29 Αυγ 2007

Η ψήφος κατά Henry D. Thoreau

Ο Henry Thoreau υπήρξε από τους κορυφαίους διανοητές των Ηνωμένων Πολιτειών του 19ου αιώνα. Οι θέσεις και το έργο του έχουν επηρεάσει όσο ίσως κανενός άλλου πολλούς ανά τον κόσμο κοινωνικούς ακτιβιστές όπως ο M. Ghandi ή ο Martin Luther King.

Το δοκίμιο του Civil Disobedience εκδόθηκε πρώτη φορά το 1849, σε μια εποχή που η δουλεία σε πολλές από τις Πολιτείες ακόμα εφαρμοζόταν, ενώ η χώρα είχε εμπλακεί σε έναν αιματηρό πόλεμο εδαφών με το γειτονικό Μεξικό. Εκεί, ο Thoreau, ένθερμος θιασώτης της ανθρώπινης ελευθερίας, υποστήριξε πως οι πολίτες όφειλαν να εμποδίζουν τις κυβερνήσεις από το να ακυρώνουν ή να ατροφούν τις πολιτικές τους συνειδήσεις καθιστώντας τους μέσω αυτού φορείς αδικίας. Η αποστροφή του στο θεσμό της δουλείας και της κρατικής παρέμβασης διαπνέει ολόκληρο το προαναφερθέν δοκίμιο. Περισσότερες όμως παράλληλες με το σήμερα θα μπορούσαν να ανευρεθούν και σε ένα λιγότερο προβεβλημένο σημείο του έργου, όπου ο συγγραφέας πραγματεύεται τη φύση της ψήφου και τον ρόλο του πολιτικά ενεργού ατόμου: Ο ίδιος στήριζε πως η όποια μεταρρύθμιση έπρεπε να εκκινεί από το άτομο, ερχόμενος σε σύγκρουση με τους κοινωνικούς μεταρρυθμιστές της εποχής, θεωρώντας μάλιστα πως οι απόψεις τους ήταν εξίσου ενοχλητικές με τις κυβερνητικές πρακτικές καθεαυτές.

Αφορμή παρουσίασης του Henry Thoreau αποτέλεσαν πρόσφατες συζητήσεις με φίλους και συγγενείς, οι οποίοι εσχάτως δηλώνουν μάλλον χαλαροί ως προς το τι και με ποια κριτήρια θα ψηφίσουν. Παρατηρώ ακόμα και από αξιόλογα άτομα, την πορεία των οποίων κατά τα λοιπά εκτιμώ, να δηλώνουν πως θα ψηφίσουν το μικρότερο κακό, ουσιαστικά απαξιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την αξία της συμμετοχής τους στα κοινά. Το δίδαγμα που έρχεται από την Αμερική του 1849 είναι ηχηρό και αξίζει σήμερα – όσο ποτέ ίσως – να προσφεύγουμε σε αυτό, προκειμένου να εμπνεόμαστε και να το ενσαρκώνουμε με την στάση μας ως ενεργοί πολίτες.

Παραθέτω αυτούσια την ενδέκατη παράγραφο από το On the Duty of Civil Disobedience, αποφεύγοντας στην παρούσα φάση να τη μεταφράσω ή σχολιάσω, αποστερώντας την ίσως έτσι από το πρωταρχικό της βάρος:
§11 All voting is a sort of gaming, like checkers or backgammon, with a slight moral tinge to it, a playing with right and wrong, with moral questions; and betting naturally accompanies it. The character of the voters is not staked. I cast my vote, perchance, as I think right; but I am not vitally concerned that that right should prevail. I am willing to leave it to the majority. Its obligation, therefore, never exceeds that of expediency. Even voting for the right is doing nothing for it. It is only expressing to men feebly your desire that it should prevail. A wise man will not leave the right to the mercy of chance, nor wish it to prevail through the power of the majority. There is but little virtue in the action of masses of men. When the majority shall at length vote for the abolition of slavery, it will be because they are indifferent to slavery, or because there is but little slavery left to be abolished by their vote. They will then be the only slaves. Only his vote can hasten the abolition of slavery who asserts his own freedom by his vote.
Η ψήφος μας ας μην εξαντληθεί επομένως στο φακελάκι που θα ρίξουμε σε κάποιες μέρες. Είναι κεφαλαιώδες λάθος να αφήνουμε στους αλεκικούς να μονοπολούν τη ρητορική περί αγώνων που θα συνεχιστούν πέραν και μετά τις εθνικές εκλογές. Η “αστική” μας “δημοκρατία” απαιτεί διαρκή αγώνα και επαγρύπνιση κατά κάθε μορφής επιβουλής και νοθρώτητας. Ο διανοητής Thoreau αποκτά πολύτιμη διαχρονική αξία όταν μας εφιστά την προσοχή γράφοντας:

"Cast your whole vote, not a strip of paper merely, but your whole influence."

