"Please use your liberty to promote ours"

H Aung San Suu Kyi, εκλεγμένη πρωθυπουργός, ηγέτιδα του δημοκρατικού κινήματος της Βιρμανίας και βραβευμένη με το βραβείο Nobel για την Ειρήνη, αποτελεί οικουμενικό σύμβολο στον ειρηνικό αγώνα του λαού της για ελευθερία.

Η αγωνίστρια αυτή συμπληρώνει φέτος τον δωδέκατο χρόνο κατ’ οίκον περιορισμού ως κρατούμενη συνείδησης, ενώ το καθεστώς της αρνείται την παραμικρή επαφή με την εξόριστη οικογένεια της.

Το περασμένο Σάββατο, εμφανίστηκε στο κατώφλι της οικίας της για να δεχτεί τις ευλογίες των βουδιστών μοναχών που σιωπηλά διεκδικούσαν ελευθερία και δημοκρατία. Την επομένη μεταφέρθηκε από το καθεστώς στις περιώνυμες φυλακές Insein, όπου και παραμένει.

Δε θα ήθελα να σας κουράσω με αναλύσεις για μία κατάσταση, η οποία ήδη απασχολεί τα διεθνή ΜΜΕ. Το μόνο μου παράπονο είναι η απάθεια της ελληνικής πολιτικής ζωής για το δράμα που εκτυλίσσεται εκεί. Θα μου πείτε, οι πολιτικοί μας είναι μέλη κομμάτων, ενώσεων δηλαδή ατόμων με σκοπό την ανάληψη και διαχείρηση της εξουσίας. Αν έκαναν δηλώσεις στήριξης μίας πολιτικής κρατουμένου θα διακινδύνευαν το αρχηγικό τους προφίλ, κοινώς θα κινδύνευαν να τους περάσουν για προέδρους ΜΚΟ.

Όμως βγάζοντας το κεφάλι μας λίγο παραέξω βλέπουμε δημόσιους αξιωματούχους όπως οι Bush, Brown, Sarcozy και Barozo να ασκούν πιέσεις προς πάσα κατεύθυνση και μάλιστα θέτοντας το θέμα ως πρώτο στην πολιτική τους ατζέντα.

Φανταστείτε για παράδειγμα την προβολή και τα εύσημα που θα εισέπραττε η ελληνική εξωτερική πολιτική με το δυνητικό πάγωμα των τραπεζικών λογαριασμών των πρωτεργατών της χούντας και την κήρυξη τους ως personae non gratae για την χώρα. Αμφιβάλλω αν οι εν λόγω κύριοι (sic) σκόπευαν ποτέ να μας επισκεφθούν ή να επενδύσουν στα προϊόντα μας, όμως το μήνυμα από το λίκνο της δημοκρατίας θα ακουγόταν ηχηρότατα!

Θα δώσω τα εύσημα στον πρώτο πολιτικό ή στον πρώτο πολιτικό σχηματισμό που θα βγει να κάνει μια γραπτή ή προφορική δήλωση στήριξης του λαού της Βιρμανίας. Και θέλω να ελπίζω πως θα το κάνουν όχι μόνο επειδή επαγγέλονται έναν νέο πολιτικό πολιτισμό, αλλά και επειδή υπάρχει μία ομάδα πολιτών που τους παρατηρεί, τους κρίνει και αναμένει από αυτούς συγκεκριμένες πράξεις πολιτικής ευθύνης.

In the Quiet Land

by Daw Aung Sang Suu Kyi

In the Quiet Land, no one can tell
if there's someone who's listening
for secrets they can sell.
The informers are paid in the blood of the land
and no one dares speak what the tyrants won't stand.

In the quiet land of Burma,
no one laughs and no one thinks out loud.
In the quiet land of Burma,
you can hear it in the silence of the crowd

In the Quiet Land, no one can say
when the soldiers are coming
to carry them away.
The Chinese want a road; the French want the oil;
the Thais take the timber; and SLORC takes the spoils...

In the Quiet Land....
In the Quiet Land, no one can hear
what is silenced by murder
and covered up with fear.
But, despite what is forced, freedom's a sound
that liars can't fake and no shouting can drown.

