Quiz για αριστερούς λύτες

Τι συμβολίζει η μωβ κυματιστή σημαία στο σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ;
Απαντήστε σωστά και κερδίστε ένα χοιρομέρι, ευγενική προσφορά του κυρ Ηλία του χασάπη.

The ticking bomb argument

"Το Επιχείρημα της Βόμβας που είναι Έτοιμη να Εκραγεί: Η Σύγκρουση Ελευθερίας και Ασφάλειας μετά την 11/9"

Αυτήν την Παρασκευή, 29 Φεβρουαρίου, στα πλαίσια διημερίδας του μεταπτυχιακού προγράμματος "Δίκαιο και Ευρωπαϊκή Ενοποίηση" του Παντείου Πανεπιστημίου, ο επίκουρος καθηγητής οικονομικής ανάλυσης του δικαίου κύριος Αριστείδης Χατζής, θα αναπτύξει τον ενδιαφέροντα προβληματισμό του ticking-bomb argument. Πρόκειται εν ολίγοις για το ψευδοδίλημμα που θέτει ο θεσμοθετημένος κατασταλτικός μηχανισμός, στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει μορφές βασανιστηρίων για να αποτρέψει την έκρηξη μιας έτοιμης να εκραγεί βόμβας.

Παρά την ευγενική του πρόσκληση, για την οποία και τον ευχαριστώ θερμά, δε θα κατορθώσω να παραστώ στην ομιλία. Σας προτρέπω όμως αν έχετε χρόνο να περάσετε μια βόλτα από το Πάντειο. Η θεματική πιστεύω πως δίνει έναυσμα για παραπέρα προβληματισμό, ενώ ο εισηγητής έχει ήδη σημειώσει πραγματικά αξιόλογη συγγραφική πορεία στον τομέα φιλοσοφίας του δικαίου. Η εισήγηση λαμβάνει χώρα στις 12.00 το μεσημέρι της Παρασκευής.

Όσοι μάλιστα επιθυμούν να πάνε κομμάτι υποψιασμένοι μπορούν να ρίξουν και μια ματιά σε σχετικό άρθρο των Vittorio Buffachi Jean Maria Arrigo, που δημοσιεύεται στο Journal of Applied Philosophy.

[πρόγραμμα διημερίδας]

Το μετέωρο βήμα του ΣΥΝ

Πέρασαν κάμποσες μέρες από το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού και φοβάμαι πως ένα-δυο πράγματα εξακολουθούν να εκφεύγουν της αντιληπτικής μου ικανότητας. Η απορία μου είναι απλή: Δεν έχω καταλάβει ακόμα με ποια θεσμική ιδιότητα ο πρόεδρος του ΣΥΝ, κύριος Τσίπρας, ασκεί παρεμβάσεις, ενημερώνεται από την εκτελεστική εξουσία και συνομιλεί με τους υπόλοιπους θεσμικούς εταίρους.

Ως γνωστόν από το Δεκέμβρη του 2003 πολιτικά κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς αποφάσισαν να προχωρήσουν σ’ ένα ενωτικό εγχείρημα (ΣΥΡΙΖΑ) και κατέβηκαν στις βουλευτικές εκλογές του 2004 και του 2007 με ενιαίο ψηφοδέλτιο. Σε αυτό το εγχείρημα σήμερα συμμετέχουν οι ΑΚΟΑ, ΔΗΚΚΙ, ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, Κόκκινο, ΚΟΕ, Οικολογική Παρέμβαση, ΣΥΝ και λοιποί ανέντακτοι αριστεροί. Μάλιστα επειδή αρχικά όλες τις βουλευτικές θέσεις κατέλαβε η μεγαλύτερη κομματική συνιστώσα (ΣΥΝ) και εκδηλώθηκαν εσωτερικές τριβές και κατηγορίες για ρίξιμο των μικρών, θυμάμαι ξεκάθαρα τους κοινοβουλευτικούς αντιπροσώπους να επεδεικνύουν αξιοσημείωτη ευαισθησία, τονίζοντας σε κάθε περίσταση πως είναι βουλευτές όχι του ΣΥΝ αλλά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα παραμένει η τέταρτη σε σειρά κοινοβουλευτική δύναμη, εκπροσωπούμενος από τον επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας, κύριο Αλαβάνο.

Από το 5ο όμως συνέδριο ως θεσμικός συνομιλητής προβάλλεται από τους πάντες ο νέος πρόεδρος ενός άλλου κόμματος, του ΣΥΝ. Το οτι είναι εξωκοινοβουλευτικός μας είναι αδιάφορο. Δεν είναι όμως αδιάφορο το οτι δεν ομιλεί εξ ονόματος κάποιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Γιατί δηλαδή να ενημερώνεται από την ΥπΕξ ο πρόεδρος του ΣΥΝ και όχι και εκείνοι της ΚΟΕ, του ΔΗΚΚΙ, της Οικολογικής Παρέμβασης και πάει λέγοντας; Και αν όντως όλους αυτούς τους ενώνει ακόμα το συλλογικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν παραμένει σημείο αναφοράς ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος;