23 Αυγ 2007

Η Protect America Act και το αμερικανικό φιλελεύθερο ειδύλλιο

Στις 5 Αυγούστου ο πρόεδος των ΗΠΑ G. W. Bush έθεσε σε εφαρμογή νόμο που τροποποιούσε την Foreign Intelligence Surveillance Act (FISA) του 1978. Με τη νέα νομοθετική ρύθμιση καθίσταται πλέον νόμιμη η παρακολούθηση διεθνών τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και e-mails, ακόμα και όταν ένας από τους συνομιλούντες είναι αμερικανός πολίτης βρισκόμενος σε αμερικανικό έδαφος, εφόσον η υποκλοπή εξυπηρετεί σκοπούς διεθνούς αντικατασκοπείας και ο έτερος συμμετέχων βρίσκεται εκτός αμερικανικού εδάφους.

Ο νόμος δεν προϋποθέτει ούτε εισαγγελική εντολή ούτε καν βάσιμη υποψία πως ο παρακολουθούμενος στόχος συνδέεται με τρομοκρατικά δίκτυα, παρέχοντας έτσι μία ευρύτατα και δύσκολα ελέγξιμη διακριτική ευχέρεια στην αμερικανική αντικατασκοπεία.

Ουσιαστικά, ο πρόσφατος αυτός νόμος δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πανηγυρική νομιμοποίηση του προγράμματος μυστικών παρακολουθήσεων πολιτών, που ο λευκός οίκος έτρεχε από την πίσω πόρτα ήδη από το 2002. Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση πάντως είναι η προθυμία πολλών δημοκρατικών γερουσιαστών και συγκλητικών να στηρίξουν μια νομοθετική τροποποίηση αμφιβόλου ηθικής και συνταγματικότητας. Χωρίς τη συνδρομή τους ο νόμος δε θα περνούσε και προβληματίζει το ότι οι ενστάσεις τους πριν την τροποποίηση εξαντλούνταν στο οτι οι παρακολουθήσεις αυτές βρίκονταν σε αντίθεση με τις τότε προβλέψεις της FISA και όχι με αυτές της Αμερικανικής Χάρτας Δικαιωμάτων.

Το γεγονός αυτό δεν τιμά φυσικά ούτε τη ρεπουμπλικανική ηγεσία, η οποία κραδαίνοντας τον κίνδυνο ενός νέου τρομοκρατικού χτυπήματος ουσιαστικά εξεβίασε και πέτυχε μία προβληματική νομοθετική πράξη, ούτε όμως και τους δημοκρατικούς, οι οποίοι ενέδωσαν και μάλιστα επιδεικνύοντας μία εντυπωσιακή πρεμούρα... προφανώς φοβούμενοι πως θα κατηγορούνταν ως λιγότερο πατριώτες, ακόμα και ως εθνικοί μειοδότες.

Τι σημαίνει όμως αυτό για το καθεστώς των ατομικών δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες; Η ζημιά κατά πως φαίνεται δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο πιθανώς εμφανίζεται από εγχώριους και υπερατλαντικούς επικριτές. Όπως υποστηρίζει σε πρόσφατη αρθογραφία του στους Financial Times ο Geoffrey Stone, καθηγητής νομικής στο University of Chicago, η πρόσφατη αυτή οπισθοδρόμιση πρέπει να ειδωθεί εντός ολόκληρου του ιστορικού της context: Πολλές φορές λοιπόν στο παρελθόν η αμερικανική πολιτική ηγεσία είχε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να περιστείλει τις ατομικές ελευθερίες χωρίς όμως κάτι τέτοιο να πληγώσει ανεπανόρθωτα το αμερικανικό φιλελεύθερο ιδεώδες.

