματος διεξάγονταν οργανωμένες επισκέψεις από σχολεία, όπου "μαθητές - μαθήτριες ενημερώνονταν για ένα άλλο τρόπο κατανάλωσης και προμήθειας προϊόντων" ...και αγόραζαν καμιά εναλλακτική σοκολάτα, συμπληρώνω εγώ ο κακόβουλος. Προφανώς ορισμένοι εκπαιδευτικοί, ικανοποιώντας τις προσωπικές τους ιδεοληψίες, δεν δίσταζαν να οδηγούν ομάδες ανηλίκων σε ένα εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της πόλης. Γιατί όμως εκεί και όχι στο μανάβικο της Παλαιών Πατρών Γερμανού, ένα τετράγωνο παραπέρα, όπου πωλούνται βιολογικά προϊόντα του μακεδονικού κάμπου; Και γιατί όχι στην Κατάληψη της Υφανέτ, όπου θα τους ενημέρωναν για έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και αντίληψης των ιδιοκτησιακών σχέσεων; Στοίχημα πως είναι οι ίδιοι ακριβώς εκπαιδευτικοί που ξιφουλκούν κατά της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Οι ίδιοι άνθρωποι, τους οποίους η κατήχηση ενοχλεί μόνο όταν δεν είναι ευθυγραμμισμένη με τη δική τους αντίληψη πραγμάτων.

Hannah Arendt, πολιτική βία και Αριστερά

"Θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και για κάτι ακόμα: ότι δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη "νομιμότητα" γενικώς, ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων", ιδίως σε εποχές που τα κράτη διεκδικούν και επιβεβαιώνουν το "δικαίωμά" τους στην ελεύθερη καταστολή, χωρίς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να τα περιορίζει ιδιαιτέρως. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι "ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δε θα είναι ένα απλό ειρηνικό πέρασμα", καταλαβαίνουμε ότι για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας, υποστηρίξιμα τουλάχιστον στα τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά· "ποσά" που αντιστοιχούν στην υπόθεση που υπερασπιζόμαστε και που λειτουργούν απελευθερωτικά για τους κυριαρχούμενους, αναδεικνύοντάς μας ταυτόχρονα ως παραδειγματική και ηθική δύναμη. Τέτοια δύναμη, βεβαίως, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ αν οι πολιτικές μας παρεμβάσεις εξαντλούνται σε δελτία τύπου αγχωμένα μέσα στη νομιμοφροσύνη τους."

Τάδε έφη μεταξύ άλλων Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, νέο αίμα εκείνης της αριστεράς που επιμένει να χαρακτηρίζεται προοδευτική. Το άρθρο του δημοσιεύθηκε το περασμένο καλοκαίρι στην εφημερίδα Αυγή, απέκτησε διαδικτυακή ανάδραση με τα πρόσφατα έκτροπα και ενδέχεται να καταστεί προφητικό για τη μορφή πολιτικής δράσης που ίσως αναλάβει τα προσεχή χρόνια ένα ριζοσπαστικό κομμάτι του εγχώριου αριστερού φάσματος.

Για την αριστερά και την πολιτική βία ως έμφυτο χαρακτηριστικό της έχουν γραφτεί αρκετά, τόσο από υγιείς φωνές όσο και από χώρους οι οποίοι διέθεταν μετεμφυλιακά το μονοπώλιο πολιτικής βίας και χάνοντας το δυσανασχετούν. Το μόνο που θέλω να εισφέρω ως αντίλογο στις αντιλήψεις αυτές είναι η άποψη της μαρξίστριας πολιτικής θεωρητικού Hannah Arendt, η οποία το 1969 στο έργο της On Violence έγραφε για το φοιτητικό κίνημα των ΗΠΑ τα παρακάτω:

The new undeniable glorification of violence by the student movement has a curious peculiarity. While the rhetoric of the new militants is clearly inspired by Fanon, their theoretical arguments contain usually nothing but a hodgepodge of all kinds of Marxist leftovers. This is indeed quite baffling for anybody who has ever read Marx or Engels. Who could possibly call an ideology Marxist that has put its faith in "classless idlers", believes that "in the lumpenproletariat the rebellion will find its urban spearhead," and trusts that "gangsters will light the way for the people"?

