Η απαγόρευση της άλλης κουκούλας

Η Γαλλική εθνοσυνέλευση ανακοίνωσε την Τρίτη την σύσταση επιτροπής, με αντικείμενο την πιθανότητα ποινικοποίησης της ισλαμικής burqa σε δημόσιους χώρους. Κατόπιν νομοθετικής πρωτοβουλίας 32 βουλευτών υπό τον κομμουνιστή αντιπρόσωπο Andre Gerin και ανοιχτής στήριξης του Γάλλου προέδρου η κυβέρνηση κινείται στην κατεύθυνση απαγόρευσης ενός "συμβόλου περιφρόνησης της γυναικείας ελευθερίας και αξιοπρέπειας".

Στο μυαλό των ανθρώπων αυτών υποθέτω πως υπάρχει η παρακάτω λογική κατασκευή: "Η burqa μειώνει την προσωπικότητα, προσβάλει τις αρχές μου. Επομένως η γυναίκα που επιλέγει να την φορέσει, είτε λόγω κοινωνικής πίεσης είτε από προσωπική επιλογή, δεν είναι πραγματικά ελεύθερη. Πρέπει λοιπόν να την απελευθερώσουμε στερώντας της την επιλογή."

Αν σταθούμε λίγο παραπίσω όμως, διαπιστώνουμε πως το επιχείρημα αυτό δεν αποτελεί μια θεωρητική κατασκευή αλλά ένα πρακτικό εργαλείο, του οποίου την πατρότητα δεν διεκδικεί ο Nicola. Η δια της απαγόρευσης διαφύλαξη της ελευθερίας χρησιμοποιείται αδιάλειπτα και καταφανώς à la carte προκειμένου να εξαλειφθεί οτιδήποτε οι εκάστοτε κήνσορες της δημόσιας ηθικής θεωρούν μειωτικό και ασύμβατο με τον δικό τους αξιακό κώδικα: από την πορνεία μέχρι την ευθανασία και την απελευθέρωση του εργασιακού ωραρίου.

Με την απλοϊκή αυτή κατασκευή κατορθώνουν με αριστουργηματικό τρόπο να παρεμβαίνουν δραστικά στην σφαίρα ελευθερίας του πολίτη, επικαλούμενοι δήθεν φιλελεύθερες αρχές. Και δυστυχώς λίγοι είναι οι πολίτες που στην καθημερινότητα τους ασχολούνται με την διαφορά του νόμιμου από το ηθικό, του προσωπικού από το πολιτικό και του ποινικού κολασμού από την κοινωνική αποδοκιμασία. Ας μην μας παραξενέψει λοιπόν αν κάποια μέρα δούμε τις ανελεύθερες αυτές πρακτικές να αντιγράφονται και από τους καθ’ ημάς νεόφωτους πολιτικούς, στο όνομα μιας αγχώδους και αποσπασματικής πολιτικής αφομοίωσης του τελευταίου μεταναστευτικού ρεύματος.

Όταν η Αριστερά τρέφει τον Ρατσισμό

Τις ερχόμενες ημέρες διοργανώνεται στην Θεσσαλονίκη το 12ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, ένα γεγονός το οποίο παρά το βαρύτιμο όνομα που φέρει εξακολουθεί να διοργανώνεται από το πολιτικό περιθώριο της πόλης.

Και ενώ η καταπολέμηση του ρατσισμού και ο αγώνας για ανοικτή κοινωνία οφείλει να γίνει προϊόν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής, βλέπουμε πως την επικαλούνται κατά κόρον άτομα και κινήματα, το οποία στο βάθος του μυαλού τους έχουν μια κοινωνία όχι τόσο ανοικτή όσο ισχυρίζονται.

Σε γενικές γραμμές η ανοικτή κοινωνία, όπως τουλάχιστον την συνέλαβε το 1945 ο Karl Popper στο έργο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", βασίζεται στην παραδοχή πως κανένας δεν κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας, πως υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικά σημεία εκκίνησης, διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα, οι οποίοι δημιουργούν θεσμούς προκειμένου να συνυπάρξουν μέσα τους ειρηνικά. Μία ανοικτή κοινωνία χαρακτηρίζεται από την εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου, την ύπαρξη δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, την δράση μια παραγωγικής πολυσυλλεκτικής κοινωνίας των πολιτών και τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες των μειονοτήτων.