Χαρακτηριστικά, το 1798 οι οπαδοί της Ομοσπονδίας χρησιμοποίησαν μία σε μεγάλο βαθμό κίβδηλη απειλή γαλλικής εισβολής προκειμένου να περάσουν την Sedition Act του 1798, η οποία καθιστούσε έγκλημα την άσκηση κριτικής κατά του προέδρου, του κονγκρέσσου ή της κυβέρνησης. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου ο πρόεδρος Abraham Lincoln σε οχτώ διαφορετικές περιπτώσεις ανέστειλε το δικαίωμα του habeas corpus και το κογκρέσσο προσέτρεξε χωρίς ενδοιασμούς να εγκρίνει τις πράξεις του. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ο W.Wilson εξώθησε μαζικά το κονγκρέσσο να ενεργοποιήσει την Sedition Act του 1918, η οποία ποινικοποιούσε την κριτική ενάντια στον πόλεμο, τη στρατολογία, τη σημαία, τη στολή ή την κυβέρνηση. Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πάλι το Κονγκρέσσο επικύρωσε ελαφρόκαρδα την απόφαση του προέδρου Franklin D. Roosevelt να εγκλείσει, επικαλούμενος λόγους εθνικής ασφαλείας, 120.000 άτομα ιαπωνικής καταγωγής, το ένα τρίτο των οποίων ήταν και πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Λίγα χρόνια αργότερα, στο αποκορύφωμα του μακκαρθισμού, ένα υστερικό Κονγκρέσσο ενεργοποιούσε την McCarran Act του 1950, μια από τις σοβαρότερες επιθέσεις στην ελευθερία έκφρασης και συνένωσης στην αμερικανική ιστορία.

Παρόλο όμως το βαρύτατο ιστορικό περιστολής των ατομικών ελευθεριών, η σημερινή τους κατάσταση εμφανίζεται εντυπωσιακά σταθερή και δυνατή! Ενώ σήμερα η χώρα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση έχοντας ανά τον κόσμο ανοικτά και αιματηρά πολεμικά μέτωπα, πουθενά δεν παρατηρείται εγκλεισμός αμερικανών μουσουλμάνων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αναστολή του habeas corpus για αμερικανούς πολίτες ή απαγόρευση της κριτικής ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Μπορεί αυτά να μας φαίνονται κεκτημένα και αυτονόητα, όμως αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα θα διαπιστώσουμε πως η κρατική επέμβαση στην ατομική σφαίρα των πολιτών μετά την 11η Σεπτεμβρίου υπήρξε μάλλον μετριοπαθής και περιορισμένη. Και αυτό τη στιγμή που ο πειρασμός ήταν και παραμένει μεγάλος.

Η παραπάνω εγκράτεια οφείλεται, πάντα σύμφωνα με τον κο Geoffrey Stone, σε δύο βασικούς λόγους:
Πρώτον, οι αμερικάνοι εκλαμβάνουν τις ατομικές τους ελευθερίες ως μέρος του ειδυλλίου τους με την Αμερική. Επομένως παρόλο που είναι ακόμα πρόθυμοι να κάνουν ασύνετες θυσίες στην προσπάθεια τους να περιφρουρήσουν την εθνική τους ασφάλεια, η ευαισθησία τους απέναντι στις θυσίες αυτές είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Έπειτα, ομάδες πίεσης όπως η American Civil Liberties Union παίζουν πλέον καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των κανόνων συζήτησης. Με την σθεναρή τους αντίσταση ακόμα και σε ήπιους περιορισμούς της κυβέρνησης, έχουν κατορθώσει να την αποτρέψουν από το να αποτολμήσει δραστικότερα μέτρα περιστολής των ελευθεριών. Ο αμερικανικός λαός έχει ευαισθητοποιηθεί πλέον και συζητάει τέτοια θέματα ανοικτά, θέτοντας τα χωρίς κάποιο σύμπλεγμα στον διάλογο προεδρικής διαδοχής και απαιτόντας συνεπή και διάφανη στάση εκ μέρους των κυβερνώντων.

Η σχετικά πρόσφατη αναθεώρηση της Fisa πέραν τών οποιων αρνητικών πλευρών της μας δείχνει λοιπόν και την εξής θετική και διαχρονική πλευρά: πως στις ΗΠΑ η προάσπιση και μοναδική ανθεκτικότητα των ατομικών ελευθεριών αποτελεί την καρδιά του αμερικανικού ονείρου. Αποτελεί ίσως την καρδιά ενός αμερικανικού ειδυλλίου που ενέπνεε και συνεχίζει να εμπνέει κάθε φιλελεύθερο ανά τον κόσμο άτομο.

