That's all, folks

Ο Canis Libertatis υπήρξε τα τέσσερα τελευταία χρόνια ένας πολύτιμος σύντροφος. Με παρακίνησε να ασχοληθώ με ζητήματα της επικαιρότητας, να ακονίσω το πολιτικό μου αισθητήριο, να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και να ανοίξω ένα μικρό παράθυρο επικοινωνίας στον κόσμο.

Υπήρξε αιτία να έρθω σε επαφή με ιδιαίτερα αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι με τίμησαν με το ενδιαφέρον και τη θερμή υποδοχή που μου επεφύλαξαν. Τα διαδικτυακό μου εγχείρημα απέδωσε πολλαπλά οφέλη και θέλω να πιστεύω πως υπήρξε ένα μικρό έστω ανάχωμα στο κύμα λαϊκισμού και αμετροέπιας που σαρώνει το δημόσιο λόγο.

Ο κύκλος του ιστολογίου κάπου εδώ κλείνει. Όχι επειδή στο βάθος αντίκρισα το ανέσπερο φως του σοσιαλισμού, αλλά επειδή κρίνω ως απαραίτητη μια μετεγκατάσταση του μικρού πνευματικού μου κεφαλαίου, προτού αυτό αρχίσει να παρουσιάζει απώλειες.

Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς για την συμμετοχή και για το χρόνο που αφιερώσατε διαβάζοντας με. What about us? - We'll always have Canis.

Η αλήθεια που μας έκρυβαν επιμελώς

Δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική για να καταλάβουμε πως τους τελευταίους μήνες η πατρίδα μας βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κρίσης. Παρακολουθούμε οργισμένοι από τα κανάλια και τις εφημερίδες μια πεντακομματική κυβέρνηση δοσιλόγων, ένα καθεστώς πιστό στα δόγματα του άκρατου φιλελευθερισμού, μια δράκα που δεν δίσταξε να σφίξει ακόμα περισσότερο την τριχιά γύρω από το λαιμό της εργατικής τάξης, να καταπατήσει κεκτημένα δεκαετιών και να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία προκειμένου να μας αφαιμάξει και να μας σύρει στο άρμα των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών και της κλίκας τους.

Η κρίση όμως που βιώνουμε ως Έλληνες δεν είναι μονάχα κρίση του κεφαλαίου. Είναι πρωτίστως μια κρίση αξιών. Με τα αίτια της να εντοπίζονται σε προαιώνια σχέδια σκοτεινών διευθυντηρίων, η Ελλάδα βρίσκεται λαβωμένη μπροστά σε παγκόσμια αλλοεθνή θηρία. Όποιος έχει ασχοληθεί σοβαρά με τη μελέτη της Ιστορίας γνωρίζει πως τόσο η γεωστρατηγική μας θέση, όσο και τα προτερήματα του γένους μας αποτελούσαν ανέκαθεν ενοχλητικό αγκάθι στα πλευρά της νέας τάξης πραγμάτων.

Ως γνωστόν, το ανέστιο εβραιοσιωνιστικό κεφάλαιο μέσω διεθνών οργανισμών, μασωνικών στοών και τραπεζικών ιδρυμάτων έχει ενορχηστρώσει ένα ανήθικο παιγνίδι σε βάρος της πιστοληπτικής μας ικανότητας. Η απαξίωση βέβαια της εθνικής οικονομίας δεν γίνεται τόσο για να λυγίσουμε οικονομικά. Απώτερος στόχος των κερδοσκόπων είναι να πλήξουν τη γλώσσα, την ιστορία και τη θρησκεία μας, να μας διαμελίσουν ως έθνος, να εκμεταλλευθούν τον ορυκτό μας πλούτο και να μας παραδώσουν βορά στις ορέξεις βάρβαρων και αιμοσταγών γειτόνων.

Στην υπηρεσία όλων αυτών έχουν ταχθεί και ορισμένοι Εφιάλτες, δυτικόπληκτοι τεχνοκράτες, οι οποίοι βυσσοδομούν εναντίον έθνους και λαού. Οι νεογραικύλοι αυτοί έχουν απλώσει το ένα τους χέρι στις τράπεζες, την στιγμή που με το άλλο ξαναγράφουν βιβλία ιστορίας και κρατάνε τα Ελληνόπουλα μακριά από την θερμή αγκάλη της Εκκλησίας.

Στη συνείδηση όμως του Ελληνικού λαού τα μέτρα αυτών των κίναιδων εθνομηδενιστών και των αφεντάδων τους δεν έχουν νομιμοποιηθεί. Θεωρούνται άδικα, αντεργατικά και αντεθνικά. Ο μονόδρομος της EE μέρα με την ημέρα αμφισβητείται, πιο πολλοί την βλέπουν πια ως αντίπαλο, ως μίσθαρνο όργανο σιωνιστών παπικολατίνων χωρίς Θεό.

Προσωπικά είχα την ατυχία να γνωρίσω από μέσα όλες αυτές τις ραδιουργίες της πέμπτης φάλαγγας και πλέον δηλώνω έτοιμος να αποκαλύψω τον προδοτικό της ρόλο και να παραδώσω τους άλλοτε συνεργάτες μου στην κρίση του κυρίαρχου Ελληνικού λαού. Μαζί θα στήσουμε τα λαϊκά δικαστήρια και πάνω στα κουφάρια τους θα χτίσουμε μια νέα Ελλάδα, την Ελλάδα της 1ης Απριλίου!

- 1η Απριλίου, καλό μήνα! -  

Freedom an’ Ráki gang thegither

Στην πρόσφατη διαφήμιση του ΟΤΕ οι Κρήτες καζανάρηδες έχουν στήσει μία πρότυπη επιχείρηση απόσταξης και εμπορίας ρακής. Με εξασφαλισμένη την πρόσβαση στο διαδίκτυο (e-raki) εξάγουν το προϊόν τους σε όλα τη μήκη και πλάτη της γης, χωρίς αυτό να τους αποσπά από αγαπημένες ασχολίες, όπως το τσαγκρούνισμα της λύρας και το αγαπημένο παιχνίδι με τις τάπες των βαρελιών.

"Η επιχείρηση σου φτάνει εκεί που φτάνει η επικοινωνία της" καταλήγει η διαφήμιση. Κατά πόσο όμως ο ισχυρισμός αυτός ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Τα κρητικά ρακοκάζανα αποτελούν πράγματι αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής παράδοσης και το απόσταγμα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, κατά βάση στην εσωτερική αγορά.

by Cretense, trekearth

Και εδώ όμως ο σοφός όμως Έλλην νομοθέτης έχει προφθάσει να μεριμνήσει, ορθώνοντας σημαντικά προσκόμματα για τον μικρό παραγωγό που παίζει λύρα και σερφάρει με conn-x. Συγκεκριμένα, το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο (Ν. 2969/01 και συναφείς υπουργικές αποφάσεις) απαγορεύει ρητά στους παραδοσιακούς καζανάρηδες τόσο την εμφιάλωση όσο και την τυποποίηση του προϊόντος απόσταξης.

