Προσοχή, ακολουθεί διαφήμιση real estate

"Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες."

Άρθρο 25, Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

"Poverty anywhere constitutes a danger to prosperity everywhere."

Declaration of Philadelphia

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά

 Σε αναστάτωση βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες ο αραβικός κόσμος, μετά από την σύλληψη και κράτηση αποδημητικού πτηνού σε αγροτική περιοχή της Σαουδικής Αραβίας. Το όρνιο έφερε αναμεταδότη GPS και ταμπελάκι με την επιγραφή “Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ”, στοιχεία αρκετά για να χαρακτηρισθεί ως ύποπτο κατασκοπείας και να κρατηθεί από τις αρχές ασφαλείας της χώρας.

Αραβόφωνες ιστοσελίδες βρίθουν συνωμοτικών σεναρίων και εντάσσουν το πτηνό σε ένα ευρύτερο σιωνιστικό σχέδιο κατασκοπίας, ενώ η εξήγηση πως πρόκειται για πολυετές ερευνητικό πρόγραμμα καταγραφής  αποδημητικών ρευμάτων απορρίπτεται ως απλοϊκή, αν όχι παραπλανητική.

Σιωνιστικός γύπας, αρχές 20ου αιώνα

Τα σκοταδόψυχα άλλως τε σχέδια του διεθνούς εβραιοσιωνισμού είναι από καιρό γνωστά και για ένα μέρος του μουσουλμανικού κόσμου η σύλληψη του πτηνού δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα πειστήριο σε μία μεγάλη σειρά παρόμοιων περιστατικών.

Πριν από έναν μόλις μήνα ο κυβερνήτης της επαρχίας Σινά υποστήριζε πως πίσω από μία αιματηρή επίθεση καρχαριών στο τουριστικό θέρετρο Sharm al-Sheikh βρισκόταν μια επιχείρηση της ισραηλινής Mossad, προκειμένου να πληγεί η τουριστική εικόνα της χώρας του.

Ομοίως τον Οκτώβριο του 2007, όταν 152 δελφίνια εξόκειλαν στις νότιες ακτές του Ιράν.  Ύποπτοι τότε θεωρήθηκαν ιρανοί ψαράδες, των οποίων τα δίκτυα καταστρέφονταν από τα δελφίνια. Με την εικόνα όμως της ιρανικής αλιείας να πλήττεται διεθνώς, ο καθεστωτικός εκπρόσωπος ισχυρίστηκε πως τα ατυχή θηλαστικά είχαν εξαπολυθεί στον περσικό κόλπο από τον αμερικανικό στρατό, σε μία επιχείρηση ηλεκτρονικής κατασκοπίας η οποία και υπήρξε αιτία του άδοξου τους θανάτου. 

Ο κατάλογος είναι μακρύς και μεταξύ άλλων περιλαμβάνει σκιουράκια, περιστέρια και τρωκτικά. Βασικό συνεκτικό σημείο των περιστατικών αυτών η ύπαρξη ενός παντοδύναμου εχθρού, ο οποίος είναι σε θέση να εξουσιάσει ακόμα και το ζωικό βασίλειο σε έναν αγώνα ανηλεούς παγκόσμιας κατίσχυσης. Τα επιστημονικά δεδομένα συντρίβονται στον βράχο της παράνοιας και το ανεξήγητο αναζητά απάντηση στις παρυφές της γραφικότητας, όχι μόνο στον αραβικό κόσμο αλλά και στα καθ' ημάς, από ανθρώπους οι οποίοι διεκδικούν σημαντικό πνευματικό ή και πολιτικό ρόλο.

Μετά λοιπόν από το ατυχές περιστατικό με το σιωνιστικό όρνεο, δεν μπορούμε παρά να απευθύνουμε θερμή παράκληση προς τον άγιο Πειραιώς, όπως κατέλθει στον πανηγυρικό Αγιασμό των υδάτων με αλεξιβρόχιο. Πληροφορίες θέλουν σιωνιστικό πράκτορα εν είδει περιστεράς να του έχει στήσει καρτέρι και να κατέρχεται εξ ουρανών προκειμένου να τον κουτσουλοχέσει, κηλιδώνοντας σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση το εθνοσωτήριο ποιμαντικό του έργο.

GPΙ και Ειρήνη

Peace is not an absence of war, it is a virtue, a state of mind, a disposition for benevolence, confidence, justice.

Baruch Spinoza

Προ ημερών βγήκε στην δημοσιότητα ο Παγκόσμιος Δείκτης Ειρήνης για το 2010, η πρώτη  ίσως αξιόπιστη προσπάθεια παραμετροποίησης της ειρήνης και της ευημερίας που απολαμβάνουν οι άνθρωποι ανά τον κόσμο. Σε έναν διαδραστικό χάρτη ο αναγνώστης συγκρίνει την παγκόσμια κατάταξη από το 2007 μέχρι σήμερα και διαπιστώνει πως τα μεγέθη αφίστανται εγκαθιδρυμένων αντιλήψεων και στερεοτύπων του παρελθόντος. Οι παράμετροι που διαμορφώνουν την κατάταξη  δεν εξαντλούνται στην απουσία πολέμου, αλλά κυμαίνονται από τις στρατιωτικές δαπάνες μέχρι την καλή γειτονία και τον σεβασμό του κράτους δικαίου, ενώ χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη σχετίζεται με την εσωτερική ειρήνη και βαραίνει με συντελεστή 60%, ενώ η δεύτερη αφορά στην εξωτερική ειρήνη και καταλαμβάνει το υπόλοιπο 40%.

