Wir brauchen eine offene Weltwirtschaft

"Χρειαζόμαστε μία ανοιχτή παγκόσμια οικονομία". Αυτό είπε η καγκελάριος Angela Merkel όταν έλαβε το βήμα στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Davos της Ελβετίας. Μέσα σε ένα τόσο κακόκεφο και φοβικό κλίμα ακούστηκε επιτέλους μια εξωστρεφής και αισιόδοξη φωνή να κάνει λόγο για το αυτονόητο. "Ο κόσμος", είπε, "πρέπει να κοιτάξει πέρα από το άμεσο, πέρα από την οικονομική κρίση. Αδιανόητες ευκαιρίες διανοίγονται εμπρός μας, τώρα βλέπουμε μόνο την κρίση".

Μίλησε για την ανάγκη μεγαλύτερης διαφάνειας στις διεθνείς αγορές και εξήγησε την διστακτικότητα της να στηρίξει προβληματικές επιχειρήσεις από το δημόσιο ταμείο, προσθέτοντας την πρόθεση επιστροφής σε εγκρατέστερους δημοσιονομικούς χειρισμούς. Επίσης εξέφρασε την δυσπιστία της για το bail out της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας τονίζοντας πως τέτοιες περίοδοι προστατευτισμού δεν πρέπει να διαρκούν για πολύ.

Ο λόγος της υπήρξε ένα στιβαρό πολιτικό ανάχωμα στο κύμα προστατευτισμού που έχει σηκωθεί τους τελευταίους μήνες. Όπως χαρακτηριστικά είπε: "Ορισμένες χώρες μπορεί να μπαίνουν στον πειρασμό να εκμεταλλευτούν την οικονομική τους δύναμη στο μέγιστο, καταναλώνοντας εγωιστικά διεθνείς πόρους και ορθώνοντας τελωνειακά εμπόδια για να προστατέψουν τις αδυναμίες τους. Η καθαρή και λακωνική μου απάντηση είναι Όχι! ... Χρειαζόμαστε διεθνή συντονισμό προκειμένου να μην διαστρεβλωθούν τελείως οι δυνάμεις τις αγοράς επειδή ο καθένας θα παλεύει για τη δική του επιβίωση". Η καγκελάριος μεταξύ άλλων χαρακτήρισε την κρίση ως ευκαιρία να ρυθμιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο η λειτουργία της αγοράς και θεώρησε πως τα Ηνωμένα Έθνη, παρά τις όποιες εγνωσμένες αδυναμίες τους, αποτελούν το μοναδικό ίσως υποκείμενο διεθνούς δικαίου ικανό να διεκπεραιώσει τις ρυθμίσεις αυτές.

Σπανίζουν σε περιόδους ισχνών αγελάδων τα δημόσια πρόσωπα που αγκαλιάζουν τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Με εκείνη την αυτοπεποίθηση που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς ηγέτες η Angela Merkel ούτε στρογγυλεύει τα λόγια της ούτε και επενδύει στα φοβικά σύνδρομα του ακροατηρίου της. Η Γερμανία εξακολουθεί να μας εκπλήσσει θετικά, δείχνοντας πως συνεχίζει να παράγει και αξιόλογες πολιτικές προτάσεις αλλά και τολμηρούς πολιτικούς για να τις εφαρμόσουν.

Πολιτικού ενδύματος εγκώμιο

Παρατηρώ συχνά πως το product placement πολιτικών ιδεών αντιμετωπίζεται από μερίδα συμπολιτών μας φοβικά. Είναι ενδεχομένως αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν πως μία ιδέα ως τέτοια δέον είναι να αντιμετωπίζεται σαν ιερή αγελάδα και αισθάνονται άβολα όταν κάποιος με το ντύσιμο, την εμφάνιση ή την συμπεριφορά του επιχειρεί να την προωθήσει ή αντιθέτως να την αποδομήσει. Ως κοινωνία σαφώς έχουμε κάνει άλματα από την εποχή που ο χωροφύλακας θα ξύριζε το μουστάκι ενός ρεμπέτη ή θα κούρευε με την ψιλή τον τέντιμπόι.