Τυπική αλλά καίρια πιστεύω η ερώτηση, καθώς ως γνωστόν η ουσιαστική δημοκρατία προϋποθέτει την τυπική. Και διακρίνω μία συνειδητή προσπάθεια υποκατάστασης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με μία κινηματική αριστερά, η οποία θολώνει πρόσωπα, διαδικασίες και αρμοδιότητες. Αν όντως στόχος ορισμένων είναι μέσω του Αριστερού Ρεύματος να μετατρέψουν τον ΣΥΝ από συντεταγμένο κόμμα σε ένα ακόμη κίνημα, ας το πουν επιτέλους ανοικτά, να γνωρίζουμε κι εμείς ποιος εκπροσωπεί ποιον και ποιος ψηφίζει τι.

Η ώρα του κούταβου

Στα κινηματογραφικά studios του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η Paramount από την αρχή επιστράτευσε και τον Πόπαϋ. Στο μικρής διάρκειας ασπρόμαυρο "Spinach fer Britain" του 1943, ο ναυτικός αναλαμβάνει τον ανεφοδιασμό της γηραιάς Αλβιόνος με σπανάκι (τι άλλο;). Αντιμέτωπος έρχεται με ένα γερμανικό υποβρύχιο του τρίτου ράιχ, το οποίο έχει αναλάβει τον ρόλο του διατλαντικού ταραξία.

Παρά την αρχική ουδετερότητα των ΗΠΑ, οι συνεχείς ανώνυμες επιθέσεις αμερικανικών νηοπομπών από γερμανικά υποβρύχια οδήγησαν την κοινή γνώμη σταδιακά να υιοθετήσει μία σκληρότερη στάση απέναντι στη ναζιστική Γερμανία. Ο Πόπαϋ εδώ μας παραδίδει μαθήματα πατριωτικής αυτοθυσίας, ενώ παράλληλα τονίζει και το πνεύμα αλληλεγγύης που διέπνεε τις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ηνωμένου Βασιλείου. Η τελευταία σκηνή μου έκανε και τη μεγαλύτερη εντύπωση:

Ο Γερμανός του πετάει ένα ακατάληπτο “hshta-hshtu, heil Hitler“, και ο Πόπαϋ προς απάντηση σφυρίζει με την πίπα του τις πρώτες νότες της Πέμπτης Συμφωνίας του Beethoven. Εκ πρώτης αυτό μπορεί να φαίνεται άσχετο, όμως το μοτίβο με τις τέσσερις αυτές πρώτες νότες άνοιγε όλες τις ραδιοφωνικές ανταποκρίσεις του BBC, καθώς παρέπεμπε στο γράμμα V (Victory) του κώδικα Morse:
(dot-dot-dot-dash).

Downloading, the German way

Ειδοποίηση της Oμοσπονδιακής Eγκληματολογικής Υπηρεσίας για επικείμενη κατ' οίκον έρευνα, σχετιζόμενη με παράνομο κατέβασμα μουσικής. Βρέθηκε αναρτημένο στο γραμματοκιβώτιο.

Ευτυχώς όχι στο δικό μου γραμματοκιβώτιο!

Μετάφραση:
Η Oμοσπονδιακή Εγκληματολογική σας Υπηρεσία έρχεται στις 09/08, 13.00 η ώρα, αναφορικά με: Aντιγραφή σκληρών δίσκων. Καταστήστε παρακαλώ δυνατή την πρόσβαση στους χώρους εργασίας σας, και στον υπολογιστή σας, όπως και στα φυσικά του εξαρτήματα.
! Σας παρακαλούμε τη δεδομένη στιγμή να εγκαταλείψετε την οικεία σας. Αφήστε την πόρτα μισάνοιχτη.

Με φιλικούς(;) χαιρετισμούς,
η Ομοσπονδιακή Εγκληματολογική σας Υπηρεσία.

Η ξεχασμένη τριετία 1990-1993

Καθώς το τελευταίο διάστημα πολύς λόγος γίνεται για μεταρρυθμίσεις, στην πράξη όμως λίγες δεσμεύσεις βλέπουμε να υλοποιούνται, ας ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, να εξετάσουμε αυτό συνέβαινε δεκαπέντε χρόνια πριν. Τότε που μία κυβέρνηση με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με δριμεία αντιπολίτευση, τόσο από τα λοιπά κόμματα όσο και εσωκομματικά, κατόρθωνε για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση να περάσει διαρθρωτικές αλλαγές και να περιορίσει τον παρεμβατικό χαρακτήρα ενός υδροκέφαλου κράτους.

Αναφέρομαι στην κυβερνητική τριετία Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το έργο του οποίου λοιδορείται ακόμα και σήμερα από πολιτικούς και ΜΜΕ, πιθανότατα διότι τους χάλασε κάποια συνταγή. Οι κατευθύνσεις που δόθηκαν τότε στον τομέα της οικονομικής πολιτικής ακολουθήθηκαν από την πρωθυπουργία Σημίτη όπως και από την σημερινή κυβέρνηση. Περιέργως όμως τα όποια credits δεν καταλήγουν στον πολιτικό άνδρα που τα αξίζει και έχουν καταλήξει να θεωρούνται εκσυγχρονιστές πολιτικοί οι οποίοι απλά διεκπεραίωσαν μία μισοτελειωμένη δουλειά.