How fair is fair trade?

World Fair Trade Day today και η Fare Trade Hellas μας προσκαλεί σε εορταστικές εκδηλώσεις καταναλωτικής αφύπνισης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η ιδέα του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου εξαπλώνεται σταδιακά και στην Ελλάδα ως μία “παγκόσμια εναλλακτική πρόταση απέναντι στο συμβατικό εμπόριο”. Πόσο δίκαιη όμως είναι η πρόταση αυτή και κατά πόσο τίθεται πραγματικά απέναντι στο συμβατικό εμπόριο;

Ο δρόμος του fair trade μπορεί είναι στρωμένος με αγνές προθέσεις, όμως ούτε βασιλικός είναι ούτε απαραίτητα οδηγεί σε οφέλη διάφορα εκείνων που μας έχει προσφέρει η παγκόσμια απελευθέρωση των (συμβατικών) εμπορικών συναλλαγών. Σίγουρα το θυμικό του καταναλωτή ερεθίζεται όταν πιστεύει πως με όπλο το καλάθι της νοικοκυράς συμβάλλει και στην εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας και στην άμεση βελτίωση της ζωής συνανθρώπων. Και πράγματι η πρωτοβουλία ουσιαστικά προωθεί μία εναλλακτική αντίληψη φιλανθρωπίας. Το γεγονός όμως αυτό δεν καθιστά καθεαυτή την κατανάλωση fair trade προϊόντων ούτε ηθική ούτε υπεύθυνη. Αντιθέτως η πλατφόρμα του fair trade και τα προβλήματα που αυτή έχει παρουσιάσει μας οδηγούν στην κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού της καταναλωτικής μας ανάγκης σε σχέση με το όραμα κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας.

Ήδη από το πρώτο σκαλοπάτι της γραμμής παραγωγής παρατηρούνται σημαντικά χωλά σημεία. Ένα από αυτά είναι οι κατά τόπους συνεταιρισμοί, οι οποίοι ως εταιρικά σχήματα αδυνατούν να αναλάβουν την οργάνωση μιας “δίκαιης” καλλιέργειας. Ο έλεγχος αυτών είναι εξαιρετικά δύσκολος και κρούσματα διαφθοράς και κακοδιοίκησης παρατηρούνται δυστυχώς συχνά. Η διοίκηση για παράδειγμα συμβαίνει να αποκρύπτει κέρδη και να αποτρέπει τα μέλη από την καλλιέργεια εναλλακτικών και ποιοτικά ανώτερων ποικιλιών. Χαρακτηριστικά οι Financial Times επισκέφθηκαν πριν δύο χρόνια πέντε φάρμες δίκαιου εμπορίου στο Περού όπου διαπίστωσαν αφενός πως οι τέσσερις εξ αυτών πλήρωναν τους γεωργούς με μισθό κατώτερο του ελάχιστου νόμιμου και αφετέρου πως προσμίγνυαν καφέ του συμβατικού εμπορίου με τον δικό τους πουλώντας τον ως δίκαιο. Αντιθέτως πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και αμείβουν τον παραγωγό με μισθό άνω του μέσου αποκλείονται εξ ορισμού από την πιστοποίηση fair trade.

Τα προβληματικά σημεία συνεχίζονται ακόμα μεγαλύτερα στα κατά τόπους δίκτυα πωλήσεων. Ο καταναλωτής θα βρισκόταν προ εκπλήξεως αν μάθαινε πως περίπου μόνο ένα 10%(!) του κέρδους από την εξ ορισμού προσαυξημένη τιμή πώλησης καταλήγει στον παραγωγό, την στιγμή που το υπόλοιπο κατευθύνεται στην προώθηση του σήματος Fairtrade - ήτοι στη διαφήμιση της επιχείρησης. Πέραν αυτού η πολιτική στόχευση των fair trade είναι τέτοια που φαίνεται πως πετούν πέτρες προς λάθος κατεύθυνση. Χαρακτηριστικά είναι αυτά που διαβάζουμε στον ιστότοπο της Fair Trade Hellas:

"...Δυστυχώς, τέτοιες ιστορίες (αθλιότητας) είναι πολύ συνηθισμένες στη νέα παγκόσμια οικονομία όπου η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μετόχων κυριαρχούν, και η φτώχεια συνεχώς αυξάνεται. Η αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την υποστήριξη της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών στο ελεύθερο εμπόριο και στις επενδυτικές συμφωνίες, προκαλούν τρία δισεπίλυτα προβλήματα που τώρα πλήττουν σχεδόν κάθε έθνος στον πλανήτη: ανισότητες εισοδημάτων, απώλειες εργασιών και καταστροφές στο περιβάλλον."