Σε πολλούς όμως ακόμη και σήμερα το να αντικρίσουν κάποιον να φοράει tshirt με προκλητικό μήνυμα να είναι "άλουστος κι αξύριστος" ή ταγαροφορών, πιθανό είναι να προκαλέσει από αδιαφορία μέχρι αποστροφή και κράξιμο. Και ακολούθως η διστακτικότητα μας να κυκλοφορήσουμε (περι)φέροντας κάτι το αντισυμβατικό εκλαμβάνεται ως δικαιολογημένη από μία κοινωνική ανεκτικότητα μειωμένων αντοχών. Εκεί ίσως τα παιδιά της αριστεράς έχουν κάνει κάποια βήματα παραπάνω, εντάσσοντας βέβαια το αντισυμβατικό της όλης εμφάνισης σε μια γενικότερη περιφρόνηση του μικροαστικού κατεστημένου. Εκείνου που θέλει και καλά να βάλει σε καλούπια αμφίεση και συνειδήσεις. Έχει καταντήσει όμως αηδία να βλέπουμε να περιφέρονται ομαδόν σε κάθε επέτειο και πορεία μπλουζάκια με τον σφαγέα Τσε και καρώ τουρμπάνια του Αραφάτ... σημείο ίσως πως τα παιδιά αυτά έπεσαν τελικά στη λούμπα της ομαδοποίησης και εκείνης της στρατοκρατικής ομοιομορφίας που τα θέλει γρανάζια ενός μηχανισμού καταστροφής.

Για να μη μακρηγορώ, πιστεύω πως αποτελεί πρόκληση για τον κάθε σκεπτόμενο ενεργό πολίτη να προσπαθεί να μεταδώσει το δικό του μήνυμα με το να μην κάνει τίποτα παραπάνω από το να στέκεται ή να περπατάει σε δημόσιο χώρο. Την αρχή προσωπικά έκανα με ένα κόκκινο μπλουζάκι με στάμπα της Thatcher – παρωδία εκείνων του Che (αν συναντήσετε κάποιον να το φορά, ε μάλλον που θά 'μαι εγώ, ελάτε να μου σφίξετε το χέρι). Ακολούθησαν κάποιες ομολογουμένως ατυχείς προσπάθειες στο Photoshop, μέχρι που προ ημερών έπεσα πάνω στους LibertyΜaniacs, το κατάστημα που χρόνια έψαχνα. Αυτές τις μέρες παραλαμβάνω την πρώτη μου παραγγελία. Ρίξτε μια ματιά, πιστεύω πως υπάρχουν κομμάτια που φέτος το καλοκαίρι θα φορεθούν ;-)

Hannah Arendt, πολιτική βία και Αριστερά

"Θα πρέπει να κουβεντιάσουμε και για κάτι ακόμα: ότι δε θεωρούμε καθόλου αυτονόητη και αιώνια τη "νομιμότητα" γενικώς, ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων", ιδίως σε εποχές που τα κράτη διεκδικούν και επιβεβαιώνουν το "δικαίωμά" τους στην ελεύθερη καταστολή, χωρίς η αντιπροσωπευτική δημοκρατία να τα περιορίζει ιδιαιτέρως. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι "ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό δε θα είναι ένα απλό ειρηνικό πέρασμα", καταλαβαίνουμε ότι για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας, υποστηρίξιμα τουλάχιστον στα τμήματα της κοινωνίας που μας ενδιαφέρουν προνομιακά· "ποσά" που αντιστοιχούν στην υπόθεση που υπερασπιζόμαστε και που λειτουργούν απελευθερωτικά για τους κυριαρχούμενους, αναδεικνύοντάς μας ταυτόχρονα ως παραδειγματική και ηθική δύναμη. Τέτοια δύναμη, βεβαίως, δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ αν οι πολιτικές μας παρεμβάσεις εξαντλούνται σε δελτία τύπου αγχωμένα μέσα στη νομιμοφροσύνη τους."

Τάδε έφη μεταξύ άλλων Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, μέλος του Κ.Σ. της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, νέο αίμα εκείνης της αριστεράς που επιμένει να χαρακτηρίζεται προοδευτική. Το άρθρο του δημοσιεύθηκε το περασμένο καλοκαίρι στην εφημερίδα Αυγή, απέκτησε διαδικτυακή ανάδραση με τα πρόσφατα έκτροπα και ενδέχεται να καταστεί προφητικό για τη μορφή πολιτικής δράσης που ίσως αναλάβει τα προσεχή χρόνια ένα ριζοσπαστικό κομμάτι του εγχώριου αριστερού φάσματος.

Για την αριστερά και την πολιτική βία ως έμφυτο χαρακτηριστικό της έχουν γραφτεί αρκετά, τόσο από υγιείς φωνές όσο και από χώρους οι οποίοι διέθεταν μετεμφυλιακά το μονοπώλιο πολιτικής βίας και χάνοντας το δυσανασχετούν. Το μόνο που θέλω να εισφέρω ως αντίλογο στις αντιλήψεις αυτές είναι η άποψη της μαρξίστριας πολιτικής θεωρητικού Hannah Arendt, η οποία το 1969 στο έργο της On Violence έγραφε για το φοιτητικό κίνημα των ΗΠΑ τα παρακάτω:

The new undeniable glorification of violence by the student movement has a curious peculiarity. While the rhetoric of the new militants is clearly inspired by Fanon, their theoretical arguments contain usually nothing but a hodgepodge of all kinds of Marxist leftovers. This is indeed quite baffling for anybody who has ever read Marx or Engels. Who could possibly call an ideology Marxist that has put its faith in "classless idlers", believes that "in the lumpenproletariat the rebellion will find its urban spearhead," and trusts that "gangsters will light the way for the people"?

Η νέα αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ

Αναλογιζόμενος τις θέσεις του κινήματος πάνω στο καθεστώς τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, την αγορά εργασίας και τον παρεμβατικό κρατισμό, αδυνατώ να φανταστώ περισσότερο ταιριαστή αφίσα, που να δείχνει σε ποια κατεύθυνση θα μας οδηγήσει η ζωηρή πολιτική τους φαντασία. Καιρό τους έβλεπα να σηκώνουν ψηλά τα χέρια. Τώρα όμως μόνο γίνεται ξεκάθαρο γιατί τα σηκώνουν. Εμπρός λοιπόν σύντροφοι... Αριστερά, Ενωτικά, Αύτανδρα!

Γιατί επέλεξα Νομική

Κυκλοφορεί χρόνια τώρα σε κύκλους φοιτητών και αποφοίτων. Το συνάντησα ξανά σήμερα, όταν καλή φίλη μου το άφησε στο Inbox και το μοιράζομαι μαζί σας προκειμένου να σας εισάγω στον εξαιρετικά πολυσχιδή, πολυεπίπεδο και πέρα για πέρα σχιζοφρενικό ψυχισμό της κάστας των νομικών.

Νομική λοιπόν επέλεξα:

• Γιατί μ' αρέσει στο κατακαλόκαιρο να διαβάζω για το παναμέζικο πλοίο που μπήκε στο γαλλικό λιμάνι φορτωμένο με ινδονησιακές καρύδες και για τα νομικά προβλήματα που προκύπτουν από την ενέργεια αυτή.

• Γιατί την βρίσκω να μελετώ βιβλία Δημοσίου Διεθνούς του 1980 που αναφέρονται στον συσχετισμό δυνάμεων στον ΟΗΕ μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και να τα θεωρώ και χρήσιμα.

• Γιατί πιστεύω πως οτιδήποτε κάτω από 1000 σελίδες δεν είναι σοβαρό βιβλίο.

• Γιατί πιστεύω πως η Πολιτική Δικονομία είναι το πιο ενδιαφέρον μάθημα του κόσμου και θα μου χρησιμεύσει στο να επιλύω τα προβλήματα της καθημερινής μου ζωής.

• Γιατί πιστεύω πως άμα γίνω άλλος ένας από τους 20000 δικηγόρους της Αθήνας θα λύσω το πρόβλημά μου και θα κυκλοφορώ με Lamborghini Diablo στην Βουλιαγμένης.

• Γιατί πιστεύω πως τα ανέκδοτα για δικηγόρους είναι κρύα. [Ήταν λέει το Παγκόσμιο Συνέδριο Δικηγόρων και ήταν όλοι μαζεμένοι οπότε μπαίνουν τρομοκράτες και τους πιάνουν όλους ομήρους. Αφού κλείστηκαν στο κτίριο, απείλησαν πως αν τα αιτήματά τους δεν ικανοποιηθούν θα απελευθερώνουν έναν δικηγόρο την ώρα].

