Εμφανίζεται πάντα στη σκηνή με μαύρο σακάκι και χτυπητό καναρινί πουκάμισο. Ένα πιάνο με ουρά και οι στίχοι που ο ίδιος γράφει ενθουσιάζουν το κοινό και αποσπούν εκρηκτικές κριτικές στον τύπο. O Bodo Wartke είναι ο τριαντάχρονος καμπαρετίστας που κατόρθωσε να επαναφέρει στο προσκήνιο της γερμανικής τέχνης ένα τόσο δύναμικό όσο και απαιτητικό είδος ψυχαγωγίας: το "piano - cabaret".
Και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του φαίνεται πόσες στροφές παίρνει όταν εκτελεί τα κομμάτια του. Απευθύνεται κατ’ εξοχήν στο γερμανόφωνο κοινό, όμως ένα συγκεκριμένο κομμάτι σπάει τα σύνορα και ανευρίσκεται σε εξήντα(!) γλώσσες και διαλέκτους μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και τουρκογερμανικά (ναι, συναντάται πλέον και αυτό το ιδίωμα). Μέσω της εφαρμογής Liebesliedgenerator αξίζει κανείς να το ακούσει στον αγαπημένο του γλωσσικό συνδυασμό. Αξίζει επίσης και μια ματιά στην προσωπική του σελίδα, όπου έχει ανεβάσει αρκετά κομμάτια, τα περισσότερα σχετιζόμενα με την αγάπη και την καθημερινότητα.
Το καμπαρέ στη Γερμανία έχει μακρά ιστορία και συνδέεται στενά με την σκληρή πολιτική κριτική: Λογοκρίθηκε σκληρά μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, άνθησε στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Klaus Mann, Erich Kästner, Kurt Tucholsky), μέχρι που οι κύριοι συντελεστές του είτε στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε διέφυγαν στο εξωτερικό. Μεταπολεμικά δεν άργησε να σημειώσει δυναμική επάνοδο στηλιτεύοντας τόσο το Ολοκαύτωμα όσο και την επικαιρότητα μιας χώρας που ξεκινούσε να οικοδομείται από το μηδέν. Έκτοτε εξελίσσεται και συνεχίζει να εκτιμάται ως η καυστικότερη ίσως μορφή κοινωνικής κριτικής. Ίσως το επίπεδο ενός λαού να φαίνεται και από το επίπεδο των κωμικών του. Και για να επιστρέψω (και πάλι) στα δικά μας, αρνούμαι να δεχθώ πως το δικό μας επίπεδο αντικατοπτρίζεται στην ελληνική επιθεώρηση, στο προσωπείο ενός γύφτου με μικρόφωνο ή στη μονοκρατορία ενός Κραουνάκη, του οποίου τα γένια θυμιάζουν τύπος και λογής λογής πιτσιρίκοι. Τι στην ευχή, έντεκα εκατομμύρια είμαστε εντός και άλλα πέντε στο εξωτερικό.
Δε θα τον βρούμε κάποια στιγμή τον καμπαρετίστα μας;
Και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του φαίνεται πόσες στροφές παίρνει όταν εκτελεί τα κομμάτια του. Απευθύνεται κατ’ εξοχήν στο γερμανόφωνο κοινό, όμως ένα συγκεκριμένο κομμάτι σπάει τα σύνορα και ανευρίσκεται σε εξήντα(!) γλώσσες και διαλέκτους μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και τουρκογερμανικά (ναι, συναντάται πλέον και αυτό το ιδίωμα). Μέσω της εφαρμογής Liebesliedgenerator αξίζει κανείς να το ακούσει στον αγαπημένο του γλωσσικό συνδυασμό. Αξίζει επίσης και μια ματιά στην προσωπική του σελίδα, όπου έχει ανεβάσει αρκετά κομμάτια, τα περισσότερα σχετιζόμενα με την αγάπη και την καθημερινότητα.
Το καμπαρέ στη Γερμανία έχει μακρά ιστορία και συνδέεται στενά με την σκληρή πολιτική κριτική: Λογοκρίθηκε σκληρά μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, άνθησε στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Klaus Mann, Erich Kästner, Kurt Tucholsky), μέχρι που οι κύριοι συντελεστές του είτε στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε διέφυγαν στο εξωτερικό. Μεταπολεμικά δεν άργησε να σημειώσει δυναμική επάνοδο στηλιτεύοντας τόσο το Ολοκαύτωμα όσο και την επικαιρότητα μιας χώρας που ξεκινούσε να οικοδομείται από το μηδέν. Έκτοτε εξελίσσεται και συνεχίζει να εκτιμάται ως η καυστικότερη ίσως μορφή κοινωνικής κριτικής. Ίσως το επίπεδο ενός λαού να φαίνεται και από το επίπεδο των κωμικών του. Και για να επιστρέψω (και πάλι) στα δικά μας, αρνούμαι να δεχθώ πως το δικό μας επίπεδο αντικατοπτρίζεται στην ελληνική επιθεώρηση, στο προσωπείο ενός γύφτου με μικρόφωνο ή στη μονοκρατορία ενός Κραουνάκη, του οποίου τα γένια θυμιάζουν τύπος και λογής λογής πιτσιρίκοι. Τι στην ευχή, έντεκα εκατομμύρια είμαστε εντός και άλλα πέντε στο εξωτερικό.
Δε θα τον βρούμε κάποια στιγμή τον καμπαρετίστα μας;
Αφιερωμένο σ' ένα ζουζούνι που επέστρεψε στην αγαπημένη του Ρώμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου