Το κουίζ του φασίστα

Βρείτε το κίνημα εκείνο που ιστορικά εξέφραζε τις ακόλουθες πολιτικές αντιλήψεις:

Tο επίσημο πρόγραμμα του κινήματος εξέφραζε το αίτημα για ένα «Εθνικό Σοσιαλισμό». Μέσο αυτού, οι ... ζητούσαν (ή απαιτούσαν) ριζοσπαστικές πολικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (ψήφος ανδρών και γυναικών από τα 16, κατάργηση Γερουσίας), στρέφονταν ενάντια στην πλουτοκρατία ζητώντας εντατικότερη φορολογία και ειδικά την φορολόγηση του 85% των κερδών του πολέμου, οκτάωρη εργασία, ασφάλιση ακόμα και συμμετοχή των εργατών στην διοίκηση των εργοστασίων. Ζητούσαν την αναδιανομή των χέρσων γαιών και διακήρυτταν την εχθρότητα του κινήματος προς την εκκλησία ζητώντας την δήμευση της περιουσίας των θρησκευτικών ινστιτούτων.

Μην ήταν το Partito Nazionale Fascista του ιταλικού μεσοπολέμου; Μην είναι κάτι πιο κοντινό, κάτι πιο σύγχρονο; Ένας fascista vero δεν θα δυσκολευτεί να βρει την απάντηση, καθώς η κοσμοαντίληψη και ρητορική του παραμένουν εξ ίσου ολοκληρωτικές και απάνθρωπες είτε τη μαύρη μπέρτα τους φορέσουν είτε την κόκκινη.

Eco-luddites

Της Γης η Μαύρη Ώρα

Σβήσατε τα φώτα, ν’ αφήσετε τη γη να αναπνεύσει; Εύγε. Μάλλον που κερδίσατε θέση στο νεοπαγές κίνημα των οικολουδδιτών. Μίας πολυσυλλεκτικής ομάδας επιχειρήσεων, πολιτικών, ακτιβιστών, ομάδων πίεσης και παραπλανημένων οικολόγων, οι οποίοι υποστηρίζουν για τους δικούς του ο καθένας λόγους πως με παρόμοιες δράσεις είναι εφικτή η αναστροφή της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.

Η ειρωνεία βέβαια έγκειται στο οτι όσοι χθες το βράδυ έσβησαν τα φώτα ανάβοντας κεράκια, ουσιαστικά συνέβαλαν στην αύξηση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Ρομαντική μπορεί να είναι η εσπερινή αφή των κηρών, οικολογική όμως μια φορά δεν είναι, καθώς η παραφίνη που καίγεται αποτελεί καθαρό υδρογονάνθρακα, προερχόμενο από άμεση διύλιση ακατέργαστου πετρελαίου. Εκείνου δηλαδή του υλικού για το οποίο κυλιούνται οι Άραβες στο αίμα και οι γλάροι στην πίσσα.

Το βασικότερο όμως είναι να κατανοήσουμε πως ο ηλεκτρικός λαμπτήρας δεν παράγει καθαυτός αέρια του θερμοκηπίου. Φως παράγει, καυσαέριο παράγει το πετρέλαιο όταν καίγεται. Ας εκτιμήσουμε λοιπόν την ηλεκτρική ενέργεια ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρωπίνου γένους και ας επικεντρώσουμε τη σκέψη και δράση μας στο πως αυτή θα παράγεται με τη μικρότερη δυνατή εξάρτηση από υδρογονάνθρακες, με την αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τη χρηματοδότηση της έρευνας για την πυρηνική τεχνολογία.

Είναι μεγάλο κρίμα να αλλοτριώνεται το περιβάλλον για μία ολόκληρη ώρα κι εμείς αντί να κάνουμε κάτι να καθόμαστε στα σκοτάδια πιστεύοντας πως φέρνουμε την αλλαγή.