• Γιατί κάθε φορά που πάω να αγοράσω τσίχλες σκέφτομαι πως συνάπτω μια αμφοτεροβαρή σύμβαση με τον περιπτερά που μου υποσχέθηκε να μου παραδώσει και να μου μεταβιβάσει τις τσίχλες ενώ εγώ θα του αποδώσω το τίμημα... Μετά αποκτώ την νομή και την κυριότητα επί των τσιχλών. Όχι, δεν έχω φρικάρει με το Ειδικό Ενοχικό...

• Γιατί την βρίσκω να μπαίνω σ' ένα βρωμερό αμφιθέατρο χωρίς μικρόφωνα παρέα με σκύλους, παιδιά που πουλάνε χαρτομάντιλα (για να σκουπίζουμε τα δάκρυα από τη συγκίνηση ένεκα όσων ακούμε) όπου κάθε τόσο μπαίνουν και κάποιοι υπερασπιστές του Μάο Τσε Τουγκ και των Ζαπατίστας και ζητάνε να κάνουμε αποχή από το μάθημα προς τιμήν του Μάρκος ή δεν ξέρω ποιανού άλλου φοβερού ηγέτη.

• Γιατί την βρίσκω να βγάζω τους κλέφτες αγίους, τους βιαστές παρθένους και τους ναρκεμπόρους απλά και άκακα πρεζόνια.

• Τέλος έχω ως πρότυπο τον (μακαρίτη τον) Γιαννόπουλο και τον Κούγια (υποδείγματα ήθους και ύφους). Ελπίζω να μη φάω καμιά μήνυση αξιότιμοι κύριοι. Αλήθεια σάς θαυμάζω!

Η ώρα του κούταβου

Μπορεί αυτή τη φορά η Hillary να μην τα κατάφερε, σταδιακά όμως πρέπει να συνηθίζουμε την ιδέα ύπατο αξίωμα να καταληφθεί από γυναίκα πολιτικό. Μία από τις πρώτες υποψηφίους, στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων αυτή τη φορά, υπήρξε η Betty Boop, το απόλυτο cartoon idol του Μεσοπολέμου.

Γυρίζουμε πίσω στο 1932, τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούσαν να ανακάμψουν από τις επιπτώσεις του Μεγάλου Κραχ. Ήταν τότε που η βιομηχανία κινουμένων σχεδίων έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα και ο σχολιασμός της καθημερινότητας μέσα από αυτά παρουσίαζε εξαιρετική δημοτικότητα. Στο επεισόδιο που παρουσιάζεται σήμερα, η Betty Boop, δημιούργημα του Max Fleischer και της Paramount Studios, κατεβαίνει υποψήφια πρόεδρος διεκδικώντας τη θέση από τον Mr. Nobody. Και οι δυο τους προσπαθούν να κερδίσουν τους εκλογείς τραγουδώντας και χορεύοντας.
"Who will make your taxes light?... Mr. Nobody!
Who'll protect the voters' right?... Mr. Nobody!
When you're hungry who feeds you?... Mr. Nobody!" τους τάζει εκείνος.

Με τη σειρά της η Betty Boop υπόσχεται αναδιανομή πλούτου, συνεννόηση μεταξύ ελεφάντων και γαϊδουριών στο Κογκρέσσο και λοιπά περίεργα όπως μετατροπή των βαρυποινιτών σε "ελαφρούς"(!) και μια πελώρια ομπρέλα που θα προστατεύει την πόλη από τις βροχές. Το αποτέλεσμα των εκλογών goes without saying, όπως λένε κι εκεί, καθώς η νικήτρια αγγίζει θέματα τα οποία συζητούντο έντονα εκείνη την εποχή, σε μία Αμερική η οποία προσπαθούσε να ξαναβρεί τον δρόμο της στην ευημερία. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις προεδρικές εκλογές του 1932, ο Herbert Hoover γνώριζε την ήττα από τον δημοκρατικό Franklin Delano Roosevelt, πατέρα του New Deal.

What has Europe ever done for us?

Θυμόσαστε ασφαλώς οι περισσότεροι την σκηνή από το Life of Brian, όπου το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας συνεδριάζει για να εκδιώξει τον Ρωμαίο κατακτητή και ο John Cleese αναρωτιέται σε έναν ανεπανάληπτο μονόλογο "ποιο είναι το καλό που έκαμαν για τον τόπο μας οι Ρωμαίοι".

Η άγνοια και σε ορισμένες περιπτώσεις η εχθρότητα γύρω από τα όσα έχει κατορθώσει η Γηραιά Ήπειρος, οδήγησαν τον οργανισμό European Movement να στήσει ένα ανάλογου ύφους σκετσάκι. Η Ευρώπη σε μισό μόλις αιώνα έχει πετύχει να εξασφαλίσει υψηλό βιωτικό επίπεδο, ειρήνη και ευημερία. Κι όσοι επιλέγουν να παραβλέψουν τα όσα κατορθώματα επαναλαμβάνοντας την καραμέλα του "ευρωτρομονόμου" καταλήγουν να αγορεύουν με ύφος που δεν μπορεί πια παρά να μας παραπέμψει σ' εκείνο του John Cleese.

Ideas Worth Spreading

Απόψεις γύρω από τη δεινή θέση του τρίτου κόσμου και την ανισοκατανομή πλούτου που διαιωνίζεται από τις δυνάμεις αυτορρύθμισης της αγοράς μπορεί σήμερα να μη βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Αναπαράγονται όμως με περισσή ευκολία σε κάθε συζήτηση σχετική με τις διαφορές Βορρά – Νότου, την ανέχεια της Μαύρης Ηπείρου ή με το ρόλο που επιτελεί η κινητικότητα πολυεθνικών εταιριών στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Τα στοιχεία βέβαια μπορεί να μη συμφωνούν με παγιωμένες αντιλήψεις, αλλά τόσο το χειρότερο γι' αυτά. Είναι δύσκολο και βαρετό να παρατεθούν προκειμένου να τις ανατρέψουν. Όχι όμως και για τον Hans Rosling, καθηγητή δημόσιας υγείας στο Karolinska Institute και συνιδρυτή οργανώσεων όπως η Gapminder ή το σουηδικό παράρτημα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Ο άνθρωπος αυτός, πρωτοπόρος στον χώρο του, έχει κατορθώσει όχι μόνο να συγκεντρώσει πλήθος πληροφοριών, αλλά και να τις εκθέσει στο διεθνές ακαδημαϊκό κοινό με έναν μοναδικά παραστατικό τρόπο. Με τις ομιλίες και τις παρουσιάσεις του καταρρίπτει μύθους και παρουσιάζει μια παραγνωρισμένη εικόνα του αναπτυσσόμενου κόσμου. Μια απλή ματιά στις φούσκες και τις καμπύλες του αρκεί για ν’ αντικρίσουμε τις χώρες αυτές με περισσότερη αισιοδοξία.

Το Ιδεολόγημα της Αυτάρεσκης Μειονεξίας

Του Δευκαλίωνα Τσαγκαράκη

"Ποτέ μην τα βάζεις με έναν βλάκα....θα σε ρίξει στο επίπεδο του και μετά θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας!!!"

Το παραπάνω γράφηκε σε συζήτηση forum, δεν έχει σημασία το θέμα της συζήτησης ούτε το ότι ειπώθηκε για την αφεντιά μου. Η βλακεία είναι πράγματι ανίκητη, ειδικά στην χώρα μας αλλά αυτό οφείλεται στο ότι - όπως λέει και ο Αϊνστάιν - είναι "άπειρη" αλλά και ταυτόχρονα οργανωμένη από έξυπνες μειοψηφίες. Στο "ένας εναντίον ενός", ένας έξυπνος θα υπερισχύει σχεδόν πάντα ενός βλάκα, άσχετο με το τι θέλει να πιστεύει ο δεύτερος.

Είναι βέβαια απόλυτα συνήθης και λογική η τάση κάποιων να "διασκεδάζουν" την μειονεξία τους. Στο ατομικό και συλλογικό "εγώ" η μειονεξία μετατρέπεται ακόμη και σε αυταρέσκεια.

Έτσι, εκτός από το βλάκα που νομίζει ότι είναι "έξυπνος", έχουμε τη "γριά κότα" που νομίζει ότι έχει το "ζουμί", τη χοντρή που "πρέπει" να έχει τα πιασίματά της ...; και τον κοντό που νομίζει ότι την έχει "μεγάλη" ...;

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η τάση αυτή δεν αφορά μόνο τις παραπάνω - αστείες προφανώς - περιπτώσεις. Το "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ...;" είναι στο στόμα και το βλέμμα σχεδόν κάθε νεοέλληνα, από τη γκαρσόνα του καφέ της γειτονιάς μέχρι τον πανεπιστημιακό που έκανες το λάθος να τον απασχολήσεις ως φοιτητής. Το εγωιστικό αυτό "υπερεγώ" δεν δέχεται να δει κατάματα την πραγματικότητα. Για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι, αλλά ποτέ εμείς οι ίδιοι.

Φταίει το κράτος που δε μας βρίσκει δουλεία, όχι το ότι δεν θέλουμε πραγματικά να δουλέψουμε ή ότι επιλέξαμε να σπουδάσουμε κάτι που δεν ζητάει η αγορά. Ή το ότι ποτέ δεν είδαμε της σπουδές ως ευκαιρία απόκτησης γνώσεων για εργασία, αλλά απλά ως μίγμα καταναγκασμού και φοιτητικού ξεφαντώματος μέχρι να πάρουμε το "χαρτί" που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας δίνει το δικαίωμα στην αιώνια τεμπελιά μετά μισθού. Αυτό το ιδεολόγημα της μη αναγνώρισης της κατάστασής μας και η ενοχοποίηση των "άλλων" είναι κυρίαρχο στην νεοελληνική νοοτροπία.

Στα συλλογικά "εμείς" φταίνε πάντα οι άλλοι. Για κάποιους, οι επιχειρηματίες είναι όλοι "κλέφτες" που πίνουν το αίμα των εργαζομένων. Για τις τράπεζες εκεί να δεις ...; Για τους ίδιους τους επιχειρηματίες φταίνε μόνο οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι οποίοι είναι όλοι "τεμπέληδες" και "παράσιτα", δεν φταίει και το ότι οι ίδιοι αρνούνται να επενδύσουν στην καινοτομία, τη γνώση και τον άνθρωπο και είναι κατά βάση μεταπράτες και όχι παραγωγοί, ούτε και το ότι μπορεί και οι ίδιοι να είναι μέλη μιας προνομιούχας κλειστής συντεχνίας. Η ζηλοφθονία και η κριτική είναι μάλιστα υπέρμετρη εκεί που θέλουμε να πάμε και εμείς. Τυπικό παράδειγμα ο δημόσιος τομέας, όπου όλοι σχεδόν τον βρίζουν και όλοι σχεδόν θέλουν να μπουν και φυσικά αυτοί που είναι απ' έξω θεωρούν πάντα τους εαυτούς τους καλύτερους από τους μέσα, και ας μπήκαν αρκετοί από τους τελευταίους αξιοκρατικά.

Εκεί όμως που η αυτάρεσκη μειονεξία μας ξεσαλώνει τελείως, είναι όταν προβάλλεται στο συλλογικό "εγώ" του έθνους. Εκεί να δείτε... Μπορεί να είμαστε οι τελευταίοι στην Ευρώπη - και το γνωρίζουμε - αλλά και η υπερηφάνεια υπερηφάνεια, το Ελληνικό DNA γαρ, και οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι, οι οποίοι αν γνώριζαν πόσο ανορθολογιστές είναι οι απόγονοι τους και πόσο ξεφτίλες είναι που ζουν συνέχεια με δανεικά από την Ε.Ε. θα μας είχαν εξοστρακίσει προκαταβολικά. Αμ τα προϊόντα μας; Τα καλύτερα στον κόσμο φυσικά, άσχετο που μας γυρνάνε πίσω τα κηπευτικά γιατί είναι γεμάτα φυτοφάρμακα ...; Έχουμε το καλύτερο λάδι στον κόσμο, και φυσικά για το ότι δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε στην διεθνή αγορά δεν φταίνε οι κάθε αμόρφωτοι που ψηφίζονται στις ενώσεις αλλά οι άτιμοι οι μαφιόζοι οι Ιταλοί ...;

Όλοι "συνωμοτούν" εναντίον μας και μας προβοκάρουν.

Στη ζωή και ειδικά στην πολιτική υπάρχουν πράγματι και συνωμοσίες και προβοκάτσιες. Άλλο όμως η συνειδητοποίηση τους να είναι αποτέλεσμα ορθολογικής σκέψης και άλλο άβουλης αποδοχής Λιακοπούλιων θεωριών συνωμοσίας περί Νεφελιμ και ...καραπιπεριμ.

