Τι σχέση μπορεί να έχει η εικόνα της Θεοτόκου στην σχολική αίθουσα με το φρεσκοφουρνισμένο πιροσκί του κυλικείου; Με μία πρόσφατη απόφαση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάνθηκε οτι η ανάρτηση σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές.
Μπορεί η υπερασπιστική γραμμή του ιταλικού δημοσίου να υπήρξε συντηρητική και εν πολλοίς προβλέψιμη, έωλος όμως ήταν και ο συλλογισμός επί του οποίου εκδόθηκε μία ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση. Και αυτό καθώς η διάκριση μεταξύ θετικής και αρνητικής έκφανσης της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως και η αντίστοιχη υποχρέωση δράσης της πολιτείας οριοθετήθηκαν πρόχειρα και συγκεχυμένα. Πιο συγκεκριμένα, το δικαστήριο παρέβλεψε πως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός από εμάς δεν αποτελούν διαβατήριο πρόσβασης στο δικαιϊκό και εκπαιδευτικό σύστημα. Τέτοια ζητήματα έχουν πια λυθεί κατόπιν μεγάλων και δύσκολων αγώνων. Οι θρησκευτικές, όπως και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις δεν αποτελούν κάτι περισσότερο από μία ακόμα έκφανση της προσωπικότητας μας. Η συνταγματικά κατοχυρωμένη και ελεύθερη καταναγκασμού ανάπτυξη της προσωπικότητας αυτής παρέχεται αδιακρίτως και ως εκ τούτου όλοι διαθέτουμε την στοιχειώδη δυνατότητα να συγκρίνουμε και να επιλέξουμε, κινούμενοι μέσα σε μία ζώσα και εξαιρετικά ποικιλόμορφη αγορά ιδεών.
Αν το κράτος έρθει και απαγορεύσει συλλήβδην την παρουσία θρησκευτικών συμβόλων στους χώρους του, δεν βλέπω το λόγο να μην επανεξετάσει και την ύπαρξη προτομών στις πλατείες ή και όλων αυτών των δαπανηρών δενδροστολισμών τα Χριστούγεννα. Η ουδετερότητα του θα όφειλε ίσως και να επεκταθεί στο σύστημα υγείας, όπου τα παρεκκλήσια των νοσοκομείων θα σφραγίζονταν και το χοιρινό κρέας θα απαγορευόταν δια ροπάλου, ως δυνητικά προσβλητικό μιας υπαρκτής μειονότητας.
Σε μία φανταστική αναλογία θα μπορούσαν η σκληροπυρηνική PETA και το Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Πόγραδετς να προσφύγουν κατά του δημοσίου και να αιτηθούν την απομάκρυνση των λουκάνικων από τα πιροσκί και του ζαμπόν από τις πίτσες σε όλα τα σχολικά κυλικεία της επικράτειας. Η απόφαση ίσως και να τους δικαίωνε, καθώς με την προσφορά κρέατος στα σχολικά του προαύλια το Υπουργείο Παιδείας θα παραβίαζε την ελευθερία των γονέων να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις διατροφικές τους πεποιθήσεις, καθώς και την ελευθερία των μαθητών να επιλέξουν μεταξύ πορτοκαλάδας, ζαμπονοτυρόπιτας και κρουασάν. Η πίστη των ανήλικων στις αρχές της χορτοφαγίας θα υποβάλλετο άλλως τε σε καθημερινό και αδιαμφισβήτητο κλονισμό με τόσες μυρωδιές στα διαλείμματα, ενώ το ενδεχόμενο να κρατούν υγιεινό κολατσιό από το σπίτι θα μας ήταν νομικά αδιάφορο. Το κράτος συμμορφούμενο όχι μόνο θα παρέμενε διατροφικά ουδέτερο, αλλά θα προστάτευε και τους ανήλικους μαθητές από τις ολέθριες επιπτώσεις της κρεατοφαγίας. Στην ουσία βέβαια δεν θα επετύγχανε τίποτα παραπάνω από το να στερήσει μια μικρή καθημερινή απόλαυση από έστω και έναν μαθητή, στα πλαίσια πάντα μιας ασφυκτικά politically correct δικαστικής απόφασης.
