Ο τοίχος

Είναι δυο φίλοι. Ο ένας ονομάζεται Φιλελεύθερος (αλλά κοροϊδευτικά τον αποκαλούνε νεοφιλελεύθερο) και ο άλλος το Ελληνικό κράτος και έχουν μια συζήτηση...

Φιλελεύθερος: Έτσι όπως πας Ελληνικό κράτος, φίλε μου, θα χτυπήσεις στον τοίχο! Πάρτο αλλιώς.

Ελληνικό κράτος: Χαχα!! Ασε μας ρε! Εγώ βλέπω μακριά! Δεν υπάρχει τοίχος.

Φιλελεύθερος: Μα σου λέω... τον είδα είναι εκεί και πας κατά πάνω του!

Ελληνικό κράτος: Ρε ασε μας σου λέω!! Ε και να υπάρχει ακόμη, εγω είμαι μάγκας... κάτι θα βρω και θα τον αποφύγω!!!

Φιλελεύθερος: Καλά... εγώ σου λέω να αλλάξεις πορεία και να σοβαρευτείς.

Ελληνικό κράτος: Καλά θα το κάνω... παω να πιω μια φράπα τώρα να γουστάρω και τον ήλιο!

... BONG!!!

Ελληνικό κράτος: Μα Ποιός μακάκας έχτισε τον τοίχο στη μέση του δρόμου?? Είστε όλοι ηλιθιοι!!! Και εσύ Φιλελεύθερε συνωμοτείς εναντίον μου? Ενώ ήξερες πως εκεί έχει τοίχο, γιατί δεν τον έριξες να περάσω? Γι' αυτό που μου κάνατε θα μπω στο σπιτι σας και δεν θα αφήνω κανέναν να μπει μέσα ξανά!!! Να μάθετε!

Credits: Thomas Liokos

Σουηδική σάουνα, jacuzzi, τούρκικο χαμάμ· μεγάλη χαρά είχε ο ηγέτης του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος NPD, Udo Voigt, όταν επέλεγε να περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές σε Wellness Spa κοντά στο Βερολίνο. Δυστυχώς όμως υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο, ο οποίος και του έκλεισε την πόρτα, χαρακτηρίζοντας τον ανεπιθύμητο για την επιχείρηση.

Το επιχείρημα του ιδιοκτήτη ηταν πως όφειλε να διασφαλίζει στους πελάτες του ένα περιβάλλον ευεξίας και χαλάρωσης, φιλοσοφία η οποία κινδύνευε να διαταραχθεί από την φυσική παρουσία μίας παρέας νεοναζιστών. Το σενάριο να πιάσουν μετά από ζυθοποσία τα εμβατήρια προφανώς του πάγωνε το αίμα.

Ο Udo Voigt το πήρε προσωπικά και προσέφυγε στην δικαιοσύνη, δηλώντας παράλληλα πως ο κομμουνισμός έχει διεισδύσει για τα καλά στο Bad Saarow. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στο 2ο Τμήμα του Πρωτοδικείου Frankfurt (Oder),  το οποίο συνέρχεται στις 22 Ιουνίου για να αποφασίσει κατά πόσο είναι επιτρεπτός ο αποκλεισμός ενός ιδιώτη από ξενοδοχείο επί τη βάσει των πολιτικών του πεποιθήσεων. Οι διατάξεις στις οποίες βρίσκει έρεισμα ο κύριος Voigt είναι οι §§ 19–21 ενός νόμου του 2006 κατά των διακρίσεων σε αστικές υποθέσεις.

Όλα δείχνουν πως ο Antidiskriminierungsgesetz (AGG) του 2006 έχει αρχίσει ήδη να παράγει στρεβλώσεις, ευτράπελα και αξιόλογα έσοδα για τον δικηγορικό κλάδο. Αν κάτι διαφαίνεται από την όλη ιστορία, ανεξάρτητα από την έκβαση της αντιδικίας, αυτό είναι τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις στις οποίες υποπίπτει ο νομοθέτης, κάθε φορά που επιχειρεί να εισέλθει και να αστυνομεύσει τα παραγωγικά αίτια βούλησης των μερών. Ο Θεός των Τευτόνων να μας φυλάει από τέτοιους κοινωνικά ευαίσθητους νόμους.

Ο Udo Voigt χαλαρώνει, απαλλαγμένος εντερικών προβλημάτων.

Addendum: Ανάλογη περίπτωση τριτενέργειας απασχολεί και την πολιτεία της California, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Εκεί αναπτύσσει έννομες συνέπειες η Unruh Civil Rights Act, νόμος ο οποίος μπορεί να θεσπίστηκε για την προστασία ευαίσθητων ομάδων, όπως οι αφροαμερικάνοι, σήμερα όμως χρησιμοποιείται από την UCLA σε ρόλο αυτόκλητου προστάτη neonazi θαμώνων.
Addendum ΙΙ: Εκδόθηκε σήμερα (09/03/2012) απόφαση του Bundesgerichtshof, η οποία αναγνωρίζει το δικαίωμα μίας επιχείρησης να αποκλείει από τις υπηρεσίες της καταναλωτές επί τη βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Και εις άλλα με υγεία.

Η ήρεμη δύναμη της Κούβας

Μία πραγματικά ευχάριστη έκπληξη με περίμενε σήμερα στο διαδίκτυο. Καθώς περιδιάβαινα τον φυλλομετρητή πέρασα από το Generación Y της κουβανής Yoani Sánchez, για να διαπιστώσω πως κείμενα της είναι πλέον διαθέσιμα και στα ελληνικά.

Για όσους δεν την γνωρίζουν, η Yoani Sánchez είναι μία από τις λίγες φωνές που αψήφησαν το καθεστωτικό παραπέτασμα λογοκρισίας και αποτελούν σήμερα εναλλακτική πηγή πληροφόρησης για την καθημερινή ζωή, τα προβλήματα και τις ελπίδες των κατοίκων της Κούβας. Φιλόλογος και δημοσιογράφος πεδίου, η γυναίκα αυτή χαρακτηρίζεται από τον διεθνή τύπο ως ένας από τους πλέον σημαίνοντες ανθρώπους της Λατινικής Αμερικής, έχοντας τιμηθεί με βραβεία όπως το Maria Moors Cabot prize του πανεπιστημίου Columbia. Το κόστος δυσβάστακτο, καθώς το καθεστώς την χαρακτηρίζει επαγγελματία αντιφρονούντα, πράκτορα ξένων δυνάμεων και κλιμακώνει μία πίεση, η οποία τον Νοέμβριο του 2009 κατέληξε σε ξυλοδαρμό εκείνης και του συζύγου της από κυβερνητικούς πράκτορες.

Δεν επιθυμώ να πλατειάζω, προτρέπω μόνο όσους ενδιαφέρονται για την ελευθερία έκφρασης και αγαπούν την Κούβα και τον λαό της, να προσθέσουν την ελληνική έκδοση του Generación Y στα αγαπημένα τους.

Η Yoani Sánchez ανήκει στα παιδιά εκείνων που βίωσαν την άνοδο του Castro στην εξουσία. Η Generación Y ας είναι και η γενιά των ανθρώπων που θα δρομολογήσουν την συντεταγμένη και ειρηνική πτώση της τελευταίας ίσως σοσιαλιστικής δυστοπίας του πλανήτη.

Αν τα λιοντάρια μιλούσαν

Ένα από τα ομορφότερα μνημεία του Ηρακλείου, τόπος συνάντησης των κατοίκων και  σημείο αναφοράς για τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, είναι η κρήνη Μοροζίνι (Λιοντάρια), στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Πρόκειται για δημόσια κρήνη κατασκευασμένη κατά το τέλος της ενετοκρατίας, η οποία δημιουργήθηκε ως τμήμα ενός συνολικού προγράμματος υδροδότησης της πόλης από τον Ενετό προβλεπτή  και εύστοχο σκοπευτή Francesco Morosini. Τα τέσσερα λιοντάρια που στέκονται σήμερα στο κέντρο της πλατείας δεν αποτελούν παρά τη βάση ενός μαρμάρινου αγάλματος του θεού Ποσειδώνα, το οποίο έδωσε και στην πλατεία το όνομα “Piazza del Gigante”. Πέρα από την ιστορία κατασκευής του μνημείου ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αφήγηση της καταστροφής του, καθώς είναι ενδεικτική τόσο των στρεβλώσεων της εθνικής ιστοριογραφίας όσο και της διαχρονικής δυσπιστίας των ανθρώπων απέναντι σε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης.