Εξασφαλίζοντας τους μεν ιδιαίτερο φορολογικό καθεστώς, τους αποκλείει από την τυποποίηση και ευρεία διακίνηση της τσικουδιάς, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα αυτό μόνο σε επαγγελματίες ποτοποιούς. Μάλιστα στο προσεχές διάστημα η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί για τους πρώτους, με νομοσχέδιο, το οποίο πιθανολογείται πως θα απαγορεύσει την αμεσολάβητη σχέση παραγωγού - καταναλωτή, υποχρεώνοντας όλους τους μικρούς αποσταγματοποιούς να συμβάλλονται με ποτοποιίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την οικονομική βιωσιμότητα της διαδικασίας.

Στη βάση της επικείμενης νομοθετικής ρύθμισης βρίσκεται η διασφάλιση των ποιοτικών κριτηρίων του προϊόντος, όπως και η προστασία των μεγαλύτερων αποσταγματοποιών από τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Ανασηκώνοντας όμως το χαλί, δεν μας είναι δύσκολο να εντοπίσουμε και τον φοροεισπρακτικό χαρακτήρα του μέτρου. Οι συνθήκες ανταγωνισμού εναρμονίζονται μεν μεσοπρόθεσμα και τα δημόσια έσοδα μεγενθύνονται, παράπλευρη όμως απώλεια  όλων αυτών θα είναι η παρεμπόδιση μιας παράδοσης αιώνων και η πιθανή μετατροπή του ρακοκάζανου σε μουσειακό έκθεμα.

Η ανάμειξη του κράτους στην διαδικασία απόσταξης και διάθεσης αλκοολούχων προϊόντων δεν πρέπει να λαμβάνεται αψήφιστα, καθώς ιστορικό προηγούμενο υπάρχει και είναι ιδιαίτερα διδακτικό. Η επιβολή φόρου στα αποστάγματα οδήγησε για παράδειγμα τους αμερικάνους παραγωγούς του 18ου αιώνα σε ένοπλη στάση, η οποία κατέληξε στην εξαφάνιση του Federalist Party από τον πολιτικό χάρτη των ΗΠΑ. Ακόμα παλαιότερα, στην Σκωτία του 1780, η υψηλή φορολόγηση του αλκοόλ ήταν υπεύθυνη για τη λειτουργία οκτώ νόμιμων και τετρακοσίων παράνομων αποστακτηρίων, ενώ και σήμερα αρκεί μια βραδινή βόλτα στα μπουλεβάρτα της Βαρκελώνης για να διαπιστωθεί η άνθιση μιας παράλληλης μαύρης αγοράς αλκοόλης.

Προκειμένου λοιπόν η γραφική αυτή διαφήμιση να βρίσκει πραγματικό έρεισμα στην οικονομία του τόπου και η rather exquisite taste της ρακής να φτάσει στο ποτήρι του κάθε Brian Barbershop, η κατεύθυνση δεν βρίσκεται στην επιβολή επιπρόσθετων έμμεσων περιορισμών, αλλά στην αναγνώριση και προαγωγή αυτής της παραδοσιακής διαδικασίας απόσταξης, η οποία άλλωστε αποτελεί και ένα από τα δυνατότερα συγκρητικά μας πλεονεκτήματα. Τόσο στην εξαγωγική οικονομία όσο και στo ευρύτερο πολιτισμικό μας περιβάλλον.

Carmina pastoris cretensis

Omnia vincit Amor; et nos cedamus Amori (Ecloga X, versus 69)

Η σύλληψη του αιώνα

Η πλατεία ήταν γεμάτη, δίχως όμως το νόημα νά 'χει κάτι απ' τις φωτιές. Ερυθρά λάβαρα, ντουντούκες, πλακάτ, υψωμένοι γρόνθοι και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Σύντροφος διαδηλωτής μεταφέρεται σηκωτός από τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας σε αστυνομική κλούβα, προκειμένου να διακομισθεί στο τμήμα για τα περαιτέρω. Οι στιγμές που καταγράφονται είναι πράγματι σπάνιες και προσφέρουν μοναδική τονωτική ένεση στον ρωσικό κατασταλτικό μηχανισμό.

Αφού οι μιλιταίρ κρανιοφόροι τσουβαλιάσουν τον νεαρό, ο φακός καταγράφει μία συντρόφισσα γιαγιά, η οποία σπεύδει προς αντιπερισπασμό, σχηματίζοντας παράλληλα μονάχη της ανθρώπινη αλυσίδα πίσω από την κλούβα. Οι αλληλέγγυοι σύντροφοι διαδηλωτές δράττονται τις ευκαιρίας, ανοίγουν την πόρτα και αφήνουν τα όργανα του νόμου και της τάξης με την απορία.

Η περιγραφή ίσως ήταν λιγότερο φαιδρή, αν δεν συνοδευόταν και από μία άναρθρη μουσική επένδυση, τις οποίας οι στίχοι είχαν κάποτε πέσει θύμα του ίδιου μηχανισμού καταστολής, ως ιδεολογικά επικίνδυνοι. Τα εύσημα πάντως δέον είναι όπως αποδοθούν στο ακέραιο.

Κανένας Νόμος να μην Περιορίζει την Ελευθερία του Λόγου και της Έκφρασης

του Αριστείδη Χατζή*

Στις 4 Οκτωβρίου 1976 ο Frank Collin, ηγέτης μιας μικρής ομάδας νεοναζί στο Σικάγο ζήτησε άδεια για να παρελάσει με την ομάδα του στο προάστιο Σκόκι. Οι δημοτικές αρχές έθεσαν κάποιες προϋποθέσεις που καθιστούσαν αδύνατη την παρέλαση και οι νεοναζί κατέφυγαν στα δικαστήρια.

Στις 28 Απριλίου 1977 το τοπικό δικαστήριο δικαίωσε τον δήμο καθώς στο Σκόκι οι 40.000 από τους 70.000 κατοίκους του ήταν εβραϊκής καταγωγής, οι 5.000 μάλιστα από αυτούς ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Γι’ αυτό άλλωστε οι νεοναζί επέλεξαν το Σκόκι για την παρέλασή τους. Στην παρέλαση αυτή σχεδίαζαν να φορέσουν στολές του γερμανικού ναζιστικού κόμματος και να φέρουν σημαίες με σβάστικες.

Ο στόχος των ναζί ήταν προφανής: η παρέλαση μπροστά από τα σπίτια ανθρώπων που επέζησαν από το ολοκαύτωμα ή έστω ανθρώπων που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα σ’ αυτό θα προκαλούσε ισχυρή ψυχική οδύνη στον εβραϊκής καταγωγής πληθυσμό του Σκόκι.

