5 Φεβ 2009

Βραβείο Ζαχάρωφ

Το βραβείο Ζαχάρωφ θεσμοθετήθηκε το 1988 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και είκοσι χρόνια τώρα ανταμείβει άτομα που μάχονται για την ελευθερία έκφρασης ανά τον κόσμο. Συνώνυμο της ανεξαρτησίας, το βραβείο τονίζει παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φέρνει στο φως τα άτομα που παλεύουν καθημερινά για την προάσπιση τους.


Για το 2008 το βραβείο απονεμήθηκε στον Κινέζο Χου Τζιά, ακτιβιστή με έντονη δράση γύρω από ζητήματα περιβάλλοντος, αντιμετώπισης του συνδρόμου AIDS και προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο αποδέκτης δεν εμφανίστηκε να παραλάβει το βραβείο του καθώς εκτίει ποινή τριών χρόνων και έξι μηνών, καταδικασμένος για "διέγερση υπονόμευσης της κρατικής εξουσίας και του σοσιαλιστικού συστήματος", λόγω συνεντεύξεων που είχε παραχωρήσει σε ξένα δημοσιογραφικά μέσα. Η καρέκλα με το όνομα του παρέμεινε συμβολικά κενή.





Υ.Γ. Είναι άξια προβληματισμού η επιλεκτική ενασχόληση πλείστων ιστολόγων και δημοσιογράφων με ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του συρμού. Σεντόνια για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, ούτε λέξη για το Νταρφούρ, το Κονγκό ή την Κούβα. Η δε Βιρμανία "έπαιξε" καλά το 2007, πλέον όμως θεωρείται passé.

3 σχόλια:

Manoliscus είπε...

Το αφιέρωμα από το τηλεοπτικό κανάλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμφανίζει μήνυμα σφάλματος. Αν κάνετε όμως διπλό κλικ πάνω στην οθόνη θα παίξει κανονικά.

Cacofonix είπε...

Μα δεν σε καταλαβαίνω! Το ίδιο το όνομα που προς τιμήν του δίνεται το βραβείο είναι "απαγορευμένο" από την αριστερά στη Ανεξάρτητη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Νότιας Μακεδονίας.
Για το βραβείο θα μιλάμε τώρα... Άλλωστε δεν είναι κατανοητό γιατί αυτός ο άνθρωπος, μαζί με τον Σολζενίτσυν, ήταν καν σπουδαίος. Τι έκανε δηλαδή; Αφού στο σοσιαλιστικό παράδεισο όλα ήταν ιδανικά...

Manoliscus είπε...

Με το "απαγορευμένο" ουσιαστικά εννοείς "θαμμένο". Το δύστυχες είναι πως τόσο ο Ζαχάρωφ όσο και ο Σολζενίτσυν έχουν μπει στο περιθώριο όχι μόνο από την αριστερά, αλλά και από την "mainstream" ιστοριογραφία, ως απομεινάρια ίσως μιας εποχής που όλοι θέλουν να πιστεύουν πως πέρασε ανεπιστρεπτί.

Η θέσπιση πάντως του βραβείου τιμά και τον αγωνιστή και τον ίδιο το θεσμό του Ευρωκοινοβουλίου.