Με τα μάτια ενός παιδιού

Η UNICEF, το Canis Libertatis και η Χαριλάου Τρικούπη σας εύχονται υγεία, προκοπή και κάθε χαρά για το καινούριο έτος! Μακάρι αυτή τη χρονιά το αθώο βλέμμα και χαμόγελο των παιδιών να λάμψει στις καρδιές μας, σκορπίζοντας αγάπη, ομόνοια και ελπίδα!

Η περί Αθεΐας Αυταπάτη

Τις τελευταίες ημέρες εκτυλίσσεται ένας ενδιαφέρων περί ανυπαρξίας Θεού διάλογος στους Roosters. Αφορμή υπήρξε η (κατά τη γνώμη μου ανεπαρκής) κριτική του καθηγητή κοινονιολογίας Ν. Μουζέλη στο πρόσφατο βιβλίο του κορυφαίου εξελικτικού βιολόγου και άθεου Richard Dawkins.

“Η περί Θεού Αυταπάτη” πραγματεύεται την ασυμβατότητα της θρησκείας και της πίστης στο Θεό με τη λογική και την επιστήμη. Παρά τον κανόνα που θέλει τέτοιου είδους συζητήσεις να καταλήγουν σε αδιέξοδο και αλληλοπροσβολές, οι σχολιαστές αυτήν τη φορά κατόρθωσαν να διατηρήσουν το επίπεδο ψηλά και να αναπτύξουν εκατέρωθεν ενδιαφέροντα επιχειρήματα, που αν έχετε λίγο χρόνο αξίζει να τους ρίξετε μια ματιά.

Προσωπική μου άποψη είναι πως προβληματισμοί τέτοιου είδους οφελούν τόσο το άτομο όσο και την Ανατολική του Χριστού Εκκλησία ως σύνολο, καθώς αποτελούν τις νέες αυτές προκλήσεις που δεν την αφήσουν να πέσει σε πνευματικό λήθαργο. Επίσης θεωρώ πως πολλοί εκ πεποιθήσεως άθεοι βρίσκονται πιο κοντά στην ορθόδοξη ηθική από αρκετούς αδιάφορους "πιστούς". Και αυτό διότι ο υπαρξιακός προβληματισμός ενός ανθρώπου, ακόμα κι αν κάποια στιγμή φαίνεται να καταλήγει στην άρνηση του θείου, πιθανώς δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μία πνευματική αγωνία, σίγουρα προτιμότερη από την απλή αδιαφορία.

Αυτό μόνο που θα έπρεπε όλους να μας προβληματίσει είναι η αντιμετώπιση της αθεΐας όχι ως στάση ζωής, αλλά ως μόδα. Πρώτα στο εξωτερικό και σταδιακά και στην Ελλάδα παρατηρείται ένα ρεύμα συλλήβδην αποστροφής από θρησκεία και πίστη. Ένας υλισμός (τι μπανάλ λέξη), ο οποίος αρχικά υπόσχεται να χωρίσει την ήρα από το στάρι, πολλές όμως φορές ρίχνει το άτομο σε ένα καφάσι με νέα, χαλασμένα φρούτα εισαγωγής. Ο κίνδυνος νεοσεκταρισμού είναι εμφανής και την ευθύνη αποτροπής του φέρουν, ας μην κρυβόμαστε, πρώτιστα οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί με το έργο και τον λόγο τους. Επειδή όμως το κλίμα των ημερών είναι εορταστικό, θα σταματήσω εδώ για να μοιραστώ μαζί σας την είδηση, πως μία ολόκληρη κωμόπολη της αμερικανικής ενδοχώρας ασπάσθηκε την αθεΐα. Λεπτομέρειες στο βίντεο που ακολουθεί.

Entering Tannenbaum Mode

Σε όλους μου τους φίλους, σε όλους αυτούς που με τίμησαν διαβάζοντας με, όπως και σε όλα τα ζώα της φάρμας, εύχομαι γιορτές χαρούμενες, άγια Χριστούγεννα και ένα υγιές και δημιουργικό 2008!

Ο σκύλος φόρτωσε το γιγαντιαίο του έλατο με μήλα και λαμπιόνια, την άραξε από κάτω και μπήκε σε "deep Tannenbaum mode". Η καινούρια χρονιά ας πέσει πάνω μας με φόρα κι ας μας φέρει το κόκαλο που πάντα ονειρευόμασταν!








@Santa Claus:

Αγαπητέ Santa,
ξέρω πολύ καλά τι κουφάλα είσαι και πως δεν έχεις την παραμικρή σχέση με τον Μέγα Βασίλειο. Αναγνωρίζοντας όμως την βαρύτιμη παρουσία σου στο θυμικό του μέσου καταναλωτή παίρνω φέτος το θάρρος να σου ζητήσω ένα playmobil. Ήμουν καλό παιδί και ήπια όλες μου τις κόκα κόλες. Το playmobil όμως στο ζητώ απροκάλυπτα εκβιαστικά και όχι ως δώρο. Κατέχω αποκαλυπτική φωτογραφία, η οποία σε απεικονίζει αμακιγιάριστο κι με βλέμμα μοχθηρού κουναβιού. Φρόντισε να με ρίξεις και φέτος και θα σου δείξω εγώ τι σημαίνει ελληνική δημοσιογραφία.

Σε γλύφω φιλικά στο μπούτι,
ο σκύλος της φάρμας

Ο παράδεισος της Αγελάδας

Αποτελεί αστικό μύθο πως η ιδανική χώρα για μία αγελάδα είναι η Ινδία, όπου το ζώο θεωρείται ιερό και αφήνεται να περιφέρεται ελεύθερο στους δρόμους. Οι αγελάδες την έχουν άσχημα, αγαπητοί αναγνώστες! Τόσο εκεί όσο και στην Ελλάδα. Εγώ βέβαια, σκύλος είμαι θα μου πείτε, σε περίπτωση όμως που έβγαινα αγελάδα, θα ευχόμουν να έχω γεννηθεί όχι σε καμιά Καλκούτα ή Μπατάβια, αλλά στο Kōbe, μια μεγάλη πόλη – λιμάνι του ιαπωνικού Νότου.

Εκεί διαβιούν αγελάδες που πίνουν καθημερινά μπύρες, δέχονται τακτικά υπηρεσίες μασάζ και ακούνε χαλαρωτική μουσική σε ήχους - υποθέτω - στέρεο. Την ύπαρξη αυτού του αγελαδινού παραδείσου την γνωρίζουμε ελάχιστα, καθώς η ιαπωνική κυβέρνηση έχει θεσπίσει αυστηρούς περιορισμούς στην εξαγωγή του περίφημου Kobe Beef, κατορθώνοντας να περιβάλει την παραγωγή του με ένα πέπλο μυστηρίου (ρεπορτάζ Observer).

Η υπόθεση έχει ως εξής: Κατά κανόνα οι αγελάδες μιας φάρμας σιτίζονται με τροφές τόσο άνοστες που από μικρή ηλικία τις υπερσιτίζουν με το ζόρι. Διαδικασία εξαιρετικά στρεσσογόνος, η οποία έχει επιπτώσεις τόσο στο τελικό βάρος όσο όμως και στην ποιότητα του κρέατος. Στο Kobe αντιθέτως τους δίνουν ποιοτικά σιτηρά, ανοίγοντας τους την όρεξη με μπύρα ως συνοδευτικό. Κατά διαστήματα μάλιστα τους κάνουν εντριβές με σάκε, προκειμένου να χαλαρώσουν και να μαλακώσουν οι μύες τους. Το εκεί υπουργείο ανάπτυξης είναι αρκετά φειδωλό στην αποκάλυψη της ακριβούς διαδικασίας εκτροφής, όμως ήδη σε ΗΠΑ και Σκωτία έχουν αρχίσει προσπάθειες μίμησης. Στην Ελλάδα ως συνήθως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Να επισημανθεί εδώ πως το Kobe Beef κοστολογείται περί τα 100 ευρώ το κιλό ή αλλιώς 41 δολάρια το hamburger! Την ιστορία την άκουσα από τον θείο μου τον Καπετάνιο, που βρέθηκε πολλά χρόνια πριν εκεί στο μακρινό Kobe και που ακόμα έχει να λέει πόσο μαλακό και εύγευστο ήταν αυτό που δοκίμασε.

Καιρός είναι λέγω να αρχίσουμε και στις ελληνικές φάρμες να προσέχουμε περισσότερο τις αγελάδες μας! Πανγελαδικό αίτημα αποτελεί η αντικατάσταση ιχθυαλεύρων τύπου captain igloo με χόρτο mylopotamensis και μπύρα Μythos. Την κατάσταση θα βελτίωνε και η θέσπιση τακτικών συνεδριών μασάζ με τσίπουρο, υπό τον ήχο της Γερακίνας και της παπά-Λάμπραινας. Και εντάξει, καλή η πλάκα, όμως αν η ελληνική κτηνοτροφία δεν επενδύσει στοχευμένα σε παρεμφερή ποιοτικά προϊόντα την έχει άσχημα. Για την ευδοκίμηση του δίκαιου αυτού αγώνα ελπίζω σύντομα να συστρατευθούν στο πλευρό μας οι Crazy Cows, το Φιλεύθερο Γελάδι και οι παρά τη Versutia διαχειμάζουσες συντρόφισσες αγελάδες.