Αυτό ισχυρίστηκαν οι δικηγόροι της κοινότητας του Σκόκι στα δικαστήρια, τονίζοντας ακόμα ότι ο λόγος μίσους, ο ρατσιστικός και μισαλλόδοξος λόγος, δεν θα πρέπει να προστατεύεται καθώς ισοδυναμεί με φυσική βία (και ορισμένες φορές είναι πολύ πιο οδυνηρός). Επιπλέον η παρουσία των Ναζί στο Σκόκι θα οδηγούσε οπωσδήποτε σε βίαιες συγκρούσεις που δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν από τις αρχές.

Μόνο με την απόλυτα ελεύθερη αγορά των ιδεών μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ανοικτά τον μισαλλόδοξο λόγο και μόνο έτσι μπορούμε να ελέγχουμε τις αρχές μας και τις αντιλήψεις μας συνεχώς, χωρίς να εφησυχάζουμε ποτέ.

Όμως οι νεοναζί βρήκαν έναν ανεπιθύμητο γι’ αυτούς σύμμαχο. Την American Civil Liberties Union (ACLU), τη μεγαλύτερη φιλελεύθερη οργάνωση προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων στις Η.Π.Α. Η ACLU κατέφυγε στα ομοσπονδιακά δικαστήρια και κέρδισε εκ μέρους των νεοναζί όλες τις δικαστικές διαμάχες με αποκορύφωμα τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου της Πολιτείας του Ιλλινόι και του 7ου Περιφερειακού Εφετείου.

Τα αμερικάνικα δικαστήρια δικαίωσαν ουσιαστικά όχι τους Ναζί (που τελικά δεν παρέλασαν στο Σκόκι) αλλά την ACLU που έδωσε και συνεχίζει να δίνει αγώνες για την μεγαλύτερη δυνατή προστασία της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης που την έχει κατοχυρώσει η περίφημη πρώτη τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος:

«Το Κογκρέσο δεν θα θεσπίσει κανένα νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου.» Και «όταν λέμε κανέναν, εννοούμε κανένα νόμο» έλεγε ο ανώτατος αμερικανός δικαστής Hugo Black. Αν και η ACLU έχασε 30.000 μέλη και $500.000 σε εισφορές δεν υποχώρησε, ενώ πολλοί από τους δικηγόρους της που υπερασπίστηκαν με πάθος το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης των ναζί ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Αντίθετα στην Ευρώπη η προστασία είναι όχι μόνο ελλιπής αλλά πολλές φορές και ανύπαρκτη. Τιμωρούνται πολλά είδη λόγου, η άρνηση του Ολοκαυτώματος, η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων, σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύεται ακόμα και η στράτευση σε ακραίες οργανώσεις της Αριστεράς ή της Δεξιάς. Στην Ελλάδα (και αλλού) φτάσαμε στο τραγελαφικό σημείο να ποινικοποιούμε και την κουκούλα στις διαδηλώσεις.

Δυστυχώς το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκανε ένα ακόμα βήμα προς την ολισθηρή πλαγιά του περιορισμού του λόγου και της έκφρασης με την κατάθεση Σχεδίου Νόμου με θέμα την «Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου». Στο σχέδιο αυτό νόμου (το οποίο έχει τεθεί σε διαβούλευση) απαγορεύονται όλα τα είδη του «απεχθούς λόγου» στην παράδοση πολλών ευρωπαϊκών νομικών συστημάτων.

Ο νόμος αυτός δεν πρέπει να ψηφισθεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Ελπίζουμε ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης θα αποσύρει το σχέδιο στο σύνολό του και θα το επαναφέρει περιορίζοντάς το στην απαγόρευση των πράξεων μίσους και όχι του λόγου. Στο εξαιρετικό βιβλίο του για την Ελευθερία του Λόγου στις ΗΠΑ ο Σταύρος Τσακυράκης αναφέρει ότι η προστασία του λόγου στις ΗΠΑ είναι τόσο συστηματική και ισχυρή που λίγο απέχει από το να είναι απόλυτη.

Το βιβλίο αυτό πρέπει να διαβαστεί επειγόντως από όλους τους Έλληνες νομικούς γιατί η προστασία του λόγου και της έκφρασης θα πρέπει να είναι απόλυτη.

Μάλιστα, κατά σύμπτωση, αυτές τις ημέρες εκδόθηκαν άλλες δύο ιστορικές αποφάσεις από τα αμερικανικά δικαστήρια για την προστασία της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης.

Στην πρώτη το Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε το δικαίωμα μιας παρανοϊκής χριστιανικής οργάνωσης να διαμαρτύρεται έξω από νεκροταφεία που κηδεύονται αμερικανοί στρατιώτες με συνθήματα όπως «Ο Θεός τιμωρεί τις Η.Π.Α. επειδή νομιμοποίησαν την άμβλωση» και στη δεύτερη το 7ο Περιφερειακό Εφετείο αναγνώρισε το δικαίωμα σε ένα μαθητή να φοράει στο σχολείο του μπλούζα που αναγράφει το μήνυμα «Να είσαι χαρούμενος, όχι Gay».

Ο δικαστής Richard Posner, που εξέδωσε τη δεύτερη απόφαση, τονίζει: «Στη δική μας κοινωνία τα άτομα δεν έχουν το νομικό δικαίωμα να αποτρέπουν την κριτική των πεποιθήσεών τους ή ακόμα και του τρόπου ζωής τους.»

Η ιδέα της απόλυτης προστασίας του λόγου και της έκφρασης βασίζεται σ’ αυτό που ο φιλόσοφος Jeremy Waldron ονομάζει αρχή της «ηθικής σύγκρουσης» και την αποδίδει στον μεγαλύτερο φιλελεύθερο στοχαστή όλων των εποχών, τον John Stuart Mill. Για τον Mill ο ακραίος και επιθετικός λόγος πρέπει να προστατεύεται ακόμα και όταν προκαλεί οδύνη. Όταν απαγορεύεις τη διατύπωση μιας άποψης, γράφει, είναι σαν να ληστεύεις την ανθρωπότητα.

Μόνο με την απόλυτα ελεύθερη αγορά των ιδεών μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ανοικτά τον μισαλλόδοξο λόγο και μόνο έτσι μπορούμε να ελέγχουμε τις αρχές μας και τις αντιλήψεις μας συνεχώς, χωρίς να εφησυχάζουμε ποτέ.

Μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε μια καθαρή και ζωντανή εικόνα της αλήθειας, όταν αυτή θα παραχθεί μετά από την σκληρή σύγκρουσή της με το σφάλμα.

* Ο Αριστείδης Χατζής είναι Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος της ACLU. Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας "Το Βήμα" και στο προσωπικό του ιστολόγιο "Liberty".

