Του Νικου Γεωργιαδη - Βουλευτή Κέρκυρας (Ν.Δ.)
Από το ξεκίνημα του 2007, τα πανεπιστήμια ταλανίστηκαν από μακροχρόνιες απεργιακές κινητοποιήσεις καθηγητών και φοιτητών κατά των κυβερνητικών αλλαγών στον νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη παιδεία. Ειδικότερα το συνδικαλιστικό όργανο των μελών Διδακτικού και Εκπαιδευτικού Προσωπικού των ΑΕΙ (ΠΟΣΔΕΠ) είχε προκηρύξει σειρά επαναλαμβανόμενων, εβδομαδιαίων απεργιακών κινητοποιήσεων – που κράτησαν μέχρι τον Μάιο.
Οπως είναι γνωστό, μετά το πέρας της κάθε απεργίας δημοσίων υπαλλήλων, η προϊσταμένη αρχή υποχρεούται να αποστείλει στις ιεραρχικά ανώτερες υπηρεσίες συγκεντρωτικές δηλώσεις με τους δημοσίους υπαλλήλους που δήλωσαν ότι συμμετείχαν στη συγκεκριμένη απεργία και από τους εν λόγω υπαλλήλους αφαιρείται το αντιστοιχούν για τις ημέρες απεργίας ποσοστό του μισθού τους.
Με βάση τα ανωτέρω, υπέβαλα στην υπουργό Παιδείας κοινοβουλευτική ερώτηση με στόχο να μάθω αν είχε προχωρήσει στη συλλογή και καταγραφή δηλώσεων συμμετοχής των πανεπιστημιακών κατά τις περιόδους των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η απάντηση ήρθε. Μόνο 35 καθηγητές από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και 6 από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είχαν δηλώσει συμμετοχή και μόνο για τις απεργιακές κινητοποιήσεις της 18-19 Μαΐου. Από αυτούς έγιναν και οι προβλεπόμενες από τον νόμο μισθολογικές κρατήσεις.
Επειδή όμως θεώρησα ότι είναι κάπως δύσκολο όλη αυτή η κινητοποίηση να έγινε μόνο από 41 άτομα και για δύο μόνο ημέρες, αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο το θέμα. Στις ιστοσελίδες της ΠΟΣΔΕΠ διάβασα, λοιπόν, κάποιες ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις όπως ότι καλούσαν τους συναδέλφους τους «να μη δεχθούν οποιαδήποτε προσπάθεια καταγραφής της συμμετοχής τους» στις απεργίες, ενώ δήλωναν πως κάθε «διοικητική πράξη που θα τους απειλούσε με οικονομικά αντίμετρα θα συνιστούσε απόπειρα άμεσης διοικητικής παρέμβασης στη συνδικαλιστική δραστηριότητα».
Το δικαίωμα στην απεργία προστατεύεται από το Σύνταγμα και στα πανεπιστήμιά μας εφαρμόσθηκε κατά κόρον τους τελευταίους μήνες. Σέβομαι το δικαίωμα των καθηγητών -όπως και κάθε άλλου εργαζόμενου- να απεργούν για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Τούτο ωστόσο, έχει και ένα τίμημα που επιβάλλει ο νόμος. Οι καθηγητές είναι και αυτοί Ελληνες πολίτες και οφείλουν να σέβονται τους νόμους της συντεταγμένης Πολιτείας. Οταν ο απλός δημόσιος υπάλληλος απεργεί (για να μην αναφερθώ στον ιδιωτικό) γνωρίζει ότι για τη διεκδίκησή του αυτή θα καταβάλει ένα τίμημα. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο καθηγητής μπορεί να μην ανταποκρίνεται στις διδακτικές και άλλες υποχρεώσεις του χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση.
Η πρώτη μεταρρύθμιση που οφείλει να γίνει είναι η αυστηρή εφαρμογή των νόμων στα πανεπιστήμια και τα σχολεία. Αλίμονο στην κοινωνία που οι νέες γενιές της εκπαιδεύονται από «δασκάλους» της παρανομίας και της τζάμπα μαγκιάς.
