Διερωτάται κανείς: η αθλιότητα ή η ημιμάθεια, η ενεότητα ή η σκοπιμότητα, ο κρυπτοφασιμός ή η ιδεοληψία συνιστούν κίνητρο για να ερμηνεύσει κανείς φράσεις του τύπου: “Οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός”; Ίσως απάντηση να μην λάβει ποτέ. Το ατύχημα είναι πως οι φράσεις ακούγονται -και μάλιστα- από καθέδρας σε αίθουσες ελληνικών δικαστηρίων.
Ωστόσο, με βεβαιότητα γνωρίζουμε το περιεχόμενο της φράσης “περιούσιος λαός” και αυτό το περιεχόμενο πρέπει να εξετάσουμε υπό το πρίσμα πάντοτε της επιστήμης, της ιστορίας και της ηθικής.
Κατ’ αρχάς, οφείλει ο καθένας να τονίσει πως οι Εβραίοι είχαν σφυρηλατήσει μία εθνική συνείδηση σε ένα εξαιρετικό μακρινό παρελθόν, όταν άλλοι ιστορικοί λαοί δεν διέθεταν το παραμικρό ίχνος συνεκτικών δεσμών. Γνώριζαν πως τους ένωνε μία κοινή πολιτιστική παράδοση, μία ξεχωριστή γλωσσική ποικιλία, μια κοινή ιστορική πορεία στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο όπου εμφανίστηκαν, έζησαν και δημιούργησαν και -το σπουδαιότερο- διέθεταν την επίγνωση μίας και μόνης μονοθεϊστικής θρησκείας. Και σε αυτό το στοιχείο του μονοθεϊσμού, οφείλει ο αντικειμενικός και σοβαρός αναλυτής να αναζητήσει το περιεχόμενο του όρου “περιούσιος λαός”.
Κατά την παράδοση λοιπόν του Εβραϊκού έθνους, ο Θεός στο όρος Χορήβ παρέδωσε στον Μωυσή την νομοθεσία Του. Κατά την ραββινική παράδοση, εκείνη την ημέρα “παρόντες” εθεωρήθησαν όλοι οι άνθρωποι, όσοι ήσαν τότε εν ζωή και παρόντες και όσοι θα ζήσουν στο μέλλον, Εβραίοι και μη. Από εκείνη τη στιγμή, μια χούφτα άνθρωποι, ένιωσαν πως ορίζονται ως θεματοφύλακες της Διαθήκης (berit) του Θεού με τον Άνθρωπο.
Αυτή η συναίσθηση τούς κατέστησε “περιούσιο λαό”. Δεν είναι τυχαίο πως έκτοτε προσπάθησαν μόνο με το παράδειγμά τους στην άσκηση των εντολών (mitsvot) να φωτίσουν τον κόσμο με την θεϊκή αλήθεια. Θεώρησαν τους εαυτούς τους σαν τα κεριά που φωτίζουν το σκοτάδι της πολυθεϊας. Δεν είναι τυχαίο επίσης, πως είναι και οι εμπνευστές της έννοιας της “ειρήνης” και μάλιστα σε ένα κόσμο που γνώριζε μόνο να πολεμά και να καταστρέφει. Έκτοτε αγωνίστηκαν για την επικράτηση της ειρήνης και ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν την ανάγκη επικράτησης της θεϊκής τάξης στον κόσμο, που πρέσβευαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι απόγονοι ενός ζεύγους και άρα αδέλφια.
Η πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ (Yerushalayim), είναι “η πόλη της ειρήνης” και σκοπός της ύπαρξής τους στον φθαρτό κόσμο διακήρυξαν πως είναι η βιοτή σύμφωνα με το θέλημα του Δημιουργού. Η αποστολή τους είναι αποκλειστικά πνευματική, καθαρά συμβολική και απόλυτα ειρηνική. Ο Ιουδαϊσμός, η πρώτη και πρωτότυπη μονοθεϊστική θρησκεία, ουδέποτε υπήρξε επιθετική: ουδέποτε επιβλήθηκε (δεν υπήρξαν στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας εξιουδαϊσμοί, ενώ αντίθετα υπήρξαν βίαιοι και μη εκχριστιανισμοί και εξισλαμισμοί).