Σε έναν συνειδητοποιημένο πολίτη δεν περνάνε εύκολα ούτε προβοκάτσιες ούτε συνωμοσίες. Αντίθετα σε ένα μη συνειδητοποιημένο πολίτη η άποψη ότι "φταίνε οι άλλοι" περνάει άκριτα ως αξίωμα ...;

Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό μία οργή στους Έλληνες πολίτες ως συνέπεια της οικονομικής και της γενικής πολιτικής κατάστασης. Δεν έχουμε όμως συνειδητοποιήσει ούτε τα αίτια ούτε τις λύσεις. Έχουμε πειστεί μόνο για το ότι δεν φταίμε εμείς, κάποιοι άλλοι είναι οι μισητοί "Εβραίοι" του μικρόκοσμού μας.

Η πρόσφατη δολοφονία εκδήλωσε πραγματική, αλλά κυρίως κάλπικη οργή. Πόσο όμως συνειδητοποιημένη ήταν η οργή που εκδηλώθηκε; Κανείς από τους υποτίθεται οργισμένους νέους δεν σκέφτηκε να απευθυνθεί πρώτα πρώτα στους γονείς του για την ανεπάρκειά τους ως πολίτες;

Το νεοαριστερό πατρονάρισμα έδειξε ποιος είναι ο εχθρός ...; οι "τράπεζες", τα "γουρούνια" και - υποτίθεται - το "κράτος".

Είμαστε οργισμένοι με τις τράπεζες που θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάνουνε καρτέλ, αλλά κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς γίνεται να υπάρχει καρτέλ και ταυτόχρονα να γίνεται σφαγή διαφημίσεων στην τηλεόραση. Είμαστε οργισμένοι με τα "γουρούνια", χωρίς κανείς να σκεφτεί τη φασιστική μορφή των συνθημάτων που ζητούσαν "εκδίκηση".

Κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτοί που καταγγέλλουν την οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι αυτοί που προβοκάρουν την επιχειρηματικότητα, αυτοί που καταγγέλλουν τα χάλια της παιδείας είναι αυτοί που μποϋκοτάρουν κάθε προσπάθεια αλλαγής, αυτοί που μας ώθησαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε εναντίον του "κράτους", είναι οι ίδιοι που μας ωθούν στους δρόμους με κάθε ευκαιρία για να μην απεξαρτηθούμε από το κράτος...

EuroQuiz

Προτού θεωρήσουμε εαυτούς οριστικά και αμετάκλητα Ευρωπαίους και καταπιαστούμε με τα των εκλογών, θα μας βοηθούσε να δοκιμάσουμε τις γνώσεις μας σε ένα διαδραστικό Quiz της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μικρά και μεγάλα παιδιά. Η ΕΕ χρόνια τώρα έχει κατασκεύασει μια σειρά διασκεδαστικών παιχνιδιών, με επίπεδο δυσκολίας το οποίο για τα Ελληνικά δεδομένα χαρακτηρίζεται δύσκολο.

Σημείο πως η προσπάθεια οικοδόμησης ενιαίας ευρωπαϊκής συνείδησης και ενστερνισμού κοινού κώδικα αξιών δεν επενδύει πλέον τόσο στο Θεσσαλό και Βαυαρό αγρότη, όσο κατά πολύ περισσότερο επενδύει στα παιδιά τους.

Ευρωεκλογές 2009

Μεγάλη εντύπωση μου έχει προξενήσει το ενδιαφέρον πολιτών λοιπών κρατών μελών της ΕΕ για τις επικείμενες Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Παρακολουθώντας ιστοσελίδες και ιστολόγια πολιτικού περιεχομένου διαπιστώνω πως εκεί οι διαδικασίες ανάδειξης υποψηφίων έχουν ξεκινήσει ήδη από τον περασμένο Νοέμβρη, ενώ παράλληλα καταστρώνεται λεπτομερώς και η προγραμματική πλατφόρμα την οποία κάθε πλευρά προτίθεται να κατεβάσει.

Στις εκλογές για την ανάδειξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περισσότεροι από 515.000 Ευρωπαίοι πολίτες θα εκλέξουν με την αρχή της απλής αναλογικής περισσότερους από 700 ευρωβουλευτές, σε μια διαδικασία που μένει ως η μεγαλύτερη στην ιστορία (!) υπερεθνική διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων. Σε περίπτωση μάλιστα που μέχρι τότε έχει τεθεί σε ισχύ η Συνθήκη της Λισσαβόνας, οι εκλογές αυτές θα μας δώσουν ένα κοινοβούλιο με ακόμα πιο ενισχυμένες αρμοδιότητες και ακόμα μεγαλύτερη σύνθεση (751 έναντι 736 ευρωβουλευτών, όπως ορίζει σήμερα η συνθήκη της Νίκαιας).

