Ιουδορωμαϊκή Πλεκτάνη

Το Canis Libertatis αποκαλύπτει την ιουδορωμαϊκή πλεκτάνη που καταστρώθηκε εις βάρος του Θεανθρώπου Ιησού. Η επίθεση ενορχηστρώθηκε από τον υποχονδριακό πόντιο Πιλάτο, ο οποίος σε αγαστή συμπαιγνία με τον προδότη – εφιάλτη – Ιούδα Ισκαριώτη οδήγησε τον Jesus στον σταυρό του μαρτυρίου. Την στιγμή σύλληψης του υποχθόνιου εκείνου σχεδίου μετέφερε πιστά στις μέρες μας ο έγκριτος ιστορικός και ερευνητής Seth MacFarlane.

Εκείνος όμως τους την έκανε και ανέστη αληθώς!

Καλή ανάσταση λοιπόν ...και για εσάς που δεν πειστήκατε ακόμη,
καλές γιορτές!

Έχω να δηλώσω

πως ζω σε γυάλα, δεν έχω κάνει σκονάκι, δεν έχω βάλει βύσμα στο στρατό, δεν έχω βρεθεί σε παρέα όπου πίνουνε χασίς και πως ουδέποτε διεκδίκησα εύσημα κλέβοντας ένα παγωτό από περίπτερο ή περνώντας λουκέτο στο σχολείο μου.

Ευχαριστώ.

Ελληνικός Στρατός intro

Έφτασε και στη δική μου πόρτα ο γαλάζιος φάκελος, με σημείωμα που με καλεί να παρουσιαστώ στο 547 Τάγμα Πεζικού του Ρεθύμνου. Η Ελληνική πολιτεία λοιπόν μου ζητά να την υπηρετήσω ως οπλίτης, τιμώντας μία εκ των συνταγματικών μου υποχρεώσεων. Κι εγώ; Εγώ σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Κατά καιρούς παρακολουθούσα fora σχετικά με την ανυποταξία και την ανάγκη κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως αντιμετώπιζα πάντα το ζήτημα ως καθαρά προσωπικό. Η τέχνη της λούφας δεν καλλιεργείται μόνο στον ελληνικό στρατό, αλλά τόσο πριν όσο και μετά απ’ αυτόν. Παρόλα τα στραβά που γίνονται εκεί μέσα, έξυπνος δεν θεωρείται όποιος τον υπηρετεί, αλλά εκείνος που κατορθώνει να ξεγλιστρήσει είτε σε ένα σώμα πολυτελείας είτε με ολοκληρωτική απαλλαγή. Οι υπόλοιποι θεωρούνται είτε πολίτες δευτέρας κατηγορίας είτε απλώς μαλάκες. Αντίθετα, στην παράδοση ευρωπαϊκών κρατών είναι οι γόνοι αριστοκρατών που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τη χώρα τους από μάχιμη θέση, τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου. Τελευταίο ηχηρό παράδειγμα ο πρίγκηπας Χάρρυ της Ουαλίας που βρέθηκε χωρίς να το μυριστεί κανείς διοικητής λόχου στο Αφγανιστάν.

Χωρίς λοιπόν να αναζητώ κάποιο εύσημο εθνικοφροσύνης και με επίγνωση του δυσχερούς της κατάστασης θεωρώ τιμή μου που καλούμαι να περάσω αυτό το λούκι. Αυτό που θα ήθελα να κάνω από δω μέσα είναι ένα κάλεσμα προς τους ευάριθμους φίλους και αναγνώστες που σπουδάζουν έξω. Όταν με το καλό τελειώσετε τα post-doc σκεφτείτε το και λίγο ρομαντικά. Δεν είναι για πέταμα η εθνική μας άμυνα, καθώς οικονομία και διπλωματία θεωρούνται ικανά αλλά μη επαρκή εργαλεία στη γειτονιά. Οι ένοπλες δυνάμεις καλώς ή κακώς στηρίζονται ακόμα στους ώμους του κάθενος από εμάς. Μέχρι λοιπόν να γίνει εξ ολοκλήρου επαγγελματικός ο στρατός παραμένει ένα μικρό χρέος, το οποίο έχουμε καλούς λόγους να υπηρετήσουμε.