Με αγωνιστικά μουκανίσματα,

ο σκύλος της φάρμας


Εδώ βλέπετε μία φωλιά αγελάδας.

Οι Εβραίοι και οι ...άλλοι "περιούσιοι λαοί"

Του Τάσου Καμπούρη *

Διερωτάται κανείς: η αθλιότητα ή η ημιμάθεια, η ενεότητα ή η σκοπιμότητα, ο κρυπτοφασιμός ή η ιδεοληψία συνιστούν κίνητρο για να ερμηνεύσει κανείς φράσεις του τύπου: “Οι Εβραίοι είναι ο περιούσιος λαός”; Ίσως απάντηση να μην λάβει ποτέ. Το ατύχημα είναι πως οι φράσεις ακούγονται -και μάλιστα- από καθέδρας σε αίθουσες ελληνικών δικαστηρίων.


Ωστόσο, με βεβαιότητα γνωρίζουμε το περιεχόμενο της φράσης “περιούσιος λαός” και αυτό το περιεχόμενο πρέπει να εξετάσουμε υπό το πρίσμα πάντοτε της επιστήμης, της ιστορίας και της ηθικής.


Κατ’ αρχάς, οφείλει ο καθένας να τονίσει πως οι Εβραίοι είχαν σφυρηλατήσει μία εθνική συνείδηση σε ένα εξαιρετικό μακρινό παρελθόν, όταν άλλοι ιστορικοί λαοί δεν διέθεταν το παραμικρό ίχνος συνεκτικών δεσμών. Γνώριζαν πως τους ένωνε μία κοινή πολιτιστική παράδοση, μία ξεχωριστή γλωσσική ποικιλία, μια κοινή ιστορική πορεία στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο όπου εμφανίστηκαν, έζησαν και δημιούργησαν και -το σπουδαιότερο- διέθεταν την επίγνωση μίας και μόνης μονοθεϊστικής θρησκείας. Και σε αυτό το στοιχείο του μονοθεϊσμού, οφείλει ο αντικειμενικός και σοβαρός αναλυτής να αναζητήσει το περιεχόμενο του όρου “περιούσιος λαός”.


Κατά την παράδοση λοιπόν του Εβραϊκού έθνους, ο Θεός στο όρος Χορήβ παρέδωσε στον Μωυσή την νομοθεσία Του. Κατά την ραββινική παράδοση, εκείνη την ημέρα “παρόντες” εθεωρήθησαν όλοι οι άνθρωποι, όσοι ήσαν τότε εν ζωή και παρόντες και όσοι θα ζήσουν στο μέλλον, Εβραίοι και μη. Από εκείνη τη στιγμή, μια χούφτα άνθρωποι, ένιωσαν πως ορίζονται ως θεματοφύλακες της Διαθήκης (berit) του Θεού με τον Άνθρωπο.


Αυτή η συναίσθηση τούς κατέστησε “περιούσιο λαό”. Δεν είναι τυχαίο πως έκτοτε προσπάθησαν μόνο με το παράδειγμά τους στην άσκηση των εντολών (mitsvot) να φωτίσουν τον κόσμο με την θεϊκή αλήθεια. Θεώρησαν τους εαυτούς τους σαν τα κεριά που φωτίζουν το σκοτάδι της πολυθεϊας. Δεν είναι τυχαίο επίσης, πως είναι και οι εμπνευστές της έννοιας της “ειρήνης” και μάλιστα σε ένα κόσμο που γνώριζε μόνο να πολεμά και να καταστρέφει. Έκτοτε αγωνίστηκαν για την επικράτηση της ειρήνης και ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν την ανάγκη επικράτησης της θεϊκής τάξης στον κόσμο, που πρέσβευαν πως όλοι οι άνθρωποι είναι απόγονοι ενός ζεύγους και άρα αδέλφια.


Η πρωτεύουσά τους Ιερουσαλήμ (Yerushalayim), είναι “η πόλη της ειρήνης” και σκοπός της ύπαρξής τους στον φθαρτό κόσμο διακήρυξαν πως είναι η βιοτή σύμφωνα με το θέλημα του Δημιουργού. Η αποστολή τους είναι αποκλειστικά πνευματική, καθαρά συμβολική και απόλυτα ειρηνική. Ο Ιουδαϊσμός, η πρώτη και πρωτότυπη μονοθεϊστική θρησκεία, ουδέποτε υπήρξε επιθετική: ουδέποτε επιβλήθηκε (δεν υπήρξαν στο διάβα της ανθρώπινης ιστορίας εξιουδαϊσμοί, ενώ αντίθετα υπήρξαν βίαιοι και μη εκχριστιανισμοί και εξισλαμισμοί).


Οι Εβραίοι δεν είδαν ποτέ την “εκλογή” τους σωβινιστικά. Αντίθετα, τη θεώρησαν μια πολύ καλή ευκαιρία να βάλουν σε τάξη τις κοινότητές τους, συντάσσοντας νομικές διατάξεις και κανόνες που έκαναν δικαιότερη την κοινωνική συνύπαρξη και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός γεμάτου αγάπη και ενδιαφέρον για τον άνθρωπο Θεού.


Αντίθετα: τόσο ο χριστιανισμός (ο οποίος ξεκίνησε ως αίρεση του Ιουδαϊσμού) όσο και ο μωαμεθανισμός, διέστρεψε στο σύνολό τους τις πρωτότυπες Ιουδαϊκές έννοιες. Στις δύο αυτές θρησκείες ο όρος “περιούσιος λαός” έλαβε το εθνικιστικό περιεχόμενο και τις τάσεις “ανωτερότητας” έναντι των υπόλοιπων θρησκειών. Γι’ αυτό και προσηλύτισαν βίαια αναρίθμητα πλήθη, κατέστρεψαν πολιτιστικές παραδόσεις και συνήθειες αιώνων - θυμίζω την θλιβερή καταστροφή του αρχαίου ελληνικού και μετέπειτα του ρωμαϊκού πολιτισμού από τις ορδές των φανατισμένων μοναχών-, πραγματοποίησαν “σταυροφορίες” και “τζιχάντ”, μετέτρεψαν μια έννοια που δήλωνε την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων της Εβραϊκής θρησκείας σε ρατσιστική διδαχή υπεροχής και ελιτισμού, σε ιδεολογικό πρόσχημα για κάθε είδους ειδεχθείς ενέργειες, για κάθε μορφής ανηθικότητα.


Πουθενά στην ραββινική παράδοση δυόμιση και πλέον χιλιάδων χρόνων δεν υπάρχει ίχνος ρατσιστικών παραληρημάτων. (Αυτά μπορεί κανείς να βρει άπλετα στα λογύδρια μικρονοϊκών συγγραφίσκων, ιστορίσκων, εισαγγελίσκων και λοιπών παντοίων -ίσκων). Είναι αρκούντως διαφωτιστική ή απάντηση που έδωσε ο διδάσκαλος Χιλλέλ, σε έναν μελλοντικό προσήλυτο. Όταν ζήτησε από τον Ραββί να του διδάξει τον Νόμο στεκόμενος στο ένα πόδι, εκείνος απάντησε: “Να μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν. Τα υπόλοιπα είναι σχόλια”. Αυτή η διδασκαλία από τον κορυφαίο διδάσκαλο του Ισραήλ (εκατοντάδες χρόνια πριν τον Ιησού ή τον Μωάμεθ) δεν αφήνει περιθώρια για κανενός είδους φασιστικές αντιλήψεις περί “περιούσιου λαού”.


Δεν είναι η μόνη έννοια την οποία οι μετά τον Ιουδαϊσμό θρησκείες διέστρεψαν και αμαύρωσαν. Εκεί που ο Ναός του Σολομώντα αποτελούσε το σύμβολο ενότητας και επικοινωνίας του Θεού με τον Άνθρωπο (κατά την Εβραϊκή παράδοση στην Σκηνή του Μαρτυρίου υπήρχε η παρουσία του Θεού, η shechina), οι μετέπειτα θρησκείες έφτιαξαν ναούς-σύμβολα κρατικής και θρησκευτικής εξουσίας, κέντρα διεφθαρμένης διοίκησης και δολοπλόκου συναλλαγής. Εκεί που οι Εβραίοι ευχαριστούσαν τον Δημιουργό για τα επίγεια αγαθά με εορτές γεμάτες χορούς και εύθυμα τραγούδια, οι μετέπειτα θρησκείες εορτάζουν κακέκτυπα αντίγραφα των ιουδαϊκών εθίμων, που κινούνται μεταξύ ψυχολογισμών με χαρακτήρα συναισθηματικής ανακούφισης και αντισημιτικών παραληρημάτων. Εκεί που οι Εβραίοι δοξολογούσαν για τη σωτηρία τους από τους πολυάριθμους εχθρούς, αυτοί οι άλλοι υμνούσαν την εξόντωση αλλοθρήσκων και αλλοδόξων στο όνομα της διάδοσης της “αληθινής” πίστης ...