Η Ελλάδα, σε σύνολο 149 κρατών, καταλαμβάνει την 62η θέση, ακριβώς κάτω από τη Ναμίμπια, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τον Παναμά. Και η τάση μας παραμένει σταθερά καθοδική, την στιγμή που χώρες όπως η Βουλγαρία ή η Αλβανία ανέρχονται συνεχώς θέσεις, ένω άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ βρίσκονται στην κορυφή.

Δείκτες όπως ο GPI καινοτόμουν ως προς το ότι δεν αντιμετωπίζουν τα κράτη ως κλειστά συστήματα, αλλά εξετάζουν παράγοντες, οι οποίοι μέχρι πρότινος έμπαιναν πίσω από την κουρτίνα σεβασμού των "εσωτερικών υποθέσεων" του κυρίαρχου κράτους. Η κουρτίνα όμως έχει πια πέσει και βρισκόμενοι υπό την εποπτεία ενός διεθνούς οργανισμού διαπιστώνουμε πως δεν είναι μόνο τα δημόσια οικονομικά που ασθενούν στην Ελλάδα, είναι και οι εγγυήσεις για μία ειρηνική διαβίωση.

Είμαστε άραγε σε θέση να αντιληφθούμε την σημασία του αγαθού που διακυβεύεται; Ένα ερώτημα στο οποίο οφείλουμε να απαντήσουμε προτού κατρακυλήσουμε στο επόμενο έκτροπο με κάποιον εσωτερικό ή εξωτερικό μας εχθρό.

Δεν θα γίνεις Αυστραλός ποτέ, Έλληνα δεξιέ

"My instinct is to extend to as many people as possible
the freedom and benefits of life in Australia"

Αυτήν την δήλωση έκανε προ ημερών ο Tonny Abbott, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επικεφαλής του κεντροδεξιού φιλελεύθερου κόμματος της Αυστραλίας. Ο εν λόγω πολιτικός προειδοποίησε πως η βία έναντι μεταναστών κινδυνεύει να αποτελέσει μεγαλύτερο πρόβλημα για την χώρα από εκείνο της επιβολής του νόμου, πληγώνοντας την εικόνα της Αυστραλίας ως κοινωνίας που κρίνει τον άνθρωπο από την αξία του και όχι από το χρώμα του δέρματος του.

Η μετανάστευση στην Αυστραλία αποτελεί φαινόμενο με ιστορία 50.000 ετών, από τότε που οι πρώτοι Αβορίγινες ήρθαν δια θαλάσσης και εγκαταστάθηκαν στην terram incognitam. Τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο γνώρισε αξιοσημείωτη έξαρση, με τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς να αγγίζουν τις 177,600 τη διετία 2006-2007 και τους Αυστραλούς να ανησυχούν για τις δυνατότητες ένταξης των νεοαφιχθέντων. Η σκληρή πολιτική της κυβέρνησης Howard είχε ως αποτέλεσμα των εγκλεισμό παράνομων μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, γεγονός όμως το οποίο δεν συνέβαλε κατά το ελάχιστο στην αποτελεσματική διαχείριση ή και ύφεση του φαινομένου.

Στην πρόσφατη αυτή παρέμβαση, ο δεξιός κύριος Abbott απηύθυνε έκκληση για αποδοχή και ενσωμάτωση των μεταναστών που εισέρχονται λαθραία, σημειώνοντας πως οι αιτίες του μεταναστευτικού προβλήματος καλό θα ήταν να αναζητηθούν πρώτιστα σε μία άκαμπτη κυβερνητική πολιτική αποκλεισμού και όχι στους ίδιους τους μετανάστες. "Το χειρότερο για το οποίο θα μπορούσαν να κριθούν ένοχοι" είπε, "είναι το γεγονός πως επέλεξαν την ελπίδα από τον φόβο".

Η χώρα μας βέβαια, θα σημείωνε ο καλόπιστος αναγνώστης, δεν είναι Αυστραλία. Ούτε όμως Σαουδική Αραβία είναι. Θα ήταν ευτύχημα τους όρους της καθ' ημάς δημόσιας συζήτησης να έθετε ένας κύριος Abbott. Η επιχειρηματολογία της δεξιάς παράταξης όμως μονοπωλείται από τους δικούς μας Abbott και Costello. Ας ελπίσουμε πως η ανέξοδη ρητορεία που επέλεξαν δεν θα μας οδηγήσει σε γκάφα εφάμιλλη της ομώνυμης σειράς κινουμένων σχεδίων.

Αρραγές εθνικό μέτωπο κατά των εθνομηδενιστών.

Ο μασκοφόρος εκδικητής των Μακεδόνων ξαναχτυπά

...αυτή τη φορά την πόρτα της Ρηγίλλης.

Μαθήματα Διεθνών Σχέσεων

– Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να σεβόμαστε τις αρχές της κάθε χώρας. Ανεξαρτήτως, αν αυτή η χώρα είναι φιλική, λιγότερο φιλική ή περισσότερο φιλική, αυτή η χώρα έχει αποφασίσει μια ονομασία. Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε την ονομασία αυτής της χώρας. Τα άλλα –νομίζω το αντιλαμβάνεται ο καθένας– δεν είναι δημοκρατικά, είναι ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας. Όπως και εάν επιθυμεί αυτή η χώρα να αποκαλείται, οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Γεώργιος Καρατζαφέρης (IND/DEM)
παρέμβαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (via tkromm)

Παραδρομή ή απλά ασυνέπεια;

"Don't you FYROM me!"