Οι Εβραίοι δεν είδαν ποτέ την “εκλογή” τους σωβινιστικά. Αντίθετα, τη θεώρησαν μια πολύ καλή ευκαιρία να βάλουν σε τάξη τις κοινότητές τους, συντάσσοντας νομικές διατάξεις και κανόνες που έκαναν δικαιότερη την κοινωνική συνύπαρξη και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός γεμάτου αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο Θεού.
Αντίθετα: τόσο ο χριστιανισμός (ο οποίος ξεκίνησε ως αίρεση του Ιουδαϊσμού) όσο και ο μωαμεθανισμός, διέστρεψε στο σύνολό τους τις πρωτότυπες Ιουδαϊκές έννοιες. Στις δύο αυτές θρησκείες ο όρος “περιούσιος λαός” έλαβε το εθνικιστικό περιεχόμενο και τις τάσεις “ανωτερότητας” έναντι των υπόλοιπων θρησκειών. Γι’ αυτό και προσηλύτισαν βίαια αναρίθμητα πλήθη, κατέστρεψαν πολιτιστικές παραδόσεις και συνήθειες αιώνων - θυμίζω την θλιβερή καταστροφή του αρχαίου ελληνικού και μετέπειτα του ρωμαϊκού πολιτισμού από τις ορδές των φανατισμένων μοναχών-, πραγματοποίησαν “σταυροφορίες” και “τζιχάντ”, μετέτρεψαν μια έννοια που δήλωνε την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων της Εβραϊκής θρησκείας σε ρατσιστική διδαχή υπεροχής και ελιτισμού, σε ιδεολογικό πρόσχημα για κάθε είδους ειδεχθείς ενέργειες, για κάθε μορφής ανηθικότητα.
Πουθενά στην ραββινική παράδοση δυόμιση και πλέον χιλιάδων χρόνων δεν υπάρχει ίχνος ρατσιστικών παραληρημάτων. (Αυτά μπορεί κανείς να βρει άπλετα στα λογύδρια μικρονοϊκών συγγραφίσκων, ιστορίσκων, εισαγγελίσκων και λοιπών παντοίων -ίσκων). Είναι αρκούντως διαφωτιστική ή απάντηση που έδωσε ο διδάσκαλος Χιλλέλ, σε έναν μελλοντικό προσήλυτο. Όταν ζήτησε από τον Ραββί να του διδάξει τον Νόμο στεκόμενος στο ένα πόδι, εκείνος απάντησε: “Να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν. Τα υπόλοιπα είναι σχόλια”. Αυτή η διδασκαλία από τον κορυφαίο διδάσκαλο του Ισραήλ (εκατοντάδες χρόνια πριν τον Ιησού ή τον Μωάμεθ) δεν αφήνει περιθώρια για κανενός είδους φασιστικές αντιλήψεις περί “περιούσιου λαού”.
Δεν είναι η μόνη έννοια την οποία οι μετά τον Ιουδαϊσμό θρησκείες διέστρεψαν και αμαύρωσαν. Εκεί που ο Ναός του Σολομώντα αποτελούσε το σύμβολο ενότητας και επικοινωνίας του Θεού με τον Άνθρωπο (κατά την Εβραϊκή παράδοση στην Σκηνή του Μαρτυρίου υπήρχε η παρουσία του Θεού, η shechina), οι μετέπειτα θρησκείες έφτιαξαν ναούς-σύμβολα κρατικής και θρησκευτικής εξουσίας, κέντρα διεφθαρμένης διοίκησης και δολοπλόκου συναλλαγής. Εκεί που οι Εβραίοι ευχαριστούσαν τον Δημιουργό για τα επίγεια αγαθά με εορτές γεμάτες χορούς και εύθυμα τραγούδια, οι μετέπειτα θρησκείες εορτάζουν κακέκτυπα αντίγραφα των ιουδαϊκών εθίμων, που κινούνται μεταξύ ψυχολογισμών με χαρακτήρα συναισθηματικής ανακούφισης και αντισημιτικών παραληρημάτων. Εκεί που οι Εβραίοι δοξολογούσαν για τη σωτηρία τους από τους πολυάριθμους εχθρούς, αυτοί οι άλλοι υμνούσαν την εξόντωση αλλοθρήσκων και αλλοδόξων στο όνομα της διάδοσης της “αληθινής” πίστης ...