Η επιθυμία προσφοράς οικονομικής βοήθειας είναι από κάθε άποψη αξιέπαινη και αποτελεί κορυφαία πράξη ανθρωπισμού. Καλό είναι όμως να μην αγνοούμε και τα γεγονότα. Το fair trade μπορεί να δημιουργεί ρεύμα και να προσφέρει στον καταναλωτή μία αίσθηση αλληλεγγύης και προσφοράς. Η μόνη όμως διαδικασία που έχει καταφέρει να βγάλει μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες από την ανέχεια δεν είναι το δίκαιο, αλλά το ελεύθερο εμπόριο. Το άνοιγμα των συνόρων συνοδευόμενο από ένα κράτος δικαίου και τον σεβασμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας αποτελεί την λύση, όχι η επιδότηση μιας μικρής ομάδας παραγωγών και ο εγκλωβισμός τους σε παραγωγή αγαθών κάτω του κόστους. Το κλειδί στην ευμάρεια των φτωχών γεωργών είναι η ικανότητα αναζήτησης εναλλακτικών παραγωγικών ευκαιριών συνεπικουρούμενη από εύνομους, αποτελεσματικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Και το fair trade όχι μόνο δεν κατανοεί το κλειδί αυτό αλλά και το αντιμάχεται ενεργώντας με μία μάλλον αφελή επίφαση κοινωνικής αλληλεγγύης.

Αξιόλογα papers πάνω στην προβληματική:

Booth & Whetstone, Half a Cheer for Fair Trade

Marc Sidwell, Unfair Trade

Jeremy Weber, Fair Trade Coffee Enthousiasts Should Confront Reality

Μάης '68 - Μάιος 2008 (Ηλίας Μακρής)

Υπό άλλες συνθήκες θα τους έσουρνα τα εξ αμάξης, είναι όμως τέτοια η κατάντια των ιδεολογημάτων τους και τόσο μεγάλη η έκταση της διάψευσης και της απάτης, που θ' αφήσω μόνη την εικόνα να μιλήσει για λογαριασμό μου.

(Από τον Ηλία Μακρή, δημοσιευμένο στην στήλη "Στο Φτερό" του τεύχους 257 του "Κ")

Το κόκκινο πουκάμισο

Αλληγορικό πολιτικό ανέκδοτο

Μια φορά ήταν ένα πειρατικό καράβι που κούρσευε την Καραϊβική. Και κάθε φορά που συναντούσε κάποια εμπορική γαλέρα, ο καπετάνιος του άρχιζε να δίνει εντολές φωνάζοντας: -“Εμπρός παλικάρια μου! Ορμήστε να τους πάρουμε και τα σώβρακα! Θα τους κάνουμε αλοιφή για τους κάλους και θα γεμίσει το αμπάρι μας κασέλες φλουριά και βαρέλια ρούμι ...Τζακ, φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο.”

Κάθε φορά επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό. Ο μούτσος απ’ το κατάρτι φώναζε “καράβι στον ορίζοντα!” και ο καπετάνιος έβαζε τις φωνές: -“Γεμίστε τα κανόνια, σφίξτε τα παλαμάρια, θα τους φάμε! Τζακ, τρέχα φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο”. Μια μέρα ο Τζακ, που έμενε με την απορία, τον ρώτησε τι ρόλο βαρούσε επιτέλους αυτό το κόκκινο πουκάμισο. Κι ο καπετάνιος απάντησε: Το φοράω λίγο πριν το ρεσάλτο, ουτωσώστε αν πληγωθώ στη μάχη, κανείς σας να μη δει το αίμα μου και φοβηθεί. Έτσι κερδίζουμε κάθε επίθεση κι έχουμε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της Καραϊβικής.