-Don't you FYROM me!
-I think I'd better ShishKebab you!

No state and no person has the right to deter me from calling them however I want to, especially when:

1. They try to monopolize a name and refuse my people's right to self-determination.
2. They usurp Greek cultural heritage by falsifying historical facts.
3. Their national propaganda implies territorial claims towards a neighbouring country.
4. They blatantly oppress all ethnic minorities residing within their borders.
5. They remind me of that beautiful remote country of Kazakhstan.
   

...oh, I'm gonna ShishKebab you big time!

Μια εικόνα - Τέσσερις Λέξεις

Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Μία χάρτα η οποία υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την επαύριο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και που εξήντα χρόνια τώρα κατορθώνει ως εθιμικό δίκαιο να αποτρέπει την αναγνώριση και νομιμοποίηση ενεργειών που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το βασικότερο προαπαιτούμενο για ελευθερία, ειρήνη και δικαιοσύνη. Στη θέση μιας μακροσκελούς - ίσως κουραστικής ανάλυσης προτιμάται η περιεκτική δύναμη των κινουμένων σχεδίων. Υπέροχη εικόνα και εξίσου υπέροχη η μουσική της επένδυση.

Ακούγοντας τη Ντόρα με ακουστικά βαρηκοΐας

Πραγματοποιήθηκε σήμερα εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, με ομιλήτρια την ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη και αντικείμενο τον τομέα ευθύνης του Υπουργείου της. Με το απόγευμα μου ελεύθερο και ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση της τελευταίας στιγμής πέρασα να πάρω μια ιδέα άσκησης εξωτερικής πολιτικής, straight from the horse’s mouth.

Στα συν της εκδήλωσης η φυσική παρουσία της κυρίας υπουργού, η οποία παρουσίασε για ακόμα μία φορά χαρακτηριστική άνεση ομιλίας και χειρισμού του πολιτικού λόγου. Ανέπτυξε τα επίπεδα δράσης της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής, δίνοντας έμφαση στην προεδρία του ΟΑΣΕ και την ανάγκη τήρησης φιλοευρωπαϊκής ρότας, ενώ επικέντρωσε σε θέματα οικονομικής διπλωματίας, χωρίς να παραλείψει αναφορές στην ομογένεια, την συμβολή της και την προστασία της.

Η ομιλία λοιπόν ήταν καλοζυγισμένη και σύντομη και έγινε αφενός για να ενισχυθεί το ειδικό θεσμικό βάρος του Ινστιτούτου και αφετέρου για να δωθεί ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς τα έξω. Εκείνο όμως που προβλημάτισε ήταν όχι η ομιλήτρια, αλλά το κοινό. Μη έχοντας βρεθεί σε παρόμοια εκδήλωση διαπίστωσα πως ο μέσος ηλικιακός όρος ήταν αξιοπρόσεκτα υψηλός. Τόσο η επιλογή του χώρου (Μεγάλη Βρετανία) όσο και ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας των παρευρισκομένων οδηγούσαν συνειρμικά στο συμπέρασμα πως δεν υπήρχε η παραμικρή θέληση να φτάσει το μήνυμα σε παραγωγικά πληθυσμιακά στρώματα. Και αν κατάλαβα καλά βούληση αρκετών δεν ήταν να παρακολουθήσουν την ΥπΕξ, αλλά να παραβρεθούν στη δεξίωση και το lobbying που ακολούθησε. Fair enough.

Είναι λυπηρό όμως να αναρωτιόμαστε μετά για ποιο λόγο οι οπισθοδρομικές δυνάμεις της αριστεράς βρίσκουν τόσο μεγάλη απήχηση στα κατώτερα ηλικιακά στρώματα. Ενώ δηλαδή ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος μετά από χρόνια ληθάργου έχει αρχίσει να αφυπνίζεται ιδεολογικά, φαίνεται πως δυσκολεύεται εξαιρετικά να μεταδώσει τα όποια παραγόμενα μηνύματα.

Κλείνω με μια σύντομη αναφορά στον Αχιλλέα Ιωακειμίδη, τον άνθρωπο πίσω από το Dora Web Team, χάρη στην ειδοποίηση του οποίου παραβρέθηκα. Τα παιδιά προσπαθούν στην σωστή κατεύθυνση με απτά αποτελέσματα. Ας ελπίσουμε πως ανοίγουν νέα κανάλια επικοινωνίας με τους ηλικιακά μικρότερους, προτού τους αλιεύσει κανένα κίνημα της κακιάς ώρας.

Φοβού τους Φινλανδούς και όπλα φέροντας

Αποτελεί μία από τις λιγότερο γνωστές μα ηρωικότερες σελίδες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Μια χώρα 3,5 εκατομμυρίων κατόρθωσε να αποκρούσει και να αποδεκατίσει κυριολεκτικά τον εισβολέα, εισπράττοντας από τις φίλες δυνάμεις τίποτε παραπάνω από δηλώσεις αλληλεγγύης. Οι προς σύγκριση αριθμοί στον διπλανό πίνακα μιλούν από μόνοι τους.