Κλείνω με το σηματάκι που είχε πάνω δεξιά το σημείωμα κατάταξης. Το ρητό είναι από τον Θουκιδίδη, ο οποίος απευθυνόμενος στους πολίτες της Αθήνας γράφει:
"Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους." Με απλά λόγια: Η ευδαιμονία στηρίζεται στην ελευθερία και η ελευθερία στη γενναιοψυχία.

Η ώρα του κούταβου

Επιστροφή στον δεύτερο παγκόσμιο σήμερα και ώρα για παλιά, καλή και απροκάλυπτη προπαγάνδα. Ο κούταβος εντόπισε μία ασυνήθιστη παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού με τον κακό το λύκο και τα τρία γουρουνάκια, γυρισμένη το 1942 από την γνωστή Metro Goldwyn Mayer. Το Blitz Wolf ήταν υποψήφιο για Oscar καλύτερου κινουμένου σχεδίου, έχασε όμως από το Der Fuehrer's Face της ανταγωνίστριας Walt Disney.

Η ελάχιστη προσπάθεια που κατέβαλε ο δημιουργός Tex Avery για ν' αποκρύψει τον συσχετισμό του κακού λύκου με τον Αδόλφο είναι χαρακτηριστική του κλίματος της εποχής και δικαιολογεί τα κύματα λογοκρισίας από τα οποία το έργο διήλθε μεταπολεμικά. Τα όποια ξεκαρδιστικά gags δεν δικαιολογούν επαρκώς για παράδειγμα τον βομβαρδισμό και εξάλειψη του Τόκυο από τον χάρτη, κάτι που ο McNamara επιχείρησε τρία χρόνια αργότερα με βόμβες ναπάλμ.

McNamara: I was on the island of Guam in his command in March of 1945. In that single night, we burned to death 100,000 Japanese civilians in Tokyo: men, women, and children.
Morris: Were you aware this was going to happen?
McNamara: Well, I was part of a mechanism that in a sense recommended it. I analyzed bombing operations, and how to make them more efficient. i.e. Not more efficient in the sense of killing more, but more efficient in weakening the adversary. I wrote one report analyzing the efficiency of the B—29 operations. The B—29 could get above the fighter aircraft and above the air defense, so the loss rate would be much less. The problem was the accuracy was also much less. Now I don't want to suggest that it was my report that led to, I'll call it, the firebombing. It isn't that I'm trying to absolve myself of blame. I don't want to suggest that it was I who put in LeMay's mind that his operations were totally inefficient and had to be drastically changed. But, anyhow, that's what he did. He took the B—29s down to 5,000 feet and he decided to bomb with firebombs.
... LeMay said, "If we'd lost the war, we'd all have been prosecuted as war criminals." And I think he's right. He, and I'd say I, were behaving as war criminals. LeMay recognized that what he was doing would be thought immoral if his side had lost. But what makes it immoral if you lose and not immoral if you win?

Αιξ en Χανιά

"Η ιστορία με τον πάμπτωχο και την κατσίκα είναι γνωστή. Όταν ο Θεός προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει μια επιθυμία του, εκείνος ζήτησε να ψοφήσει η κατσίκα τού επίσης φτωχού γείτονα του, ο οποίος όμως υπερείχε σε πόρους κατά μία κατσίκα.

Διαπιστώνω ότι η ιστορία έχει και μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή. Ο πάμπτωχος τύπος κάνει το σωστό και ζητεί από τον Θεό μια κατσίκα για τον εαυτό του, όχι τον θάνατο εκείνης του γείτονα. Τότε όμως πετάγεται ο γείτονας που παρακολουθεί τη σκηνή και ζητεί από τον Θεό να μην πραγματοποιήσει την υπόσχεση που μόλις έδωσε.

Διότι αν αποκτήσει και ο διπλανός του το προνόμιο της μιας κατσίκας πώς θα ξεχωρίζει ο ίδιος; Είτε τη μία παραλλαγή διαλέξετε είτε την άλλη το νόημα είναι το ίδιο:

Βλακεία και κακότητα συνήθως πάνε μαζί.

Η παραλλαγή αυτή γράφεται τούτες τις ημέρες με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ίδρυση Εφετείου στο Ηράκλειο, εκτός του ήδη υπάρχοντος στα Χανιά. Βάσει χθεσινού ρεπορτάζ των «Νέων», σύσσωμη η τοπική ηγεσία των Χανίων (με την εξαίρεση του νομάρχη Κ.Βιρβιδάκη) αντιδρά και προχωρεί σε «επανεπιβεβαίωση» κάποιου «Πρωτοκόλλου Τιμής Βουλευτών και Φορέων του 2001», που ορίζει ότι, σε περίπτωση ίδρυσης δεύτερου Εφετείου στην Κρήτη, θα παραιτηθούν οι βουλευτές, οι δήμαρχοι και τα συμβούλια της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Μάλιστα οι τρεις Νεοδημοκράτες βουλευτές του νομού, Χρ.Μαρκογιαννάκης, Στ.Νικηφοράκης και Μ. Βολουδάκης, προέβησαν σε δήλωση των προθέσεών τους (κάπως αόριστη στις διατυπώσεις, είναι αλήθεια), με το πνεύμα της οποίας συμφώνησε και ο βουλευτής του ΠαΣοΚ Μ.Σκουλάκης. Το ότι θέτουν το ζήτημα σε εκβιαστική βάση είναι το λιγότερο. Το εντελώς ανοίκειο είναι η ουσία του αιτήματός τους: όχι μόνον αντιλαμβάνονται τη στέρηση του γείτονα ως πηγή της δικής τους ευημερίας, αλλά αδιαφορούν προκλητικά και για το γενικότερο όφελος, καθώς η αποσυμφόρηση του Εφετείου Χανίων και στην καλύτερη απόδοση δικαιοσύνης θα συμβάλει (ως προς την ταχύτητα και την ποιότητα), αλλά και στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Απορεί κανείς πώς δεν ντρέπονται!..

Να τους αναγνωρισθεί, πάντως, ένα στοιχείο «γενναιότητας», διότι πρέπει να γνωρίζουν ότι με τη στάση τους εγκαταλείπουν κάθε ελπίδα για κυβερνητικό ρόλο στο μέλλον. Είναι αυτονόητο ότι πολιτικοί που εμφορούνται από έναν τόσο μίζερο τοπικισμό δεν μπορεί να είναι χρήσιμοι σε μια κυβέρνηση....."

(απόσπασμα από την στήλη Πανδώρα της εφημερίδας "Το Βήμα", 01.04.2008)

Αθήνα πες "Αλεύρι"!

Φιάσκο χαρακτηρίστηκε η πορεία της Ολυμπιακής δάδας μέσα από το Παρίσι.
Εμείς αξίζει να σταθούμε μόνο σε μία απειλητική δήλωση του Denis Baupin, πράσινου αντιδημάρχου της πόλης του φωτός:

Paris deputy mayor Denis Baupin urged the IOC to "salvage its image and save the spirit of the Olympics" by threatening to move the Olympics to Athens, which hosted the 2004 Games, unless China pledges to improve its rights record.

Αυτό που δεν κατέστησε σαφές ήταν αν η απειλή απευθυνόταν στο Πεκίνο ή στην Αθήνα.
Κρύος ιδρώτας φαίνεται πως έλουσε προς στιγμήν το κυβερνητικό επιτελείο. Ευτυχώς που ο άνθρωπος είναι πράσινος και οι περισσότεροι τον περνάνε για γραφικό. Φαντάζεστε όμως να κάτσει καμιά στραβή και ν' αρχίσουν να το συζητάνε σοβαρότερα; Άντε μετά να τρέχουμε να αναδεικνύουμε τα δικά μας μειονοτικά προβλήματα, μπας και μας φοβηθεί το μάτι τους. Διότι αν στραφεί το διεθνές ενδιαφέρον στην κατάντια των ολυμπιακών υποδομών θα φάμε ένα ρεζιλίκι ολυμπιακών διαστάσεων. Και όχι τίποτ' άλλο, μόνο θα χαλάσουμε το ίματζ της κραταιάς Ελλάδας με τη φέτα και τα βέτα.

Η ώρα του κούταβου

Και καθώς βλέπουμε για πρώτη φορά νέγρο υποψήφιο να διεκδικεί με αξιώσεις το ύπατο αξίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών, καλό είναι να κρατάμε στην άκρη του μυαλού μας πόσο έχει υποφέρει η μαύρη φυλή στον δύσβατο δρόμο κατάκτησης της ελευθερίας.

