The Low Office

Η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται σε ασκούμενους και νέους δικηγόρους, οι οποίοι προσπαθούν να βιοπορισθούν ασκώντας "δικηγορία πεζοδρομίου". Οι συγκεκριμένοι ελεύθεροι επαγγελματίες ποτέ δεν αποτέλεσαν μέλη της G700, καθώς καθαρές απολαβές αυτού του ύψους αποτελούν μάλλον ευσεβή πόθο. Αδέρφια μπορεί να μας τρέχουν, μπορεί να μας αντιμετωπίζουν ως γραμματειακή υποστήριξη, οι περισσότεροι όμως είμαστε ακόμα νέοι, ελεύθεροι κι ωραίοι. Στο χέρι μας είναι να αντιμετωπίσουμε την δικηγορία ως λειτούργημα και ως πρόκληση, στο χέρι μας είναι να μην καταλήξουμε εκκολαπτόμενοι Μπαρμπουτσόπουλοι.

το σκιτσάκι δια χειρός Άννας Ψηλάφηση - δικηγόρου ΔΣΑ, δημοσιεύεται στην τελευταία σελίδα του περιοδικού ΣΥΝήΓΟΡΟΣ, τεύχος 77/2010.

Φιλελεύθερες προεκτάσεις από το δάσος του Σέργουντ

Όταν ήμουν μικρός ο μύθος του Ρομπέν των Δασών ομολογώ πως με ξένιζε. Η ληστεία παρέμενε ληστεία και απορούσα που άνθρωποι σοβαροί και υπεύθυνοι μας μεγάλωναν με την διήγηση ενός μασκοφόρου, ο οποίος έγδυνε τους πλούσιους για να ντύσει τους φτωχούς. Κάθε φορά που ρωτούσα κάποιον μεγάλο, η απάντηση ήταν η ίδια με αυτήν που παίρνω σήμερα για το κοινωνικό κράτος, πως δηλαδή “ορισμένοι αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι και γι' αυτό η αναδιανομή πλούτου μας είναι απαραίτητη”.

Μεγάλος πια ανακάλυπτα πως μία τέτοια ανάλυση είναι όχι μόνο απλουστευτική, αλλά και προβληματική στην εφαρμογή της. Αυτό το δεδομένο με οδηγούσε στην πεποίθηση πως ο Ρομπέν των Δασών δεν αποτελούσε κάτι περισσότερο από ένα παραμύθι, για να προπαγανδίζεται στα παιδιά η ωφελιμότητα του φόρου. Ο γενναίος δασόβιος με το κολάν δεν ήταν παρά ένας προπάτορας του σοσιαλισμού, εγγυητής πως την κρίση  θα πληρώνε η πλουτοκρατία. Όσο το έψαχνα όμως τόσο κατέληγα πως μάλλον έκανα λάθος.

Ο Ρομπέν των Δασών, σε αντίθεση με τον Μαρξ, ανέπτυξε δράση στη μεσαιωνική φεουδαλική Αγγλία, όπου οι τοπικοί άρχοντες φορολογούσαν τους φτωχούς για να χτίζουν ανάκτορα και να οργανώνουν ιπποτικούς αγώνες. Όποιος έχει παίξει Age of Empires πιστεύω πως διαθέτει μια ικανοποιητική εικόνα της εποχής. Οι φόροι κατά τον Μεσαίωνα δεν ήταν στο παραμικρό ανταποδοτικοί, αποτελούσαν κατ' ουσίαν κλοπή, μία ακόμα έκφανση τυραννίας με στόχο την διαιώνιση του εκάστοτε οίκου. Καθόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε που η εισαγωγή κεφαλικού φόρου στην Αγγλία υπήρξε και βασική αίτια της Μεγάλης Εξέγερσης του 1381.

Στο συγκεκριμένο λοιπόν ιστορικό πλαίσιο όποιος άδειαζε το χρηματοκιβώτιο του Σερίφη του Nottingham, δεν έκλεβε από τους πλούσιους για να δώσει στους φτωχούς... έπαιρνε από τον φοροεισπράκτορα για να επιστρέψει στον φορολογούμενο! Και αυτό χωρίς να επαγγέλλεται κοινωνικό έλεγχο των μέσων παραγωγής ή κάποια μορφή κεντρικού σχεδιασμού. Η διαπίστωση αυτή τοποθετεί τον αρχετυπικό Βρετόνο  ήρωα εγγύτερα στους πατέρες της Αμερικανικής Επανάστασης παρά στον Μαρξ. Το μόνο κοινό ίσως που απομένει μεταξύ Ρομπέν και σοσιαλισμού είναι πως και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ένα καλοστημένο παραμύθι.

Primavera Negra de Cuba

Τις ημέρες αυτές οι ανά τον κόσμο θιασώτες της ανελευθερίας έχουν έναν καλό λόγο εορτασμού: Συμπληρώνονται επτά χρόνια από τη Μαύρη Άνοιξη της Κούβας και τα θλιβερά γεγονότα που έλαβαν χώρα σε έναν από τους τελευταίους θύλακες υπαρκτού σοσιαλισμού.