Η Burma και ο Benny

Έχει πάει η ώρα δύο και μόλις σταμάτησα την προσπάθεια να βρω έστω και μία μικρή αναφορά στα εγχώρια ηλεκτρονικά ΜΜΕ για τις συνεχιζόμενες αναταραχές στη Βιρμανία.

Με απογοήτευση διαπίστωσα πως πέραν του Νάσου Μπράτσου της ΝΕΤ κανείς δεν κουράστηκε να κάνει έστω και μία μικρή έρευνα ή αναφορά στις πρόσφατες διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τη μακρινή αυτή χώρα και απειλούν με αποσταθεροποίηση την ευρύτερη περιοχή. Μπράβο του πάντως, ακόμα κι όταν αγνοεί πως η πρωτεύουσα της χώρας έχει μεταφερθεί δύο χρόνια τώρα, πληροφορία κομβική για την εξέλιξη της κρίσης.

Η Βιρμανία κυβερνάται από ένα απ’ τα ποιο σκληρά και ανελεύθερα δικτατορικά καθεστώτα που έχουν απομείνει στον κόσμο. Δυστυχώς όμως για τους κατοίκους της η καταπίεση λαμβάνει χώρα χιλιάδες χιλιόμετρα από το ευρωπαϊκό μας κατώφλι. Την διαφορά βέβαια αυτή τη φορά κάνει το ότι των διαδηλώσεων ηγούνται δεκάδες χιλιάδες βουδιστές μοναχοί, που αποτελούν και την πνευματική ελίτ της χώρας. Οι πορείες καθημερινά κλιμακώνονται σε συμμετοχή και ένταση και το ενδιαφέρον πλέον εστιάζεται πρώτον στο αν και πως θα αντιδράσει η στρατιωτική χούντα κατά των διαδηλωτών και δεύτερον στο τι ρόλο θα διαδραματίσει η Κίνα, επεμβαίνοντας καταλυτικά στο εσωτερικό μιας δεύτερης χώρας, στην οποία διατηρεί στρατηγικά συμφέροντα.

Τελευταία πάντως φορά που σημειώθηκαν ανάλογης έντασης επεισόδια, τον Αύγουστο του 1988, ο λαός της Βιρμανίας θρήνησε περί τα 3.000 θύματα. Η ελπίδα σήμερα έρχεται από τη δημοσιότητα των Ολυμπιακών του Πεκίνου και από την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης μέσω των διεθνών και εγχώριων πλην εκπατρισμένων μέσων ενημέρωσης. Αλλά στην Ελλάδα που;

Με έχει πιάσει ναυτία να διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων περί της κούρσας διαδοχής στην προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τόσο από τα ΜΜΕ όσο δυστυχώς και απ’ τους έλληνες bloggers! Αυτή η αφασία και ο ελλαδοκεντρισμός μου προξενεί απερίγραπτη θλίψη: Δείχνει αφενός πως η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν έχει φτάσει στο επίπεδο ωριμότητας άλλων ανεπτυγμένων χωρών και αφετέρου πως ο ίδιος ο κόσμος αδιαφορεί για οτιδήποτε συμβαίνει πέραν του μικροκόσμου του. Εδώ ο Benny κάνει δηλώσεις επί δηλώσεων, ποιός να κάτσει να σκάσει για τη Burma; Ζούνε τάχατες και δαύτοι;

Και όμως κάποτε τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης διαδραμάτιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας στην Ελλάδα. Γεγονός που τόσο εύκολα κι αβίαστα έχουμε όλοι λησμονήσει.


Addendum: Σήμερα έγιναν κάπιοες αναφορές - παρότι περιορισμένες - και στον εγχώριο τύπο. Με διαφορά φάσης βέβαια και αφού το ζήτημα είχε αρχίσει να μονοπωλεί τα διεθνή ΜΜΕ. Η έντυπη Süddeutsche Zeitung το έχει σήμερα πρώτο θέμα, όπως και οι ιστότοποι των NYTimes και του BBC. Αυτό που θα ήθελα να ξέρω είναι αν το θέμα στον λοιπό πολιτισμένο κόσμο έχει λάβει τόση προβολή επειδή πουλάει ή επειδή είναι όντως σημαντικό. Κι αν ισχύει το δεύτερο, μπορεί κανείς να μου πει ποια είναι στο Ελλάντα τα κριτήρια ενημέρωσης της κοινής γμώμης;

Αγαπώ την Αθήνα, ψηφίζω Ernst & Young!