Ανατρέχοντας στην αναφορά που απέστειλε στην Serenissima το 1639 ο γενικός προβλεπτής του νησιού Sr Isepo Civran, διαπιστώνεται πως οι προσπάθειες της διοίκησης να βελτιώσει με εγγειοβελτιωτικά έργα τον Χάνδακα προσέκρουαν στην σθεναρή αντίθεση των τοπικών γαιοκτημόνων, των οποίων τα επιχειρήματα ήταν πως το νερό βρισκόταν υπερβολικά μακριά για να φτάσει στην πόλη, πως θα χανόταν στην διαδρομή και πως θα έπρεπε να να τρυπήσουν βουνά, πράγμα αδύνατο. Οι τοπικοί ευγενείς δυσφορούσαν εκτός των άλλων με την κατασκευή τόσων γεφυρών και τοίχων και ισχυρίζονταν πως αν ήταν πράγματι δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο, θα είχε ήδη χτιστεί κάποια στιγμή μέσα στα τετρακόσια χρόνια ενετικής κυριαρχίας που είχαν περάσει. Τέλος ισχυρίζονταν πως ο χρόνος θητείας που απέμενε στον προβλεπτή δεν επαρκούσε για να ολοκληρωθεί το έργο και πως ο επόμενος θα το εγκατέλειπε για να ξεκινήσει κάποιο δικό του. Η αδιάλειπτη υδροδότηση της πόλης αποτελούσε μάλλον ισχνό αντεπιχείρημα.

Παρά τις αντιδράσεις, ο Ενετός Morosini κατόρθωσε να ολοκληρώσει το 1628 τον αγωγό και την fontana, προσφέροντας λύση σε ένα χρόνιο πρόβλημα λειψυδρίας. Η επιτυχία ήταν κεφαλαιώδης, όμως η κρήνη με τα λιοντάρια και τον Ποσειδώνα καταστράφηκε εντός της ίδιας δεκαετίας από την Ιερά Εξέταση, όχι μεταγενέστερα από οθωμανικό χέρι ή από σεισμό όπως υποστηρίζεται σήμερα.

Οι Οθωμανοί αντιθέτως αξιοποίησαν το μνημείο, μετατρέποντας το από το 1720 σε φιλανθρωπική κρήνη. Μεταγενέστερα μάλιστα κατασκευάστηκε ένα περίβλημα γύρω από τους λοβούς του με μαρμάρινους πολυτελείς κυκλοτερείς τοίχους και με χρυσές καλλιτεχνικά γραμμένες τούρκικες επιγραφές. Η κατασκευή λειτούργησε μέχρι το 1900, οπότε κατεδαφίστηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, και τα μάρμαρα με τις χρυσές επιγραφές πετάχτηκαν στην τάφρο έξω από την Καινούργια Πόρτα, όπου βρίσκονταν μέχρι το 1922.

Η εθνική αφήγηση της ιστορίας μας δυστυχώς σταματά απότομα με την κατάληψη του Ελλαδικού χώρου από τους Οθωμανούς, οπότε και ακολουθεί μία “περίοδος σκότους, εξαθλίωσης και σκλαβιάς”. Θύμα της ανιστόρητης αυτής προσέγγισης και η κρήνη του Μοροζίνι, στην καρδιά του Ηρακλείου, ζωντανό μνημείο του πόσο αγαπούμε να θυμόμαστε επιλεκτικά.

πηγές:

Σπανάκης Στέργιος, “Relazione del sr Isepo Civran tornato di Provveditore Generale di Candia 1639”, Κρητικά Χρονικά τ. ΚΑ΄ (1969) σελ. 392

Σταυρινίδης Νικόλαος, Μεταφράσεις Τουρκικών Ιστορικών Εγγράφων αφορόντων εις την ιστορίαν της Κρήτης, Τόμος Δ' – Έγγραφα της περιόδου 1715-1752, σελ. 57, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη (1984)

Τα μωρά δεν τα φέρνει ο πελαργός

Όσοι παρακολουθούν κατά διαστήματα το Canis Libertatis γνωρίζουν πως με τον κο Τσίπρα μας χωρίζει σκοτεινή άβυσσος και πως τον θεωρώ κατεξοχήν υπεύθυνο για το ξεστράτισμα μιας ολόκληρης γενιάς.

