Σαν μια πορδή στην ανεμοθύελλα

Έχει ευφυώς λεχθεί πως η οικονομική σανίδα σωτηρίας που προσφέρουν εθνικές κυβερνήσεις στα τραπεζικά ιδρύματα ενόψει της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ενδέχεται να μην είναι τίποτα περισσότερο από "a fart in a windstorm", δηλαδή μια πορδή στην ανεμοθύελλα, αν το μεταφράζω σωστά. Πράγματι, το πρόβλημα ακόμα δεν έχει χαρτογραφηθεί και ως εκ τούτου η στήριξη επισφαλών χρηματοοικονομικών προϊόντων εις βάρος της πραγματικής οικονομίας μπορεί να τρέφει μια μαύρη τρύπα. Δεν είναι επομένως δυσεξήγητη η καχυποψία την οποία δείχνουν στα κρατικά bailouts (διάβαζε κρατικοποιήσεις) τόσο οι ίδιες οι τράπεζες όσο και οι φορολογούμενοι καταναλωτές.

Μία πρόταση που αξίζει να συζητηθεί εν μέσω της κρίσης είναι εκείνη του "λαομίσητου" κου Ανδριανόπουλου, υπουργού επί τριετίας του επίσης "λαομίσητου" κου Μητσοτάκη. Οι δύο αυτοί πολιτικοί κατόρθωσαν σε μόλις τρία χρόνια να κάνουν τόσο μεγάλη ζημιά στο κατεστημένο σύστημα διαπλεκόμενων συμφερόντων, που ακόμα δεν τους έχει συγχωρεθεί. Αναπαράγω την πρόταση αυτή κατά πρώτον διότι με βρίσκει σε μεγάλο βαθμό σύμφωνο και κατά δεύτερον διότι πιστεύω πως παραβλέπεται επί τούτου ως ενοχλητική. Γράφει λοιπόν ο κύριος υπουργός:

...Το κεντρικό πρόβλημα κάθε προσπάθειας αντιμετώπισης των προβλημάτων και οικοδόμησης κάποιας πολιτικής ανάκαμψης , ακόμη και σε στιγμές όπως οι τωρινές που δεν έχουμε απόλυτη γνώση του προβλήματος, οφείλει να ξεκινήσει από τα ουσιώδη. Και αυτά δεν είναι άλλα από την εξασφάλιση της στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής μέσα από πολιτικές καταπολέμησης της ανεργίας.

Η εκτίμησή μου είναι πως τα παλιά Κεϋνσιανά μοντέλα, στα οποία σχεδόν όλοι προστρέχουν, δεν θα αποδώσουν. Διότι έχουν μεταβληθεί κάποια ουσιαστικά δεδομένα. Δεν υπάρχει λ.χ. το χαμηλο-αμοιβόμενο τεράστιο αγροτικό ανθρώπινο δυναμικό που πλημμύρισε μετά τον πόλεμο την βαριά βιομηχανία και συνέβαλε στην αναμόρφωση των οικονομιών. Σήμερα στις περισσότερες χώρες ο πληθυσμός είναι κατά βάση αστικός, σε μεγάλο βαθμό απεξαρτημένος από την βαριά βιομηχανία και απασχολούμενος είτε στις υπηρεσίες είτε σε τομείς της λεγόμενης νέας οικονομίας. Οι δημόσιες δαπάνες που κατευθύνονται σε έργα υποδομής δύσκολα θα μπορέσουν να δώσουν διέξοδο σε ανθρώπους που είναι σχεδόν αδύνατον να απασχοληθούν σε τέτοιας μορφής εργασίες.

