Καιρό τώρα με απασχολούσε η παρασκευή του ιδανικού Mojito. Ως λάτρης του συγκεκριμένου cocktail - και του κουβανικού πολιτισμού γενικότερα - φιλοδοξούσα να φτιάξω κάτι που να προσεγγίζει αυτό που απολαμβάναν και απολαμβάνουν οι άνθρωποι εκεί. Απέφευγα επομένως την καστανή ζάχαρη, έψαχνα για lime και δεν έβαζα ποτέ Bacardi, θεωρώντας το Havana Club ως αυθεντικότερο και πιο εύγευστο.
Σήμερα όμως πέρασα μια βόλτα από το blog της Yoani Sánchez, μιας κοπέλας από την Αβάνα που σε πείσμα αποκλεισμού του λαού της από το διαδίκτυο επιμένει να σηκώνει ειδήσεις, σχολιάζοντας την καθημερινή ζωή. Την ιστορία της παρουσίασε πρώτο πριν από ένα μήνα το Reuters με ένα σύντομο αφιέρωμα.
Εκεί λοιπόν ανακάλυψα το πόσο διαδεδομένο και αγαπητό είναι το συγκεκριμένο ρούμι. Δική μου ας είναι μόνο η μετάφραση του ποστ και ένα σύντομο σχόλιο: Ως εδώ ήταν με τo Mojito!
Ξένα Ποτά
Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει στο σε ποιον απευθύνεται η πρώτη φράση αυτής της ετικέτας του Havana Club; [Καλωσήλθατε στην Κούβα!] Μια φορά όχι στους κουβανούς. Θα ήταν λίγο παράλογο να μας καλωσορίζουν στην ίδια μας τη χώρα.
Τα πάντα γίνονται κατανοητά αν αναλογιστούμε πως η τιμή των 3.85 cuc (γύρω στα 92 πέσος Κούβας, ή λίγο περισσότερο από το ένα τρίτο ενός μέσου μισθού) καθιστά αυτό το προϊόν μη προσεγγίσιμο στα εθνικά πορτοφόλια.
Στο τέλος η φράση [Ένα εθνικό ποτό της Κούβας: το Μοχίτο] είναι σοβαρή. Δεν κρύβει αυτό που είναι προφανές.
Αβάνα, 9 Νοεμβρίου 2007
5 σχόλια:
Υποθετω το καλωσορισμα απευθυνεται στους 2,000,000 τουριστες που φτανουν καθε χρονο στο νησι εξοργιζοντας την κυβερνηση μου που επιμενει στην πολιτικη των sanctions.
Τραγικο νησι, πανεμορφο, ατυχο.... εχω γνωρισει τοσους Κουβανους εξοριστους απο κοντα και το μισος που τρεφουν για τον Καστρο δυσκολα περιγραφεται...Οταν θα πεθανει, αυτα που θα δειτε να εξελισσονται στους δρομους του Μαϊάμι θα σας καταπληξουν.
Οι εξοριστοι δυστυχως μονο για τον Καστρο μιλαν, και οχι και για τις ομορφιες του νησιου..
Για μας που δε μπορουμε ακομα να ταξιδεψουμε εκει, αρκουμεθσ στα Μοχιτος (οπως κι αν φτιαχνονται) και στο διαβασμα του Γερου και της Θαλασσας...
Οχι πως το νησι δεν εβγαλε και ντοπιους σπουδαιους συγγραφεις... αλλα οι περισσοτεροι εφυγαν για ΗΠΑ.
Τιποτα δεν εμεινε πισω νομιζω.
Μονο Μοχιτος.
Κι αυτα για τους ξενους.
Αγαπητή παπαρήγα, θεωρώ πως το κλείσατε το θέμα. Το σχόλιο σας θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει μία εμπνευσμένη προέκταση του αρχικού μου post.
δοκιμασε το Cacique απο τα Καναρια, ευρωπαϊκο προϊον που δεν καταδυναστευει τους παραγωγους του και καλο.
Έγινε S G!
Προς το παρόν είμαι γριπιασμένος και δοκιμάζω Chamomili with Honey. Shaken. Not stirred.
ε ριξε και μια σταγονα λικερ στο χαμομηλι σου :-)
Δημοσίευση σχολίου