Τα μωρά δεν τα φέρνει ο πελαργός

Όσοι παρακολουθούν κατά διαστήματα το Canis Libertatis γνωρίζουν πως με τον κο Τσίπρα μας χωρίζει σκοτεινή άβυσσος και πως τον θεωρώ κατεξοχήν υπεύθυνο για το ξεστράτισμα μιας ολόκληρης γενιάς.

Πέρα όμως από τις όποιες πολιτικές μας διαφορές, οφείλω σήμερα να του απευθύνω τον λόγο ως ευτυχή πατέρα, καθώς στον κόσμο ήρθε προ ημερών ο γιος του, απόδειξη πως ο πολιτικός ακτιβισμός αυξάνει την libido. Να το χαίρεται και να είναι γερό!

Εκεί που θα ήθελα για λίγο να σταθώ, είναι στην επικοινωνιακή σκύλευση που επιχειρήθηκε με αφορμή τις συνθήκες τοκετού της συντρόφου του. Η επιλογή της να γεννήσει σε ιδιωτικό μαιευτήριο, καταβάλλοντας αυξημένο χρηματικό αντίτιμο, υπήρξε προϊόν έντονης κριτικής, η οποία διεκδικεί άξια θέση στο βάθρο της λαϊκής δεξιάς.

Η εικόνα του φτωχού και καταφρονεμένου αριστερού δεν είναι παρά το ανεστραμμένο ρατσιστικό στερεότυπο που θέλει τους φίλους του καπιταλισμού άκαρδους λεφτάδες με κοιλιά και πούρο. Κανένας σήμερα δεν μένει ικανοποιημένος από τον τρόπο λειτουργίας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο έχει απαξιωθεί πρώτα από εμάς τους ίδιους, ασθενείς και θεράποντες. Εκεί που διαφέρουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην εμπιστοσύνη ενός δημόσιου φορέα, αλλά στην προσέγγιση και στις προτάσεις μας για καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Είναι λοιπόν υποκριτικό να αξιώνουμε από έναν συμπολίτη μας την ανάληψη αυξημένου κινδύνου νοσηλείας εκ μόνων των αριστερών του φρονημάτων.  Είναι σαν να απαιτούμε την άμεση παραίτηση ενός φιλελευθέρου από το δημόσιο επειδή η ανοργάνωτη υπηρεσία τον υποαπασχολεί, ή από τον μπαμπά Πλεύρη να μην καταφύγει στο Ισραήλ για μεταμόσχευση νεφρού. Το τι κάνει λοιπόν ο κος Τσίπρας με το πορτοφόλι του είναι δική του υπόθεση και δεν αφορά κανέναν τρίτο. Αντίθετα αυτό που μας αφορά όλους, είναι το τι σκέφτεται να κάνει με το δικό μας πορτοφόλι.

Για την αριστερά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επιθυμώ τίποτα λιγότερο από ιδεολογική και πολιτική καταβαράθρωση, κάτι το οποίο ελπίζω πως θα καταφέρει αργά ή γρήγορα χωρίς έξωθεν βοήθεια. Για τους φορείς της όμως χαίρομαι, όταν τους δίνεται η δυνατότητα να φέρνουν στον κόσμο υγιή παιδιά στις καλύτερες δυνατές συνθήκες και αξιώνω με την σειρά μου να δώσουν αγώνα, ουτωσώστε όλες οι μητέρες να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και απρόσκοπτο τοκετό, ανεξάρτητα από τα μυαλά που κουβαλάει ο ευτυχισμένος ή η ευτυχισμένη κατά περίπτωση σύντροφος τους.

Το κουίζ του φασίστα

Βρείτε το κίνημα εκείνο που ιστορικά εξέφραζε τις ακόλουθες πολιτικές αντιλήψεις:

Tο επίσημο πρόγραμμα του κινήματος εξέφραζε το αίτημα για ένα «Εθνικό Σοσιαλισμό». Μέσο αυτού, οι ... ζητούσαν (ή απαιτούσαν) ριζοσπαστικές πολικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (ψήφος ανδρών και γυναικών από τα 16, κατάργηση Γερουσίας), στρέφονταν ενάντια στην πλουτοκρατία ζητώντας εντατικότερη φορολογία και ειδικά την φορολόγηση του 85% των κερδών του πολέμου, οκτάωρη εργασία, ασφάλιση ακόμα και συμμετοχή των εργατών στην διοίκηση των εργοστασίων. Ζητούσαν την αναδιανομή των χέρσων γαιών και διακήρυτταν την εχθρότητα του κινήματος προς την εκκλησία ζητώντας την δήμευση της περιουσίας των θρησκευτικών ινστιτούτων.