Οι κατευθύνσεις όμως που δίνονται στο φεστιβάλ το απομακρύνουν από την προαναφερθείσα κατασκευή. Με λόγο έντονα αντισυστημικό και καταγγελτικό οι διοργανωτές ταυτίζουν το κράτος με το παρακράτος, δαιμονοποιούν την αγορά που θα απορροφήσει τους μετανάστες και σπεύδουν να απορρίψουν την (ομολογουμένως καθυστερημένη και αποσπασματική) προσπάθεια της πολιτείας να τους αφομοιώσει συντεταγμένα, εξομοιώνοντας την με κοινωνικό Λεβιάθαν. Αρχές όπως η προ του νόμου ισότητα και το habeas corpus περνούν μέσα από ένα παραμορφωτικό πρίσμα ιδεοληψιών και αναπόφευκτα περιθωριοποιούν τους οικονομικούς μετανάστες στον ίδιο έκεινο ασφυκτικό χώρο από τον οποίο η αριστερά μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε ούτε και θέλησε να βγει. Επιτρέποντας της να παίζει προνομιακά σε έναν χώρο του οποίου τις επιμέρους διαστάσεις αντιλαμβάνεται στρεβλά, είναι πολύ πιθανό να κάνουμε στην υπόθεση του αντιρατσισμού περισσότερο κακό παρά καλό.

Η Ντόρα Μπακογιάννη και το Εβραϊκό εν Ελλάδι ζήτημα

Διατρέχοντας την ιστορία των δύο λαών, εύκολα διαπιστώνει κανείς κοινά χαρακτηριστικά τους. Την κλίση τους στο εμπόριο, την αγάπη τους στην τέχνη και τα γράμματα, την πολύχρονη δουλεία τους σε βάρβαρους κατακτητές και τη διασπορά, στοιχεία τα οποία έχει περιγράψει από πολύ νωρίς η διεθνής ιστοριογραφία. Αγάπη προς την ελευθερία, σεβασμός του ατόμου και κοσμοπολιτισμός που ποτέ δεν έσβησε τους δεσμούς με τον τόπο καταγωγής, είναι μερικά ακόμη από τα χαρακτηριστικά που συνέδεσαν τους δύο λαούς. Τους λαούς που με την ιστορία τους σφράγισαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Γιατί, με τα λόγια του Ουΐνστον Τσώρτσιλ: «…Δεν υπάρχουν άλλες δύο πόλεις που να βάρυναν τόσο στην ιστορία της ανθρωπότητας, όσο η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ».

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων η ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη κατά την ομιλία που απηύθυνε στην Εκδήλωση Μνήμης Ελλήνων Μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Αφορμή για την εκδήλωση αυτή υπήρξε η έκδοση λευκώματος με τίτλο "Έλληνες στο "Άουσβιτς-Μπίρκεναου" και η άσκηση της Προεδρίας του ΟΑΣΕ για το 2009 από την Ελλάδα. Την εκδήλωση επίσης χαιρέτισαν ο πρόεδρος της Βουλής όπως και εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Αθηνών.

Παρά το ιδιαίτερο όμως θεσμικό βάρος της εκδήλωσης, αυτό που και πάλι μου απέμεινε ήταν μια ελαφρά απογοήτευση. Όχι για το γεγονός καθεαυτό, όσο για τον περιορισμό του στα στενά πανηγυρικά πλαίσια του Ζαππείου.

Για τις παράλληλες πορείες Ελληνικού και Ισραηλιτικού στοιχείου έχω αναφερθεί επανειλημμένως και θεωρώ ευτυχές το γεγονός της πλέον επίσημης αναγνώρισης και μνήμης του Ολοκαυτώματος από την Ελληνική πολιτεία. Αρκεί όμως μόνη η εξαγγελία αναγνώρισης και μνήμης; Παρά τα λεγόμενα της κ. Μπακογιάννη η μάχη κατά του ρατσισμού και του αντισημιτισμού σήμερα δίνεται αναιμικά και δυστυχώς σε εντελώς εσφαλμένο γήπεδο. Το ανερχόμενο πλέον και στην Ελλάδα ρεύμα ρατσισμού αντιμετωπίζεται πότε ως απλά γραφικό και πότε συμπαθητικά ως φιλολαϊκό, ενώ δυστυχώς έχει εκφύγει της ρητορικής της λαϊκής δεξιάς εκτεινόμενο σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα. Η μάχη εναντίον του από πολίτες και πολιτεία δεν εντείνεται στον στίβο της παιδείας, αλλά στα ειδώλια των δικαστηρίων, με αποτέλεσμα ο ρατσιστικός λόγος να υπερπροβάλεται και οι εκφραστές του να μαρτυροποιούνται.