18 Αυγ 2007

Όταν ο Πρόεδρος με θέτει ως σημείο αναφοράς

Ο Πρόεδρος της Αριστεράς, της Προόδου και των Περιβαλλοντικών Κινημάτων, μιλώντας μετά την έκτακτη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, το Σάββατο, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη γενιά μου. Ο Πρόεδρος για πρώτη ίσως φορά μίλησε στην καρδιά μου.
Χαρακτηριστικά, ανέφερε:

«μας φτάνει ο χρόνος για να ξανασυναντηθούμε μπροστά στις κάλπες με όλους αυτούς που μας είδαν σαν συντρόφους, σαν σημείο αναφοράς, σαν αντιπολίτευση ουσίας και μάχης. Και πρώτα απ' όλα με τους νέους και τις νέες. Αυτούς που θεωρούσαν 'φυτά', απολίτικους, μοναχικούς, ατομικιστές, καριερίστες, συντηρητικούς και αναδεικνύονται σε εκρηκτική ελπίδα για το μέλλον»

Λοιπόν, παιδιά, δώστε βάση τώρα:
Ούτε από ακτινογραφία να με είχε περάσει. Ναι λοιπόν, εγώ είμαι το φυτό, ο απολίτικος μοναχικός, ο ατομικιστής καριερίστας, ο συντηρητικός που αναδεικνύεται σε εκρητική ελπίδα για το μέλλον!

Μα δεν είναι τόσο περίεργο που δεν τον έχω συναντήσει μπροστά μου και που δεν τον έχω σημείο αναφοράς; Είμαι σοβαρά γιατρέ;

15 Αυγ 2007

Μετασοβιετική Ανεκδοτολογία ΙΙ

Οι σοβιέτες ηγέτες δεν ήταν και τόσο γνωστοί για την αίσθηση του χιούμορ τους. Ήταν όμως πασίγνωστοι ως αντικείμενα ανεκδότων. Το πολιτικό ανέκδοτο (anekdot) στις χώρες του παραπετάσματος αποτελούσε το μοναδικό ίσως εργαλείο στην άσκηση κριτικής και στην έκφραση της δυσαρέσκειας προς το καθεστώς. Μάλιστα είχε εκφραστεί η άποψη πως με την πραγμάτωση του κομμουνισμού το πολιτικό ανέκδοτο θα εξέλειπε μαζί με τις όποιες κοινωνικές και πολιτικές παθογένειες: το μεγαλύτερο ίσως ανέκδοτο όλων.

Σήμερα το μόνο που έχει μείνει είναι μια πικρία για την διάψευση και κατάρρευση της μεγαλύτερης συλλογικής ουτοπίας μετά την θρησκεία. Το σοβιετικό πολιτικό ανέκδοτο καταγράφεται και αναγνώσκεται πλέον ως ιστορικό ντοκουμέντο, καθώς μέσω αυτού ο αναγνώστης δύναται να αντλήσει στοιχεία και να σχηματίσει μια γενικότερη άποψη για την κατάσταση που επικρατούσε στο ανατολικό μπλοκ, την καθημερινή ζωή και την κριτική που του ασκείτο, κατά πως φαίνεται καθόλου ανέξοδα. Σε συνέχεια μιας πρώτης μου ανάρτησης και πιστός στην πολεμική κατά της ανελευθερίας, ανέβασα για το πιστό αναγνωστικό μου κυνό ένα απάνθισμα ανεκδότων, που συνέλλεξα και μετέφρασα στη νεοελληνική κοινή .

Η εκδοτική ομάδα του Ριζοσπάστη έχει ήδη έρθει σε επαφή μαζί μου και μου υποσχέθηκαν να τα δημοσιεύσουν προσεχώς σε συνέχειες. Δεν τα έχουμε βρει στα οικονομικά μόνο... επιμένουν να με πληρώνουν με κουπόνια.

Για να τα διαβάσετε, δεν έχετε παρά να κάνετε κλικ στη πάνω στη ντομάτα.