Τι αρνητικό περιεχόμενο μπορεί να λάβει ο όρος “περιούσιος λαός”, όταν ο ίδιος αυτός λαός, αντί να επαίρεται, να κομπορρημονεί και να κομπάζει, αποδίδει τα πάντα στην βοήθεια του Θεού, την επιβίωσή του, τα κατορθώματά του σε πόλεμο και σε ειρήνη, την ίδια την ύπαρξή του; Πρέπει να είναι κανείς εξεχόντως ηλίθιος ή εκ πεποιθήσεως φασίστας για να βλέπει στον χαρακτηρισμό “περιούσιος λαός” κάτι άλλο.


Και κάτι σημαντικότερο: όσοι έχουν μια αληθή γνώση της Εβραϊκής θρησκείας, μόνο να λυπούνται μπορούν με τις (οπωσδήποτε απέλπιδες) προσπάθειες ορισμένων φανατισμένων κρυπτο- ή φανεροφασιστών να παρουσιάσουν το ψέμα για αλήθεια. Ο Εβραίος σε κάθε του ενέργεια έχει πάνω από όλα στο μυαλό και την καρδιά του τον Θεό. Ευλογεί το φαγητό που θα φάει, το νερό που θα πιεί, προσεύχεται στη συναγωγή, στο σπίτι και στο ταξίδι, δοξολογεί για το θαύμα της ζωής, της δημιουργίας και της καλοσύνης του Θεού: το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί είναι τα συμπλεγματικά παραληρήματα αντισημιτικής ανοησίας και φανατισμού που εκπορεύονται από τα αρρωστημένα μυαλά ορισμένων απογόνων του προπάτορα πιθήκου.


Αν παρόλα αυτά υπάρχει κάποιος που θέλει να βρει “περιούσιους λαούς” με τα χαρακτηριστικά που (μάταια ωστόσο) προσπαθούν να αποδώσουν στον Εβραϊκό λαό, πρέπει να ψάξει λίγο βορειότερα στον παγκόσμιο άτλαντα ... Οι Εβραίοι προτιμούν να ερευνούν, να ξεχωρίζουν, να προοδεύουν, να αγωνίζονται με το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά τους για να γίνουν καλύτεροι, αφού γνωρίζουν με ποια έννοια είναι “περιούσιος λαός”.


Εκείνοι οι άλλοι, οι απαλλαγμένοι από κάθε πίστη και φρόνημα, οι παρητημένοι από κάθε προσπάθεια βελτίωσης, οι εθελοτυφλούντες και παραπαίοντες σε κάθε τομέα της οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής, είναι αυτοί που, πιστεύοντας πως είναι “ο εκλεκτός λαός του Θεού”, (και οι απευθείας απόγονοι του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους), θεωρούν ότι ο Θεός θα σπεύσει να τους σώσει από τα δεινά στα οποία με δική τους ευθύνη περιέπεσαν μόνο και μόνο γιατί είναι ... “οι εκλεκτοί”.




* αναδημοσιεύεται με άδεια του συγγραφέα

Comandante Chípras

Credits: Το καρέ είναι το τελευταίο στο τεύχος Ο Τεντέν και οι Πίκαρος, του αγαπημένου μου Hergé. Η διασκευή έγινε κατόπιν πρόσφατης επίσκεψης κλιμακίου του Συνασπισμού στη Βενεζουέλα και ακόλουθων δηλώσεων Τσίπρα περί Μπολιβάρ και διαδοχής στην προεδρία του ΣΥΝ.

Εκεί, ο στρατιώτης Hugo Boss Chavez έχασε το γνωστό δημοψήφισμα που θα τον θρόνιαζε για τα καλά στην εξουσία, ενώ εδώ, βλέπω πως πάνε να μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό με γαρνιτούρα lifestyle. Ο επαναστατικός τουρισμός όμως σε ανελεύθερα καθεστώτα μάλλον που εκθέτει τους ταξιδευτές, ειδικά όταν από τις επισκέψεις τους αυτές διατείνονται πως εξάγουν και ωφέλιμα για τον τόπο πολιτικά συμπεράσματα.

Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην

Οι ομοιότητες του ελληνικού με το εβραϊκό έθνος είναι συγκλονιστικές.
Οι δύο αυτοί ανάδελφοι λαοί ακολούθησαν κοινή ανά τους αιώνες πορεία και μοιράζονται πολλά κοινά: Πέρα από το πάντρεμα του ιουδαϊσμού με την ελληνική σκέψη στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, τόσο οι ισραηλίτες όσο και οι έλληνες βίωσαν επί αιώνες το φαινόμενο της διασποράς (Tefutzah). Άνθρωποι του εμπορίου και του πνεύματος, ποτέ δεν περιορίστηκαν στο όρια ενός έθνους-κράτους και ίδρυσαν ανά την υφήλιο ενεργές και ακμάζουσες κοινότητες. Εκεί κατόρθωσαν παρά το κατά κανόνα εχθρικότατο περιβάλλον να διαφυλάξουν και να μεταλαμπαδεύσουν τις πολιτιστικές τους αξίες, καταβάλλοντας συχνά βαρύτατο τίμημα.

Σήμερα και οι δύο λαοί πέρα από το μεσογειακό ταμπεραμέντο, το ελαιόλαδο και τη μακραίωνη ιστορική πορεία μοιράζονται και κοινά προβλήματα, προσπαθώντας να επανορίσουν τις επιδιώξεις και τα οράματα τους σε μία άγρια και εύφλεκτη γειτονιά. Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί τη μοναδική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανατολικά των Αθηνών και πως τόσο ο κοσμοπολιτισμός, όσο και το μαχητικό πνεύμα των ανθρώπων αυτών συνθέτουν ένα μοναδικό κράμα, από το οποίο ο απλός παρατηρητής μπορεί να αντλήσει πολλαπλά οφέλιμα συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο η στήριξη της μητρόπολης από την ομογένεια που οφείλει να μας παραδειγματίσει, είναι και η ένταση και τα μέσα με τα οποία η ίδια η μητρόπολη προασπίζει τα δικαιώματα των ανά τον κόσμο μελών της.

Και προς απάντηση σταγονιδίων και ρατσιστών που θέτουν εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα, αρκούμαι να παραθέσω την επιστολή του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, προκειμένου να καταδείξω το πως αντιμετωπίζονται οι έλληνες εβραίοι όχι από την πολιτεία, αλλά από τον κατά φαντασία ιδεολογικό τους αντίπαλο, ήτοι την ορθόδοξη του Χριστού εκκλησία. Η καταδίκη η μη των κάθε λογής τηλεφασιστών από το σύστημα απονομής δικαιοσύνης λίγο με ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει είναι να καταδικαστούν στη συλλογική μας συνείδηση ως εθνοκάπηλοι και ανάξιοι αναφοράς.

“Κατά το πνεύμα των όρων ανακωχής όλοι οι Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να τύχουν της ίδιας μεταχείρισης από τις αρχές Κατοχής, αδιακρίτως φυλής και θρησκεύματος.

Οι Έλληνες Ισραηλίτες όχι μόνο αποδείχθηκαν πολύτιμοι συντελεστές της οικονομικής αποδόσεως της χώρας, αλλά και επέδειξαν νομιμοφροσύνη και πλήρη κατανόηση των καθηκόντων τους ως Ελλήνων.

Ενώπιον της εθνικής συνειδήσεως τα τέκνα της κοινής Μητρός Ελλάδος εμφανίζονται αδιαρρήκτως ηνωμένα και μέλη ισότιμα του εθνικού οργανισμού, ασχέτως πάσης διαφοράς θρησκευτικής ή δογματικής.

Η Χριστιανική Θρησκεία ουδεμία διάκριση, υπεροχή, ή μείωση αναγνωρίζει, που να στηρίζεται στη φυλή ή στη θρησκεία, δογματίζουσα ότι "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην" ( Γαλ. γ' 28), καταδικαζομένης έτσι κάθε τάσης προς δημιουργία οποιασδήποτε διακρίσεως από φυλετική ή θρησκευτική διαφορά”.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός

(Έγγραφο διάβημα προς τις κατοχικές δυνάμεις
23 Μαρτίου 1943)

Never mind the dog

NEVER MIND THE DOG...
BEWARE OF OWNER!