Ένας από τους σημαντικότερους επικριτές της κατάστασης αυτής υπήρξε ο Ρώσος ποιητής Vladimir Mayakovsky, κορυφαίος λογοτέχνης και σοβιέτης προπαγανδιστής των αρχών του 20ου αιώνα. Το 1922 έλαβε ειδική άδεια να περάσει τον Ατλαντικό και πρώτος του σταθμός υπήρξε η Κούβα. Εκεί, αντιμέτωπος με τον έλεγχο της παραγωγής καπνού και ζάχαρης από αμερικανικά συμφέροντα, συνόψισε τις εντυπώσεις του στο ποίημα Chyornoe i Beloe (Μαύρο και Λευκό), έναν ύμνο κατά του ρατσισμού.

Το 1933 οι Ivanov και Amalrik, πήραν το ποίημα και βασιζόμενοι σε σκίτσα του ίδιου του Mayakovsky ανέβασαν ένα κινούμενο σχέδιο, τόσο αιχμηρό όσο και αισθητικά πλήρες. Το "Μαύρο και Λευκό" εξιστορεί την σύντομη περιπέτεια του Willie, ενός μικρού λούστρου, ο οποίος διαπράττει το θανάσιμο σφάλμα να ρωτήσει τον λευκό Βασιλιά του Ζαχαρότευτλου Mr. Bragg "για ποιο λόγο θα έπρεπε η λευκή ζάχαρη να φτιάχνεται από τον μαύρο άνθρωπο".

Από το έργο εκείνο έχουν διασωθεί δυστυχώς μόνο κάποια αποσπάσματα και μάλιστα με τον ήχο μη αναστρέψιμα κατεστραμμένο. Το ηχητικό κενό καλύφθηκε με το "Sometimes I feel like a Motherless Child" το 1949 από τον γιο Αμερικανού σκλάβου Paul Robeson στο θέατρο Tchaikovsky της Μόσχας.

Ο πολιτικός ακτιβισμός του Mayakovsky δυστυχώς δεν απέτρεψε την μίμηση αποικιοκρατικών μεθόδων στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης, όπου εννοείται πως κανένας δεν καταπιεζόταν εξαιτίας του χρώματος που είχε το δέρμα του. Εκεί η καταπίεση ανθρώπου από συνάνθρωπο δεν είχε καν ανάγκη να φορέσει το προσωπείο του ρατσισμού, βλέπετε.

Heraklion Blogrolling

Σήμερα είχα τη σπάνια χαρά να συναντήσω για καφέ έναν σύνδεσμο του Blogroll. Ο εγκέφαλος πίσω από το LiberalCreta εκδήλωσε τα φιλοζωικά του αισθήματα κερνώντας τον κούταβο έναν σταρβάκειο coffee of the week. Και τολμώ να πω πως συνάντησα έναν από τους λίγους Ηρακλειώτες, οι οποίοι ενώ βλέπουν τα πάντα γύρω τους να πηγαίνουν παντελώς κατά διαόλου παραμένουν γεμάτοι όρεξη για δημιουργία κι αλλαγή.

Το "δημοκρατικό" μας Ηράκλειο είναι μια πόλη όμορφη στα σημεία και δυναμικά αναπτυσσόμενη. Νοοτροπία δεκαετιών όμως δύσκολα αλλάζει. Και παρατηρώ πως δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να καταθέσουν τα όπλα αμαχητί, όχι μόνο αποδεχόμενοι την όποια κατάσταση αλλά και προβάλλοντας τις αρνητικές της εκφάνσεις συνειδητά πάνω στον πρώτο διπλανό. Η χοντροπετσιά αρχίζει από τον πιτσιρικά που γκαζώνει με πειραγμένη εξάτμιση, προχωρεί στον συνάδελφο του γραφείου που σου καπνίζει στα μούτρα και συνεχίζει με τα κλειστά κυκλώματα και την αδιαφάνεια όσων διαχειρίζονται δημόσια εξουσία. Και αυτό που εκνευρίζει τουλάχιστον εμένα είναι η επικάλυψη των παραπάνω με ένα μανδύα τοπικής ιδιαιτερότητας. Είναι δηλαδή σαν να βαφτίζουμε τον γάιδαρο αϊτό, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να βόσκει στο λιβάδι μας.