Μαθητής αρνείται να αποχωρισθεί το κρεατοπιτάκι του
21 σχόλια:
Επιτέλους και νόμιζα ότι σε είχα χάσει!!!
Θα μπορούσε να λεχθεί ότι ζούμε στον φασισμό των μικρών οργανωμένων κοινοτήτων. Με τα τόσο παράλογα, τις περισσότερες φορές, αιτήματά τους.
Που βέβαια μας οδηγεί στο επόμενο ερώτημα: υπάρχει καλή και κακή ελευθερία;
Σωστά.
ακόμα πλουσιότερη θα γινότανε η ζωή μας αν προσθέταμε και τον Μωάμεθ, τον Βούδα και κανένα τοτέμ και κανένα βουντού έτσι για να βρίσκονται. Ναι αν έμενε κανένα μέρος κενό τότε να αφήναμε και ένα χώρο να για τους άθεους να κάνουνε και την δική τους προπαγάνδα.
Ακόμα πλουσιότερη η ζωή μας... αχ τι ωραία και φιλελεύθερα το βλέπεις το θέμα με τις ζαμπονοτυρόπιτες και τα χριστοσταυρίδια.
@Cacofonix
Προς τι η εκδήλωση ανακούφισης;
Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις γύρω από την έννοια της ελευθερίας. Προσωπικά γνωρίζεις πως την αντιλαμβάνομαι ως απουσία καταναγκασμού ανθρώπου από άνθρωπο. Και δεν θεωρώ πως η ύπαρξη συμβόλων σε δημόσιο χώρο καταναγκάζει κάποιον στην αποδοχή των όσων αυτά πρεσβεύουν.
@Τρύφων
Θα με ενδιέφερε και η δική σου άποψη. Ποιός απαγορεύει σε έναν άθεο σήμερα να προπαγανδίσει τις θέσεις του; Και αυτό ασχέτως του αν η προπαγάνδα είναι πρόσφορος τρόπος αντιπαράθεσης με τα υπάρχοντα δόγματα.
"όπου τα παρεκκλήσια των νοσοκομείων θα σφραγίζονταν"
Αλλά αυτό έχει ζητηθή ήδη! :-)
http://twitter.com/MIKPO/status/5283164427
Εγώ συμφωνώ με την απόφαση [διαφωνώ περισσότερο με το είδος των ανθρώπων που ενοχλούνται από τους Εσταυρωμένους και, περισσότερο, με αυτούς που τους υπερασπίζονται όταν οι πρώτοι ενοχλούνται]
Θα το αναπτύξω λίγο κάποια άλλη στιγμή.
@Αθ. Αναγνωστόπουλος
Ωστέ εσύ γράφεις όλα αυτά τα ανθελληνικά... να μου θυμίσεις να σε αφορίσω όταν με το καλό με χειροτονήσουν δεσπότη.
Αναμένω πάντως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ανάρτηση περί υπερχειλούς ατομικής σφαίρας (λέμε τώρα).
Αν βρεις χρόνο ρίξε και μια ματιά στο Chef Goes Nanners. Κλασική αξία.
Είναι της γνωστής φιλελεύθερης νοοτροπίας:
Θα έχεις όλη την ελευθερία που θες αρκεί να την εγκρίνω εγώ. Κι άμα είσαι χριστιανός, δεν εγκρίνω καμία οπότε σταμάτα τη συζήτηση...
Θεός, το είχα ξεχάσει! :-)))
Προσπάθησα (ανεπιτυχώς μάλλον) να σου δείξω ότι σε ένα πολυ-πολιτισμικό πολυ-θρησκευτικό περιβάλλον όπου και οι άθεοι μεταξύ των άλλων θα είχαν το δικαίωμα να παρουσιάσουν τις απόψεις τους, σε αυτό το περιβάλλον η κατάληξη θα ήταν η σύγκρουση των συμβόλων και των αντιλήψεων.