Τι αρνητικό περιεχόμενο μπορεί να λάβει ο όρος “περιούσιος λαός”, όταν ο ίδιος αυτός λαός, αντί να επαίρεται, να κομπορρημονεί και να κομπάζει, αποδίδει τα πάντα στην βοήθεια του Θεού, την επιβίωσή του, τα κατορθώματά του σε πόλεμο και σε ειρήνη, την ίδια την ύπαρξή του; Πρέπει να είναι κανείς εξεχόντως ηλίθιος ή εκ πεποιθήσεως φασίστας για να βλέπει στον χαρακτηρισμό “περιούσιος λαός” κάτι άλλο.
Και κάτι σημαντικότερο: όσοι έχουν μια αληθή γνώση της Εβραϊκής θρησκείας, μόνο να λυπούνται μπορούν με τις (οπωσδήποτε απέλπιδες) προσπάθειες ορισμένων φανατισμένων κρυπτο- ή φανεροφασιστών να παρουσιάσουν το ψέμα για αλήθεια. Ο Εβραίος σε κάθε του ενέργεια έχει πάνω από όλα στο μυαλό και την καρδιά του τον Θεό. Ευλογεί το φαγητό που θα φάει, το νερό που θα πιεί, προσεύχεται στη συναγωγή, στο σπίτι και στο ταξίδι, δοξολογεί για το θαύμα της ζωής, της δημιουργίας και της καλοσύνης του Θεού: το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί είναι τα συμπλεγματικά παραληρήματα αντισημιτικής ανοησίας και φανατισμού που εκπορεύονται από τα αρρωστημένα μυαλά ορισμένων απογόνων του προπάτορα πιθήκου.
Αν παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος που θέλει να βρει “περιούσιους λαούς” με τα χαρακτηριστικά που (μάταια ωστόσο) προσπαθούν να αποδώσουν στον Εβραϊκό λαό, πρέπει να ψάξει λίγο βορειότερα στον παγκόσμιο άτλαντα ... Οι Εβραίοι προτιμούν να ερευνούν, να ξεχωρίζουν, να προοδεύουν, να αγωνίζονται με το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά τους για να γίνουν καλύτεροι, αφού γνωρίζουν με ποια έννοια είναι “περιούσιος λαός”.
Εκείνοι οι άλλοι, οι απαλλαγμένοι από κάθε πίστη και φρόνημα, οι παρητημένοι από κάθε προσπάθεια βελτίωσης, οι εθελοτυφλούντες και παραπαίοντες σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής, είναι αυτοί που, πιστεύοντας πως είναι “ο εκλεκτός λαός του Θεού”, (και οι απευθείας απόγονοι του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους), θεωρούν ότι ο Θεός θα σπεύσει να τους σώσει από τα δεινά στα οποία με δική τους ευθύνη περιέπεσαν μόνο και μόνο γιατί είναι ... “οι εκλεκτοί”.
* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα
11 σχόλια:
υπερβάλλει λίγο ως προς τη σύγκριση Ιουδαϊσμού-Χριστιανισμού/Ισλάμ αναφορικά με την αγριότητα (συγκρίνει τη βαθύτερη θεωρία του πρώτου με μέρος της πρακτικής των δεύτερου και τρίτου), αλλά έχει δίκαιο γενικά, αν όσα λέει θεωρηθούν απάντηση στις επαναλαμβανόμενες κατηγορίες περί έγγενούς φανατισμού του Ιουδαϊσμού(σε αντίθεση μάλλον με κάποια αρχαιοελληνική ανεκτικότητα)
«Αντίθετα: τόσο ο χριστιανισμός (ο οποίος ξεκίνησε ως αίρεση του Ιουδαϊσμού) όσο και ο μωαμεθανισμός, διέστρεψε στο σύνολό τους τις πρωτότυπες Ιουδαϊκές έννοιες. Στις δύο αυτές θρησκείες ο όρος “περιούσιος λαός” έλαβε το εθνικιστικό περιεχόμενο και τις τάσεις “ανωτερότητας” έναντι των υπόλοιπων θρησκειών. Γι’ αυτό και προσηλύτισαν βίαια αναρίθμητα πλήθη, κατέστρεψαν πολιτιστικές παραδόσεις και συνήθειες αιώνων - θυμίζω την θλιβερή καταστροφή του αρχαίου ελληνικού και μετέπειτα του ρωμαϊκού πολιτισμού από τις ορδές των φανατισμένων μοναχών-, πραγματοποίησαν “σταυροφορίες” και “τζιχάντ”, μετέτρεψαν μια έννοια που δήλωνε την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων της Εβραϊκής θρησκείας σε ρατσιστική διδαχή υπεροχής και ελιτισμού, σε ιδεολογικό πρόσχημα για κάθε είδους ειδεχθείς ενέργειες, για κάθε μορφής ανηθικότητα.»
Και η ορθόδοξη Εκκλησία τα ίδια λέει για την καθολική και προτεσταντική!
«Δεν είναι τυχαίο επίσης, πως είναι και οι εμπνευστές της έννοιας της “ειρήνης” και μάλιστα σε ένα κόσμο που γνώριζε μόνο να πολεμά και να καταστρέφει. Έκτοτε αγωνίστηκαν για την επικράτηση της ειρήνης και ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν την ανάγκη επικράτησης της θεϊκής τάξης στον κόσμο, που πρέσβευαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι απόγονοι ενός ζεύγους και άρα αδέλφια»
Μα η Π.Δ είναι γεμάτη με πολεμικές πράξεις ευλογημένες από το Θεό!!!
Νομίζω ότι ο συγγραφέας ή κάνει πλάκα ή ειρωνεύεται. Αλλιώς δεν εξηγείται το κείμενο! Είναι γεμάτο αλαζονεία και παιδικές υπερβολές.
@ Γιάννης
Πολύ εύστοχη η παρατήρηση. Η σύγκριση θεωρώ και εγώ πως γίνεται σε μία προσπάθεια να καταρριφθεί η επικρατούσα αντίληψη περί εγγενούς εμπάθειας του ιουδαϊσμού.
Ας συμπληρώσουμε βέβαια πως κατά βάση όλες οι εξ αποκαλύψεως μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν ανάγκη από συνεχή δογματικό διαχωρισμό, εφόσον έχουν ως κοινή μήτρα τον σημιτισμό.
@ Πάρης
Επιτρέψτε μου να διατηρήσω επιφυλάξεις ως προς το τι λέει η ορθόδοξη εκκλησία για τα λοιπά δόγματα. Πόσω δε μάλλον όταν αδυνατούμε να ορίσουμε την έννοια εκκλησία.Τώρα αναφορικά με τις καθαγιασμένες πολεμικές πράξεις που λέτε, προσωπικά θα επεδίωκα να τοποθετήσω το κάθε κείμενο στο εκάστοτε ιστορικό του πλαίσιο και κατόπιν μόνο θα εξήγαγα τα όποια θεολογικά συμπεράσματα. Δυστυχώς αδυνατώ να εμβαθύνω επί τούτου, καθότι δεν είμαι παλαιοδιαθηκολόγος.