...κι ακριβώς επειδή ο owner διαπίστωσε πως ζορίζεται με τη συγγραφή της μεταπτυχιακής του, αφήνει το σκύλο του παρέα με τους φίλους που είχε και τους φίλους που εδώ απέκτησε και πηγαίνει να φτιάξει ακόμα μία κούπα καφέ, μπας και προλάβει να τελειώσει προτού με το καλό μας μπει ο καινούριος χρόνος.

I've never been lonely... cause me is so cool

Ο τύπος είναι απίστευτος! Χωρίς δισκογραφική, χωρίς πιασάρικο όνομα, χωρίς κάποιο από τα ψιψιψώνια του star system κατάφερε να ανεβάσει στο Youtube ένα τραγούδι, το οποίο πλέον κάνει το γύρο του κόσμου. Το άσμα εξαπλωνόταν ως urban legend σε όλη την ανατολική Eυρώπη από την άνοιξη, ενώ το boom και ο πολύς χαμός έγιναν πρόσφατα, που το youtube άνοιξε και ρώσικη σελίδα. Την πατρότητα του εγχειρήματος φέρει ο άσημος μοσκοβίτης Peter Nalitch. Πρόκειται για έναν ακροβατισμό μεταξύ φολκλόρ και ποπ, για ένα πάντρεμα πικρού πραγματισμού, ειρωνίας και εξτραβαγκάντζας, ακριβώς δηλαδή αυτό που η ανατολική Ευρώπη και η μαμά Ρωσία σε ένα βαθμό βιώνουν τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει τη σφραγίδα ενός Brengovic, ενός Borat ή ακόμα και των νεοφανών Gogol Bordello. Εγώ θα σας αφήσω απλά να το απολαύσετε. Την κριτική ας την κοπιάρει από εδώ κάποιος έγκριτος αρθρογράφος-κριτικός τέχνης της “Ε” παρακαλώ.

Ο Δημοσιογράφος Παπαχελάς

Σήμερα παρουσιάζεται στους Nέους Φακέλους του Αλέξη Παπαχελά η επεισοδιακή ιστορία του Ελληνοαμερικανού κατασκόπου Σταύρου Λάλα. Πέρα από τις ιδιαιτερότητες αυτής της περιπέτειας και τις βαρύτατες ευθύνες της ελληνικής πολιτείας για την όποια τροπή αυτή πήρε, αξίζει να σταθούμε στο δημοσιογράφο, ο οποίος επί δεκατέσσερα χρόνια παρακολουθούσε από κοντά την ιστορία. Ο κύριος Παπαχελάς, σε μία εξαίρετη επίδειξη επαγγελματισμού, ασχολήθηκε με ένα δύσβατο, χρονοβόρο και σύνθετο ρεπορτάζ και το διεκπεραίωσε αποδεικνύοντας, αν μη τι άλλο, το δημοσιογραφικό του ύψος.

Παρότι φίλα προσκείμενος στην πολιτική των ΗΠΑ – δεχόμενος μάλιστα επανηλημμένως πυρά για την στάση του αυτή – δεν δίστασε να εκτεθεί και να αναδείξει την ιστορία ενός ατόμου, το οποίο επί δεκαετίες έβλαπτε τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα εις όφελος των δικών μας. Υπήρξε ο άνθρωπος που κάνοντας δύο εκπομπές ουσιαστικά ανεκίνησε την υπόθεση Λάλας και την κάλυψε δημοσιογραφικά σε κάθε της βήμα. Πέραν όμως της προσέγγισης του ανθρώπου και της οικογένειας του, ο οι προεκτάσεις και ο συσχετισμός που ο κύριος Παπαχελάς τολμά να επιχειρήσει με την ισραηλινή κατασκοπεία και με το πως εκείνοι αντιμετωπίζουν τους πράκτορες τους (υπόθεση Pollard, όπου οι ομοιότητες συγκλονίζουν) θέτει μια σειρά αιχμηρών ερωτημάτων για το αξιόμαχο και αξιόπιστο των δικών μας υπηρεσιών, όχι μόνο το 1993, αλλά δυστυχώς διαχρονικά.

Παρόλο που επιφυλάσσομαι να αποδίδω εύσημα, του συγκεκριμένου δημοσιογράφου του αξίζουν συγχαρητήρια καθώς μας ενθυμίζει πως μαχόμενη δημοσιογραφία δεν είναι ούτε οι κατινιές των μεσημεράδικων ούτε τα ασύντακτα και κακομεταφρασμένα copy paste από τον διεθνή τύπο.

Η μαχόμενη δημοσιογραφία έχει όνομα, έχει στήλη και έχει και εκπομπή.

Φιλελεύθεροι Φοιτητές

(Συνάδελφοι, την προσοχή σας λίγο...)

Επέκεινα των φοιτητικών παρατάξεων θα ήθέλα μέσω αυτής της ανάρτησης να σας γνωστοποιήσω τη δημιουργία μιας νέας φοιτητικής κίνησης στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, της κίνησης των Φιλελεύθερων Φοιτητών.

Σε αντίθεση με τις υπάρχουσες φοιτητικές παρατάξεις, οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές φιλοδοξούν να αποτελέσουν μια κίνηση πολιτικής και ιδεολογικής παρέμβασης, ώστε να γίνουν γνωστές στην ακαδημαϊκή κοινότητα ιδέες και πρωτοβουλίες συντονισμένης παρέμβασης στην κατεύθυνση αποτελμάτωσης από την σημερινή κατάσταση.

Πρόκειται για μια μη συνδικαλιστική κίνηση, η οποία δεν θα συμμετάσχει σε φοιτητικές εκλογές, δεν θα συμμετάσχει σε όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων και δεν θα είναι μέρος των φοιτητικών συνδικαλιστικών συλλόγων. Στόχος της είναι να καλύψει τους φοιτητές τόσο δημόσιων όσο και ιδιωτικών ιδρυμάτων και να αποτελέσει βήμα έκφρασης όσων έχουν απηυδήσει αφενός με την υπάρχουσα κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια, αφετέρου όμως δεν καλύπτονται και από τις στείρες κραυγές αγωνίας, διαμαρτυρίας και άρνησης που ευκαιριακά ακούγονται.

Τα αιτήματα που εκφράζονται μέσω της κίνησης αυτής συνοψίζονται ως εξής:

• Απόκτηση γνώσεων που να έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, όχι πτυχίων τυπικών γνώσεων, προοριζόμενων μόνο για διορισμό στο δημόσιο.

• Κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου και περιορισμός του κράτους σε εποπτικό-ρυθμιστικό ρόλο.

• Σύγχρονα και ανταγωνιστικά πανεπιστήμια, και δημόσια και ιδιωτικά, που θα ικανοποιούν τους φοιτητές και τις δικές τους ανάγκες, όχι αυτές των υπαλλήλων τους.

• Πλήρης διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και ελεύθερος μεταξύ τους ανταγωνισμός.

• Επιλογή τόπου και αντικειμένου σπουδών από τον ίδιο τον φοιτητή, πέρα από στεγανές γραφειοκρατικές προϋποθέσεις.

• Η χρηματοδότηση από το κράτος να μην πηγαίνει στον διεφθαρμένο και κακοδιαχειριζόμενο μηχανισμό των ελληνικών κρατικών πανεπιστημίων, αλλά να εξαρτάται από την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις επιλογές των φοιτητών.

• Αλληλοσύνδεση των πανεπιστημίων και της αγοράς, προς μία καλύτερη εκπαίδευση, αύξηση των πόρων των πανεπιστημίων και προσφορά της παραγώμενης έρευνας στην οικονομία της χώρας.

• Να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της διαφθοράς μεταξύ καθηγητών και φοιτητών μέσω του συνδικαλισμού και της συνδιοίκησης.

• Οι ακαδημαϊκές ελευθερίες για απρόσκοπτη και ελεύθερη συμμετοχή σε μαθήματα και εξετάσεις, που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα, να γίνουν επιτέλους σεβαστές. Τα ατομικά δικαιώματα του φοιτητή δεν μπορούν να είναι στο έλεος καμιάς μικρής ή μεγάλης συλλογικότητας. Κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει “αγώνες”.

• Αξιοπρεπείς συνθήκες σπουδών χωρίς να χρειάζεται να φεύγουν οι φοιτητές στα πανεπιστήμια της Αμερικής και της υπόλοιπης ανεπτυγμένης Δύσης, επειδή τα δικά μας μοιάζουν με τα κρατικά άθλια ιδρύματα του Τρίτου Κόσμου.
  