Μια πρώτη λύση θα ήταν η συνεργασία με τοπικούς φορείς που σε κάθε περίπτωση θα είναι σε θέση να αξιολογήσουν ευκολότερα το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό, τις διαθέσεις και την επαγγελματική του εξειδίκευση καθώς τις όποιες σχετικές ανάγκες υπάρχουν. Ενισχύοντας λοιπόν οικονομικά σχετικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες των ίδιων των πολιτών ίσως να έδινε μια πρώτη διέξοδο στα προβλήματα - ιδιαίτερα της ανεργίας. Ένα άλλο ενδεχόμενο θα ήταν η παράκαμψη των Τραπεζών και η απ’ ευθείας χρηματοδότηση – δανειοδότηση επιχειρηματικών πλάνων των πολιτών. Μια τέτοια κίνηση θα εξασφάλιζε την ύπαρξη ρευστότητας στις αγορές, θα περιόριζε σε πρώτη φάση την ανεργία και τελικά θα αναζωογονούσε τις χρηματοπιστωτικές λειτουργίες των διαφόρων οικονομιών.

Κοντολογίς, λύσεις εύκολες δεν υπάρχουν. Ο κίνδυνος που εμφιλοχωρεί είναι η καταφυγή σε έναν ανεμπόδιστο κρατισμό που βέβαια θα διογκώσει, αντί να θέσει κάτω από έλεγχο, τα προβλήματα. Για χώρες βέβαια όπως η Ελλάδα, όπου ο κρατισμός κυριαρχεί στο αξιακό στερέωμα όλων σχεδόν των κοινωνικών στρωμάτων, η αντίσταση στην τάση να παρέμβει το δημόσιο για να λύσει τα προβλήματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Το μέλλον θα εξαρτηθεί από την δυνατότητα των ηγεσιών να αποτυπώσουν καινούργιες πολιτικές δίχως να υποκύψουν στην εύκολη, και καθ’ υπόθεση αποτελεσματική, επιλογή της εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης.

Μια εικόνα - Τέσσερις Λέξεις

Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Μία χάρτα η οποία υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ την επαύριο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και που εξήντα χρόνια τώρα κατορθώνει ως εθιμικό δίκαιο να αποτρέπει την αναγνώριση και νομιμοποίηση ενεργειών που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το βασικότερο προαπαιτούμενο για ελευθερία, ειρήνη και δικαιοσύνη. Στη θέση μιας μακροσκελούς - ίσως κουραστικής ανάλυσης προτιμάται η περιεκτική δύναμη των κινουμένων σχεδίων. Υπέροχη εικόνα και εξίσου υπέροχη η μουσική της επένδυση.

Altromercato και καταναλωτική κατήχηση

Μαθαίνω από το thess.gr πως κλείνει το Altromercato Θεσσαλονίκης, το κατάστημα της Fairtrade Hellas που προωθεί προϊόντα "δίκαιου και εναλλακτικού" εμπορίου . Για το πόσο δίκαιο είναι το εμπόριο αυτό έχω γράψει στο παρελθόν. Είναι αυτονόητο πως το κλείσιμο μιας επιχείρησης, η οποία προσέφερε επιπλέον καταναλωτικές επιλογές δεν χαροποιεί κανένα, πλην ίσως του στενώς νοούμενου ανταγωνισμού. Δεν θα σταθώ όμως εκεί.

Αυτό που διάβασα στο thess.gr και θεωρώ εξαιρετικά εξοργιστικό είναι πως στην προσπάθεια διαφήμισης του καταστήματος διεξάγονταν οργανωμένες επισκέψεις από σχολεία, όπου "μαθητές - μαθήτριες ενημερώνονταν για ένα άλλο τρόπο κατανάλωσης και προμήθειας προϊόντων" ...και αγόραζαν καμιά εναλλακτική σοκολάτα, συμπληρώνω εγώ ο κακόβουλος. Προφανώς ορισμένοι εκπαιδευτικοί, ικανοποιώντας τις προσωπικές τους ιδεοληψίες, δεν δίσταζαν να οδηγούν ομάδες ανηλίκων σε ένα εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της πόλης. Γιατί όμως εκεί και όχι στο μανάβικο της Παλαιών Πατρών Γερμανού, ένα τετράγωνο παραπέρα, όπου πωλούνται βιολογικά προϊόντα του μακεδονικού κάμπου; Και γιατί όχι στην Κατάληψη της Υφανέτ, όπου θα τους ενημέρωναν για έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και αντίληψης των ιδιοκτησιακών σχέσεων; Στοίχημα πως είναι οι ίδιοι ακριβώς εκπαιδευτικοί που ξιφουλκούν κατά της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Οι ίδιοι άνθρωποι, τους οποίους η κατήχηση ενοχλεί μόνο όταν δεν είναι ευθυγραμμισμένη με τη δική τους αντίληψη πραγμάτων.

Against Hippies

Συνάντησα αυτή την στάμπα σε έναν μαντρότοιχο της παλιάς πόλης της Ρόδου και μου φάνηκε ενδιαφέρον όσο και αστείο το να ασχολείται κανείς σήμερα με ένα κίνημα, το οποίο δεν χρειάστηκε κανενός τη βοήθεια για να αυτοαναιρεθεί. Ο πρώτος που σκέφτηκα ήταν ο Ερρίκος Θίοντορ Κάρτμαν, ο οποίος και τους αποστρέφεται μετά βδελυγμίας. Στο επεισόδιο "Die Hippie, Die" ήταν ο μόνος από ολόκληρη την πόλη που πίστευε πως μία συναυλία τους εκεί θα σήμαινε το τέλος του Southpark. Προσπαθούσε να τους εξολοθρεύσει ψεκάζοντας τους με έναν πυροσβεστήρα και κλειδώνοντας τους στο υπόγειο του σπιτιού του. Αναπτύσσοντας μάλιστα την κοσμοθεωρία του έλεγε:

"Hippies. They're everywhere. They wanna save the earth, but all they do is smoke pot and smell bad" .

Ακούγοντας τη Ντόρα με ακουστικά βαρηκοΐας

Πραγματοποιήθηκε σήμερα εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, με ομιλήτρια την ΥπΕξ κα Ντόρα Μπακογιάννη και αντικείμενο τον τομέα ευθύνης του Υπουργείου της. Με το απόγευμα μου ελεύθερο και ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση της τελευταίας στιγμής πέρασα να πάρω μια ιδέα άσκησης εξωτερικής πολιτικής, straight from the horse’s mouth.

Στα συν της εκδήλωσης η φυσική παρουσία της κυρίας υπουργού, η οποία παρουσίασε για ακόμα μία φορά χαρακτηριστική άνεση ομιλίας και χειρισμού του πολιτικού λόγου. Ανέπτυξε τα επίπεδα δράσης της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής, δίνοντας έμφαση στην προεδρία του ΟΑΣΕ και την ανάγκη τήρησης φιλοευρωπαϊκής ρότας, ενώ επικέντρωσε σε θέματα οικονομικής διπλωματίας, χωρίς να παραλείψει αναφορές στην ομογένεια, την συμβολή της και την προστασία της.

Η ομιλία λοιπόν ήταν καλοζυγισμένη και σύντομη και έγινε αφενός για να ενισχυθεί το ειδικό θεσμικό βάρος του Ινστιτούτου και αφετέρου για να δωθεί ένα μήνυμα αισιοδοξίας προς τα έξω. Εκείνο όμως που προβλημάτισε ήταν όχι η ομιλήτρια, αλλά το κοινό. Μη έχοντας βρεθεί σε παρόμοια εκδήλωση διαπίστωσα πως ο μέσος ηλικιακός όρος ήταν αξιοπρόσεκτα υψηλός. Τόσο η επιλογή του χώρου (Μεγάλη Βρετανία) όσο και ο αυστηρός ενδυματολογικός κώδικας των παρευρισκομένων οδηγούσαν συνειρμικά στο συμπέρασμα πως δεν υπήρχε η παραμικρή θέληση να φτάσει το μήνυμα σε παραγωγικά πληθυσμιακά στρώματα. Και αν κατάλαβα καλά βούληση αρκετών δεν ήταν να παρακολουθήσουν την ΥπΕξ, αλλά να παραβρεθούν στη δεξίωση και το lobbying που ακολούθησε. Fair enough.

Είναι λυπηρό όμως να αναρωτιόμαστε μετά για ποιο λόγο οι οπισθοδρομικές δυνάμεις της αριστεράς βρίσκουν τόσο μεγάλη απήχηση στα κατώτερα ηλικιακά στρώματα. Ενώ δηλαδή ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος μετά από χρόνια ληθάργου έχει αρχίσει να αφυπνίζεται ιδεολογικά, φαίνεται πως δυσκολεύεται εξαιρετικά να μεταδώσει τα όποια παραγόμενα μηνύματα.

Κλείνω με μια σύντομη αναφορά στον Αχιλλέα Ιωακειμίδη, τον άνθρωπο πίσω από το Dora Web Team, χάρη στην ειδοποίηση του οποίου παραβρέθηκα. Τα παιδιά προσπαθούν στην σωστή κατεύθυνση με απτά αποτελέσματα. Ας ελπίσουμε πως ανοίγουν νέα κανάλια επικοινωνίας με τους ηλικιακά μικρότερους, προτού τους αλιεύσει κανένα κίνημα της κακιάς ώρας.

Εθνική καρικατούρα και διαφήμιση

Ας υποθέσουμε πως ο Όμιλος Alphabank αποφασίζει να λανσάρει τα τραπεζικά του προϊόντα σε αναπτυσσόμενη αγορά της γείτονος και αναθέτει την διαφημιστική εκστρατεία προώθησης σε μία εντόπια εταιρία. Οι εκεί διαφημιστές λοιπόν καταστρώνουν την στρατηγική marketing και ανεβάζουν μία διαφήμιση στο εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο. Εδώ όμως η υπόθεση μας έρχεται και παίρνει μία ενοχλητική τροπή. Ανακαλύπτουμε δηλαδή ξαφνικά πως εκείνη η μακρινή διαφήμιση δε μας κολακεύει και τόσο ως λαό: Είναι Πάσχα και στην οθόνη παρουσιάζεται μία παρέα από τσολιάδες να κάνουν Ανάσταση στην ελληνική ύπαιθρο καταναλώνοντας ωμά κόκκινα αυγά, μισοψημένα πρόβατα με τα εντόσθια τους, πίνοντας ξίδια, κυλιόμενοι στις λάσπες και επιδιδόμενοι σε μια παρωδία μεθυσμένου καλαματιανού.

Πως θα αντιδρούσε η εγχώρια κοινή γνώμη; Μπορώ από τώρα να διαβάσω τις πύρινες δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και ηλεκτρονικά περιοδικά του "πατριωτικού" χώρου. Μπορώ ν’ ακούσω ωρυόμενους τηλεοπτικούς σχολιαστές να απαιτούν κεφαλές επί πίνακι... και σαν να μου φαίνεται πως στο βάθος αχνοδιαβάζω ένα διάβημα διαμαρτυρίας του ΥπΕξ και την αγχωμένη συγγνώμη της εταιρίας, η οποία εν τω μεταξύ θα έχει υποστεί ζημία χιλιάδων ευρώ.

Το πρώτο σκέλος του σεναρίου αυτού πραγματώθηκε σε μια άλλη γωνιά της Ευρώπης, όταν η σουηδική IKEA επιχείρησε να διαφημιστεί στη γειτονική Γερμανική αγορά. Η διαφήμιση που βγήκε μπορεί να ήταν πράγματι μια χοντρή καρικατούρα των Σουηδών· η αντίδραση όμως εκ μέρους τους δήλωνε αρκετά για το πως αντιμετωπίζουν τόσο την εθνική τους ταυτότητα, όσο και τη σχέση τους με τους νότιους γείτονες. Παρόλο που η ΙΚΕΑ απέσυρε τελικά τη διαφήμιση, δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερα στο internet συνοδευόμενη όχι από αλαλαγμούς και ύβρεις, αλλά από πνευματώδη σχόλια Σουηδών. Παρακολουθώντας την έρχεται κάποιος και αναρωτιέται κατά πόσο η ισορροπημένη συνείδηση εθνικής ταυτότητας μπορεί να συσχετισθεί με την αίσθηση χιούμορ που έχει ένας λαός. Τα συμεράσματα δικά σας.