Η ορθόδοξη Εκκλησία λέει ότι ο καθολικισμός διέστρεψε το νόημα του χριστιανισμού. Και ενώ αυτός (ο χριστιανισμός)είναι τόσο καλός και ο Θεός επίσης πολύ καλός, οι κακοί άλλοι (καθολικοί και αργότερα προτεστάντες) τον χρησιμοποίησαν για άλλους σκοπού.
Επίσης για το ηθικό μήνυμα του χριστιανισμού όλες οι εκκλησίες λένε πόση αγάπη κρύβει αυτός κλπ, κλπ.
Μα ο μονοθεϊσμός έχει εγγενείς αδυναμίες. Από τη φύση του δεν μπορεί να σεβαστεί άλλες ιδέες.
Αν εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα παίρνει κανείς ολοκληρωτισμό.
Το μόνο που μπορεί να πει κανείς για τον Ιουδαϊσμό είναι ότι δεν έκανε βίαιους εξιουδαϊσμούς. Αλλά όχι ότι σαν απολυταρχική σκέψη με τον άνθρωπο δούλο σε ένα ουράνιο πνεύμα που ποτέ κανείς δεν βλέπει, δεν έγιναν εγκλήματα.
Ή ότι ανακάλυψε την ειρήνη ενώ γύρω όλοι οι άλλοι λαοί ήταν βάρβαροι και άγριοι. Η ειρήνη δεν είναι προϊόν για να το παράγεις ή να το ανακαλύψεις, αλλά μια κατάσταση. Δεν ανακαλύπτεται.
Όταν διαβάζω συγκρίσεις μεταξύ χριστιανισμού, μωαμεθανισμού και ιουδαϊσμού, αισθάνομαι σαν να μου λέει κάποιος ποιον πολιτικό ολοκληρωτισμό προτιμάς. Στο κάτω κάτω αυτές οι θρησκείες δεν μένουν στα της θεολογίας. Απαιτούν να έχουν λόγο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής ενός ανθρώπου.
Αγαπητέ Πάρη,
η ορθόδοξη εκκλησία ποτέ δεν είπε ποτέ πόσο καλή είναι αυτή και πόσο κακοί είναι οι άλλοι. Μία τέτοια προσέγγιση θυμίζει περισσότερο νηπιακό μάθημα κατηχητικού, και μάλιστα από κακό κατηχητή.
Τώρα, το ηθικό μήνυμα της αγάπης φαντάζομαι πως κι εσύ όλο και κάπου θα το έχεις συναντήσει. Επεσήμανα ήδη πως ο δογματικός διαχωρισμός είναι κάτι που κάθε θρησκεία επιδιώκει, προκειμένου να τονίσει τις διαφορές της με συγγενείς χώρους. Η διαφοροποίηση όμως αυτή δεν σημαίνει αυτομάτως και έλλειψη σεβασμού για το διαφορετικό. Έχω παραδείγματα ρατσιστών που είναι άθεοι και παραδείγματα κοινοτήτων που επί αιώνες συμβίωσαν και αλληλεπίδρασαν παρά τις θρησκευτικές του διαφορές.
Εκτροπές υπήρξαν και υπάρχουν, ιδίως κάθε φορά που άνθρωποι χρησιμοποιούν ένα θρησκευτικό δίδαγμα ως εργαλείο πολιτικής επιβολής. Δεν οδηγεί όμως αποκλειστικά ένας μονοθεϊσμός εκεί. Μπορείς κάλλιστα να τον αντικαταστήσεις με έναν μαρξισμό ή έναν εθνικισμό.
Τώρα για να γίνω και πιο συγκεκριμένος, το κείμενο πραγματεύεται τη θεολογική διάσταση του όρου ειρήνη και εκεί θα συμφωνήσω με τον συγγραφέα πως ο ιουδαϊσμός υπήρξε ο πρώτος διδάξας στην περιοχή. Η ειρήνη πέρα από μία κατάσταση είναι και ένα ιδανικό. Δεν ανακαλύπτεται, αλλά επιδιώκεται και κάθε φορά που επιλέγεις θρησκεία επιλέγεις στάση ζωής ...και τούμπαλιν.
