10 Δεκ 2007

Comandante Chípras

Tsipras goes Venezuela


Credits: Το καρέ είναι το τελευταίο στο τεύχος Ο Τεντέν και οι Πίκαρος, του αγαπημένου μου Hergé. Η διασκευή έγινε κατόπιν πρόσφατης επίσκεψης κλιμακίου του Συνασπισμού στη Βενεζουέλα και ακόλουθων δηλώσεων Τσίπρα περί Μπολιβάρ και διαδοχής στην προεδρία του ΣΥΝ.

Εκεί, ο στρατιώτης Hugo Boss Chavez έχασε το γνωστό δημοψήφισμα που θα τον θρόνιαζε για τα καλά στην εξουσία, ενώ εδώ, βλέπω πως πάνε να μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο φαγητό με γαρνιτούρα lifestyle. Ο επαναστατικός τουρισμός όμως σε ανελεύθερα καθεστώτα μάλλον που εκθέτει τους ταξιδευτές, ειδικά όταν από τις επισκέψεις τους αυτές διατείνονται πως εξάγουν και ωφέλιμα για τον τόπο πολιτικά συμπεράσματα.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ανελεύθερο δεν γνωρίζω αν είναι το κράτος της Βενεζουέλας.. πάντως για να έχει κάνει 9 δημοψηφίσματα εκεί ο "στρατηγός", κάτι πρέπει να σημαίνει για τη δημοκρατία μας.

Πόσο μάλιστα όταν το αποτέλεσμά τους δεν νοθεύτικε!!.. (πολύ επιφανειακά διαβάζεις ειδήσεις)

Αλήθεια γνωρίζεις το περιεχόμενο της αναθεώρησης; - αμφιβάλω, διότι εκτός από την άρση του περιορισμού επανεκλογής - αλήθεια πόσες δυτικο-"δημοκρατικές" χώρες έχουν θέσει περιορισμούς επανεκλογής; - μήπως εμείς; - προχωρώ - συμπεριλαμβανόταν και το δικαίωμα ψήφου στα 16, όπως και η αναγνώρηση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, μεταξύ άλλων, για μάντεψε ποιοι ήταν κατά; - η εκκλησία βεβαίως..

Επίσης το πείραμα του συμμετοχικού προυπολογισμού που εφαρμόστηκε στο Πόρτο Αλέγκρε για πρώτη φορά, έχει τεράστια επιτυχία στη Βενεζουέλα. -

Παράδεισος της ελευθερίας μπορεί να μην παίρνω όρκο πως είνα η Βενεζουέλα, αλλά αν συμβαίνουν αυτά σε ανελεύθερα κράτη όπως μας ενημέρωνεις - τι συνεπάγεται αυτό για τις δικές μας δυτικές "δημοκρατίες";;

Τέλος, με βάση το σκεπτικό σου δε θα πρεπε καν να διανοηθούμε να επισκεπτούμε τις ΗΠΑ.. αντε και καλά χριστούγεννα..

Manoliscus είπε...

Πράγματι, εκεί ο “στρατηγός” έκανε 9 δημοψηφίσματα. Κι εδώ η χούντα έκανε δύο: ένα το 1968 και άλλο ένα δεύτερο το 1973. Κάτι πρέπει να σημαίναν κι αυτά...

Αγαπητέ, η άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία δεν αποτελεί τη Λυδία λίθο μίας συντεταγμένης δημοκρατίας. Πόσo δε μάλλον όταν κρίνονται ζητήματα από τη φύση τους σύνθετα και περίπλοκα, τα οποία δεν επιδέχονται γενικών ή διλημματικών αποφάσεων.

Αν ήταν μάγκας ο δικός σου, στο τελευταίο του δημοψήφισμα δε θα περνούσε ολόκληρη δέσμη προς αναθεώρηση διατάξεων, αλλά θα επέτρεπε στο λαό να αποφανθεί μεμονωμένα επί κάθε διάταξης. Προσωπικά μου θυμίζει τον κτηνίατρο, που δίνει στο σκύλο μου το χάπι, αφού πρώτα το χώσει καλά καλά σ’ ένα μπιφτέκι.

Αναφορικά με τους συμμετοχικούς προϋπολογισμούς ισχύει αυτό που λες, δεν αναφέρεις όμως πως τεράστια επιτυχία δεν γνώρισαν μόνο στη Βενεζουέλα, αλλά πολύ περισσότερο σε πόλεις πολλών ευρωπαϊκών κρατών, στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική,στον Καναδά, στην Ασία και την Αφρική.