13 Αυγ 2007

Ο κίνδυνος του αριστερού χεριού

Ας υποθέσουμε πως αφού έχεις περάσει μια ζωή γράφοντας με το δεξί σου, σε μια αιφνίδια παρόρμηση έμπνευσης και με μόνο σκοπό την δημιουργία εκ του μηδενός, πιάνεις να γράψεις με το αριστερό. Στην αρχή αντικρίζεις ό,τι περίμενες: καραγκιοζάκια που έχουν μια μακρινή συγγένεια με τους αλφαβητικούς χαρακτήρες. Μετά από λίγο διάστημα όμως δεν μπορείς να αντισταθείς στην απόλαυση του να καταφέρνεις να γράφεις λεξούλες και προτάσεις, που, αν τις έφτιαχνες με το καλό σου χέρι, θα σου δημιουργούσαν στην καλύτερη περίπτωση απέχθεια για την κενότητα και την στερεοτυπία τους.




Η έλλειψη στην ποιότητα γραφής του αριστερού σου χεριού μεταβάλλεται ξαφνικά στο αντικείμενο του θαυμασμού σου. Τότε ακριβώς είναι που πρέπει να ξαναπιάσεις το μολύβι με το δεξί σου και να θεωρήσεις το περιστατικό ως απλώς διασκεδαστικό. Γιατί άμα δεν το κάνεις, θα ερωτευθείς αυτά τα πρωτόγονα καραγκιοζάκια… την ομορφιά τους… και τον τρόμο που αποπνέουν...



Λαρς Φον Τρίερ

Κοπενχάγη, Ιούλιος 1994



10 Αυγ 2007

Στη χώρα που διώχνει τα παιδιά της

Ένας ακόμη καλός φίλος έφυγε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αμερική. Τον δέχτηκαν στο Pittsburgh, όπου θα ασχοληθεί με έρευνα στην τεχνητή νοημοσύνη. Ο πρώτος έλληνας εκεί που καταπιάνεται με κάτι τέτοιο. Το τραγικό αξίωμα πως η Ελλάδα διώχνει τα καλύτερα της μυαλά για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται και μέρα με τη μέρα διαπιστώνω πως είμαστε μια χώρα στην οποία δεν αφήνουμε τους αητούς να πετάξουν για να ταΐζουμε τις κότες! Το νομοσχέδιο για την ακαδημαϊκή έρευνα ψηφίστηκε με καθυστέρηση εικοσαετίας και για τα επόμενα χρόνια θα τρέχουμε να πιάσουμε το τρένο και δε θα φτάνουμε. Το τρένο που όταν περνούσε από τη γειτονιά μας, εμείς το κοιτούσαμε με βλέμμα βόσκουσας στον αγρό αγελάδας.

Δεν στενοχωριούμαι όμως, καθώς ξέρω πως όλοι αυτοί μια μέρα, έστω και χρόνια μετά, θα γυρίσουν να επιστρέψουν στο πολλαπλάσιο τα όσα τους έδωσε ο τόπος τους.

Καλή πορεία φίλε Μπάμπη και να ξέρεις πως η Κρήτη θα σε περιμένει γιατί έχεις πολλά να της δώσεις!

8 Αυγ 2007

Колхоз: Η επανάσταση στο ξύρισμα!


Για τον άντρα που δε φοβάται το ξουράφι! για τον επαναστάτη άντρα! για τον άντρα που θα ψηφίσει ΚΚ! για τη συντρόφισσα που αισθάνεται λιγάκι άντρας! για τον άντρα που ξέρει να τα παίρνει ΣΥΡΙΖΑ... :

Κ Ο Λ Χ Ο Ζ
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΞΥΡΙΣΜΑ!





*διατίθεται σε συσκευασία κολλεκτίβας
ενδεικτική τιμή αγοράς: 5 κουπόνια

5 Αυγ 2007

Όταν η Κρήτη δείχνει τον δρόμο στην προάσπιση της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας


Τολμηρή και άξια κάθε επαίνου η προ ημερών απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου του Πανεπιστημίου Κρήτης να προβεί σε αναστολή του πανεπιστημιακού ασύλου για το διάστημα των θερινών διακοπών.



