17 Νοε 2007

Παντού υπάρχει ένας Μύθος!

Ο εορτασμός της επετείου του πολυτεχνείου έχει στοιχειώσει την σχολική μου ζωή. Από τότε που κατάλαβα πως κάτι μου μύριζε περίεργα αποφάσισα να μην πατάω εκείνη τη μέρα σχολείο, αισθανόμενος όμως παράλληλα αρκετές ενοχές για την “αντιδραστική” μου αυτή αποχή. Πλέον έχω καταλάβει τι ήταν αυτό που υποσυνείδητα με ενοχλούσε τόσο: Τα στερεότυπα, οι στρεβλώσεις και οι εθνικοί μύθοι που αναπαράγονται εκεί είναι τέτοιου μεγέθους, που παρασάγγας απέχουν από τον σεβασμό της ιστορικής μας μνήμης και των δημοκρατικών μας αρχών ως λαού.


Όσα εκεί εκτυλίσσονται – σε αγαστή συμφωνία υπουργείου, συλλόγων γονέων και κηδεμόνων και εκπαιδευτικών – μόνο μάθημα δημοκρατίας και ελευθερίας δε μπορούν να αποτελέσουν για ένα μικρό μαθητή. Κοντολογίς η κατήχηση αναπαρήγαγε τους ακόλουθους Mythos: Οι αμερικάνοι έφεραν τη χούντα όμως σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε, με το ίδιο σθένος μάλιστα που είχε αντισταθεί κατά των γερμανών (τα τραγούδια μιλούν για κατακτητή). Το Πολυτεχνείο είχε παλλαϊκή συμμετοχή και τα τανκς τσαλαπάτησαν και σκότωσαν φοιτητές που είχαν κρεμαστεί στην πύλη φωνάζοντας "Ζήτω η Δημοκρατία". Στο τέλος το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα, οι τούρκοι πρόλαβαν και μας πήραν την Κύπρο, ενώ οι πανούργοι αμερικάνοι ακόμα να ξεπεράσουν το ταράκουλο και μας μισούν... Και μετά χτυπάει το κουδούνι και πάμε με την παρέα Goodies. Δεν είπαμε όμως πως πρωταρχικός ρόλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι όχι τόσο η διδασκαλία της ιστορίας, όσο η διάπλαση εθνικού φρονήματος; Ε, καλώς τη λουζόμαστε τη μπύρα μας τότε!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2007
ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ


8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρόσεχε γιατί μυρίζομαι ότι θα εισβάλουν οι διάφορες... δημοκρατικές δυνάμεις και θα γίνει πάρτυ στον ιστότοπο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα βρωμίσει το μπλογκ κι άντε να σφουγγαρίζεις μετά...

Κατά τα λοιπά, αμφιβάλλω αν αυτές οι γορτές διαπλάθουν καν εθνική συνείδηση ή χειρότερου είδους πρόβατα (για να μην πω τίποτα βαρύτερο και παρεξηγηθώ).

Μου θύμησες όλο αυτό το σκηνικό με τα τραγουδάκια (κάναμε το "γερμανικά καμιόνια" στη συνέχεια "φασιστικά καμιόνια" για να κολλάει παντού...) και τις κασέτες (ναι, τόσο... γέρος είμαι) με τη φωνή της καιροσκόπου και με έπιασε πάλι αναγούλα. Πάω να φάω τίποτα να συνέλθω... (KingEdward)

Sarah είπε...

Οι τριτοκοσμικοι λαοί ζουν με μυθους. Η συνταγη ηταν ανεκαθεν απλη και εχει εφαρμοστει με απολυτη επιτυχια στη Μεση Ανατολη και Αφρικη.

Η αντισταση του λαου ελαχιστοτατη. Δυο παραδειγματα απο τη Θεσσαλονικη. Σε εκδηλωση υπερ της χουντας στο Καυτατζογλειο, εδοθη "σημα" να μη πατησει κανεις. Τινγκα το γηπεδο σας πληροφορω. Καρφιτσα δε χωρουσε.
Σε μια επετειο της "επαναστασης" που επεφτε Κυριακη, προετρεψε η Ντοϊτσε Βέλλε τους κατοικους να μεινουν μεσα με κλειστα παντζουρια σαν ενδειξη διαμαρτυριας. Εσκαγε η παραλια εκεινη τη μερα με κοσμο και πασατεμπο.