Συγκεκριμένα λοιπόν, κατά την τριετία 1990-1993:

• Προχώρησε η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της κίνησης κεφαλαίων, η απελευθέρωση κατά μεγάλο μέρος της αγοράς των ενοικίων, η απελευθέρωση της εμπορίας καυσίμων, η κατάργηση των ελέγχων τιμών σε όλα τα αγαθά με εξαίρεση τα φάρμακα, η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης και της τέταρτης βάρδιας και η απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων.

• Μειώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα από 484.000 το 1989 στις 458.000 το 1993, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

• Παραχωρήθηκε στον ιδιωτικό τομέα η κινητή τηλεφωνία με επικερδή διαγωνισμό. Πραγματοποιήθηκε ο διαγωνισμός για την κατασκευή με αυτοχρηματοδότηση του αεροδρομίου των Σπάτων. Επίσης προωθήθηκε η αυτοχρηματοδότηση των βασικών οδικών αξόνων, με την πραγματοποίηση των διαγωνισμών για την Αττική και τη γέφυρα του Ρίου-Αντιρρίου. Την περίοδο εκείνη υπογράφηκε και η σύμβαση για το Αττικό Μετρό, το οποίο εκτελέστηκε ως δημόσιο έργο, ο έλεγχος όμως της κατασκευής του ανατέθηκε τότε -για πρώτη φορά- σε ιδιωτική εταιρία, γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά στην ποιότητα του τελικού έργου.

• Μεταβιβάστηκαν στον ιδιωτικό τομέα ή εκκαθαρίστηκαν 66 προβληματικές επιχειρήσεις του ΟΑΕ (ΑΓΕΤ, Πειραϊκή Πατραϊκή κ.λπ.) και διευκολύνθηκε με την απομάκρυνση του μη αναγκαίου προσωπικού η αποκρατικοποίηση των υπολοίπων που είχαν απομείνει (συνολικά μειώθηκε, από το 1989 μέχρι το 1993, το προσωπικό των επιχειρήσεων αυτών κατά 9000 εργαζομένους). Πραγματοποιήθηκε επιτυχώς η αποκρατικοποίηση μέσω εισαγωγής στο χρηματιστήριο της Βιομηχανίας Ζάχαρης, μεταβιβάστηκε το management της ΕΑΒ (στην Lockheed Martin) και ιδιωτικοποιήθηκε η Olympic Catering. Έκλεισαν επίσης οι παρεμβατικές επιχειρήσεις του δημοσίου (ΠΡΟΜΕΤ, ΙΤΚΟ κ.λπ.), που νόθευαν τον ανταγωνισμό και ανάλογες υπηρεσίες του στενότερου δημόσιου τομέα όπως η ΜΟΜΑ και η ΣΥΚΕΑ.

• Tο καλοκαίρι του 1993 ψηφίστηκε νόμος που καταργούσε το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και δημιουργήθηκε το θεσμικό πλαίσιο για τη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα στη λειτουργία καζίνων και μαρίνων που ήταν ως τότε κρατικά μονοπώλια. Καταργήθηκε εν μέρει το μονοπώλιο τόσο της Ολυμπιακής Αεροπορίας στις εσωτερικές πτήσεις όσο και των ΕΛΤΑ.

• Στο πλαίσιο εξυγίανσης της οικονομίας προχώρησε η τομή στο ασφαλιστικό σύστημα με τρεις διαδοχικές παρεμβάσεις (1990, 1991, 1992), που έδωσαν ζωή στο σύστημα για μια εικοσαετία. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν η πρώτη, από δημιουργίας του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος, που είχε το θάρρος να παρέμβει εξυγιαντικά στη λειτουργία του.

Οι παραπάνω πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη βρήκαν άμεσο αντίκρισμα και στις μακροοικονομικές επιδόσεις της οικονομίας. Συγκεκριμένα:

• Το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώθηκε από 19,8% το 1990 σε 13,8% το 1993 (ή στο 8,8% αν υιοθετήσουμε τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί σήμερα -με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ)- η κυβέρνηση, που υπολογίζει τις κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, τις κεφαλαιοποιήσεις τόκων και την εξυγίανση στο ασφαλιστικό σύστημα).

• Μειώθηκε ο πληθωρισμός από 22% το 1990 σε 12% το 1993.

• Αυξήθηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας ως ποσοστό του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ, από 57,4% το 1990 σε 64,2% το 1993, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Από θεσμικής πλευράς η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψήφισε, κατά τον πρώτο χρόνο της θητείας της, το νέο εκλογικό νόμο, με τον οποίο και δεσμεύτηκε να πραγματοποιηθούν οι επόμενες εκλογές. Δέσμευση την οποία και τήρησε παρά το οτι αυτό της κόστισε την επανεκλογή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέσπισε επίσης, παρά τις μεγάλες αντιδράσεις, ειδικό νόμο κατά του οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας, κάτι που οι προηγούμενες κυβερνήσεις είτε αδυνατούσαν είτε δεν ήθελαν να πράξουν. Οι όποιες τομές την έφεραν σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και με οργανωμένα εγκαθιδρυθέντα συμφέροντα, κάτι που είχε άμεσο αντίκτυπο στη λαοφιλία της. Θα ήταν όμως ιστορική αδικία να μείνει το έργο εκείνης της τριετίας παραγνωρισμένο. Σήμερα διαπιστώνεται πέρα από κάθε αμφιβολία το όραμα ενός πολιτικού, ο οποίος προσπάθησε την ύστατη στιγμή ν’ ανεβάσει τη χώρα του στο τραίνο του εκσυγχρονισμού και της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον ιστότοπο του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης. Επίσης ρίξτε μια ματιά στην Konstaninos Mitsotakis Appreciation Society, η οποία πρόσφατα δημιουργήθηκε στο Facebook και φιλοδοξεί ν' αποτελέσει ένα πρώτο σημείο αναφοράς στα ελληνικά social networks.

Η ώρα του κούταβου

Σε συνέχεια της πρώτης ανάρτησης ο κούταβος σήμερα επιστρέφει στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και παρακολουθεί το αγαπημένο του παπί να συμβάλλει με τον δικό του τρόπο στον πόλεμο ιδεών.

Η δαιμονοποίηση του εχθρού αποτελεί την πλέον δραστική μεθόδο προπαγάνδας. Και εκεί στόχευαν τα Walt Disney Studios, όταν το 1942 μπήκαν στο δεύτερο παγκόσμιο ανεβάζοντας το "Donald Duck in Nutzi Land". Το τραγούδι που προκυκλοφόρησε και το συνόδευε, "Der Fuehrer’s Face" ή "The Nazi Song", γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία που το στούντιο επέλεξε να μετονομάσει το κινούμενο σχέδιο στον τίτλο του τραγουδιού.

Σκοπός του έργου δεν ήταν απλά να δαιμονοποιήσει τον Αδόλφο. Παρουσιάζοντας πλήθος γερμανικών και ναζιστικών στερεοτύπων επεδίωκε να διακωμωδήσει τον τρόπο ζωής του μέσου Γερμανού του 1940, εμφανίζοντας το αμερικάνικο way of life ως μακράν υγιέστερο και ως εκ τούτου προτιμότερο. Είναι χαρακτηριστική η ανακούφιση του ήρωα όταν ξυπνά από το ντελιριακό του όνειρο και διαπιστώνει πως όλα τα ναζιστικά σύμβολα έχουν αντικατασταθεί από άλλα, οικεία σε αυτόν (και τον μέσο Αμερικάνο). Στη θέση του "Heil! Sweet Heil!" για παράδειγμα εμφανίζεται πλέον το "Home Sweet Home", ενώ ο Ντόναλντ φοράει πυτζάμες στα αμερικάνικα χρώματα και ανακουφισμένος αγκαλιάζει το άγαλμα της Ελευθερίας, με φόντο την αστερόεσσα.

Το "Der Fuehrer’s Face" προβλήθηκε την πρωτοχρονιά του 1943, κέρδισε Oscar καλύτερου κινουμένου σχεδίου, ενώ συγκαταλέγεται στα πενήντα σημαντικότερα cartoons που ανέβηκαν ποτέ.

Εξ αιτίας όμως του οτι ο Ντόναλντ αναπαρίσταται ως εθνικοσοσιαλιστής, η Disney το κράτησε επί σειρά ετών εκτός κυκλοφορίας. Στη Γερμανία μέχρι σήμερα δεν έχει κυκλοφορήσει ή προβληθεί δημόσια.

Μια πρώτη γεύση

Όσοι αναζητούν το πολιτικό στίγμα που φιλοδοξεί να εκπέμψει η νέα ηγεσία του Συνασπισμού, μπορούν να πάρουν μία πρώτη γεύση από την ειδική πολιτική απόφαση του 5ου συνεδρίου:

"Το περιεχόμενο της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης που διεκδικούμε δεν είναι μια επανάληψη ή μια πιο σύγχρονη εκδοχή των σοσιαλδημοκρατικών μοντέλων διαχείρισης του καπιταλισμού που εφαρμόστηκαν σε σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Δεν αποτελεί μια απόπειρα κοινωνικότερης διαχείρισης του καπιταλισμού, εγχειρήματα που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν, δεν μπόρεσαν να έχουν διάρκεια και βιωσιμότητα και προκάλεσαν σειρά ανισορροπιών και απέτυχαν.

Η προοδευτική μας πρόταση, όπως αναφέρεται στο Κείμενο των Θέσεων, είναι μια πρόταση περιορισμού και τελικής εξάλειψης των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων με στρατηγικό στόχο μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και μιας νέας ισορροπίας του ανθρώπου με τη φύση και το περιβάλλον."

