Σήμερα παρουσιάζεται στους Nέους Φακέλους του Αλέξη Παπαχελά η επεισοδιακή ιστορία του Ελληνοαμερικανού κατασκόπου Σταύρου Λάλα. Πέρα από τις ιδιαιτερότητες αυτής της περιπέτειας και τις βαρύτατες ευθύνες της ελληνικής πολιτείας για την όποια τροπή αυτή πήρε, αξίζει να σταθούμε στο δημοσιογράφο, ο οποίος επί δεκατέσσερα χρόνια παρακολουθούσε από κοντά την ιστορία. Ο κύριος Παπαχελάς, σε μία εξαίρετη επίδειξη επαγγελματισμού, ασχολήθηκε με ένα δύσβατο, χρονοβόρο και σύνθετο ρεπορτάζ και το διεκπεραίωσε αποδεικνύοντας, αν μη τι άλλο, το δημοσιογραφικό του ύψος.
Παρότι φίλα προσκείμενος στην πολιτική των ΗΠΑ – δεχόμενος μάλιστα επανηλημμένως πυρά για την στάση του αυτή – δεν δίστασε να εκτεθεί και να αναδείξει την ιστορία ενός ατόμου, το οποίο επί δεκαετίες έβλαπτε τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα εις όφελος των δικών μας. Υπήρξε ο άνθρωπος που κάνοντας δύο εκπομπές ουσιαστικά ανεκίνησε την υπόθεση Λάλας και την κάλυψε δημοσιογραφικά σε κάθε της βήμα. Πέραν όμως της προσέγγισης του ανθρώπου και της οικογένειας του, ο οι προεκτάσεις και ο συσχετισμός που ο κύριος Παπαχελάς τολμά να επιχειρήσει με την ισραηλινή κατασκοπεία και με το πως εκείνοι αντιμετωπίζουν τους πράκτορες τους (υπόθεση Pollard, όπου οι ομοιότητες συγκλονίζουν) θέτει μια σειρά αιχμηρών ερωτημάτων για το αξιόμαχο και αξιόπιστο των δικών μας υπηρεσιών, όχι μόνο το 1993, αλλά δυστυχώς διαχρονικά.
Παρότι φίλα προσκείμενος στην πολιτική των ΗΠΑ – δεχόμενος μάλιστα επανηλημμένως πυρά για την στάση του αυτή – δεν δίστασε να εκτεθεί και να αναδείξει την ιστορία ενός ατόμου, το οποίο επί δεκαετίες έβλαπτε τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα εις όφελος των δικών μας. Υπήρξε ο άνθρωπος που κάνοντας δύο εκπομπές ουσιαστικά ανεκίνησε την υπόθεση Λάλας και την κάλυψε δημοσιογραφικά σε κάθε της βήμα. Πέραν όμως της προσέγγισης του ανθρώπου και της οικογένειας του, ο οι προεκτάσεις και ο συσχετισμός που ο κύριος Παπαχελάς τολμά να επιχειρήσει με την ισραηλινή κατασκοπεία και με το πως εκείνοι αντιμετωπίζουν τους πράκτορες τους (υπόθεση Pollard, όπου οι ομοιότητες συγκλονίζουν) θέτει μια σειρά αιχμηρών ερωτημάτων για το αξιόμαχο και αξιόπιστο των δικών μας υπηρεσιών, όχι μόνο το 1993, αλλά δυστυχώς διαχρονικά.
Παρόλο που επιφυλάσσομαι να αποδίδω εύσημα, του συγκεκριμένου δημοσιογράφου του αξίζουν συγχαρητήρια καθώς μας ενθυμίζει πως μαχόμενη δημοσιογραφία δεν είναι ούτε οι κατινιές των μεσημεράδικων ούτε τα ασύντακτα και κακομεταφρασμένα copy paste από τον διεθνή τύπο.
Η μαχόμενη δημοσιογραφία έχει όνομα, έχει στήλη και έχει και εκπομπή.
2 σχόλια:
Μα καλά... Αυτό το ρεπορτάζ δεν το ειχε κάνει και με τους παλιούς Φακέλους; :-S
το έχω πετύχει και στο ίντερνετ μάλιστα
Πραγματικά, όπως ήδη ανέφερα αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που προβάλλει το θέμα, το παρακολουθεί καιρό τώρα. Η τελευταία αναφορά στην υπόθεση Λάλας έγινε το 2006 και μπορείς να την δεις online εδώ.
Δημοσίευση σχολίου