Μην ήταν το Partito Nazionale Fascista του ιταλικού μεσοπολέμου; Μην είναι κάτι πιο κοντινό, κάτι πιο σύγχρονο; Ένας fascista vero δεν θα δυσκολευτεί να βρει την απάντηση, καθώς η κοσμοαντίληψη και ρητορική του παραμένουν εξ ίσου ολοκληρωτικές και απάνθρωπες είτε τη μαύρη μπέρτα τους φορέσουν είτε την κόκκινη.

Hannah Arendt, πολιτική βία και Αριστερά

"Θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και για κάτι ακόμα: ότι δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη "νομιμότητα" γενικώς, ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων", ιδίως σε εποχές που τα κράτη διεκδικούν και επιβεβαιώνουν το "δικαίωμά" τους στην ελεύθερη καταστολή, χωρίς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να τα περιορίζει ιδιαιτέρως. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι "ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δε θα είναι ένα απλό ειρηνικό πέρασμα", καταλαβαίνουμε ότι για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας, υποστηρίξιμα τουλάχιστον στα τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά· "ποσά" που αντιστοιχούν στην υπόθεση που υπερασπιζόμαστε και που λειτουργούν απελευθερωτικά για τους κυριαρχούμενους, αναδεικνύοντάς μας ταυτόχρονα ως παραδειγματική και ηθική δύναμη. Τέτοια δύναμη, βεβαίως, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ αν οι πολιτικές μας παρεμβάσεις εξαντλούνται σε δελτία τύπου αγχωμένα μέσα στη νομιμοφροσύνη τους."

Τάδε έφη μεταξύ άλλων Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, νέο αίμα εκείνης της αριστεράς που επιμένει να χαρακτηρίζεται προοδευτική. Το άρθρο του δημοσιεύθηκε το περασμένο καλοκαίρι στην εφημερίδα Αυγή, απέκτησε διαδικτυακή ανάδραση με τα πρόσφατα έκτροπα και ενδέχεται να καταστεί προφητικό για τη μορφή πολιτικής δράσης που ίσως αναλάβει τα προσεχή χρόνια ένα ριζοσπαστικό κομμάτι του εγχώριου αριστερού φάσματος.

Για την αριστερά και την πολιτική βία ως έμφυτο χαρακτηριστικό της έχουν γραφτεί αρκετά, τόσο από υγιείς φωνές όσο και από χώρους οι οποίοι διέθεταν μετεμφυλιακά το μονοπώλιο πολιτικής βίας και χάνοντας το δυσανασχετούν. Το μόνο που θέλω να εισφέρω ως αντίλογο στις αντιλήψεις αυτές είναι η άποψη της μαρξίστριας πολιτικής θεωρητικού Hannah Arendt, η οποία το 1969 στο έργο της On Violence έγραφε για το φοιτητικό κίνημα των ΗΠΑ τα παρακάτω:

The new undeniable glorification of violence by the student movement has a curious peculiarity. While the rhetoric of the new militants is clearly inspired by Fanon, their theoretical arguments contain usually nothing but a hodgepodge of all kinds of Marxist leftovers. This is indeed quite baffling for anybody who has ever read Marx or Engels. Who could possibly call an ideology Marxist that has put its faith in "classless idlers", believes that "in the lumpenproletariat the rebellion will find its urban spearhead," and trusts that "gangsters will light the way for the people"?

Η νέα αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ

Αναλογιζόμενος τις θέσεις του κινήματος πάνω στο καθεστώς τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, την αγορά εργασίας και τον παρεμβατικό κρατισμό, αδυνατώ να φανταστώ περισσότερο ταιριαστή αφίσα, που να δείχνει σε ποια κατεύθυνση θα μας οδηγήσει η ζωηρή πολιτική τους φαντασία. Καιρό τους έβλεπα να σηκώνουν ψηλά τα χέρια. Τώρα όμως μόνο γίνεται ξεκάθαρο γιατί τα σηκώνουν. Εμπρός λοιπόν σύντροφοι... Αριστερά, Ενωτικά, Αύτανδρα!