My Twitterbubble

Το φαινόμενο twitter προελαύνει και στα Ελληνικά ιερά κύματα, με τον αριθμό χρηστών του να γνωρίζει γεωμετρική αύξηση. Τον αρχικό μου ενθουσιασμό για την συγκεκριμένη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης ακολούθησαν επιφυλάξεις, καθώς ο θόρυβος πληροφοριών που έσκαγαν στην οθόνη μου καθημερινά είχε αρχίσει να με κουράζει. Και κακά τα ψέματα, αν καθημερινά παρακολουθώ πάνω από πεντακόσιους λογαριασμούς δεν είμαι σε διανοητική θέση ή και ψυχική διάθεση να ξεχωρίζω την ήρα από το στάρι.

Ξεχωρίζω λοιπόν σήμερα ορισμένους twitterers τους οποίους θεωρώ αξιόλογους. Ρίξτε μια ματιά και γιατί όχι, παρακολουθήστε τους. Επίσης ξεχωρίζω και ορισμένους άλλους, οι οποίοι δεν κατάφεραν να παραμείνουν στον κατάλογο φυσικών και νομικών προσώπων που παρακολουθώ. Το κινούμενο σχέδιο και η σκέψη μου δικά τους.

Πιστοποιητικό Πολιτικών Φρονημάτων

Είναι λυπηρό το γεγονός πως μια ιδέα τόση ευγενής όπως αυτή του φιλελευθερισμού τυγχάνει εκτεταμένης και συστηματικής συκοφάντησης. Δυστυχώς όχι μόνο από την αριστερά, αλλά και από άτομα τα οποία στο παρελθόν εμφανίζονταν ως εκφραστές της. Ως εκ τούτου παρατηρείται πολίτες εμφορούμενοι από φιλελεύθερες αντιλήψεις να αποφεύγουν τη χρήση του όρου, φοβούμενοι τον περίγελο και την απομόνωση μιας επικριτικής στην καλύτερη, εχθρικής στη χειρότερη, ομήγυρης. Η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη δηλώνει σε όλους τους τόνους πως εκφράζει το κοινωνικό κέντρο (λέξη κενή περιεχομένου) ενώ πολιτικός του χώρου ιδρύει κάτι σαν κόμμα χωρίς να τολμά ακόμα και την απλή αναφορά εκείνης της λέξης που αρχίζει από φι.

Το φαινόμενο εντοπίστηκε σε φιλικές συζητήσεις και το Canis Libertatis έρχεται να προσφέρει λύση σε όλους εκείνους που κουράστηκαν να περιφέρουν τις ιδέες τους και να χλευάζονται ως νεοφιλελεύθεροι (sic), ως μίσθαρνα όργανα των δυνάμεων της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης.

Το παρόν πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων (ΠιΠιΦί) χορηγείται από την επιτροπή ιδεολογικής μεταμέλειας του ιστολογίου μας, εκδίδεται σε βαριά εκτύπωση επί περγαμηνής και μπορεί να τύχει πολλαπλών χρήσεων, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Ο κατέχων το πιστοποιητικό αυτό μπορεί να το επιδεικνύει και να “καθαρίζει” από κάθε αήθη επίθεση ή αμφισβήτηση της κοινωνικής του ευταξίας. Ενδιαφέρεστε; Αν ναι, τότε επικοινωνήστε μαζί μας και η περγαμηνή θα σας αποσταλεί σε τιμή σοσιαλιστικής αλληλεγγύης. Τα χρήματα που θα μαζέψω σας υπόσχομαι να τα κάνω κουπόνια στην επόμενη εξόρμηση του ΚΚΕ.

Το Ουίσκυ της Λευτεριάς

"Freedom an' whisky gang thegither"

Πως μπορεί ένα ποτό να σχετίζεται με την ιδέα πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ένα έθνος; Ένα μάλλον άγνωστο γεγονός στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η Whiskey Rebellion και η καταστολή της από τον πρόεδρο Washington. Υπήρξε η πρώτη φορά που η κυβέρνηση στράφηκε κατασταλτικά εναντίον πολιτών της και η πρώτη φορά που εκείνοι κατανόησαν πως ο αποτελεσματικότερος τρόπος για την ανατροπή ενός άδικου νόμου δεν είναι η βία, αλλά οι θεσμοθετημένες διαδικασίες.