Ισλαμισμός και συνταγματική τριτενέργεια

Με τον σταθερό ρυθμό ανάπτυξης και την σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία των τελευταίων δεκαετιών, η Γερμανία εξακολουθεί να αποτελεί για το μέσο οικονομικό μετανάστη μια χώρα, όπου ρέουν άφθονα το μέλι και το γάλα η μπύρα. Για το μέλι ορισμένοι οικονομολόγοι ίσως έβαζαν και το χέρι τους στη φωτιά. Για το ευγενές ελιξήριο του ζύθου όμως, ένα φάσμα πλανάται τελευταία πάνω από τους βαυαρικούς σιτοβολώνες.

Η αρχή έγινε όταν ένας μουσουλμάνος αποφάσισε να διακόψει την  ανατροφοδότηση συγκεκριμένων ραφιών πολυκαταστήματος, στο οποίο εργαζόταν επί σειρά ετών. Θρησκευτικές επιταγές του απαγόρευαν κάθε επαφή με φυάλες ζύθου και λοιπών αποσταγμάτων και όταν ο εργοδότης κατήγγειλε τη μεταξύ τους σύμβαση, εκείνος  προσέφυγε στη Γερμανική δικαιοσύνη. Το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Εργατοδικείο, μανούλα (κατά κυριολεξία) στην αρχή της αναλογικότητας, ακύρωσε τη δικαστική απόφαση που αναγνώριζε την απόλυση και αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο δικαίωμα του εργαζόμενου να αρνείται την παροχή συγκεκριμένων εργασιακών καθηκόντων επί τη βάσει των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.

Το Γερμανικό Ακυρωτικό αναγνώρισε με αυτόν τον τρόπο τριτενέργεια συνταγματικών δικαιωμάτων επί εργατικής διαφοράς, σε μια αδόκιμη απόπειρα εναρμόνισης της οικονομικής ελευθερίας με την ελευθερία εκδήλωσης της θρησκευτικής πίστης. Με ένα κλασικό πλέον παράδειγμα τριτενέργειας, ο Γερμανός δικαστής ουσιαστικά ήρθε και εξέδωσε μία απόφαση πολιτικής σκοπιμότητας, συνδιαμορφώνοντας ως μη όφειλε μία συμφωνία μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Ο στόχος του εμφανής δια γυμνού οφθαλμού: να προκαταλάβει τη δημόσια συζήτηση περί πολυπολιτισμικότητας ή/και διαφύλαξης της γερμανικής Leitkultur.

Η παρέκταση των συνταγματικών δικαιωμάτων επί ιδιωτικών σχέσεων επιχειρείται όμως αυτήν τη φορά χωρίς να έχουν καταστεί σαφή τα όρια ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ενδεχόμενο επιβολής μιας και μόνης πολιτικής πολιτικοθρησκευτικής θέασης του κόσμου επί της παραγωγικής διαδικασίας.  Ο δικαστικός παρεμβατισμός επομένως στην ιδιωτική σφαίρα αυτονομίας των πολιτών δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Σε ατραπούς, τις οποίες οι καλοί καγαθοί δικαστές του Κάσσελ δεν είναι σε θέση να ιχνηλατήσουν.

Δελτίο Τύπου BAG εδώ
Περίληψη της απόφασης στα Ελληνικά εδώ

Έχει κουνούπια στο Αγαθονήσι;

hat tip: neTpen

Η ώρα του κούταβου

Έχουν περάσει κοντά δύο χρόνια από την εμφάνιση του και τo κίνημα Tea Party εξακολουθεί να αποτελεί πολιτικό γρίφο· a riddle, wrapped in a mystery, inside an enigma, όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον.

Η 'Ώρα του Κούταβου επανέρχεται λοιπόν στην πρωινή ζώνη κινουμένων σχεδίων, προκειμένου να παρουσιάσει στους μικρομέγαλους φίλους της μια εναλλακτική όψη της οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ. Εδώ και κάποιους μήνες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα έργο κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, το "the American Dream". Σκοπός των συντελεστών του υπήρξε η κατάθεση μιας libertarian εκδοχής για τα αίτια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και η κατάδειξη του αρνητικού ρόλου που διαδραμάτισε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα σε αυτήν την ιστορία.

Το όλο εγχείρημα είναι ιδιαίτερα αξιόλογο, καθώς διαθέτει εξελιγμένα γραφικά και ένα εύπεπτο σενάριο. Δυστυχώς όμως  χαρακτηρίζεται παράλληλα και από ένα ιδιαίτερα σημαντικό μειονέκτημα: από την πρώτη στιγμή γίνεται μία εμφατική προσπάθεια να φορτωθούν τα δεινά των ΗΠΑ και κατ' επέκταση του κόσμου σε μια σκοτεινή δύναμη, την υποχθόνια - και καλά - αυτοκρατορία της οικογένειας Rothschild.

Το κίνημα Tea Party είναι ιδιαίτερα ετερόκλητο και στις τάξεις του συγκεντρώνονται μεταξύ άλλων οπαδοί των πιο απίθανων θεωριών, αναζητώντας χώρο έκφρασης και διάδοσης των εμμονών τους. Κρίσιμη όμως εδώ είναι η θεμελιακή ασυμβατότητα που διακρίνει την αγαπή προς την ελευθερία με την συνωμοσιολογία. Σε σχετικά πρόσφατο άρθρο του στο περιοδικό Freeman, ο καθηγητής Steven Horwitz καταδεικνύει τον βαθμό σύγκρουσης του φιλελευθερισμού με τις κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας και τραβάει μία κόκκινη γραμμή.

"Σε τελευταία ανάλυση, η πίστη πως μία μικρή ομάδα κακών ανθρώπων δολοπλοκούν και επηρεάζουν τις οικονομικές και κοινωνικές διαδικασίες προς εξυπηρέτηση ίδιων στόχων, αποτελεί ομολογία προς τους υπερασπιστές του κρατικού οικονομικού σχεδιασμού πως ο έλεγχος και η χειραγώγηση της οικονομίας είναι πραγματικά εφικτή! Με άλλα λόγια, οι θεωρίες συνωμοσίας είναι μια μορφή σοσιαλισμού."

Addendum: Για μία πρώτη γνωριμία με το Tea Party Movement μπορείτε να διαβάσετε την εξαιρετική ανάλυση ενός κόκκορα.