Από το ξεκίνημα του 2007, τα πανεπιστήμια ταλανίστηκαν από μακροχρόνιες απεργιακές κινητοποιήσεις καθηγητών και φοιτητών κατά των κυβερνητικών αλλαγών στον νόμο-πλαίσιο για την ανώτατη παιδεία. Ειδικότερα το συνδικαλιστικό όργανο των μελών Διδακτικού και Εκπαιδευτικού Προσωπικού των ΑΕΙ (ΠΟΣΔΕΠ) είχε προκηρύξει σειρά επαναλαμβανόμενων, εβδομαδιαίων απεργιακών κινητοποιήσεων – που κράτησαν μέχρι τον Μάιο.
Οπως είναι γνωστό, μετά το πέρας της κάθε απεργίας δημοσίων υπαλλήλων, η προϊσταμένη αρχή υποχρεούται να αποστείλει στις ιεραρχικά ανώτερες υπηρεσίες συγκεντρωτικές δηλώσεις με τους δημοσίους υπαλλήλους που δήλωσαν ότι συμμετείχαν στη συγκεκριμένη απεργία και από τους εν λόγω υπαλλήλους αφαιρείται το αντιστοιχούν για τις ημέρες απεργίας ποσοστό του μισθού τους.
Με βάση τα ανωτέρω, υπέβαλα στην υπουργό Παιδείας κοινοβουλευτική ερώτηση με στόχο να μάθω αν είχε προχωρήσει στη συλλογή και καταγραφή δηλώσεων συμμετοχής των πανεπιστημιακών κατά τις περιόδους των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η απάντηση ήρθε. Μόνο 35 καθηγητές από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και 6 από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είχαν δηλώσει συμμετοχή και μόνο για τις απεργιακές κινητοποιήσεις της 18-19 Μαΐου. Από αυτούς έγιναν και οι προβλεπόμενες από τον νόμο μισθολογικές κρατήσεις.
Επειδή όμως θεώρησα ότι είναι κάπως δύσκολο όλη αυτή η κινητοποίηση να έγινε μόνο από 41 άτομα και για δύο μόνο ημέρες, αποφάσισα να ψάξω λίγο περισσότερο το θέμα. Στις ιστοσελίδες της ΠΟΣΔΕΠ διάβασα, λοιπόν, κάποιες ενδιαφέρουσες ανακοινώσεις όπως ότι καλούσαν τους συναδέλφους τους «να μη δεχθούν οποιαδήποτε προσπάθεια καταγραφής της συμμετοχής τους» στις απεργίες, ενώ δήλωναν πως κάθε «διοικητική πράξη που θα τους απειλούσε με οικονομικά αντίμετρα θα συνιστούσε απόπειρα άμεσης διοικητικής παρέμβασης στη συνδικαλιστική δραστηριότητα».
Το δικαίωμα στην απεργία προστατεύεται από το Σύνταγμα και στα πανεπιστήμιά μας εφαρμόσθηκε κατά κόρον τους τελευταίους μήνες. Σέβομαι το δικαίωμα των καθηγητών -όπως και κάθε άλλου εργαζόμενου- να απεργούν για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Τούτο ωστόσο, έχει και ένα τίμημα που επιβάλλει ο νόμος. Οι καθηγητές είναι και αυτοί Ελληνες πολίτες και οφείλουν να σέβονται τους νόμους της συντεταγμένης Πολιτείας. Οταν ο απλός δημόσιος υπάλληλος απεργεί (για να μην αναφερθώ στον ιδιωτικό) γνωρίζει ότι για τη διεκδίκησή του αυτή θα καταβάλει ένα τίμημα. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο καθηγητής μπορεί να μην ανταποκρίνεται στις διδακτικές και άλλες υποχρεώσεις του χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση.
Η πρώτη μεταρρύθμιση που οφείλει να γίνει είναι η αυστηρή εφαρμογή των νόμων στα πανεπιστήμια και τα σχολεία. Αλίμονο στην κοινωνία που οι νέες γενιές της εκπαιδεύονται από «δασκάλους» της παρανομίας και της τζάμπα μαγκιάς.