Εκεί που τελικά θα καταλήγαμε θα ήταν η αφαίρεση όλων των συμβόλων. Εκτός εάν ...
Εκτός εάν αποφασίζαμε να μεροληπτήσουμε υπέρ ενός συγκεκριμένου συμβόλου αδικόντας τους υπόλοιπους. Πράγμα που γίνεται σήμερα.
@Τρύφων
Σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, όπου ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να εκθέσει τα πιστεύω του, το αποτέλεσμα δεν είναι η σύγκρουση, αλλά η συνύπαρξη. Εκτός βέβαια αν το βλέπεις με όρους πολεμικής.
Το εκπαιδευτικό σύστημα οφείλει πράγματι να μην μεροληπτεί υπέρ της μίας ή της άλλης αντίληψης. Οφείλει όμως και να μην αποτρέπει τους μαθητές από μία σφαιρική καλλιέργεια της προσωπικότητας απαγορεύοντας στους χώρους του αντικείμενα λατρευτικής αξίας.
Στο Βερολίνο πρόσφατα υπήρξε δικαστική απόφαση που επέτρεπε σε μουσουλμάνο μαθητή να βγει από την αίθουσα με το χαλάκι του και να προσευχηθεί. Δεν είδα εκεί να αδικούνται οι υπόλοιποι.
Προσωπικά συμφωνώ με την απόφαση του δικαστηρίου και βρίσκω τα περισσότερα από τα επιχειρήματα/αντιπαραδείγματα που παρουσιάζονται στο post ασύμμετρα/δυσανάλογα σε σχέση με το προκείμενο θέμα.
Αντί της συζήτησης σχετικά με το αν υπάρχουν επαρκείς λόγοι για να κατέβει ο σταυρός από τον τοίχο του σχολείου και του δικαστηρίου, θα προτιμούσα να ακούσω κάποιο επιχείρημα σχετικά με το γιατί είναι καλό να είναι εκεί, και ποια λειτουργία ή σκοπό εξυπηρετεί.
Εξυπηρετεί το δικό μου θρησκευτικό συναίσθημα, που το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας του παιδιού μου. Αυτό από μόνο του αρκεί. Αν έστω κι ένας θεωρεί την προσευχή μέρος της παιδείας του, οι υπόλοιποι οφείλουν να το σεβασθούν. Δεν θα μπω εδώ στη λογική της πλειοψηφίας, απλά απαντώ αντίστροφα και με την ίδια λογική.
Επίσης θεωρώ εντελώς απαράδεκτο τον αθεϊστικό προπαγανδισμό όλων των βιβλίων - των θρησκευτικών συμπεριλαμβανομένων - που εκδίδει το κράτος. Αυτά τα βιβλία τα θεωρώ παντελώς καταστρεπτικά για την πνευματική ολοκλήρωση του παιδιού μου. Άρα με την ίδια λογική θα πρέπει κι αυτά να καταργηθούν, εφόσον προσβάλουν τα δικά μου πιστεύω.
Εφόσον όμως δεν μου δίνεται καμία λοιπόν επιλογή ούτε να μην πληρώσω φόρους για τη σαχλή άθεη παιδεία που προσπαθεί το ρεπούσειο κράτος να προπαγανδίσει στο παιδί μου, ούτε έχω δικαίωμα να μην το στείλω στο σχολείο, θα πρέπει το κράτος να λάβει στα υπόψιν του και τα δικαιώματα τα δικά μου. Είτε λοιπόν να με απαλάξει από τη φορολόγηση που αφορά την παιδεία του παιδιιού μου και να μου δώσει τη δυνατότητα να το μορφώσω και να το διαπαιδαγωγήσω όπως εγώ θέλω, είτε να κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο για να το πω και κάπως λαϊκά.
Άλλωστε αν πραγματικά ενδιαφερόταν το κράτος να μορφώσει τα παιδιά μας θα είχε ήδη επιτρέψει τη λειτουργία θρησκευτικών σχολείων και μάλιστα αποκλειστικά χριστιανικών, όπως κάθε ευνομούμενη προοδευτική χώρα κάνει.
Αντίθετα μας έχει εγκλωβίσει στο απίστευτης υποβάθμισης άθεου εκπαιδευτικού συστήματος της ΟΛΜΕ, της ΔΟΕ και της ΠΟΣΔΕΠ. Αν λοιπόν κάποιος θα ήθελε να προασπίσθεί ανθρώπινα δικαιώματα θα έπρεπε να θεωρεί σαν υποχρέωση να υπερασπισθεί, όπως πολύ σωστά αναφέρει κι ο νοικοκύρης του blog, τις ανάγκες όλων κι αν όχι των περισσοτέρων, ώστε να μην εγκλωβίσει αντιδημοκρατικά κι απάνθρωπα τους πολλούς στον έναν ή στους λίγους.
Νομίζω ότι αυτό ήταν και το κεντρικό θέμα της ανάρτησης.
Καλός ο "φιλελευθερισμός" αλλά όταν δεν γίνεται ιδεολογία κι ιδεοληψία.
@Σπύρος Ντόβας
Καλωσόρισες Σπύρο, χαίρομαι για την επίσκεψη!
Ένα επιχείρημα για την ύπαρξη του σταυρού στις αίθουσες και τη λειτουργία που επιτελεί μπορούμε να αντλήσουμε από τη φιλελεύθερη σχολή του αγγλικού διαφωτισμού: Η καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης και η θεσμική ένταξη αυτής και των συμβόλων της στην εκπαίδευση αποτελούν την εξέλιξη μιας μακραίωνης διαδικασίας, της οποίας τις παραμέτρους εμείς σήμερα αδυνατούμε πιθανώς να αντιληφθούμε και να εξορθολογίσουμε σε όλο τους το εύρος.
Την αξία αποδοχής και μελέτης της θρησκείας ως θεσμού παραδέχεται και ο εξέχων καθηγητής και άθεος Daniel Dennett, συγκρίνοντας τον μάλιστα με την ευγονική στις αγελάδες :-)
Η ύπαρξη επομένως θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους καλύπτει μία διαχρονική και συνεχή ανθρώπινη ανάγκη. Ο σταυρός βρίσκεται εκεί που βρίσκεται όχι επειδή αυτό προβλέπει κάποιος άνωθεν κανόνας, αλλά επειδή εκεί τον τοποθέτησε μια συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία αιώνων. Νομίζω πως εκείνος που επιδιώκει την δικαστική του απομάκρυνση αδυνατεί να διακρίνει τις λεπτές αποχρώσεις της εξελικτικής αυτής πορείας.
Το παράδειγμα με την χορτοφαγία μπορεί πράγματι να ακούγεται τραβηγμένο, στις ΗΠΑ όμως έχει αρχίσει ήδη να συζητείται.
@Cacofonix
Αν εσύ ενοχλείσαι μια φορά που τα βιβλία δεν ανταποκρίνονται στα πιστεύω σου, φαντάσου ποια είναι η κατάσταση για τους μουσουλμάνους, τους ινδουϊστές ή τους άθεους πολίτες, όταν η απαλλαγή των παιδιών τους ισοδυναμεί με παντελώς χαμένες διδακτικές ώρες και με φορολογία χωρίς ανταπόδοση υπηρεσιών. Σημειώνω πως σήμερα ακόμη και ένας εύθικτος χριστιανός ορθόδοξος μπορεί κάλλιστα να απαλλάξει το παιδί του από την "ρεπούσια" διδασκαλία θρησκευτικών.
Σε γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνο η απομάκρυνση του κράτους από τις πνευματικές αναζητήσεις των πολιτών του. Η διδασκαλία θρησκευτικών στην πολιτεία της Νέας Υόρκης αποτελεί ένα εκπαιδευτικό μοντέλο το οποίο πιστεύω πως καλό θα ήταν να μελετήσουμε στενότερα.
