10 Ιουν 2009

Φιλελεύθερες βούρτσες

Μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ οι θεωρίες της ελεύθερης αγοράς πεισματικά εμφανίζονται ως χρεοκοπημένες, οι κάλπες εξέπεμψαν ένα διαφορετικό μήνυμα. Η εκλογική πανωλεθρία που υπέστησαν στις Ευρωεκλογές της Κυριακής τα παραδοσιακά αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα υπήρξε δίχως ιστορικό προηγούμενο, φέρνοντας έντονο προβληματισμό για τα αίτια της ήττας. Παρά τις συνταγές προστατευτισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που αρέσκεται να αναπαράγει η αριστερά, έγινε εμφανές πως σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την συνέχιση της παραγωγής πλούτου παρά για τον διαμοιρασμό του υπάρχοντος. Ως εκ τούτου, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να αναδεικνύεται εκ νέου πρώτο, ενισχυμένοι από τις εκλογές βγήκαν και οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι (ALDE), οι οποίοι ως τρίτη δύναμη και με ογδόντα τέσσερις έδρες αισιοδοξούν και προσβλέπουν σε μία γόνιμη συνεργασία με την κεντροδεξιά.


Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων από τον εγχώριο τύπο, σκαιά εντύπωση μου προκάλεσε η πρόσφατη αρθρογραφία της δημοσιογράφου της "Καθημερινής", κυρίας Μπερση, η οποία σε μια αναζήτηση των αιτίων της ήττας έσπευσε να ξιφουλκήσει κατά ενός αχυρένιου σκιάχτρου. Προφανώς παραβλέποντας τις θέσεις των "νεοφιλελευθέρων" περί πολιτικών δικαιωμάτων, απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής και τις διαμετρικά αντίθετες τοποθετήσεις τους από την ακροδεξιά, έσπευσε συλλήβδην να συσχετίσει την πολιτική τους πορεία με τους ρατσιστές του αμερικανικού Νότου(!) και ανακάτεψε τη φοβική ρητορεία της ανερχόμενης ακροδεξιάς με τα υλικά εκείνα επί των οποίων οικοδομήθηκε το φιλελεύθερο Ενωσιακό οικοδόμημα.


Αν κάτι όμως πήγε χέρι-χέρι στην Ευρώπη, αυτό δυστυχώς υπήρξε ο σοσιαλισμός με τον εθνικισμό, απο την στιγμή που ο καταποντισμός των υποσχέσεων και οραμάτων του πρώτου έστρεψε μεγάλο όγκο απογοητευμένων ψηφοφόρων σε αναζήτηση νέου ιδεολογικού προστάτη. Δεν χρειάζεται νομίζω να πάμε μακρύτερα από την πρώην Ανατολική Γερμανία.


Με τα ποσοστά που έλαβε η ακροδεξιά ανά την Ευρώπη παρατηρείται πως ουσιαστικά τρέφεται από τις σάρκες ενός μεταλλαγμένου σοσιαλιστικού μοντέλου. Ενός γερασμένου μοντέλου, το οποίο αντί ανάπτυξης και προόδου εμμένει σε συμπλέγματα κρατικά παρεχόμενης ασφάλειας. Ερχόμενη όμως να παίξει στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλειας η αριστερά αγνόησε πως άθελα της εισήλθε στον χώρο εκείνο ο οποίος εξέθρεψε το αυγό του φιδιού, στον χώρο όπου η φοβική ακροδεξιά ήδη από το μεσοπόλεμο αλιεύει και φανατίζει οπαδούς.



5 σχόλια:

Στέφανος Αθανασιάδης είπε...

Η Καθημερινή βγάζει κάτι απίστευτα γελοία άρθρα σε κάτι φάσεις. Καλά ιδεολογία ή αρχές δεν έχει η εφημερίδα, αλλά ούτε editor;

Manoliscus είπε...