Η ώρα του κούταβου

Ο φόρος αποτελούσε ανέκαθεν το βασικότερο δημόσιο έσοδο, είτε ως επιπρόσθετος στην αξία καταναλωτικών αγαθών είτε ως παρακράτηση από το εισόδημα των παραγωγικών δυνάμεων. Βασικό λοιπόν μέλημα του εκάστοτε κρατικού μηχανισμού αποτελούσε και αποτελεί η καλλιέργεια φορολογικής συνείδησης, ως έκφανση κοινωνικής ευθύνης και πολιτικού πολιτισμού. Παρακολουθήσαμε πρόσφατα την σχετική καμπάνια του Υπουργείου Οικονομικών και της ασκήσαμε κριτική, η οποία μάλλον την αδικεί. Γυρίζουμε λοιπόν στο 1943, για να παρακολουθήσουμε ίσως την πρώτη στην ιστορία φοροεισπρακτική καμπάνια. Ήταν τότε που οι ΗΠΑ ευρισκόμενες σε πολυδάπανο πόλεμο επιστράτευσαν το κινούμενο σχέδιο προκειμένου να αφυπνίσουν την φορολογική συνείδηση των πολιτών τους.

Στην ταινία μικρού μήκους "Το Πνεύμα του '43" βλέπουμε τον Ντόναλντ ως τον μέσο Αμερικάνο εργαζόμενο, ο οποίος παίρνει από το εργοστάσιο τον συνηθισμένο του μισθό κάθε εβδομάδα. Καθώς μετράει τα δολάρια βρίσκεται σε ένα κλασικό δίλημμα, με δύο φιγούρες να τον παροτρύνουν σε διαφορετική συμπεριφορά: Από τη μία ένας λιμοκοντόρος τον προτρέπει να τα καταναλώσει διασκεδάζοντας. Από την άλλη κάνει την παρθενική του εμφάνιση ο πρόδρομος του Σκρουτζ, ένας γέρος με κιλτ και σκωτσέζικη προφορά, φειδωλός στα έξοδα. Εκείνος του υπενθυμίζει το καθήκον να πληρώσει το φόρο και να βοηθήσει την πατρίδα σε μία δύσκολη εποχή.

Τα επιχειρήματα και των δύο σοβαρά και η απόφαση του πάπιου είναι δύσκολη, εύκολα όμως μπορούμε σήμερα να τη μαντέψουμε. Το κινούμενο αυτό σχέδιο δημιουργήθηκε το 1943 στα στούντιο της Walt Disney και συνοδευόταν από εικόνες που έδειχναν που πήγαιναν οι φόροι και πως συντελούσαν στη μάχη κατά του Άξονα. Τις εικόνες αυτές συνόδευαν συνθήματα του τύπου: Taxes… to sink the Axis. Σήμερα μπορεί να μην βρισκόμαστε σε πόλεμο, καλό είναι όμως να αναλογιστούμε την ατομική μας ευθύνη απέναντι στα δημόσια έσοδα, καθώς αντίθετη προσέγγιση οδηγεί σε μία επιζήμια για όλους προ της παρανομίας ισότητα.

Συμβούλιο της Επικρατείας: Κάρφος στο μάτι κυβερνήσεων

"Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος."

