Φιλελεύθερες βούρτσες

Μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ οι θεωρίες της ελεύθερης αγοράς πεισματικά εμφανίζονται ως χρεοκοπημένες, οι κάλπες εξέπεμψαν ένα διαφορετικό μήνυμα. Η εκλογική πανωλεθρία που υπέστησαν στις Ευρωεκλογές της Κυριακής τα παραδοσιακά αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα υπήρξε δίχως ιστορικό προηγούμενο, φέρνοντας έντονο προβληματισμό για τα αίτια της ήττας. Παρά τις συνταγές προστατευτισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που αρέσκεται να αναπαράγει η αριστερά, έγινε εμφανές πως σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την συνέχιση της παραγωγής πλούτου παρά για τον διαμοιρασμό του υπάρχοντος. Ως εκ τούτου, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να αναδεικνύεται εκ νέου πρώτο, ενισχυμένοι από τις εκλογές βγήκαν και οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι (ALDE), οι οποίοι ως τρίτη δύναμη και με ογδόντα τέσσερις έδρες αισιοδοξούν και προσβλέπουν σε μία γόνιμη συνεργασία με την κεντροδεξιά.

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων από τον εγχώριο τύπο, σκαιά εντύπωση μου προκάλεσε η πρόσφατη αρθρογραφία της δημοσιογράφου της "Καθημερινής", κυρίας Μπερση, η οποία σε μια αναζήτηση των αιτίων της ήττας έσπευσε να ξιφουλκήσει κατά ενός αχυρένιου σκιάχτρου. Προφανώς παραβλέποντας τις θέσεις των "νεοφιλελευθέρων" περί πολιτικών δικαιωμάτων, απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής και τις διαμετρικά αντίθετες τοποθετήσεις τους από την ακροδεξιά, έσπευσε συλλήβδην να συσχετίσει την πολιτική τους πορεία με τους ρατσιστές του αμερικανικού Νότου(!) και ανακάτεψε τη φοβική ρητορεία της ανερχόμενης ακροδεξιάς με τα υλικά εκείνα επί των οποίων οικοδομήθηκε το φιλελεύθερο Ενωσιακό οικοδόμημα.

Αν κάτι όμως πήγε χέρι-χέρι στην Ευρώπη, αυτό δυστυχώς υπήρξε ο σοσιαλισμός με τον εθνικισμό, απο την στιγμή που ο καταποντισμός των υποσχέσεων και οραμάτων του πρώτου έστρεψε μεγάλο όγκο απογοητευμένων ψηφοφόρων σε αναζήτηση νέου ιδεολογικού προστάτη. Δεν χρειάζεται νομίζω να πάμε μακρύτερα από την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Με τα ποσοστά που έλαβε η ακροδεξιά ανά την Ευρώπη παρατηρείται πως ουσιαστικά τρέφεται από τις σάρκες ενός μεταλλαγμένου σοσιαλιστικού μοντέλου. Ενός γερασμένου μοντέλου, το οποίο αντί ανάπτυξης και προόδου εμμένει σε συμπλέγματα κρατικά παρεχόμενης ασφάλειας. Ερχόμενη όμως να παίξει στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλειας η αριστερά αγνόησε πως άθελα της εισήλθε στον χώρο εκείνο ο οποίος εξέθρεψε το αυγό του φιδιού, στον χώρο όπου η φοβική ακροδεξιά ήδη από το μεσοπόλεμο αλιεύει και φανατίζει οπαδούς.