Καλά κάνεις λοιπόν που δεν παίρνεις όρκο πως είναι παράδεισος της δημοκρατίας η Βενεζουέλα, καθώς δεν είναι. Το δε ερώτημα σου περί συνεπαγωγής αδυνατώ να το καταλάβω. Εσύ σαν τι λες να συνεπάγεται αυτό για εμάς; Ο κύριος Τσίπρας τι λέει;

Τέλος, με βάση το σκεπτικό μου (ποιό σκεπτικό μου άραγε; τι κατάλαβες;) θα σου πρότεινα μια επίσκεψη κι από ΗΠΑ μεριά, ειδικά τώρα που είναι και προεκλογική περίοδος.

Καλά χριστούγεννα και σε σένα!

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά και η χούντα έκανε, γιατί να μην την τιμήσουμε και αυτή - μόνο που εκείνη ανελίχθηκε στην εξουσία υπό τον φόβο των ερπιστριοφόρων. - ατυχής λοιπόν ο παραλληλισμός.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου επί της διαδικασίας. Ο δικός μου - πολύ μ'άρεσε αυτό - το λαμβάνω ως φιλοφρόνηση - σε αυτό το ολίσθημα υπέπεσε, γιατι το δημοψήφισμα συμπεριλάμβανε διατάξεις ανώμοιες ως προς το αντικείμενο, μεταξύ τους.

Ξέρεις, οι κακές γλώσσες λένε οτι το δημοψήφισμα κρίθηκε στα θέματα των ομοφιλοφύλων. Η εκκλησία έκανε τεράστεια εκστρατεία κατά του δημοψηφίσματος με αφορμή αυτό το θέμα. Προσωπικά εμένα δε μου φαίνεται κάθολου υπερβολή, αν κρίνω και από τις δικές μας αντίστοιχες σφυγμομετρίσεις.

Μπορεί ο Τσάβεζ να έχασε ξέρεις, αλλά πολλοί διαφωνούνε. Σεβόμενος τη λαική ετυμηγορία, την αμέσως επομένη των αποτελεσμάτων, έκλεισε τα στόματα των γιάνκιδων και των τσιρακίων τους που ούρλιαζαν μέχρι την παραμονή της διαδικασίας για νοθεία και καλούσαν τον κόσμο να απέχει.

Το παιχνίδι δε χάθηκε πάντως, τα λαικά συμβούλια θα έχουν την ευκαιρία να θέσουν και να συνθέσουν τις διατάξεις που θα θελήσουν να τροποποιήσουν/συντάξουν.

Ας το έχουν αυτό υπόψη τιτς οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας που μετά την στραπάτσα που φάγανε από το γαλλικό λαό στο δικό μας δημοψήφισμα για τον Ευρωσύνταγμα, περάσαν τώρα κάτω
από οβάλ τραπέζια την ευρωσυνθήκη.

Λέω καλύτερα να μην πιάσω την ευρωπαική εμπλοκή στην Μ.Ανατολή, ούτε τις ευρωπαικές αποικίες στην Αφρική - λέω να μην το παρακάνω, γιατί θα με χαρακτηρήσεις λαικιστή που τον έχει τυφλώσει η εμπάθεια.

Ξέρεις λοιπόν, όποτε μας ακούω να μας πιάνουν οι δημοκρατικές μας ευαισθησίες, εμάς του ευρωπαίους, με πιάνει ένα ρήγος ένα πράμα, μου φεύγει και καμιά παραπονιάρα πορδή μετα στεναγμών, με το συμπάθειο.

Ότι λένε για τον Τσάβεζ, ότι λένε και για τον Μοράλες, τα ίδια λέγανε και για τον Αλιέντε.. τώρα θα τους μάθουμε.. τους πονάει που δεν μπορούν να την βιάζουν και να ξεστραγγίζουν τον πλούτο της με την ίδια ευκολία.

Δεν υπεραμύνομαι κανενός, και έχε στο νου σου αυτό, το τι γίνεται στη Λ.Αμερική το κοιτάει κριτικά - η αδογμάτιστη αριστέρα - αυτό φαίνεται από τα γραπτά της - όμως αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία απεμπλοκής της από ξένα κέντρα αποφάσεων.