Ο ολοκληρωτισμός που λες είναι one size fits all και κατ’ εμένα αποφεύγεται ευκολότερα μέσω μίας προσεκτικότερης ανάγνωσης της εκάστοτε θρησκείας παρά μέσω της απομάκρυνσης από αυτή.
Αξίζει, αν είσαι fan του Southpark,
να δεις το επεισόδιο Go God Go, όπου ο Richard Dawkins ανάγει τον αθεϊσμό σε κυρίαρχο ρεύμα παγκοσμίως και κάποιους αιώνες μετά όλοι οι πόλεμοι γίνονται στο όνομα της Επιστήμης :)
Αγαπητοί φίλοι,
με λύπη μου θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ο συγγραφέας του συγκεκριμένου άρθρου είτε δεν έχει επαρκή γνώση όσων αναφέρει, παρά τη καθ'όλα συγκροτημένη δομή, είτε χαλκεύει την αλήθεια. Εάν κάποιος έχει μελετήσει λίγο τις πηγές συνάγει εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε κάποια σημεία δεν έχει δίκιο αλλά δεν μπορούμε να εξωραΐζουμε συλλήβδην όλη την ιστορία. Και παρακαλώ πολύ πριν πούμε κάτι να είμαστε πιο υπεύθυνοι... (ε όχι ο Χιλλέλ εκατονταδες χρόνια πριν τον Χριστό έλεος... και πάλι δεν μπορώ να κατανοήσω τη σύγκριση...)... Συμφωνώ σε πολλά με τον Μανώλη που εκφράζει πιο συνετές απόψεις και πρέπει να είμαστε λίγο πιο αδέσμευτοι από προκαταλήψεις παντός τύπου.
Αγαπητέ Πορφύριε, σε ευχαριστώ για το πέρασμα σου από το μπλόγκι μου.
Την ιστορική ανακρίβεια την εντόπισα και εγώ: Ο Χιλλέλ (75 π.Χ. – 10 μ.Χ.) ήταν ο πρόεδρος τού Μεγάλου Συνεδρίου (Σανχεδρίν). Πρόκειται όμως πραγματικά για μία μετριοπαθή προσωπικότητα, που προσπαθούσε να μονοιάσει τούς συντηρητικούς εθνικιστές Σαδδουκαίους με τούς (συγκριτικά) φιλελεύθερους Φαρισαίους.
Αναφορικά με τον προβληματισμό σου περί εξωραϊσμού της ιστορίας θα τοποθετούμουν ως εξής: Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν εδάφια που μπορούν να εξοπλίσουν το οπλοστάσια και των δύο πλευρών.
Επιλεκτική αναφορά σε χωρία μπορεί να μας δίνει κάποια ψηφία, όμως αδυνατεί να περιγράψει το όλον, ανάγοντας σε κάποιο βαθμό τα τελικά συμπεράσματα σε ζήτημα ερμηνείας των πηγών, ανάλογα με την εξυπηρετούμενη σκοπιμότητα εξωραϊσμού ή δαιμονοποίησης.
Η μοναδική όμως σκοπιμότητα που εξυπηρετήθηκε από την παρούσα αναδημοσίευση ήταν όχι να πεισθεί κάποιος για κάτι, αλλά περισσότερο να δοθεί βήμα λόγου - έστω και περιορισμένο - στην άλλη πλευρά.
Το εν Ελλάδι επικρατόν πνεύμα μισαλλοδοξίας και αντισημιτισμού θεωρώ πως παραβιάζει έμμεσα την αρχή της ισότητας των όπλων.
