Puppy Birthday!

Αυτές τις ημέρες ο Canis Libertatis (κύων της ελευθερίας) συμπληρώνει δύο χρόνια ζωής στο διαδίκτυο. Με 200 αναρτήσεις και εκατοντάδες αναγνώσεις, το μικρό αυτό φιλελεύθερο κιμπούτζ αποτελεί μια προσπάθεια γόνιμης διάδρασης και επικοινωνίας φίλων κι οχτρών της ελευθερίας.

Επί τη επετείω λοιπόν αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο και τα πνευματικά αποθέματα που αφιερώνετε εδώ, συμπληρώνοντας αναπάντεχα την ατελή μου εικόνα για τον καλύτερο φίλο του σκύλου, τον άνθρωπο. Η συμμετοχή σας με πήγε ένα μικρό βήμα παραπέρα και σας καλώ να συνεχίσετε την επισήμανση σημείων, τα οποία μπορούν να μας πάνε ακόμα πιο μακριά. Κάθε ιστολόγιο άλλωστε έχει τους αναγνώστες που του αξίζουν και η επετειακή αυτή ανάρτηση δεν κοιτάζει πίσω, αλλά στο έργο που μένει μπροστά ανολοκλήρωτο .

Από το να συνεχίσω όμως με verba aeris anniversaria και λοιπές αλλοκοτιές να σας ζαλίζω τα testicula, θα ανακαθίσω στα πίσω πόδια και τάχαμου προβληματισμένος θα κάμω μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα. Ανακούρκουδα. Εντωμεταξύ μπορείτε αγαπητοί αναγνώστες να συνεχίσετε την αναζήτηση του meaning of life σε άλλες χαρωπές φιλελεύθερες κολλεχτίβες, όπως η αναΜόρφωση-Συνιστολόγιο και οι Roosters, οι οποίες συνεχίζουν ακάθεκτα να παράγουν εν μέσω θερινής ραστώνης (μα τι πίνουν αυτά τα παιδιά;).

Το Canis Libertatis κλείνει το δεύτερο καλοκαίρι συνεχίζοντας να προβληματίζει, να προβληματίζεται, να γαβγίζει και να δαγκώνει τον κάθε πολέμιο και αρνητή της ελευθερίας.

Όχι το ένα, Μη το άλλο...

...και να δούμε πού θα μας βγάλει.

[Cartoon gracefully provided by Stu Smith]

Affirmative inaction (interrupted)

Ricci vs DeStefano

Το Συνταγματικό Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών ήρθε προ ημερών να επανεξετάσει μία αρκετά αμφιλεγόμενη πρακτική προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων. Ο λόγος για την πολιτική ποσοστώσεων (affirmative action) που θεσπίστηκε επί JFK και Johnson με την Civil Rights Act του 1964 σε μια προσπάθεια προστασίας των μειονεκτούντων αφροαμερικάνων.

Το ιστορικό της υπόθεσης ανευρίσκεται στην πόλη New Heaven του Connecticut, όπου το πυροσβεστικό σώμα προκήρυξε διαγωνισμό για την προαγωγή δεκαοκτώ πυροσβεστών στις επιτελικές θέσεις πυραγού (Captain) και υποπυραγού (Lieutenant). Στους επιτυχόντες δεν υπήρξε ουδείς συμμετέχων αφροαμερικάνος και ως εκ τούτου οι αρχές αρνήθηκαν να επικυρώσουν τα αποτελέσματα φοβούμενες προσφυγή με δικαιολογητική βάση τις δυσμενείς επιπτώσεις τις οποίες θα επέφερε ένας νομότυπος και αδιάβλητος διαγωνισμός στην θέση της μειονότητας.

Οι δεκαοκτώ επιτυχόντες προσέφυγαν κατά της άρνησης με κύριο ενάγοντα τον Frank Ricci, πυροσβέστη με έντεκα χρόνια προϋπηρεσίας, ο οποίος είχε παραιτηθεί από δεύτερη εργασία προκειμένου να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις. Πάσχοντας από δυσλεξία ο άνθρωπος έφτυσε αίμα για να πετύχει έκτος από τους εβδομήντα επτά για την θέση. Και το Συνταγματικό τον δικαίωσε με μία καλοζυγισμένη πλην οριακής πλειοψηφίας απόφαση στα τέλη Ιουνίου.

Θα συνέχιζα γράφοντας για παίγνια μηδενικού αθροίσματος, την συνταγματική αρχή της ανόμοιας μεταχείρισης, για τις στρεβλώσεις της πολιτικής ορθότητας και για το πόσο οφέλιμη είναι η απολυτότητα της προ του νόμου ισότητας. Κάπου εδώ όμως συνειδητοποιώ πως έχω ξεμείνει από αγάπη και καπνό, αμφότερα αυτοκαταστροφικά και ενίοτε απαγορευμένα. Σταματώ λοιπόν την ανάρτηση με τον πιασάρικο τίτλο και την επίφαση νομομάθειας και συνεχίζω το βράδυ μου στη βεράντα, χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ένα κουτάβι μετράει τ' άστρα, μακριά από ιστορίες με πυροσβέστες, δικαστικές τηβέννους και νέγρικες μελωδίες του Νότου.

Ο λύκος με την πράσινη προβιά

Δεν είναι πολλά χρόνια τώρα που η αριστερά έχρισε εαυτή προστάτιδα δύναμη του περιβάλλοντος. Φορώντας πράσινο αυτή τη φορά μανδύα απευθύνεται στις οικολογικές ευαισθησίες των πολιτών ανεπτυγμένων κρατών και διαμορφώνει agenda βασιζόμενη στην παλιά, γνωστή και αποτυχημένη συνταγή σοσιαλμανίας. Και όλα αυτά την στιγμή που νομίζαμε πως το κίνημα των hippies είχε βουλιάξει οριστικά υπό το βάρος της αβάσταχτης γραφικότητας του.

Σκίτσο του William Warren δημοσιευμένο στο NetRightNation.

Ενδοκοινοτικές Πτήσεις, όχι πια δάκρυα

Rehder vs Air Baltic Study Case

O κύριος Rehder καθόταν στην αίθουσα αναμονής του διεθνούς αεροδρομίου Franz Josef Strauss του Μονάχου, όπου απολαμβάνοντας δωρεάν καφέ και εφημερίδα περίμενε την επόμενη πτήση της Air Baltic για Βίλνιους. Η ανακοίνωση ματαίωσης της πτήσης από τα μεγάφωνα του αεροδρομίου ήταν ως είδηση μάλλον απογοητευτική και το μυαλό του επέστρεψε στις τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα, όταν ακόμα μία πτήση ακυρωνόταν την τελευταία στιγμή και κύματα οργίλων επιβατών φωνασκούσαν ακατάληπτα κραδαίνοντας διπλωμένες αθλητικές εφημερίδες μπροστά από φακούς τοπικών καναλιών.

Αυτή τη φορά βέβαια δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει κανέναν και τίποτα να του χαλάσει τη διάθεση. Προμηθεύτηκε με Pretzel, υπομονή και Weißbier και έξι ώρες αργότερα θα έφτανε στον προορισμό του μέσω Κοπεγχάγης. Με το που επέστρεψε όμως Μόναχο, ο κύριος Rehder δεν προσπάθησε να βάλει πίσω του το περιστατικό, αλλά άσκησε ενώπιον του Amtsgericht Erding αγωγή προς αποζημίωση κατά της αεροπορικής εταιρίας.

Η κίνηση του αυτή προκάλεσε την έκδοση ακόμα μίας ενδιαφέρουσας απόφασης του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Ήρθε λοιπόν χθες το ΔΕΚ να απαντήσει σε προδικαστικό ερώτημα του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, να ερμηνεύσει τον κοινοτικό κανονισμό 44/2001 (Βρυξέλες Ι) και να θωρακίσει την προστασία του Ευρωπαίου καταναλωτή στον τομέα των αεροπορικών μεταφορών.

Με την απόφαση που εξέδωσε επεσήμανε πως κατά τόπο αρμόδιο για την εκδίκαση της αγωγής αποζημίωσης δεν είναι το δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου έχει την έδρα της η αεροπορική εταιρία, αλλά το δικαστήριο του τόπου, στον οποίο βάσει της σύμβασης έχει συμφωνηθεί να γίνει η κύρια παροχή υπηρεσιών. Και ως τέτοιος ορίζεται ο τόπος αναχωρήσεως και αφίξεως του αεροπλάνου. Ως εκ τούτου ο κύριος Rehder και ο κάθε κύριος Rehder μπορεί κατ' επιλογήν του να ενάγει την εταιρία είτε στον τόπο αναχωρήσεως είτε στον τόπο άφιξης της πτήσης του.

Από την απόφαση αυτή μπορούμε αβίαστα να συνάγουμε πως τα κοινοτικά θεσμικά όργανα συνεχίζουν έναν μεθοδικό όσο και αθόρυβο αγώνα στην κατεύθυνση προστασίας του Ευρωπαίου καταναλωτή και οικοδόμησης μιας Ενιαίας εσωτερικής αγοράς. Στον αγώνα όμως αυτό απαιτείται και η στήριξη συνειδητοποιημένων καταναλωτών όπως ο κύριος Rehder, οι οποίοι γνωρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματα τους μεθοδικά και συγκροτημένα, όχι μέχρι να εκτονώσουν την θερινή τους τσαντίλα. Παρά την ευτυχή άλλως τε έκβαση ιδιωτικοποίησης των Ολυμπιακών Αερογραμμών το ολιγοπώλιο στον χώρο εξακολουθεί να υφίσταται και απαιτείται διαρκής επαγρύπνηση εναντίον πιθανών αθέμιτων επιχειρηματικών πρακτικών.

Αν είσαστε εκλεκτοί συνάδελφοι ή geeks της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορείτε να διαβάσετε την απόφαση εδώ. Αν ανήκετε στην συμπαθή κάστα των αμύητων στα ιερογλυφικά του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου μπορείτε να διαβάσετε μια κατατοπιστική περίληψη, ενώ αν αποτελείτε αδιάφορο lifestyle δικηγόρο, ο οποίος ως εκ θαύματος έφτασε να με διαβάζει μέχρι τέλους, τότε μάλλον που κάπου εδώ θα έπρεπε να συνεχίσετε την πλοήγηση σας, αχρείε.

Η ώρα του κούταβου

4η Ιουλίου, ημέρα που το αμερικανικό έθνος γιορτάζει την υιοθέτηση της ιδρυτικής διακήρυξης ανεξαρτητοποίησης δεκατριών Πολιτειών της Αμερικής από την αποικιοκρατία των Βρετανών. Με συντάκτη τον Thomas Jefferson, το κείμενο αυτό αποτύπωσε τον αγώνα ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων για ανεξαρτησία και αποτέλεσε ορόσημο τόσο στην δημιουργία των ΗΠΑ όσο και στην οικοδόμηση ενός ελεύθερου κόσμου.

Στην σημερινή Ώρα του Κούταβου παρακολουθούμε το πώς η Independence Day εορτάστηκε από έναν Αμερικάνο ναυτικό και τα ανίψια του μισό αιώνα πριν, το 1957. Ο Popeye ως χαρακτήρας cartoon αποτελεί δημιούργημα του Elzie Segar, ενός μικρόσωμου σκιτσογράφου, ο οποίος μεγάλωσε στις όχθες του Μισισιπή αγαπώντας το ψάρεμα και αποστρεφόμενος την δημοσιότητα. Ο ίδιος είχε εμπνευστεί από την μορφή ενός πραγματικού ναυτικού, του Frank "Rocky" Fiegle, τον οποίο είχε γνωρίσει ως παιδί στο παραποτάμιο Chester του Illinois.

Η πρώτη εμφάνιση του Popeye έγινε το 1929, στο κόμικ Thimble Theatre, το οποίο εξιστορούσε τις περιπέτειες της κατοπινής του αρραβωνιαστικιάς Όλιβ Όιλ, του αδερφού της Castor και του συντρόφου της Ham. Η καθιέρωση του ναυτικού ως κύριου χαρακτήρα δεν άργησε να έρθει, ενώ από το 1993 η Fleischer Studios και η Paramount μετέφεραν τους χαρακτήρες στα κινούμενα σχέδια μικρού μήκους "Popeye the Sailor", τα οποία και γνώρισαν πολύ μεγάλη επιτυχία, μην παραλείποντας κατά καιρούς να προπαγανδίζουν μηνύματα πολιτικής διαπαιδαγώγησης.

Το σημερινό εορταστικό επεισόδιο μας προσφέρει μια εικόνα του πως εορτάζεται η Ημέρα της Ανεξαρτησίας στις ΗΠΑ, μην παραλείποντας στο τέλος να παρουσιάσει την διάσωση των ανιψιών από έναν πύραυλο με την ονομασία Atomic Sky Rocket – έμμεση πλην σαφής υπενθύμιση για τον κίνδυνο που έθετε και θέτει στην ανθρωπότητα η επιπόλαιη αντιμετώπιση της πυρηνικής βόμβας.

Η δυστυχία του να είσαι Αφροέλληνας

Ζέρο: Θα σου πω κάτι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πιο ρατσιστικά σχόλια τα έχουμε ακούσει από αριστερούς-προοδευτικούς ή βιώσαμε τον αριστερό φασισμό. Πέρσι, για παράδειγμα, αριστεροί ήταν αυτοί που μας απαγόρεψαν να τραγουδήσουμε σε φεστιβάλ αντιρατσιστικό της Πετρούπολης γιατί έκριναν ένα παλιό τραγούδι μας προσβλητικό! Εντάξει, το τραγούδι είχε κάποιες ατάκες που μπορούσαν να παρεξηγηθούν, λεγόταν «Κούνα το». Έκτοτε οι πόρτες του αντιρατσιστικού είναι κλειστές. Δεν με νοιάζει αυτό, αλλά το ότι όλοι αυτοί αυτοαποκαλούνται αριστεροί ενώ πολλές φορές περνάνε στο άλλο άκρο.

Ο Μανόλης, ο Ζέρο και ο Γεράσιμος είναι μουσικοί, παιδιά αφρικανών μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Μιλούν για τις αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αντιμετωπίζουν καθημερινά σε ένα περιβάλλον δυνάμενο ανά πάσα στιγμή να τους απορρίψει ως ξένα σώματα. Τα λόγια του Ζερό μας υπενθυμίζουν πως ο φόβος για το άγνωστο δεν καλλιεργείται μόνο στα ελαφρά άσματα της ελαφράς πολιτεύτριας του ΛΑΟΣ. Ρατσιστικά συμπλέγματα καταλαμβάνουν υποδόρια ολόκληρο τον κοινωνικό μας ιστό, ακόμα και τους χώρους που φιλοδοξούν να αυτοπροβάλλονται ως αυθεντικά αντιρατσιστικοί.

Kudos στα παιδιά και στην ιστολόγο Αφροδίτη Al Salech για την συνέντευξη και τον αγώνα της για τα δικαιώματα των μεταναστών. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

Persepolis 2.0

Η υποδοχή που επεφύλασσαν πριν από δύο χρόνια ο κούταβος, διεθνές κοινό και κριτικοί στο αυτοβιογραφικό έργο της Marjane Satrapi υπήρξε ενθουσιώδης. Το Persepolis ήταν η ιστορία της μικρής Marjane, μιας κοπέλας η οποία έζησε από κοντά τα γεγονότα της Ιρανικής επανάστασης και μεγαλώνοντας επέλεξε την αυτοεξορία πληγωμένη από την κατάσταση της πατρίδας της.

Η ιστορία αυτή αποτυπώθηκε σε μια ασπρόμαυρη εικονογραφημένη νουβέλλα και ως ταινία απέσπασε το Prix du Jury του Φεστιβάλ των Καννών, το Oscar καλύτερου κινουμένου σχεδίου και τον θαυμασμό του κοινού ως μια δυνατή και λιτή εξιστόρηση της πορείας προς την ενηλικίωση και την χειραφέτηση. Ο μόνος που δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται καθόλου ήταν το καθεστώς του Ιράν, του οποίου η διπλωματική αντίδραση υπήρξε αλλεργική.

Με ιδιαίτερο επομένως ενδιαφέρον αναμένεται η υποδοχή του πρόσφατου Persepolis 2.0 από τους Ιρανούς κληρικούς του θεοκρατικού καθεστώτος. Το νέο εικονογραφημένο αποτελεί προσπάθεια δύο Ιρανών του εξωτερικού, των Sina και Payman, οι οποίοι με την άδεια των εκδοτών εξιστορούν όσα γεγονότα ακολούθησαν των εκλογών της 12ης Ιουλίου. Γεγονότα όπως ο ενθουσιασμός και η οργή της νεολαίας, η ανάδειξη του Twitter σε μέσο μαζικής επικοινωνίας, οι διαμαρτυρίες στους δρόμους, η βίαιη καταστολή τους και τέλος ο τραγικός θάνατος της Neda Agha Soltan.

Το έργο μπορεί να υπολείπεται του πρωτοτύπου σε σενάριο, έκταση και εικονογραφική ποιότητα, αποτελεί όμως μία ηχηρή υπόμνηση πως τριάντα χρόνια μετά την επανάσταση κατά του Σάχη ο αγώνας για δημοκρατία και ελευθερία στο Ιράν συνεχίζεται αμείωτος. Ας ελπίσουμε πως το Persepolis 3.0 όταν κάποια στιγμή βγει θα είναι μια ιστορία με χαρούμενο τέλος.

(Παρακαλείται να το διαβάσει η κοπέλα που ήθελε να γίνει Προφήτης)