Η εισβολή στην περιοχή της φινλανδικής Karelia υπήρξε η αιτία αποβολής της Σοβιετικής Ένωσης από την Κοινωνία των Εθνών και έσπρωξε τη δημοκρατική της κυβέρνηση στην αγκαλιά των εθνικοσοσιαλιστών Γερμανών, οδηγώντας έτσι σε μία σπάνια στη νεώτερη ιστορία κήρυξη πολέμου από μία δημοκρατική δύναμη (Ηνωμένο Βασίλειο) σε μία άλλη.

Σήμερα η περιοχή εξακολουθεί να βρίσκεται εντός της ρωσικής επικράτειας, όμως το αίτημα επιστροφής της έχει έξυπνα τεθεί στο περιθώριο από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Οι Φινλανδοί χωρίς να διαγράψουν το ένδοξο παρελθόν διατηρούν ένα εδαφικό και εθνογραφικό αίτημα σε χαμηλούς τόνους, φροντίζοντας παράλληλα να δώσουν μάχη χαρακωμάτων αλλού: Η χώρα τους αποτελεί ηγέτιδα δύναμη στις νέες τεχνολογίες και στην αξιοποίηση του διαδικτύου, από τις ανταγωνιστικότερες και ελκυστικότερες σε ξένες επενδύσεις οικονομίες παγκοσμίως, ενώ παράλληλα έχει τους καθαρότερους υδάτινους πόρους και σκοράρει στην κορυφή του Δείκτη Περιβαλλοντικής Βιωσιμότητας του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Το εθνικό τους όραμα (Finland 2015) απέχει παρασάγγας από τις αλυτρωτικές κορώνες δικών μας λαοπρόβλητων και λαοφιλών εθνοκάπηλων. Αυτοί παίρνουν τα όπλα ν' ανταγωνιστούν κι εμείς παίρνουμε τα όπλα να πάρουμε πίσω την Πόλη.

Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην

Οι ομοιότητες του ελληνικού με το εβραϊκό έθνος είναι συγκλονιστικές.
Οι δύο αυτοί ανάδελφοι λαοί ακολούθησαν κοινή ανά τους αιώνες πορεία και μοιράζονται πολλά κοινά: Πέρα από το πάντρεμα του ιουδαϊσμού με την ελληνική σκέψη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τόσο οι ισραηλίτες όσο και οι έλληνες βίωσαν επί αιώνες το φαινόμενο της διασποράς (Tefutzah). Άνθρωποι του εμπορίου και του πνεύματος, ποτέ δεν περιορίστηκαν στο όρια ενός έθνους-κράτους και ίδρυσαν ανά την υφήλιο ενεργές και ακμάζουσες κοινότητες. Εκεί κατόρθωσαν παρά το κατά κανόνα εχθρικότατο περιβάλλον να διαφυλάξουν και να μεταλαμπαδεύσουν τις πολιτιστικές τους αξίες, καταβάλλοντας συχνά βαρύτατο τίμημα.

Σήμερα και οι δύο λαοί πέρα από το μεσογειακό ταμπεραμέντο, το ελαιόλαδο και τη μακραίωνη ιστορική πορεία μοιράζονται και κοινά προβλήματα, προσπαθώντας να επανορίσουν τις επιδιώξεις και τα οράματα τους σε μία άγρια και εύφλεκτη γειτονιά. Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατολικά των Αθηνών και πως τόσο ο κοσμοπολιτισμός, όσο και το μαχητικό πνεύμα των ανθρώπων αυτών συνθέτουν ένα μοναδικό κράμα, από το οποίο ο απλός παρατηρητής μπορεί να αντλήσει πολλαπλά οφέλιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο η στήριξη της μητρόπολης από την ομογένεια που οφείλει να μας παραδειγματίσει, είναι και η ένταση και τα μέσα με τα οποία η ίδια η μητρόπολη προασπίζει τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο μελών της.

Και προς απάντηση σταγονιδίων και ρατσιστών που θέτουν εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα, αρκούμαι να παραθέσω την επιστολή του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, προκειμένου να καταδείξω το πως αντιμετωπίζονται οι έλληνες εβραίοι όχι από την πολιτεία, αλλά από τον κατά φαντασία ιδεολογικό τους αντίπαλο, ήτοι την ορθόδοξη του Χριστού εκκλησία. Η καταδίκη η μη των κάθε λογής τηλεφασιστών από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει είναι να καταδικαστούν στη συλλογική μας συνείδηση ως εθνοκάπηλοι και ανάξιοι αναφοράς.

“Κατά το πνεύμα των όρων ανακωχής όλοι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης από τις αρχές Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.

Οι Έλληνες Ισραηλίτες όχι μόνο αποδείχθηκαν πολύτιμοι συντελεστές της οικονομικής αποδόσεως της χώρας, αλλά και επέδειξαν νομιμοφροσύνη και πλήρη κατανόηση των καθηκόντων τους ως Ελλήνων.

Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής Μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς θρησκευτικής ή δογματικής.

