Η τροπή που λαμβάνουν οι απανωτές διαφοροποιήσεις βουλευτών του κυβερνόντος κόμματος, πέρα από την αναμπουμπούλα που ξεσηκώνουν στα κομματικά επιτελεία και τηλεπαράθυρα, φανερώνουν και μία πέρα για πέρα υγειή και ελπιδοφόρα πλευρά του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος.
Η αρχή έγινε με την συζήτηση περί αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας του Περιβάλλοντος, ενώ η πρόσφατη εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν δείχνει να αποθαρρύνει την συνέχεια: Αντί να αποτελέσει άγκυρα κομματικής συστράτευσης δείχει να αποτελεί καταλύτη αλλαγής στο πως γίνεται αντιληπτός ο ρόλος και τα καθήκοντα του έλληνα βουλευτή.
Οι πράξεις και τα νομοσχέδια εκτελεστικών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος άλλωστε ουδέποτε έφεραν τεκμήριο ορθότητας και αποτελεί καθήκον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του κυρίαρχου ελληνικού λαού να εκφράζονται ανοικτά και κριτικά απέναντι τους, τόσο πριν όσο και κατά την τροπή τους σε νόμο του κράτους. Το ελληνικό σύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια διττής ερμηνείας:
Κομματικοί εγκάθετοι όπως και πένες από τον φιλοκυβερνητικό τύπο τους πλήττουν προσωπικά, μιλώντας για αχαριστία, προσωπική ανευθυνότητα και υστεροβουλία. Τι πιο θεμιτό όμως από ένα βουλευτή ο οποίος στο κάτω κάτω αναζήτησε την ψήφο μας όχι μέσα από κομματικές λίστες, αλλά με τα προσωπικά του έργα και πιστεύω; Τι πιο υγειές από την μετατροπή των κομματικών στρατών σε κομματικές ομάδες;
Θα ήταν ευχής έργο αυτές οι πιέσεις να συνεχιστούν, δείχνοντας πως η συμπολίτευση έχει και ξεχασμένες αντιπολιτευτικές πτυχές. Πως εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα ρεύματα, τα οποία οφελούν τον τόπο όταν βρίσκουν δημόσια έκφραση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι σύνηθες οι γερουσιαστές να διαφοροποιούνται ανοικτά και χωρίς επιπτώσεις κατά του δικού τους προέδρου. Σίγουρα, δεν είμαστε προεδρική δημοκρατία made in USA, οφείλουμε όμως να παραδεκτούμε πως ορισμένα εκεί στοιχεία δε θα μας χαλούσαν και τόσο να τα δούμε να εφαρμόζονται κι εδώ.
Οι άτακτοι στην τελική δεν είναι και τόσο άτακτοι όσο φαίνονται, ενώ ο πονοκέφαλος που προκαλούν στον αρχηγό τους μάλλον που θα τον κάνει πιο προσεκτικό στις μελλοντικές του κινήσεις, απεμπλέκοντας τον από συμβούλους και δημοσκοπήσεις. Και θα ήταν πραγματικά ευχάριστη έκπληξη στην επόμενη ψήφιση νομοσχεδίου να δούμε κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν και αντιπολιτευόμενους να το υπερψηφίζουν, πάντα αιτιολογημένα και με πολιτική συνέπεια.
Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στο κυβερνόν κόμμα. Και είναι καιρός να αλλάξουν και στη μείζονα αντιπολίτευση!
Η αρχή έγινε με την συζήτηση περί αναθεώρησης του Άρθρου 24 του Συντάγματος περί προστασίας του Περιβάλλοντος, ενώ η πρόσφατη εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν δείχνει να αποθαρρύνει την συνέχεια: Αντί να αποτελέσει άγκυρα κομματικής συστράτευσης δείχει να αποτελεί καταλύτη αλλαγής στο πως γίνεται αντιληπτός ο ρόλος και τα καθήκοντα του έλληνα βουλευτή.
Οι πράξεις και τα νομοσχέδια εκτελεστικών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος άλλωστε ουδέποτε έφεραν τεκμήριο ορθότητας και αποτελεί καθήκον των εκλεγμένων αντιπροσώπων του κυρίαρχου ελληνικού λαού να εκφράζονται ανοικτά και κριτικά απέναντι τους, τόσο πριν όσο και κατά την τροπή τους σε νόμο του κράτους. Το ελληνικό σύνταγμα δεν αφήνει περιθώρια διττής ερμηνείας:
Άρθρο 60 §1
Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.
Κομματικοί εγκάθετοι όπως και πένες από τον φιλοκυβερνητικό τύπο τους πλήττουν προσωπικά, μιλώντας για αχαριστία, προσωπική ανευθυνότητα και υστεροβουλία. Τι πιο θεμιτό όμως από ένα βουλευτή ο οποίος στο κάτω κάτω αναζήτησε την ψήφο μας όχι μέσα από κομματικές λίστες, αλλά με τα προσωπικά του έργα και πιστεύω; Τι πιο υγειές από την μετατροπή των κομματικών στρατών σε κομματικές ομάδες;
Θα ήταν ευχής έργο αυτές οι πιέσεις να συνεχιστούν, δείχνοντας πως η συμπολίτευση έχει και ξεχασμένες αντιπολιτευτικές πτυχές. Πως εκεί μέσα υπάρχουν διάφορα ρεύματα, τα οποία οφελούν τον τόπο όταν βρίσκουν δημόσια έκφραση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου είναι σύνηθες οι γερουσιαστές να διαφοροποιούνται ανοικτά και χωρίς επιπτώσεις κατά του δικού τους προέδρου. Σίγουρα, δεν είμαστε προεδρική δημοκρατία made in USA, οφείλουμε όμως να παραδεκτούμε πως ορισμένα εκεί στοιχεία δε θα μας χαλούσαν και τόσο να τα δούμε να εφαρμόζονται κι εδώ.
Οι άτακτοι στην τελική δεν είναι και τόσο άτακτοι όσο φαίνονται, ενώ ο πονοκέφαλος που προκαλούν στον αρχηγό τους μάλλον που θα τον κάνει πιο προσεκτικό στις μελλοντικές του κινήσεις, απεμπλέκοντας τον από συμβούλους και δημοσκοπήσεις. Και θα ήταν πραγματικά ευχάριστη έκπληξη στην επόμενη ψήφιση νομοσχεδίου να δούμε κυβερνητικούς βουλευτές να το καταψηφίζουν και αντιπολιτευόμενους να το υπερψηφίζουν, πάντα αιτιολογημένα και με πολιτική συνέπεια.
Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στο κυβερνόν κόμμα. Και είναι καιρός να αλλάξουν και στη μείζονα αντιπολίτευση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου