Trick, Treat or Die Trying

Kάθε χρόνο, το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου, παράξενα και “τρομακτικά” πράγματα συμβαίνουν στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών: Φωτισμένες κολοκύθες, παλαβοί καρεκλοκένταυροι, ανθρώπινοι σκελετοί, καπιταλιστές βρικόλακες, διδάκτορες αλλοδαπών πανεπιστημίων, βιομήχανοι με μαύρη μπέρτα και ημίψηλο καβάλα σε σκούπες και ξένοι αιμοδιψείς επενδυτές κάνουν την εμφάνισή τους στα σκοτεινά και πολυδαίδαλα γραφεία της οδού Νίκης. Στους τριγύρω δρόμους παιδιά γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και οι νοικοκύρηδες τους προσφέρουν κέικ ή ζαχαρωτά για την ανάπαυση των ψυχών και των ανά τον κόσμο σοσιαλιστικών οραμάτων. Είναι η νύχτα των ψυχών, η νύχτα της πεθαμένης από καιρό ελληνικής ανταγωνιστικότητας. Σήμερα θα ντυθώ Μπάμπουλας του Νεοφιλελευθερισμού, θα πάρω μια σακοράφα και θα ξεχυθώ στους δρόμους της πόλης μου ζητώντας και το τελευταίο γλυκό από το βάζο των κολίγων!

Μα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!

Η ιστορία της Μέσης Ανατολής, όπως εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας εντός ενενήντα μόλις δευτερολέπτων. Σύμφωνοι, μπορεί να μην εκφεύγει ανακριβειών και κενών αλλά είπαμε... ενενήντα δεύτερα! Το ΥΠΕΠΘ μάλιστα αναμένεται να εισάγει την ρηξικέλευθη αυτή μέθοδο εκμάθησης στα δημοτικά, προκειμένου η ύλη του μαθήματος ιστορίας να συμπτυχθεί ακόμα περισσότερο και να γίνει προσιτή, αλτέρνατιβ και ράδερ ιντεράκτιβ.

Κώστας, ο αρχηγός των ατάκτων

Η τροπή που λαμβάνουν οι απανωτές διαφοροποιήσεις βουλευτών του κυβερνόντος κόμματος, πέρα από την αναμπουμπούλα που ξεσηκώνουν στα κομματικά επιτελεία και τηλεπαράθυρα, φανερώνουν και μία πέρα για πέρα υγειή και ελπιδοφόρα πλευρά του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.

Η αρχή έγινε με την συζήτηση περί αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας του Περιβάλλοντος, ενώ η πρόσφατη εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν δείχνει να αποθαρρύνει την συνέχεια: Αντί να αποτελέσει άγκυρα κομματικής συστράτευσης δείχει να αποτελεί καταλύτη αλλαγής στο πως γίνεται αντιληπτός ο ρόλος και τα καθήκοντα του έλληνα βουλευτή.

Οι πράξεις και τα νομοσχέδια εκτελεστικών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος άλλωστε ουδέποτε έφεραν τεκμήριο ορθότητας και αποτελεί καθήκον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του κυρίαρχου ελληνικού λαού να εκφράζονται ανοικτά και κριτικά απέναντι τους, τόσο πριν όσο και κατά την τροπή τους σε νόμο του κράτους. Το ελληνικό σύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια διττής ερμηνείας:

Άρθρο 60 §1
Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Κομματικοί εγκάθετοι όπως και πένες από τον φιλοκυβερνητικό τύπο τους πλήττουν προσωπικά, μιλώντας για αχαριστία, προσωπική ανευθυνότητα και υστεροβουλία. Τι πιο θεμιτό όμως από ένα βουλευτή ο οποίος στο κάτω κάτω αναζήτησε την ψήφο μας όχι μέσα από κομματικές λίστες, αλλά με τα προσωπικά του έργα και πιστεύω; Τι πιο υγειές από την μετατροπή των κομματικών στρατών σε κομματικές ομάδες;

Θα ήταν ευχής έργο αυτές οι πιέσεις να συνεχιστούν, δείχνοντας πως η συμπολίτευση έχει και ξεχασμένες αντιπολιτευτικές πτυχές. Πως εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα ρεύματα, τα οποία οφελούν τον τόπο όταν βρίσκουν δημόσια έκφραση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι σύνηθες οι γερουσιαστές να διαφοροποιούνται ανοικτά και χωρίς επιπτώσεις κατά του δικού τους προέδρου. Σίγουρα, δεν είμαστε προεδρική δημοκρατία made in USA, οφείλουμε όμως να παραδεκτούμε πως ορισμένα εκεί στοιχεία δε θα μας χαλούσαν και τόσο να τα δούμε να εφαρμόζονται κι εδώ.

Οι άτακτοι στην τελική δεν είναι και τόσο άτακτοι όσο φαίνονται, ενώ ο πονοκέφαλος που προκαλούν στον αρχηγό τους μάλλον που θα τον κάνει πιο προσεκτικό στις μελλοντικές του κινήσεις, απεμπλέκοντας τον από συμβούλους και δημοσκοπήσεις. Και θα ήταν πραγματικά ευχάριστη έκπληξη στην επόμενη ψήφιση νομοσχεδίου να δούμε κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν και αντιπολιτευόμενους να το υπερψηφίζουν, πάντα αιτιολογημένα και με πολιτική συνέπεια.

Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στο κυβερνόν κόμμα. Και είναι καιρός να αλλάξουν και στη μείζονα αντιπολίτευση!

Η California κάτω από την επίθεση ιμπεριαλιστικών καρτέλ

Σας θυμίζει κάτι; Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει διαταχθεί η εκκένωση σχεδόν ενός εκατομμυρίου πληθυσμού, ενώ επτά πολιτείες κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Τέταρτη συνεχόμενη μέρα ανεξέλεγκτων πολυμέτωπων πυρκαγιών και η μάχη θα παραμένει για τις επόμενες μέρες άνιση. Και αυτή τη φορά είμαστε σίγουροι πέραν πάσης αμφιβολίας ως προς το ποιος ευθύνεται και γι’ αυτές τις βιβλικής έκτασης καταστροφές: Οι αμερικάνοι!

Αν ακούσω πάλι καμιά Αλέκα να λέει “δεν χαιρόμαστε, αλλά ούτε και λυπόμαστε για το κακό που τους βρήκε”, αν ακούσω κάποιον πολιτικό να μιλάει για ξένα κέντρα και ασύμμετρες απειλές... ε αυτή τη φορά δε θα κρατηθώ και θα τους δαγκώσω να λυσσάξουν!

Πρωινά Κυριακής στο Μόναχο

Είναι λίγες οι στιγμές στο Μόναχο που χρόνια μετά θα αναπολώ. Και σε αυτές ανήκει το κυριακάτικο πρωινό, όπως το βιώνω στην καρδιά της Βαυαρίας.

Ενώ ομολογώ πως πίσω στην Ελλάδα προτιμούσα να απέχω από τα εκκλησιαστικά δρώμενα δια της αλλαγής πλευρού, εδώ έχω ανακαλύψει μία πνευματική όαση γαλήνης και ισορροπίας. Και δεν θα τα έγραφα αυτά αν δεν με κατέτρωγε η εσωτερική αγωνία να μοιραστώ με φίλους μια προσωπική διαπίστωση, πως τελικά η εκκλησία παρασάγγας απέχει από αυτό που ίσως οι ίδιοι κατανοούν. Εδώ, στην ελληνική ορθόδοξη κοινότητα του Μονάχου, η λέξη τείνει να επιστρέψει στην πρωταρχική της ρίζα, πραγματώνοντας με αυτόν τον τρόπο έναν ξεχασμένο εν πολλοίς προορισμό της: αυτόν της επιστροφής στην έννοια του συνανθρώπου.

Η μοναδικότητα ξεκινάει από το ίδιο το οικοδόμημα. Πρόκειται για εκκλησία του Σωτήρος, (Salvatorkirche), παλαιογοτθική κατασκευή του 1494 στο κέντρο της πόλης, την οποία το 1828 ο βαυαρός βασιλιάς χάρισε στην ορθόδοξη κοινότητα του Μονάχου. Ο συνδυασμός της γοτθικής αρχιτεκτονικής, τούβλου πέτρας και τερακότας, με το βυζαντινό τέμπλο και τα μεσαιωνικά βιτρώ προσδίδει στην εκκλησία ένα ανεπανάληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αισθητικό κράμα.

Το διαφορετικό όμως δεν περιορίζεται εκεί: Ο Ναός του Σωτήρος αποτελεί κομβικό σημείο αναφοράς για την ελληνική κοινότητα. Χάρη στην χαρισματική προσωπικότητα ενός νέου σε ηλικία ιερέα από τη Θεσσαλονίκη οι συμμετέχοντες μου έχουν δώσει την εντύπωση πως μεταλαμβάνουν του Μυστηρίου, καθιστώντας πλέον δυσδιάκριτο τον διαχωρισμό Θείας Κοινωνίας και καθημερινότητας. Της λειτουργίας ακολουθεί συζήτηση και πρωινός καφές – μέσα στον ναό παρακαλώ – όπου οι περισσότεροι ενδιαφέρονται όχι τόσο να μιλήσουν, όσο να ακούσουν. Έχει μάλιστα σχηματιστεί και μία παρέα νέων, η οποία και συνεχίζει την συζήτηση στο παρακείμενο Literaturhaus του Μονάχου, δίνοντας έτσι μία αβίαστη προέκταση στην ημέρα.

Οφείλω να ομολογήσω πως το κυριακάτικο πρωινό θα μου λείψει, καθώς είχα συνηθίσει σε ένα κλινικά αποστειρωμένο, δογματικό περιβάλλον ελλαδικών ενοριών. Εκεί αισθανόμουν πως πολλοί συνέρρεαν είτε εξαιτίας φόβου είτε για να προεκτείνουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες (ναι, αναφέρομαι ευθέως σε συνάδελφους δικηγόρους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την ενορία ως πηγή πελατών). Εδώ κάθε φορά που πάω αισθάνομαι πως επαναφορτίζω.

Η εκκλησία διαπιστώνω πως έχει πολλά πρόσωπα και ένα από τα καλύτερα της το δείχνει ίσως μόνο αποδεσμευμένη από την μιζέρια της ελλαδικής καθημερινότητας. Και είναι καιρός αυτό το πρόσωπο να επαναπατριστεί σε μια Μητρόπολη που έχει νοθεύσει επικίνδυνα την έννοια της Κοινωνίας. Ο ελληνισμός της διασποράς διαπρέπει όχι μόνο ακαδημαϊκά και θα είναι μόνο στο κέρδος όποιος πάρει το θάρρος και ανατρέξει σε μια τόσο πλούσια πνευματική δεξαμενή.

Γιατί η κότα πέρασε το δρόμο;

Ορίστε πως τοποθετούνται ανα τον κόσμο διανοητές και πολιτικοί σε ένα πανάρχαιο και δυσεπίλυτο ερώτημα. Ένα ερώτημα, που όταν οριστικά απαντηθεί αναμένεται να συνταράξει την ανθρωπότητα και να δώσει νέα οπτική στον τρόπο με τον οποίο μέχρι σήμερα αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Machiavelli: Σημασία έχει πως η κότα πέρασε τον δρόμο. Ποιος νοιάζεται γιατί; Το μέσον της διάσχισης δικαιολογεί οποιονδήποτε σκοπό υπήρχε.

John Locke: Διότι εξασκούσε το φυσικό της δικαίωμα στην ελευθερία.

Albert Camus: Δεν έχει σημασία· οι πράξεις της κότας δεν έχουν νόημα για κανέναν, εκτός από την ίδια την κότα.

Immanuel Kant: Η κότα, ως αυτόνομη ύπαρξη, επέλεξε να περάσει το δρόμο, αιτία της ελεύθερης της βούλησης.

Nietzsche: Διότι αν κοιτάζεις για ώρα διαμέσω του Δρόμου, τότε και ο Δρόμος κοιτάζει διαμέσω εσένα.

Darwin: Ήταν το επόμενο λογικό βήμα από τη στιγμή που κατήβηκε από τα δέντρα.

Albert Einstein: Το αν η κότα πέρασε τον δρόμο, ή αν ο δρόμος πέρασε την κότα εξαρτάται από το πλαίσιο αναφοράς σου.

Freud: Το γεγονός πως σκέφτηκες οτι η κότα πέρασε το δρόμο αποκαλύπτει την υποκείμενη σεξουαλική σου ανασφάλεια.

Carl Jung: Η συμβολή γεγονότων στο κοινωνικό γκεστάλτ κατέστησε απαραίτητο στην παρούσα ιστορική κρίσιμη περίσταση μεμονομένες κότες να περνάνε δρόμους και ως εκ τούτου, συγχρονικώς έφερε παρόμοια συμβάντα σε ύπαρξη.

Pyrrho the Skeptic: Ποιόν δρόμο;

The Sphinx: Εσύ θα μου πεις.

The Bible: Και ο Θεός κατήλθε εκ των ουρανών.
Kαι είπε εις την κόταν:
“Εσύ θα διασχίσεις την οδόν!”
Και η κότα διέσχισε την οδόν.
Και άπαντες αγαλίασαν
και ανέκραξαν το όνομα Αυτού.

Buddha: Αν κάνεις αυτή την ερώτηση αρνείσαι την ίδια σου την ύπαρξη ως κότα.

The Pope: Μόνο ο Θεός το γνωρίζει αυτό.

Ernest Hemingway: Για να πεθάνει. Στη βροχή.

Pat Buchanan: Για να κλέψει τη δουλειά από έναν τίμιο, σκληρά εργαζόμενο αμερικάνο.

Jean-Paul Sartre: Προκειμένου να πράξει σε καλή πίστη και να είναι συνεπής με τον εαυτό της, η κότα το θεώρησε απαραίτητο να περάσει το δρόμο.

George Orwell: Διότι η κυβέρνηση την ξεγέλασε να πιστεύει πως περνάει το δρόμο λόγω της ελεύθερης της βούλησης, ενώ στην πραγματικότητα η κότα εξυπηρετούσε μόνο δικά τους συμφέροντα.

Perlikos: Για να γνωρίσει καλύτερα τους ρούστερς.

Karl Marx: Ήταν μία ιστορική αναγκαιότητα.

Martin Luther King Jr.: Οραματίζομαι έναν κόσμο, όπου όλες οι κότες θα είναι ελεύθερες να περνάνε δρόμους χωρίς να τίθενται τα κίνητρα τους σε αμφισβήτηση.

M. C. Escher: Αυτό εξαρτάται από το σε ποια επίπεδη επιφάνεια πραγματικότητας βρισκόταν η κότα εκείνη τη στιγμή.

Colonel Sanders: Μου ξέφυγε καμιά κότα;

Saddam Hussein: Είναι η Μητέρα όλων των Κοτών.

Joseph Stalin: Δε με νοιάζει. Να την συλλάβετε! Χρειάζομαι τα αυγά της για την ομελέττα μου.

Η οποιαδήποτε συμβολή θα αποτελέσει ένα ακόμα λιθαράκι στην οικοδόμηση της Αλήθειας. Επομένως κάθε σκέψη και απάντηση ευπρόσδεκτη για εμβάθυνση και προβληματισμό.

Ο Tony και το Εργοστάσιο Σοκολάτας

Αυτή είναι η ιστορία του Tony Van de Keuken, ακτιβιστή, δημοσιογράφου και τηλεοπτικού παραγωγού. Ο Tony ένα καλοκαιρινό πρωινό του 2002, μασουλώντας τη βέλγικη σοκολάτα του, διαβάζει στην εφημερίδα ένα μικρό αφιέρωμα για την Ακτή Ελεφαντοστού, χώρα όπου παράγεται το 40% καρπών κακάο παγκοσμίως. Εκεί, ενάμισυ σχεδόν αιώνα μετά την εξάλειψη της σκλαβιάς, δεκάδες χιλιάδες παιδιά εξαναγκάζονται να εργαστούν σε φυτείες υπό συνθήκες που ο ΟΗΕ ορίζει ως δουλεία.

Από τότε ο Tony, λάτρης της καλής σοκολάτας ο ίδιος, αρχίζει μία εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού. Η θεαματικότερη κίνηση έγινε όταν έφαγε δεκαεννέα πλάκες σοκολάτας και κατόπιν άσκησε μήνυση κατά του εαυτού του ενώπιον της ολλανδικής δικαιοσύνης για αγορά και κατανάλωση προϊόντων καταναγκαστικής εργασίας. Στόχος του να δεσμεύσει πολυεθνικές όπως η Nestlé να εγγυηθούν πως τα προϊόντα τους δεν θα προέρχονται από καταναγκαστική εργασία ανηλίκων. Επιστέγασμα ήταν η παραγωγή της πρώτης πιστοποιημένης slave-free σοκολάτας, της Tony’s Chocolonely®.

Η ιστορία του Tony απασχολεί όλο και περισσότερο τα διεθνή ΜΜΕ και σύντομα αναμένεται να προβληθεί ντοκυμανταίρ που ο ίδιος γύρισε: Tony and the Chocolate Factory.

Μια γλυκιά όσο και πικρή εκστρατεία, της οποίας την εξέλιξη αξίζει να παρακολουθήσουμε από κοντά.

C'Est Ca La France

Το να κυκλοφορήσει μια τέτοια αφίσα σε όλους τους δρόμους και σταθμούς Μetro του Παρισίου ήταν απλά πολύ μεγάλη πρόκληση για να μείνει αναπάντητη. Το γάντι σήκωσε άγνωστος γκραφφιτάς, βάζοντας τα πράγματα γρήγορα στην θέση τους. Έδειξε ίσως με αυτόν τον τρόπο πως η κόντρα δε βρίσκεται μόνο στην επιστροφή των επιδοτήσεων και στην αναπροσαρμογή του δημοσίου ελλείμματος. Η κόντρα παραμένει ζωντανή ακόμη και στους δρόμους.

Oktoberfest Mania

"Salve pater patriae!

Bibas princeps optime!"

Παίδες, μη μασάτε με το Oktoberfest. Ο παράδεισος του μεθυσμένου τουρίστα είναι. Το Μόναχο είναι πραγματικά η πρωτεύουσα του ζύθου, όμως το να την επισκεφθείς αυτή την εποχή μόνο και μόνο για το πανηγυρι μου φαντάζει περισσότερο πράξη τουριστικής βλακείας:

Τα πάντα δουλεύουν αυτή την εποχή στα όρια, οι τιμές της μπύρας στο λιβάδι είναι τραβηγμένες απ’ τα μαλλιά και οι σεκιουριτάδες στις σκηνές των ζυθοποιείων σου συμπεριφέρονται σαν μεθυσμένο ζώο (που μπορεί και να είσαι). Κατά τα λοιπά, πέρα από την παρέλαση των βαρελιών που περνάει μέσα από την πόλη την πρώτη Κυριακή και είναι εντυπωσιακή, το Oktoberfest δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μεγάλο λούνα παρκ.

Το Canis Libertatis σας προτείνει: Ελάτε με Aegean μια βδομάδα μετά που θα έχουν ηρεμήσει τα πράγματα και θα την έχουν κάνει αμερικάνοι και ιάπωνες. Αρχίστε την ημέρα σας με μία επίσκεψη στον Αγγλικό Κήπο και τις πινακοθήκες, συνεχίστε το απογευματάκι με έναν αγώνα της Bayern στο Allianz Arena και το βράδυ καταλήξτε στην κρυμμένη και παραδοσιακή μπυραρία Zum Dürnbräu, όπου και μπορείτε να απολαύσετε μία - κατ' ελάχιστον - μοναστηριακή Triumphator με βαυαρέζικο κότσι (Schweinshaxen) και σπιτική πατατοσαλάτα.


Παντοτινά δικός σας,
Manolis Chocklis

Free Burma!

Πέμπτη, 4 Οκτωβρίου: One blogspot for Burma!

Ανά τον κόσμο bloggers ετοιμάζουν πρωτοβουλία προς στήριξη της ειρηνικής επανάστασης στη Βιρμανία. Ως ελάχιστη πράξη επιδιώκουν να δώσουν ένα σημάδι αλληλεγγύης και συμπάθειας στον άοπλο αγώνα αυτού του λαού για ελευθερία.

Οι bloggers καλούνται την ερχόμενη Πέμπτη να απέχουν από την ανάρτηση δημοσιεύσεων στα blog τους και αντ΄ αυτού να σηκώσουν μόνο ένα banner, με μοναδικές λέξεις το αίτημα „Free Burma!“.

Προσωπικά θεωρώ πως από ανάλογες πρωτοβουλίες δεν μπορεί κανείς να περιμένει και πολλά. Και είναι θλιβερό που φτάνουμε στην ανάγκη να κυνηγήσουμε την καθιέρωση μιας Burma's Day for Bloggers. Το ελάχιστο όμως είναι πάντα προτιμότερο από το τίποτα. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι θα υπάρξει σοβαρός άνθρωπος, που να νομίσει πως μετέχοντας σε μία τέτοια πρωτοβουλία θα έχει επιτελέσει και το καθήκον αλληλεγγύης στον λαό αυτό. Ο αγώνας για την ελευθερία είναι μακρύς και είναι η πρώτη φορά που απλοί, σκεπτόμενοι πολίτες επιδιώκουν μαζικά να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο με μοναδικά όπλα το πληκτρολόγιο και το μυαλό τους.