Η σύλληψη του αιώνα

Η πλατεία ήταν γεμάτη, δίχως όμως το νόημα νά 'χει κάτι απ' τις φωτιές. Ερυθρά λάβαρα, ντουντούκες, πλακάτ, υψωμένοι γρόνθοι και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Σύντροφος διαδηλωτής μεταφέρεται σηκωτός από τις ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας σε αστυνομική κλούβα, προκειμένου να διακομισθεί στο τμήμα για τα περαιτέρω. Οι στιγμές που καταγράφονται είναι πράγματι σπάνιες και προσφέρουν μοναδική τονωτική ένεση στον ρωσικό κατασταλτικό μηχανισμό.

Αφού οι μιλιταίρ κρανιοφόροι τσουβαλιάσουν τον νεαρό, ο φακός καταγράφει μία συντρόφισσα γιαγιά, η οποία σπεύδει προς αντιπερισπασμό, σχηματίζοντας παράλληλα μονάχη της ανθρώπινη αλυσίδα πίσω από την κλούβα. Οι αλληλέγγυοι σύντροφοι διαδηλωτές δράττονται τις ευκαιρίας, ανοίγουν την πόρτα και αφήνουν τα όργανα του νόμου και της τάξης με την απορία.

Η περιγραφή ίσως ήταν λιγότερο φαιδρή, αν δεν συνοδευόταν και από μία άναρθρη μουσική επένδυση, τις οποίας οι στίχοι είχαν κάποτε πέσει θύμα του ίδιου μηχανισμού καταστολής, ως ιδεολογικά επικίνδυνοι. Τα εύσημα πάντως δέον είναι όπως αποδοθούν στο ακέραιο.