@Σ.Αθανασιάδης
Η Καθημερινή παραμένει η εφημερίδα στην οποία συναντώνται ιδιαίερα αξιόλογοι κατά τη γνώμη μου αρθρογράφοι. Editor υπάρχει, θα ήταν θλιβερό όμως να κόβονται άρθρα τα οποία είτε ενοχλούν είτε πέφτουν εκτός γραμμής. Αν θέλαμε ιδεολογία και σιδηρούν εκδότη θα διαβάζαμε Ριζοσπάστη :)

Τώρα εν προκειμένω η κυρία Μπερση μπήκε προς τιμήν της στον κόπο να μου απαντήσει. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να θεωρώ το άρθρο της τουλάχιστον ατυχές. Στην πρώτη παράγραφο ανασύρεται από τη βιβλιογραφία ένα παράδειγμα - μύδρος, το οποίο προσάπτει στην κυβέρνηση Ρέιγκαν κρυφή ρατσιστική agenda. Πριν το δεκτούμε ας μας προβληματίσει η ύπαρξη εξεχόντων αφροαμερικάνων libertarians.

Κατόπιν παραγνωρίζεται πως τα όσα κεντροδεξιά κόμματα επιχείρησαν όχι κάποια αποδιάρθρωση αλλά τον εξορθολογισμό του κοινωνικού δικτύου προστασίας, στα πλαίσια του συμφώνου σταθερότητας και με "σκληρά αντιλαϊκά μέτρα" (ορολογία Οδηγητή), όχι μόνο καταποντίστηκαν, αλλά έδρεψαν και εκλογικά οφέλη. Δεν δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς. Γόνιμο έδαφος δημιούργησαν τα θολά στάσιμα νερά με τα οποία η αριστερά ποτίζει την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Λυπάμαι, αλλά η εντύπωση μου παραμένει σκαιά και φοβάμαι πως στο μέλλον όλο και πιο συχνά θα επιχειρείται η εμπλοκή των φιλελευθέρων στην άνοδο της ακροδεξιάς για λόγους που όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε.

Cacofonix είπε...

Welcome to Alafuzos land...

Η εφημερίδα που κάποτε λεγόταν Καθημερινή έχει ξεπεράσει σε πατσαβουριά ακόμη και την ρυπαρογραφία...

Κι όχι αγαπητέ κούταβε, μετά τις τεράστιες "επιτυχίες" της Καθημερινής με το 9.5% αποχή και τη δράση πριν το παπαθεμελή και με 3ο κόμμα τους οικολόγους, επέτρεψε μου να έχω τη χειρότερη εντύπωση για αυτό το κατασκεύασμα...

Κρίμα γιατί τα κόκαλλα του Βλάχου θα κροταλλάν με το κακό συναπάντημα που έχει μαζευτεί εκεί πέρα...

ΥΓ. Από αίσθηση ευθιξίας και μόνο ο Αλαφούζος θα έπρεπε να είχε διώξει ήδη την Public Issue, αλλά ποιος την έχασε για να τη βρει αυτός; Άλλωστε κατά παραγγελία δεν ήταν τα αποτελέσματα;

ΥΓ2. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιτίθονται κατά του Νεοφιλελευθερισμού εκεί. Γενικά οι σχέσεις τους με την αλήθεια και την πραγματικότητα δεν είναι και στα πάνω τους...

Manoliscus είπε...

Δεν γνωρίζω αν και κατά πόσο οι δημοσκοπήσεις ήταν μαγειρεμένες. Αυτό που μπορώ όμως να δω πια καθαρά είναι η πολεμική ορισμένων δημοσιογράφων προς την οικονομία της αγοράς με εργαλεία περισσότερο πολιτικού δόγματος παρά δημοσιογραφικά.

Cacofonix είπε...

Ατυχέστατο και το χτεσινό αρθρο του γκουρού των φερόμενων κι ως "φιλελευθέρων" της Ελλάδας... Όπως και το σημερινό του "αρχισυντάκτη"...

Καλά για τους γαμπρούς-δημοσιογράφους δεν το συζητώ...