Έτσι έκλεινε την ομιλία του ο Ελευθέριος Βενιζέλος κατά την έναρξη λειτουργίας του Συμβουλίου της Επικρατείας το Μάιο του 1929. Έκτοτε τμήματα του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου υπό την προεδρία εξαιρετικά αξιόλογων δικαστών όπως ο Κωνσταντίνος Ρακτιβάν, ο Μιχαήλ Δεκλερής του Ε' τμήματος, ο Χρίστος Γεραρής κ.α. έχουν εκδώσει αποφάσεις - σταθμούς για την αναγνώριση και προστασία συνταγματικών δικαιωμάτων πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς. Ειδικά μάλιστα οι αποφάσεις που βγήκαν από το 1991 και μετά στο πεδίο του περιβάλλοντος χαρακτηρίζονται από μερίδα νομικών και πολιτικών ως "πράξεις δικαστικού ακτιβισμού". Το ΣτΕ όμως δεν πράττει τίποτε παραπάνω από το να επιτελεί την συνταγματική του αποστολή ως θεσμικό αντίβαρο στις παραβιάσεις των εν λόγω δικαιωμάτων από την εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία.

Τα λόγια του Ελ. Βενιζέλου επανέρχονται ως εξαιρετικά επίκαιρα λόγω των πιέσεων που ασκούνται στη λειτουργία του ΣτΕ ως ακρογωνιαίου λίθου δικαστικού ελέγχου της διοικητικής δράσης. Αξίζει να διαβάσετε το σχετικό εύστοχο δημοσίευμα του καθηγητή κ. Χαρίδημου Τσούκα σχετικά με την συστηματική προσπάθεια παραγκωνισμού και διάβρωσης του "ενοχλητικού" θεσμικού του ρόλου εκ μέρους φορέων της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.

Βραβείο Ζαχάρωφ

Το βραβείο Ζαχάρωφ θεσμοθετήθηκε το 1988 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και είκοσι χρόνια τώρα ανταμείβει άτομα που μάχονται για την ελευθερία έκφρασης ανά τον κόσμο. Συνώνυμο της ανεξαρτησίας, το βραβείο τονίζει παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φέρνει στο φως τα άτομα που παλεύουν καθημερινά για την προάσπιση τους.

Για το 2008 το βραβείο απονεμήθηκε στον Κινέζο Χου Τζιά, ακτιβιστή με έντονη δράση γύρω από ζητήματα περιβάλλοντος, αντιμετώπισης του συνδρόμου AIDS και προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο αποδέκτης δεν εμφανίστηκε να παραλάβει το βραβείο του καθώς εκτίει ποινή τριών χρόνων και έξι μηνών, καταδικασμένος για "διέγερση υπονόμευσης της κρατικής εξουσίας και του σοσιαλιστικού συστήματος", λόγω συνεντεύξεων που είχε παραχωρήσει σε ξένα δημοσιογραφικά μέσα. Η καρέκλα με το όνομα του παρέμεινε συμβολικά κενή.

Υ.Γ. Είναι άξια προβληματισμού η επιλεκτική ενασχόληση πλείστων ιστολόγων και δημοσιογράφων με ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του συρμού. Σεντόνια για την ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα, ούτε λέξη για το Νταρφούρ, το Κονγκό ή την Κούβα. Η δε Βιρμανία "έπαιξε" καλά το 2007, πλέον όμως θεωρείται passé.

Pastor Martin Niemöller Redux

Back in the 1940’s Martin Niemöller, a prominent German theologian and Lutheran pastor wrote a prophetic poem, condemning the silence of all those intellectuals reluctant to put a bold front on the Nazi rise to power and the purging of their targeted population groups.

His poem, brought nowadays to my country and its current harsh political situation, would more or less take the following version:

" First came the Communists, And I didn’t speak up although I was a Democrat;

Then came the trade unionists, And I didn’t speak up although I was a worker;

Then came the private cartels, And I didn’t speak up although I was a consumer;

Then came the Big State, And I didn’t speak up although I was a tax payer

And then . . . my time came . . . And by that time there was no one left to speak up. "