Πέρα όμως από τις όποιες πολιτικές μας διαφορές, οφείλω σήμερα να του απευθύνω τον λόγο ως ευτυχή πατέρα, καθώς στον κόσμο ήρθε προ ημερών ο γιος του, απόδειξη πως ο πολιτικός ακτιβισμός αυξάνει την libido. Να το χαίρεται και να είναι γερό!

Εκεί που θα ήθελα για λίγο να σταθώ, είναι στην επικοινωνιακή σκύλευση που επιχειρήθηκε με αφορμή τις συνθήκες τοκετού της συντρόφου του. Η επιλογή της να γεννήσει σε ιδιωτικό μαιευτήριο, καταβάλλοντας αυξημένο χρηματικό αντίτιμο, υπήρξε προϊόν έντονης κριτικής, η οποία διεκδικεί άξια θέση στο βάθρο της λαϊκής δεξιάς.

Η εικόνα του φτωχού και καταφρονεμένου αριστερού δεν είναι παρά το ανεστραμμένο ρατσιστικό στερεότυπο που θέλει τους φίλους του καπιταλισμού άκαρδους λεφτάδες με κοιλιά και πούρο. Κανένας σήμερα δεν μένει ικανοποιημένος από τον τρόπο λειτουργίας του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο έχει απαξιωθεί πρώτα από εμάς τους ίδιους, ασθενείς και θεράποντες. Εκεί που διαφέρουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην εμπιστοσύνη ενός δημόσιου φορέα, αλλά στην προσέγγιση και στις προτάσεις μας για καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Είναι λοιπόν υποκριτικό να αξιώνουμε από έναν συμπολίτη μας την ανάληψη αυξημένου κινδύνου νοσηλείας εκ μόνων των αριστερών του φρονημάτων.  Είναι σαν να απαιτούμε την άμεση παραίτηση ενός φιλελευθέρου από το δημόσιο επειδή η ανοργάνωτη υπηρεσία τον υποαπασχολεί, ή από τον μπαμπά Πλεύρη να μην καταφύγει στο Ισραήλ για μεταμόσχευση νεφρού. Το τι κάνει λοιπόν ο κος Τσίπρας με το πορτοφόλι του είναι δική του υπόθεση και δεν αφορά κανέναν τρίτο. Αντίθετα αυτό που μας αφορά όλους, είναι το τι σκέφτεται να κάνει με το δικό μας πορτοφόλι.

Για την αριστερά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επιθυμώ τίποτα λιγότερο από ιδεολογική και πολιτική καταβαράθρωση, κάτι το οποίο ελπίζω πως θα καταφέρει αργά ή γρήγορα χωρίς έξωθεν βοήθεια. Για τους φορείς της όμως χαίρομαι, όταν τους δίνεται η δυνατότητα να φέρνουν στον κόσμο υγιή παιδιά στις καλύτερες δυνατές συνθήκες και αξιώνω με την σειρά μου να δώσουν αγώνα, ουτωσώστε όλες οι μητέρες να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή και απρόσκοπτο τοκετό, ανεξάρτητα από τα μυαλά που κουβαλάει ο ευτυχισμένος ή η ευτυχισμένη κατά περίπτωση σύντροφος τους.

Blogger's Block

“Το μίσος αιωρείται στον αέρα σαν την τέφρα του ηφαιστείου. Ασφυκτιώ. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι ανίκανος να συλλάβω αυτή την πραγματικότητα – πόσο μάλλον να την σχολιάσω. Αποσύρομαι. Κλείνω το κινητό, κλείνω το blog, κλείνω τον υπολογιστή και σωπαίνω"

Νίκος Δήμου,
Η Πέτρα του Μίσους

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών υπήρξαν καταιγιστικά και ασύμβατα με τον δικό μου μικρόκοσμο. Τόσο πολύ με ενόχλησε ο παραλογισμός με τον οποίο βρέθηκα αντιμέτωπος, που επέλεξα ενστικτωδώς να αποστασιοποιηθώ από τα τεκταινόμενα και να ασχοληθώ πιο ζεστά με τις ιδιωτικές μου υποθέσεις. Η σιωπή όμως δεν υπήρξε στο παραμικρό ομολογία ήττας.

Αντιθέτως· βιώνω τον επιθανάτιο ρόγχο της μεταπολίτευσης ως απελευθερωτική προϋπόθεση και επιμένω να αισιοδοξώ για το μέλλον του τόπου. Η έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λειτουργεί ως καταλύτης, ο οποίος αφυπνίζει τα  υγιή μας παραγωγικά ανακλαστικά από έναν άσχημο λήθαργο τριακονταετίας και αξιώνει την εφαρμογή όλων εκείνων των διαρθρωτικών αλλαγών για τις οποίες οι προηγούμενες γενιές αποδείχθηκαν θλιβερά ανεπαρκείς.

Ως κύων-φύλακας της ελευθερίας υπόσχομαι στον εαυτό μου να αγωνιστώ με κάθε διαθέσιμο μέσο, προκειμένου να αξιοποιήσω τις λανθάνουσες δυνάμεις της δικής μου γενιάς και να συγκρουστώ με ιδέες και αντιλήψεις που αδικαιολόγητα μας κρατούν πίσω, που αδικαιολόγητα μας κρατούν απέναντι.

(ποτέ  η ανάβαση δεν υπήρξε εύκολη υπόθεση)

Φιλελεύθερη κι ωραία

της Ντόρας Μπακογιάννη

Στη ζωή του κάθε ανθρώπου έρχονται στιγμές που πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον βολικό δρόμο της σιωπής, του συμβιβασμού και των σκοπιμοτήτων ή να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ευθύνης.

Η πατρίδα μας, βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας και συνταράσσεται από πρωτόγνωρη κοινωνική αναταραχή. Τριάντα χρόνια διαφθοράς, σπατάλης, ανευθυνότητας και κρατισμού, μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε. Τα σοβαρά λάθη, η αδράνεια και οι παραλείψεις της προηγούμενης κυβέρνησης αλλά και η εγκληματική καθυστέρηση και οι επιπολαιότητες της παρούσας κυβέρνησης, επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.

Τη στιγμή αυτή ο ελληνικός λαός καλείται να κάνει θυσίες που είναι εν πολλοίς άδικες και που ίσως δεν θα ήταν σ' αυτόν τον ακραίο βαθμό αναγκαίες, αν όλοι είχαμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Αλλά, στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν υπάρχουν πλέον επιλογές. Σε αντάλλαγμα αυτών των θυσιών, μας προσφέρεται χρηματοδότηση 110 δις ευρώ προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει τη χρεωκοπία. Και μας προσφέρεται τη στιγμή που κανείς πλέον άλλος δεν μας δανείζει.

Έτσι έχουν τα πράγματα και κανείς από τον πολιτικό κόσμο δεν δικαιούται να μην καταλαβαίνει και κυρίως να κάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Με δεδομένη την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, χωρίς την καθαρή στάση της μείζονος αντιπολίτευσης, είναι πολύ πιθανότερο τα μέτρα να μην εφαρμοστούν αποτελεσματικά. Ο λαός θα επωμιστεί τελικά και τις θυσίες και το τεράστιο κόστος της χρεωκοπίας. Γι΄ αυτό πρότεινα στον πρόεδρο του κόμματος, κατά την πρόσφατη συνάντηση μας, μια επιλογή που θα διαφοροποιούσε τη ΝΔ από τη στάση του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και των δυνάμεων του κρατισμού και του λαϊκισμού χωρίς ταυτόχρονα να ταυτίζουν τη ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ και τις επιλογές του.

Θέση μου ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση να ψηφίσει επί της αρχής υπέρ του νομοσχεδίου, διότι η αποδοχή του είναι προϋπόθεση για να πάρουμε το «πακέτο σωτηρίας» και να καταψηφίσει κάποια άδικα, και αναποτελεσματικά άρθρα. Άρθρα όπως είναι αυτά της μείωσης του εισοδήματος των φτωχών συνταξιούχων και της αύξησης του ΦΠΑ, τα οποία μπορούν να υποκατασταθούν από άλλα ισοδυνάμου δημοσιονομικού αποτελέσματος.