Όλα ξεκίνησαν το 1791, όταν ο Alexander Hamilton, πρώτος υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ, επέβαλε φόρο στα αποστάγματα προκειμένου να αποπληρωθούν τα δάνεια του πρόσφατου πολέμου ανεξαρτησίας. Ο ίδιος θεωρούσε την επιβολή φόρου απαραίτητη όχι τόσο για την ενίσχυση του δημόσιου ταμείου, όσο για τη λειτουργία του ως μέσου κοινωνικής πειθαρχίας, "για να προάγει και να διασφαλίσει τη δύναμη της νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης".

Ο φόρος που ψηφίστηκε από το Κονγκρέσσο ήταν καταφανώς αθέμιτος, καθώς επιβάρυνε τα μικρά αποστακτήρια, τα οποία και επιβαρύνονταν με εννέα cents ανά γαλόνι, σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα που κατέβαλλαν μόνο έξι cents. Για να γίνει όμως κατανοητή η επιβάρυνση οφείλουμε να ανατρέξουμε στη διαδικασία μεταποίησης και στη χρήση του ευγενούς αυτού ποτού.

Στο παρελθόν η αξία του ουίσκυ δεν περιοριζόταν μόνο στην τοξίκωση που επέφερε, καθώς γνώριζε ευρεία φαρμακευτική χρήση διαθέτοντας αντισηπτικές και αναισθητικές ιδιότητες. Για τον πιονιέρο της άγριας δύσης η απόσταξη δεν αποτελούσε απλά φυσικό του δικαίωμα, αλλά και προϋπόθεση οικονομικής επιβίωσης, καθώς το προϊόν αποτελούσε βασικό μέσο συναλλαγών. Κατείχε τη γη, τον καρπό, εργαζόταν σκληρά για να τον συλλέξει και ο αποστακτήρας ήταν δικός του. Χωρίς να παραβιάζει κανενός την ελευθερία μετέτρεπε το απόθεμα συγκομιδής σε απόσταγμα, το μετέφερε στην αγορά, όπου και το αντάλλαζε με χρήματα ή άλλα αγαθά. Η απόσταξη ως διαδικασία μεταποίησης λίγο διέφερε από το άλεσμα του καρπού σε αλεύρι. Για ποιο λόγο επομένως έπρεπε να φορολογείται επειδή έπινε το σιτάρι του αντί να το τρώει; Η παραγωγή ουίσκυ και η ελευθερία του ήταν στενά αλληλένδετες. Η κεντρική κυβέρνηση από την πλευρά της ούτε οδικό δίκτυο είχε κατασκευάσει ούτε προστασία παρείχε από τις συχνές επιθέσεις Ινδιάνων, καθώς ο εκτελεστικός της βραχίονας δεν εκτεινόταν τόσο δυτικά.

Η άρνηση καταβολής του φόρου ήταν ευρύτατη και οι εισπράκτορες που έστελνε η κυβέρνηση είτε παραιτούνταν προτού βρεθούν αντικαταστάτες τους είτε επέστρεφαν στην ανατολική ακτή αλειμμένοι με πίσσα και πούπουλα (!). Το καλοκαίρι του 1794 η δυσφορία από τη φορολόγηση άρχισε να παίρνει τη μορφή εκτρόπων, καθώς οι επαναστάτες (Whiskey Boys) κατέφυγαν στα όπλα διακόπτοντας δίκες, κλέβοντας το ταχυδρομείο και απειλώντας το Pittsburgh με κατάληψη. Ο George Washington, ιδιοκτήτης μεγάλου αποστακτηρίου ο ίδιος, θεώρησε πως η κρατική εξουσία αμφισβητείται άμεσα και συγκέντρωσε στρατό 12.950 ανδρών, ο οποίος προέλασε δυτικά υπό τις εντολές του ίδιου και του στρατηγού Lee, πατέρα του γνωστού στρατηγού των Νοτίων Robert Lee. Ο στρατός δεν συνάντησε αντίσταση, καθώς οι εξεγερθέντες προτίμησαν να καταφύγουν ακόμα πιο δυτικά, ενώ στους περισσότερους από τους συλληφθέντες χορηγήθηκε προεδρική χάρη.