Καλό είναι πάντως η συζήτηση να μην επεκταθεί στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών.
Η απλή ύπαρξη μιας λατρευτικής εικόνας στην τάξη δεν παράγει κάποια άμεσα αντιληπτή εξωτερικότητα. Η αναφορά γίνεται σε κάποια σκονισμένα και ξεθωριασμένα κάδρα, τα οποία υπομονετικά περιμένουν το τέλος τους στην επόμενη ξώφαλτση μπαλιά. Και τότε ενδέχεται να περάσουν μήνες ή και χρόνια για να αντικατασταθούν.
Αν οι μαθητές περνούσαν κάθε πρωί αφ'ενός ζυγού για να τα προσκυνήσουν καταλαβαίνετε πως η συζήτηση μας θα είχε άλλο βάρος. Εν προκειμένω όμως λίγοι τα βλέπουν και ακόμα λιγότεροι τους δίνουν σημασία.
Σε διαβάζω ανελλιπώς, αλλά η σχεδόν μόνιμη συμφωνία μας δεν με παρακινεί να σχολιάσω.
Δεν ξέρω αν το επιχείρημα προέρχεται από κάποια φιλελεύθερη σχολή, εμένα πάντως μου μοιάζει με καθαρό συντηρητικό επιχείρημα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να μονιμοποιήσει οτιδήποτε μπορεί κάποιοι από μας (που το παραλάβαμε έτσι από τους προηγούμενους) να θεωρούμε στραβό. Μου φαίνεται μάλιστα ότι θα μπορούσε με επιτυχία να χρησιμοποιηθεί εναντίον των διαφωτιστών από τους Θεοκράτες του μεσαίωνα.
Ο σταυρός βρίσκεται εκεί γιατί τον τοποθέτησε εκεί η κρατική εξουσία και για μένα είναι περιττός, μιας και ο κάθε μαθητής μπορεί να φέρει και ατενίζει οσαδήποτε θρησκευτικά σύμβολα επιθυμεί, εικονίτσες από το κατηχητικό, αυτοκόλλητα του Ιησού στα τετράδιά του, τατουάζ του σταυρού στα χέρια του, οτιδήποτε θεωρεί αναγκαίο τέλος πάντων για να κορέσει την ανάγκη του για επαφή με το θείο.
Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που κάποιος δεν μπορεί να στηρίξει επιχειρηματολογώντας - είναι θέμα αρχής. Αν κάποιος -όπως εγώ- πιστεύει ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει δικούς του σκοπούς, αλλά πρέπει να είναι ουδέτερο και να παρέχει μια πλατφόρμα που επιτρέπει στα άτομα να επιδιώκουν τους δικούς του σκοπούς, τότε μάλλον καλοδέχεται την απόφαση του δικαστηρίου, και σίγουρα θα ήθελε να δει το αρθρο 16 του Συντάγματος να αλλάζει ριζικά ή και να καταργείται.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Άσχετα με το αν είμαι άθεος ή θρήσκος, δεν μιλάω σχετικά με το θέμα της θρησκείας ή της αθεΐας, μιλάω για την ανάγκη μέγιστης κρατικής ουδετερότητας σε θέματα που αφορούν αποκλειστικά την ιδιωτική σφαίρα.
Καλύτερα λοιπόν να διαφωνούμε που και που, αλλιώς καταντά βαρετό :-)
Το επιχείρημα θα μπορούσε πράγματι να χρησιμοποιηθεί από Θεοκράτες εναντίον διαφωτιστών, ενδεχομένως όμως να το χρησιμοποίησαν πριν από εκατό περίπου χρόνια και οι λιγοστοί Ρώσοι δημοκράτες κατά των μπολσεβίκων. Για μένα πάντως δεν είναι θέμα αρχής, είναι μια συντηρητική πράγματι ένσταση, με την οποία όμως αξιώνεται εξαντλητικός έλεγχος κάθε πράξης της δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας και κάθε μεταβολής που αποτελεί προϊόν μιας κρατικής ή εν προκειμένω υπερκρατικής αυθεντίας.