Καθόλου δεν μας αρκεί επομένως το να τιμώνται τα θύματα του Ολοκαυτώματος σε μια εκδήλωση του ΥπΕξ παρουσία πρέσβεων και διεθνών ανταποκριτών. Ακόμα και το ίδιο το υπουργείο είναι καθ' ύλην αναρμόδιο να απευθύνει ζητήματα ρατσισμού και προ του νόμου ισότητας. Πολύ περισσότερο θα ικανοποιούσε η ανάληψη παρόμοιων δράσεων από φορείς όπως το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Εσωτερικών και το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Και αυτό καθώς όσο συνεχίζουμε να υπάγουμε τον αντισημιτισμό στην agenda των εξωτερικών μας σχέσεων τόσο φοβάμαι πως στο εσωτερικό θα συνεχίζει να γιγαντώνει ανεξέλεγκτα.

Λιμενεργάτες... δέρνεις;

Θυμήθηκα την ατάκα αυτή σήμερα καθώς συζητούσα με ένα φίλο για τις συνθήκες εργασίας και τις απολαβές του συγκεκριμένου επαγγελματικού κλάδου. Εκείνος θα μπορούσαμε να πούμε πως είχε την στερεοτυπική εικόνα ενός λιμενεργάτη της δεκαετίας του ’60, να τσουλάει βαρέλια στο λιμάνι δυσκολευόμενος να φέρει βόλτα την φαμίλια. Εγώ με τη σειρά μου θυμήθηκα μια ξεχασμένη καταγγελία, εκείνη του κ. Κεφαλογιάννη, ο οποίος από την θέση του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας είχε καταδικάσει το προνομιακό μισθολογικό τους καθεστώς, το οποίο σύμφωνα με στοιχεία της διοίκησης του ΟΛΠ αντιστοιχούσε σε κόστος περί των 83.000 ευρώ ανά λιμενεργάτη ετησίως (με την κλίμακα να κυμαίνεται από 60.000 έως 140.000 ευρώ).

Από το 2005 έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και δεν έχει μέχρι σήμερα βρεθεί κάποιος να διαψεύσει τα στοιχεία που παρατέθηκαν, πόσο δε μάλλον να διαμαρτυρηθεί για την διαιώνιση αυτής της κλειστής συντεχνίας, η οποία εξακολουθεί να πλουτίζει σε βάρος των μεταφορών και της τσέπης του φορολογούμενου καταναλωτή. Η κυβερνητική πρόθεση εξορθολογισμού των μισθολογικών ρετιρέ των ΔΕΚΟ παρέμεινε δυστυχώς σε επίπεδο εξαγγελιών λόγω πολιτικού κόστους, ενώ κάθε προσπάθεια διασάλευσης του status quo αντιμετωπίσθηκε και αντιμετωπίζεται με "αγωνιστικές" κινητοποιήσεις σε βάρος της εμπορικής και επιβατικής κίνησης, της εργασιακής ειρήνης και της εικόνας της χώρας μας στο εξωτερικό.

Αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι πως, παρά τα προβλήματα που κάθε καλοκαίρι δημιουργούν, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εξακολουθεί να τοποθετεί τα συνδικάτα τους στο εικονοστάσι των εργατικών κινημάτων. Αν όμως αναζητήσουμε κάποιον λούμπεν - βιοπαλαιστή, μάλλον που θα μας είναι ευκολότερο να τον εντοπίσουμε εκτός λιμένος, να τελεί σε καθεστώς φόβου, παρανομίας και επικείμενης απέλασης. Δεν είναι πιστεύω ούτε δαπανηρό ούτε ανέφικτο να αξιοποιηθούν αυτοί οι άνθρωποι και εκεί, εφόσον νομιμοποιηθούν, αποκτήσουν ΑΦΜ, μητρώο ασφαλισμένου και στοιχειώδη εκπαίδευση. Πόσο βαθιά υποκρισία κρύβει το να κοπτόμαστε για την εγκληματικότητα και την άθλια κατάσταση των μεταναστών την στιγμή που ανεχόμαστε τον αποκλεισμό τους από συντεχνιακές ομάδες με εκβιαστικά αποκτηθέντα προνόμια;

Μια μικρή ιστορία από την Παλαιστίνη

Ο δεκαπεντάχρονος παλαιστίνιος βρέθηκε κρεμασμένος από ένα δέντρο, στην αγροτική κωμόπολη Qalqilya της Δυτικής Όχθης. Το αγόρι δολοφονήθηκε συνοπτικά από μέλη της οικογένειας, κατηγορούμενο για συνεργασία με τον Ισραηλινό στρατό· μια κατηγορία η οποία ισοδυναμεί με έγκλημα τιμής στον ηθικό κώδικα των παλαιστινίων, αδυνατεί όμως να θεμελιωθεί σε βάρος ενός ανηλίκου οδηγώντας τον σε θάνατο.