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε και πιστέψουμε κάποια στιγμή πως οι κύριοι είναι light σοσιαλδημοκράτες. Συγκεκριμένα πάντως θα ήθελα να διευκρινισθεί ποια ακριβώς είναι αυτά "τα εγχειρήματα που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν και απέτυχαν" και αν το δικό τους προτεινόμενο εγχείρημα έχει ήδη δοκιμαστεί κάπου αλλού με επιτυχία.

Για την από καιρό συντελεσθείσα αριστερή στροφή του Συνασπισμού μπορεί κάποιος να ανατρέξει μεταξύ άλλων και σε πρόσφατη αρθρογραφία του κ. Μανδραβέλη. Θεωρώ πάντως πως με το που θα παρουσιασθούν και τύχουν κριτικής οι επικείμενες προγραμματικές τους θέσεις, η όποια ανοδική τους πορεία θα ανακοπεί. Το πως κάποιος "γράφει" στο γυαλί δεν σημαίνει αυτομάτως πως αυτός και το κόμμα του είναι πολιτικά αξιόπιστοι.


Addendum: Εξαιρετική επ' αυτού ανάλυση από τον κ. Χαρίδημο Τσούκα στην Καθημερινή της Κυριακής.

Σώστε το Μικρό (βλάσφημο) Γουρουνάκι!

Τον Οκτώβριο του 2007 κυκλοφόρησε στη Γερμανία το παιδικό εικονογραφημένο “Ποιος είναι παρακαλώ ο δρόμος για τον Θεό; Ρωτούσε το μικρό γουρουνάκι” γνωρίζοντας σχετικά μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Πρόκειται για την ιστορία ενός μικρού γουρουνιού και του φίλου του σκαντζόχοιρου, τα οποία αναζητώντας τον Θεό βρίσκονται αντιμέτωπα με τους παραλογισμούς και την σύγκρουση τριών μεγάλων θρησκειών. Η όλη ιστορία καταλήγει στην απόρριψη τους και στην επιστροφή στην ξέγνοιαστη και ανέμελη ζωή.

Είναι ένα έργο, το οποίο ασκεί οξεία - αν και χοντροκομμένη είναι η αλήθεια - κριτική στην πίστη ύπαρξης κάποιας υπερβατικής οντότητας, απευθυνόμενο όχι μόνο στις μικρές ηλικίες αλλά εν πολλοίς και σε ενήλικες αναγνώστες. Η υποδοχή που βρήκε από πλήθος ψυχολόγων και παιδαγωγών ήταν θετική, καθώς θεώρησαν πως η ανάγνωση του συνέβαλε σε μία κριτική αντιμετώπιση διαφόρων ακραίων εκφάνσεων των θρησκευτικών δογμάτων.

Αντίθετη γνώμη είχε όμως το καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο, το οποίο εισηγήθηκε μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας του, εντάσσοντας το (βάσει του § 18 Abs. 1 JungSchG) στον κατάλογο επικίνδυνων για τη ανηλικότητα έργων. Στην αιτιολογική του έκθεση αναφέρει πως το έργο γελοιοποιεί τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και το ισλάμ, “προωθώντας στερεότυπα ρατσιστικού μίσους και συντελώντας με αυτόν τον τρόπο στον ηθικό και κοινωνικό αποπροσανατολισμό του ανηλίκου”. Το μέτρο αυτό θα επιφέρει περιορισμούς όπως η απαγόρευση έκθεσης σε ράφια, διαφήμισης, εξαγωγής, πώλησης σε παιδιά κ.α.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία απόπειρα λογοκρισίας, η οποία ήδη συναντά κλιμακούμενες αντιδράσεις από δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, την ιουδαϊκή κοινότητα και αντιρατσιστικές ομάδες. Η τελική αξιολογική κρίση αναμένεται να εκδοθεί το Μάρτη, ενώ ταυτόχρονα τρέχει και μία αγωγή από την καθολική αρχιεπισκοπή της Φρανκφούρτης.

Το βιβλίο έχει ανέβει online και στα αγγλικά, ενώ όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες πληροφορίες μπορεί μπει στον ιστότοπο ή να αποστείλει επιστολή στην καγκελάριο.
[Addendum: αγγλόφωνο άρθρο των Reuters].

Καμία πρόγνωση για το τι έχει να γίνει αν κυκλοφορήσει ποτέ Ελλάδα;

H Doris ξαναχτυπά

Η ογδονταοκτάχρονη Νομπελίστρια Λογοτεχνίας για το 2007 Doris Lessing κατόρθωσε με μία της δήλωση να παγώσει το αίμα στο προεκλογικό επιτελείο του Barack Obama. Σε συνέντευξη της σε σουηδική εφημερίδα ρωτήθηκε για την εκτίμηση της σχετικά με τις επικείμενες αμερικανικές εκλογές. Κι εκείνη έριξε τον χρησμό: "Το καλύτερο θα ήταν αν αυτοί (Clinton και Obama) κατέβαιναν μαζί. Η Hilary είναι μια πολύ έξυπνη κυρία. Θα ήταν συνετότερο να κερδίσει αυτή και όχι ο Obama. Ο Obama σίγουρα δεν θα κρατούσε για πολύ, ένας μαύρος στην θέση του προέδρου. Θα τον δολοφονούσαν."

Ας ελπίσουμε μόνο να είναι απλά θέμα καθυστέρησης παρακολούθησης των εξελίξεων λόγω ηλικίας και ας υπενθυμίσει κάποιος στην κατά τα άλλα συμπαθέστατη αυτή κυρία ότι η τελευταία φορά που δολοφονήθηκε Aμερικανός πρόεδρος ήταν στις 22 Νοεμβρίου 1963. Βέβαια από την άλλη οι ομοιότητες με τον JFK ολοένα και συσσωρεύονται, αν και ακόμη δεν κατόρθωσα να εντοπίσω τον χρησμό που του είχε ρίξει πριν σαραναπέντε χρόνια.

Η γιαγιάκα εκπέμπει στο δικό της μήκος κύματος: Οι αντισυμβατικές της δηλώσεις δεν υπολογίζουν καθόλου ισορροπίες. Στο παρελθόν έχει ξεσηκώσει έντονες αντιδράσεις δηλώνοντας πως οι Αμερικάνοι υπερβάλουν με τα γεγονότα της 9/11, ενώ δεν ενημερώθηκε καν για την ανακοίνωση απονομής του Nobel λογοτεχνίας σε αυτήν, καθώς είχε βγει για ψώνια στο μανάβικο(!) Ρίξτε μια ματιά στο video του Reuters που τα λέει νομίζω όλα.

Η ώρα του κούταβου

Ένα από τα ισχυρότερα μέσα στον πόλεμο προπαγάνδας είναι το κινούμενο σχέδιο. Και ο αντίκτυπος του μεγιστοποιείται όταν απευθύνεται σε ευαίσθητες, πολιτικά αδιαμόρφωτες και εύπλαστες πληθυσμιακές ομάδες, όπως τα παιδιά.

Καθώς τα πρωινά του Σαββατοκύριακου υπήρξαν ανέκαθεν ο παράδεισος του μπόμπιρα, η “Ώρα του κούταβου” έρχεται από σήμερα και κάθε σού/κού να παρουσιάσει στους μικρούς και μικρομέγαλους φίλους της σύντομα επεισόδια κινουμένων σχεδίων, τα οποία άμεσα ή έμμεσα προπαγάνδισαν πολιτικές θέσεις, ως εργαλεία σ’ έναν σκληρό αγώνα ιδεολογικής κατίσχυσης.

Σήμερα την αρχή κάνει το Make Mine Freedom, μια παραγωγή του τμήματος ελευθέρων τεχνών του ευαγγελικού Harding College. Το καρτούν αυτό προβλήθηκε στους αμερικάνικους κινηματογράφους το 1948, χρονιά κατά την οποία είχε ήδη εγκαθιδρυθεί το σιδηρούν παραπέτασμα και ο δυτικός κόσμος προσπαθούσε να αποτρέψει την δημιουργία κομμουνιστικών κυβερνήσεων σε χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία και η Ελλάδα. Εκείνη ήταν η χρονιά που τέθηκε σε εφαρμογή και το Σχέδιο Marshall, σκοπός του οποίου ήταν να ενισχύσει τις δυτικές αυτές δημοκρατίες οικονομικά, θωρακίζοντας τις από έναν υπαρκτό κίνδυνο κομμουνιστικής εκτροπής. Το συγκεκριμένο κινούμενο σχέδιο έρχεται να εξυμνήσει τις αρχές του φιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής και παράλληλα να επισημάνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τους κάθε λογής "-isms" του τσαρλατάνου Dr. Utopia. Σαράντα χρόνια μετά φαίνεται πως δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Σκέψου καλά, συντρόφισσα...

Αυτές τις μέρες σου δίνεται μία και μοναδική ευκαιρία να μεταπηδήσεις από το παλαιολιθικό ΚΚΕ στη φρεσκάδα που αποπνέει η αριστερά των κινημάτων και των λουλουδιών.

Χωρίς ν’ αλλάξεις ουσιαστικά πιστεύω, σπας τα δεσμά της τοτάλ πασσέ ενδυματολογικής γραμμής της συντρόφισσας Αλέκας και ακολουθείς το lifestyle ενός νέου ηλικιακά και προπάντων ιδεολογικά ηγέτη. Ψηφίζοντας Τσίπρα στο συνέδριο αποκτάς το επαναστατικό light profile που πάντα ονειρευόσουν και ποτέ δεν τολμούσες. Τα αποτελέσματα στο image σου θα είναι τόσο εντυπωσιακά που θα τρίβεις τα μάτια σου, ωσάν να έφαγες δακρυγόνο στη μάπα.