Ανώνυμος είπε...

Δες και ένα σημερινό σχετικό άρθρο της Αυγής. Πολύ καλό κατ' εμέ.
εδώ

Manoliscus είπε...

Η τοποθέτηση σου έχει αρκετές παρεκτάσεις, θα προσπαθήσω όμως ν’ απαντήσω χωρίς να χρειαστεί να την κομματιάσω. Αρχίζω από το οτι ο τρόπος που τοποθετείσαι μου στερεί το δικαίωμα να σε χαρακτηρίσω “λαϊκιστή, που τον έχει τυφλώσει η εμπάθεια”. Αντιθέτως η ύπαρξη τεκμηριωμένου αντίλογου εδώ με τιμά. Αν καταλήξουμε όμως να πηγαίνουμε από το ευρωσύνταγμα στην αποικιοκρατία θα χαθούμε κάπου στη μέση και είναι κρίμα.

Δυστυχώς ο παραλληλισμός που έκανα με τη χούντα δεν είναι καθόλου ατυχής. Ανελίχθηκε μεν με τον φόβο των ερπιστριοφόρων, έτυχε όμως ευρύτατης στήριξης λόγω των φιλολαϊκών της μέτρων. Μην ξεχνάς πως αρχικά και ο Chavez υπό τον φόβο των αλεξιπτώτων προσπάθησε να ανέβει στην εξουσία.

Αν σεβόταν δε πραγματικά τη λαϊκή ετυμηγορία θα προσανατολιζόταν στον σεβασμό της εντολής που πήρε από το αποτέλεσμα. Αυτός αντιθέτως δήλωσε πως η επανάσταση συνεχίζεται με κάθε μέσο, υπονοώντας πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να περάσει στο τέλος το δικό του. Ελπίζω εκεί να βγω ψεύτης.

Θέλω να σταθώ και λίγο στο εξάωρο. Το αν είναι μέτρο θετικό ή όχι ας το αφήσουμε. Ξέρεις όμως πότε προτάθηκε η συνταγματική του θέσπιση; Μόνο μετά την πρώτη φθινοπωρινή δημοσκόπηση που έδειξε 60% του πληθυσμού να προσανατολίζεται σε καταψήφιση (που μου λες πως διαβάζω ειδήσεις επιφανειακά :) ).

Αν κάποιον λοιπόν ωφείλουμε να επαινούμε, αυτός είναι ο λαός της Βενεζουέλας, ο οποίος δείχνει πως έχει μέτρο και μπορεί ακόμα να κρατήσει δημοκρατικές ισορροπίες παρά το μεγάλο του εχθρό, τη φτώχεια.

Το άρθρο που μου έδωσες είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Ο Λάσκος με τη σειρά του γράφει πως ό,τι η αριστερά λέει για τον Chavez έλεγε και για τον Χομεϊνί. Και είναι ακριβώς οι στενές σχέσεις του presidente με το Ιράν που απομακρύνουν χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή από το να τον θεωρήσουν αξιόπιστο σύμμαχο. Και αυτό πέρα από κάθε αντιαμερικανισμό.

Αν κάποιος σήμερα “βιάζει και ξεστραγγίζει” τη Βενεζουέλα, αυτός είναι όχι κάποια ιμπεριαλιστικά γουρούνια αλλά η διαφθορά και η κυβερνητική αναποτελεσματικότητα. Ο προεδρισμός είναι ένα κοινωνιοπολιτικό φαινόμενο που γεννήθηκε και ακμάζει στη λατινική αμερική. Χρήζει όμως άκρως κριτικής αντιμετώπισης. Όχι μόνο από την αδογμάτιστη αριστερά που λες εσύ, αλλά από κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο. Και ο κύριος Τσίπρας δεν έδειξε καθόλου - μα καθόλου – να τοποθετείται κριτικά απέναντι του.


By the way, θα χαιρόμουν αν έγραφες με ένα όνομα ή ψευδώνυμo. Εγώ είμαι ο Μανόλης.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Μάνο, σε ευχαριστώ για τις ειλικρινείς φιλοφρονήσεις σου, αν και νομίζω πως υπερβάλεις λίγο στις εκτιμήσεις σου προς το πρόσωπό μου.