Η Χριστιανική Θρησκεία ουδεμία διάκριση, υπεροχή, ή μείωση αναγνωρίζει, που να στηρίζεται στη φυλή ή στη θρησκεία, δογματίζουσα ότι "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην" ( Γαλ. γ' 28), καταδικαζομένης έτσι κάθε τάσης προς δημιουργία οποιασδήποτε διακρίσεως από φυλετική ή θρησκευτική διαφορά”.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός

(Έγγραφο διάβημα προς τις κατοχικές δυνάμεις
23 Μαρτίου 1943)

Ο Δημοσιογράφος Παπαχελάς

Σήμερα παρουσιάζεται στους Nέους Φακέλους του Αλέξη Παπαχελά η επεισοδιακή ιστορία του Ελληνοαμερικανού κατασκόπου Σταύρου Λάλα. Πέρα από τις ιδιαιτερότητες αυτής της περιπέτειας και τις βαρύτατες ευθύνες της ελληνικής πολιτείας για την όποια τροπή αυτή πήρε, αξίζει να σταθούμε στο δημοσιογράφο, ο οποίος επί δεκατέσσερα χρόνια παρακολουθούσε από κοντά την ιστορία. Ο κύριος Παπαχελάς, σε μία εξαίρετη επίδειξη επαγγελματισμού, ασχολήθηκε με ένα δύσβατο, χρονοβόρο και σύνθετο ρεπορτάζ και το διεκπεραίωσε αποδεικνύοντας, αν μη τι άλλο, το δημοσιογραφικό του ύψος.

Παρότι φίλα προσκείμενος στην πολιτική των ΗΠΑ – δεχόμενος μάλιστα επανηλημμένως πυρά για την στάση του αυτή – δεν δίστασε να εκτεθεί και να αναδείξει την ιστορία ενός ατόμου, το οποίο επί δεκαετίες έβλαπτε τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα εις όφελος των δικών μας. Υπήρξε ο άνθρωπος που κάνοντας δύο εκπομπές ουσιαστικά ανεκίνησε την υπόθεση Λάλας και την κάλυψε δημοσιογραφικά σε κάθε της βήμα. Πέραν όμως της προσέγγισης του ανθρώπου και της οικογένειας του, ο οι προεκτάσεις και ο συσχετισμός που ο κύριος Παπαχελάς τολμά να επιχειρήσει με την ισραηλινή κατασκοπεία και με το πως εκείνοι αντιμετωπίζουν τους πράκτορες τους (υπόθεση Pollard, όπου οι ομοιότητες συγκλονίζουν) θέτει μια σειρά αιχμηρών ερωτημάτων για το αξιόμαχο και αξιόπιστο των δικών μας υπηρεσιών, όχι μόνο το 1993, αλλά δυστυχώς διαχρονικά.

Παρόλο που επιφυλάσσομαι να αποδίδω εύσημα, του συγκεκριμένου δημοσιογράφου του αξίζουν συγχαρητήρια καθώς μας ενθυμίζει πως μαχόμενη δημοσιογραφία δεν είναι ούτε οι κατινιές των μεσημεράδικων ούτε τα ασύντακτα και κακομεταφρασμένα copy paste από τον διεθνή τύπο.

Η μαχόμενη δημοσιογραφία έχει όνομα, έχει στήλη και έχει και εκπομπή.

"Που να σκάσεις!"

Το περασμένο Σάββατο έκλεισε τις διεργασίες της η τελευταία Ιβεροαμερικανική Συνδιάσκεψη στο Σαντιάγο της Χιλής. Η λήξη της ήταν μάλλον επεισοδιακή: Κατά την ομιλία του ισπανού πρωθυπουργού Θαπατέρο ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo (Boss y) Chavez επέμενε με κλειστό μικρόφωνο να διακόπτει, αποκαλώντας τον προκάτοχο του, Αθνάρ, φασίστα. Αυτός που τελικά έχασε την ψυχραιμία του ήταν η αυτού μεγαλειότης βασιλεύς της Ισπανίας Don Juan Carlos, ο οποίος παρενέβη και πολύ απλά του ζήτησε να σκάσει(!). Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στη σκηνή και να θαυμάσετε έναν βασιλέα που εμένα τουλάχιστον μου έφερνε κάτι από τον συγχωρεμένο Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Η υποδοχή βέβαια που επεφύλαξε του εστεμμένου ο ισπανικός τύπος κατά την επιστροφή του ήταν μάλλον διθυραμβική, θεωρώντας πως είχε κατορθώσει να ενισχύσει τοιουτοτρόπως το δημόσιο προφίλ του. Με τη σειρά του ο Ουγενότος δήλωσε πως “ο βασιλιάς θύμωσε πολύ, σαν ταύρος”. “Αλλά εγώ είμαι υπέροχος ταυρομάχος – ολέ!”.

Το enfant terrible έδωσε συνέχεια (σιγά που θα το άφηνε να πέσει) αποκαλώντας τον βασιλέα "αδιάκριτο" και του πέταξε σπόντα για τον ρόλο που έπαιξε στο πραξικόπημα του 2002. Οι κινήσεις του εκτιμάται πως προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση, καθώς επίκειται συνταγματική αναθεώρηση που θα τον θρονιάσει ισοβίως στην προεδρία. Όλοι ευχαριστημένοι μου ακούγονται με τις εξελίξεις...

Νόμιζα πως ήταν στην Ελλάδα που μας έλειπε το πολιτικό επίπεδο. Αλλά τελικά και έξω μια χαρά τα πάνε χωρίς εμάς!

Η Burma και ο Benny

Έχει πάει η ώρα δύο και μόλις σταμάτησα την προσπάθεια να βρω έστω και μία μικρή αναφορά στα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ για τις συνεχιζόμενες αναταραχές στη Βιρμανία.