Πολυτεχνείο - Chavez, σημειώσατε X

Στον απόηχο των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου μία είδηση από τη Λατινική Αμερική ήρθε να υπενθυμίσει πως ο απολυταρχισμός δεν γνώρισε ποτέ χρώμα, φαιό ή κόκκινο. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας αναμένοντας απώλειες στις επικείμενες πανεθνικές τοπικές εκλογές της Κυριακής δήλωσε σε προεκλογική συγκέντρωση

υποψηφίου του κόμματος του: “Αν αφήσετε την ολιγαρχία να επιστρέψει στην κυβέρνηση, τότε προτιμώ να καταλήξω στέλνοντας τα άρματα μάχης της τεθωρακισμένης ταξιαρχίας για να υπερασπιστώ την επαναστατική κυβέρνηση και τον λαό του Carabobo. Καλύτερα, διότι δε θα επιτρέψω στην ολιγαρχία να επιστρέψει στην κατάσταση των προηγούμενων χρόνων. Πατρίς ή θάνατος, είναι το σύνθημα!”.

Ανεξαρτήτως του αν πραγματωθεί η απειλή το προσωπείο πλέον έπεσε αποκαλύπτοντας πίσω από το φιλολαϊκό πρόσωπο του ηγέτη ακόμη έναν δικτατορίσκο, ο οποίος δε διστάζει φοβούμενος το ελεύθερο της βούλησης του λαού του να καταφύγει και αυτός στις ερπύστριες. Τρεχάτε τώρα ν’ αγοράσετε επαναστατικό πετρέλαιο σε τιμή αλληλεγγύης.

Μάης '68 - Μάιος 2008 (Ηλίας Μακρής)

Υπό άλλες συνθήκες θα τους έσουρνα τα εξ αμάξης, είναι όμως τέτοια η κατάντια των ιδεολογημάτων τους και τόσο μεγάλη η έκταση της διάψευσης και της απάτης, που θ' αφήσω μόνη την εικόνα να μιλήσει για λογαριασμό μου.

(Από τον Ηλία Μακρή, δημοσιευμένο στην στήλη "Στο Φτερό" του τεύχους 257 του "Κ")

Έχω να δηλώσω

πως ζω σε γυάλα, δεν έχω κάνει σκονάκι, δεν έχω βάλει βύσμα στο στρατό, δεν έχω βρεθεί σε παρέα όπου πίνουνε χασίς και πως ουδέποτε διεκδίκησα εύσημα κλέβοντας ένα παγωτό από περίπτερο ή περνώντας λουκέτο στο σχολείο μου.

Ευχαριστώ.

Το κόκκινο πουκάμισο

Αλληγορικό πολιτικό ανέκδοτο

Μια φορά ήταν ένα πειρατικό καράβι που κούρσευε την Καραϊβική. Και κάθε φορά που συναντούσε κάποια εμπορική γαλέρα, ο καπετάνιος του άρχιζε να δίνει εντολές φωνάζοντας: -“Εμπρός παλικάρια μου! Ορμήστε να τους πάρουμε και τα σώβρακα! Θα τους κάνουμε αλοιφή για τους κάλους και θα γεμίσει το αμπάρι μας κασέλες φλουριά και βαρέλια ρούμι ...Τζακ, φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο.”

Κάθε φορά επαναλαμβανόταν το ίδιο σκηνικό. Ο μούτσος απ’ το κατάρτι φώναζε “καράβι στον ορίζοντα!” και ο καπετάνιος έβαζε τις φωνές: -“Γεμίστε τα κανόνια, σφίξτε τα παλαμάρια, θα τους φάμε! Τζακ, τρέχα φέρε μου το κόκκινο πουκάμισο”. Μια μέρα ο Τζακ, που έμενε με την απορία, τον ρώτησε τι ρόλο βαρούσε επιτέλους αυτό το κόκκινο πουκάμισο. Κι ο καπετάνιος απάντησε: Το φοράω λίγο πριν το ρεσάλτο, ουτωσώστε αν πληγωθώ στη μάχη, κανείς σας να μη δει το αίμα μου και φοβηθεί. Έτσι κερδίζουμε κάθε επίθεση κι έχουμε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της Καραϊβικής.

