In Support of Greek University Reform

We hereby utterly condemn all recent incidents of terrorism and the violent breakdown of democratic proceedings within our academic community.

We demand from public authorities as well as from each and every citizen the enforcement of the minimum of rule of law and the complete isolation of these small political minorities that undermine our hope for better days to come.

No matter how loud they may rant, no matter how much they may bully, they shall always find us opposed.

Join our Cause at Facebook and take action to make hellenic universities inspiring, interconnected with the market and open to the world.

Παρουσιάζομαι!

Αύριο παρουσιάζομαι στο 547 Τάγμα Πεζικού στο Ρέθυμνο.

Δεν ξέρω αν δέχονται κούταβους, όμως απ' όσα μου έχουν πει το WiFi της μονάδας έχει πέσει και οι φαντάροι αναγκάζονται να συνδέουν τα palm tops με δορυφορικό ίντερνετ. Downloads πλέον μόνο στην καλλιόπη, κι ελπίζω με σχετικά γρήγορη και καθαρή σύνδεση.

Αγαπητό πολυπληθές αναγνωστικό μου κοινό και άμαχε πληθυσμέ, σε αποχαιρετώ. Πάω να υπηρετήσω τη μάμα πατρίδα. Σύντομα ελπίζω πως θα είμαι σε θέση να πρήζω τον πρώτο δύσμοιρο που θα βρίσκω στο διάβα μου με ιστορίες γεμάτες πάθος κι ένταση. Ιστορίες που μόνο ένας άντρας μπορεί να νοιώσει :P

How fair is fair trade?

World Fair Trade Day today και η Fare Trade Hellas μας προσκαλεί σε εορταστικές εκδηλώσεις καταναλωτικής αφύπνισης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η ιδέα του δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου εξαπλώνεται σταδιακά και στην Ελλάδα ως μία “παγκόσμια εναλλακτική πρόταση απέναντι στο συμβατικό εμπόριο”. Πόσο δίκαιη όμως είναι η πρόταση αυτή και κατά πόσο τίθεται πραγματικά απέναντι στο συμβατικό εμπόριο;

Ο δρόμος του fair trade μπορεί είναι στρωμένος με αγνές προθέσεις, όμως ούτε βασιλικός είναι ούτε απαραίτητα οδηγεί σε οφέλη διάφορα εκείνων που μας έχει προσφέρει η παγκόσμια απελευθέρωση των (συμβατικών) εμπορικών συναλλαγών. Σίγουρα το θυμικό του καταναλωτή ερεθίζεται όταν πιστεύει πως με όπλο το καλάθι της νοικοκυράς συμβάλλει και στην εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας και στην άμεση βελτίωση της ζωής συνανθρώπων. Και πράγματι η πρωτοβουλία ουσιαστικά προωθεί μία εναλλακτική αντίληψη φιλανθρωπίας. Το γεγονός όμως αυτό δεν καθιστά καθεαυτή την κατανάλωση fair trade προϊόντων ούτε ηθική ούτε υπεύθυνη. Αντιθέτως η πλατφόρμα του fair trade και τα προβλήματα που αυτή έχει παρουσιάσει μας οδηγούν στην κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού της καταναλωτικής μας ανάγκης σε σχέση με το όραμα κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας.

Ήδη από το πρώτο σκαλοπάτι της γραμμής παραγωγής παρατηρούνται σημαντικά χωλά σημεία. Ένα από αυτά είναι οι κατά τόπους συνεταιρισμοί, οι οποίοι ως εταιρικά σχήματα αδυνατούν να αναλάβουν την οργάνωση μιας “δίκαιης” καλλιέργειας. Ο έλεγχος αυτών είναι εξαιρετικά δύσκολος και κρούσματα διαφθοράς και κακοδιοίκησης παρατηρούνται δυστυχώς συχνά. Η διοίκηση για παράδειγμα συμβαίνει να αποκρύπτει κέρδη και να αποτρέπει τα μέλη από την καλλιέργεια εναλλακτικών και ποιοτικά ανώτερων ποικιλιών. Χαρακτηριστικά οι Financial Times επισκέφθηκαν πριν δύο χρόνια πέντε φάρμες δίκαιου εμπορίου στο Περού όπου διαπίστωσαν αφενός πως οι τέσσερις εξ αυτών πλήρωναν τους γεωργούς με μισθό κατώτερο του ελάχιστου νόμιμου και αφετέρου πως προσμίγνυαν καφέ του συμβατικού εμπορίου με τον δικό τους πουλώντας τον ως δίκαιο. Αντιθέτως πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και αμείβουν τον παραγωγό με μισθό άνω του μέσου αποκλείονται εξ ορισμού από την πιστοποίηση fair trade.

Τα προβληματικά σημεία συνεχίζονται ακόμα μεγαλύτερα στα κατά τόπους δίκτυα πωλήσεων. Ο καταναλωτής θα βρισκόταν προ εκπλήξεως αν μάθαινε πως περίπου μόνο ένα 10%(!) του κέρδους από την εξ ορισμού προσαυξημένη τιμή πώλησης καταλήγει στον παραγωγό, την στιγμή που το υπόλοιπο κατευθύνεται στην προώθηση του σήματος Fairtrade - ήτοι στη διαφήμιση της επιχείρησης. Πέραν αυτού η πολιτική στόχευση των fair trade είναι τέτοια που φαίνεται πως πετούν πέτρες προς λάθος κατεύθυνση. Χαρακτηριστικά είναι αυτά που διαβάζουμε στον ιστότοπο της Fair Trade Hellas:

"...Δυστυχώς, τέτοιες ιστορίες (αθλιότητας) είναι πολύ συνηθισμένες στη νέα παγκόσμια οικονομία όπου η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μετόχων κυριαρχούν, και η φτώχεια συνεχώς αυξάνεται. Η αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την υποστήριξη της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών στο ελεύθερο εμπόριο και στις επενδυτικές συμφωνίες, προκαλούν τρία δισεπίλυτα προβλήματα που τώρα πλήττουν σχεδόν κάθε έθνος στον πλανήτη: ανισότητες εισοδημάτων, απώλειες εργασιών και καταστροφές στο περιβάλλον."

Η επιθυμία προσφοράς οικονομικής βοήθειας είναι από κάθε άποψη αξιέπαινη και αποτελεί κορυφαία πράξη ανθρωπισμού. Καλό είναι όμως να μην αγνοούμε και τα γεγονότα. Το fair trade μπορεί να δημιουργεί ρεύμα και να προσφέρει στον καταναλωτή μία αίσθηση αλληλεγγύης και προσφοράς. Η μόνη όμως διαδικασία που έχει καταφέρει να βγάλει μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες από την ανέχεια δεν είναι το δίκαιο, αλλά το ελεύθερο εμπόριο. Το άνοιγμα των συνόρων συνοδευόμενο από ένα κράτος δικαίου και τον σεβασμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας αποτελεί την λύση, όχι η επιδότηση μιας μικρής ομάδας παραγωγών και ο εγκλωβισμός τους σε παραγωγή αγαθών κάτω του κόστους. Το κλειδί στην ευμάρεια των φτωχών γεωργών είναι η ικανότητα αναζήτησης εναλλακτικών παραγωγικών ευκαιριών συνεπικουρούμενη από εύνομους, αποτελεσματικούς οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς. Και το fair trade όχι μόνο δεν κατανοεί το κλειδί αυτό αλλά και το αντιμάχεται ενεργώντας με μία μάλλον αφελή επίφαση κοινωνικής αλληλεγγύης.