Με απογοήτευση διαπίστωσα πως πέραν του Νάσου Μπράτσου της ΝΕΤ κανείς δεν κουράστηκε να κάνει έστω και μία μικρή έρευνα ή αναφορά στις πρόσφατες διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τη μακρινή αυτή χώρα και απειλούν με αποσταθεροποίηση την ευρύτερη περιοχή. Μπράβο του πάντως, ακόμα κι όταν αγνοεί πως η πρωτεύουσα της χώρας έχει μεταφερθεί δύο χρόνια τώρα, πληροφορία κομβική για την εξέλιξη της κρίσης.

Η Βιρμανία κυβερνάται από ένα απ’ τα ποιο σκληρά και ανελεύθερα δικτατορικά καθεστώτα που έχουν απομείνει στον κόσμο. Δυστυχώς όμως για τους κατοίκους της η καταπίεση λαμβάνει χώρα χιλιάδες χιλιόμετρα από το ευρωπαϊκό μας κατώφλι. Την διαφορά βέβαια αυτή τη φορά κάνει το ότι των διαδηλώσεων ηγούνται δεκάδες χιλιάδες βουδιστές μοναχοί, που αποτελούν και την πνευματική ελίτ της χώρας. Οι πορείες καθημερινά κλιμακώνονται σε συμμετοχή και ένταση και το ενδιαφέρον πλέον εστιάζεται πρώτον στο αν και πως θα αντιδράσει η στρατιωτική χούντα κατά των διαδηλωτών και δεύτερον στο τι ρόλο θα διαδραματίσει η Κίνα, επεμβαίνοντας καταλυτικά στο εσωτερικό μιας δεύτερης χώρας, στην οποία διατηρεί στρατηγικά συμφέροντα.

Τελευταία πάντως φορά που σημειώθηκαν ανάλογης έντασης επεισόδια, τον Αύγουστο του 1988, ο λαός της Βιρμανίας θρήνησε περί τα 3.000 θύματα. Η ελπίδα σήμερα έρχεται από τη δημοσιότητα των Ολυμπιακών του Πεκίνου και από την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης μέσω των διεθνών και εγχώριων πλην εκπατρισμένων μέσων ενημέρωσης. Αλλά στην Ελλάδα που;

Με έχει πιάσει ναυτία να διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων περί της κούρσας διαδοχής στην προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τόσο από τα ΜΜΕ όσο δυστυχώς και απ’ τους έλληνες bloggers! Αυτή η αφασία και ο ελλαδοκεντρισμός μου προξενεί απερίγραπτη θλίψη: Δείχνει αφενός πως η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν έχει φτάσει στο επίπεδο ωριμότητας άλλων ανεπτυγμένων χωρών και αφετέρου πως ο ίδιος ο κόσμος αδιαφορεί για οτιδήποτε συμβαίνει πέραν του μικροκόσμου του. Εδώ ο Benny κάνει δηλώσεις επί δηλώσεων, ποιός να κάτσει να σκάσει για τη Burma; Ζούνε τάχατες και δαύτοι;

Και όμως κάποτε τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης διαδραμάτιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας στην Ελλάδα. Γεγονός που τόσο εύκολα κι αβίαστα έχουμε όλοι λησμονήσει.


Addendum: Σήμερα έγιναν κάπιοες αναφορές - παρότι περιορισμένες - και στον εγχώριο τύπο. Με διαφορά φάσης βέβαια και αφού το ζήτημα είχε αρχίσει να μονοπωλεί τα διεθνή ΜΜΕ. Η έντυπη Süddeutsche Zeitung το έχει σήμερα πρώτο θέμα, όπως και οι ιστότοποι των NYTimes και του BBC. Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι αν το θέμα στον λοιπό πολιτισμένο κόσμο έχει λάβει τόση προβολή επειδή πουλάει ή επειδή είναι όντως σημαντικό. Κι αν ισχύει το δεύτερο, μπορεί κανείς να μου πει ποια είναι στο Ελλάντα τα κριτήρια ενημέρωσης της κοινής γμώμης;

Beijing 2008: Light a Torch for Human Rights

Το 2001 η Κίνα πήρε τη σκυτάλη διοργάνωσης της επόμενης Oλυμπιάδας, υποσχόμενη ενώπιον της διεθνούς κοινότητας να δώσει αγώνα ενάντια στα προβλήματα πολιτικών και ατομικών ελευθεριών που χρόνια τώρα ταλανίζουν τον λαό της. Οι υποσχέσεις έξι χρόνια μετά αποδεικνύονται παραπέτασμα καπνού και αυτό που αντιθέτως καταγράφεται - στο βαθμό του δυνατού - είναι μια μαζική καταπάτηση πλειάδας ατομικών δικαιωμάτων και μια διαρκώς εντινόμενη καταπίεση της ελευθερίας του τύπου. Η μαύρη (εν προκειμένω υποθέτω κόκκινη) λίστα παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων μεγαλώνει συνεχώς και η ανάγνωση της μόνο αποτροπιασμό και αγανάκτηση μπορεί να προκαλέσει!

Στην Ελλάδα τώρα, οι όσες εγχώριες δυνάμεις διεκδικούν το μονοπώλιο του πολιτικού ακτιβισμού παραδόξως αυτή τη φορά τηρούν αναφορικά με αυτό το θέμα μια ύποπτη, κατ’ εμέ εκκωφαντική σιγή. Τόσο η ορθόδοξος όσο και η προοδευτική αριστερά, κοπτόμενες και λαλίστατες για τον κίνδυνο περιστολής ατομικών δικαιωμάτων και την εμπορευματοποίηση της τελευταίας Ολυμπιάδας, ως σήμερα δεν έχουν βγει να κάνουν ούτε μία σύντομη καταδικαστική δήλωση για τα όσα διαπράτωνται στο όνομα του Beijing 2008!