Κάποιες μέρες μετά ακούγεται πάλι η φωνή απ’ το κατάρτι: “Η βρετανική αρμάδα στον ορίζοντα!”. Και ο καπετάνιος αρχίζει πάλι να τους εμψυχώνει: -“Εμπρός γεναίοι μου, θα τους βάλουμε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι, θα τους δείξουμε τι σημαίνει να είσαι πειρατής! Όλοι στις θέσεις σας ...και Τζακ, τρέχα φέρε μου το καφετί παντελονάκι”.

Quiz για αριστερούς λύτες

Τι συμβολίζει η μωβ κυματιστή σημαία στο σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ;
Απαντήστε σωστά και κερδίστε ένα χοιρομέρι, ευγενική προσφορά του κυρ Ηλία του χασάπη.

Το μετέωρο βήμα του ΣΥΝ

Πέρασαν κάμποσες μέρες από το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού και φοβάμαι πως ένα-δυο πράγματα εξακολουθούν να εκφεύγουν της αντιληπτικής μου ικανότητας. Η απορία μου είναι απλή: Δεν έχω καταλάβει ακόμα με ποια θεσμική ιδιότητα ο πρόεδρος του ΣΥΝ, κύριος Τσίπρας, ασκεί παρεμβάσεις, ενημερώνεται από την εκτελεστική εξουσία και συνομιλεί με τους υπόλοιπους θεσμικούς εταίρους.

Ως γνωστόν από το Δεκέμβρη του 2003 πολιτικά κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς αποφάσισαν να προχωρήσουν σ’ ένα ενωτικό εγχείρημα (ΣΥΡΙΖΑ) και κατέβηκαν στις βουλευτικές εκλογές του 2004 και του 2007 με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Σε αυτό το εγχείρημα σήμερα συμμετέχουν οι ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ, ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, Κόκκινο, ΚΟΕ, Οικολογική Παρέμβαση, ΣΥΝ και λοιποί ανέντακτοι αριστεροί. Μάλιστα επειδή αρχικά όλες τις βουλευτικές θέσεις κατέλαβε η μεγαλύτερη κομματική συνιστώσα (ΣΥΝ) και εκδηλώθηκαν εσωτερικές τριβές και κατηγορίες για ρίξιμο των μικρών, θυμάμαι ξεκάθαρα τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους να επεδεικνύουν αξιοσημείωτη ευαισθησία, τονίζοντας σε κάθε περίσταση πως είναι βουλευτές όχι του ΣΥΝ αλλά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα παραμένει η τέταρτη σε σειρά κοινοβουλευτική δύναμη, εκπροσωπούμενος από τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας, κύριο Αλαβάνο.

Από το 5ο όμως συνέδριο ως θεσμικός συνομιλητής προβάλλεται από τους πάντες ο νέος πρόεδρος ενός άλλου κόμματος, του ΣΥΝ. Το οτι είναι εξωκοινοβουλευτικός μας είναι αδιάφορο. Δεν είναι όμως αδιάφορο το οτι δεν ομιλεί εξ ονόματος κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Γιατί δηλαδή να ενημερώνεται από την ΥπΕξ ο πρόεδρος του ΣΥΝ και όχι και εκείνοι της ΚΟΕ, του ΔΗΚΚΙ, της Οικολογικής Παρέμβασης και πάει λέγοντας; Και αν όντως όλους αυτούς τους ενώνει ακόμα το συλλογικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν παραμένει σημείο αναφοράς ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος;

Τυπική αλλά καίρια πιστεύω η ερώτηση, καθώς ως γνωστόν η ουσιαστική δημοκρατία προϋποθέτει την τυπική. Και διακρίνω μία συνειδητή προσπάθεια υποκατάστασης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με μία κινηματική αριστερά, η οποία θολώνει πρόσωπα, διαδικασίες και αρμοδιότητες. Αν όντως στόχος ορισμένων είναι μέσω του Αριστερού Ρεύματος να μετατρέψουν τον ΣΥΝ από συντεταγμένο κόμμα σε ένα ακόμη κίνημα, ας το πουν επιτέλους ανοικτά, να γνωρίζουμε κι εμείς ποιος εκπροσωπεί ποιον και ποιος ψηφίζει τι.

Μια πρώτη γεύση

Όσοι αναζητούν το πολιτικό στίγμα που φιλοδοξεί να εκπέμψει η νέα ηγεσία του Συνασπισμού, μπορούν να πάρουν μία πρώτη γεύση από την ειδική πολιτική απόφαση του 5ου συνεδρίου:

"Το περιεχόμενο της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης που διεκδικούμε δεν είναι μια επανάληψη ή μια πιο σύγχρονη εκδοχή των σοσιαλδημοκρατικών μοντέλων διαχείρισης του καπιταλισμού που εφαρμόστηκαν σε σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Δεν αποτελεί μια απόπειρα κοινωνικότερης διαχείρισης του καπιταλισμού, εγχειρήματα που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν, δεν μπόρεσαν να έχουν διάρκεια και βιωσιμότητα και προκάλεσαν σειρά ανισορροπιών και απέτυχαν.

Η προοδευτική μας πρόταση, όπως αναφέρεται στο Κείμενο των Θέσεων, είναι μια πρόταση περιορισμού και τελικής εξάλειψης των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων με στρατηγικό στόχο μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και μιας νέας ισορροπίας του ανθρώπου με τη φύση και το περιβάλλον."

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε και πιστέψουμε κάποια στιγμή πως οι κύριοι είναι light σοσιαλδημοκράτες. Συγκεκριμένα πάντως θα ήθελα να διευκρινισθεί ποια ακριβώς είναι αυτά "τα εγχειρήματα που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και απέτυχαν" και αν το δικό τους προτεινόμενο εγχείρημα έχει ήδη δοκιμαστεί κάπου αλλού με επιτυχία.

Για την από καιρό συντελεσθείσα αριστερή στροφή του Συνασπισμού μπορεί κάποιος να ανατρέξει μεταξύ άλλων και σε πρόσφατη αρθρογραφία του κ. Μανδραβέλη. Θεωρώ πάντως πως με το που θα παρουσιασθούν και τύχουν κριτικής οι επικείμενες προγραμματικές τους θέσεις, η όποια ανοδική τους πορεία θα ανακοπεί. Το πως κάποιος "γράφει" στο γυαλί δεν σημαίνει αυτομάτως πως αυτός και το κόμμα του είναι πολιτικά αξιόπιστοι.


Addendum: Εξαιρετική επ' αυτού ανάλυση από τον κ. Χαρίδημο Τσούκα στην Καθημερινή της Κυριακής.

Σκέψου καλά, συντρόφισσα...

Αυτές τις μέρες σου δίνεται μία και μοναδική ευκαιρία να μεταπηδήσεις από το παλαιολιθικό ΚΚΕ στη φρεσκάδα που αποπνέει η αριστερά των κινημάτων και των λουλουδιών.

Χωρίς ν’ αλλάξεις ουσιαστικά πιστεύω, σπας τα δεσμά της τοτάλ πασσέ ενδυματολογικής γραμμής της συντρόφισσας Αλέκας και ακολουθείς το lifestyle ενός νέου ηλικιακά και προπάντων ιδεολογικά ηγέτη. Ψηφίζοντας Τσίπρα στο συνέδριο αποκτάς το επαναστατικό light profile που πάντα ονειρευόσουν και ποτέ δεν τολμούσες. Τα αποτελέσματα στο image σου θα είναι τόσο εντυπωσιακά που θα τρίβεις τα μάτια σου, ωσάν να έφαγες δακρυγόνο στη μάπα.

Αριστεροί Κουραμπιέδες

Αλέκα προς Αλέκο: "Το πρόγραμμα του ΣΥΝ είναι σαν τον κουραμπιέ, που είναι πασπαλισμένος με ωραία ζάχαρη. Είναι πασπαλισμένο με πάρα πολλά αριστερά συνθήματα και αριστερές φράσεις, αλλά άμα βγάλεις τη ζάχαρη, από μέσα είναι το ζυμάρι, ο κουραμπιές δηλαδή".

Αλέκος προς Αλέκα: "Ευχαριστούμε πάρα πολύ την κα Παπαρήγα γιατί μας παρομοίασε με ένα γλυκό που έχει πάρα πολύ πέραση αυτή την εποχή, που αρέσει και πάρα πολύ στη νεολαία, η οποία δεν έχει και προβλήματα χοληστερίνης".