Η ρητορική μίσους και το πρωθυπουργικό αυτεπίστροφο

"Υπάρχουν χώρες δημοκρατικές που έχουν νομοθεσία ενάντια στη ρητορική του μίσους και υπάρχουν άλλες χώρες - πάλι δημοκρατικές - που θεωρουν ότι εάν βάλει κανείς μία διάταξη ενάντια στη ρητορική του μίσους, αυτό υπονομεύει την ελευθερία της έκφρασης. Άρα λοιπόν εδώ χρειάζεται να προσέξει κανείς, να μην χρησιμοποιήσει το κράτος, το οποίο θά ρθει να υπονομεύσει την ελευθερία της έκφρασης. Δηλαδή ο αστυνόμος να πει “δεν σου επιτρέπω να πεις αυτή την άποψη διότι θεωρώ ότι είναι μια ρητορική μίσους”, διότι αυτά πολλές φορές στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί για να καταπιέσουν πραγματικές δημοκρατικές κινήσεις πολιτών ή να αντιμετωπίσουν μια άλλη άποψη πολιτική, την οποία θεωρούσαν επικίνδυνη για να μπορούν να κρατάνε κάποιοι την εξουσία.

Άρα λοιπόν σ’ αυτό θέλει μια σοβαρή συζήτηση, τι μέτρα αναλαμβάνει κανείς για να αντιμετωπίσει τη ρητορική του μίσους. Για εμένα η καλύτερη αντιμετώπιση ρητορικής του μίσους είναι η διαμόρφωση μιας δημοκρατικής συνείδησης πλατύτερα σε κάθε κοινωνία και στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία και αυτά έχουνε μεγάλη ευθύνη για το αν αφήνουν ή υποθάλπουν πολλές φορές, κάποια από αυτά ή κάποιοι δημοσιογράφοι – δεν λέω για όλους - μια ρητορική του μίσους, μια ευκολία στο να λες ο άλλος είναι διαφορετικός και άρα είναι κακός. Είναι για μένα πιο αποτελεσματικό τελικά από το να ζητήσουμε από το ίδιο το κράτος να κυνηγάει κάποιους επειδή έχουν μία άποψη που βεβαίως μπορεί να είναι πολύ κακή αλλά έχουνε δικαίωμα να την εκφράσουν".

H παραπάνω δήλωση θα μπορούσε να ανήκει σε έναν φοιτητή νομικής αμερικανικού πανεπιστημίου. Θα μπορούσε επίσης να γίνει από τον πρόεδρο της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως ανήκει στον πρωθυπουργό της χώρας και πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου.

Σε δημόσια συζήτηση που είχε το Νοέμβριο του 2010 με νέους πολίτες, ερωτήθηκε από μία κοπέλα εάν η κυβέρνηση του σκοπεύει να θεσμοθετήσει κάτι ενάντια στη ρητορική μίσους, ουτωσώστε να μην επιτρέπεται στον δημόσιο λόγο η προώθηση της διάκρισης. Η απάντηση που έδωσε εξέπληξε ευχάριστα όσους υποστηρίζουν πως ο ποινικός κολασμός και η λογοκρισία δεν αποτελούν δόκιμη αντίδραση έναντι όσων καλλιεργούν τα φοβικά σύνδρομα και τη μισαλλοδοξία του ακροατηρίου τους.

Λίγους μήνες μετά, ο υπουργός δικαιοσύνης της ίδιας κυβέρνησης φέρνει προς διαβούλευση σχέδιο νόμου για την "Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου". Η εξέλιξη αυτή εντάσσει την προ μηνών δήλωση σε μια μακρά σειρά εξαγγελιών και θέσεων, οι οποίες βρίσκονται "εκτός των ιδεολογικών ορίων" της κυβέρνησης και του πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος και εκθέτει τον κο Παπανδρέου καθώς τον εμφανίζει να τοποθετείται όχι ως πρωθυπουργός, αλλά ως πρόεδρος Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης.

Η σημερινή απόσταση της  πρωθυπουργικής θέσης από το νομοπαρασκευαστικό έργο της κυβέρνησης ΠαΣοΚ δεν μπορεί παρά να δηλοί δύο τινά. Είτε πως ο κος Καστανίδης νομοπαρασκευάζει όπως του επιτάσσει η γυναίκα του η συνείδηση του και δεν καλύπτεται πολιτικά από τον άμεσο πολιτικά προϊστάμενο του, είτε πως ο πρωθυπουργός μας μετεστράφη απότομα και αποφάσισε να επεκτείνει αντί να καταργήσει τις διατάξεις ενός αναχρονιστικού και επικίνδυνου για την ελευθερία μας νόμου.

Σε κάθε περίπτωση δημιουργείται ένα ιδιαίτερα αρνητικό προηγούμενο, το οποίο θα λειτουργήσει όπως εκείνο το όπλο ιθαγενών της Aυστραλίας που ρίχνεται εναντίον μακρινού στόχου και, αν αποτύχει, επιστρέφει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Το αυτεπίστροφο που θα έλεγε και ο συνΙστολόγος Αναγνωστόπουλος.

Εκτυφλωτικό άρωμα καφέ

Η καφετέρια Indigo λειτουργεί τα τελευταία χρόνια στον πεζόδρομο της 25ης Αυγούστου προσφέροντας καλό καφέ και μια μεγάλη ποικιλία γλυκών. Ο μέσος Ηρακλειώτης μερακλής μπορεί να καθίσει στα αναπαυτικά καθίσματα και με θέα τον καθεδρικό ναό του Αγίου Τίτου να απολαύσει ένα φρεσκοαλεσμένο χαρμάνι, από τις προσεκτικά επιλεγμένες ποικιλίες taf.

Η εμπειρία θα άγγιζε την τελειότητα, αν δεν υπήρχε μία μικρή κακοτεχνία, η οποία αποσπά πολλούς από την σχετική ιεροτελεστία: κάποιου φουτουριστή αρχιτέκτονα του κάπνισε να τοποθετήσει μια σειρά ραβδωτές πλάκες, οι οποίες εμποδίζουν την ισορροπία των θαμώνων με αποτέλεσμα να διατρέχουν ανά πάσα στιγμή τον κίνδυνο να τους χυθεί το καϊμάκι ή να προσγειωθεί κάποιος ενοχλητικός πάνω στο τραπέζι τους.

Το ιστορικό κέντρο του Ηρακλείου βλέπετε, έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς ως η μεγαλύτερη υπαίθρια καφετέρια της Ελλάδας. Και αν η θλιβερή πραγματικότητα κάποιων συμπολιτών με ειδικές ανάγκες προσκρούει στην οικονομία του φραππέ, ε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.


Addendum: Πέρα από την ανάρτηση αυτή θεώρησα συνεπές να έρθω επώνυμα σε επαφή με τον τοπικό τύπο και τις εμπλεκόμενες αρχές. Σήμερα (28/02/2011) ενημερώθηκα πως ο εισαγγελέας κος Μαρκάκης επενέβη και πως με μία "επιχείρηση σκούπα" απομάκρυνε - έστω και προσωρινά - τα παράνομα τραπεζοκαθίσματα. Μία μικρή αλλά σημαίνουσα νίκη του κράτους δικαίου στην διεκδίκηση του δημόσιου χώρου για όλους τους πολίτες.