Όπως αναφέρει σε επιστολή που δημοσίευσε ο πρόσφατα επανεκλεχθείς πρύτανης κ. Παλλήκαρης: "το άσυλο είναι ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα της Δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής κοινότητας για την προάσπιση και την ελεύθερη διακίνηση των δημοκρατικών ιδεών και του ελεύθερου λόγου, αλλά και την διαφορετικότητα των προσεγγίσεων του κάθε πολίτη ή φοιτητή μέσα στους χώρους του ΑΕΙ", προσθέτοντας το αυτονόητο, οτι δηλαδή:
"άσυλο δεν είναι η συγκάλυψη της διακίνησης ναρκωτικών και των εγκληματικών πράξεων […] Δεν είναι η συγκάλυψη ή και στήριξη της συστηματικής κλοπής και καταστροφής της πνευματικής περιουσίας των λειτουργών του Πανεπιστημίου και κυρίως των υποδομών, που αποτελούν περιουσία του κάθε Έλληνα πολίτη και φορολογούμενου. Η πράξη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, η οποία αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο τμήμα του Πανεπιστημίου και μόνο τις συγκεκριμένες πράξεις διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτήν ακριβώς την προάσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου από την ασυλία των κακοποιών και εκείνων που τους στηρίζουν με γνώμονα τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.", καταλήγει ο κ.Παλλήκαρης.




Το πανεπιστήμιο Κρήτης πέρα από την αδιαμφιβήτητη ερευνητική του πρωτοπορία σε πλείστους επιστημονικούς τομείς, αποδεικνύεται πως διαθέτει και την πρωτοκαθεδρία στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών! Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο πως η αναστολή του ασύλου συμπίπτει χρονικά με τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την έρευνα και τεχνολογία, στο οποίο μόνη η πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης, σε αντίθεση με τα πανεπιστημιακά όργανα λοιπών ελληνικών πανεπιστημίων, έχει δηλώσει ανοιχτα τη στήριξή της.

Η απόφαση πάντως δεν φαίνεται να προκαλεί αντιδράσεις στην κοινότητα του ιδρύματος. Η επιδοκιμασία εκ μέρους τόσο της τοπικής κοινωνίας όσο και της ακαδημαϊκής κοινότητας υπήρξε έντονη και ανεπιφύλακτη. Για τους γνωρίζοντες, το πρόβλημα διακίνησης ναρκωτικών, κλοπών και φθοράς πανεπιστημιακής περιουσίας στις κτιριακές εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου Κρήτης είναι δριμύ και σε καμία περίπτωση δεν εντάσσεται στην προστατευτική ομπρέλα της ακαδημαϊκής ελευθερίας.


Αυτός που έσπευσε να δηλώσει την κατηγορηματική του αντίθεση στη μηνιαία άρση ήταν ο συνήθης ύποπτος κύριος Αλαβάνος, συγχρονίζοντας την άψογα με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του στο ψηφοδέλτιο της εκλογικής περιφέρειας Ηρακλείου. Παρέλειψε μόνο να μας διευκρινίσει ο εν λόγω κύριος τις δικές του προτάσεις στην αντιμετώπιση εγκληματικών συμπεριφορών που και ο ίδιος δεν τολμά να παραβλέψει.