Αξιόλογα papers πάνω στην προβληματική:

Booth & Whetstone, Half a Cheer for Fair Trade

Marc Sidwell, Unfair Trade

Jeremy Weber, Fair Trade Coffee Enthousiasts Should Confront Reality

Μάης '68 - Μάιος 2008 (Ηλίας Μακρής)

Υπό άλλες συνθήκες θα τους έσουρνα τα εξ αμάξης, είναι όμως τέτοια η κατάντια των ιδεολογημάτων τους και τόσο μεγάλη η έκταση της διάψευσης και της απάτης, που θ' αφήσω μόνη την εικόνα να μιλήσει για λογαριασμό μου.

(Από τον Ηλία Μακρή, δημοσιευμένο στην στήλη "Στο Φτερό" του τεύχους 257 του "Κ")

Στα Άκρα

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου η Βίκη Φλέσσα προσκαλεί στην εκπομπή "Στα άκρα" τον συγγραφέα Νίκο Δήμου και τον δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη. Ο τίτλος της εκπομπής είναι τόσο ταιριαστός όσο κι αταίριαστος, καθώς εικάζω πως οι σημερινές τοποθετήσεις, εκεί που θα έπρεπε να αποτελούν κοινό τόπο, θεωρούνται από μία μεγάλη πλειοψηφία ως θέσεις των άκρων.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα άξιζε να προσκληθεί και κάποιος από το την απέναντι όχθη, προκειμένουν να εκθέσει και τις δικές του απόψεις και γιατί όχι, ν' απολαύσουμε την ιδεολογική του κατίσχυση (ή κατασφαγίαση). Το πρόβλημα βέβαια είναι πως οι πάντες εμφανίζονται διαπρύσιοι υπέρμαχοι της ελευθερίας του τύπου, με την απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση πως ο τελευταίος θα γράφει μόνο εκείνα που δεν τους ενοχλούν.

ΝΕΤ, Παρασκευή 24.00

Κατάλληλο για όλους (Επιθυμητή η γονική συναίνεση)

Starbucks the Cretan Way

(Ας αρχίσουμε από την είδηση)

Ανοίγουν Starbucks στο ιστορικό λιμάνι των Χανίων.

(Και συνεχίζουμε με το σχόλιο)

Η γνωστή αλυσίδα καταστημάτων κάνει τα πρώτα της βήματα σε Ηράκλειο και Χανιά, δοκιμάζοντας τις αντοχές της σε μία απαιτητική και εν πολλοίς ανορθολογικά (call me φραπεδούμπα) κινούμενη αγορά.

Ο όμιλος Μαρινόπουλου κινείται έξυπνα και επενδύει σε κομβικά σημεία, δείχνοντας ταυτόχρονα προσοχή στην κτιριακή αισθητική και την ποιότητα προσφερόμενων υπηρεσιών. Όσοι γνωρίζουν τα Starbucks από Αθήνα ή εξωτερικό δεν είναι ανάγκη να ψάξουν κάτι καινούριο, ενώ δίνεται για πρώτη φορά η ευκαιρία σε πολύ κόσμο να δοκιμάσει έναν αξιοπρεπή καφέ φίλτρου μυρίζοντας τον καφέ και όχι το τασάκι. Οι baristas δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ενώ το περιβάλλον δεν έχει πραγματικά τίποτα να ζηλέψει από καταστήματα άλλων χωρών.

Όσοι με γνωρίζουν μπορούν να βεβαιώσουν πως τα έχω χτίσει με τους καφέδες που πίνω εκεί, γι' αυτό και δεν προτίθεμαι να συνεχίσω απαριθμώντας τα δυνατά σημεία της επιχείρησης. Αντ' αυτού θα εστιάσω την κριτική μου σ' ένα δυο πράγματα, τα οποία προσωπικά πιστεύω πως σηκώνουν βελτίωση:

Ιστότοπος: Και που υπάρχει καλό είναι, όμως χρειάζεται ακόμα πάααρα πολύ development. Θεωρώ απαράδεκτο το οτι κλείνουν 6 χρόνια παρουσίας στην ελληνική αγορά χωρίς να έχουν ολοκληρώσει το δικτυακό τους προφίλ. Για μία επιχείρηση που αγκαλιάζει την ευρυζωνικότητα αυτά τα κενά μάλλον εκλαμβάνονται ως σχήμα οξύμωρο. Φαίνεται πως εκεί δεν έχουν αισθανθεί ακόμα την καυτή ανάσα του ανταγωνιστή για ν' ανασκουμπωθούν.