Κάποιες μέρες μετά ακούγεται πάλι η φωνή απ’ το κατάρτι: “Η βρετανική αρμάδα στον ορίζοντα!”. Και ο καπετάνιος αρχίζει πάλι να τους εμψυχώνει: -“Εμπρός γεναίοι μου, θα τους βάλουμε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι, θα τους δείξουμε τι σημαίνει να είσαι πειρατής! Όλοι στις θέσεις σας ...και Τζακ, τρέχα φέρε μου το καφετί παντελονάκι”.

Quiz για αριστερούς λύτες

Τι συμβολίζει η μωβ κυματιστή σημαία στο σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ;
Απαντήστε σωστά και κερδίστε ένα χοιρομέρι, ευγενική προσφορά του κυρ Ηλία του χασάπη.

Το μετέωρο βήμα του ΣΥΝ

Πέρασαν κάμποσες μέρες από το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού και φοβάμαι πως ένα-δυο πράγματα εξακολουθούν να εκφεύγουν της αντιληπτικής μου ικανότητας. Η απορία μου είναι απλή: Δεν έχω καταλάβει ακόμα με ποια θεσμική ιδιότητα ο πρόεδρος του ΣΥΝ, κύριος Τσίπρας, ασκεί παρεμβάσεις, ενημερώνεται από την εκτελεστική εξουσία και συνομιλεί με τους υπόλοιπους θεσμικούς εταίρους.

Ως γνωστόν από το Δεκέμβρη του 2003 πολιτικά κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς αποφάσισαν να προχωρήσουν σ’ ένα ενωτικό εγχείρημα (ΣΥΡΙΖΑ) και κατέβηκαν στις βουλευτικές εκλογές του 2004 και του 2007 με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Σε αυτό το εγχείρημα σήμερα συμμετέχουν οι ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ, ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, Κόκκινο, ΚΟΕ, Οικολογική Παρέμβαση, ΣΥΝ και λοιποί ανέντακτοι αριστεροί. Μάλιστα επειδή αρχικά όλες τις βουλευτικές θέσεις κατέλαβε η μεγαλύτερη κομματική συνιστώσα (ΣΥΝ) και εκδηλώθηκαν εσωτερικές τριβές και κατηγορίες για ρίξιμο των μικρών, θυμάμαι ξεκάθαρα τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους να επεδεικνύουν αξιοσημείωτη ευαισθησία, τονίζοντας σε κάθε περίσταση πως είναι βουλευτές όχι του ΣΥΝ αλλά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα παραμένει η τέταρτη σε σειρά κοινοβουλευτική δύναμη, εκπροσωπούμενος από τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας, κύριο Αλαβάνο.

Από το 5ο όμως συνέδριο ως θεσμικός συνομιλητής προβάλλεται από τους πάντες ο νέος πρόεδρος ενός άλλου κόμματος, του ΣΥΝ. Το οτι είναι εξωκοινοβουλευτικός μας είναι αδιάφορο. Δεν είναι όμως αδιάφορο το οτι δεν ομιλεί εξ ονόματος κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Γιατί δηλαδή να ενημερώνεται από την ΥπΕξ ο πρόεδρος του ΣΥΝ και όχι και εκείνοι της ΚΟΕ, του ΔΗΚΚΙ, της Οικολογικής Παρέμβασης και πάει λέγοντας; Και αν όντως όλους αυτούς τους ενώνει ακόμα το συλλογικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν παραμένει σημείο αναφοράς ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος;

Τυπική αλλά καίρια πιστεύω η ερώτηση, καθώς ως γνωστόν η ουσιαστική δημοκρατία προϋποθέτει την τυπική. Και διακρίνω μία συνειδητή προσπάθεια υποκατάστασης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με μία κινηματική αριστερά, η οποία θολώνει πρόσωπα, διαδικασίες και αρμοδιότητες. Αν όντως στόχος ορισμένων είναι μέσω του Αριστερού Ρεύματος να μετατρέψουν τον ΣΥΝ από συντεταγμένο κόμμα σε ένα ακόμη κίνημα, ας το πουν επιτέλους ανοικτά, να γνωρίζουμε κι εμείς ποιος εκπροσωπεί ποιον και ποιος ψηφίζει τι.