Yes, We Can

Δηλώσεις Μαρκογιαννάκη

"Αν εγώ διαπιστώσω οτι πράγματι τα στοιχεία τα οποία υπάρχουν οδηγούν σε πρόσωπα και αντιληφθώ οτι καταβληθεί η οποιαδήποτε προσπάθεια προκειμένου να μην αποκαλυφθούν αυτά τα πρόσωπα, ειλικρινά σας λέω οτι τότε είναι ενδεχόμενο να επανεξετάσω τη στάση μου όσον αφορά στην πολιτική μου πορεία."

Τάδε έφη Χρήστος Μαρκογιαννάκης, νυν βουλευτής Χανίων και πρώην υφυπουργός Δημόσιας Τάξης, αναφορικά με τις επικείμενες αποκαλύψεις στην υπόθεση χρηματοδότησης πολιτικών κομμάτων από τη SIEMENS. Αργότερα βγαίνει στο δελτίο ειδήσεων του ίδιου σταθμού και δηλώνει πως "δεν ανέχεται να κυκλοφορεί στους δρόμους και να τον ρωτούν οι άνθρωποι τί συμβαίνει". Δεν ξέρω αν τον κάλεσαν ή αν αυτοβούλως εμφανίστηκε στο κανάλι, όμως παρότι πρόθυμα "καταδικάζει γενικότητες και ενδεχομένως λάσπη" όταν ερωτάται συγκεκριμένα από τον δημοσιογράφο για τα πεπραγμένα επί των ημερών του, το μόνο που εκείνος απαντά είναι πως “δεν επιθυμεί ν’ αρχίσει μια μακρά κουβέντα για τα διαδικαστικά”.

Μα τότε τι βγήκε στο γυαλί να πει; Από τη στιγμή που αισθάνεται τόσο έντονη την ανάγκη να εκτεθεί στο πανελλήνιο και να διατρανώσει την πολιτική του ακεραιότητα, τι είναι αυτό που τον εμποδίζει από το να την αποδείξει κιόλας; Δεν έχει παρά να εκδώσει από το πολιτικό του γραφείο μια λεπτομερή και τεκμηριωμένη ανακοίνωση τύπου, όπου και θα λάμψει πέραν κάθε υπόνοιας το ήθος του ως πολιτικού και νομικού. Γιατί περιορίζεται στην δήλωση αυτού που είναι προς απόδειξη; Υπενθυμίζω πως και στην υπόθεση των Ζωνιανών ήταν από τους πρώτους που βγήκε και κατήγγειλε την διαπλοκή των ορεσείβιων χασισοκαλλιεργητών με τοπικούς πολιτικούς. Ο καταλογισμός πολιτικών ευθυνών εκείνης της υπόθεσης γνωρίζουμε όλοι που παραπέμφθηκε.

Προσωπικά δύο τινά μπορώ να διαβλέψω: Το πρώτο, πραγματικά να μην υπέπεσε στην αντίληψη του οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση στο Υπουργείο και να θέλει να ριχθεί φως. Το δεύτερο, να είναι τόσο σίγουρος πως η όλη υπόθεση θα κουκουλωθεί, που απλά σπεύδει να διαφυλάξει την πολιτική του (μιντιακή) υστεροφημία, βάζοντας σκόπιμα στο ίδιο καλάθι πολιτική και νομική ευθύνη. Υπήρξε άλλωστε κι ο ίδιος εισαγγελέας και γνωρίζει εκ των έσω τις δυνατότητες και τα όρια ελέγχου των δικαστικών λειτουργών.

Στην περίπτωση που ευσταθεί το δεύτερο σενάριο κουκουλώματος, το μόνο στο οποίο μπορούμε να ποντάρουμε είναι ένα δυναμικό comeback της πολιτικής του νεμέσεως, του γνωστού πλέον χανιώτη δημοσιογράφου, κυρίου Ξεκουκουλωτάκη.

ΔΕΗ Άλφα Κένταυρος

Ανώνυμη εταιρία; Χα! Ανώνυμο είναι μόνο το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο που θέλει τα λαϊκά στρώματα υποταγμένα. Οι Γερμανοί ξανάρχονται σύντροφοι! Στα βουνά αδέλφια! Πιο αχώνευτοι και μαμούχαλοι από ποτέ, καταληστεύουν όσα δεν πρόλαβαν ν’ αρπάξουν στον πόλεμο. Ο εφιάλτης Αθανασόπουλος τους ανοίγει την Κερκόπορτα, να μπουν και να πνίξουν τον τόπο με μάρκα κι εργοστάσια, αδιαφορόντας για τις δημοκρατικές μας ευαισθησίες και τα σοσιαλιστικά μας ιδεώδη. Είναι γνωστοί άλλωστε για το ανύπαρκτο επιχειρηματικό τους ήθος και για μια εισαγγελία που κουκουλώνει συστηματικά σκάνδαλα. Αν ήταν ντόμπροι και ξηγημένοι θα είχαν περάσει πρώτα να πάρουν την ευλογία της ΓΣΕΕ και κανενός κόμματος. Που πάει η RWE ξεβράκωτη στ’ αγγούρια, σύντροφοι; Μπορεί να μου πει κανείς;