Προσοχή, ακολουθεί διαφήμιση real estate

"Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον ίδιο και στην οικογένεια του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή, ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες."

Άρθρο 25, Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

"Poverty anywhere constitutes a danger to prosperity everywhere."

Declaration of Philadelphia

Πετώντας με την κρητική αστερόεσσα

Ο προ ημερών προβληματισμός για την τιμή των αεροπορικών εισιτηρίων στις γραμμές εσωτερικού με οδήγησε στην επιλογή της Sky Express, μιας μικρής εταιρίας με έδρα το Ηράκλειο. Η αεροπορική αυτή εταιρία διαθέτει έναν στολίσκο 19θέσιων και 30θέσιων jets και εξυπηρετεί κατά βάση άγονες γραμμές της νησιωτικής Ελλάδας, κερδίζοντας καθημερινά ευχαριστημένους πελάτες.

Μέσα σε μία ιδιαίτερα απαιτητική αγορά δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η άνεση και η αξιοπιστία του στόλου της σκιαγραφούν μία μικρή ιστορία επιχειρηματικής επιτυχίας. Δυστυχώς όμως οι λόγοι για τους οποίους το όνομα της επανέρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα δεν άπτονται των οικονομικών της επιδόσεων.

Το 2006 η διοίκηση της Sky Express είχε την ατυχή έμπνευση να κατοχυρώσει ως εταιρικό σήμα μία σαΐτα διαιρεμένη σε τέσσερα τεταρτημόρια, ένα εκ των οποίων έφερε λευκό άστρο σε κόκκινο φόντο. Το σήμα αποτελούσε μεταφορά της κρητικής αστερόεσσας, ενός ιστορικού συμβόλου της πρόσφατης Ελληνικής ιστορίας, τιμώντας τον τόπο και κολακεύοντας το καταναλωτικό κοινό στο οποίο κατά βάση απευθυνόταν.

Το γεγονός δεν άργησε να πέσει στην αντίληψη ημιμαθών δημοσιογράφων και κηνσόρων της πολιτικής ζωής, για τους οποίους η χρήση ενός συμβόλου δεν αποτελούσε παρά ακόμα μία προπαρασκευαστική πράξη απόσχισης της νήσου. Αντιμέτωποι με δρυμεία τρικυμία εν κρανίω, ισχυρίζονταν πως το λογότυπο της εταιρίας αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, το οποίο θα μας οδηγήσει σε απόσχιση, προς εξυπηρέτηση σκοτεινών κέντρων του εξωτερικού.

Bρισκόμενη σε δεινή επικοινωνιακά θέση, η εταιρία τροποποίησε το σήμα επί της ιστοσελίδας και του στόλου της, εκδίδοντας παράλληλα Δελτίο Τύπου, όπου έθετε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Το καλοκαίρι του 2010 όμως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΛάΟΣ επανήλθε με ερώτηση προς την αρμόδια υπουργό, επιμένοντας σε εθνοφοβικά σενάρια, ενώ μόλις προ ημερών μία διαφήμιση της Vodafone, στην οποία αχνοφαινόταν διαφημιστικό σημαιάκι της Sky Express, δημιουργούσε εκ νέου παράκρουση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η όλη ιστορία γύρω από την σημαία της Κρητικής Πολιτείας έχει πλέον φτάσει σε σημείο παραλογισμού. Το νοσηρό αυτό κλίμα τροφοδοτεί ένα καθεστώς φόβου και  θέτει τις βάσεις για ένα κυνήγι μαγισσών, στο οποίο πρωτοστατούν κύκλοι της άκρας δεξιάς. Οι αυτόκλητοι εθνικοί μας προστάτες επικαλούνται μία ασαφή πρόθεση παραποίησης εθνικών συμβόλων και ανασύρουν κινδυνολογικά σενάρια από την απύθμενη δεξαμενή της δικής τους νοσηρής φαντασίας. Η σκοπιμότητα τους δεν είναι άλλη από τη δημιουργία εντυπώσεων και την καλλιέργεια φοβικών συνδρόμων, προκειμένου να είναι μετά σε θέση να εμπορευθούν τον κλιμακούμενο φόβο της κοινής γνώμης και να διευρύνουν την εκλογική τους απήχηση.

Σε πείσμα όλων αυτών όμως, η κρητική αστερόεσσα συναντάται σήμερα τόσο στις πόλεις όσο και στην κρητική ύπαιθρο, αποτελώντας δήλωση τοπικής υπερηφάνειας και γεωγραφικής(!) διαφοροποίησης. Στο συλλογικό υποσυνείδητο η σημαία συμβολίζει τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμα του τόπου, μεταξύ των οποίων και η αγάπη για ελευθερία με την ευρύτερη έννοια του όρου. Εξυπακούεται πως δεν τίθεται έναντι της έννομης τάξης και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι θλιβερό και παράλογο, όταν από μόνη την χρήση της τεκμαίρεται η επιβουλή της ακεραιότητας της χώρας μας. Ας μην φτάσουμε λοιπόν στο σημείο να καλούνται Έλληνες πολίτες από την ΕΥΠ δι’ υπόθεσιν των, για να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες. Κατάθεση πιστοποιητικών εθνικοφροσύνης δεν οφείλουν οι κρητικοί σε κανέναν.

Το αγγουράκι των ερωτευμένων

Εορτάζοντας την ημέρα των λουλουδάδων των ερωτευμένων, η αλυσίδα καταστημάτων Sainsbury's λάνσαρε στις εννέα του μήνα το cucumis cucumorum, το αγγουράκι του Αγίου Βαλεντίνου. Πρόκειται για ένα επετειακό ζαρζαβατικό, το οποίο διατίθεται εδώ και κάποιες ημέρες στις βρετανικά μανάβικα και έχει κατά γενική ομολογία προκαλέσει θραύση. Το αγγουράκι των ερωτευμένων υπόσχεται να δώσει μία εντελώς νέα προοπτική στη μεταξύ σας σχέση, ενώ η γνωστή του δροσερή αίσθηση σας επιτρέπει να το απολαύσετε με τον/την σύντροφο σας είτε κομμένο (Greek Salad, μάσκα ομορφιάς) είτε άκοπο (φορολογική εκκαθάριση).

Απολαύστε υπεύθυνα

Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός

Δεν πάει καιρός που ο Joaquín Almunia, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής  και αρμόδιος για ζητήματα ανταγωνισμού έβαζε πάγο στα σχέδια Ολυμπιακής και Aegean για merger. Το σκεπτικό του εν ολίγοις ήταν πως "η συγχώνευση θα οδηγούσε σε οιονεί μονοπώλιο στην Ελλάδα και ως εκ τούτου σε υψηλότερες τιμές και χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών για Έλληνες και τουρίστες που ταξιδεύουν μεταξύ Αθήνας και νησιών".