Τα ΜΜΕ με τη σειρά τους είναι μάλλον απίθανο να ασχοληθούν με αυτά τα δίχως ζουμί "μικροπράγματα", εφόσον αυτά ούτε μπούγιο κάνουν ούτε δρόμους κλείνουν. Κεφάλια βέβαια μπορεί να πέφτουν αθρώα, αυτό όμως δεν ενδιαφέρει, καθώς δεν πρόκειται για κεφάλια υπουργών, αλλά δημοσιογράφων και ταξικών εχθρών. Φωτεινή εξαίρεση το σχετικά πρόσφατο άρθρο του Γιώργου Κουμαντου στην εφημερίδα Καθημερινή. Γενικότερα πάντως, φαίνεται πως η κοινωνία των πολιτών (pending definition) εμφανίζεται απρόθυμη να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στη μακρινή ανατολή, θεωρώντας πως κάτι τέτοιο δεν την αφορά.

Παρά τις προσωπικές μου επιφυλάξεις πάντως περί νατουραλιστικής εκπόρευσης των ατομικών ελευθεριών, πιστεύω πως είναι καθαρή εθελοτυφλία το να θεωρείται taboo η έξωθεν άσκηση πιέσεων στο εσωτερικό μίας χώρας με το πρόσχημα της αβρότητας ή της αρχής της μη επέμβασης. Οι εθνικές κυβερνήσεις προς το παρόν τηρούν στάση επιεικώς απαράδεκτη, ενώ λίγες είναι οι φωνές διεθνούς βεληνεκούς που τελευταία αρχίζουν να υψώνονται. Επομένως το βάρος πέφτει σε ευαισθητοποιημένους ανά τον κόσμο πολίτες και μη κυβερνητικές οργανώσεις (όπως το Human Rights Watch ή οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα), που καλούνται για μια φορά ακόμα να μας ανοίξουν τα μάτια.

Βασικό στόχο της Κίνας με τους Beijing 2008 αποτελεί η μέσω αυτών προβολή της ως αξιόπιστης διοργανώτριας χώρας και η διαμέσου αυτής ανάδειξη της σε έναν ισχυρό παγκόσμιο παίκτη. Τα οικονομικά και γεωπολιτικά μεγέθη ήδη μιλούν από μόνα τους και οι επικείμενοι Ολυμπιακοί έρχονται με έξυπνο τρόπο να πλασάρουν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα το μεγαλείο και την υπεροχή της χώρας.... διόλου πρωτότυπο, αν αναλογιστεί κανείς πως το ίδιο μεγαλείο είχαν επιδιώξει να λανσάρουν τόσο η ναζιστική Γερμανία όσο και η σταλινική Σοβιετική Ένωση. Πρόκειται όμως και πάλι για ένα σαθρό μεγαλείο και ο οικουμενικός χαρακτήρας του γεγονότος αποτελεί την ιδανική ευκαιρία να αναδειχθούν τα σκοτεινά και όζοντα σημεία του! Και μάλιστα με ακριβώς τα ίδια όπλα: Τη δημοσιότητα και συγκεκριμένα την απρόσκοπτη ροή της πληροφορίας. Πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υπερασπιστές των ελευθεριών αλλά και για κάθε ανήσυχο πολίτη, που κάτι δεν του κάθεται καλά στο πως εξελίσσεται το όλο θέμα. Η ελληνική μπλογκόσφαιρα οφείλει πιστεύω να κάνει το πρώτο βήμα και να πρωτοστατήσει σε έναν αγώνα αφύπνισης και κατάδειξης ενός τόσο σοβαρού θέματος. Σε άλλες χώρες αυτό συζητείται καιρό τώρα και ήδη έχουν πέσει ενδιαφέρουσες προτάσεις (όπως και εδώ). Εδώ, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί έχει παραμείνει τόσο καταχωνιασμένο!

Δε λέω, καλό είναι να ασχολούμαστε με τη ζωή και τους αγώνες ενός συνανθρώπου μας, αλλά ακόμα πιο τολμηρό και δύσκολο να ενδιαφερόμαστε με αυτόν όχι μετά θάνατον, αλλά εν ζωή· και όχι μόνο όταν το όνομα του είναι Αμαλία και πεθαίνει στο διπλανό τετράγωνο, αλλά και όταν τον λένε Shi Tao και αργοπεθαίνει σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι.

Ο αντιδραστικός κύριος Ramirez

Γεννημένος το 1961, πλέον στα σαράντα του, ο σκιτσογράφος Micael Ramirez αποτελεί έναν από τους πλέον αντιδραστικούς σκιτσογράφους των ΗΠΑ. Τα ξένα media αρέσκονται να τον χαρακτηρίζουν conservative, παραβλέποντας το γεγονός πως τα σκίτσα του αγγίζουν φλέγοντα ζητήματα της σύγχρονης αμερικάνικης πολιτικής σκηνής με τον πλέον εύστοχο και καυστικό τρόπο.

Το 1994 του απενεμήθη το βραβείο πολιτικού σκιτσογράφου Pulitzer, „for his trenchant cartoons on contemporary issues“, ενώ επί σειρά ετών αποτελεί τακτικό συνεργάτη του USA Today και έργα του διανέμονται σε περισσότερα από πεντακόσια πενήντα έντυπα παγκοσμίως.