Ακολουθεί έγκριτος πολιτική ανάλυση:
Η Γενική Γραμματέας του κέ-κε-ι εκλαμβάνει την συνθηματική ρητορική της αριστεράς ως ζάχαρη. Άχνη, σωρόπι, Κούβας, ακατέργαστη ή ραφιναρισμένη δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να γλυκαθούν οι πικραμένοι σύντροφοι.

Με τη σειρά του ο πρόεδρος θεωρεί πως στις 10 του Γενάρη ο κουραμπιές έχει ακόμα πάρα πολύ πέραση. Οι δικοί μου έληξαν και τους πέταξα, ενώ τα ζαχαροπλαστεία πουλάνε τους τελευταίους κοψοχρονιά. Φαίνεται όμως πως στην Κουμουνδούρου, που είναι και εναλλακτικοί οι άνθρωποι, το ληγμένο έχει την δικιά του γλύκα, τη δικιά του πέραση. Ένα που αγνοούσα ήταν το οτι και η νεολαία του ΣΥΝ αρέσκεται πάρα πολύ στο να τρώει κουραμπιέδες. Το πιθανότερο είναι το τρατάρισμα να ξανάγινε trendy. Από την άλλη όμως παίζει και η προτίμηση των νεολαίων στον κουραμπιέ να υποφώσκει τη γενικότερη στροφή της αριστεράς σε παραδοσιακές αξίες και σταθερές της πατρίδος.

Ειλικρινά δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι πως η νεολαία (του ΣΥΝ τουλάχιστον) δεν έχει προβλήματα χοληστερίνης. Ας όψεται η επαναστατική γυμναστική. Ας όψονται και οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής μας αριστεράς, που μας διασκεδάζουν με μαγειρέματα και κουραμπιεδομελομακάρουνα, τις κρύες αυτές ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα.

Comandante Chípras

Credits: Το καρέ είναι το τελευταίο στο τεύχος Ο Τεντέν και οι Πίκαρος, του αγαπημένου μου Hergé. Η διασκευή έγινε κατόπιν πρόσφατης επίσκεψης κλιμακίου του Συνασπισμού στη Βενεζουέλα και ακόλουθων δηλώσεων Τσίπρα περί Μπολιβάρ και διαδοχής στην προεδρία του ΣΥΝ.

Εκεί, ο στρατιώτης Hugo Boss Chavez έχασε το γνωστό δημοψήφισμα που θα τον θρόνιαζε για τα καλά στην εξουσία, ενώ εδώ, βλέπω πως πάνε να μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό με γαρνιτούρα lifestyle. Ο επαναστατικός τουρισμός όμως σε ανελεύθερα καθεστώτα μάλλον που εκθέτει τους ταξιδευτές, ειδικά όταν από τις επισκέψεις τους αυτές διατείνονται πως εξάγουν και ωφέλιμα για τον τόπο πολιτικά συμπεράσματα.

Όταν ο Πρόεδρος με θέτει ως σημείο αναφοράς

Ο Πρόεδρος της Αριστεράς, της Προόδου και των Περιβαλλοντικών Κινημάτων, μιλώντας μετά την έκτακτη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, το Σάββατο, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη γενιά μου. Ο Πρόεδρος για πρώτη ίσως φορά μίλησε στην καρδιά μου.
Χαρακτηριστικά, ανέφερε:

«μας φτάνει ο χρόνος για να ξανασυναντηθούμε μπροστά στις κάλπες με όλους αυτούς που μας είδαν σαν συντρόφους, σαν σημείο αναφοράς, σαν αντιπολίτευση ουσίας και μάχης. Και πρώτα απ' όλα με τους νέους και τις νέες. Αυτούς που θεωρούσαν 'φυτά', απολίτικους, μοναχικούς, ατομικιστές, καριερίστες, συντηρητικούς και αναδεικνύονται σε εκρηκτική ελπίδα για το μέλλον»

Λοιπόν, παιδιά, δώστε βάση τώρα:
Ούτε από ακτινογραφία να με είχε περάσει. Ναι λοιπόν, εγώ είμαι το φυτό, ο απολίτικος μοναχικός, ο ατομικιστής καριερίστας, ο συντηρητικός που αναδεικνύεται σε εκρητική ελπίδα για το μέλλον!

Μα δεν είναι τόσο περίεργο που δεν τον έχω συναντήσει μπροστά μου και που δεν τον έχω σημείο αναφοράς; Είμαι σοβαρά γιατρέ;

Όταν η Κρήτη δείχνει τον δρόμο στην προάσπιση της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας

Τολμηρή και άξια κάθε επαίνου η προ ημερών απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου του Πανεπιστημίου Κρήτης να προβεί σε αναστολή του πανεπιστημιακού ασύλου για το διάστημα των θερινών διακοπών.

Όπως αναφέρει σε επιστολή που δημοσίευσε ο πρόσφατα επανεκλεχθείς πρύτανης κ. Παλλήκαρης: "το άσυλο είναι ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα της Δημοκρατίας και της ακαδημαϊκής κοινότητας για την προάσπιση και την ελεύθερη διακίνηση των δημοκρατικών ιδεών και του ελεύθερου λόγου, αλλά και την διαφορετικότητα των προσεγγίσεων του κάθε πολίτη ή φοιτητή μέσα στους χώρους του ΑΕΙ", προσθέτοντας το αυτονόητο, οτι δηλαδή:
"άσυλο δεν είναι η συγκάλυψη της διακίνησης ναρκωτικών και των εγκληματικών πράξεων […] Δεν είναι η συγκάλυψη ή και στήριξη της συστηματικής κλοπής και καταστροφής της πνευματικής περιουσίας των λειτουργών του Πανεπιστημίου και κυρίως των υποδομών, που αποτελούν περιουσία του κάθε Έλληνα πολίτη και φορολογούμενου. Η πράξη της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, η οποία αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο τμήμα του Πανεπιστημίου και μόνο τις συγκεκριμένες πράξεις διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτήν ακριβώς την προάσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου από την ασυλία των κακοποιών και εκείνων που τους στηρίζουν με γνώμονα τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα.", καταλήγει ο κ.Παλλήκαρης.

Το πανεπιστήμιο Κρήτης πέρα από την αδιαμφιβήτητη ερευνητική του πρωτοπορία σε πλείστους επιστημονικούς τομείς, αποδεικνύεται πως διαθέτει και την πρωτοκαθεδρία στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών! Δεν είναι άλλωστε διόλου τυχαίο πως η αναστολή του ασύλου συμπίπτει χρονικά με τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την έρευνα και τεχνολογία, στο οποίο μόνη η πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης, σε αντίθεση με τα πανεπιστημιακά όργανα λοιπών ελληνικών πανεπιστημίων, έχει δηλώσει ανοιχτα τη στήριξή της.

Η απόφαση πάντως δεν φαίνεται να προκαλεί αντιδράσεις στην κοινότητα του ιδρύματος. Η επιδοκιμασία εκ μέρους τόσο της τοπικής κοινωνίας όσο και της ακαδημαϊκής κοινότητας υπήρξε έντονη και ανεπιφύλακτη. Για τους γνωρίζοντες, το πρόβλημα διακίνησης ναρκωτικών, κλοπών και φθοράς πανεπιστημιακής περιουσίας στις κτιριακές εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου Κρήτης είναι δριμύ και σε καμία περίπτωση δεν εντάσσεται στην προστατευτική ομπρέλα της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Αυτός που έσπευσε να δηλώσει την κατηγορηματική του αντίθεση στη μηνιαία άρση ήταν ο συνήθης ύποπτος κύριος Αλαβάνος, συγχρονίζοντας την άψογα με την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του στο ψηφοδέλτιο της εκλογικής περιφέρειας Ηρακλείου. Παρέλειψε μόνο να μας διευκρινίσει ο εν λόγω κύριος τις δικές του προτάσεις στην αντιμετώπιση εγκληματικών συμπεριφορών που και ο ίδιος δεν τολμά να παραβλέψει.

Μονιμοποίηση Εκχιονιστών Τώρα!

Πάγιο αίτημα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συμβασιούχων Πυροσβεστών αποτελεί η μονιμοποίηση τους μέσω της δημιουργίας ειδικού σώματος, με παρέμβαση σε ζητήματα καταστολής, αναδάσωσης και πρόληψης πυρκαγιών. Κάτι τέτοιο θα σημάνει την πρόσληψη τους με δωδεκάμηνη απασχόληση και όχι πεντάμηνη και ταμείο ανεργίας, όπως ισχύει σήμερα. Το αίτημα αυτό, εν μέσω καταστροφικών πυρκαγιών, έσπευσαν να πλειοδοτήσουν με στιβαρά επιχειρήματα ο αξιότιμος κύριος Αλαβάνος και οι ΣΥΝ αυτώ.

Αυτό όμως που καιρό τώρα κυκλοφορεί σε κύκλους της αριστεράς, της προόδου και των περιβαλλοντικών κινημάτων (sic) και που αποκλειστικά έρχεται να αποκαλύψει με τη μουσούδα του ο σκύλος, είναι η πληροφορία πως ανάλογο αίτημα προωθείται και από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Χειριστών Εκχιονιστικών Μηχανημάτων, αλλά στην Κουμουνδούρου τηρούν στάση αναμονής μέχρι να πέσουν οι πρώτες νυφάδες και οι δηλώσεις τους στα κανάλια να προβάλλονται εναλλάξ με πλάνα από μποτιλιαρισμένες νταλίκες στην εθνική.

Για να σοβαρευτούμε τώρα, η επικαιρότητα προσφέρεται για παρόμοια μαξιμαλιστικά αιτήματα, καθώς ο καθένας μας έχει σοκαριστεί από την έκταση των καταστροφών. Αντ’ αυτών όμως πιο οφέλιμο θα ήταν να πέσουν στο τραπέζι συγκεκριμένες παραγωγικές προτάσεις, ικανές να παράξουν και αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου. Δόξα το Θεό, για τα δέντρα και τις πυρκαγιές έχουμε το Πυροσβεστικό Σώμα. έχουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις, έχουμε τη Δασοφυλακή, έχουμε τους συνοριοφύλακες, ακόμα και Αγροφυλακή αποκτήσαμε εσχάτως! Και όλοι, μα όλοι οι παραπάνω οφείλουν να βρίσκονται σε υπηρεσιακή ετοιμότητα 12 μήνες το χρόνο, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο με αρμοδιότητες που περιλαμβάνουν την πρόληψη και καταστολή πυρκαγιών! Καλύτερα λοιπόν να αποφεύγονται παρόμοια πυροτεχνήματα και η όποια κριτική να επικεντρώνεται στον συντονισμό και μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας του υπάρχοντος έμψυχου και υλικού δυναμικού.

Addendum: Το Υπουργείο Δημόσιας τάξης άνοιξε ήδη παραθυράκι για τη μετατροπή των συμβάσεων απασχόλησης σε οκτάμηνες. Το μπαλάκι με αυτόν τον τρόπο το πέταξαν στο Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο καλείται να διαπιστώσει αν κάτι τέτοιο θα είναι και δημοσιονομικά εφικτό. Ας ελπίσουμε μόνο πως δεν θα υπάρξει προεκλογικός δάκτυλος και εδώ.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑ

Οταν οι ιδέες της καταρρέουν η Αριστερά καταφεύγει σε εκδηλώσεις ανομίας. Εν τούτοις ισχυρίζεται πως καταδικάζει την βία. Την οποία όμως ουσιαστικά ενθαρρύνει. Με την στάση και τις επιλογές της. "Οι τρομοκράτες δεν ενοχοποιούν την Αριστερά", κάποιοι υποστήριζαν όταν συνελήφθησαν στελέχη τηες 17Ν. Αλλά οι ίδιοι οι τρομοκράτες υπερηφανεύονταν για τα Αριστερά τους πιστεύω. Και η Αριστερά στήριξε με πολλούς τρόπους την δικαστική τους πορεία. Το ίδιο και με τους βανδάλους των δρόμων. Από την μιά η αναποφασιστική κι' αντιφατική αστυνομία. Κι από την άλλη τα αντανακλαστικά της παραδοσιακής Αριστεράς που αισθάνεται σχεδόν υποχρεωμένη να υποστηρίζει τις όποιες διαμαρτυρίες - ανεξάρτητα πόσο αστήρικτες είναι - ενάντια στο κακό "αστικό " κράτος. Ακόμα κι ενάντια στις αποφάσεις της Βουλής. Την οποία, κατά τα άλλα, σέβεται!! Η άνομη βία λοιπόν εκπορεύεται από το ίδιο λίκνο που επωάζει τις Αριστερές δοξασίες. Με συνέπεια να ταυτίζονται στο μυαλό της κοινής γνώμης!!

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα: http://www.andrianopoulos.gr/