Τον σταυρό τον τοποθέτησε εκεί η συντεταγμένη Ελληνική πολιτεία, όπως τον τοποθέτησε και στη σημαία, σύμβολο με το οποίο όλοι οι μαθητές έρχονται εξ ίσου καθημερινά σε επαφή. Είναι νομίζω ασύμμετρο να ισχυριζόμαστε πως η απλή τους παρουσία αποτρέπει τους πολίτες από την ανάπτυξη της θρησκευτικής τους συνείδησης.
Πριν πάντως στηρίξουμε τη ριζική αλλαγή ή και την κατάργηση του Άρθρου 16 καλό θα ήταν να αναλογιστούμε πως ο συγκεκριμένος συνταγματικός κανόνας δεν υπήρξε προϊόν παρθενογένεσης, κάποιες ζυμώσεις ήρθε και εξέφρασε.
Προσωπικά θα ήμουν πολύ διστακτικός να δεχθώ μία απόφαση με την οποία περιορίζεται η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης μιας μερίδας συμπολιτών μας επειδή κάποιοι άλλοι θεωρούν ένα αντικείμενο περιττό. Εννοείται πως η αθεΐα δεν είναι το ζητούμενο εδώ, θα μπορούσαν μια χαρά οι χριστιανοί να βρίσκονται στην απ' έξω και σε κάθε αίθουσα να υπάρχει το σφυροδρέπανο ή το spaghetti monster.
Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως ούτε η απόφαση του ECHR αξίωσε την απομάκρυνση των συμβόλων από τα ιταλικά σχολεία, αλλά αρκέστηκε στο να επιβάλει πρόστιμο.
Ο σταυρός στην ελληνική σημαία, σύντροφοι, δηλοί βεβαίως ποιοι (κατά συντριπτικήν πλειοψηφία) είμαστε, δηλοί όμως και το "πόθεν έρχεσθαι": ότι, δηλαδή, για αιώνες ολόκληρους υπήρξαμε ως χριστιανοί.
Άλλως τε, έως πολύ πρόσφατα η επίσημη σημαία τού κράτους ήταν ένας πελώριος λευκός σταυρός σε κυανό φόντο - δεν θεωρώ, βεβαίως, πως η αντικατάστασή της υποδηλοί πρόοδον τινά, με όρους θρησκευτικού φιλελευθερισμού. Τυχούσα απαλοιφή τού σταυρού, όμως, από το εθνικό σύμβολο θα ισοδυναμούσε κυρίως με παραχάραξη τής Ιστορίας, έτσι δεν είναι;
Το ζήτημα των συμβόλων στους χώρους εκπαίδευσης είναι διαφορετικό. Είναι, κατ' αρχάς, ένα πράγμα η ελευθερία τού διδασκομένου να φέρει ιδεολογικά σύμβολα στο σχολείο του, εντελώς άλλο πράγμα η αντίστοιχη ελευθερία τού διδάσκοντος και ολότελα διαφορετικό ζήτημα η υιοθεσία συμβόλων από τον εκπαιδευτικό φορέα τού επισήμου κράτους. Αλλά η ουσία, θαρρώ, είναι πως η εκπαίδευση οφείλει, εκτώς των άλλων, να προετοιμάζει τους νέους για την ομαλή ένταξή τους στο σύνολο, κι υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί παρά να το αντικατοπτρίζει. Προτού λοιπόν αποκαθηλώσουμε τις Παρθένους από τις τάξεις μας, ίσως πρέπει ν' ασχοληθούμε με το τι είδους κοινωνία θέλουμε, και να διαμορφώσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα αναλόγως. Τέτοια ζητήματα τα λύνει, (ίσως όχι ορθά, αλλά πάντως) δικαίως, η ψήφος.
Όσο για τους συντρόφους που ονειρεύονται αναθεώρηση τού άρθρου 16, χρήσιμον θα ήταν να αναφέρουν και την κατεύθυνσιν τής προτιμωμένης μεταβολής, ώστε να έχει νόημα η κουβέντα. Τροφή για σκέψη: προτιμάτε να καθορίζουν την εκπαίδευσιν των τέκνων υμών οι παρ' υμίν οριζόμενοι διδάσκοντες, ή οι τοις μετρητοίς πωλούντες;
* Ώστε για να δηλώσεις "ακόλουθος" τού παρόντος χώρου, του οποίου ευχαρίστως δηλώνω φίλος, υποχρεούσαι να έχεις facebook; Φιλελεύθερο το βρίσκω, σύντροφε. Κατά τα λοιπά, τα σέβη μου, ειλικρινώς.
Καταρχάς σας ευχαριστώ που με τα σχόλια σας μου δίνετε την ευκαιρία να συμπληρώσω, να επαναδιατυπώσω ή και κάποιες φορές να αναθεωρήσω τις θέσεις μου.
@Averell Dalton
Αγαπητέ Άβερελ, με χαρά διαπιστώνω πως αν και ο ψηλότερος στην οικογένεια, κατορθώνεις να βάλεις τα πράγματα σε μια κάποια σειρά.
Στον διαχωρισμό που επιχειρείς με τη σημαία έχω να σημειώσω πως ο ίδιος εκπαιδευτικός φορέας που την αναρτά κάθε πρωί στον προαύλιο χώρο του, ο ίδιος κρεμάει και την κορνίζα στις διδακτικές αίθουσες.
Η ελευθερία θρησκευτικής επιλογής του μαθητή για μένα δεν φτάνει μέχρι την αξίωση του να κινείται σε έναν αποστειρωμένο και ουδέτερο κάθε συνειδησιακής επιρροής δημόσιο χώρο.
Τώρα κάποιος άλλος ενδέχεται να είναι περισσότερο εύθικτος στο συγκεκριμένο ζήτημα και να επιδιώκει με (ιδεολογικά φορτισμένες) δικαστικές αποφάσεις τον καθολικό αποφορτισμό της πολιτείας από κάθε είδους σύμβολα. Αυτός θα κερδίσει την κατανόηση μου, ειλικρινά όμως όχι και την συμπάθεια μου.
*Αυτό με το facebook σε χάλασε, όχι πως βάζεις τ' όνομα σου και σχολιάζεις κάτω από την παραδοχή πως είσαι φιλελεύθερος :P
Με άλλα λόγια ένας εβραίος δικαστής ή ένορκος μπορεί να απαιτήσει την ανάρτηση μιας μενορά;
@Abravanel
Δεν γνωρίζω τον βαθμό πνευματικής σύνδεσης των Εβραίων με τη μενόρα. Το θεωρώ όμως αυτονόητο για έναν διάδικο, έναν οπλίτη ή έναν δημόσιο λειτουργό εβραϊκού θρησκεύματος να αξιώνουν όρκο στο δικό τους ιερό βιβλίο, το Ταλμούδ. Ακόμα και ένας μαθητής μπορεί για μένα να αξιώσει την ανάρτηση του άστρου του Δαυίδ στην τάξη του, είναι θεμελιώδες θέμα ισότητας και συν τοις άλλοις καλό θα ήταν κάποια στιγμή να αναγνωρίσουμε τον εβραϊσμό ως αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής μας ιστορίας. Αυτές πάντως οι συγκρουσιακές καταστάσεις σοφότερο είναι να αντιμετωπίζονται κατά περίπτωση από τους εμπλεκόμενους, όπως οι κηδεμόνες και οι παιδαγωγοί. Μια erga omnes δικαστική απόφαση ή κανονιστική πράξη είναι ενδεχόμενο όχι να επιφέρουν, αλλά μάλλον να διαταράξουν την επιβαλλόμενη σε ένα σχολείο κοινωνική ειρήνη.
