Η Burma και ο Benny

Έχει πάει η ώρα δύο και μόλις σταμάτησα την προσπάθεια να βρω έστω και μία μικρή αναφορά στα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ για τις συνεχιζόμενες αναταραχές στη Βιρμανία.

Με απογοήτευση διαπίστωσα πως πέραν του Νάσου Μπράτσου της ΝΕΤ κανείς δεν κουράστηκε να κάνει έστω και μία μικρή έρευνα ή αναφορά στις πρόσφατες διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τη μακρινή αυτή χώρα και απειλούν με αποσταθεροποίηση την ευρύτερη περιοχή. Μπράβο του πάντως, ακόμα κι όταν αγνοεί πως η πρωτεύουσα της χώρας έχει μεταφερθεί δύο χρόνια τώρα, πληροφορία κομβική για την εξέλιξη της κρίσης.

Η Βιρμανία κυβερνάται από ένα απ’ τα ποιο σκληρά και ανελεύθερα δικτατορικά καθεστώτα που έχουν απομείνει στον κόσμο. Δυστυχώς όμως για τους κατοίκους της η καταπίεση λαμβάνει χώρα χιλιάδες χιλιόμετρα από το ευρωπαϊκό μας κατώφλι. Την διαφορά βέβαια αυτή τη φορά κάνει το ότι των διαδηλώσεων ηγούνται δεκάδες χιλιάδες βουδιστές μοναχοί, που αποτελούν και την πνευματική ελίτ της χώρας. Οι πορείες καθημερινά κλιμακώνονται σε συμμετοχή και ένταση και το ενδιαφέρον πλέον εστιάζεται πρώτον στο αν και πως θα αντιδράσει η στρατιωτική χούντα κατά των διαδηλωτών και δεύτερον στο τι ρόλο θα διαδραματίσει η Κίνα, επεμβαίνοντας καταλυτικά στο εσωτερικό μιας δεύτερης χώρας, στην οποία διατηρεί στρατηγικά συμφέροντα.

Τελευταία πάντως φορά που σημειώθηκαν ανάλογης έντασης επεισόδια, τον Αύγουστο του 1988, ο λαός της Βιρμανίας θρήνησε περί τα 3.000 θύματα. Η ελπίδα σήμερα έρχεται από τη δημοσιότητα των Ολυμπιακών του Πεκίνου και από την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης μέσω των διεθνών και εγχώριων πλην εκπατρισμένων μέσων ενημέρωσης. Αλλά στην Ελλάδα που;

Με έχει πιάσει ναυτία να διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων περί της κούρσας διαδοχής στην προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τόσο από τα ΜΜΕ όσο δυστυχώς και απ’ τους έλληνες bloggers! Αυτή η αφασία και ο ελλαδοκεντρισμός μου προξενεί απερίγραπτη θλίψη: Δείχνει αφενός πως η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν έχει φτάσει στο επίπεδο ωριμότητας άλλων ανεπτυγμένων χωρών και αφετέρου πως ο ίδιος ο κόσμος αδιαφορεί για οτιδήποτε συμβαίνει πέραν του μικροκόσμου του. Εδώ ο Benny κάνει δηλώσεις επί δηλώσεων, ποιός να κάτσει να σκάσει για τη Burma; Ζούνε τάχατες και δαύτοι;

Και όμως κάποτε τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης διαδραμάτιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας στην Ελλάδα. Γεγονός που τόσο εύκολα κι αβίαστα έχουμε όλοι λησμονήσει.


Addendum: Σήμερα έγιναν κάπιοες αναφορές - παρότι περιορισμένες - και στον εγχώριο τύπο. Με διαφορά φάσης βέβαια και αφού το ζήτημα είχε αρχίσει να μονοπωλεί τα διεθνή ΜΜΕ. Η έντυπη Süddeutsche Zeitung το έχει σήμερα πρώτο θέμα, όπως και οι ιστότοποι των NYTimes και του BBC. Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι αν το θέμα στον λοιπό πολιτισμένο κόσμο έχει λάβει τόση προβολή επειδή πουλάει ή επειδή είναι όντως σημαντικό. Κι αν ισχύει το δεύτερο, μπορεί κανείς να μου πει ποια είναι στο Ελλάντα τα κριτήρια ενημέρωσης της κοινής γμώμης;