Όταν οι Πάνθηρες τα έβαλαν με τους Γαϊδάρους

Ανακάλυψα τους Streetpanthers πρώτη φορά διαβάζοντας το μπλόγκι ενός ιμπεριαλιστή νεοφιλελεύθερου, ο οποίος τότε μας παρουσίαζε τον Γάιδαρο του μηνός Ιουλίου. Έκτοτε λησμόνησα την ύπαρξη και τη δράση τους, καθώς η διαβίωση σε πόλη του εξωτερικού μου απέκρυπτε το μέγεθος του προβλήματος.

Πλέον έχω επιστρέψει Ελλάδα και ομολογώ πως αν ένα πράγμα με δυσκολεύει στην επαναπροσαρμογή, αυτό είναι η συμπεριφορά του Έλληνα οδηγού. Χθες μάλιστα ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπος με μία οδηγό, η οποία σε ώρα αιχμής στάθμευσε το ΙΧ της σε σηματοδοτημένη θέση για ΑΜΕΑ. Ο σύντομος διάλογος που ακολούθησε μου έδωσε να καταλάβω από τη μια πως η κατάσταση είναι όντως τραγική, από την άλλη όμως παράλληλα πως πέρα από την αγανάκτηση οφείλουμε και να ενεργήσουμε προς την σωστή κατεύθυνση. Και τότε ήταν που ξαναθυμήθηκα εκείνη την ομάδα πολιτών.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ STREETPANTHERS

Οι Streetpanthers επιδιώκουν να επισημάνουν την παραβατική και κοινωνικά απερίσκεπτη συμπεριφορά ορισμένων οδηγών, ελπίζοντας πως οι δεύτεροι δεν θα την επαναλάβουν μελλοντικά. Δεν πρόκειται ούτε για βανδάλους ούτε για ακτιβιστές της ντουντούκας και της δεκάρας. Σεβόμενοι την ατομική ιδιοκτησία των παραβατών, επικολλούν ένα εύκολα αφαιρούμενο αυτοκόλλητο στο τζάμι εκείνου του αυτοκινήτου που έχει παρκάρει όχι απλά παράνομα, αλλά με τρόπο που να εμποδίζει την κυκλοφορία συμπολιτών με κινησιακά προβλήματα. Με τον τρόπο αυτό επισημαίνουν ένα ζήτημα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, φιλοδοξώντας να αναπτύξουν μία αστική κουλτούρα, η οποία έως σήμερα λάμπει δια της απουσίας της.

ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο CANIS

Ο Canis αποφάσισε να θέσει υπό την προστασία του μία θέση στάθμευσης για ΑΜΕΑ, η οποία και βρίσκεται πάνω στο καθημερινό του δρομολόγιο. Η εναπόθεση ενός φυλλαδίου δεν κοστίζει ούτε σε χρόνο ούτε σε σάλιο, ενώ ο φίλος οδηγός που ενδέχεται να φέρει σοβαρές αντιρρήσεις θα προσκαλείται για έναν πρωινό καφέ γνωριμίας με τον εισαγγελέα υπηρεσίας, λίγα μόλις μέτρα παρακάτω.

Η στάση αυτή φαντάζει βέβαια ασήμαντη μπροστά στο σημερινό χάος που επικρατεί, δεν αποκλείεται όμως να βρει όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση. Δεν με πειράζει τόσο που πολλοί συμπολίτες μου παρκάρουν όπου τους βολέψει. Με ενοχλεί περισσότερο ο φόβος πως αν “προσαρμοστώ” στην ελληνική πραγματικότητα θα καταλήξω κι εγώ μια μέρα ν’ αφήνω το SUV μου στη θέση ενός ανθρώπου ανίκανου να περπατήσει. Και αυτός είναι ένας φόβος που με παραλύει.