Αυτό που ακόμα παραμένει ασαφές είναι το κατά πόσο θα συμμετάσχει η Ελλάδα στις εκλογές αυτές. Μπορεί ήδη από το 1981 να έχουμε εξασφαλίσει τα πλήρη δικαιώματα κράτους - μέλους, ψυχή τε και σώματι όμως φαίνεται πως βρισκόμαστε πέριξ και πέραν των οραμάτων και προβληματισμών για το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Δυστυχώς η εγχώρια κοινή γνώμη αρέσκεται στο να καταναλώνει γεγονότα μικράς διαρκείας και να ασχολείται με οράματα ορατότητας τριμήνου.

Και οι ευθύνες των πολιτικών και διαμορφωτών της επικαιρότητας εδώ μέγιστες. Το μόνο που έχουν ως σήμερα αρθρώσει για τις επικείμενες Ευρωεκλογές είναι η ανησυχία τους μη συμπέσουν με τις εθνικές εκλογές. Για την ουσία της διαδικασίας ή την παρουσίαση κάποιας agenda ούτε κουβέντα, ενώ οι υποψήφιοι των ψηφοδελτίων παραμένουν κυριολεκτικά εξαφανισμένοι. Καιρός όμως είναι ν' αρχίσουμε να ασχολούμαστε και με κάτι που φτάνει πέρα από τη μύτη μας, προτού ξυπνήσουμε μια όμορφη πρωία και δούμε τον ουρανό με τα δεκαπέντε άστρα.

Η ώρα του κούταβου

Ο πόλεμος δεν διεξάγεται μόνο με πυρίτιδα. Τα αποτελέσματα του μεγιστοποιούνται όταν με ψυχολογικές επιχειρήσεις στοχεύεται η συνείδηση (hearts and minds) ευαίσθητων πληθυσμιακών ομάδων. Κι ένα από τα ισχυρότερα όπλα στον πόλεμο αυτό είναι το κινούμενο σχέδιο.

Σε συνέχεια προηγούμενων αναρτήσεων, η Ώρα του Κούταβου επιστρέφει στην πρωινή ζώνη της Κυριακής για να παρουσιάσει μία εικόνα από το τηλεοπτικό πρόγραμμα της Μέσης Ανατολής. Εκεί όπου εξτρεμιστικές οργανώσεις όπως η Χαμάς ή η Χεζμπολά επιδεικνύουν πλούσιο έργο στην συστηματική προπαγάνδα και στρατολόγηση μαχητών από μία μεγάλη δεξαμενή παιδιών. Εργαλεία τους παιδικά περιοδικά και εκπομπές, όπου με κηρύγματα μίσους προωθείται πλήθος ιδεολογημάτων, όπως η απόδοση συλλογικών ευθυνών στην εβραϊκή οντότητα, η ολοκληρωτική επικράτηση του ισλάμ και ο αφανισμός του κράτους του Ισραήλ.

Όπως ακριβώς με τη χιτλερική νεολαία, τους ερυθροφρουρούς του Μάο, τους πιονιέρους και την Κομσομόλ, ακόμα μία ολοκληρωτική ιδεολογία εκμεταλλεύεται την έλλειψη κριτικής αντίστασης και την αδιαμόρφωτη προσωπικότητα μικρών παιδιών προκειμένου να αποκτήσει πιστούς, πειθαρχημένους πολεμιστές, μαχητές αυτοκτονίας, γρανάζια ενός μηχανισμού μίσους.

Οι πράξεις τους διαδίδονται από μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Palestinian Media Watch (PMW), οι οποίες παρακολουθούν και μεταφράζουν το "θεάρεστο" τούτο έργο. Δυστυχώς η καταστροφή που προξενείται στις παιδικές συνειδήσεις δεν αντιμετωπίζεται ούτε με αεροπορικές επιχειρήσεις ούτε με συνοριακούς αποκλεισμούς. Είναι ακριβώς εκείνη η ιδεολογία που πρέπει να χτυπηθεί από τους ισραηλινούς και πολύ περισσότερο από τον ίδιο το λαό της Παλαιστίνης.