Συνήθως το παλαιστινιακό αναδύεται στην επικαιρότητα όταν το Ισραήλ καταφεύγει σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Λίγες είναι οι φορές που μαθαίνουμε για μικρές σκοτεινές ιστορίες όπως αυτή. Ιστορίες οι οποίες αποκαλύπτουν μία κοινωνία που εξακολουθεί να λειτουργεί με το νόμο του αίματος. Θα ήταν ίσως περισσότερο συνεπές πέρα από τις περιστασιακές φωνές κατά της "ωμής ισραηλινής βίας" να κινούμαστε εθνικά και κοινοτικά αφενός στηρίζοντας τις προοδευτικές φωνές μέσα στην παλαιστίνη και αφετέρου απαιτώντας την χάραξη ολοκληρωμένου σχεδίου εκ μέρους των Αράβων για την σταδιακή εξομάλυνση της σχέσης τους με το Ισραήλ.

Φιλελεύθερες βούρτσες

Μεσούσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και ενώ οι θεωρίες της ελεύθερης αγοράς πεισματικά εμφανίζονται ως χρεοκοπημένες, οι κάλπες εξέπεμψαν ένα διαφορετικό μήνυμα. Η εκλογική πανωλεθρία που υπέστησαν στις Ευρωεκλογές της Κυριακής τα παραδοσιακά αριστερά και σοσιαλιστικά κόμματα υπήρξε δίχως ιστορικό προηγούμενο, φέρνοντας έντονο προβληματισμό για τα αίτια της ήττας. Παρά τις συνταγές προστατευτισμού και κοινωνικής δικαιοσύνης που αρέσκεται να αναπαράγει η αριστερά, έγινε εμφανές πως σε αντίξοες οικονομικές συνθήκες οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την συνέχιση της παραγωγής πλούτου παρά για τον διαμοιρασμό του υπάρχοντος. Ως εκ τούτου, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να αναδεικνύεται εκ νέου πρώτο, ενισχυμένοι από τις εκλογές βγήκαν και οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι (ALDE), οι οποίοι ως τρίτη δύναμη και με ογδόντα τέσσερις έδρες αισιοδοξούν και προσβλέπουν σε μία γόνιμη συνεργασία με την κεντροδεξιά.

Κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων από τον εγχώριο τύπο, σκαιά εντύπωση μου προκάλεσε η πρόσφατη αρθρογραφία της δημοσιογράφου της "Καθημερινής", κυρίας Μπερση, η οποία σε μια αναζήτηση των αιτίων της ήττας έσπευσε να ξιφουλκήσει κατά ενός αχυρένιου σκιάχτρου. Προφανώς παραβλέποντας τις θέσεις των "νεοφιλελευθέρων" περί πολιτικών δικαιωμάτων, απασχόλησης και κοινωνικής συνοχής και τις διαμετρικά αντίθετες τοποθετήσεις τους από την ακροδεξιά, έσπευσε συλλήβδην να συσχετίσει την πολιτική τους πορεία με τους ρατσιστές του αμερικανικού Νότου(!) και ανακάτεψε τη φοβική ρητορεία της ανερχόμενης ακροδεξιάς με τα υλικά εκείνα επί των οποίων οικοδομήθηκε το φιλελεύθερο Ενωσιακό οικοδόμημα.

Αν κάτι όμως πήγε χέρι-χέρι στην Ευρώπη, αυτό δυστυχώς υπήρξε ο σοσιαλισμός με τον εθνικισμό, απο την στιγμή που ο καταποντισμός των υποσχέσεων και οραμάτων του πρώτου έστρεψε μεγάλο όγκο απογοητευμένων ψηφοφόρων σε αναζήτηση νέου ιδεολογικού προστάτη. Δεν χρειάζεται νομίζω να πάμε μακρύτερα από την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Με τα ποσοστά που έλαβε η ακροδεξιά ανά την Ευρώπη παρατηρείται πως ουσιαστικά τρέφεται από τις σάρκες ενός μεταλλαγμένου σοσιαλιστικού μοντέλου. Ενός γερασμένου μοντέλου, το οποίο αντί ανάπτυξης και προόδου εμμένει σε συμπλέγματα κρατικά παρεχόμενης ασφάλειας. Ερχόμενη όμως να παίξει στο πεδίο της κοινωνικής ασφάλειας η αριστερά αγνόησε πως άθελα της εισήλθε στον χώρο εκείνο ο οποίος εξέθρεψε το αυγό του φιδιού, στον χώρο όπου η φοβική ακροδεξιά ήδη από το μεσοπόλεμο αλιεύει και φανατίζει οπαδούς.

Μαθήματα Διεθνών Σχέσεων

– Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να σεβόμαστε τις αρχές της κάθε χώρας. Ανεξαρτήτως, αν αυτή η χώρα είναι φιλική, λιγότερο φιλική ή περισσότερο φιλική, αυτή η χώρα έχει αποφασίσει μια ονομασία. Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε την ονομασία αυτής της χώρας. Τα άλλα –νομίζω το αντιλαμβάνεται ο καθένας– δεν είναι δημοκρατικά, είναι ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά μιας χώρας. Όπως και εάν επιθυμεί αυτή η χώρα να αποκαλείται, οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Γεώργιος Καρατζαφέρης (IND/DEM)
παρέμβαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (via tkromm)

Παραδρομή ή απλά ασυνέπεια;

Η ημέρα που δεν άλλαξε ο κόσμος

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τα αιματηρά επεισόδια της πλατείας Tiananmen. Το λαοκρατικό καθεστώς αντιδρά ενόψει της επετείου νευρικά, λαμβάνοντας κατασταλτικά μέτρα όπως το μπλοκάρισμα της πρόσβασης στις διαδικτυακές υπηρεσίες Twitter και Hotmail και την απαγόρευση αναμετάδοσης λήψεων από ξένα μέσα ενημέρωσης. Είκοσι χρόνια μετά και χωρίς να έχει δοθεί κατάλογος νεκρών (πηγές κάνουν λόγο για 2.600 θύματα) το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας εξακολουθεί να διανθίζει το κακό ιστορικό του σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το καθεστώς αυτό αντιμετωπίζεται σήμερα στην συλλογική μας συνείδηση ως κάτι το απόμακρο και αδιάφορο, καθώς η Κίνα προσεγγίζεται πραγματιστικά, ως ο δυνάμει οικονομικός επενδυτής τον οποίο δεν έχουμε τον παραμικρό λόγο να δυσαρεστούμε... ακόμα και όταν χρηματοδοτεί μια γενοκτονία στο Σουδάν.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως έχει διαφορετική γνώμη, χωρίς κανένα πρόβλημα να την στηρίξει μέχρι τέλους. Η καπιταλιστική Δύση αντέδρασε και συνεχίζει, είκοσι χρόνια μετά, το εμπάργκο όπλων που το 1989 επέβαλε εξαιτίας της πολύνεκρης εκείνης καταστολής. Μέσα από σειρά ψηφισμάτων και δράσεων και παρά τις έντονες πιέσεις ισχυρών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελεί με συνέπεια τη φωνή της συνείδησης των πολιτών που αποφασίζουν την σύνθεση του και αρνούνται την παροχή πολεμικής τεχνογνωσίας σε ένα σκοτεινό και ανελεύθερο καθεστώς. Επιτελεί έναν ρόλο ο οποίος κακώς έχει αφεθεί σε μία αριστερά και μια σοσιαλδημοκρατία με επιλεκτικές ευαισθησίες και ένοχη σιωπή. Ας μη μένουμε όμως μόνο στους δεινόσαυρους του σοσιαλισμού. Πότε αλήθεια τέθηκε από οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση διμερές ζήτημα σεβασμού θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πόσες αλήθεια πορείες και πόσες εκδηλώσεις θα πραγματοποιήσουν σήμερα τα όσα κινήματα "ευαισθητοποιημένων" πολιτών;

AlphaBeta Europe

Όταν ζητήθηκε από τον φοιτητή του πανεπιστημίου του Hull, Máté Heisz, να παρουσιάσει μια εργασία στο μάθημα του political marketing, εκείνος άπλωσε το λατινικό αλφάβητο και μέσα σε ένα λεπτό σχημάτισε το δικό του όραμα για την Ευρώπη.

Ένα λεπτό είναι που θα χρειαστούμε την Κυριακή για να προκρίνουμε μπροστά από την κάλπη σε ποιά Ευρώπη επιθυμούμε να ζήσουμε. Κρίνοντας και ψηφίζοντας φιλοευρωπαϊκά ενισχύουμε την πορεία προς τη θεσμική ολοκλήρωση και στηρίζουμε τον μοναδικό μέχρι σήμερα δίαυλο δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ένωσης. Ένα λεπτό μόνο για να προσθέσουμε τις δικές μας λέξεις σε ένα οικοδόμημα πρωτοφανούς ανάπτυξης και ευημερίας.