Σκέψου καλά, συντρόφισσα...

Αυτές τις μέρες σου δίνεται μία και μοναδική ευκαιρία να μεταπηδήσεις από το παλαιολιθικό ΚΚΕ στη φρεσκάδα που αποπνέει η αριστερά των κινημάτων και των λουλουδιών.

Χωρίς ν’ αλλάξεις ουσιαστικά πιστεύω, σπας τα δεσμά της τοτάλ πασσέ ενδυματολογικής γραμμής της συντρόφισσας Αλέκας και ακολουθείς το lifestyle ενός νέου ηλικιακά και προπάντων ιδεολογικά ηγέτη. Ψηφίζοντας Τσίπρα στο συνέδριο αποκτάς το επαναστατικό light profile που πάντα ονειρευόσουν και ποτέ δεν τολμούσες. Τα αποτελέσματα στο image σου θα είναι τόσο εντυπωσιακά που θα τρίβεις τα μάτια σου, ωσάν να έφαγες δακρυγόνο στη μάπα.

ΔΕΗ Άλφα Κένταυρος

Ανώνυμη εταιρία; Χα! Ανώνυμο είναι μόνο το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο που θέλει τα λαϊκά στρώματα υποταγμένα. Οι Γερμανοί ξανάρχονται σύντροφοι! Στα βουνά αδέλφια! Πιο αχώνευτοι και μαμούχαλοι από ποτέ, καταληστεύουν όσα δεν πρόλαβαν ν’ αρπάξουν στον πόλεμο. Ο εφιάλτης Αθανασόπουλος τους ανοίγει την Κερκόπορτα, να μπουν και να πνίξουν τον τόπο με μάρκα κι εργοστάσια, αδιαφορόντας για τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες και τα σοσιαλιστικά μας ιδεώδη. Είναι γνωστοί άλλωστε για το ανύπαρκτο επιχειρηματικό τους ήθος και για μια εισαγγελία που κουκουλώνει συστηματικά σκάνδαλα. Αν ήταν ντόμπροι και ξηγημένοι θα είχαν περάσει πρώτα να πάρουν την ευλογία της ΓΣΕΕ και κανενός κόμματος. Που πάει η RWE ξεβράκωτη στ’ αγγούρια, σύντροφοι; Μπορεί να μου πει κανείς;

Πρέπει να γνωρίζουν οι κύριοι αυτοί πως "η ΔΕΗ είναι του ελληνικού λαού" (και των συνδικαλιστών της) και πως "δε μπορεί να εκποιείται σε ιδιωτικά συμφέροντα". Καλύτερα να συνεχίζουμε ν'αγοράζουμε ακριβή ενέργεια από Βουλγαρία παρά να έρθουν εδώ ξένες επενδύσεις. Καλύτερα να μας κοπεί το χέρι παρά να το δώσουμε στο Γερμανό δυνάστη. Είναι εξοργιστικό να μην ερωτούνται οι εργατοπατέρες και ολόκληρο συνδικαλιστικό φυτώριο ν’ αφήνεται έτσι, στα χέρια ενός άσχετου με τα οικονομικά διοικητικού συμβουλίου. Οι χαρτογιακάδες αυτοί ένα χρόνο τώρα έχουν απαξιώσει την επιχείρηση μέσω επενδύσεων, στρατηγικών κινήσεων και ανοιγμάτων στην εξαιρετικά ανταγωνιστική αγορά ενέργειας της νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε χώρες που δεν εκτείνεται η συνδικαλιστική μας χειρ και οι δοκιμασμένες κρατικοδίαιτες πρακτικές. Αδιάψευστη απόδειξη της απαξίωσης η πορεία της μετοχής της, που όπως βλέπετε ένα χρόνο τώρα πάει κατά διαόλου:

Υ.Γ. Κάτι βγήκε λάθος στο γράφημα. Προφανώς έχει πρόβλημα το γράφημα και όχι τα μυαλά μας. Δώστε μου λίγο χρόνο να πάρω τηλέφωνο τα κεντρικά, να μου πουν πώς διορθώνεται. Πιστέψτε με όμως, είμαι ο εργατοπατέρας σας και φωνάζω για το δικό σας καλό!