Με προσωπική του απόφαση, ο πρόεδρος του κόμματος, την οποία δεν έφερε προς συζήτηση στα συλλογικά όργανα της Νέας Δημοκρατίας, ζητά την καταψήφιση του νομοσχεδίου «μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ».

Πήρε την απόφαση αυτή χωρίς να έχει να προτείνει μια σοβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το πώς θα βρούμε χρήματα και θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία.

Την πήρε επενδύοντας ίσως στο ρεύμα που δημιουργεί η δικαιολογημένη λαϊκή αγανάκτηση για τις θυσίες που καλούνται να κάνουν οι πολίτες. Οι υπεύθυνες ηγεσίες όμως, πρέπει να βρίσκουν το θάρρος να πηγαίνουν κάποιες φορές κόντρα στο ρεύμα. Τι θα γινόταν για παράδειγμα έαν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ζώνης του Ευρώ ή τα κοινοβούλια τους πήγαιναν με το ρεύμα που υποστήριζε ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να βοηθηθεί;

Στη Νέα Δημοκρατία δεν δείχνουμε να έχουμε μάθει από τα λάθη μας. Η λογική του λαϊκισμού και των μικροπολιτικών υπολογισμών που κατέστρεψε την κυβέρνηση μας και μας έφερε σήμερα εδώ καθοδηγεί και τώρα τις επιλογές μας. Λυπάμαι αλλά αυτόν τον κατήφορο δεν μπορώ να τον ακολουθήσω.

Η αγανάκτηση των πολιτών για τις θυσίες που τους επιβάλλονται είναι δικαιολογημένη. Όμως σήμερα, την ώρα που η Ελλάδα χάνεται, δεν μπορώ να αποφασίσω με βάση τον φόβο του πολιτικού κόστους, ή την προσδοκία της άντλησης ψήφων, που κάποιοι νομίζουν ότι θα αποκομίσουν αν η Ελλάδα χάσει και την τελευταία της ευκαιρία και οδηγηθεί στην καταστροφή.

Την ώρα που το δίλημμα είναι χρεοκοπία ή θυσίες, δεν μπορώ να πω στους Έλληνες ότι πατριωτισμός σημαίνει κορώνες, ανευθυνότητα και άρνηση της πραγματικότητας.

Την ώρα που τα μάτια του κόσμου είναι στραμμένα εδώ, δεν μπορώ να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω.

Σ΄ αυτή την κρίσιμη στιγμή θα πράξω το χρέος μου. Ψήφισα επί της αρχής υπέρ του νομοσχεδίου « μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής οικονομίας από τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το ΔΝΤ» και θα καταψηφίσω άρθρα όπως είναι αυτά της μείωσης του εισοδήματος των συνταξιούχων και της αύξησης του ΦΠΑ.

Μοναδικός γνώμονας των πράξεών μου είναι το συμφέρον της πατρίδας και η συνείδησή μου. Και αναλαμβάνω πλήρως το βάρος της ευθύνης των επιλογών μου.

Λυπούμαι για την απόφαση του κου Σαμαρά, η οποία δείχνει ότι η ηγεσία του κόμματος βάζει, δυστυχώς, το στενό μικροκομματικό της συμφέρον υπεράνω της υποχρέωσης όλων μας να υπηρετούμε τον λαό και την χώρα.

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τα εκατομμύρια ψηφοφόρους, που τίμησαν όλα αυτά τα χρόνια τη Νέα Δημοκρατία, για την αγωνιστικότητα, το φιλότιμο και την αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος που τους διακρίνει. Η πλειοψηφία τους, αλλά και η πλειοψηφία των υπολοίπων πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, μας αντιμετωπίζουν όλους με καχυποψία, αγανάκτηση, ακόμα και οργή για τις ευθύνες μας για όλα όσα έγιναν για να φτάσουμε εδώ. Γι' αυτό και ελάχιστη υποχρέωσή μας σήμερα είναι να πράττουμε κατά συνείδηση ό,τι θεωρούμε ότι μπορεί να βοηθήσει για να φτάσουμε με όσο γίνεται μικρότερες απώλειες στην Ελλάδα της επόμενης μέρας.