Η απόφαση απογοήτευσε μεν δύο σημαίνοντες παίκτες της αγοράς, παράλληλα όμως αποτέλεσε και ενθύμιση πως οι Ευρωπαϊκοί ρυθμιστικοί μηχανισμοί δύνανται να λειτουργήσουν εύτακτα, προασπιζόμενοι το συμφέρον της Ένωσης και του Ευρωπαίου καταναλωτή.

Οι ανησυχίες πάντως της Επιτροπής μόνο υπερβολικές δεν υπήρξαν, γεγονός το οποίο διαπίστωσα σήμερα στην προσπάθεια μου να αγοράσω αεροπορικά εισητήρια από Ηράκλειο προς Αθηνοχώρι. Δεν χρειάζεται παρά μία σύντομη έρευνα αγοράς, για να παρατηρήσει και ο πλέον καλόπιστος πως οι δύο "ανταγωνίστριες" εταιρίες ζουν ένα παρατεταμένο ειδύλλιο, με εναρμονισμένες χρεώσεις στις γραμμές εσωτερικού. Η ιδανική λύση θα ήθελε τις εγχώριες ενώσεις καταναλωτών  να απευθύνουν καταγγελία για εναρμονισμένη πρακτική. Μέχρι τότε όμως ή μέχρι να βρεθεί κάποιος ανταγωνιστής με cojones, ο Έλληνας καταναλωτής θα τρώει κουφέτα, απολαμβάνοντας τις πτήσεις του με τα εναρμονισμένα φτερά του ζεύγους.

Porajmos, το άγνωστο Ολοκαύτωμα

Την προηγούμενη εβδομάδα συμπληρώθηκαν εξήντα έξι χρόνια από την απελευθέρωση των κρατουμένων του Άουσβιτς και η 27η Ιανουαρίου τιμήθηκε ως παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων του Ολοκαυτώματος με συμβολικές εκδηλώσεις ανά τον κόσμο.

Οι σεμνές αυτές εκδηλώσεις έριξαν άθελα τους σκιά σε μία παράλληλη, σχεδόν άγνωστη ιστορία εκατοντάδων χιλιάδων ψυχών. Πρόκειται για το τσιγγάνικο Ολοκαύτωμα, γνωστό ως Κατασπάραξη (Porajmos) ή "μαύρος φόβος", για το οποίο ουδέποτε χύθηκε μελάνη και του οποίου τα θύματα εξακολουθούν δεκαετίες μετά να υφίστανται αποκλεισμό και διώξεις.

Η προσπάθεια εξόντωσης της μεγαλύτερης εθνοτικής ομάδα της Ευρώπης είχε αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος των ναζιστικών νόμων καθαρότητας και συνέχεια μίας μακράς παράδοσης διωγμών ανά την Ευρώπη. Σε λίγα μόλις χρόνια χάθηκαν 220.000 με 500.000 ζωές, γεγονός το οποίο δεν στάθηκε από μόνο του αρκετό για να συγκινηθεί ο μεταπολεμικός κόσμος, με τη Γερμανία να αναγνωρίζει τη γενοκτονία μόλις το 1986 και την Ελλάδα μάλλον να την αγνοεί.

Για πρώτη φορά σήμερα ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Jerzy Burzek, απηύθυνε κάλεσμα για πανευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ρόμα. Το βήμα είναι σημαντικό, μένει όμως να διανυθεί ένας μακρύς και δύσβατος δρόμος. Η εικόνα του τσιγγάνου είναι αυτή του μικροεγκληματία κατσίβελου, ενώ η άρνηση του να ενσωματωθεί στα ισχύοντα πολιτιστικά πρότυπα εισπράττεται εχθρικά από μεγάλη μερίδα του πνευματικού και πολιτικού μας κόσμου, μέλη του οποίου κατά τα λοιπά συνωστίζονται σε εκδηλώσεις μνήμης και δεν παραλείπουν να κόβουν τις κορδέλες φιλανθρωπικών galas. Ευαισθησία à la carte, η οποία δεν απομακρύνει κατ' ελάχιστο το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής, τραγικότερης αυτή τη φορά Κατασπάραξης.








Η ταινία Liberté αφηγείται την ιστορία εκδίωξης μιας ομάδας τσιγγάνων από τη Γαλλία του καθεστώτος Vichy. Αν την πετύχετε στη βιντεοθήκη της γειτονιάς, αξίζει να της αφιερώσετε λίγο χρόνο.

Το αντανακλαστικό της ελευθερίας

Η έντονη αγάπη μου για τις ζουμερές μπριζόλες και την ελευθερία μου έφερε τις προάλλες στο μυαλό την ιστορία του θείου Ισίδωρου. Ο θείος μου ο Ισίδωρος γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί με άλλα κουτάβια στο επιστημονικό εργαστήριο ενός εκκεντρικού και δύστροπου επιστήμονα, του Ιβάν Πέτροβιτς Παβλόφ. Ταγμένος στην υπηρεσία της νευροφυσιολογίας, ο Ισίδωρος απολάμβανε τις εξαιρετικές λιχουδιές της ρώσικης στέπας, υποφέροντας όμως παράλληλα από καούρες και δυσπεψία, καθώς ο Παβλόφ από ένα σημείο και μετά παραξένεψε και χτυπούσε τα καμπανάκια στο ξεκούδουνο, κάνοντας πόλεμο νεύρων σε παιδιά, γυναίκα και σκυλιά.

Ο Θείος μου Ισίδωρος

Δεν ήταν όμως μόνο το ερευνητικό έργο του νομπελίστα καθηγητή, εξ αιτίας του οποίου υπέφερε του κυνός ο πρόγονος. 'Ήταν και οι μάλλον άγνωστες σχέσεις του με  την σοβιετική κυβέρνηση, οι οποίες αποτέλεσαν μοναδικό φαινόμενο όχι μόνο για την ΕΣΣΔ, αλλά γενικά στην ιστορία της επιστήμης. Και αυτό καθώς αν και δεν αναμείχθηκε ποτέ στην πολιτική, ο Παβλόφ ήταν ένας άνθρωπος που μιλούσε άφοβα για ό,τι θεωρούσε ως αλήθεια.

Το 1922, κατά την δύσκολη περίοδο που ακολούθησε την Επανάσταση, ζήτησε από τον Λένιν την άδεια να μεταφέρει το εργαστήριό του στο εξωτερικό. Ο Λένιν αρνήθηκε, λέγοντας ότι η Ρωσία χρειαζόταν επιστήμονες όπως αυτόν και ότι ο Παβλόφ θα έπρεπε να έχει την ίδια αναλογία φαγητού με έναν τιμημένο κομμουνιστή. Αν και ήταν περίοδος μεγάλης πείνας, ο Παβλόφ αρνήθηκε: "Δεν θα δεχθώ τα προνόμια αυτά εκτός και αν τα δώσετε σε καθέναν από τους συνεργάτες μου!".