Κάρτα Starbucks: Εντάξει, καλή η προσπάθεια αλλά δεν πείθει κανένα. Σου δίνει τη δυνατότητα να τη γεμίσεις χρήματα χωρίς να προσφέρει κάποιο bonus ή την παραμικρή προνομιακή μεταχείριση. Εκτός Ελλάδας και Κύπρου είναι άχρηστη, ενώ ο κίνδυνος να την χάσεις είναι μεγαλύτερος από εκείνον του να βγεις για καφέ χωρίς χρήματα. Πέραν τούτου θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω μια προβοκάτσια αντίστοιχη της υπόθεσης "laissez faire", να δω και τις αντοχές των δικών μας στην ελευθερία έκφρασης.

Coffee of the Week: Ο καφές φίλτρου εναλλάσσεται συχνά, ενώ ποτέ δεν αφήνεται να βράζει για ώρα, γεγονός που θεωρώ πολύ υγιεινό. Αρνητική όμως βρίσκω τη χαμηλή θερμοκρασία στην οποία μπορεί κάποιος να τον πετύχει. Πείτε με παράξενο, όμως η ιδανική θερμοκρασία είναι γύρω στους 90° C. Εκεί τον πετυχαίνει και όποιος τον παραγγείλει σε κατάστημα του εξωτερικού. Εδώ όμως είναι πολλές οι φορές και πολλά τα υποκαταστήματα που πασάρουν χλιαρό καφέ - κοινώς μπουγαδόπλυμα, χωρίς να προσέξουν αυτή τη μικρή πλην σημαντική λεπτομέρεια.

Γλυκά: Οι ποικιλίες καφέ των Starbucks είναι αχτύπητες, όμως τα γλυκά που μας φέρνει ο Μαρινόπουλος είναι δεύτερης διαλογής. Σε τιμές κατά κανόνα υψηλότερες εκείνων της Βρετανίας ή της Γερμανίας, τα γλυκά είναι, όπως και να το κάνουμε, μίας αξιοσέβαστης ηλικίας. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν εκεί ευθύνεται η ατυχής ανάθεση σε κάποια εγχώρια βιοτεχνία ή αν τα στέλνουν Ελλάδα με τρένο, όμως όσο συνεχίζεται αυτό το κακό, εγώ τουλάχιστον θα συνεχίσω να απολαμβάνω σοκολατίνα Σαβοϊδάκη και τρούφα Μπαρμπαρήγου.

Τα όσα γράφω δεν απευθύνονται τόσο στα Starbucks καθεαυτά, όσο στους εγχώριους ανταγωνιστές, οι οποίοι καλό είναι ν' ανοίγουν τα μάτια τους και να αξιοποιούν τα όποια συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Η αλυσίδα Starbucks δεν είναι ο μπάμπουλας του καφετζή. Χαρακτηριστικά στο Ισραήλ αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο μη αντέχοντας το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Μια κοντινή ματιά στο πως λειτουργεί η επιχείρηση είναι επωφελής τόσο για τον καταναλωτή όσο και για τον Έλληνα επιχειρηματία και το παράδειγμα δεν είναι ακαδημαϊκό. Η Γρηγόρης Μικρογεύματα του Γεωργάτου αριθμεί πάνω από 160 υποκαταστήματα ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται και το λανσάρισμα της Dakos Creta Foods and Coffee Bars του ομίλου Creta Farm. Ποιος ξέρει, δεν είναι διόλου απίθανο τα επόμενα χρόνια να δούμε τα νέα Starbcuks να ξεπηδούν από μια μικρή χανιώτικη καφετέρια.