Σε πρόσφατη αρθογραφία τους, οι Ray Fisman και Eric Werker, καθηγητές στο πανεπιστήμιο του Columbia και του Harvard αντίστοιχα, έρχονται να εισφέρουν μία ριζοσπαστική για τα έως τώρα δεδομένα πολιτική πρόταση: την ιδιωτικοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης. Γνώση του άρθρου "Local Company Politics: A Proposal" έλαβα από έναν φίλο, με αρχικό αποστολέα τον κο Αριστείδη Χατζή, επίκουρο καθηγητή Φιλοσοφίας του Δικαίου, και θεωρώ πως η συγκεκριμένη πρόταση – με τα όσα θετικά και αρνητικά της – παρέχει φρέσκο νερό στον μύλο του δημοσίου διαλόγου και γι' αυτό αξίζει προβολής.

Εντοπίζοντας την διαφθορά του πολιτικού συστήματος και την κακοδιοίκηση ως τροχοπέδη της οικονομικής ανάπτυξης, ιδίως στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι συγγραφείς θέτουν την εξής καινοτόμο πρόταση: Να δίνεται η δυνατότητα σε εθνικές ή πολυεθνικές εταιρίες να κατεβαίνουν στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης, παράλληλα με κόμματα και φυσικά πρόσωπα, διεκδικώντας την ψήφο των δημοτών με συγκεκριμένες προτάσεις και συγκεκριμένο κόστος υλοποίησης αυτών.

Εν ολίγοις δηλαδή να μπορεί η Ernst & Young να θέτει υποψηφιότητα για τον δήμο του Μοντεβιδέο, της Μανίλα ή της Καβάλας και από τη στιγμή που εκλεγεί να έχει την ίδια ατζέντα και δέσμη υποχρεώσεων με αυτές ενός οποιουδήποτε δημάρχου: πρόσληψη και απόλυση προσωπικού, συλλογή δημοτικών τελών, πληρωμή υπαλλήλων, ανάθεση δημοσίων έργων και εν γένει κατάρτιση προϋπολογισμού και τοπική ανάπτυξη.

Τα οφέλη από μία τέτοια διεύρυνση του εκλογικού δικαιώματος θα μπορούσαν να είναι πολλαπλά. Πρωταρχικό όφελος θα αποτελούσε η μείωση της διαφθοράς, καθώς μία εταιρία ήδη υποχρεούται σε δημόσια έκθεση πεπραγμένων, μέσω εξονυχιστικού ελέγχου τόσο από πλευράς δημοσίου και ΜΜΕ όσο και γενικότερα από την κοινωνία των πολιτών. Επίσης τα τοπικά - πελατειακά δίκτυα θα μπορούσαν να χτυπηθούν, καθώς οι δημόσιες αναθέσεις από μία εταιρική μορφή γίνονται με αντικειμενικά κριτήρια και όχι βάσει δικτύων γνωριμιών.

Πέραν τούτου, θα περιορίζονταν δραστικά τα όποια ψηφοθηρικά φαινόμενα που παρατηρούνται λόγω του εναγκαλισμού τοπικών πολιτευτών και κομμάτικών μηχανισμών, όπως για παράδειγμα διορισμός άχρηστων δημοτικών υπαλλήλων ή διαγραφή οφειλών τοπικών επιχειρήσεων προς τον δήμο λίγους μόλις μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές. Και ως προς την επίτευξη του εταιρικού σκοπού, που δεν είναι άλλος από τη μεγιστοποίηση του κέρδους, αυτό θα ήταν εφικτό και με το παραπάνω μέσω εξορθολογισμού των δημοτικών δαπανών και εφαρμογής αποτελεσματικών είσπρακτικών πρακτικών. Η εφαρμογή ενός τέτοιου μοντέλου είναι ικανή να επιφέρει μια γενικότερη αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του σχεσιοκρατικού ψευδοκαπιταλιστικού μοντέλου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Ο ιδιωτικός τομέας άλλωστε έχει δοκιμαστεί και επιτύχει θεαματικά σε πεδία όπως οι δημόσιες υποδομές, οι μεταφορές ή η μηχανοργάνωση της δημόσιας διοίκησης. Στο άρθρο υποστηρίζεται πως αξίζει να δοκιμαστεί και στα άδυτα των αδύτων του δημόσιου βίου, την πολιτική. Το αρθράκι είναι πραγματικά αξιόλογο, όπως αξιόλογη είναι και η εξαιρετικά εύστοχη κριτική που του ασκείται από τον Niall Ferguson, επίσης καθηγητή του πανεπιστημίου του Harvard.