Αιτία της πολιτικής καταστολής υπήρξε το Proyecto Varela. Επρόκειτο για μία πρωτοβουλία Κουβανών πολιτών, οι οποίοι κάνοντας χρήση του Άρθρου 88 του κουβανικού Συντάγματος του 1976 συγκεντρώσαν 11,020 υπογραφές και ως εκ τούτου νομιμοποιήθηκαν να αναλάβουν νομοθετική πρωτοβουλία. Εκεί έθεσαν αιτήματα όπως αμνήστευση πολιτικών κρατουμένων, κατοχύρωση της θρησκευτικής και οικονομικής ελευθερίας, της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και της ελευθερίας έκφρασης.

Η Εθνική Συνέλευση, αντιμέτωπη με ένα κύμα αδέσμευτης δημοσιογραφίας, δεν εξέτασε καν τα αιτήματα. Αντιθέτως κίνησε αναθεωρητική διαδικασία, προκειμένου να καταστεί ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας του συντάγματος αδιαμφισβήτητος. Παράλληλα βέβαια το καθεστώς δοκίμαζε και τα όρια νομιμότητας του.

Στις 18 Μαρτίου του 2003 και για δύο ημέρες η κυβέρνηση θα εξαπέλυε ανθρωποκυνηγητό συλλαμβάνοντας 75 πολιτικούς ακτιβιστές, πρωτεργάτες του Proyecto Varela και δημοσιογράφους. Καταδικάσθηκαν όλοι σε ποινές φυλάκισης έξι έως είκοσι οκτώ ετών με τις κατηγορίες “ασέβειας” προς την επανάσταση, παροχής πληροφοριών προς τον εχθρό και προδοσίας.

Οι διεθνείς αντιδράσεις δεν άργησαν να εξασθενήσουν και οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν σήμερα έγκλειστοι κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, με την Διεθνή Αμνηστία να τους χαρακτηρίζει κρατούμενους συνείδησης. Οι συνθήκες κράτησης τους είναι τόσο απάνθρωπες, που ως έσχατη λύση επελέγη η απεργία πείνας, με τον πολιτικό κρατούμενο Zapata Tamayo να αποβιώνει πριν από λίγες ημέρες.

Σειρά έχει ο 42χρονος οικοδόμος Guillermo Fariñas, ο οποίος αρνείται την τροφή διαμαρτυρόμενος για τον θάνατο του Zapata και με αίτημα την απελευθέρωση είκοσι πολιτικών κρατουμένων αντιμέτωπων με σοβαρά προβλήματα υγείας.

Το υποδειγματικό σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανά των κόσμο απολογητών δυστυχώς δεν εκτείνεται στα σκοτεινά μπουντρούμια της Αβάνας. Μοναδική ίσως ελπίδα μία νέα γενιά ανθρώπων όπως η Yoani Sánchez, οι οποίοι δίνουν σήμερα έναν ιδιαίτερα αντίξωο αγώνα ενημέρωσης στο διαδίκτυο. Στην έβδομη  θλιβερή επέτειο της Μαύρης Άνοιξης ας ελπίσουμε πως ο υπέργηρος δικτάτορας έχει αρχίσει να αισθάνεται άβολα, κείμενος στο νεκροκρέβατο της επανάστασης.

Η ώρα του κούταβου

Η Ώρα του κούταβου επιστρέφει μετά από καιρό, προκειμένου να παρουσιάσει ένα από τα σημαντικότερα έργα φιλελεύθερης διανόησης του 20ου αιώνα.

Πρόκειται για τον "Δρόμο προς την Δουλεία", βιβλίο του βραβευμένου με νόμπελ οικονομικών Friedrich von Hayek. Προτού καλά καλά τελειώσει ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος και διαφανεί ο εγκλεισμός της μισής Ευρώπης πίσω από ένα σιδηρούν παραπέτασμα, ο Hayek συνέλαβε και εξέθεσε τους λόγους, για τους οποίους κάθε κεντρικά σχεδιασμένο σύστημα παραγωγής τείνει να εκτραπεί σε τυραννία, στρέφοντας με αυτόν τον τρόπο τη δημόσια συζήτηση γύρω από τους κινδύνους του κρατισμού και τις ευεργετικές επιδράσεις της οικονομικής ελευθερίας.

Ο Δρόμος προς την Δουλεία εκδόθηκε πρώτη φορά την Μάρτιο του 1944 στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον εκδοτικό οίκο Routledge Press, ενώ τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους το περιοδικό Look έθετε σε κυκλοφορία μία σύντομη, εικονογραφημένη περίληψη. Η περίληψη αυτή μεταφέρεται σήμερα στα ελληνικά, ερχόμενη να ενθυμίσει την απαράδεκτα ελλειμματική παρουσία έργων κλασικού φιλελευθερισμού στη χώρα μας. Ας ελπίσουμε πως η πρόσφατη μετάφραση του Συντάγματος της Ελευθερίας θα αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για την περαιτέρω διάδοση και γνωριμία με το έργο του αυστριακού φιλόσοφου.