Και να πεις δεν ειχαν παραδειγματα απο τη συγχρονη (τηs εποχης) επικαιροτητα; Ο Martin Luther King ειχε ηδη αναδειξει τη δυναμη της civic resistance.

Εξηγειστε μου την απαθεια. Επισης εξηγειστε μου γιατι οι μαυροι δε γιορταζουν με τετοιες φναφαρες την επετειο του κινηματος τους (παρα μονο με αθορυβες ολιγολεπτες τελετες εδω και εκει) ενω εμεις δεν παυουμε να "θυμομαστε."

Manoliscus είπε...

Εκλαμπρότατε, τις θερμότερες ευχές μου και βλογιακώς για την γενέθλιο σας εορτή! Κι ας έχουν περάσει αιώνες απο κείνο το Νοέμβρη του 1312...

Στο δια ταύτα, θέλω να πιστεύω πως αυτοί οι λίγοι που μπαίνουν στον κόπο και με διαβάζουν είναι άτομα που δεν πετάνε παντόφλες όταν ανοίγουν το στόμα τους. Γεγονός το οποίο με τιμά ιδιαίτερα.

Όπως τόνισε και η συντρόφισσα αλέκα, αρεσκόμαστε ως λαός στο να "θυμόμαστε". Αντί όμως για παράδειγμα να τιμούμε τον ήρωα Παναγούλη και την 13η Αυγούστου του 1968, βυθιζόμαστε σε μία ναρκισσιστική πανεθνική παρακρουση, με την οποία και κατηχούμε ανερυθρίαστα την αυριανή γενιά. Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί όλα αυτά καταδικάζονται σε απαξίωση και λήθη.

Ανώνυμος είπε...

πόσα δίκια έχεις...
(δίκια και όχι δίκιο για να μη σε αδικήσω)

Unknown είπε...

Ευφυές..! Κατά βάση συμφωνώ με όσα λες αν και αν τα άκουγα αυτά πριν 2-3 χρόνια θα έβγαινα από τα ρούχα μου. Άλλωστε το ποια δημοκρατική συνείδηση και τι είδους δημοκρατικά ιδεώδη διαπλάθονται στα σχολεία εύκολα μπορεί να το διαπιστώσει κανείς, δεν κρύβονται αυτά τα πράγματα, κάτι σαν το βήχα. Και ο βήχας θέλει καραμέλες και σορόπια. Δυστυχώς ούτε οι πρώτες μας λείπουν ούτε τα δεύτερα.

Sarah είπε...

Vassilis
Ειπες και την πιο σωστη κουβεντα. Να δουμε τι δημοκρατικα ηθη δημιουργουνται μεσα στα σχολεια και στα πανεπιστημια. Πχ η νοοτροπια των καταληψεων. Αδιανοητη σε ξενους μαθητες και φοιτητες, ψωμοτυρι σε μας.

Emmanouil

Στην Αμερικη λενε οτι υπαρχει μια πολυ λεπτη ισσοροπια μεταξυ blog και egog. Μεγαλη παγιδα το δευτερο νομιζω.

Το μπλογκ σου ειναι παρα πολυ καλο διοτι απλοποιεις για να επικοινωνησεις. Σπανιο ταλεντο. Ξερεις οτι τις γυμναστικες επιδειξεις τις αφηνουμε απ'εξω και οτι οι αναστεναρηδες θα μας το μπαχαλιασουν.

Ανώνυμος είπε...

Γράφεις ότι:
"Όσα εκεί εκτυλίσσονται – σε αγαστή συμφωνία υπουργείου, συλλόγων γονέων και κηδεμόνων και εκπαιδευτικών – μόνο μάθημα δημοκρατίας και ελευθερίας δε μπορούν να αποτελέσουν για ένα μικρό μαθητή. Κοντολογίς η κατήχηση αναπαρήγαγε τους ακόλουθους Mythos: Οι αμερικάνοι έφεραν τη χούντα όμως σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε, με το ίδιο σθένος μάλιστα που είχε αντισταθεί κατά των γερμανών (τα τραγούδια μιλούν για κατακτητή). Το Πολυτεχνείο είχε παλλαϊκή συμμετοχή και τα τανκς τσαλαπάτησαν και σκότωσαν φοιτητές που είχαν κρεμαστεί στην πύλη φωνάζοντας "Ζήτω η Δημοκρατία". Στο τέλος το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα, οι τούρκοι πρόλαβαν και μας πήραν την Κύπρο, ενώ οι πανούργοι αμερικάνοι ακόμα να ξεπεράσουν το ταράκουλο και μας μισούν..."
Σχολιάζω:
Το Υπουργείο μπορεί να είναι ένα, αλλά οι σύλλογοι καθηγητών, οι σύλλογοι γονέων και τα 15μελή συμβούλια των μαθητών είναι πολλά. Αν το δικό σου σχολείο λειτούργησε έτσι, θα πρέπει να ψάξεις εκεί το φταίξιμο, και όχι να το αναγάγεις σε κανόνα. Για παράδειγμα στο δικό μου σχολείο αγωνιστήκαμε ως μαθητές και εκτός από τον πανηγυρικό του καθηγητή υπήρχε και πανηγυρικός του μαθητή. Η γιορτή της επετείου της 17 Νοέμβρη οργανώνονταν από επιτροπή καθηγητών - μαθητών, σε συνεργασία. Εμείς πουθενά δε μάθαμε ότι ο λαός σύσσωμος αντιστάθηκε, ίσα - ίσα που το μεγαλείο του Πολυτεχνείου ήταν ότι αποτέλεσε την πλέον μαζική πράξη αντίστασης κυρίως από νέους, σε συνέχεια άλλων νεανικών δράσεων. Πουθενά δε μας είπαν ότι οι νεκροί του Πολυτεχνείου ήταν στην πόρτα, ίσα - ίσα που αναδεικνυόταν ο χαρακτήρας του καθεστώτος από τους φόνους των σκοπευτών στις ταράτσες. Πουθενά δε μας είπαν ότι οι Αμερικάνοι έφεραν τη Χούντα, αλλά αναπαρήγαγαν την τότε άποψη ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν πρόβλημα με το καθεστώς της Χούντας και ότι αντιδρούσαν κυρίως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και το Κυπριακό αναφέρονταν πάντα ως αποτέλεσμα της Χούντας Ιωαννίδη, που ανέλαβε μετά το Πολυτεχνείο...
Ίσως πήγες σε λάθος σχολείο, ίσως είχες κακούς καθηγητές, ίσως μπερδεύεις το σχολείο με κάποιες εφημερίδες. Για εμένα πάντως, σε ένα σχολείο μάλιστα που δεν ήταν καθόλου αριστερό, η επέτειος της 17Ν αποτελούσε κάθε χρόνο μάθημα Ελευθερίας, από τα λίγα...

Manoliscus είπε...

@vassilis: Πολύ μου άρεσε η παρομοίωση με το βήχα! Είναι ακριβώς όπως την ασθένεια, που αντί να αντιμετωπίσεις το αίτιο πλακώνεσαι στα Depon!

@αλέκα παπαρήγα: Σε ευχαριστώ από καρδιάς, αν κι εγώ πιστεύω πως εγώ ακόμα δεν έχω καταφέρει να ξεφύγω από την ατραπό του egog. Εγώ γράφω βάσει προσωπικών βιωμάτων, προσπαθώντας όμως συνειδητά να υπερβώ το εγώ και να μιλήσω, εγώ, για περισσότερους. Το blogging ως μέσο έκφρασης και αυτοβελτίωσης, έτσι το βλέπω εγώ. ;)


@φιλελεύθερη λαλιά: Πραγματικά χαίρομαι που υπήρξες από τους τυχερούς! Σε εμάς δεν γινόταν τόσο καλή προεργασία και ο πανηγυρικός του μαθητή ήταν πάγια χειρότερος σε υπερβολές, λυρισμούς και πυροτεχνήματα. Δεν ήταν στις προθέσεις μου να το ανάγω σε κανόνα, όμως δεν πιστεύω πως αποτελεί και κάποια εξαίρεση από την (όχι μιντιακή) πραγματικότητα. Επίσης μην παραγνωρίζεις τον τεράστιο παρεμβατικό ρόλο και τις γραμμές του υπουργείου. Είναι ένα, αλλά καθόλου αμελητέο. Εσύ με τη σειρά σου ίσως πήγες σε σωστό σχολείο, ίσως είχες καλούς καθηγητές, ίσως μπερδεύεις τη διοργάνωση μιας σχολικής εορτής με τις παραστάσεις και τις επιδιώξεις που ο ίδιος έχεις από την ενθύμηση της επετείου. Και σε κάθε περίπτωση πλεονεκτείς.

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, ακόμα.