Με την πράξη αυτή ο πρόεδρος έστειλε πολλαπλά μηνύματα στο εξωτερικό και εσωτερικό της χώρας. Έδειξε πως ο έλεγχος της κεντρικής κυβέρνησης εκτεινόταν μέχρι της παρυφές της Ένωσης και πως δεν ανεχόταν την αμφισβήτηση του μονοπωλίου εξουσίας της. Αυτό βέβαια δεν ήταν ικανό να επιτύχει την είσπραξη του φόρου, καθώς οι πιονιέροι συνέχισαν να τον αγνοούν και για να τον αποτινάξουν οριστικά στράφηκαν στο Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό κόμμα του Thomas Jefferson, το οποίο επικράτησε με σημαντική διαφορά στις εκλογές του 1800 επιφέροντας την ειρηνική Jeffersonian "Revolution". Μία από τις πρώτες πράξεις του καινούριου προέδρου ήταν η κατάργηση εκείνου του πολυμίσητου φόρου.

Οικολόγοι Ώρα Μηδέν

Μαθαίνω για την κάθοδο του ηθοποιού κου Καφετζόπουλου σε μη εκλόγιμη θέση του ευρωψηφοδέλτιου των Οικολόγων Πράσινων. Ο εν λόγω κύριος και πολιτικός άμα τη αποδοχή της συνεργασίας προέβη στο ακόλουθο ποίημα:

"στην εποχή μας το περιβάλλον και η υγεία μας είναι κυκλωμένα από ένα δυσοίωνα σκοτεινό νέφος, που εμποδίζει τις προβλέψεις για το μέλλον του καθενός μας, αλλά και της κοινωνίας γενικά. Φαίνεται ότι για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία είμαστε στα πρόθυρα μιας μη αναστρέψιμης, καθολικής ανατροπής του κλίματος, που μπορεί να σημάνει ακόμα και το τέλος της παρουσίας μας εδώ. Φαίνεται ότι για τα κρίσιμα μεγέθη αυτής της αλλαγής ευθυνόμαστε εμείς και οι δραστηριότητές μας. Η ρύπανση και εξάντληση των εδαφών, η εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα που έτσι κι αλλιώς θα εξαντληθούν, η ρύπανση της ατμόσφαιρας, η συμβολή μας στη μείωση της βιοποικιλότητας, είναι λόγοι,- που ο καθένας από μόνος του-, είναι ικανός να καταστρέψει τη ζωή μας, τουλάχιστον έτσι όπως τη γνωρίσαμε τα τελευταία είκοσι χιλιάδες χρόνια."

Εδώ τώρα δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το πρώτο είναι οι Οικολόγοι Πράσινοι να επέλεξαν μια διασημότητα με κύριο στόχο τη μεγιστοποίηση της προβολής τους. Στην περίπτωση αυτή τα όσα γλαφυρά και καταστροφολογικά εκείνη εκστομίζει μικρό ρόλο παίζουν, καθώς προκρίνεται η αναγνωρισιμότητα της κοινωνικής αναγνώρισης. Κόλπο παλιό και δοκιμασμένο.

Το δεύτερο και περισσότερο ανησυχητικό είναι οι θέσεις του να αντικατοπτρίζουν την πραγματική αντίληψη του χώρου για τα τεκταινόμενα γύρω από την πολιτική και την οικολογία. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε θεωρώ πως η οικολογία είναι πράγματι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους Οικολόγους.

"Don't you FYROM me!"

-Don't you FYROM me!
-I think I'd better ShishKebab you!

No state and no person has the right to deter me from calling them however I want to, especially when:

1. They try to monopolize a name and refuse my people's right to self-determination.
2. They usurp Greek cultural heritage by falsifying historical facts.
3. Their national propaganda implies territorial claims towards a neighbouring country.
4. They blatantly oppress all ethnic minorities residing within their borders.
5. They remind me of that beautiful remote country of Kazakhstan.
   

...oh, I'm gonna ShishKebab you big time!

Η αβάσταχτη προκλητικότητα της όπερας

Έχει επικρατήσει σε μεγάλο μέρος της εγχώριας κοινής γνώμης η άποψη πως η όπερα αποτελεί είδος τέχνης απευθυνόμενο κατά κύριο λόγο σε άτομα με εξεζητημένες καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Άποψη η οποία εν πολλοίς αδικεί την συγκεκριμένη μορφή τέχνης, προσδίδοντας της ένα μουσειακό χαρακτήρα που δεν έχει. Μπορεί πράγματι στην Ελλάδα να μην υπήρξε ποτέ σχολή Όπερας, πολλώ δε μάλλον ρεύμα ικανό να της προσδώσει λαϊκό έρεισμα˙ και αυτός είναι ο λόγος που εγχώριες παραστάσεις διακρίνονται από έναν συντηρητισμό και μια τάση ευλαβικής απόδοσης του έργου εντός του ιστορικού πλαισίου στο οποίο πρώτη φορά εκτελέστηκε.

Δεν πρέπει να μας ξενίζει επομένως ο "έντονος προβληματισμός" τον οποίο εξέφρασε η ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, όταν απαίτησε τη λογοκρισία σκηνής ομοφυλοφιλικού περιεχομένου από το έργο Ρούσαλκα. Με έγγραφη διαμαρτυρία και με μοίρασμα φυλλαδίων στο κοινό εξεμάνησαν που η σκηνοθετική απόδοση αλλοιώνει το πρωτότυπο έργο και εμφανίζει τον πρωταγωνιστή ως "πάσχοντα" από ομοφυλοφιλικές τάσεις, ζητώντας και επιτυγχάνοντας τελικά την αφαίρεση της επίμαχης σκηνής. Μέχρι εκεί που του κόβει του καθενός.

Το φάουλ που επιχειρήθηκε εις βάρος της ελευθερίας έκφρασης είναι πρόδηλο και πιστεύω πως δεν είναι ανάγκη να ανατρέξουμε ξανά στη βασική συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας να αναπτύσσει και να προάγει κάθε μορφή τέχνης, ειδικά όταν αυτή κατορθώνει και ενοχλεί. Οι παραστάσεις όπερας ιστορικά παρήγαγαν και εξακολουθούν να παράγουν όχι μόνο πολιτισμό, αλλά και πολιτική.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων είναι η όπερα "La muette de Portici", του Auber, που ανέβηκε στις 25 Αυγούστου του 1830 στο Théâtre de la Monnaie των Βρυξελών: Η παράσταση δόθηκε προς τιμήν του πρίγκηπα της Οράγγης Γουλιέλμου του Ιου και απηχώντας τις επιρροές του εθνικού ρομαντισμού εξιστορούσε την εξέγερση ενός ψαρά, του άσημου Masaniello, κατά των Ισπανών Αψβούργων στη Νάπολη του 16ου αιώνα. Ένα μόνο τραγούδι, το Amour sacré de la patrie, στάθηκε ικανό να προκαλέσει γενικό ξεσηκωμό του ακροατηρίου, το οποίο ξεχύθηκε στους δρόμους των Βρυξελλών φωνάζοντας συνθήματα και καταλαμβάνοντας κυβερνητικά κτίρια. Η επανάσταση κλιμακώθηκε τις επόμενες μέρες με την συμμετοχή ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και είχε ως κατάληξη την ανεξαρτησία του Βελγίου από τις Κάτω Χώρες.

Ακόμα και σήμερα όμως πλείστα φεστιβάλ όπερας ευρωπαϊκών πόλεων δεν διστάζουν να κομίσουν καινά δαιμόνια, προκαλώντας κοινό αίσθημα και κατεστημένες αντιλήψεις. Η όπερα παραμένει στην καλλιτεχνική πρωτοπορία και κατορθώνει να αποδομεί και να προάγει ταυτόχρονα. Είναι κρίμα που άνθρωποι εμφορούμενοι από μία τόσο επαρχιώτικη αντίληψη καταφέρνουν να την στραγγίξουν και να την κρατήσουν καλά κλειδωμένη στο αξιακό τους χρονοντούλαπο. Και είναι ακόμα μεγαλύτερο κρίμα που οι άνθρωποι αυτοί λογίζονται ως θεράποντες της τέχνης αμοιβόμενοι μάλιστα από το κοινό ταμείο.

Ο φιλελεύθερος του 2009

είναι ο αριστερός του 1949.