Πρέπει να γνωρίζουν οι κύριοι αυτοί πως "η ΔΕΗ είναι του ελληνικού λαού" (και των συνδικαλιστών της) και πως "δε μπορεί να εκποιείται σε ιδιωτικά συμφέροντα". Καλύτερα να συνεχίζουμε ν'αγοράζουμε ακριβή ενέργεια από Βουλγαρία παρά να έρθουν εδώ ξένες επενδύσεις. Καλύτερα να μας κοπεί το χέρι παρά να το δώσουμε στο Γερμανό δυνάστη. Είναι εξοργιστικό να μην ερωτούνται οι εργατοπατέρες και ολόκληρο συνδικαλιστικό φυτώριο ν’ αφήνεται έτσι, στα χέρια ενός άσχετου με τα οικονομικά διοικητικού συμβουλίου. Οι χαρτογιακάδες αυτοί ένα χρόνο τώρα έχουν απαξιώσει την επιχείρηση μέσω επενδύσεων, στρατηγικών κινήσεων και ανοιγμάτων στην εξαιρετικά ανταγωνιστική αγορά ενέργειας της νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε χώρες που δεν εκτείνεται η συνδικαλιστική μας χειρ και οι δοκιμασμένες κρατικοδίαιτες πρακτικές. Αδιάψευστη απόδειξη της απαξίωσης η πορεία της μετοχής της, που όπως βλέπετε ένα χρόνο τώρα πάει κατά διαόλου:

Υ.Γ. Κάτι βγήκε λάθος στο γράφημα. Προφανώς έχει πρόβλημα το γράφημα και όχι τα μυαλά μας. Δώστε μου λίγο χρόνο να πάρω τηλέφωνο τα κεντρικά, να μου πουν πώς διορθώνεται. Πιστέψτε με όμως, είμαι ο εργατοπατέρας σας και φωνάζω για το δικό σας καλό!

Το Cabaret θέλει τον Γερμανό του

Εμφανίζεται πάντα στη σκηνή με μαύρο σακάκι και χτυπητό καναρινί πουκάμισο. Ένα πιάνο με ουρά και οι στίχοι που ο ίδιος γράφει ενθουσιάζουν το κοινό και αποσπούν εκρηκτικές κριτικές στον τύπο. O Bodo Wartke είναι ο τριαντάχρονος καμπαρετίστας που κατόρθωσε να επαναφέρει στο προσκήνιο της γερμανικής τέχνης ένα τόσο δύναμικό όσο και απαιτητικό είδος ψυχαγωγίας: το "piano - cabaret".

Και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του φαίνεται πόσες στροφές παίρνει όταν εκτελεί τα κομμάτια του. Απευθύνεται κατ’ εξοχήν στο γερμανόφωνο κοινό, όμως ένα συγκεκριμένο κομμάτι σπάει τα σύνορα και ανευρίσκεται σε εξήντα(!) γλώσσες και διαλέκτους μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και τουρκογερμανικά (ναι, συναντάται πλέον και αυτό το ιδίωμα). Μέσω της εφαρμογής Liebesliedgenerator αξίζει κανείς να το ακούσει στον αγαπημένο του γλωσσικό συνδυασμό. Αξίζει επίσης και μια ματιά στην προσωπική του σελίδα, όπου έχει ανεβάσει αρκετά κομμάτια, τα περισσότερα σχετιζόμενα με την αγάπη και την καθημερινότητα.

Το καμπαρέ στη Γερμανία έχει μακρά ιστορία και συνδέεται στενά με την σκληρή πολιτική κριτική: Λογοκρίθηκε σκληρά μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, άνθησε στα χρόνια του Μεσοπολέμου (Klaus Mann, Erich Kästner, Kurt Tucholsky), μέχρι που οι κύριοι συντελεστές του είτε στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε διέφυγαν στο εξωτερικό. Μεταπολεμικά δεν άργησε να σημειώσει δυναμική επάνοδο στηλιτεύοντας τόσο το Ολοκαύτωμα όσο και την επικαιρότητα μιας χώρας που ξεκινούσε να οικοδομείται από το μηδέν. Έκτοτε εξελίσσεται και συνεχίζει να εκτιμάται ως η καυστικότερη ίσως μορφή κοινωνικής κριτικής. Ίσως το επίπεδο ενός λαού να φαίνεται και από το επίπεδο των κωμικών του. Και για να επιστρέψω (και πάλι) στα δικά μας, αρνούμαι να δεχθώ πως το δικό μας επίπεδο αντικατοπτρίζεται στην ελληνική επιθεώρηση, στο προσωπείο ενός γύφτου με μικρόφωνο ή στη μονοκρατορία ενός Κραουνάκη, του οποίου τα γένια θυμιάζουν τύπος και λογής λογής πιτσιρίκοι. Τι στην ευχή, έντεκα εκατομμύρια είμαστε εντός και άλλα πέντε στο εξωτερικό.

Δε θα τον βρούμε κάποια στιγμή τον καμπαρετίστα μας;

Αφιερωμένο σ' ένα ζουζούνι που επέστρεψε στην αγαπημένη του Ρώμη!