Παρά τις πολλές τιμητικές διακρίσεις με τις οποίες τιμήθηκε από τους Σοβιετικούς επισήμους, τους επέπληττε ανοικτά. Μετά την επιστροφή του από την πρώτη επίσκεψή στις ΗΠΑ το 1923 (η δεύτερη ήταν το 1929) και στην εναρκτήρια παράδοση πρωτοετών της σχολής του, κατήγγειλε δημόσια τον κομμουνισμό, υποστήριξε οτι η βάση του διεθνούς μαρξισμού ήταν λανθασμένη και δήλωσε πως: "για το είδος του σοσιαλιστικού πειράματος που κάνετε δεν θα θυσίαζα τα πίσω πόδια ενός βατράχου!".

Όταν το 1924, οι γιοί κληρικών διώχθηκαν από την Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία του Λένινγκραντ, παραιτήθηκε από την έδρα του δηλώνοντας: "Είμαι κι εγώ γιός ιερέα και αν αποβάλετε τους άλλους θα φύγω κι εγώ".

Το 1927, απογοητευμένος από το γεγονός ότι ήταν η μόνη αρνητική ψήφος στην Ακαδημία Επιστημών ενάντια στους νεοπροταθέντες "κόκκινους" καθηγητές, έγραψε στον Στάλιν: «Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το τί κάνετε στη ρωσική διανόηση – αποθαρρύνοντας, εξοντώνοντας, διαφθείροντας – ντρέπομαι να ονομάζομαι Ρώσος!». Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, σε μία αντικομουνιστική χειρονομία, αρνήθηκε στον Ν. Ι. Μπουχάριν, κομισάριο εκπαίδευσης, την είσοδο στο εργαστήριο του, αν και ήταν χρηματοδοτούμενο από κυβερνητικές πηγές που διαχειριζόταν ο Μπουχάριν.

Ο Ιβάν Παβλόφ μπορεί τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του να σταμάτησε τις δριμείες αυτές επικρίσεις, δεν υπήρξε όμως ποτέ κομμουνιστής και δεν ήταν υπεύθυνος για την τεχνική της πλύσης εγκεφάλου που το αποδίδεται μερικές φορές.

Εκτός λοιπόν από την εισφορά του στην επιστημονική έρευνα της συμπεριφοράς, ας τον θυμόμαστε και για τον σκληρό πόλεμο νεύρων που είχε κηρύξει τόσο στον θείο μου, όσο και στην πολιτική ιντελιγκέντσια του σοβιετικού καθεστώτος.

[Πηγές: ο θείος Ισίδωρος, η εγκυκλοπαίδεια Brittanica]

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά

 Σε αναστάτωση βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες ο αραβικός κόσμος, μετά από την σύλληψη και κράτηση αποδημητικού πτηνού σε αγροτική περιοχή της Σαουδικής Αραβίας. Το όρνιο έφερε αναμεταδότη GPS και ταμπελάκι με την επιγραφή “Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ”, στοιχεία αρκετά για να χαρακτηρισθεί ως ύποπτο κατασκοπείας και να κρατηθεί από τις αρχές ασφαλείας της χώρας.

Αραβόφωνες ιστοσελίδες βρίθουν συνωμοτικών σεναρίων και εντάσσουν το πτηνό σε ένα ευρύτερο σιωνιστικό σχέδιο κατασκοπίας, ενώ η εξήγηση πως πρόκειται για πολυετές ερευνητικό πρόγραμμα καταγραφής  αποδημητικών ρευμάτων απορρίπτεται ως απλοϊκή, αν όχι παραπλανητική.

Σιωνιστικός γύπας, αρχές 20ου αιώνα

Τα σκοταδόψυχα άλλως τε σχέδια του διεθνούς εβραιοσιωνισμού είναι από καιρό γνωστά και για ένα μέρος του μουσουλμανικού κόσμου η σύλληψη του πτηνού δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα πειστήριο σε μία μεγάλη σειρά παρόμοιων περιστατικών.

Πριν από έναν μόλις μήνα ο κυβερνήτης της επαρχίας Σινά υποστήριζε πως πίσω από μία αιματηρή επίθεση καρχαριών στο τουριστικό θέρετρο Sharm al-Sheikh βρισκόταν μια επιχείρηση της ισραηλινής Mossad, προκειμένου να πληγεί η τουριστική εικόνα της χώρας του.

Ομοίως τον Οκτώβριο του 2007, όταν 152 δελφίνια εξόκειλαν στις νότιες ακτές του Ιράν.  Ύποπτοι τότε θεωρήθηκαν ιρανοί ψαράδες, των οποίων τα δίκτυα καταστρέφονταν από τα δελφίνια. Με την εικόνα όμως της ιρανικής αλιείας να πλήττεται διεθνώς, ο καθεστωτικός εκπρόσωπος ισχυρίστηκε πως τα ατυχή θηλαστικά είχαν εξαπολυθεί στον περσικό κόλπο από τον αμερικανικό στρατό, σε μία επιχείρηση ηλεκτρονικής κατασκοπίας η οποία και υπήρξε αιτία του άδοξου τους θανάτου. 

Ο κατάλογος είναι μακρύς και μεταξύ άλλων περιλαμβάνει σκιουράκια, περιστέρια και τρωκτικά. Βασικό συνεκτικό σημείο των περιστατικών αυτών η ύπαρξη ενός παντοδύναμου εχθρού, ο οποίος είναι σε θέση να εξουσιάσει ακόμα και το ζωικό βασίλειο σε έναν αγώνα ανηλεούς παγκόσμιας κατίσχυσης. Τα επιστημονικά δεδομένα συντρίβονται στον βράχο της παράνοιας και το ανεξήγητο αναζητά απάντηση στις παρυφές της γραφικότητας, όχι μόνο στον αραβικό κόσμο αλλά και στα καθ' ημάς, από ανθρώπους οι οποίοι διεκδικούν σημαντικό πνευματικό ή και πολιτικό ρόλο.

Μετά λοιπόν από το ατυχές περιστατικό με το σιωνιστικό όρνεο, δεν μπορούμε παρά να απευθύνουμε θερμή παράκληση προς τον άγιο Πειραιώς, όπως κατέλθει στον πανηγυρικό Αγιασμό των υδάτων με αλεξιβρόχιο. Πληροφορίες θέλουν σιωνιστικό πράκτορα εν είδει περιστεράς να του έχει στήσει καρτέρι και να κατέρχεται εξ ουρανών προκειμένου να τον κουτσουλοχέσει, κηλιδώνοντας σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση το εθνοσωτήριο ποιμαντικό του έργο.