Επιμένω πως εξακολουθείς να υποπίπτεις σε ιστορικά ατοπήματα. Ο Τσάβεζ επανεκλέχθηκε δημοκρατικά με αρκετά μεγάλο ποσοστό (63%). Αντίθετα, οι αμερικανο-κινούμενοι αντίπαλοί του ήταν αυτοί οι οποίοι πραξικοπιματικά προσπάθησαν να τον καθερέσουν το 2002.

Χαίρομαι που αναγνωρίζεις πως έχει μπει η παρακαταθήκη για νίκη του λαού της Βενεζουέλας. Ένας λαός που ξεκίνησε πάλι να πιστέυει και να ελπίζει στο πρόσωπο του Τσάβεζ, αλλά και να συμμετέχει ενεργά και να διαδραματίζει πρωταγονιστικό ρόλο στις εξελίξεις της χώρας του. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά στη δουλειά και την αυτοοργάνωση των λαικών συμβουλίων, μέσα από τη πολιτική ζύμωση, την αυτο-οργάνωση, την αλυλλεγγύη, θεσμός που άνθισε επί προεδρίας Τσάβεζ.

Μην ντρεπόμαστε να πούμε τα θετικά, μήπως και στεναχωρηθεί η Καθημερινή, που παρεπειπτόντως τη θεωρώ αρκετά σοβαρή και νηφάλεια εφημερίδα, παρ΄όλα αυτά αθεράπευτα συντηριτική.

Η κύρια κριτική που έγινε στο δημοψίφισμα ποια ήταν; - Είπαμε ένα τα θέματα των ομοφιλοφίλων και δεύτερον το θέμα που κυριάρχισε ήταν η υπόνεια για ισόβια θήτευση!!! ΤΙ ΥΠΟΚΡΗΣΙΑ! - πέραν τούτου ουδέν, ανάθεμα και αν έμαθε κανείς τίποτα περισσότερο..

Να ομολογήσω πως και μένα με τρομάζει η άρση της δικλίδας στην επανεκλογή. Είμαι φανατικός υποστηρικτής της ανανέωσης. (αυτό δε σημαίνει ότι είμαι και φανατικός υποστηρικτής του Τσίπρα, όχι χωρίς προυποθέσεις, έτερον εκάτερον). Δεν μπορώ να μην εξεγείρομαι όμως όταν ακούω κριτική από χώρες οι οποίες έχουν αναγάγει την εκλογική νοθεία σε επιστήμη με σκοπό τη διαιώνιση της ύπαρξής τους (42% για τοπικούς άρχοντες, μπόνους 50 εδρών πια και κανένας περιορισμός στην πρωθυπουργική θητεία) και δεν είμαστε μόνοι μας στην Ευρώπη.

Ας θυμηθούμε τον Βενεζουέλικο Τηλεοπτικό Σταθμό του οποίου του αφερέθηκε η άδεια από το Ρ/Τ συμβούλιο επειδή υπέπεσε σε πλήθος ολισθημάτων. Μεταξύ άλλων και η ψευδής και χυδαία αναγγελία του θανάτου του Τσάβεζ. Σύρμα τρέξανε όλοι οι χυδαίοι να ουρλιάξουν για την ανελευθερία που διαφεντεύει την καιμένη χώρα. - Πόσο υποκρισία πια;;;

Λοιπόν, ας βλέπουμε τα πράγματα πιο νηφάλια γιατί καμιά φορά φοβάμαι πως για να υποστηρίξουμε τον αντι-κομμουνισμό μας, υποστηρίζουμε τον αμερικανικό επεκτατικισμό. Κάτι ανάλογο με αυτό για το οποίο κατηγορούν την "όλη" αριστερά, κάτι σαν αυτό που διάβασες στο άρθρο της Αυγής.

Άλλη μια εξομολόγηση και μένα με αηδειάζουν τα κωλοτρυψίματα (με το συμπάθειο) με τους φασιστο-φονταμενταλιστές του ΙΡΑΝ. Αυτές οι αντι-ιμπεριαλιστικές συμμαχίες εκτός από λυκοφιλίες και βαθύτατα αντιδημοκρατικές. Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα και εκτιμώ οτι συμπλέω σε αυτό με την πλειοψηφία της αριστεράς. Μην ξεχνάμε για ποιους λόγους διασπάστηκε το ΚΚΕ και γιατί αποσχίστηκε από αυτό το ΚΚΕ-εσωτερικού.

Τέλος, για το φαινόμενο του προεδρισμού έγινε εκτενής αναφορά σε μια ημερίδα που πραγματοποιήθηκε από αντιπροσωπεία που παραβρέθηκε στη διεξαγωγή του δημοψιφίσματος. Έγινε μια καλή και μεστή συζήτηση, για τα υπέρ τα κατά και τις αντιφάσεις. Ισχύει αυτό που λες αλλά δεν νομίζω οτι ευθείνεται αποκλειστικά ο Τσάβεζ γι' αυτό. Είναι και μια κουλτούρα η οποία έχει αναπτυχθεί. Από όσα μαθαίνω πάντως θα υπάρξουν εξελίξεις πάνω στο θέμα, αφού μέσω του κυβερνητικού συνασπισμού υπάρχουν κομμάτια που επιθυμούν να εκφραστούν πιο ανοιχτά.

Πάντως, εγώ για να σε πειράξω, να σε διαβεβαιώσω πως δε φοβάμαι μηπως ο κύριος Τσίπρας, τον οποίον χαριτολογώντας τον αποκαλείς κομαντάντε, το γυρίσει στον "αντι-ιμπεριαλισμό", το ξέρω γιατί τον διαβάζω με προσοχή. Καμιά φορά όμως προς χάριν της πολιτικής και αντιπολίτευσης υπεραπλουστεύουμε τα πράγματα. Από τη συζήτηση που έγινε πάντως και στην ημερίδα ενίσταμαι στην υπόνοια ότι δεν έγινε ή δεν γίνεται κριτική. Ίσως εσύ να προτιμάς μια πιο σκληρή και ξεκάθαρη. Αυτό συζητιέται και για μας του δυο είναι πολύ εύκολο να το κάνουμε. Στην πολιτική σκηνή όμως αλλάζουν οι συσχετισμοί και το γνωρίζεις και αυτό δεν είναι εξ' ορισμού μεμπτό.

φιλικά,
Γιώργος

και καλή χρονιά σου εύχομαι

Manoliscus είπε...

Φίλε Γιώργο,
ίσως και να βιάστηκες κομμάτι να με εντάξεις στο αντίπαλο στρατόπεδο :)

Χαίρομαι όμως που οι τοποθετήσεις μας καταλήγουν να μην απέχουν και τόσο: Με πολλά απ’ όσα γράφεις δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Το φαινόμενο Chavez είναι πραγματικά πολύπλευρο και κάθε απλούστευση κινδυνεύει να καταλήξει σε στρέβλωση. Από πλευράς μου δεν υπάρχει ούτε δισταγμός να διαφοροποιηθώ από την Καθημερινή ούτε να καταγγείλω τις έξωθεν παρεμβάσεις στο εσωτερικό μιας χώρας που ψάχνει τον δικό της δρόμο για την ευημερία.

Η δική μου όμως κριτική δεν επικεντρώνεται στη Βενεζουέλα. Επικεντρώνεται στο πως ένα πρόσωπο, το οποίο πολλοί ελπίζουν πως θα φέρει ανανέωση στον χώρο της προοδευτικής αριστεράς, εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά την επίσκεψη του εκεί.

Χαίρομαι που η νεολαία του ΣΥΝ συζήτησε τις πολιτικές εξελίξεις στη Βενεζουέλα και πραγματικά θα μ’ ενδιέφερε να ρίξω μια ματιά στα πρακτικά, αν τυχόν υπάρχουν κάπου.

Θεωρούσα ξέρεις τον Συνασπισμό ως τον μοναδικό ίσως εναπομείναντα πολιτικό χώρο, του οποίου τα στελέχη τοποθετούνταν με μετριοπάθεια, ακρίβεια και σοβαρότητα (ασχέτως αν με έβρισκαν σύμφωνο τα λεγόμενα τους). Τον χώρο του οποίου τα στελέχη απέφευγαν την απλούστευση χάριν επικοινωνιακών παιχνιδιών ή διατήρησης συσχετισμών.

Κάτι τέτοιο μπορεί να είχε εκλογικό κόστος, αντισταθμιζόταν όμως από την ιδεολογική βαρύτητα και επιρροή των θέσεων τους. Με στεναχωρεί λοιπόν αυτή η στροφή που γίνεται για τον φόβο των συσχετισμών. Με φουρκίζει η ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΝ. Μια φούσκα είναι κι αυτοί οι παντέρμοι οι συσχετισμοί.

Από καρδιάς πάντως με την καινούρια χρονιά εύχομαι το καλύτερο για σένα και τον πολιτικό σου χώρο!

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς, έχουμε περάσει για τα καλά στην επικοινωνιακή εποχή. Η πολιτική πια χαράσεται σε κλάσματα δευτερολέπτου και σε αποσπασματικές φράσεις, αφού το κόψε ράψε στην ενημέρωση έχει αναχθεί σε επιστήμη. Φυσικά αυτό προυπήρχε, μα με την τρομακτική δύναμη της εικόνας και της διείσδυσης των ψηφιακών μέσων η δημιουργία πλαστών εντυπώσεων είναι καθημερινό φαινόμενο.

Ένας χώρος μικρός, με μοναδικά μέσα προπαγάνδας, μια εφημερίδα (Αυγή) και ένα ραδιοφωνικό σταθμό (Στο Κόκκινο), μόλις μετα βιας μπορεί να επιβιώσει στον πόλεμο της προπαγάνδας.

Αλίμονο! Αν μόνο διαβάσεις τα αίσχη που γράφονταν εν καιρώ φοιτητικών κινητοποιήσεων και τις κριτικές που δεχόταν ο χώρος - από δεξιά και αριστερά..

Οι μεν κατηγορούσαν τον ΣΥΝ για ανυπαρξία θέσεων ή ουτοπικών κατασκευασμάτων, ενώ είχε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις τόσο για την αλλαγή του συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια, με ελεύθερη πρόσβαση, όσο και για την μεταρρύθμιση του κανονισμού λειτουργίας των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων. Ενώ από τα "αριστερά" δεχόταν κριτική για αντιδραστικές τάχαμου πολιτικές, σύμπλευση με την κυβερνητική πολιτική κτλπ.

Χαρακτηριστικό δείγμα θυμάτων είναι η κίνηση των εκπαιδευτικών που που διαφοροποιήθηκαν στην ΠΟΣΔΕΠ και προσπάθησαν να ανοίξουν ένα κύκλο διαλόγου με την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. - Ξεγελάστηκαν! - Χρησιμοποιήθηκαν όλοι τους ώστε να δοθεί η εικόνα της συμπόρευσης με τις κυβερνητικές ρυθμίσεις, ενώ στα άρθρα που διάβαζα, π.χ του Λευτέρη Παπαγιαννάκη (ΑΡΣΗ), μόνο κάτι τέτοιο δε συνέβαινε.

Σε πολλά κρίσημα ζητήματα και εγώ θα προτιμούσα ψύχραιμες και νηφάλιες τακτικές, προβληματίζομαι όμως αν οι συσχετισμοί επιτρέπουν κάτι τέτοιο δίχως την πολιτική και ιδεολογική εξόντωση αυτών που τις επιχειρούν.

Δεν ξέρω, πραγματικά είμαι πολύ προβληματισμένος. Τα πράγματα σε επίπεδο επικοινωνιακής πολιτικής έχουν γίνει ιδιαιτέρως πολύπλοκα. Δεν νομίζω οτι μπορείς να βγεις τελείως έξω από το παιχνίδι, πρέπει να χορέψεις αν θες να επιβιώσεις, αρκεί βέβαια η πολιτική σου να μη βασίζεται εξολοκλήρου σε αυτήν αλλά και να συνοδεύεται απο εναλλακτική προγραμματική πολιτική.

υγ: Δυστηχώς πρακτικά της ημερίδας δεν υπάρχουν, ίσως να γραφτεί κάτι όμως στο επόμενο τεύχος της ΕΝΕΔΡΑΣ (περιοδικό της νεολαίας), οπότε και θα σε ενημερώσω.

Ανώνυμος είπε...

Να μην φανώ αγενής, μια και κανα ποδαρικό, σε ευχαριστώ για τις καλές ευχές και σε σενα εύχομαι οτι θες εσύ καλύτερα για τον καινούργιο χρόνο.

υγ: δεν ήταν στις προθέσεις μου να σε εντάξω σε κάποιο στρατόπεδο. Απλά ψαχουλεύοντας είδα κάποιες αναφορές στην "συμπάθεια" μου, τον Ανδριαννόπουλο και ένιωσα ένα σκύρτημα ενα πράμα.