Κατ' αρχάς φίλοι μου χαίρετε πάντες! Με περισσή χαρά διαπίστωσα πως το κείμενό μου έγινε αφορμή για ανταλλαγή απόψεων. Δεν συνηθίζω να μπαίνω σε blogs διότι ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος, ωστόσο, διαπιστώνοντας το υψηλό επίπεδο του εν λόγω blog ένοιωσα την ανάγκη να επισημάνω 2-3 σημεία. Ως προς το λάθος "εκατοντάδες χρόνια" δεν περίμενα αντίδραση. Είναι τόσο εξόφθαλμα εσφαλμένο, ώστε πίστεψα πως θα γινόταν αντιληπτό ως lapsus calami. Φυσικά το ορθό είναι "δεκάδες χρόνια" ή "μία σχεδόν εκατοντάδα χρόνια". Εν πάση περιπτώσει, παρακαλώ να με συγχωρέσετε για το lapsus. Επιτρέψατέ μου να επισημάνω πως ο Χιλλέλ για μένα δεν είναι λήμμα σε βιογραφική εγκυκλοπαίδεια, όπως για τους περισσότερους (ανάμεσα στους οποίους πιθανοθεωρητικά είναι και συμμετέχοντες στο εν λόγω blog ...): έχω πρόσβαση στις απόψεις του (στο πρωτότυπο) όπως παραδόθηκαν στην ραββινική παράδοση.
Επίσης, η παρατήρηση του Πάρη για αλαζονεία και παιδικές υπερβολές αν δεν ανάγεται στη σφαίρα του υπερβατικού είναι σίγουρα μια αφελής αφοριστική διαπίστωση: οφείλω να τονίσω πως όταν γράφει κανείς ένα περιορισμένο σε έκταση άρθρο μέσα σε ένα περιορισμένο ιστόχωρο, εκ των πραγμάτων δεν δύναται να παραθέσει εξαντλητικά τις απόψεις του. Ειδικά για το θέμα που έθιξα, μπορεί κανείς να εκδώσει βιβλίο.
Αντίθετα, να διατυπώνει κανείς απόψεις σε blogs εν είδει "sic Magister dixit" είναι εύκολο και γι' αυτό δεν θα μπω στον πειρασμό να γράψω περισσότερα. Το κείμενό μου, όπως και κάθε κείμενο πρέπει να κρίνεται συνολικά και όχι κάνοντας επιλεκτικά quotes σε χωρία, τα οποία αποσπασμένα από το συγκείμενο, παρερμηνεύονται.
Το κείμενό μου έχει συγκεκριμένη προθετικότητα, η οποία δεν είναι βέβαια να στηρίξει λ.χ. τον "ειρηνικό χαρακτήρα της Π.Δ."
Intelligenti pauca ...
Μένοντας συνεπής στην μη-συμμετοχή μου σε blogs, δεν θα επανέλθω στο θέμα. Κλείνοντας δε, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους σας για την σημασία που δώσατε στην ταπεινότητά μου μέσω της προσοχής σας στο κείμενό μου.
ΤΑΣΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ
Αγαπητέ Τάσο,
εμείς νας σε ευχαριστήσουμε που με το κείμενο σου μας έβαλες στη βάσανο του προβληματισμού.
Η μη ενασχόληση σου με τα ελληνικά ιστολόγια είναι φυσικά σεβαστή. Πολύ θα χαιρόμουν πάντως και μελλοντικά να φιλοξενήσω απόψεις σου μέσω του Canis Libertatis.
Καλές γιορτές σε όλους μας!
Δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύουν αυτά που αλίευσα κατά τη διάρκεια ταξιδιού στον κατά τα άλλα υπέροχο κόσμο του διαδικτύου αλλά θα ήθελα να τα παραθέσω με την επισήμανση ότι αφενός δεν γνωρίζω κατά πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αφετέρου δεν ενστερνίζομαι κάτι από αυτά αλλά ελπίζω να θέσω υμάς εις προβληματισμόν και αναζήτησιν.
Λοιπόν:
Σε μια σελίδα του διαδικτύου ένασ χρήστης έγραψε τα εξής:
"Αποσπάσματα από το ΤΑΛΜΟΥΔ, Ιερό Βιβλίο των Εβραίων.
Orach Chaiim (225,10). «Οι Χριστιανοί και τα ζώα συναθροίζονται εις ομάδας πρός σύγκρισιν».
Sanhedrin (74Β) TOS. «Η σεξουαλική συνουσία του Χριστιανού, είναι, ως του κτήνους».
Emeck Hamlelech (23D). «Αι μη εβραϊκαί ψυχαί προέρχονται από τον θάνατον και την σκιάν του θανάτου».
Chagigah (15Β). «O Εβραίος να θεωρήται καλός παρ' όλας τας αμαρτίας, τας οποίας διαπράττει»
Iore Dea (157, 2Η). «Επιτρέπεται να εξαπατάς Χριστιανούς, οι οποίοι πιστεύουν εις το Χριστιανικόν δόγμα».
Babha Kama (113Α). «Εβραίος δύναται να ψευσθή και να ψευδορκήση, ινα καταδικασθή Χριστιανός».
Ιore Dea (158,1). «Ούτε οι Χριστιανοί, ούτε οι εχθροί δεν πρέπει να διασώζωνται».
Hilkoth Akum (Χ, 1). «Μη διάσωσης Χριστιανούς εκ θανάσιμου κινδύνου».
Choschen Ham (388,15). «Φονεύσατε εκείνους, οι οποίοι έδωσαν τα χρήματα των Ισραηλιτών εις Χριστιανούς».
Hilkoth Akum (Χ, 2). «Οι βαπτισθέντες Εβραίοι δέον να θανατώνωνται».
Abhodah Zarah (26Β) Τ. «Οι καλλίτεροι τών Γκόϊμ (Χριστιανών) πρέπει να φονεύωνται».
Sepher Or Israel (177Β). «Εαν Εβραίος φονεύση Χριστιανόν, δεν διαπράττει έγκλημα».
Δείτε κι άλλα ανατριχιαστικά απόσπάσματα από το ΤΑΛΜΟΥΔ εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=i-Ck92WKvTU
Τέλη του 2007(!) ζητήθηκε από τον πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος να το καταδικάσει ως ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ και αυτός αρνήθηκε!"
Μπορεί κάποιος, στο μέτρο του δυνατού πάντα, να τα επιβεβαιώσει ή να τα διαψεύσει με στοιχεία;
Ευχαριστώ για την φιλοξενία Emmanouil
Καλώς όρισες, Πρωταγόρα!
Μία πρώτη απάντηση θα προσπαθήσω να σου δώσω με τις περιορισμένες μου γνώσεις, ελπίζοντας κάποια στιγμή να το κοιτάξει και ο εμπειρογνώμων Πορφύριος.
Το Ταλμούδ σε μεγάλο βαθμό αναπτύσσεται σε μία συζητητική βάση, όπως και οι συζητήσεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Παρουσιάζεται δηλαδή η hardcore θέση ενός μισαλλόδοξου ραββίνου (όπως αυτές που παραθέτεις), η οποία στην συνέχεια ανατρέπεται από τη διδασκαλία ενός δεύτερου ραββίνου. Άλλωστε αν πέσει ποτέ στα χέρια σου θα δεις πως ακριβώς δίπλα από την κάθε θέση υπάρχει και η ερμηνεία-επεξήγηση αυτής "Μισνά" και "Γκρεμαρά". Η παράθεση επομένως ξεκάρφωτων χωρίων, εμένα τουλάχιστον με βρίσκει το λιγότερο επιφυλακτικό.
Μετάφραση πάντως του κειμένου στα ελληνικά δεν πρέπει να υπάρχει. Αν έχεις όρεξη ρίξε και μια ματιά στην ανάπτυξη του προβληματισμού από την Wikipedia.
Δημοσίευση σχολίου