Όλα αυτά τα στραβά όμως είναι κρίμα να τ’ αφήσουμε όπως τα βρήκαμε. Υπάρχουν ακόμα άτομα, τα οποία επιλέγουν να κολυμπήσουν ενάντια στο ρεύμα του ανορθολογισμού, διεκδικώντας το αυτονόητο. Ένα απ’ αυτά είναι κι ο Δευκαλίων, γεγονός που μου επιτρέπει να ελπίζω για κάτι καλύτερο.
Ο επόμενος καφές δικός μου!

Και ο Κολοκοτρώνης ήταν Pop

Έχει περάσει μία εβδομάδα από την 25η Μαρτίου, όταν με λύπη διαπίστωσα πως ο εορτασμός της επετείου έχει σε μεγάλο βαθμό απολέσει το πρωταρχικό του βάρος στη συλλογική μας συνείδηση. Το γεγονός αυτό οφείλεται μεταξύ άλλων και στην αποτυχία μας να επανασηματοδοτήσουμε τα γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου και μέσω αυτής της διαδικασίας να ορίσουμε με αυτοπεποίθηση τις βλέψεις μας για το μέλλον.

Με γνώση της εθνικής μυθοπλασίας του 1821 και προσπερνώντας τον προβληματισμό του αν οφείλουμε να ταυτίσουμε το εθνικό με το αληθές (που πιστεύω πως οφείλουμε), παραμένω με την απορία του γιατί η γενιά μου καταδικάζει επαναστάτες ήρωες σε λήθη και αφάνεια. Πιθανή απάντηση μπορεί να είναι η κατά σύστημα καπήλευση του ονόματος και του πολιτικού τους βάρους από τον χώρο της συντηρητικής δεξιάς. Ενός χώρου ο οποίος οικειοποιήθηκε και καταχράστηκε πρόσωπα και καταστάσεις σε μια προσπάθεια να καλύψει την ιδεολογική του ένδεια στον δύσκολο αγώνα με το αντίπαλο δέος της διεθνιστικής αριστεράς. Το τελειωτικό χτύπημα στην αναγωγή αυτή έδωσαν μάλλον οι εκδηλώσεις της χούντας, για τα 150 χρόνια εθνεγερσίας. Εκεί ήταν που η όποια αντίδραση και προσπάθεια μετέπειτα κάθαρσης συμπαρέσυρε στο διάβα της και κάποια χλωρά.

Σήμερα όμως που το περίγραμμα έχει τόσο αλλάξει, μας δίνεται ξανά η δυνατότητα να ανατρέξουμε στις πηγές και ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου τον ρόλο των δικών μας founding fathers στην δημιουργία του ελληνικού κράτους. Και πέραν τούτου πιστεύω πως η επανασηματοδότηση αυτή δεν αρκεί να γίνεται στα σχολικά αμφιθέατρα μια φορά το χρόνο. Οφείλει μάλλον να διαπεράσει την καθημερινή μας ζωή, τόσο μέσω του δημοσίου διαλόγου όσο και μέσω της pop culture.

Στο κάτω κάτω γιατί όταν μιλάμε για "επαναστάτη" το μυαλό μας να πηγαίνει στον Che και όχι στον Κολοκοτρώνη; Γιατί ο φοιτητής να φοράει μπλουζάκι με τη στάμπα του σφαγέα Μάο και όχι μ’ εκείνη του ιδεολόγου Μακρυγιάννη; Εκείνος ήταν που μιλούσε για το "Εμείς" και πάλεψε για Σύνταγμα. Είναι ίσως τραβηγμένο το σημερινό product placement που επιχειρώ και πιθανόν να παίρνει τόνους kitsch, όμως ποτέ δεν ξέρεις. Αν αρχίσουν να κυκλοφορούν στην αγορά άνθρωποι με τέτοιες στάμπες, αυτό μπορεί και να είναι σημάδι πως η προβολή της ιστορίας μας στο μέλλον αντιμετωπίζεται λιγότερο σκοτεινή και μίζερη.