Σε κάθε περίπτωση η παραπάνω πρόταση, όσο παράτολμη κι αν ακούγεται, αξίζει να τεθεί στο δημόσιο τραπέζι και να προστεθεί σε έναν ευρύτερο διάλογο μετεξέλιξης της δημόσιας διοίκησης προς στην κατεύθυνση του “business of politics”, όπου γίνονται πλέον εμφανείς αναλογίες οπώς αυτές ψηφοφόρων - μετόχων, κυβερνήσεων - διοικητικών συμβουλίων, προσφοράς δημόσιων - ιδιωτικών υπηρεσιών. Μια τάση την οποία οι ως τώρα οι κυβερνόντες σκέφτονται και συζητούν μεν, υπογείως δε, φοβούμενοι ίσως το φάσμα ενός υπερτιμημένου πολιτικού κόστους.

Βουλευτικές Εκλογές 2007, Outro

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 16ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 92ου ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΓΑΖΙΟΥ

Στοιχεία και Παρελειπόμενα

Νέα Δημοκρατία: 152
Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα: 237
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας: 17
Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς: 15
Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός: 12
φιλελεύθερη συμμαχία: 1
Οικολόγοι Πράσινοι: 6
Λευκά: 2
Προβληματικά ψηφοδέλτια: 3
Αστεία άκυρα: 2
Ποσοστό ευστοχίας βολών εις την κάλπη: 100%

Δίποντα: 0

Εκλογείς με Πι: 15
Υπερήλικες εκλογείς: ≈ 100

Προλαιτάριοι – εκλογείς: 1
Εκλογείς εις προκεχωρημένη στύση: ≈ 10
Χαζές ξανθιές – εκλογείς: 1

Μεσημεριανό γεύμα: Κατσικάκι στον ξυλόφουρνο
Ευχή προς εκλογείς: “Να μας ξανάρθετε!”
Ώρα ύπνου δικαστικού αντιπροσώπου: 03.30 πμ



Υ.Γ. Δεν το περίμενα, αλλά συνέβη και αυτό: Εξαιρετικά καλλίπυγος και καλλιπάρειος δεσποινίς, κόμης χρώματος ξανθού, προσήλθε στο τμήμα, αλλά αδυνατούσε να διακρίνει τους συνδυασμούς βάσει των ψηφοδελτίων. Μπήκαμε μαζί στο παραβάν και της επέλεξα το ψηφοδέλτιο του κόμματος που χαμηλόφωνα μου ζήτησε. Τους σταυρούς κατόρθωσε και τους έβαλε μόνη της, αν και καταφανώς στην τύχη. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται για αβουλία, απειρία ή απλώς χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Σε κάθε περίπτωση είναι εμπειρία που δύσκολα θα λησμονήσω. Εύχομαι κάθε επιτυχία στους υποψήφιους βουλευτές που σταύρωσε!

Frédéric Bastiat - Ο Νόμος

Το εμβληματικό έργο του Frédéric Bastiat στη μοναδική και εξαντλημένη πλέον Ελληνική έκδοση από την Ε.Κ.Ο.ΜΕ.

Frédéric Bastiat - Ο Νόμος

Δικαστικοί Αντιπρόσωποι και Ηλεκτρονική Κληρωτίδα

Πρώτη φορά φέτος συμμετέχω ως δικαστικός αντιπρόσωπος στις βουλευτικές εκλογές. Η παρθενική μου συμμετοχή στην ελεύθερη και αδιάβλητη έκφραση της λαϊκής βούλησης με τιμά και θα βάλω τα δυνατά μου στο να διασφαλίσω την ομαλή διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας.

Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση στην όλη ιστορία είναι που πρώτη φορά ο Άρειος Πάγος, σε δημόσια διαδικασία και παρουσία εκπροσώπων των δικηγορικών συλλόγων όλης της χώρας, προέβη σε επιλογή δικαστικών αντιπροσώπων μέσω ηλεκτρονικής κληρωτίδας. Είναι η πρώτη φορά που οι ανά τη χώρα δικαστικοί αντιπρόσωποι επιλέγονται απευθείας από τον ΑΠ, χωρίς να μεσολαβεί μαγείρεμα λίστας από τους κατά τόπους δικηγορικούς συλλόγους και πρωτοδικεία. Μέχρι σήμερα οι παλαιότεροι δικηγόροι γνώριζαν εκ των προτέρων σε ποιο εκλογικό διαμέρισμα θα τους στείλουν, ενώ για να μην μείνει κάποιος απ’ έξω ήταν υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει το verbum magicum Graecum “μέσον”.

Συνέπεια αυτού ήταν η διαιώνιση πελατειακών σχέσεων και ο αποκλεισμός νέων και ασκούμενων δικηγόρων για τον μόνο λόγο πως δεν είχαν κάποια άκρη. Θα σας έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως μοιράστηκα την απογοήτευση συναδέλφων, οι οποίοι δεν επελέγησαν παρά τον ισχυρισμό τους πως είχαν βάλει μέσον και μάλιστα καλό(!)

Η Ελλάδα αλλάζει, αργά αλλά σταθερά και το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί ακόμα ένα μικρό βήμα τόσο στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση όσο και στην εγκαθίδρυση διαφάνειας στο δημόσιο βίο. Την εισαγωγή ηλεκτρονικής κληρωτίδας την εκτίμησα περισσότερο από κάθε κυβερνητική εξαγγελία ή προεκλογική παροχή. Είναι η δουλειά που γίνεται σιωπηλά, χωρίς να απασχολεί τα ΜΜΕ, δυσαρεστώντας ίσως αρκετούς βολεμένους, ικανοποιώντας όμως συνάμα και μία σκεπτόμενη σιωπηλή πλειοψηφία. Μια δουλειά που για το καλό του τόπου πρέπει να συνεχιστεί. Τάχιστα και ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος.

Η Ελλάδα κάτω από επίθεση τουριστικών καρτέλ (...και καλά)

Για τρίτη φορά έλαβα με chain mail μία θεωρία συνωμοσίας διατυπωμένη στο Athens Indymedia. Ως τώρα είχα ακούσει μπαρούφες και μπαρούφες. Αυτή η τελευταία όμως με έβγαλε από τα ρούχα μου.

Με τίτλο “Η Ελλάδα κάτω από επίθεση τουριστικών καρτέλ” το άρθρο που επιμένει να επανεμφανίζεται στο mailbox σχετίζει άμεσα τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές με την κατασκευή της Ιονίας Οδού και την τουριστική εκμετάλλευση της Δυτικής Πελοποννήσου.

Η θεωρεία αυτή, αντιπαρερχόμενη το σύνολο των λοιπών υποθέσεων ως μυθεύματα που πείθουν μόνο τους έλληνες του εξωτερικού (τα χαζοαμερικανάκια!) προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως η όλη καταστροφή υπήρξε μια σκοτεινή συνομωσία πολυεθνικών κατασκευαστικών και τουριστικών trusts τουλάχιστον με την ανοχή αν όχι συνέργια του ΥΠΕΧΩΔΕ.

Οι δυνάμεις του κακού μάλιστα βρίσκουν και πρόσωπο στον αρχικακό εφοπλιστή Βασίλη Κωνσταντακόπουλο, στον απόλυτο μεγιστάνα του σκότους και πρόεδρο της Hochtief Hans-Peter Keitel όπως και σε – ποιους άλλους; - τους Βρετανούς και Αμερικάνους. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεργάστηκαν αγαστά στην επερχόμενη καταστροφή ενώ την γραμμή υπέρ κατασκευής γηπέδων γκολφ έδωσε το μίσθαρνο όργανο της παγκοσμιοποίησης, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού (UNWTO).