Παρεμπιπτόντως ανέμενα ο κοσμοπολιτισμός των Εβραίων και το συχνό αίτημα τους για αυστηρή κοσμικότητα να έχει μεταλαμπαδευθεί στην κοιτίδα του Εβραϊσμού. Από τα λίγα που διάβασα όμως στην wikipedia για την θρησκευτική ελευθερία στο Ισραήλ μου έπεσαν τ' αυτιά. Θεωρείς την πηγή έγκυρη; Και αν ναι, θα μπορούσες να το αποδώσεις κάπου;
Συμφωνώ μαζί σου ως ένα βαθμό αλλά επαναλαμβάνω: θα γινόνταν δεκτή η ανάρτηση μιας μενορά δίπλα από τον Χριστό σε ένα δικαστήριο; Δεν θα υπήρχαν αιτήσεις εξαίρεσης από χριστιανούς διάδικους αν η δίκη αφορούσε εβραίο και χριστιανό;
Στο Ισραήλ η κατάσταση είναι σχιζοφρενική γενικώς - καλύτερο παράδειγμα είναι ο γάμος. Πολιτικός γάμος στο Ισραήλ δεν υπάρχει και περίπου το 10% των γάμων γίνεται στη Κύπρο. Από την άλλη όμως αν ο πολιτικός γάμος γίνει έξω τότε αναγνωρίζεται πλήρως και έτσι οι ομοφυλόφιλοι όχι μόνο έχουν δικαίωμα στον γάμο αλλά και στην υιοθεσία.
Για την ύπαρξη αντιχριστιανικών προκαταλήψεων το κομμάτι που ανέφερες επικεντρώνεται σε λάθος πράγματα, πχ πέτρες οι υπερορθόδοξοι πετάνε στα αυτοκίνητα με ισραηλινές πινακίδες που περνάνε μέσα από τις συνοικίες τους το Σάββατο - εντάσσεται στον πόλεμο μεταξύ θρησκευτικότητας και κοσμικότητας. Περισσότερο επικίνδυνο είναι το παιχνίδι μεταξύ υπερορθόδοξων και αράβων χριστιανών.
@Abravanel
Βάσει της αρχής διασταύρωσης των λειτουργιών η διαρρύθμιση μιας δικαστικής αίθουσας υπάγεται στην κανονιστική αρμοδιότητα του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Στο ισχύον λοιπόν νομικό πλαίσιο ο δικαστής έχει λίγο πολύ τα χέρια του δεμένα σε ζητήματα διακόσμησης και ως εκ τούτου ενστάσεις όπως η πρόσφατη του ΕΠΣΕ στο Τριμελές Πειραιά δεν αποτελούν κάτι παραπάνω από επαναστατική γυμναστική.
Αν πάντως η έδρα είχε τη δυνατότητα να αναρτήσει ετερόδοξο σύμβολο, οι αιτήσεις εξαίρεσης κάποιων Χριστιανών θα απορρίπτονταν μάλλον ως αβάσιμες. Τι θα της έφταιγε της διαδικασίας που ο διάδικος είναι μισαλλόδοξος κι έχει κόλλημα με ιουδαϊκά σύμβολα δίπλα από τα δικά του;
Είτε απομακρύνουμε λοιπόν όλα τα σύμβολα στη λογική πονάει κεφάλι - κόβει κεφάλι, είτε εκπαιδεύουμε τους πολίτες μας στην αναγνώριση της λειτουργίας που επιτελούν και στην ανοχή τους. Η δεύτερη λύση είναι πολύ πιο επίπονη και χρονοβόρα, νομίζω όμως πως είναι και η πλέον βιώσιμη.
Υ.Γ. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση για το Ισραήλ είναι η αντικατάσταση του σταυρού +, ως συμβόλου πρόσθεσης, από το σύμβολο ⊥. Ο γαμικός τουρισμός πάντως είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Γιατί στην Κύπρον και όχι, ας πούμε, στην Κρήτη; ;-)
Δημοσίευση σχολίου