Οι Φιλελεύθεροι Φοιτητές είναι μεν οργανικό κομμάτι της Πολιτικής Κίνησης Νέων της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, πιστεύω όμως πως πέραν τούτου αποτελούν και ένα πρώτο βήμα, μια πολυσυλλεκτική προσπάθεια οργανωμένης, μαζικής και συντονισμένης παρέμβασης, που δύναται να συσπειρώσει πολλούς ακόμα νέους, οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ποτιστεί από την αντιφιλελεύθερη κυρίαρχη προπαγάνδα. Είναι καιρός πια ως σκεπτόμενοι φοιτητές να αναλάβουμε ο καθένας μας την ατομική του ευθύνη. Και να αγωνιστούμε τόσο ατομικά όσο και συλλογικά για να διασφαλίσουμε την ποιότητα και την ομαλότητα των σπουδών μας.

επικοινωνία: students[at]greekliberals.net

Your privacy has been Superpoked

Καθώς παρατηρώ πως ήδη αρκετοί φίλοι και γνωστοί έχουν μπει με τα μπούνια στον σαγηνευτικό κόσμο του facebook, οφείλω ως watchdog που σέβεται τον εαυτό του να τους επισημάνω έναν προσωπικό μου προβληματισμό: Το δυνητικό πρόβλημα που εντοπίζω είναι η διαχείριση των προσωπικών μας δεδομένων, όχι τόσο από την υπηρεσία καθεαυτή – οι όροι της είναι σαφείς, όσο από τους διαχειριστές εφαρμογών με τις οποίες φορτώνουμε το προφίλ μας. Πέρα από τα κενά ασφαλείας που κατά καιρούς εμφανίζει το ίδιο το facebook, οι δημιουργοί εφαρμογών τύπου Superpoke δεν εμποδίζονται ουσιαστικά από κανέναν να αποθηκεύσουν και να διαχειριστούν κατά το δοκούν τα προσωπικά μας στοιχεία.

Facebook Platform Applications
Users who install Platform Applications must agree to the terms and conditions set forth in the Platform Application Terms of Use ("Application User Terms") and in these Terms of Use. The Application User Terms are subject to change without prior notice at any time, in the Company's sole discretion, so you should review these terms each time you install an application and from time to time. Platform Developers may require you to agree to their own terms of service, privacy policies and/or other policies as a condition of using Platform Applications. Platform Applications have not been approved, endorsed, or reviewed in any manner by Facebook, and we are not responsible for your use of or inability to use any Platform Applications, including the content, accuracy, or reliability of such Application and the privacy practices or other policies of Developers. YOU USE SUCH PLATFORM APPLICATIONS AT YOUR OWN RISK.

If you, your friends or members of your network use any Platform Applications, such Platform Applications may access and share certain information about you with others in accordance with your privacy settings as further described in our Privacy Policy. Platform Developers are required to agree to restrictions on access, storage and use of such information. However, while we have undertaken contractual and technical steps to restrict possible misuse of such information by such Platform Developers,

we do not screen or approve Developers, and we cannot and do not guarantee that all Platform Developers will abide by such restrictions and agreements. Certain actions you take through the Platform Applications may be displayed to your friends in your profile, mini-feed and news feed, and you may opt-out of displaying your Platform Application actions on the Privacy Settings page. Please report any suspected misuse of information through the Facebook Platform as described in our Privacy Policy.

Η λύση δε βρίσκεται τόσο στις προδιαγραφές ασφαλείας του ιστότοπου όσο στον ίδιο τον χρήση, ο οποίος οφείλει να είναι προσεκτικός με το τι θα ανεβάσει, πόσες και ποιες εφαρμογές θα χρησιμοποιήσει και το κατά πόσο θα περιορίσει τη δημόσια πρόσβαση στο προφίλ του. Οπότε φιλική συμβουλή: Ας περάσουμε λίγο από τα Privacy Settings κι ας κοιτάξουμε πως μπορούμε κάπως να μπαλώσουμε το ψηφιακό μας πορτ(ο)φόλιο. Τα προσωπικά μας δεδομένα παραείναι πολύτιμο αγαθό για να μας το υφαρπάξουν τόσο εύκολα και ανέξοδα.

Παντού υπάρχει ένας Μύθος!

Ο εορτασμός της επετείου του πολυτεχνείου έχει στοιχειώσει την σχολική μου ζωή. Από τότε που κατάλαβα πως κάτι μου μύριζε περίεργα αποφάσισα να μην πατάω εκείνη τη μέρα σχολείο, αισθανόμενος όμως παράλληλα αρκετές ενοχές για την “αντιδραστική” μου αυτή αποχή. Πλέον έχω καταλάβει τι ήταν αυτό που υποσυνείδητα με ενοχλούσε τόσο: Τα στερεότυπα, οι στρεβλώσεις και οι εθνικοί μύθοι που αναπαράγονται εκεί είναι τέτοιου μεγέθους, που παρασάγγας απέχουν από τον σεβασμό της ιστορικής μας μνήμης και των δημοκρατικών μας αρχών ως λαού.

Όσα εκεί εκτυλίσσονται – σε αγαστή συμφωνία υπουργείου, συλλόγων γονέων και κηδεμόνων και εκπαιδευτικών – μόνο μάθημα δημοκρατίας και ελευθερίας δε μπορούν να αποτελέσουν για ένα μικρό μαθητή. Κοντολογίς η κατήχηση αναπαρήγαγε τους ακόλουθους Mythos: Οι αμερικάνοι έφεραν τη χούντα όμως σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε, με το ίδιο σθένος μάλιστα που είχε αντισταθεί κατά των γερμανών (τα τραγούδια μιλούν για κατακτητή). Το Πολυτεχνείο είχε παλλαϊκή συμμετοχή και τα τανκς τσαλαπάτησαν και σκότωσαν φοιτητές που είχαν κρεμαστεί στην πύλη φωνάζοντας "Ζήτω η Δημοκρατία". Στο τέλος το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα, οι τούρκοι πρόλαβαν και μας πήραν την Κύπρο, ενώ οι πανούργοι αμερικάνοι ακόμα να ξεπεράσουν το ταράκουλο και μας μισούν... Και μετά χτυπάει το κουδούνι και πάμε με την παρέα Goodies. Δεν είπαμε όμως πως πρωταρχικός ρόλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι όχι τόσο η διδασκαλία της ιστορίας, όσο η διάπλαση εθνικού φρονήματος; Ε, καλώς τη λουζόμαστε τη μπύρα μας τότε!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2007
ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ

"Που να σκάσεις!"

Το περασμένο Σάββατο έκλεισε τις διεργασίες της η τελευταία Ιβεροαμερικανική Συνδιάσκεψη στο Σαντιάγο της Χιλής. Η λήξη της ήταν μάλλον επεισοδιακή: Κατά την ομιλία του ισπανού πρωθυπουργού Θαπατέρο ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo (Boss y) Chavez επέμενε με κλειστό μικρόφωνο να διακόπτει, αποκαλώντας τον προκάτοχο του, Αθνάρ, φασίστα. Αυτός που τελικά έχασε την ψυχραιμία του ήταν η αυτού μεγαλειότης βασιλεύς της Ισπανίας Don Juan Carlos, ο οποίος παρενέβη και πολύ απλά του ζήτησε να σκάσει(!). Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στη σκηνή και να θαυμάσετε έναν βασιλέα που εμένα τουλάχιστον μου έφερνε κάτι από τον συγχωρεμένο Ευάγγελο Γιαννόπουλο. Η υποδοχή βέβαια που επεφύλαξε του εστεμμένου ο ισπανικός τύπος κατά την επιστροφή του ήταν μάλλον διθυραμβική, θεωρώντας πως είχε κατορθώσει να ενισχύσει τοιουτοτρόπως το δημόσιο προφίλ του. Με τη σειρά του ο Ουγενότος δήλωσε πως “ο βασιλιάς θύμωσε πολύ, σαν ταύρος”. “Αλλά εγώ είμαι υπέροχος ταυρομάχος – ολέ!”.

Το enfant terrible έδωσε συνέχεια (σιγά που θα το άφηνε να πέσει) αποκαλώντας τον βασιλέα "αδιάκριτο" και του πέταξε σπόντα για τον ρόλο που έπαιξε στο πραξικόπημα του 2002. Οι κινήσεις του εκτιμάται πως προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση, καθώς επίκειται συνταγματική αναθεώρηση που θα τον θρονιάσει ισοβίως στην προεδρία. Όλοι ευχαριστημένοι μου ακούγονται με τις εξελίξεις...

Νόμιζα πως ήταν στην Ελλάδα που μας έλειπε το πολιτικό επίπεδο. Αλλά τελικά και έξω μια χαρά τα πάνε χωρίς εμάς!

Mojito Cubano ma non troppo

Καιρό τώρα με απασχολούσε η παρασκευή του ιδανικού Mojito. Ως λάτρης του συγκεκριμένου cocktail - και του κουβανικού πολιτισμού γενικότερα - φιλοδοξούσα να φτιάξω κάτι που να προσεγγίζει αυτό που απολαμβάναν και απολαμβάνουν οι άνθρωποι εκεί. Απέφευγα επομένως την καστανή ζάχαρη, έψαχνα για lime και δεν έβαζα ποτέ Bacardi, θεωρώντας το Havana Club ως αυθεντικότερο και πιο εύγευστο.

Σήμερα όμως πέρασα μια βόλτα από το blog της Yoani Sánchez, μιας κοπέλας από την Αβάνα που σε πείσμα αποκλεισμού του λαού της από το διαδίκτυο επιμένει να σηκώνει ειδήσεις, σχολιάζοντας την καθημερινή ζωή. Την ιστορία της παρουσίασε πρώτο πριν από ένα μήνα το Reuters με ένα σύντομο αφιέρωμα.

Εκεί λοιπόν ανακάλυψα το πόσο διαδεδομένο και αγαπητό είναι το συγκεκριμένο ρούμι. Δική μου ας είναι μόνο η μετάφραση του ποστ και ένα σύντομο σχόλιο: Ως εδώ ήταν με τo Mojito!

Ξένα Ποτά

Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει στο σε ποιον απευθύνεται η πρώτη φράση αυτής της ετικέτας του Havana Club; [Καλωσήλθατε στην Κούβα!] Μια φορά όχι στους κουβανούς. Θα ήταν λίγο παράλογο να μας καλωσορίζουν στην ίδια μας τη χώρα.

Τα πάντα γίνονται κατανοητά αν αναλογιστούμε πως η τιμή των 3.85 cuc (γύρω στα 92 πέσος Κούβας, ή λίγο περισσότερο από το ένα τρίτο ενός μέσου μισθού) καθιστά αυτό το προϊόν μη προσεγγίσιμο στα εθνικά πορτοφόλια.


Στο τέλος η φράση [Ένα εθνικό ποτό της Κούβας: το Μοχίτο] είναι σοβαρή. Δεν κρύβει αυτό που είναι προφανές.


Αβάνα, 9 Νοεμβρίου 2007

Το Τείχος που κατήντησε Τοίχος

Μπορεί τα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου 1989 και η πτώση του τείχους του Βερολίνου να είχαν ως αφορμή τη γκάφα ενός νυσταγμένου γραφειοκράτη, όμως η σημερινή επέτειος μας καλεί να θυμηθούμε τις δυνάμεις που οδήγησαν στην αποδόμηση του σοσιαλιστικού παραπετάσματος και ακολούθως ενέταξαν την Ανατολική Ευρώπη στον ελεύθερο κόσμο. Ημέρα γιορτής και μνήμης η σημερινή, για την ελευθερία, τον καπιταλισμό και τον άνθρωπο.

(Η φωτογραφία είναι από East Side Gallery, Καλοκαίρι 2005)

Οι γάμοι του Christian (πρώην Christina)

Σε συνέχεια προβληματισμού που πρόσφατα επανατέθηκε από τους Συνιστολόγους, θα ήθελα να σας παραθέσω ένα γερμανικό νομικό absurdum, μια ιστορία αγάπης στην οποία κάτι, κάπου, πήγε ασυγχώρητα στραβά. Αυτήν του πολιτικού Christian (πρώην Christina) Schenk.

Δύο γυναίκες, νομικός η μία, πολιτικός η άλλη, γνωρίζονται στο Βερολίνο και ερωτεύονται σφόδρα. Δεν παντρεύονται, καθώς τέτοιο δικαίωμα δεν τους αναγνωρίζεται, οπότε το 2005 αποφασίζουν να συστήσουν “συντροφία ζωής ομοφυλόφυλων ατόμων” (Lebenspartnerschaft). Εντωμεταξύ όμως, η μία εκ των δύο συντρόφων έχει συνειδητοποιήσει πως πάσχει από δυσφορία φύλου και αρχίζει διαδικασία outing, προκειμένου να γίνει transman. Η ορμονοθεραπεία ολοκληρώνεται επιτυχώς με εγχείρηση αλλαγής φύλου και από το καλοκαίρι του 2006 η κυρία πολιτογραφείται επισήμως ως κύριος.

Ο εν λόγω λοιπόν κύριος αποφασίζει πως έφτασε επιτέλους η στιγμή να παντρευτεί την καλή του και ευτυχής που η ιατρική του δώρισε ό,τι η φύση αρχικά του είχε αρνηθεί, κινεί τις διαδικασίες γάμου. Και εκεί ακριβώς είναι που προσκρούει στο Venusberg της γραφειοκρατίας: Η Lebenspartnerschaft βρίσκεται ακόμα εν ισχύ και εγκαθιδρύει κόλλημα γάμου. Για να λυθεί το κόλλημα, ο σύντροφος οφείλει να επικαλεσθεί συναισθηματικό κλονισμό, κάτι ανύπαρκτο βέβαια, από τη στιγμή που ο άνθρωπος θέλει να παντρευτεί το ίδιο ακριβώς άτομο! Έχει πάει Νοέμβρης και η υπόθεση του κυρίου Schenk βλέπω να τραβάει μέχρι το Συνταγματικό Δικαστήριο. Ιστορίες καθημερινής τρέλας, σε μια χώρα όπου το γράμμα του νόμου επιμένει να συγκρούεται με την ανθρώπινη φαντασία και την κοινή λογική.

You (cannot) Porn

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Trick, Treat or Die Trying

Kάθε χρόνο, το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου, παράξενα και “τρομακτικά” πράγματα συμβαίνουν στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών: Φωτισμένες κολοκύθες, παλαβοί καρεκλοκένταυροι, ανθρώπινοι σκελετοί, καπιταλιστές βρικόλακες, διδάκτορες αλλοδαπών πανεπιστημίων, βιομήχανοι με μαύρη μπέρτα και ημίψηλο καβάλα σε σκούπες και ξένοι αιμοδιψείς επενδυτές κάνουν την εμφάνισή τους στα σκοτεινά και πολυδαίδαλα γραφεία της οδού Νίκης. Στους τριγύρω δρόμους παιδιά γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και οι νοικοκύρηδες τους προσφέρουν κέικ ή ζαχαρωτά για την ανάπαυση των ψυχών και των ανά τον κόσμο σοσιαλιστικών οραμάτων. Είναι η νύχτα των ψυχών, η νύχτα της πεθαμένης από καιρό ελληνικής ανταγωνιστικότητας. Σήμερα θα ντυθώ Μπάμπουλας του Νεοφιλελευθερισμού, θα πάρω μια σακοράφα και θα ξεχυθώ στους δρόμους της πόλης μου ζητώντας και το τελευταίο γλυκό από το βάζο των κολίγων!

Μα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!

Η ιστορία της Μέσης Ανατολής, όπως εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας εντός ενενήντα μόλις δευτερολέπτων. Σύμφωνοι, μπορεί να μην εκφεύγει ανακριβειών και κενών αλλά είπαμε... ενενήντα δεύτερα! Το ΥΠΕΠΘ μάλιστα αναμένεται να εισάγει την ρηξικέλευθη αυτή μέθοδο εκμάθησης στα δημοτικά, προκειμένου η ύλη του μαθήματος ιστορίας να συμπτυχθεί ακόμα περισσότερο και να γίνει προσιτή, αλτέρνατιβ και ράδερ ιντεράκτιβ.

Κώστας, ο αρχηγός των ατάκτων

Η τροπή που λαμβάνουν οι απανωτές διαφοροποιήσεις βουλευτών του κυβερνόντος κόμματος, πέρα από την αναμπουμπούλα που ξεσηκώνουν στα κομματικά επιτελεία και τηλεπαράθυρα, φανερώνουν και μία πέρα για πέρα υγειή και ελπιδοφόρα πλευρά του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.

Η αρχή έγινε με την συζήτηση περί αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας του Περιβάλλοντος, ενώ η πρόσφατη εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν δείχνει να αποθαρρύνει την συνέχεια: Αντί να αποτελέσει άγκυρα κομματικής συστράτευσης δείχει να αποτελεί καταλύτη αλλαγής στο πως γίνεται αντιληπτός ο ρόλος και τα καθήκοντα του έλληνα βουλευτή.

Οι πράξεις και τα νομοσχέδια εκτελεστικών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος άλλωστε ουδέποτε έφεραν τεκμήριο ορθότητας και αποτελεί καθήκον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του κυρίαρχου ελληνικού λαού να εκφράζονται ανοικτά και κριτικά απέναντι τους, τόσο πριν όσο και κατά την τροπή τους σε νόμο του κράτους. Το ελληνικό σύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια διττής ερμηνείας:

Άρθρο 60 §1
Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Κομματικοί εγκάθετοι όπως και πένες από τον φιλοκυβερνητικό τύπο τους πλήττουν προσωπικά, μιλώντας για αχαριστία, προσωπική ανευθυνότητα και υστεροβουλία. Τι πιο θεμιτό όμως από ένα βουλευτή ο οποίος στο κάτω κάτω αναζήτησε την ψήφο μας όχι μέσα από κομματικές λίστες, αλλά με τα προσωπικά του έργα και πιστεύω; Τι πιο υγειές από την μετατροπή των κομματικών στρατών σε κομματικές ομάδες;

Θα ήταν ευχής έργο αυτές οι πιέσεις να συνεχιστούν, δείχνοντας πως η συμπολίτευση έχει και ξεχασμένες αντιπολιτευτικές πτυχές. Πως εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα ρεύματα, τα οποία οφελούν τον τόπο όταν βρίσκουν δημόσια έκφραση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι σύνηθες οι γερουσιαστές να διαφοροποιούνται ανοικτά και χωρίς επιπτώσεις κατά του δικού τους προέδρου. Σίγουρα, δεν είμαστε προεδρική δημοκρατία made in USA, οφείλουμε όμως να παραδεκτούμε πως ορισμένα εκεί στοιχεία δε θα μας χαλούσαν και τόσο να τα δούμε να εφαρμόζονται κι εδώ.

Οι άτακτοι στην τελική δεν είναι και τόσο άτακτοι όσο φαίνονται, ενώ ο πονοκέφαλος που προκαλούν στον αρχηγό τους μάλλον που θα τον κάνει πιο προσεκτικό στις μελλοντικές του κινήσεις, απεμπλέκοντας τον από συμβούλους και δημοσκοπήσεις. Και θα ήταν πραγματικά ευχάριστη έκπληξη στην επόμενη ψήφιση νομοσχεδίου να δούμε κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν και αντιπολιτευόμενους να το υπερψηφίζουν, πάντα αιτιολογημένα και με πολιτική συνέπεια.

Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στο κυβερνόν κόμμα. Και είναι καιρός να αλλάξουν και στη μείζονα αντιπολίτευση!

Η California κάτω από την επίθεση ιμπεριαλιστικών καρτέλ

Σας θυμίζει κάτι; Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει διαταχθεί η εκκένωση σχεδόν ενός εκατομμυρίου πληθυσμού, ενώ επτά πολιτείες κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τέταρτη συνεχόμενη μέρα ανεξέλεγκτων πολυμέτωπων πυρκαγιών και η μάχη θα παραμένει για τις επόμενες μέρες άνιση. Και αυτή τη φορά είμαστε σίγουροι πέραν πάσης αμφιβολίας ως προς το ποιος ευθύνεται και γι’ αυτές τις βιβλικής έκτασης καταστροφές: Οι αμερικάνοι!

Αν ακούσω πάλι καμιά Αλέκα να λέει “δεν χαιρόμαστε, αλλά ούτε και λυπόμαστε για το κακό που τους βρήκε”, αν ακούσω κάποιον πολιτικό να μιλάει για ξένα κέντρα και ασύμμετρες απειλές... ε αυτή τη φορά δε θα κρατηθώ και θα τους δαγκώσω να λυσσάξουν!

Πρωινά Κυριακής στο Μόναχο

Είναι λίγες οι στιγμές στο Μόναχο που χρόνια μετά θα αναπολώ. Και σε αυτές ανήκει το κυριακάτικο πρωινό, όπως το βιώνω στην καρδιά της Βαυαρίας.

Ενώ ομολογώ πως πίσω στην Ελλάδα προτιμούσα να απέχω από τα εκκλησιαστικά δρώμενα δια της αλλαγής πλευρού, εδώ έχω ανακαλύψει μία πνευματική όαση γαλήνης και ισορροπίας. Και δεν θα τα έγραφα αυτά αν δεν με κατέτρωγε η εσωτερική αγωνία να μοιραστώ με φίλους μια προσωπική διαπίστωση, πως τελικά η εκκλησία παρασάγγας απέχει από αυτό που ίσως οι ίδιοι κατανοούν. Εδώ, στην ελληνική ορθόδοξη κοινότητα του Μονάχου, η λέξη τείνει να επιστρέψει στην πρωταρχική της ρίζα, πραγματώνοντας με αυτόν τον τρόπο έναν ξεχασμένο εν πολλοίς προορισμό της: αυτόν της επιστροφής στην έννοια του συνανθρώπου.

Η μοναδικότητα ξεκινάει από το ίδιο το οικοδόμημα. Πρόκειται για εκκλησία του Σωτήρος, (Salvatorkirche), παλαιογοτθική κατασκευή του 1494 στο κέντρο της πόλης, την οποία το 1828 ο βαυαρός βασιλιάς χάρισε στην ορθόδοξη κοινότητα του Μονάχου. Ο συνδυασμός της γοτθικής αρχιτεκτονικής, τούβλου πέτρας και τερακότας, με το βυζαντινό τέμπλο και τα μεσαιωνικά βιτρώ προσδίδει στην εκκλησία ένα ανεπανάληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αισθητικό κράμα.

Το διαφορετικό όμως δεν περιορίζεται εκεί: Ο Ναός του Σωτήρος αποτελεί κομβικό σημείο αναφοράς για την ελληνική κοινότητα. Χάρη στην χαρισματική προσωπικότητα ενός νέου σε ηλικία ιερέα από τη Θεσσαλονίκη οι συμμετέχοντες μου έχουν δώσει την εντύπωση πως μεταλαμβάνουν του Μυστηρίου, καθιστώντας πλέον δυσδιάκριτο τον διαχωρισμό Θείας Κοινωνίας και καθημερινότητας. Της λειτουργίας ακολουθεί συζήτηση και πρωινός καφές – μέσα στον ναό παρακαλώ – όπου οι περισσότεροι ενδιαφέρονται όχι τόσο να μιλήσουν, όσο να ακούσουν. Έχει μάλιστα σχηματιστεί και μία παρέα νέων, η οποία και συνεχίζει την συζήτηση στο παρακείμενο Literaturhaus του Μονάχου, δίνοντας έτσι μία αβίαστη προέκταση στην ημέρα.

Οφείλω να ομολογήσω πως το κυριακάτικο πρωινό θα μου λείψει, καθώς είχα συνηθίσει σε ένα κλινικά αποστειρωμένο, δογματικό περιβάλλον ελλαδικών ενοριών. Εκεί αισθανόμουν πως πολλοί συνέρρεαν είτε εξαιτίας φόβου είτε για να προεκτείνουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες (ναι, αναφέρομαι ευθέως σε συνάδελφους δικηγόρους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την ενορία ως πηγή πελατών). Εδώ κάθε φορά που πάω αισθάνομαι πως επαναφορτίζω.

Η εκκλησία διαπιστώνω πως έχει πολλά πρόσωπα και ένα από τα καλύτερα της το δείχνει ίσως μόνο αποδεσμευμένη από την μιζέρια της ελλαδικής καθημερινότητας. Και είναι καιρός αυτό το πρόσωπο να επαναπατριστεί σε μια Μητρόπολη που έχει νοθεύσει επικίνδυνα την έννοια της Κοινωνίας. Ο ελληνισμός της διασποράς διαπρέπει όχι μόνο ακαδημαϊκά και θα είναι μόνο στο κέρδος όποιος πάρει το θάρρος και ανατρέξει σε μια τόσο πλούσια πνευματική δεξαμενή.

Γιατί η κότα πέρασε το δρόμο;

Ορίστε πως τοποθετούνται ανα τον κόσμο διανοητές και πολιτικοί σε ένα πανάρχαιο και δυσεπίλυτο ερώτημα. Ένα ερώτημα, που όταν οριστικά απαντηθεί αναμένεται να συνταράξει την ανθρωπότητα και να δώσει νέα οπτική στον τρόπο με τον οποίο μέχρι σήμερα αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Machiavelli: Σημασία έχει πως η κότα πέρασε τον δρόμο. Ποιος νοιάζεται γιατί; Το μέσον της διάσχισης δικαιολογεί οποιονδήποτε σκοπό υπήρχε.

John Locke: Διότι εξασκούσε το φυσικό της δικαίωμα στην ελευθερία.

Albert Camus: Δεν έχει σημασία· οι πράξεις της κότας δεν έχουν νόημα για κανέναν, εκτός από την ίδια την κότα.

Immanuel Kant: Η κότα, ως αυτόνομη ύπαρξη, επέλεξε να περάσει το δρόμο, αιτία της ελεύθερης της βούλησης.

Nietzsche: Διότι αν κοιτάζεις για ώρα διαμέσω του Δρόμου, τότε και ο Δρόμος κοιτάζει διαμέσω εσένα.

Darwin: Ήταν το επόμενο λογικό βήμα από τη στιγμή που κατήβηκε από τα δέντρα.

Albert Einstein: Το αν η κότα πέρασε τον δρόμο, ή αν ο δρόμος πέρασε την κότα εξαρτάται από το πλαίσιο αναφοράς σου.

Freud: Το γεγονός πως σκέφτηκες οτι η κότα πέρασε το δρόμο αποκαλύπτει την υποκείμενη σεξουαλική σου ανασφάλεια.