Κυρίως όμως είναι η τραβηγμένη από τα μαλλιά αντιστοιχία που επιχειρείται με την καταστροφή της γερμανικής κατοχής και τους ναζί αυτό που με χαλάει. Και μου προξενεί έκπληξη το πόσο εύπεπτα πλασάρεται ακόμα και σε σκεπτόμενους αναγνώστες που τυχαίνει να γνωρίζω. Οι γερμανοί ξανάρχονται λοιπόν...

Τα όσα λογικά επιχειρήματα και γεγονότα επικαλείται το άρθρο χειραγωγούνται και συνδέονται με τέτοιο τρόπο ώστε να περάσει μία πολύ συγκεκριμένη γραμμή απαξίωσης του κρατούντος μοντέλου τουριστικής ανάπτυξης. Όπως κατάλαβα η προσπάθεια δεν επικεντρώνεται τόσο στο να βρεθούν οι αίτιοι της καταστροφής όσο στο να ασκηθεί προπαγάνδα εις βάρος του ξένου κεφαλαίου και όλων αυτών που δεν το στέλνουν από κει που ήρθε. Οι όποιες πρωτοβουλίες περιφερειακής ανάπτυξης του παρελθόντος θεωρούνται ως προπομπός των πυρκαγιών την στιγμή που αποσιωπάται το εξής λογικό: Τουριστική στρατηγική πολυεθνικών trusts δεν είναι δυνατόν να αποτελεί η στρατηγική της καμμένης γης:

Κανένας υγειώς σκεπτόμενος επενδυτής δεν θα πάει να χτίσει το ξενοδοχειακό του συγκρότημα στα αποκαϊδια πολύ απλά διότι κανένας τουρίστας δεν επιθυμεί να κάνει τις διακοπές του σε ένα έρημο σεληνιακό τοπίο. Αντιθέτως, οι τουριστικές εταιρίες χρόνια τώρα αποτελούν μοχλό ανάπτυξης και συνάμα μηχανισμό προστασίας του φυσικού πλούτου κάθε χώρας υποδοχέα μέσω προγραμμάτων οικοτουρισμού, ήπιας εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος και σεβασμού της ιδιαιτερότητας του τόπου. Κι αυτό ακριβώς διότι είναι η ιδιαιτερότητα που δίνει προστιθέμενη αξία στον προορισμό διακοπών.

Όποιος πιστεύει το αντίθετο είμαι πραγματικά περίεργος να μάθω την δική του προσωπική αντίληψη περί περιφερειακής ανάπτυξης τόσο πριν όσο και μετά τις πυρκαγιές. Τα ευρωαμερικάνικα καρτέλ εποφθαλμιώντας τον δασικό μας πλούτο τον έκαψαν και μας ερήμωσαν προκειμένου να χτίσουν στα καμμένα μας δάση και να φέρουν χαζοτουρίστες να τα απολαύσουν ενώ ακόμα καπνίζουν. Ο πληγείς λαός τώρα τι πρέπει να κάνει; Όπως υποδεικνύει το άρθρο οφείλει να αρνηθεί κάθε είδος άμεσων ξένων επενδύσεων, να ψηφίσει αριστερά και να ψοφήσει στα καμμένα. Φτωχός πλην τίμιος.

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Χριστοδούλου τω Χριστοδούλω

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία εισέρχεται στην συζήτηση περί διαχωρισμού εκκλησίας - κράτους προτείνοντας την πλήρη ανεξαρτητοποίηση της εκκλησίας με την μετατροπή της σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου.



Το τι στηρίζουν μπορείτε να το δείτε εδώ.

Ακόμα ψάχνω να βρω σαφείς προγραμματικές θέσεις των λοιπών κομμάτων σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα. Και κάτι μου λέει πως απάντηση δε θα πάρω. Καλό είναι ο κάθε πολιτικός - είτε συμφωνεί είτε όχι με το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους - να εκφράζει με παρρησία τη γνώμη του, να ξεκαθαρίζουμε σιγά σιγά κι εμείς οι πιστοί ποιοι είναι οι εν Χριστώ και ποιοι οι παρά τη κάλπη αδελφοί ημών.