2 Αυγ 2007

Beijing 2008: Light a Torch for Human Rights

Το 2001 η Κίνα πήρε τη σκυτάλη διοργάνωσης της επόμενης Oλυμπιάδας, υποσχόμενη ενώπιον της διεθνούς κοινότητας να δώσει αγώνα ενάντια στα προβλήματα πολιτικών και ατομικών ελευθεριών που χρόνια τώρα ταλανίζουν τον λαό της. Οι υποσχέσεις έξι χρόνια μετά αποδεικνύονται παραπέτασμα καπνού και αυτό που αντιθέτως καταγράφεται - στο βαθμό του δυνατού - είναι μια μαζική καταπάτηση πλειάδας ατομικών δικαιωμάτων και μια διαρκώς εντινόμενη καταπίεση της ελευθερίας του τύπου. Η μαύρη (εν προκειμένω υποθέτω κόκκινη) λίστα παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων μεγαλώνει συνεχώς και η ανάγνωση της μόνο αποτροπιασμό και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει!
Στην Ελλάδα τώρα, οι όσες εγχώριες δυνάμεις διεκδικούν το μονοπώλιο του πολιτικού ακτιβισμού παραδόξως αυτή τη φορά τηρούν αναφορικά με αυτό το θέμα μια ύποπτη, κατ’ εμέ εκκωφαντική σιγή. Τόσο η ορθόδοξος όσο και η προοδευτική αριστερά, κοπτόμενες και λαλίστατες για τον κίνδυνο περιστολής ατομικών δικαιωμάτων και την εμπορευματοποίηση της τελευταίας Ολυμπιάδας, ως σήμερα δεν έχουν βγει να κάνουν ούτε μία σύντομη καταδικαστική δήλωση για τα όσα διαπράτωνται στο όνομα του Beijing 2008!
Τα ΜΜΕ με τη σειρά τους είναι μάλλον απίθανο να ασχοληθούν με αυτά τα δίχως ζουμί "μικροπράγματα", εφόσον αυτά ούτε μπούγιο κάνουν ούτε δρόμους κλείνουν. Κεφάλια βέβαια μπορεί να πέφτουν αθρώα, αυτό όμως δεν ενδιαφέρει, καθώς δεν πρόκειται για κεφάλια υπουργών, αλλά δημοσιογράφων και ταξικών εχθρών. Φωτεινή εξαίρεση το σχετικά πρόσφατο άρθρο του Γιώργου Κουμαντου στην εφημερίδα Καθημερινή. Γενικότερα πάντως, φαίνεται πως η κοινωνία των πολιτών (pending definition) εμφανίζεται απρόθυμη να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στη μακρινή ανατολή, θεωρώντας πως κάτι τέτοιο δεν την αφορά.
Παρά τις προσωπικές μου επιφυλάξεις πάντως περί νατουραλιστικής εκπόρευσης των ατομικών ελευθεριών, πιστεύω πως είναι καθαρή εθελοτυφλία το να θεωρείται taboo η έξωθεν άσκηση πιέσεων στο εσωτερικό μίας χώρας με το πρόσχημα της αβρότητας ή της αρχής της μη επέμβασης. Οι εθνικές κυβερνήσεις προς το παρόν τηρούν στάση επιεικώς απαράδεκτη, ενώ λίγες είναι οι φωνές διεθνούς βεληνεκούς που τελευταία αρχίζουν να υψώνονται. Επομένως το βάρος πέφτει σε ευαισθητοποιημένους ανά τον κόσμο πολίτες και μη κυβερνητικές οργανώσεις (όπως το Human Rights Watch ή οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα), που καλούνται για μια φορά ακόμα να μας ανοίξουν τα μάτια.
Βασικό στόχο της Κίνας με τους Beijing 2008 αποτελεί η μέσω αυτών προβολή της ως αξιόπιστης διοργανώτριας χώρας και η διαμέσου αυτής ανάδειξη της σε έναν ισχυρό παγκόσμιο παίκτη. Τα οικονομικά και γεωπολιτικά μεγέθη ήδη μιλούν από μόνα τους και οι επικείμενοι Ολυμπιακοί έρχονται με έξυπνο τρόπο να πλασάρουν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα το μεγαλείο και την υπεροχή της χώρας.... διόλου πρωτότυπο, αν αναλογιστεί κανείς πως το ίδιο μεγαλείο είχαν επιδιώξει να λανσάρουν τόσο η ναζιστική Γερμανία όσο και η σταλινική Σοβιετική Ένωση. Πρόκειται όμως και πάλι για ένα σαθρό μεγαλείο και ο οικουμενικός χαρακτήρας του γεγονότος αποτελεί την ιδανική ευκαιρία να αναδειχθούν τα σκοτεινά και όζοντα σημεία του! Και μάλιστα με ακριβώς τα ίδια όπλα: Τη δημοσιότητα και συγκεκριμένα την απρόσκοπτη ροή της πληροφορίας. Πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υπερασπιστές των ελευθεριών αλλά και για κάθε ανήσυχο πολίτη, που κάτι δεν του κάθεται καλά στο πως εξελίσσεται το όλο θέμα. Η ελληνική μπλογκόσφαιρα οφείλει πιστεύω να κάνει το πρώτο βήμα και να πρωτοστατήσει σε έναν αγώνα αφύπνισης και κατάδειξης ενός τόσο σοβαρού θέματος. Σε άλλες χώρες αυτό συζητείται καιρό τώρα και ήδη έχουν πέσει ενδιαφέρουσες προτάσεις (όπως και εδώ). Εδώ, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί έχει παραμείνει τόσο καταχωνιασμένο!
Δε λέω, καλό είναι να ασχολούμαστε με τη ζωή και τους αγώνες ενός συνανθρώπου μας, αλλά ακόμα πιο τολμηρό και δύσκολο να ενδιαφερόμαστε με αυτόν όχι μετά θάνατον, αλλά εν ζωή· και όχι μόνο όταν το όνομα του είναι Αμαλία και πεθαίνει στο διπλανό τετράγωνο, αλλά και όταν τον λένε Shi Tao και αργοπεθαίνει σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι.