Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα αιματηρά επεισόδια της πλατείας Tiananmen. Το λαοκρατικό καθεστώς αντιδρά ενόψει της επετείου νευρικά, λαμβάνοντας κατασταλτικά μέτρα όπως το μπλοκάρισμα της πρόσβασης στις διαδικτυακές υπηρεσίες Twitter και Hotmail και την απαγόρευση αναμετάδοσης λήψεων από ξένα μέσα ενημέρωσης. Είκοσι χρόνια μετά και χωρίς να έχει δοθεί κατάλογος νεκρών (πηγές κάνουν λόγο για 2.600 θύματα) το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας εξακολουθεί να διανθίζει το κακό ιστορικό του σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το καθεστώς αυτό αντιμετωπίζεται σήμερα στην συλλογική μας συνείδηση ως κάτι το απόμακρο και αδιάφορο, καθώς η Κίνα προσεγγίζεται πραγματιστικά, ως ο δυνάμει οικονομικός επενδυτής τον οποίο δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο να δυσαρεστούμε... ακόμα και όταν χρηματοδοτεί μια γενοκτονία στο Σουδάν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως έχει διαφορετική γνώμη, χωρίς κανένα πρόβλημα να την στηρίξει μέχρι τέλους. Η καπιταλιστική Δύση αντέδρασε και συνεχίζει, είκοσι χρόνια μετά, το εμπάργκο όπλων που το 1989 επέβαλε εξαιτίας της πολύνεκρης εκείνης καταστολής. Μέσα από σειρά ψηφισμάτων και δράσεων και παρά τις έντονες πιέσεις ισχυρών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί με συνέπεια τη φωνή της συνείδησης των πολιτών που αποφασίζουν την σύνθεση του και αρνούνται την παροχή πολεμικής τεχνογνωσίας σε ένα σκοτεινό και ανελεύθερο καθεστώς. Επιτελεί έναν ρόλο ο οποίος κακώς έχει αφεθεί σε μία αριστερά και μια σοσιαλδημοκρατία με επιλεκτικές ευαισθησίες και ένοχη σιωπή. Ας μη μένουμε όμως μόνο στους δεινόσαυρους του σοσιαλισμού. Πότε αλήθεια τέθηκε από οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση διμερές ζήτημα σεβασμού θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πόσες αλήθεια πορείες και πόσες εκδηλώσεις θα πραγματοποιήσουν σήμερα τα όσα κινήματα "ευαισθητοποιημένων" πολιτών;
11 σχόλια:
Τα "κινήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων" και τα "κινήματα ειρήνης" παλαιότερα είναι κατευθυνόμενα. Η στρατηγική των επιλεκτικών ευαισθησιών είναι η κυρίαρχη ιδεολογία...
Και επιπλέον όσο τα "ανθρώπινα δικαιώματα" έχουν πέσει στα χέρια ΜΚΟ τύπου βαλιανάτου, ο μόνος δρόμος είναι ακόμη προς τα κάτω. Γιατί και πως ελπίζω να καθίσω να το γράψω κάποια στιγμή...
Τον άνθρωπο δεν τον ξέρω, συμφωνώ όμως πως αυτού του είδους οι αυτόκλητοι τιμητές περισσότερο κακό κάνουν στην υπόθεση της ελευθερίας. Η δυσπιστία μου απέναντι τους παραμένει μεγάλη.
Δεν χρειάζεται να τον ξέρεις σαν άνθρωπο αγαπητέ κούταβε. Απλά τις μονομερείς ανακοινώσεις του να παρακολουθήσεις, φτάνει...
Οπως επίσης και του άλλου φύλακα δικαιωμάτων Δημητρά... Όταν έχεις τέτοιους φύλακες τι τους θες του εχθρούς;
Σύντροφοι, οι "αυτόκλητοι τιμητές" ονομάζονται έτσι, διότι επιχειρούν, δίχως να κατέχουν το σχετικό οφίκιο, να καλύψουν σε κάποιον τομέα το κενό που αφήνει, συνήθως σκόπιμα, η κεντρική εξουσία.
Αυτά. Εκτός κι αν θεωρείτε ότι, φερ' ειπείν, στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα πράγματα εν Ελλάδι βαίνουν καλώς...
@Averell
Και όμως ο ψηλότερος δεν είναι ο πιο βλάκας απ' όλους ;) Καλώς ήρθες στον canem libertatis.
Πολύ θα ήθελα να διαφωνήσω μαζί σου, δυστυχώς όμως δεν είμαι σε θέση. Δεν έχω καταλήξει απλά στο αν το κενό οφείλεται σε κάποια σκοπιμότητα ή σε απλή ανεπάρκεια. Προσωπικά κλείνω προς το δεύτερο.
@Cacofonix
Ο κύριος Δημητράς και οι συν αυτώ αν θες τη γνώμη μου έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στην υπόθεση του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο λάθος είναι να συνδέσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα με την οποιαδήποτε ιδεολογία. Επίσης είναι εξίσου μεγάλο λάθος να συνδέσουμε το κράτος με τα ανθρώπινα δικαώματα, γιατί θα πέσουμε σε ατοπήματα.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα κι η "ανοχή" για τον συνάνθρωπό μας (δεν βάζω τη λέξη αγάπη γιατί μερικοί θα αρχίσουν να φταρνίζονται ;-) ) δεν είναι τόσο θέμα νόμων όσο θέμα νοοτροπίας και παιδείας. Που σαφέστατα - τις περισσότερες φορές - δεν χρειάζεται στρατιές για να αναπτυχθεί.
Το θέμα είναι τεράστιο αλλά εγώ έχω καταλήξει στο παρακάτω:
Η ιδεολογία σκοτώνει τα ναθρώπινα δικαιώματα...
@Cacofonix
Το κράτος συνδέεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα στον βαθμό που το ίδιο συντακτικά έχει τεθεί ως ο παροχέας και θεματοφύλακας τους. Και εξυπακούεται πως η εκτελεστική εξουσία δεν εξουσιοδοτείται να πράττει κατά το δοκούν, αλλά ελέγχεται.
Όσο για την ελευθερία, όταν αρχίζει να αντιμετωπίζεται όχι ως πραγματική κατάσταση αλλά ως δόγμα, τότε αρχίζουν και τα προβλήματα. Και καθώς αναφέρθηκα στον φιλελευθερισμό, στο δικό μου τουλάχιστον μυαλό παραμένει ως ένα πολιτικό σύστημα χωρίς ιδεολογία. Όταν εμφανίζονται τα θέσφατα έρχονται και οι υπερασπιστες τους να καλύψουν το κενό.
Δυο λεπτά, αδερφέ: ένα πολιτικό σύστημα οφείλει να στηρίζεται σε κάποιου είδους ιδεολογία, έστω κι αν αυτή συνοψίζεται στο "ελευθερία από κάθε ιδεολογία", "μη ιδεολογία" ή όπως αλλοιώς θες. Μπορεί να φαίνεται πως παίζω με τις λέξεις, αλλά δεν είναι έτσι: ως κατ' αρχήν προϊόν τού πνεύματος, κάθε πολιτικό σύστημα βασίζεται στην κεντρική ιδέα, το "ιδανικό" (κι όχι δόγμα, συμφωνούμε ως προς αυτό) που το γέννησε.
Γιατί είναι σημαντικό να το αναγνωρίσουμε αυτό; Μα, επειδή είναι αναμενόμενο για το πολιτικό σύστημα που επικρατεί να προστατεύσει θεσμικά την "αξία" που το τροφοδοτεί, προκειμένου να επιβιώσει, ή να μην μετασχηματισθεί σε κάτι άλλο.
Δεν πρόκειται περί δογματισμού, αλλά περί σεβασμού τής επικρατούσας αντίληψης, εφ' όσον δεχόμεθα ότι το εκάστοτε σύστημα επικρατεί γιατί εξασφαλίζει την αποδοχή τής πλειοψηφίας. Εδώ, λοιπόν, εισάγεται ο όρος τού παροχέα-θεματοφύλακα αξιών...
Φίλε Cacofonix, το συμπέρασμά σου αφορά και τον φιλελευθερισμό ως ιδεολογία;
Αγαπητέ κούταβε για τεχνικούς λόγους (αδυναμία paste) το μετέφερα στο δικό μου blog...
@Cacofonix
Ελπίζω το πρόβλημα copy paste να μην αφορά στο δικό μου ιστολόγιο, να το κοιτάξω. Επιφυλάσσομαι να διαβάσω την ανάρτηση σου και σε ευχαριστώ που δίνεις συνέχεια. Με κάτι τέτοια πάντως κινδυνεύεις να κουβαλήσεις τη συμμορία των Daltons ολάκερη σπίτι σου ;)
Δημοσίευση σχολίου