Carl Jung: Η συμβολή γεγονότων στο κοινωνικό γκεστάλτ κατέστησε απαραίτητο στην παρούσα ιστορική κρίσιμη περίσταση μεμονομένες κότες να περνάνε δρόμους και ως εκ τούτου, συγχρονικώς έφερε παρόμοια συμβάντα σε ύπαρξη.

Pyrrho the Skeptic: Ποιόν δρόμο;

The Sphinx: Εσύ θα μου πεις.

The Bible: Και ο Θεός κατήλθε εκ των ουρανών.
Kαι είπε εις την κόταν:
“Εσύ θα διασχίσεις την οδόν!”
Και η κότα διέσχισε την οδόν.
Και άπαντες αγαλίασαν
και ανέκραξαν το όνομα Αυτού.

Buddha: Αν κάνεις αυτή την ερώτηση αρνείσαι την ίδια σου την ύπαρξη ως κότα.

The Pope: Μόνο ο Θεός το γνωρίζει αυτό.

Ernest Hemingway: Για να πεθάνει. Στη βροχή.

Pat Buchanan: Για να κλέψει τη δουλειά από έναν τίμιο, σκληρά εργαζόμενο αμερικάνο.

Jean-Paul Sartre: Προκειμένου να πράξει σε καλή πίστη και να είναι συνεπής με τον εαυτό της, η κότα το θεώρησε απαραίτητο να περάσει το δρόμο.

George Orwell: Διότι η κυβέρνηση την ξεγέλασε να πιστεύει πως περνάει το δρόμο λόγω της ελεύθερης της βούλησης, ενώ στην πραγματικότητα η κότα εξυπηρετούσε μόνο δικά τους συμφέροντα.

Perlikos: Για να γνωρίσει καλύτερα τους ρούστερς.

Karl Marx: Ήταν μία ιστορική αναγκαιότητα.

Martin Luther King Jr.: Οραματίζομαι έναν κόσμο, όπου όλες οι κότες θα είναι ελεύθερες να περνάνε δρόμους χωρίς να τίθενται τα κίνητρα τους σε αμφισβήτηση.

M. C. Escher: Αυτό εξαρτάται από το σε ποια επίπεδη επιφάνεια πραγματικότητας βρισκόταν η κότα εκείνη τη στιγμή.

Colonel Sanders: Μου ξέφυγε καμιά κότα;

Saddam Hussein: Είναι η Μητέρα όλων των Κοτών.

Joseph Stalin: Δε με νοιάζει. Να την συλλάβετε! Χρειάζομαι τα αυγά της για την ομελέττα μου.

Η οποιαδήποτε συμβολή θα αποτελέσει ένα ακόμα λιθαράκι στην οικοδόμηση της Αλήθειας. Επομένως κάθε σκέψη και απάντηση ευπρόσδεκτη για εμβάθυνση και προβληματισμό.

Ο Tony και το Εργοστάσιο Σοκολάτας

Αυτή είναι η ιστορία του Tony Van de Keuken, ακτιβιστή, δημοσιογράφου και τηλεοπτικού παραγωγού. Ο Tony ένα καλοκαιρινό πρωινό του 2002, μασουλώντας τη βέλγικη σοκολάτα του, διαβάζει στην εφημερίδα ένα μικρό αφιέρωμα για την Ακτή Ελεφαντοστού, χώρα όπου παράγεται το 40% καρπών κακάο παγκοσμίως. Εκεί, ενάμισυ σχεδόν αιώνα μετά την εξάλειψη της σκλαβιάς, δεκάδες χιλιάδες παιδιά εξαναγκάζονται να εργαστούν σε φυτείες υπό συνθήκες που ο ΟΗΕ ορίζει ως δουλεία.

Από τότε ο Tony, λάτρης της καλής σοκολάτας ο ίδιος, αρχίζει μία εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού. Η θεαματικότερη κίνηση έγινε όταν έφαγε δεκαεννέα πλάκες σοκολάτας και κατόπιν άσκησε μήνυση κατά του εαυτού του ενώπιον της ολλανδικής δικαιοσύνης για αγορά και κατανάλωση προϊόντων καταναγκαστικής εργασίας. Στόχος του να δεσμεύσει πολυεθνικές όπως η Nestlé να εγγυηθούν πως τα προϊόντα τους δεν θα προέρχονται από καταναγκαστική εργασία ανηλίκων. Επιστέγασμα ήταν η παραγωγή της πρώτης πιστοποιημένης slave-free σοκολάτας, της Tony’s Chocolonely®.

Η ιστορία του Tony απασχολεί όλο και περισσότερο τα διεθνή ΜΜΕ και σύντομα αναμένεται να προβληθεί ντοκυμανταίρ που ο ίδιος γύρισε: Tony and the Chocolate Factory.

Μια γλυκιά όσο και πικρή εκστρατεία, της οποίας την εξέλιξη αξίζει να παρακολουθήσουμε από κοντά.

C'Est Ca La France

Το να κυκλοφορήσει μια τέτοια αφίσα σε όλους τους δρόμους και σταθμούς Μetro του Παρισίου ήταν απλά πολύ μεγάλη πρόκληση για να μείνει αναπάντητη. Το γάντι σήκωσε άγνωστος γκραφφιτάς, βάζοντας τα πράγματα γρήγορα στην θέση τους. Έδειξε ίσως με αυτόν τον τρόπο πως η κόντρα δε βρίσκεται μόνο στην επιστροφή των επιδοτήσεων και στην αναπροσαρμογή του δημοσίου ελλείμματος. Η κόντρα παραμένει ζωντανή ακόμη και στους δρόμους.

Oktoberfest Mania

"Salve pater patriae!

Bibas princeps optime!"

Παίδες, μη μασάτε με το Oktoberfest. Ο παράδεισος του μεθυσμένου τουρίστα είναι. Το Μόναχο είναι πραγματικά η πρωτεύουσα του ζύθου, όμως το να την επισκεφθείς αυτή την εποχή μόνο και μόνο για το πανηγυρι μου φαντάζει περισσότερο πράξη τουριστικής βλακείας:

Τα πάντα δουλεύουν αυτή την εποχή στα όρια, οι τιμές της μπύρας στο λιβάδι είναι τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά και οι σεκιουριτάδες στις σκηνές των ζυθοποιείων σου συμπεριφέρονται σαν μεθυσμένο ζώο (που μπορεί και να είσαι). Κατά τα λοιπά, πέρα από την παρέλαση των βαρελιών που περνάει μέσα από την πόλη την πρώτη Κυριακή και είναι εντυπωσιακή, το Oktoberfest δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο λούνα παρκ.

Το Canis Libertatis σας προτείνει: Ελάτε με Aegean μια βδομάδα μετά που θα έχουν ηρεμήσει τα πράγματα και θα την έχουν κάνει αμερικάνοι και ιάπωνες. Αρχίστε την ημέρα σας με μία επίσκεψη στον Αγγλικό Κήπο και τις πινακοθήκες, συνεχίστε το απογευματάκι με έναν αγώνα της Bayern στο Allianz Arena και το βράδυ καταλήξτε στην κρυμμένη και παραδοσιακή μπυραρία Zum Dürnbräu, όπου και μπορείτε να απολαύσετε μία - κατ' ελάχιστον - μοναστηριακή Triumphator με βαυαρέζικο κότσι (Schweinshaxen) και σπιτική πατατοσαλάτα.


Παντοτινά δικός σας,
Manolis Chocklis

Free Burma!

Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου: One blogspot for Burma!

Ανά τον κόσμο bloggers ετοιμάζουν πρωτοβουλία προς στήριξη της ειρηνικής επανάστασης στη Βιρμανία. Ως ελάχιστη πράξη επιδιώκουν να δώσουν ένα σημάδι αλληλεγγύης και συμπάθειας στον άοπλο αγώνα αυτού του λαού για ελευθερία.

Οι bloggers καλούνται την ερχόμενη Πέμπτη να απέχουν από την ανάρτηση δημοσιεύσεων στα blog τους και αντ΄ αυτού να σηκώσουν μόνο ένα banner, με μοναδικές λέξεις το αίτημα „Free Burma!“.

Προσωπικά θεωρώ πως από ανάλογες πρωτοβουλίες δεν μπορεί κανείς να περιμένει και πολλά. Και είναι θλιβερό που φτάνουμε στην ανάγκη να κυνηγήσουμε την καθιέρωση μιας Burma's Day for Bloggers. Το ελάχιστο όμως είναι πάντα προτιμότερο από το τίποτα. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι θα υπάρξει σοβαρός άνθρωπος, που να νομίσει πως μετέχοντας σε μία τέτοια πρωτοβουλία θα έχει επιτελέσει και το καθήκον αλληλεγγύης στον λαό αυτό. Ο αγώνας για την ελευθερία είναι μακρύς και είναι η πρώτη φορά που απλοί, σκεπτόμενοι πολίτες επιδιώκουν μαζικά να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο με μοναδικά όπλα το πληκτρολόγιο και το μυαλό τους.