Η πολυετής του συνεργασία με την εφημερίδα Los Angeles Times τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα εξ αιτίας ενός σκίτσου που εξέδωσε τον Οκτώβρη του 2000. Το εικονιζόμενο σκίτσο αναπαριστούσε έναν Εβραίο να προσεύχεται στη λέξη ΗΑΤΕ, μπροστά από το Δυτικό τείχος της Ιερουσαλήμ (το γνωστό Τείχος των Δακρύων). Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν εκ μέρους της εβραϊκής κοινότητας των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν πρωτοφανούς έντασης, καθώς ο δημιουργός κατηγορήθηκε σφοδρά για ρατσιστικές προκαταλήψεις, προσπαθώντας εκ των υστέρων να αποδείξει πως δεν ήταν ελέφαντας.

Το 2005 η LA Times τερμάτισε τη συνεργασία μαζί του και έκτοτε απασχολείται στην εφημερίδα Investor’s Business Daily ως εκδότης – σκιτσογράφος. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έχει προξενήσει η πολεμική που ασκεί τους τελευταίους μήνες στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Το πιθανότερο είναι πως εκεί θα τον είχαν ήδη αποκεφαλίσει αν δημοσιεύονταν σκίτσα του.

Δεν ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί σκοπιμότητες ο εν λόγω σκιτσογράφος, πάντως για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως γνωρίζει καλά τη δουλειά του και στηρίζει σθεναρά τους ρεπουμπλικάνους σε μια περίοδο που το χρειάζονται περισσότερο από ποτέ. Θεωρώ τη δυνατότητα ενός ανθρώπου να δημοσιεύει τόσο δηκτικά σκίτσα πολύτιμη κατάκτηση, η οποία δεν πρέπει στιγμή να εκλαμβάνεται ως δεδομένη από κανέναν μας! Η τύχη του σε ένα ανελεύθερο καθεστώς θα ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ένα σκοτεινό κελί.

Αξίζει κάποια λεπτά θερινής ραστώνης να τα επενδύσετε ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο αρχείο γελοιογραφιών του εδώ.

¡Viva La Revolución Capitalista!

Σήμερα έπεσα πάνω στην παρακάτω είδηση και μου έπεσε το κόκκαλο απ' το στόμα:

Οι Βρετανοί διεκδικούν τα πούρα Αβάνας: Ο διευθύνων σύμβουλος της βρετανικής Imperial Tobacco ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Αβάνα για να πάρει το πράσινο φως από τον Φιντέλ Κάστρο προκειμένου να εξαγοράσει την εταιρεία Altadis. Η κυβέρνηση της Αβάνας διατηρεί με την εταιρεία αυτή ένα από τα ελκυστικότερα joint ventures στη βιομηχανία πούρων όπως τα Cohiba, τα Montecristo, τα Romeo y Julieta και τα Partagas.

Οι κουβανοί λοιπόν κάνουν business με τον ιμπεριαλιστικό εχθρό! Μια τέτοια εξέλιξη φαντάζομαι πως μας χαροποιεί όλους, καθώς καταδεικνύει την επιχειρηματική ευελιξία του καθεστώτος, πέρα από ιδεολογικά συμπλέγματα που τους βασάνιζαν στο παρελθόν. Το τραγικό πολιτικό ολίσθημα είχε διαπραχθεί τότε από τις ΗΠΑ, όταν βλακωδώς έσπρωξαν έναν τοπικό εθνικιστή επαναστάτη στην αγκαλιά των Σοβιετικών, επιβάλλοντας του ένα εξοντωτικό εμπάρκο, που 45 χρόνια τώρα συνεχίζεται.

Πλέον όμως οι καιροί αλλάζουν και οι κουβανοί φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί και να προσαρμόζονται στο διεθνές παιχνίδι, αξιοποιώντας τα όποια συγκριτικά πλεονεκτήματα της εθνικής τους οικονομίας.

Ενημερωτικά, το κρατικό μονοπώλιο διανομής πούρων ελέγχεται από την Corporación Habanos και τα κέρδη από αυτό τον τομέα αποτελούν την τρίτη πηγή εισροής σκληρού συναλλάγματος, μετά τον τουρισμό και τη βιομηχανία ζάχαρης. Ο έλεγχος της Corporación Habanos ανήκει κατά 50% στην κυβέρνηση και κατά 50% στην υπό εξαγορά γαλλοϊσπανική Altadis. Υπολογίζεται πως η κίνηση εξαγοράς της θα ανοίξει την δυναμικά ανερχόμενη αγορά πούρων στις παρθένες αγορές της πρώην ΕΣΣΔ, της Ανατολικής Ευρώπης, της Απω Ανατολής και αργότερα, γιατί όχι, των ΗΠΑ.

Μέσω αυτού του επιχειρηματικού ελιγμού, προβλέπεται βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της βιομηχανίας καπνού και άνοδος του βιωτικού επιπέδου της χώρας. Κάνοντας ένα βήμα παραπέρα, θέλω να πιστεύω πως τέτοιες κινήσεις ανοίγματος της οικονομίας αποτελούν προπομπό γενικότερων πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων στο νησί. Το κρίσιμο είναι η μετάβαση να γίνει ομαλά και ελεγχόμενα, χωρίς να τους κάτσει το πούρο στον λαιμό.